장음표시 사용
41쪽
haeo disputentur, ex una Platonis apologia diiudicari licet,
qui istam Socraticae Contumaciae causam omnium celerrima
perstrinxit testo adeo Ast. in Platons Leben p. 487 sq. Quan- quain idcirco nolim Conteudere,'nullam praeter Plutonis Ovationem a Xenophonte potuisse respici. Vid. Meuag. ad I log.
ext. II, 33. p. 91. et p. 93 sq. ct Ast. in Platons Leben undSchryten. p. 491 sq. Sed ipsum illud scribendi consiIium 1ium forte habet, quod Xenophonte indignum sit 3 At quem
prudentissiuium et optimum cognoverat hominem, qui adeo ab oraculo declaratus erat sapientissimus, eum ab singularis imprudentiae nota liberat ρ velle, bono discipulo non potuit non in imo esse decori. An in ipsa sortassis expositione a consilio suo aberravit scriptor, de alia potius quavis redisserendo, quam do qua dicturum se promisεerat Imo si aliis iiij libris locisquo dicendi servoro se aliorsum abripi passus es, in d pologia. Concinnandatquo angustiores sibi terminos scripserat I eo severiores Iegos secutus esse do*rehenditur, adeo ut rem propositam nusquam non diligentissimo persequeretur. Primum ouim ex Fg. 2 - 10. perspicimus, , Socratem de defensione sua medituri Voluisse, partim quod Persuasum haberet, aptissimam apologiain vitae suae hone statem esse, Partim quod defensionem parauli adversatus esset Deus, ut quem non latuerit, Inelius secuin actum iri, Si itam opportuno aetatis tempore mortisque genere facillimosiniret, quam si senoctutis et morborum incommodis NeNatus miseram vitam traberct diutius. Ilis parens rationibus Soci atos fieri non potuit, quin quidquid ad irritandos exacerbandosque accusatores faceret, in medium proferret, ac iudices imperitos dicteriis quam acerrimis sauciaret. Quod idem Conlirmauic testimonio Ciceronis de Orat. I, 54. et Tusculari. I, 29. Vid. ad 6. 1. not. Sub snein g. 9. quae dixerat Socrates υσων νομίζω τετυχηκένει καλῶν - αντὶ θανατου, iis simul viam sibi parat Xenophon ea porcurrendi, quae accusationi Socrates opposuerat. Enim voro insimulaVerant eum: quod eos deos, quos citi itas, 1 O diis haberet, i P se no n Put ar elideos, sed noυ os introduceret, et quod iuventu rem cor rumpere f. Utrariaque deinceps criminationem
paucis qui dein, at tam luculentis evidentibusquo refellit argi mentis, ut quod additum, quod demtum velis, nihil lactis eruas, Cum Priorem criminis partem sectionibus 11 - 15. et i Posterioxem SS. 16 - 22. coargunt, tametsi, quae kq. 14 19. i do Delphici Apollinis oraculo intorseruit, ambigi potest, ad utram criminationem trabi maluerit. Nam quicunque effato Apollinis, quem non mi uore veneratiotis atheuienses
42쪽
quam reliqui Graeci prosccuti sunt, tantam quantam Socrates auetoritatam concessit, cum Allicuo quoque, civitulis deum coluisse, sponto intclligitur et quem Apollo omnium aequa lium sapientissimuin iudicaverat, is si iuvenes Corrumpit, pro sapiento insipiens sit ne esse est, aut deus ipse stultissiamus,' quod hominem sapietatia ad iuventutis perniciem ab tentem honori licentissima appellatione ornaremuon dubitavit. Porro quisquis virtutem amat, non magis deos oderit, quam Lqui esse deos credit, neque tamen honeste et ipxobe agit. PeP. inductionem igitur postquam utrumque' crimen .diluexat, sigillatilia ad alterum S. 19. ac dens Melitum. in tantas augu- .stias compellit, ut nec quod Tospondeat bonae diri illis reperiat, ct falsam accusationem emo aequissimi qui tuu Iectores inibilia igant. Itaquc f. 22. Xenophon non iniuria se .demonstrassauit, οτι Σωκοατης το μὲν μητε περὶ i θεους ασεβῆσαι μητε
πεοι ανθοω πους αδικος φανῆνω περὶ παντος ἐποιεῖτο. Quoniam vero illud potissimum. pertractare voluit, ut mori)Sο-ICratem, quam Nivere maluisse. doceret, non satis habens.
