장음표시 사용
491쪽
Vnde quid e mei possit, non videt Bur annus; πnde tamen
Bipontini seeerunt tuomo, inquit, esse non potest saeetior. seeutus ei. Iahol. Ursinus frustra supplere tentauit, post verba murialus statim addanai Complexna est quem Athenienses apreueTant. Supplere etiam audus est Muptius in Mise. Lips. T. I. p. 26o. Sed vid Burmanti. Brotior v. Cl. istam laeturam resarciret natus est quatuor versibus rHomo, inquit, seri non potest venustior; vatem que et seripta moritia tollit honoribus. Exsmplum acriptor vertat ad prudentiam. Ingenio, non luxu, paratur claritas.
Iudietum do hisee versibus Iogi potest in Ephemerid. Gotting. litter. ann. a M. Partie. 67. Drabino nitis fabulam ita elauditi NUmquam, inquit, homines speeie ab ext Erna milia Diiudieandos esse, nune intelligo. Sed quia possit spondere, Phaedrum ita sex ipsisse Τ NonnislIaaraitiones, ut Danet. Maittar. Lal Ismani. addidere versiculum tCompellat hominem blando dextramque arripit. Alii eoni ieiunt alia E ; aed operam mihi perdere videntur, qui alia diuitiare audent.
492쪽
Va. 12 - IN Libri aeripti his ne loetim ita exhibenti Maargumento veniam Gri ἁoeet, Qui easu peeoa , quam qui conablio est noeens. Ilium esse quamuis dignum poena iudicio a . Pro quo vulgo Iegunti Hoc argumentum, πεniam mage dari, docet, Qui easu peceat. quam qui consilio est nocens. Illum erae qua uia poena dignum iudico. Illud maga propter aequena quom M intrusit Pithoeua, non pe- Tottus C. Ita praeter viainuni, Sehessorum, Mattiari uni, Meh-terum, Burmannum, odidero multi. Sed cum dissieultas eirea Tu illum maneret. vide tam oti Notas ad va. II.)ό et quia tertius Veratis fidiectus, vel superuacuus et vel, si quamuis legatur. ineptus videbatur set absurdua d) i viri doeii hunc locum vario modo, et non Taro eonieeiuria arbitrariis tentare ausi auat. Gudius legit ot tuae tuetur me argumento veniam ivim davi dedet. Qui ea su peeeat, quam qui consilio est noeens, Illum esse quam uia dignuin poena iudico.
Hae e vero aententia falsa est, et contra mentem poetae , ut monstrat Rurmatinus, erudite eontra Guditim disputans. Ilane tamen emendationem xeceperunt Iae. Gro nov. UOogstratanus,
Walch. Santoroee. Editor Edit. stereotypae. Bent letua edidit rHoc aTgumentum uoniam dandam illi do t. Qui ea au p eeat. Nam qui eonsilio est nocens, ML magia eerto in MSs. non est. De hae Betilleti eo nieetura ub riua disserit Burinannua, qui mallet tIIoe argumentum veniam modo doeet dari,
Qui casu peccat. Iam qui consilio eat nocens, Illum eas E quatiis poena dignum judico. a Ita odidit Neveletus. GlI. Not. ΤΣsehueh. ad h. T. b) Sio absoluto passim, auia d) At vid. Notas ad va. I3. intellaeto magis . veI potius, nitrum pro laeto videri possit
Teperituae. Traehuehe. viris Antias ustam partieulae e) Vid. V. L. ad va. H. quamuis non in mentem venisse.
