장음표시 사용
71쪽
731. Poppo de nocui. Thucyd. p. 138. Et Schaes. ad
BrunPh. Poeti. in m. p. 195. - οτου περ - ηρξαμην Hic quoque repentinus a tertia ad primam Personam transitus exquisitior et insolentior mihi vi datur esse, quam ut ab homino grammaticae praeceptis adbuerente Prosectum putem. Beuchlin. Hal. Cast. et BUII. ἐσυτουπερ ut 27. Cast. cum Bryll. rora oτι ἐξοτου περ. Meminit loci acoba ad Achiil. Tat. p. 442. Postea Paris. A. Pro δι&ιπον Praebet διέλειστον rectius, ut arbitror. f. 17. ἐκ παντωνὶ Duram nuncupat formulam adve sarius . aive pro ἐκ παντὸς τρόπου ut F. 8 sive pro ἐκ παντων ἀνθρωπων λαλιστα ἐμοὶ dictam accipias. Vorto simpliciter:
Prae Omnibus m e cum malunt quam cum aliis consuescere: Nor alien mollen sie mit mir timohen. Minuasortasse hue quadrant Verba Eurip. Bacch. V. 189. Matth. αλλ' ἐξ ἄπαντων βουλετια τιμας ἔχειν , Hercul. Fur. V. 481. πως ἄν, ως ξουθοπτεφος μέλισσα, συνενέ κωμ' ῶν ἐκ πάντων γοους, εις 2ν δ' ἐνεγκούσ' αθροον cinodolην δάκρυ ἔHerodot. V, 87. δεινον τι ποιησαμένας κεῖνον μουνον ἐξάπάντων σωθῆναι. Soph. Oed. Col. V. 806. ανδρα δ' Ουὁὲν οἶδ' ἐγω δίκαιον , ορτις ἄπαντος ευ λέγει, quam Lucian. Piscat. 22. P. 591. Belia. υμεις δὲ προελομενοι τινα ἐξ ππαντων, οὐτις αριστα κατηγορησαι L s. κατηγορήσεινJ ανδοκῆ. ξυνειρετε την κατηγορίαν καὶ διελεγχεga et Isocrati
Euthym. s. p. 704. ἐγκολεῖν μὲν γὰρ ἔξεστιν ἐξ ἀπάντων
ἐκDξάμενον. Nam vitio laborant Cyrop. II, 2, 26. diu'ά περ ἱππους, G αν ἄριστοι ωσι, κοὶ Ουχ G δν πατριωτα aτουτους ζητεῖτε, ΟυMo καὶ ανθρωπους ἐκ πάντων, οι ἀνέμω μάλιστα δοκωσι συνισχυριεῖν τε υμῆς καὶ συγκοσμησειν, τουτους λαμβανετε. Iunt. Ald. Wech. Lovaia. IIaI. Bryll. Arg. Cast. ωσιν ουχὶ δ' πατρ. . Steph. 1. 2. Lemicll. 1. 2.3. Ηutch. Elon. Staneid. εὐων, ουχ οδ αν π.. Verum quoniam plus ponderis tribuendum membranis Gueis. Pariss. Vatican. et marg. Victor. , quibus ducibus Zeunius ωσι, καὶ Ουχὶ n. textis intulit, lectitini Stephanianae non dubitavi καὶ Praeponere. Mutatum enim Ουχ A in Ουχὶ effecit, ut αυdeleretur. Verbis autem ἐκ πάντων quod Guelf. Pariss. Vatican. margg. Uili. Victor. et Philet Pli. consensu adiiciunta νθρώπων, ferri posse uego Propter anteced. ἀνθρώπους. Scripsit sine dubio Xen. Ουτω καὶ ἐκ παντων άνθρωπων. Quam absonum est enim, quod Zeunius suspicatur, addito ἄνθρωπων nomine Earore Voluisse glossatorem, ne quis ιππων cogitando suppleret. Imo aut ἄν paullo anto O literatum, aut concinnitas, quam vocant. - Praegrediuntur enim verba
72쪽
ADNOTATIONES IN APOL. SOCR. g. In M
aoτερ ἶ-ους - geminas lectionis monstrum pepererunti
Miror vero etiam articulum των , quem ante ανθρά πων intrudere Weish. ausus est, a novissimis editoribus retentum
in his Cyrop. VlII, 7, 23. εἰ δε ἐς αλληλove cidικον τε