namare f. 23. quo pacto Poetiae aestimationem damnatus detreCtaverit, et, quamvis potuisset, essiagore supplicium noluerit. introducit etiam magistrum iudicibus comprobantem, beatiorem se quam iniustos iudices moriturum esse fg. 24 27. Dehinc quae S. 27. et 28. subsequuntur, a primario illo Psino, quem inde a principio scriptor Persecutus: orat, ne tantillum quidem recedere, 'nis. erit unquam, quin dubitet Idom ut cadit in S. 33. ita et tempori et loco egregielm in imo datum esse additamentum de Anyto S. 29 sqq. , qui cum suum ipse 'silium pervcrsa 'diseiplinai possvnidaret, tamen
peret, Vix potest obscurum esse eis, qui perpetuam Socvalis consuetudinem. utiliter Praeeopta insigni aliquo exerepisti illustrandi, ex Xen Olmontis operibus cognitam habent. Aiqui- Anuti exomplo quid poterat gravius et ellicacius esset ad domonstrandum y hominis solicitatem non in il lxiliis et lisnoribus sed sola in virtuto et sapientia positam esse Miliis ontini omnibus quamvis abundaret Anylus, tamen iam in vita selix crat, quippe ουδεν συα φορον καὶ καΛOν εἰς τυν αει χρονον διαπεπραγμένος S. 29. noo post mortem boi am de si 1amam reliquit S. 31. L contrario Socrates boni sibi conacius tum. in vita, quam integerrimam transegerat, tum in mortis periculo, quam tantum non expetiverat, aC post mortem beatus Praedicandus esul, nompo ab omnibus Monridiscipulis solum, sed hominibus celebratus summis laudibus. Non aliud quid, dum haec uarraret, Uecta se Xenophontem apyarct ex
43쪽
lineat, cum aliis:inultis rationibus Potest argui, tum in ad rotationibus abunde , ut opinor, a Ine demonstratum est. Donique eXtromam nectionem si quis est, qui non serendam putet, ex omni antiquitate Velim mihi virum nomi uet, quom Socrate vel sapientiorem vel beatiorem iudicos. Et paucis dicam, tam heiae in apologianomnia cohaeront, iamque dilucido sunt expotita, ut inde potius argumentum quis dorivara Posset, cuiuS ope a scito aliquore Thetore consectam essa incat, si modo usquam captiosae et subtilis orationis Ic-stigia hie conspicua essent, nequo aequabili nnimi Constantiaci tenore, quo tenderet, duci emes decurrere videremus.
quae illic laudavit, in hanc defensionein caduul, adeo nihil quidquam simulati insucativo, nihil quod vel liberali homino vel iustissimo indigia cuti εit, scriptum in hae apologia dc-prehendituri iBisum certo milii movit Schnoideri adnotatio: ,. Quod si
esset Apologia vera, qtialis'illa Platonica, hoc est oratio Socratis nomine ad iudices dicta, haheremus Causam'Probabilem cui Xenophon Idem argumentum alio modo retra ta Verit, scilicet ut μεγαλ=ηγορίαν Socratis planam lectoribus ot manisoslam redderet. Etenim μεγαληγ'ρραν istam quia alii iam planam so orant ot manifestum. Xenophon noe voluit 1ido potuit id om argum ratum TCtruCtaTe. Qitibus ita hxpositis Si ea omnia adiicias, quae singulis ilocis a Sehu MMira impugnatis subscribere et O poricro,neC so habui, faciso timi, Possum, quin totum hunc liholium ab alio nullo quam a Xenophonte conscriptum esse statuam ' in,
Quo tumore is apologiam cone naverit, pius rei locupletissimiam testem habemus Xenophontem ipsum S. 31. Dimirum post Anyti neceni, i.. o. brevi post mortetit Socratis es'
Xenoph. reditum sex Asia, qui incidit in Olymp. 95, 1 me.