493쪽
Eae cursus ad Librum III. IV. V.
si umquam sibi plaevexit hie vir doetua, eerte in hoe Ioeo
emendato athi satia saetebat. Iam olim aut m Rittera iusina et Rigaltius Teponebant quavis, i. e. summa L. IV. XX. 59 proquamuis et Rigalitus vero, Sehess rus et Neinsium pro quam, nam, eonileiebant. Horum vestigiis insistit Burmannus. ταmaga, a Pithoeo intrusum, mutans in modo, quoὰ perierit inter m , litteram ultimam του veniam, et do, sFllabam primam του doe r. qnalia multa ab omnibua oriticia nonstet esas adhibitaloeia asseetia i aed leniam dari qui easu peceat dietum osse ait
pro, ei qui peeeae, Ellipsi ordinaria. Salmasiva ad oram libri
Hoe argumentum veniam daberi doeet eat. Rigaltius va. 11. non inepte Iogi volebat rΗcio argumentum veniam ei dari doeet Meursiua va. I a. ita emendabat: Qui Gau peeeat, quia qui consilio Est nocens eat. ΗΦ aluarΠOo axgumentum, venia dignari, d et, Qui casu peetati nam cet. De duabus Uarii eonjeeturia, quas Tepudiat Rurmannus, conia sulea Notas viii docti. Disputatio enim acribenda esset, si omnia enumerare vellem. Bipontinia placet rIIcie argumentum veniam jam dari doeet, uat easn peeeati Et qui consilio est nocens,
Illiam esse quamuis dignum poena iudieo. Quae eonioetura non displicet, cum particula jam Laelio ab ultima syllaba prae dentia veniam absorberi potuerit ; Ladai pro quam a veteri acriptura nimia xeeedit.
Deabillonius legendum proposuit rHoe argumentum venia donari docet. Qui easu peccat. Nam qui consilio est noeens, Illum esse quavis poena dignum indieo. Non mDI tum tamen repugnat, si quia cum Rigaltio et aliis legere maluerit Daniam ei dari, quod Tecepit et. Brotier. Deianique ei. Ior dena auspicatur, Phaedrum sexipsisse: Hoc argumentum, veniam illi dari , doeet, Qui easu paeeati ni qui consilio est nocens, Ilium ea se quavis poena dignum iudieo. Ego quidem putaui, locum aio easo coatiluendum r
494쪽
Hoe argumentiam veniam ei e) dari doeet, Qui easti poeeat. Nam D qui eonsilio eat noeens, Illum esse quamuis g) dignum poena iudi .
IIaee enim Ieetio a prisca aeriptura non longo Te deremihi uisa est. Sie etiam retinetur quamuis , quod legiiux itimSS. et quod immerito repudiant Critici, cum eommodum habeat aensum. Sed nam, quod Esse videtur a manu Phaodsi, faeile mutari potuit in quam, quod est in vulgato. Eodem denique iure, ad sustentandum versum, inseri potest vocula ei, quo alii intrudunt modo, maga; vel rat Pro quam, nam caet.
m. s: De hoe Ioeo quid videatur Cl. Dan Bemen, ab inisatituto nostro non alienum visum eat, h. I. subiungerer ,,Emendatio Rentieti, inquia h), eum eertisaima sit , undeaeeidat, neque Anonymo IIario , neque Burmanno plaeeat, equidem non intelligo. Primo enim sententia salsissima est. qui νnpuore diuilias hahent, et admodum raro contingit, ut Taptores diu diuites manean . a. Verbum rapero hie promus eat ab ipsa fabula alienum. Neque Verrest, neque asellus, neutex hordeum Tapuerat, aed illo oblatum aeceperat et hie x eusa. tiit. Similiter ergo Phaedrus ait, ae semper respectu huius fabuIae vitasse non periculo as rapinas, aut ves raptas, sed periculosum luerum, vel periculosas diuitias, quamuis iure possiis dendas. Sed dieis, qui latuerunt, i. e. qui diuitiis modico aeaobrie vai sunt sine ostentatione, nec palam, aed clam et o
G Ita legi iubent Lallem. M Quamuis, praetex alios,
et Brotier, post Rigalitum. Neo receperunt Dipontini, nec non di,plieoi Do,billonio. Editor Editionis stereot 3pae. ) Sie ediderunt Bigaltius, h) Obseruati. Crit. C. XXXI. Benilei. Lallemant. Brcitier. p. 65. sq. coli. supra v. L. ad Desbillon. Sicque reponi νο- va. s. huj. Iab. Iabant olim Sehesserus, II inia
495쪽