φρονήσετε, ἐκ πανzων ανθρωπων τὸ αξι-ιστοι εἶναι αποβαλεῖτε. Homor. Odyss. II, 433. ἐκ πάντων de μαλιστα A1ιὸς γλαυκωπιδι κουρη. CL si tanti est, ἐκ παντος apud Perizon. ad Aelian. v. H. II, 4. p. 75. Grun, , δια ποντος Schaelo ApOIlon. II. p. 274. et δια πάντιον CyTop. II, 4, 2. Non magis probem, quae statim ad verba παντας εἰδέναι - ouως πολλους επιθυμεῖν observarit editor, ne vinculis suis ambo membra carerent . interserendum fuiSse παντας μεν εἰδέναι - ομως δε στ. Niliit in his novi extricare possum, nisi quod Xenophon vulgatae posthabuit scripturam εἰδοτας - ouως. Quemadmodum nemo offendit, si quis in familiari sermona latine loquentem audierit: omnes sciunt, me a Cuta referre non Posse, tamen multi me donare cuiunt, Vid. Ernest. Clav. Cic. s. tamen, siNe Vernacula linguae alie wissen, dass liniare Geschenia Συ emiadern nicht Slande hin, dennoeli. Utinachen mele mich xu brachenken , pro quo dicendum erat, etsi omnes sciunt - tamen cupiunt, sic similia ex Graecis acriptis exempla aliis conquirenda relinquo, certissime persuasum habens, nec Xenophonte nee aliis bonae notae script
xibus indignum hoc dicendi genus esse. Intertur cf. ΡIat. Clia id. p. 173. a Porro reprehendit Schnoidema Optati-Vum hoιμι particula ἄν destitutum. quam alias post xiκιστα inferre non dubitasset, credo, iniuria, quum sensus ait: omnes seiunt, talem me haberi, qui Omnium minime acceρια referra possim. cf. Boisig. -ad Oed. Col. V. 94 l. Gomina exempla sponte se osserunt Oecon. I, 17. ους ἐγω ορω τους μὲν κἀπολεμικῶς, τους δε καὶ εἰρηνικὰς ἐπιστήμας εποντας, ταυτας δὲ Ουκ ἐθέλοντας ἐργάυσθαι, ως μ ὲν ἐγω οἶμαι, δι' αυτοτουτο, οτι δεσποτας Ουκ ἐχοιεν, ubi fuerunt qui postremae sequentibus consata esse scribendumque putarent δι' αυτο
4. οἱ δὲ πεμφθέντες λέγουσι Κυρω , οτι μισοῖέν τε τους Ἀσσυρίους δικαίως, νυν τε, εἰ βουλοιτο ἰέναι ἐπ' αυτους, καὶ σφεῖς συμμαχοι υπαρξοιεν καὶ ηγησοιντο, non erat cur ωπάρχοιεν vulgare appellaret Stanei derus, Vetti edd. cum Steph. 1. 2. et Leoncss. υπαρξειαν καὶ ηmσαιντο tuentibus.
Vatiat scriptura ibid. III, 2, 30. ην δὲ μὴ λάβωμεν, εἰσομεθα, οτι Ουδεμίαν αυτῶ χαριν οφείλομεν inter id quod Posui et inter οφειλοιμεν ab librorum fide commendatum. Anabas. I, 6, 3. γραφει ἐπιστολην naeo βασιλια, οτι Moa
73쪽
intelligantur, immemor fuit eorum, quae iam pridem contra nonuerat Matthias in Miscellam philol. VOL I1. P. I. p. 53 sqὶ Cyrop. I, 3, 17. λέγων οτι - ουτω δέοι ποι νιν et da Thucyd. II, 5. λέγοντες ora - δρασδὶαν disseruit Ρoppo fieMocul. Thucya. p 145. Cf. not. ad 'g. 5.l Non igitur assentior Heliadorso at Plat. Protag. f. 82'. p. 584 sq. du hilarat, an in verbis Ρlatonicis O ODν Σιμονίδης -- εγνω,
γ λαστος ἄν diiv λαβων ibi quo Metiasq. Utimum illud καὶ
vereor. ine iniquo in xtum loco post εδει inserendum sit.