44쪽
donec viri docti contrarium me paullo gravioribus, quam a Schneidoro, Vulckenario aliis prolata sunt, argumentis docuerunt. Interitia nihil, opinor, obstabit, quo milius probabiliorem Veiskii coniecturum existimem, quam ut maXimam partem e Tom. v. p. 203 sq. huc apponam, multa me admonent.
se Vi lotur milii Xenophon, inquit, Veiskiu'. paullo post
reditum ex Asia magnorum virorum Onuin praetor Agesilaum alius otiam viri Iaudes concelobravit Xenoption Τ J et iii minuin bono de se meritorum laudos brevibus libellis conscribero. coepisse; in his et Socratis, hoc initio facto: Σωκρατους δε καὶ α ξιον, Vel potius καὶ Σωκρατους δε αθιον. sat longe hoc aliud donotat, quam quod Xenophonti collocare placuit, Jita ut superioribus quibusdam scriptis in unum Corpus contuligeretur svid. potius init. Sympos. et Oeconom. J Sed cum alii simitibus libris ad Socratem defendendum s riptis maiores plausus serroni, quo in numero Plato potest haberi): ali uin
libruin apologeticum componere coepit, 'Aπομνημονεύματι
quibus nihil facile gravius ad defendendum et laudandum Socratem in Iucom proferri poterat. Favent huic coniecturas verba ipsius Xonophoniis in epistola 15. earum, quae LeoAllatius, ut Socratis et Socraticorum epistolas edidit. Αοκεῖ μεντοι, inquit, χρηναι' ιμῆς - ἔπειτα, ουκ ἐν δικαστηρImorin ιγμένων ηιιῶν, ἀλλ' εἰς απαντα τον βίον i. e. Omnibus hominibus in παρατιθεντων την αρετην τάνδρος. IVid. Supra ad argument. 10.)J Non pro certo sumo, eam esSe genuinam, sicut sacere videtur valchenarius ad Mem. I, 1, 1. sed
hypothesin aliquam proserenti licet tale quid in subsidium
vocare, quod lector si minus firmum reperit, Certo non sino voluptata cognoscit. Sed reliqua, quae non repugnant expromam. Cum auctor in 'Anoμνημονευμασι Venisset ad extremum locum, apologiam suam vocavit in subsidium, et ex ea istuc transtulit magnam partem, sicut ex Agesilao in Historiam Graecam. Ultima hae non improbo, modo. quae, Veishius in Xenophontem auctorem transtulit, no dubites διασκευαστη cuidam et seriorum temporum critico limam
Momorabilibus adhibenti adscribere; qua de Te nescio an frustra disceptetur post ea, quae ad 10.) adnotavi. Vid. Diod. Sie. XIV. 37. ibique messeling. Schneid. Praes.
Hellen. Xen. p. XIX. ed. 2. et Gliger. Quaest. Eriti. de Xenophontis vita P. 23.
45쪽
i-ενοφωντος) Metinus: MnῬhontia sologia Pro Socrate. Omisso libri. auctore edd. Brylingeriatiae Castalionis IIulensis una Ma. Vatican. spectin. apud GaiI. T. VII. R II. N. 11. 'Aπολογία Σωκράτους προς τοὐς. δικαστάe. Xenophontis nomen non deost in titulo editionis principis, . quam curavit Beuchlinus MDXX. neque in edd. Stepliani 1. 2. et Leo aelavit 1. 2. 3. ubi inscriptum eSt αενοφωντος aco κράτους Ἀπολογία προς τους δικαστας. Postrema haec προς τ. d. ab inepto libelli. scriptore eX Memor. IV, 8, 5. τῆς προς τους δικαστας απολοχίας huc translata putat Schneiderus: illic ob praecedentia supplementum hoc necessarium suisse, hic eo nos facilius carere posse, quod nonniati per dimidiam sera
libolli partem, nempe g. 10. usque ad g. 22. g. 24 - β. 27,
ad iudices orationem dirigat Socrates. Nihil italibus effici, non PoteAt obscurum osso eis, quos, lituli librorum unda Plerumque originem traxerint. non fugiat. . Pertinui huci obsexvatio Stepliani in Pxolegoin. ad Xeuopli. OpP-i is Sed nec. ἀπολογίαν Σωκρατ ς προς τους dικαστας aliter quisquam nunc Me quam πολογίαν queat; Verum tantum abest , ut Fatere. Bdiungoni illa Verba προς τους δικαστας, ut saepenumero atque adeo ut plurimum genitivum quoquo Σωκρ4τους omittant. Quodsiis Verba προς τοὐς δικαστὰς a Xenophontis mauu Prose t ictu It, i commodam Excusationem
ab eius consuetudine habebunt, quam tetigi in Epilog. Cyrop. p. 6. - επειδη ἐάληθη εἰς τὴν δίκην.) Negavit Sinneiderus. 41ticui scriptorem di Sisse καὶἐῖσθια εἰς dικην pro accusari criminis fimo in ius vocari J, Et tamen ipse exemplis allutis locutionis integritatem abunde defendit, quibus adde Hus lik. in Wolsii Anal. crit. I. p. 178 sq. Thurot ad h. I. et nostra
ad Symp. V, 2. De WeisHi sententia a Doruulio ad Charit.