enita Inter pati perea latuerant, nee ae diuitiarum eatissa ex uis erunt, aut supra alios eminere student quo sensu Ovidiua verbo latuis .aus est Triat. III. IV. M.) illi tamen habent aepoarident opos suas ae diuitias. Respondet Phaedrua: agedum numeremus utramque turbam , Eorum, qui in Oeculto intexpauperes latuerunt, auaque bona quiete, tranquille atque in otio possed frunt, et ab altera parte eorum multitudinem, qui proditi, palam laeti. deprehensi, damnati setisque eriminibua accusati, puniit perierunt. Quod si recerimus, turbam et agmen horum multum maius esse inueniemus, quam illorum paueitatem. Fabulae argumentum parum Tecedit ab argumento F. VII. L. II. Nequo hio de bonis raptis vlla mentio est: sed virobique agitur de iure aequisitis, quae perieulosa sunt. Denique si Phaedrua per perlaesostim Herum hie Ioel intelligeret diuitias raptias, easque xaspectu huius tabulae ae vitasso die ret, uteretur, ae rapinas, quas boni viri vir tritia amors oderant. poenae formidine vitasae, quod ab eo Ionge alienissimum est, eui opes sine discrimine cetiam iure possidendae) inuisae sunt, quia diues axea veram laudem intercipit. L. Iv. F. XII. a. certum itaque habeam ris, rapora hic Ioeum non inuenire. . In hae pro leetione Benileiana apologia non lubet singula exentero; sed momo tum iacere videntur haeet Si loelio Bent leti ad miliaiue, Iuculenter patet, Tesponsionem sua. IO. sqq. parum aptam esse obiectioni Vs. 9. Et enirn verba δυνensi
s. Io. et temeritas πs. II, aliud verbum requirunt, quod diuitea erimine Delos notet, ut hene vidit Narius. Quae doeent. το rapuerunt loco suo non mouendum esse. Namque τοῖς deprensi et temoritas optime respondet, aieque oratio melius haeret. Nequa obitet potest, verbum rapera ah ipsa fabula prorsus esse alienum, quia neque venes, nequct asellus, n uter hordeum rapuerat; sed passim in hoc opers obseruatum est.
epi mythia Phaedri non semper apta esse ad tabulam. Vid.ε. g. ad L. Iv. XI. x5. eoll. Exo. XVII. ad L. IV. F. XIII.
va. 8. 9. Sinistram fregis tibiam, duas eum dextras maluis ut perdere. Ludit auctor in voce tibiaet sinistram sibi Pria.
496쪽
eaps tibiam fregerat, i. e. os illud, quod . Vt docet citius Med. L. VIII. C. 1. a priOTe parte surae positum est, et voca. iue tibiar at duas ille dextras tibias, quibus canero soIebat. perdere siue frangere maluisset. Tibiae autem in Iudis aeoniis ei, adhiberi solitae, aliae dextrae, aliae sinistrae erant a dextrae sono graui seria, εinistrae acuto festiua argumenta pronuntiabant , i. e. ad modos musicae idoneos dirigebant. Vbi notatu dignum illud est, quod Tibicinea scenici plerumque duabus simul Libita, aliae dextris, 1iue sinistris, Vierentur. Prineeps itaque cum adiuuaret cantu suo Bathy IIum, modo aerias, modo festiuas tabulas gestibus exprimentem , Libias habera debuit et sinistras et dextras; has autem iIle ε Ire et vere dicitur maluisse Perdere et Bathyllo scilicet nviato operam solebat; qui BathyIlus, ut Seneca in cerytis Controuersiar. L. III. docet, eum scite admodum iocosa argumenta exsequeretur . non ita felix fuit in grauioribua exsequendis, quibus dextrae tibiae adhibebantur. Deabilloniis. Lusus est ita voce tibia, quae et cruris Partem significat, et musicum iustrumentum. Tibicines, siue aulaedi daabus tibiis simul stabant, aut dextra et sinistra, et tum imparibus tibiis canere dicebantur; aut duabus dextris ' , et tum duabus paribus dextria; aut duabus sinistris, et tum duabus paribus sinistris. Dextra grauem bombum, sinistra tinnitum aculum emittebat '' ue et imis pares dicebantur non solum ob sonum, sed Etiam quia impa-xem soraminum numerum habebant; plura in sinistra erant, quam in dextra '' . Hinc in didasealita Tereulii Aadriae t Festus t dextrarum tiSiarum genus est, quae dextra tenentur ἔ quem locum assert&hneider V. C. ad Varri L. I. C. II. 15.