ομοιως ευ παθοντα, c Iςπερ καὶ κακως. Seneca de senes. iE 'Socroti quum mulicii mutii Pro suis quisque facultatibus inerrane etc. Consorbi iubet Selmeid. etiam ad segm. 31. Diog. Lahrt. et Libanii Ipol. T. III. p. . 59. cuius Io cum sedem Laertii intorpretes emendaverant. Vides igitur, Verissimum esse, quod de Se h. l. praedicat socrates. - τοGesnero του ὁ ' ἐμε ob praegressum αιτιον εἶναι του scribenti non obtemperarunt Bach. goun. Weisk. Schneid. , a quo asseruntur vortia Mem. IV, 3, 5 sqq. , quibus etsi non Praefixum est membrum hule simile, tamen itidem absolutos. Casus Positos intelliges. Mutari constructionis rationam liquet, nisi sorte ex antegressis τί τησομεν SuPPlere may Iumus. Sed hic non cunctatus Schueideaeus simile exemNuda nominara Mem. I. I., non assequox, quo iure ad Mem. I, 4, 12. salii Zeunium statuerit, quasi dissimilia consudisset. Etenim nostra si inte xa sunt, idem in Mem . Iocos allatos Cadat necessa est, quum utrobique liceat suppleri oυ θαυμασ-
74쪽
et Laiub. Bos. de Ellips. P. 801. Sq. ed. Schaes - απαιευεργεσιας) Ita dedi cum biss. Pariss. A. B. inarg. Stepha2. ejd. Boll. Reuchl. Hal. Cust. pro Vulgato απ. ευερyεσίανΨSChneiderus, o Locutio, inquit, mihi singularis siderμ Votail auctor dicere: ego nemini benesicium debeo, militi contrα mulli gratias habente ineptiuscule sicin autem. dixit nemo me benescium rePoscit, multi contra gratias mihi e debere profitentur. Quid dicere scriptor voluerit I xi cum est ex iis concludere. quae revera dixit; nemini se beneficium debere, neque Socrates neque alius quisquam, qui bona,
indole praeditus es P, facile de se imgedicabit. Non dissiteor . magis mihi sententiam prψbatum iri . si verba hunc in modum,
rePosco, multi et ero mihi grαtiam se debere fatentur, sed Vulgata quoque habet, quo se tuesitur: quid Z quod ,. inqui Socrates, nemo me benefici rogat, nempe quia uult sponte cum aliis pommunico, quae : rectius didici, aut quia. divitiis quibus alios sustentem, careo, sed multi se mihi, gratiam de b er e sat ent ur. Potest Vero etiam απωρεῖσθαιs Exosvia potest te uecipi: Pro eo munere, quod mihi vel donans uel offerunt, i a niti'. a b e s t ut rem v n.eriathanem P R Stu ten t, ut multi ste mihi O53I in
clos sentians. ν Quatidie idem sustulit boni discipuli, in
neo ullam a magistris suis remunerationem repetantis 3 et. cepta nunquom i Teserre posse fateantqu'. Oeconi Socrates ipse concedit, sine aliena OPe se non hoberq/: Mad' vitam sustentet, qua de re vid. Boeckli. Staatshaustalium T . I. si 121 εqq. t ' . . .' ; . . ti
S. 18. D τli πολιορκία ,, Intelligitur illa Ohsidist,
nerumnosa Athenarum per Lysandrum iacta. Atheniciasthus ad Aegospotamos devictis. Vid. Xenoph. Hist. Gx. II, 2. Zeune. I logeia.. Laert. II, 25. ευτaκτός τε ην τλὶν ὁ ἰαιταν.ουτως, ωςτε πολλα κις Abu νησι λοιμων γενομένων μονπoυκ ἐνοσησε, idem narrantibus Gellio et Aeliano, quos citat ad h. l. Menagius. - Οτε τὰ μιαισταὶ Sinis'nus reposuit ox κοὶ μαλιστα osscusus articulo, cuius integritatom cum
nomo hodie in duhium vocabit, qui IliPparch. VIII, ,
5, ist Matthiae gr. gr. g. 282, p. 391. inspexerit. uuanctu in hanc quoque Iocutionem, ut alias permultas, limitibus quia hysdam circumscrip am esse non inviti cxedimus Schneidem.