46쪽
p. 478. inductus est S Impidorus, ut causam solum dici καλεῖσθαι Vol εἰςαγεσθαι iudicaret. Pollux VIII, 46. την κλῆσιν εἰς ὁίκην appellat ποοβολήν, iniuria tamen, docerito Schoemanno de Comiliis Atheniens. p. 228. - εβουλευσατο περί τε τ=ῆς απολογίας in Schneider. , , Atqui Xenophonteus Socrates, inquit, in Memorab. eo loco, quem auctor ApOlogiae iueptus mutuatus est IV, 8, 5 J : i dat μου ἐπιχειρουν-
τος φροντίσια τῆς προς τους δικαστὰς απολογίας, ηναντιωθητὰ δαιμονιον et Xenophon auctore Hermogeno narrat se l. 4. Socratem accusatum de rebus aliis potius quam de causa sua
loqui solitum. Nihil in his mo repugnantiao videre fateor; Xenophontis enim sunt illa Σωκρατους δὲ αφιον voι δοκεῖ εἶναι μεμνῆσθαι καὶ ως - ἐβουλευσατο περί τε τῆς cire.,
Socratis contra ex Memor. et Apol. f. 4. repetita Verba Quodsi dignum ille memoratu esse arbitratus, quale Socrates consilium de desensione sua ceperit, in enarratione ipsa roseri, Socratis animum ab consilio so defendendi prorsus alionum fuisse, quippe a daemonio , quo minus id saceret, prohibitum, tantum, opinor, abest, ut sibi ipso Contradicat, ut verba Oρων αυτον περὶ πανΤων μολλον ὁιαλεγομενου 17 πσρὶ τῆς δίκης g. 2. et Memor. g. 4. sententiam ab initio apologias propositam quam maxime illustrent. Nimirum statuit Nocrates, daemonio admonitus, nullam apologiam componere. Non meliora sunt, quae Vir eruditissimus. ad statim seqq. καὶ τῆς τελευτῆς τos βίου commentatus est: , , Quid de sno vilao suae cogitara et meditari voluit auctor Socratem 2 qui ad mortem semper crat praeparatus, neC meditaliono precibusva monachorum instar in mortis articulo opus habet,at. in Quid Num pecorum instar mori Socratem Seliseidorus maluit Num monachi tantum de morte sua meditati sunt 3 Platonis et Ciceronis scripta, quae de sine vitae agunt, a monachis Consecta esse, quis hominibus sana mento praeditis porsuadeat Anne si ad moriendum praeparatus fuit Socrates, hoc ipsum, quod Commemoraretur, indignum erat Unde quaeso nisi
ex hac scilicet Apologia Scimeiderus cognitum habuerit, semper ΓΤJ Socratem ad mortem praeparatum suisse Τ-Imo
totius loci sensus est: memorabile est, Socratem inius υ Dcα tum neque causam suam dicere, et mortem aequo animo sustinere υoluisse. Ms.