Notandus Ioeus Apuleii Floridox. P. 341. Primur 'agnis manus in canendo disea-pedinauit, primus duas tibiastino spiritu animauit , primus laeuis et dextris Ioriaminibus acuto tinnitia, et graui bombo
concentum musicum miscuis. Docere etiam conat ux Salinasius
ad Solini C. xx. p. 34. Fqq. de
xtrae sonum fuisse grauiorem, sinistrae tibiae acutiorem vid. Sehneider ad Varronia I. c. Antiquas tibias Paucis foraminibus fuisse apertas, i α-telligitur e loco Servii ad Aen. IX. 618, hoet Di ait Varro ii bia Phrygia dextra unum fora
alterum gravem. Ex quo Ioco Iligebat Ursinus , d xlTam tibiam fuisse incentivam, siniis
497쪽
duabus viviris r Heaut. aeta prima tibiis impariatis, deinda dua. hus dextris. Gronouitis. Qua Tatione effecerint Tibicines , ut tantum fingere et fleetere vario m do. et molliorem Ex aim. plice et Teeto reddere possent, egregis doeet Cel. Sehoeid exi. e. e Quinetit. L. I. XI. 7. ubi voeabulum καταπεπλας asiavdeelarati Sio appallantur, inquit, ea n lus tibiarum, quae praecluis ais , quibus elarescunt, foraminibus, recto modo exitu grauiorem spiritum reddunt. Idem L. II. III. D. xi tibi a eodem spiritu aecepto, alium elausis, alitim opertis foraminibus, tilium non satu urgatae, alium quassae sonum reddunt, ira faueis cet.
Ibidem Seet. m. ilia jam paone apertis, ut Aunt, libiis pronuntianda, i. e. pleno sono . De Iigulis, tibiis additis, earumque
torma, nee non de tibiis paribus, et quatuor tibiarum specie. bua a), non pauca aeute et erudite obseruat Sebneiderua. saeis
plua Iaudatus, ex Aristotele b), Hilura e), Thaophrasio d). Diligenter quoque exeuasit vix doetus Ioea Theophrasti II. P. IV. a. et Plinii XVI. Soet. 66. Harduin. digna protecto, quae in
hoc argum rito eonsulantur; ut omittam alia e).
etiam Iliat. Animal. L. VI. IO.