75쪽
εο ADNOTATIONES IN APOL. SOCR. f. I 8. I9.
ἄλλ' ἐκ τῆς ψυχῆς τααιευομαι. Diog. Laert. I. I. πολλακις δ' ατορων Hς τα πλ-θη των πιπρασκομένων ἔλεγε πρῆς etυτον, Πόσων ἐγω χρεἱαν Ουκ εχ'o' et cf. Mem. I, 3, 5. Vocabuli ευπαθεια usum non est quod quis suspectum habeat Post ea, quae in Epilog. p. 42. et 03. adnotavimus. Ρlutarcho nemo crebrius Vocem usurpavit, Vid. Wyttentia cli ad
Plui. p. 847. Quo iure alibi Schneidorus in verbis subseqq. εἴγε μην - δυνωτ' αν haeserit, non relicui ad S7mp. IV, 3. g. 19. συ με φης, ω Μελαε Paris. B. Reuchi. Cast. et Hal. συ με φης ω Μέλητε, ae deinde codd. A. B. v τίνες εἰσὶν νέων διοφθοραι' συ δὲ εἰπὲ, etiam Reuchlin. συ δὲ εἰπὲ, quod ut probari possit, tamen non ideirco nece sarium est, quod Gallio iudice graviter Molito instet Socrates. Ad loci intelligentiam illustrandam expediet conferre Plati Apol. p. 33. D. - ἡ καὶ εκ μετριοποτου Reu hI. Cast. Hal. Bryli. Steph. l. 2. Leoncli. Zeun. et Wolfh. adstipulantibus Pariss. Mss. xl ως ἐκ μετρ. , Perperam Secundum Iacobs. ad Achiil. Tat. p. 657. Itaque deleverunt coς Ba Ch. Gesner.
et Schneid. Quum tamen frequens sit Vocum ιος et καὶ in Istris manu exaratis permutatio, nec Weishii ad h. l. argumentatio idonea causa nitatur, haud scio an recte scripserimael καὶ ho μετρ. , non raro certe καὶ ita illatum me legem memini. Iniqua sunt, quae eontra Verborum πονηρας ηδονῆς integritatem a Schneidero disputantur: is Non Puto, inquit, xenviantem ηδονην aliquam πονηρῶν dixisse. Per se enim et vere nulla est πονηρὰ η ὁονη - sed qui abutuntur vo-Iuptatibus, sunt ii vel fune πονηροι. Xenophon Mem. I, 2, M. πονηρῶς ἐπιθυμίας dixit. Namque verius docuisse mihi videor in Epilog. Cyrop. p. 93, cui accedant ex Platon. Phileb. F. T. p. 111. ed. Stalib. πονηρὰν μὲν φησομεν ουτων νεσθαι δοξαν, πονηρῶν δὲ καὶ ἡδονην; f. 87. p. 120.