Paris. B. περὶ τῆς απολογίας. Praestat Vulgatu, quam plenam facies hunc in modum: καὶ περὶ τῆς τελευτῆς, ut Nemor. IV, 2, 27. προς τε τοὐς ἄλλους ανθρώπους καὶ ταλλα ανθρωπινα, sed Vide ad Symp. III, 1. - γεγράφασι
47쪽
oliai nou vidi' vi que amid.Steph. l. 2. , neque apud Ileucullii. H l. cast. Arail. etc. Quida quod abest udgo'a cod. Pari . B.,, iis, quo -Pro antecedo βιου legebatur avis servanto Gallio, nec nisi in specimius codicis Vaticani ab . eodem Tom. VII, , P. II. e3hibito cum paret. 1 Falli autem Gallium, apparehili comparanti l. l. p. 98. cum specimine. ceterum miratux Schneid. ,. quid Xeuupliori aliorum scriptorum dele Sionem curaverit, is neque si quid ab istis Dmissum rePerisset, quod causam. .cio raticae μεγαλvγορίας Co rehenderet, satis hos .ectu oe fuisse ait, ut id enarratum copiosius et Apologiae numine inscriptum publicaret. Nempe nihil aliud phrmovit nophontem , quam quod in alia re ipse professus, est Memor. IV, 3, . 2. Lqλλοι μὲν , ουν i αυτω λτρος αλλους ο υ τ αγ so μιλνυν τι παραγενόμενοι διηγουντο ' ἐγώ df, οτε κρὰς Eυθυδεὶ μον τοιαδε διελέγετο, παρεγενομην. Quibus Verbis qui se promittit neglectis aliorum disputatiouibus aequalia traCtaturum esse, qnidni maiore . iure eidem liceati poeuliari Scriptiove .supplere, quae ab aliin praetermissa esse viderit, Praesertim Cum magistri tui moribus accuratius cognoscendis et diiudicandis haud parum insbrvire intellexisset 2 Imperaiectum διηγουντο si cui illic displiceat, satiu& erit διηγουνται quam διηγοῖντο cum Heliadorsio reponere.. Qualiquam simirulimae criminationi lipse occurrit Xenophon infra g. 22. -- τουτου Seripsit neutro genere suppIens cogitatione ως ἐβουλ. κ. τ. λ. neque duo substantiva seminin. quidquam
t. Zuun. assenti untur, mplica et non Praetermiserunt sed sum inde istulerunt. At Ernestius non iniuria, verilus, ne verbum τυγχάνειν nuta, cum secvndo casu iunctulm nusquam illam im habeati, assentientem inactus est Schnoideriura hoc , modo accipiens: omnesuritia magniloquentiam e r sonunt, assectati sunt. Hae flai neu quoniam Confe tui nonduini satis icon mutira Ernestio. uiderentur . , aut corruptum esse ἔτυχου aut
μεμνημένοι Vel 'i simile qqid excidisse censuit. Wolaianas coni tumo ἔνυχον πῆς ' μεγαλο αυτω θαυμάζοωτες Veh. ἀγα- ανοι' tum Violenta corrigeridi ratio, tum, hos, obstat, quod pro Praesentia i participio Praeteritum tantum i non necessario requiritur, uti cognoscere licet se annoti Beladorc ast Plat.
48쪽
ADNOTATIONES IN APOL. SOCB. g. r. . M
Sed sanissima est, nisi fallor, vuIgata,'quam Vernacula lingua reddiderim: alia Raheno ine grossartige rache g ei ossen. Tralaticia est apud GraeCoa locutio σκοπουε qua tanquam. e sonte laudata quoque. erba derivanda sunt. Certe quod Dionysius Hal. de Vett. script. Cens. Vol. U. p. 426. Reish. de Xenophonte iudicium tulit υ νους δε κδ μεγαλοποεπείας κWθολου του ἱστορικου πράγματος ουκhτέτυχεν, nuin quisquam graecum esse iuro infitiabituri τυχοιμ' ἀν apud Soph. in Pliiloct. V. 223. Wakefieldus vertiti veritatem assequar idque probante Butimanno. At tam incertis testimoniis nihil opus est, ubi unus satisfacit Pericles apud Τbucyd. II, 35. χρη-επόμενον τω νομω πειρασθαι υμων τῆς εκα στου βουὶ ὶσεως τε και ὁοῖης τυχεῖν ύς ἐπιπλεῖστοκ. Adde quod conlaxius hanc interpretationem non admittit modo, sed etiam ossi agitat. Hoc quidem, inquit Xenophon, bene Omnes exposuerunt, Socratem grαndiloquum fuisse, . Ied qua de causα fuerit, non aeque. Comparant de re Ciceri do Orat. I, 54. Tusci. I, 29. et Max. Tyr. I iss. IX. ibique Davis. Mox ad Iectionem Paris. B. et τῶι οντι notavit Gallius illius codi is librarium tota nusquam subsCripsisse. - θάνατον Nihil tu Mor, quod huic nomini articulum scriptor non praes it; nam neu 9. in Verbis κερδαναι τον πολυ χειρωβίον αντὶ θανατου, cf. f. . 23. , adest articulus, et permulta
munerantur nomina, in quibus ponatur arhiculus an omittatur perinde est. In horum esse numero Oανατος , ViX. sinit dubitare formula ζημίαν θανα ον ποιεῖν, Praeterea etiam in subiecto orationis uon uno loco articulus reticetur Memor.