putant Interpretea ad Terentianarum Comoediarum διδασκα-
uam anteentivam. Subsequenti tempora auela aurit tibiarum
loeo Varronia, ita excerpto aseholi ita Horatii ad A. P. 2 3. δεννο viii in tertio Diseiplina. rum et ad netarralium da Linis gua Latina vultior foraminum fuisse tibias apud antiquos et seipsum ait in templo Marsyae vidissa tibias qunitior foraminum. Vid. SehneMὰν l. e. et in Ind. ad Seripit. R. B. V. Tuiae. Caue eenseas aetam laias dextra simul et sinistra, quae imparea erant et sed intelligetibilia paribus dextris primum modulatam Iutiae deinde et
498쪽
uali audia enitia mali sortasse origo talia est e pro umbo, viddueia, aliquia aeripserit Librarius, Mdueit; adioetum ab alio tuerit glossema, a sa redueit; quod alius, tamquam ab auctore prosectum, eum legeret, ad superiorem versum reiecerit o tum aliua pro . Mdueit eum, aeripserit, assiduei reum; alius denique
voees etiam aliquantulum transportauerit r unde monstrum
illud. quod exhibent vetus si Codi s i otiam Edit. Veti ut Nevelet. ,, Ea incipiebat Prineeps niduei reum in odici se reciticis pretio pronus τι tantummodo. Riga Ilius ex his coniecit: Ea ineipiunt Prineeps ingrediar. Etim dueit, pretio, preenus. Sic locum etiam emendandum censet Prasellius, non tamen sensu concinno, et in exitu sero eontra metrum, obseruante TEschuevio. Etiam Benileius hune veris sum ob malos numeros exsibilandum censebat. Quare cum
Desbillonio repostiir Ea ineipiebat ingredi Princeps. Etim eet. Alii alia tentarunt ineertis eonieeturis. Sehioabe. Benset rn ιι ineipiabat posse princeps ingredi, Indueti pretio, precibus, in quibus me offundunt illa et via et deinde possa ingredi, quod nihil plus signiscat, quam ingredi. In MM. non Tep xitur Posse; Iieet non negem, probabiliter posse defendi Ioeo illo Ciceronis, a Gudio adducto. Sed miror virum fastidi sum, qui L. I. F. XXVII. eonueniens esse potest, quod est inscriptis, concoquere non potuit, hie eontra auctoritatem acriaptorum recipere avide illud posse ingrodi. Sed licere, viroque modo loqui et posse addere, vel omittere . sine sententia damno, patet ex Suet. Vesp. 7. de Basilide Iiberto, quem Inmpridem propter neνυον iam valetudinem vix ingredi, longequa cruassa constabat; et ibi sim ingredi posse intelligitur, sed τα posse non exprimitur. Quid Τ si legamus continuatis verbis. Ε ι feriartis Itidos quidam nobi es,Vi inelaiahat Prinops ingredi. i. e. eo tempore ludos erat saeturus, quo ineipiebat iteraim ingredi. In reliquis, quae in eodico exhibentur, a se as ei, otGlossa Gudii, Iatet aliquid, quo Principem sine adminiculo iam ingressum signis tur; a se ingredi vero vix Latinum putem et sed eum ingredier suisse in MM. potuit, hine in ultimis illuer, et etiam in reum vestigia verae lectionis, Et praepositionis per absorptae latere possunt, et forte ita posset constitui Ioeus
499쪽
Erat Deltima ludos quidam no3itis, Va ine Lιna per se Prineeps ingredi. . Addueia pretio cet. Per sa enim obuium eat, pro solus, sine adiutoribus , ut L. III. X. 58. per cognoueris, ubi v. Sehesiarum et ad Ovid. Medi.
m. n. et Suet. Caes. m. Verba autem transposita luisse, ex antiquis editionibus satis patet. Rurmann. Vrainus, aeque napropius vestigia seripturae: Ea ineipietne ingredi Prine ps, eum Reducit prelio, precibus, tit tantummodo et II insitiai Di ineipiabas Ainema ingredier, eum Indiaeit pretio et pretibus , ut liantummodo; Tolli uai Ei incipiabat Principi jam ingredier. Fum M. p. p. Vs. I5. sq. In MSS. Pith. Rem. Et Edit. vet. Pith. Bit. tershos. Nevelet. Uraini Iegituri tune ehorus ignotum mora dueio eanticum imposuit. Obaeura haee: unda tamen aliquid luela emi re videtur ΤΕschuehio, V. Cl. Opinatur enim, im. posuit explicari posse intexuit, et ignotum ideo probum ei videtur, quod Phaedrua tua sententiam afferre non dubitauit, eum in notis id non necesse videatur. Duem autem capienis dum esse ait, ut ante translatisio. Pari modo librorum aeriis piorum leetionem a renue defendit ili. do Sehiroeh, seribeas in Clav. P. I. p. III sq. Tune ehorus ignotum more ductoeantieum imposuit, i. e. induxit adhuc ignotum, non solitumeantieum. Ita veteres Codie a legunt, neque video, lux mutandum, eum bene omnia se habeant. Ignotum enim fuisse cantieum, non eat eur negari debeat. At mora dueto intulerunt
earmen; quid ita 7 Deaexibit Phaedrus, quid solito faetum
esset, dum suum tibieinem mirifice stultum vult ostendere. Dum ludus incipit, aulaeum mittitur, et volutis tonitrubus
Dii apparent, ut mos erat in acena, atque inter εe aermociis nantur. IIaee omnia translatitia atque eonsueta, quare et chois rua auo modo prodit et eantieum infert, at ignotum, h. e. antea non ita valde usu attim , ut eadem saepe iam ruisset itisne sententia. Tali itaque formulae eum applauderet populus , en hominia arrogantia mi qui, quod alias Caesari dabatur, sibi laetum, quod Prineipia vox audiretur, exi, limabat. Quid vero illud imposuit 7 Et hoe reetum puto, neque insonuit praeis endum. At ne untia quidem interpres de hae voce expo.