Gδ' ηδονας γ' οἶμαι κατανοουμεν ως αλλον τινα τρόπον Hia πονηραί, πλήν τῶ ψευδεῖς γ' εἶναι. - ου πανυ πονη- ρας αν τις λυπας τε καὶ ε δονας θείη, - τὰς μὲν τοίνυν ποντὶ γὰς ηδονας καὶ δια πονrrρέαν ουσας. Apud Isocrat. de Paca o. 15. p. 264. leguntur etiam ψυχου γεμουσαι πονηρων ἐπιθυμιων. somnino non dubito istiusmodi quaestionibus daquarundam vocum formularumque germanitate multo minorem vim et auctoritatem tribuere, quam Vulgo tribuunt. Aut enim suspectae fidei quao habentur, o rhetorum scholis, et umbratili monachorum grammaticorumque ossicina prosecta nunt, aut Graecis vel aurea Vel argentea aetata viventibus'
originem debent. Illud si locum liabet, mirer ni quovis
76쪽
versu, ne dicam quoris Verbo graculum Pavonia pluma exo natum agnoscas; quod si alium liber, atque circumfertur, auctorem habuit, eumque Graecum, Verendum arbitror, naquae Platonis et Xenophontis tempore vere nulla fuit πονηρα, ἡδονη, eadem alaΣandri quoque aetate perverse intelIecta
l. 20. ναι μα Λι Sic sine elisione Cast. HAE Beuchlin. Bryli. Steph. 2. probante Gallio; iidem illi libri
σοι ante πείθεσθαι cum necentu. - τουτο γαρ ισασιν Da
genere pronominis cum alias monui tum in Epilogo p. 96. Sententiae causa legi iubent Memor. I, 2, 49 sq. Paullo ante φαναι τον Σωκράτη Paris. B. et una cum A. F. 21. εἰπεῖν τον Σωκρατη , quam s mam paucis attigi ad Symp. I, 3, quibus addi merentur interpreti. ad Aristoph. Nubb. v. 182. et, qui Xenophontis etiam usum concutero Videtur, Dindor . ad Aristoph. Eccles. v. 389. p. 695. Statim Leonclav. 1. 2. 3. at Steph. περὶ δὲ et γείας solenni permutatione, de qua egit Porgon. ad Eurip. Orest. V. 229. - Deinceps, ut verbis Schneideri utar, παντες dηπου οἱ 'Aέλαναῖοι τοῖς ep.rectius, puto, dant Parias. A. B. in quibus ambiguum orat, utrum παντως omitti an intactum relinqui vellet, nisi disertis verbis Gallius e membranis enotasset και ἐν ταῖς ἐκκλησίαις γε παντες diiπου etc. Equidem tanto minus illa voce caream, quod nec sine vi παντως positum intelligo, et adamara Graecos video, qualia habentur in C rop. II, 1, 13. παντὶ τροπω δεῖ των α νδρων θ=ὶγειν παντως τὸ φροντὶ ua. Neo praetereunda, quae scripsimus ad Symp. IV, 41., ac, si cui vocis π ς sedes displiceat. contendat Stailbaum ad Platon. Phileb. p. 48. - καὶ αδελφωνὶ aesa. Parias. B. x καὶ πρὸ αδελφῶν, quibus suffragatur GaiI.; fortasse bene, vide Praelev ea, quae ad Symp. V, 3. notavimus, etiam Baehr. in Ceeuzer. Meli. III. p. 36. Sequentia κοὶ, ναι μα Λέα, νε υμεις repugnant canoni, a Porsono Proposito in Adversar. p. 30. et a Belsig. in Coniectan. Aristoph. I. p. 253. illustrato.
Etsi facili correctione scribi poterit υμεῖς γε, nihil tamen
ausim novaro, quuin γὲ ad καὶ , non ad iusiurandum res ratur. Comparetur interim Dindors. meus ad I. I. Eccles.