sedem ab interpretibus permutari. Integprrima Bunt etiam ibidem cap. 1, 8. scripta καὶ γαρ ἐν. τῶ πολέμω τους τε πρωτους.αριστους δεῖ τάττειν καὶ τοῖς τελευtαίους, ἐν μεσωδε τους χειρίστους. Schaeserus h. I. de coniectura edidit των θανατον. - αφρονεστερα Λυτου Insipiens haec apo- Πνα aevolet. S. C
49쪽
Iogia non poterat non videri opinantibus, Socratem vivere quam mori mutuisse, sive iuvenis esset, quum accusaretur. sive senex. Neque enim fieri potuit . quin eius magniloquentia contumaciae non absimilis iudices ita irritaret, ut capitis eum damnarent. Apposite igitur Xenophon praeceptorem a contumaciao crimine defendere conatus est docendo. ob se-Do lutem aequo et morum integritatem mortem sapientissimo magistro quam vitam optabiliorem fuisse.
f. q. 'μογένης) Vide notata ad Symp., I, 3. In
seqq. ωςτε πρέπουσαν Posteriorem Vocem Paria. B. in margino 'demum adsculptaui habet. - ἐκεῖνος γαρ ε ὶρηὶ Memor. IV,
την γραφην, αυτος α κουων αυτου παντα μαλλον
σκοπεῖν, ο, τι απολογήσεται. Exquisitius hic παντα scriptum AS , Non est, quod moneam. Certissimum ost enim, huic variandae orationis studio Graecos inprimis addictos misso. Sopli. Electi . V. 939. 7ως μεν τον κασίγνητον βίω, θαλλοντα τ' εἰ ηκουον, ubi Vid. Hemnania. Praeter necessitatem MarkIandus arbitratur apud Max. Tyx. III, 2. p. 31. καὶ uno ut ντῆς ηδονῆς σωζεται, vino δὲ του αλγεῖν φθHρεται Concinni talem aut του ῆδεσθαι pro τῆς ἡδον ῆς, aut του αλγεινου postulare. Amat talia Tacitus, ut de Germ. XU., non mutium Denatibus plus per otium transigit, ibique V. Passo . p. 98. Indocta autem Sc eiderus ορῶν δε διαλεγομενον Peius esse,
quam ακOυων αυτου δ. Olim Censuerat, non memor animad
versionis Brunck. ad Aristoph. Ban. v. 815. p. 204. Boch. q. 3. ωκ ἐχρῆν μέντοι σκοπεῖν) Schneider: isti tali
inferrogatione inusi αtum μέντοι, sequens καὶ post si τι col&cretum locum suum ex Atlieorwm more rectius tuebitur ; inmemorabilibus excidisse ridetur. At neminem offendit μεντοι. qui noVerit observata ab Hermanno ad viger. p. 84 . ot HiandoPs. ad maton. Protag. S. 1. p. 458. Fae negatio sit cum in torrogatione; et habebis Versionem Vernaculum hanc: du solite a docL, Leber Sohrates, aucli das, Nias ta etia ideiner Ventheidi ung υor bringen isti st, liberimen , ac si Prao-
cessissent: ὁια fra μὲν περὶ παντων μῶλλον ῆ περὶ τῆς δίκης, ἐχρῆν μέντοι κ, α λ. Schneidero alibi quoque ridso particulas ου μέντοι in interrogatione couocatas displicuisse,' ut Cyrop. V, 3, 8. Enέ μοι, ἔφη, Ουκ ἔλεγες μέντοι σέ, rubi tamen Heliadors. errantem in viam reduxit. Ibidem VIII, 3. 29. 'Aναβλέψας δὲ ό Σακας ἐρωτα, τίνος λυχεν. ου ματον Λί', ἔφη, ουδενὸς τῶν πώρόντων. 'Aλλ' oυ μέντοι, ἔφη o νεανίσκος, των γε αποντων; Guel Aytanum μέν τε