uit mentem, quod miror, cum non adeo alienus ait a seena sua verborum ponere, reponere. Nox. A. P. I . ScriptoT ho- .noratum si roris seponis Aehillem: quare hoe Ioeo imponera pro indueare dietum habemus, alue nouum eantieum in ace-
500쪽
nam perdueere, illudque actionis honestate reeitare. ε Quae
omnia magnam apeciem habent, nee penitus displieent. Sed eum significatio verbi imponere, sensu, quo volunt, nondumeerta ait, et exemplis, ad probandum idoneis, eonfirmata; nondum ego moueri possum, ut viri a doctis accedam. Def. hiltonitis. Tetenta ieetione Codicum, et adieeta tantum veteri aeripturae vocula et, legendum proponit: Tune chorus ignotum ea modo reducto canticum Imposuit, hoe sensui Tune Chortis, qui nihil praemonuerat Principem , ut Eum eexitus Iudis caret, atque etiam canticum, bene notum. texta omnibus, Prineipi vero, utpote modo in theatrum Tadueto, plane ignotum , ipsi imposuit, siue ipsum doeepit. Librarioa enim constat saepemo, 1inea super indueta, aeripsisse pro modo. Haneee Des-billonii Iectionem, qnao proxime aeeedit ad veterem scriptuaxam , ego quidem, cum aliorum Critieorum eonieeturae maiagnam partem viderentur vel ineortae et ambiguae, v I violentiores, recipiendam duxi; ita tamen, vi paullulum recederem ab interpretatione Deabillonii. Non enim videtur credibile. Chorum ideo Prineipem nihil praemonuisso, quo Eum Iudis rei eertitia. CL Notas ad va. Ω5. A Iectione Codd. MM. non multum abhoTret Broii ex V. Cl. qui edidit i Tuno chorus at
ignotum reducto eantaeum imposuit. Permultae Editiones, sitam Buxmanniana maior, habent rcharus redueto tune ea notum eanticum imposuit, quam lecti nem, praeter alios, vindicant Sohiaxitis et Langitis VP. D. D. hoe sensu ex interpretatione Burmanni r Chorus et notum eariistieum , quod ehorus canebat ex more, vel, per ευ δια δυοῖν, ea nileiam eliori Prineipem redueium in theatrum sesellit, qui errore votis Principe delusus, exedebat sibi Chorum gratulari sanitatem redditam, eum Imperatoria honori eanebatur. Sta luit vero Rurmannus, το notum sina dubio tenendum esse; mirae enim v aitatissim tam , ut hae vel simili Iormula gaudium auum Populus Iesiaxetur,a vi v I solua Suetonii Ioeua Galb. C. XIII. doceat, ubi notissimum eantiatim a populo Galbae a Commodetur. Cl. Feriar. de Aectam .. L. I. C. 14. et Lindgubri
ad Amm. Mare. XIV. C. s. Sed τω ignotum, quod est in libris scriptis, non temere abitetendum esse arbitrox. Fac en ira canticum eiusdemque argumentum et consilium notum sui sae. Prineipi. qui tandem seri poterat, ut deciperet hominem, ita, ut vatulationem populi ad a , non ad Caesarem, per inera crederet, aioque se exponeret risui omnium 7 An tibicen tam