V. 779. Mendam libri B. ους ῖν ήνεισθε consulto fortasse reticuit Schneiderus. l. 21. ἐμε δε, o τι περὶ Mss. Pariss. Α. B. cum Edd. ReuchI. et Hal. ἐμὲ δε περὶ; nam Cast. Boll. et Gesneri ἐμε δὲ ος περι, quorum in locum Steph. 1.2 Leoncll. 1. 2. S. Bach. Zeun. Weia. at Schneid. a nobis quoque receptum adsciverunt. Aretanus in ed. Principe verbum αγαθου non
77쪽
expressit, hins loeo lucunae signo posito. l'Ρraeterea Schoenderus: is Sequens casus' 'it, genitivus πεοὶ του μεγίστο γ γαθου'πῆς παιδείας βέλτιστος Ait ismo et elegansiae Aenophontἰae non ' eonvenit. Nollem vir eruditus tam ob aeuris verbis mentem suam aperuisset: etenim sive earn Pea Positioni potestatem adseribas, quae obtinet Anahas. IlI, 2,
ωγάθοι, sive explices, quod attine e lid s ummu - Bonum, nihil habet secundus casus, in quo quis iii haesitet. Ρlδon. Apol. p. 19. C. καὶ όυχ ως - ιάζων
.hτειν τὰ ἐκ τῆς δίκης suspiciosus adversarius adnotavit: ri quae in iudicio fune dicta interpretatur Zetiner sed Neca non congruunt sermonet Attico. Sermonem Atticum qilalem vel dosideret, vel eo nomina dignum putet, scire velim, quippe a Fis ero ad Plat. Phaedon. S. 57. p. 92. Heind. edoctus, in talibus loquendi formulis eam praepositionem eligi, quam verbum adiectum postulet. Quod Germani in communi vita dicere solent: aus der Schulea OAwαι xen, graece Vertendum est τὰ ἐκ του διδασκαλ ίου εἰπεῖν, quemadmodum b. I. narrare quae in iudicio dicta suns .erbae exprimunt εἰστειν τα ἐκ τῆς δίκης. Incredulorum eausa incito Τheoplar. ' char. 4. παντα τα α to τῆς ἐκκλησίας διη- εισθαι, iam pridem gran alicae graecae inserta a Matthiasio p. 877., quocuin consentiunt 'Poppo Thucyd. I. 176 sq. sit Hermarin. nδ Sisti. Electi'. v. 135. - Σωκράτης τὸ μD μητε περὶ θεους 'riviss. A. B. Σωκρ. τοτε μὲν ρον mira n. O. , in quibus Schneid. latere ait τοτε his τn μητε. Quodsi operarum vitio Galliam caret, neque librarii illo error estipraestare milii Videtur τοτε μεν ουν μητε. ΡrOXima haec περὶ παντος ἐποιεῖτο ' non ad totam Socratis vitam sed ad orationem coram iudicibus ab eo hasitam reserendam esse, quis' est qui dubitet Τ Sensus est manifestus: nihil Prius, inquit Xenophon, Labu et Socrates, quam ut neu uein D eos a P ρ α rer et impius, neque iniustus adυersus homines. Praepositionem ante θεους aliena manus
in Paris. B. praefixit. De verbo Lπαρεῖν docta egit Bekker. specim. Philostrat. 71. Tum ἐνομι ν Reuchi. Cast. ΗH.
78쪽
. 23. 'Oτι δε ουτως ἐγιγνωσκη is Atqui, inquit
Sclinei derus, iam antea sunt haec demonstrata syJ ab initio libelli. Recte, idque ipsum in animo habebat dicens: ῆρκεσέ μοι δηλῶσαι, οτι Σωκρατης - καιρον ἐδη ἐνo ζεν ,
εαυτῶ τελευτῶν. Nam quae Post condemnationem demum dicta sunt et facta, nou ante, opinor, enarrari et demonstrari ab accurato scriptore poterant, quam iudicum suffragiis reus condemnatus esseti - καταδηλοτερον ἐγίγνετο Reuchlin. κατωdηλοτερον ἐγ., Paris. B. καταδ. ἐγένετο, item-
quo deinde επεὶ και η δίκη διεψηφίσθη a manu Prim. non renitente Paris. A., nisi quod illic nescio quis superscripsit tantum κατεην. et Paris. A. ἐλειδη καὶ η δίκη κατεχν. dedit; undo quam bene Schneid. ἐπειδὴ ἡ δίκη coniecerit, aliis
diiudicandum relinquo, magis certe dubium esse existimans, an διες ηφίσθη sit Xenophontis. Post πρῶτον particulam μὲν ex editionibus vetustis et Pariss. Mss. revocaVit Ze unius, neglectam a Steph. 1. 2. Leoncl. 1. 3. Bach. , sine dubio propterea, quod simpliciter εαειτα subiectum est, ut Ages. I, 12. εαυτον αντDri δείξας πρωτον μὲν οὐκ Ους ἐμπεδουνταεπειτα συνθήκας μη ψευδοαενον. Nubem exemplorum similium suppeditabunt Ileindors. ad Plat. Phaedon. g. 86. p. 144. et Zeun. ad Viger. p. 537. - υποτιμασθαι) Huic explicando verbo inserviunt loci Ciceron. Orat Ι, 54. Pluton. Apol. seci. 26. Polluc. VIII, 150. a Bachio appositi, et quae observarunt BoeChli. Staatshauskaltum Vol. I. p. 398., ii torpreti. Aristoph. Plui. v. 480. Terent. Andr. III, Scen. est. V. 15. et Bremi ad Epp. Socrati. p. 207., qui non Video
qua de Causa neget Verbum υποτιμασθαι, quo usi fiunt Anon.