50쪽
probat Schneid. Cavo assentiaris. Platon. rop. X, 5. p. 432 ' . Ast. το δε δὴ μαεισθοι τουeto ου περὶ τρίρον - μέντοι, ἐστι redito τῆς ἀληθείας; Ioia. P. 537. o. M και περὶ τεχνου μέντοι λεγει πολλαχου Oμγὶρος καὶ πολλα cf. Adnoti. ad Syriapi, II, 3. Quam apte Vero καὶ Iocum suum teneat, facilius pop-spicios , si hunc mecum orationem probaveris: de rebus
aliis quo minus loquaris, nihil impedἰο, sed hoc. etiam deliberare oportet, quid tui defendandi
causa sis prolaturus. Hane rationem pracferendam,
duco oi, qua και Post ο τι collocatum vult Schneiderus, qui xcti εἰ pro εἰ καὶ positum et Memorab. locum ad Symp.. VI, 2. Iaudatum consei Te poterat. Cf. Poppo do Elocvt. Tl1ucyd. p. 801. Paullo aliter eadem, omissa tamen copula, in Metu. enuntiaVit, queni utrumque locum Schneid. in prima editionapessime tractaverat. - Πν δε το μεν πρωτον ἀποκρ.ὶ Sic iussu Paris. A. et Memor. , ubi est τον δὲ το μεν πρῶτονε ἰπ ε ιν ' Oυ-δοκω σοι τουτο μελετων διαβημωκειαι dederat Schuellerus. Cast. Hal. Bryli. Steph. 2. τον δε το-
lectio stabilitur. Sequens γαρ a Reuelatino aliisque omissum ut textis insorrent Gallius et Schnoiderus, poposcerunt codices Pariss. A. B. Y. et Memor. , ubi insuper τουτο Pro ἀπολογεῖσθm scriptum, quod quare malo opclitum Scin1eid. existi- Inaret, causam non addidit. - Εὐιτα d' αυων ἐρεσθαι. Vulgo ἐρεσθαι; sequimur Paris. B. specim. λ. l. Stephanum 1. 2. et Leonclavium. Uberius Memor. ἐπεὶ δε αυτὸν Ηρετο, οπως; εἰπεῖν αυτον, ora ουδὲν αλλο ποιωυὁιαγ εχ ενηται ii διασκοπέον μὲν τα τε δίκαια καὶ τὰ α δικα, πραττων ὁ ε τα δίκαια καὶ τω ν ia δίκωναπεχο μεν ο ς' ηνπερ νομι ζοι καλλίστην μελετην απολογίας εἶναι. Sine iusta causa in ed. Prima Sciuieid. Perperam scripta esse in Apologia ἔπειτα δ' αυτον Dεσθαι, rectivi πως et nimis breviter ora ουὁθν ἄδικον ὁιαν. n. Statuerat.
f. q. 'Eπεὶ δὲ - τὸν πῶ ιν λέγειν , Stephanus 1. 2: Scribendum videtur ἔπειτα pro λεέ, sed toties ἐαεὶ sicut
admonui ansea) Pro ἔπειτα Positum a meritur, ut an libra in riorum errori imρutandum hoc sit, dubitem, qui etsi daeadem particula in Thesauro T. I. p. 120r meliora docuexati tamen Leonclavius voci ἔπειτα l6cuin in margine concessit in textu adeo Morellius, cuius editionem Bacb. adhibuit.
Quid Z quod Basilus etiam aequali errori indulsit Epist. crit. P. 124. , licet de particulae oτε usu rectius ibi dum p. 133. 'in posuerit. Ad vulgatam defendendum quae comparavit