Oecon. ed. Schnoid. p. 38 sqq. et Pollux VIII, 63. . cavillanti
Socrati accommodatum esse. Statim post ante Schneiderum serebatur ουτε αυτον υπετιμ)ησατο, quod displicuit etiam risoli ero ad Platon. Apol. 28. p. 148. Magis, ut arbitror, ipla eret mutatum in ol τε αυτος αυτον υπετιμ. - αδικειν)Aliter Diog. Laert. II, 41. 'Oτ' Ουν κατεδικασθη, διακοσίαις oyMvκονταμια πλεsoσι 'mi φοις των απολυουσων ' καὶ τιμω- si ενων τῶν ὁικαστῶν, τί χρη παθεῖν αυτον ῆ αποτῖσαι;
πεντε καὶ εἴκούιν ἔφη δραχμας αποτίσειν Ἀβουλίδης ,ειὰν γάρ φησιν ε κατον ομολογῆσαι, ubi vid. Menag. et Platon. Apol. p. 38. A. Attigi hunc dissensum in Introd. g. 8. Ceterum effugero Socrati e carcere licuisse, uti ex Platon. Criton. f. 4. p. 45. Steph. ostendit Zeunius, ita patet ex eiusdem Apol. p. 39. A. αλλὰ μὴ - τουτ' ὐ χαλεπον, ω
79쪽
64 ADNOTATIONES IN APOL. SocR. s. 23. 24. 25.
24. me χερὶ Non reddiditi Arotinus invitis tainen ditionibus, . quarum in una Reuctiliniuria male diande ἀναγκη ἐστὶ πολixi legitur. - ἐγράψαντό με 'neuchi. Cast. Hal. Bryli. Steph. l. 2. et Schneid. ἐγραψατο μει sed Brodaeus:
placet ἐγρα perero uis postremum vitiose. PluraIem Leonoll. Bach. Zeutri. 'Weish. , et Mss. Parisa. ducibus praetuli nitidmoratus Schndiderunt, in toto libello solum Melitum accusatorem nominari adnotantem. Eniin vero supra g. 10. IE gimus ἐπειδη κατηγορηοαν αἰτου οἱ αντιδικοι, ineunte hac
,ectione τοὐς μἐ, διδάσκοντας τοὐς μάρτυρας et S. 25. ουδ' bυτοι οἱ -τίδικοι', Neque Anytum non adfuisse liquet e f. 29. - γυ τε γὰρ - ουτε μων) Alibi quoquo repeti negationem satis eonstat. Cti hoc loeo potuissent ad vulgatam defendendam in Memor. I, 2, 31. ουτε γαρ hωγε ουτε αυτος
ακηκοένοι νοθομην, Ni probabiliora Heindors. in medium protulisset. Similiter oulin respo ionibus iteratur, quod genns dicendi inimiai cum Uinsteius in Notes on the Aiax of ρ ol. p. 518. M. Lips. 'probatum, Et ad Aristoph. Acharn. V. 428. Emaculatum voluerit. Hior ratio haud dubie pvaestat,ef. I ad Symp. VI, T. et ΙIermania. ad Sopli. Antig. V. 5. v. 14 sq. Crebrius Graeci oυδε μρ οι' ε frequentant, ut Cognosces ex Viger. p. 467. et interpreti. Cyrop. VII, 2, 20. θυε ομνυς Sobol. Aristoph. iiiibb. V. . 248. διέβα Iovαυτόν, ως 3ὶ σεβει, λενοντες περὶ το θεῖον οuνυναι, νη τὸν ἀλεκτρυονα καὶ την πλωτωνον καὶ αλλα τοιαυτα per iocum evironium iudice Woiskivo: Eandem rem tractavit Menag. ad Diog. Laert. II, 40. Do structura verbi προςεωζειν. ἐθίγιν alc. post Heindors. ad Platon. Euthydem. p. 813. nota sunt
f. 25o ἱεροσυλIα Inepto olim in libris editis exhibiastum ἱεροσυλίαι, τοtχωρυχίαι, ανδραποδισις, πολεως προδοσία male Schneid. προδοσιςJ, nec quidquam ab his recedunt Alss. Ρariss. A. B. Primus Metino praeeunte correxit Zeu-Dius. similia legi Memor. I. fiterum male Schneid. II.J 2, 62. Acribens. In verbis τουτων πραξαι τι κατ' ἐμου φασιν interrogat editor nuperrimus: qui ni ἐμε φασιν simo φασκουσα/J diseris pCausam in promtu esso puto : nimirum quum Graeci utruinque dicere non rosormidaverint, maluit Xenophon illud eligero, quod ad accusatorum vanitatem salsasque Criminationes designandas unice accommodatum esset. Actoris est enim κατα τινος φάναι i. e. κατειπεῖν 1. κ τηγορεῖν τινος
80쪽
NOTATIONES IN APOL. SOCR. f. 25. 65
potius quam nescio quid dicere. Unius Platonis locus sufficit in Apol. p. 37. B. πεπεισμένος δη ἐγὼ μηδένα αδικεῖν πολλου
ω ς αξιός εἰμι του κακου. cf. Matthiae gr. gr. 581. p. 849. et quem ibi licet mondoso laudavit Fisclier. ad Weller. Τ. II s. b. p. 178, etiam Viger. p. 630. - ὐπου ποτέ) Hanc cum
Woislato ex Stobaeo ed. et Pariss. A. n. revocaVi pro ea scriptura, quam Zeun. et Schnoid. cum Stob. bis. temere admiserunt οπως ποτέ. Non enim interrogare videtur So-
Crates , quomodo morte dignus haberi possit, sed quo in
loco, qua tandem oblata occasione crimen commiserit supplicio multandum. Diutius haesitavi in lectione, quam nexus simul et librorum sidus, ut in textum reciperetur, suaserunt. Editiones enim Schnoideriana antiquiores una cum membranis Pariss . et Stob. ed. pergunt ἐτανο suis τό του θανατου εργον εμοὶ ἄξιον. 'Aλλ. , quod nec ipsum, modo ne perperam intelligatur, ita Constitutum est, ut emendari oporteat. Gesnorus Scribi Voluit ἐμου αξιον, quam coniecturam ut ineptissimam omnium satis habuit Ernestius Comparata 31. sectione reiicere. Ex Stobaei, qui hunc locum
p. 95. 1lorilegio suo a Verbis ῶςτε om. cod.) θαυμαστον usque ad ευθυμητέον εἶναι extrema S. 128. inseruit, Bruti chlano codice attulit Zeunius θαυμαστ0ν ἔμοιγε δοκεῖ, οπως ποτε υμῖν ἐφανη male Schii ei lex.ὶ του θανατου scod. Paris. apud Schnei deruiu to του θαν. εργον αξι ol/ ἐμοὶ εἰργασμένον, citisquo iussu, quod pro intererelamento nominis εργον
habuit Ze ., in hunc ordinem a Schneidero redactum est: υμῖν του θανατου ἔργον ἄξιον πι ιοὶ εὶογασμένον. Articulum igitur τὸ auto του θανάτου tacite omisit, ingeuiosum dicons Veis kii ccommentum, quo sedem pronominum υμῖν et ἐuoi
locis. Magnopere tamen Versor, ne ἐφανη ἐμοὶ sine praepositione ἐν nunquam Graecus homo oo sensu dixerit, quo ille opinatus est, atque in eam potius sententiam adducor, ut nomen εργον ex interpretatione conssatum osse credam, quo expulso Verborum collocatio mullo exquisitior ossicitur, quam vulgaris: το ἐιμοὶ εἰργασμένον αἴιον του θαναrου, in qua si του θανάτου articulo destitutum csset, probarem magis quam reprehenderem. Verborum autem Ordini omnino vollem vixi graccae linguae gnari maiorem Operum dedissent,