장음표시 사용
51쪽
ss ADNOTATIONES IN APOL. SOCR. g. 4.
Baebius, ex parte perperam excitata sunt, Πerodot. II, 42. Platon. Symp. XIV, 1. et o Latinis Livii II, 27. ibique interpreti. ΡIura dabunt Viger. p. 399, 401, 784. GOIler. ad Dionys. do Compos. p. 76. Matthiae gr. gr. g. 537. p. 773. Schaosor. Poeti. gnom. p. 156. et Poppo de Elocvt. Thucyd. p. 145 sq.
Apodosis inest in verbis xνera αυτον. - λoyse παραχθεντες
se In fine libri ἄποιιν. Ιv, 8, 5., cuius loci collatio cum hoc nos iuvit , legitur λογω ἀχθεσθεντες, quoniam tamen ταραχ- θεντες ferri potest, reliquimus. At ἀπέλυσαν quod est in
Vers.. sequenti inde sumptum reponere pro ἀτελησαν, quod
nihil signiscat, non dubitavimus. Hactenus Stephanus 1. et 2. Memor. Aυτος δε πάλιν εἰπεῖν, ουχ ὁρας, ω Σωκρατ ες, o τι Οἱ 'Aθηνησ ι δικαστ αὶ πολλους μενῆ δη μεὶ δεν ἀδικουντας λονφ e σθεν τες απέκτειναν, noλλους δὲ ἀδικουντας ἀπελυσαν; quo ex loco, non e Cconiectura, quae Sclineideri est opinio, pro ταραχθέντες Iectione, a Cast. Bryli. Steph. 1. 2. Leon it. Bain. Zeun. Weish. aliis servata, Morellium ἀχθεσθεντες huc transtulisse, quis non videat 3 Multum Praestat παραχθέντες, quod
nouchlino et Bal. praeeuntibus cum Mss. Pariss. B., a cuius 1ibrario superscriptum ες terminationi ας, quam textus reserebat, ot Y. admiserunt Schaef. et Schneid. , exemplisque
Thucyd. I. 34, 3. II, 64, 1. III, 38, 3. commendavit
Gail. et h. l. et iisdem paene verbis T. VΙΙ. P. 2. p. 19. Nido Wolf. ad Demosthen. Leptin. p. 355. Verba Memor. testantur simul ad παραχ θέντες ex his τα 'Aθηναίων δικαστ=ηοια Non tam 'Aθηναιοι quam οἱ των 'A Μῖναιων δικασταὶ supplendum esse, de quo dicendi genere Uv. DI . quam saepissime monuerunt, Orelli ad Isocrat. περὶ αντιδ. p. 250 sq. Ast. ad Platon. Iegg. P.*447., Poppo l. I. M. 94., Matthias ad Eurip. Orest. p. 214. et nos ad Symp. VIII, 26, 34. - ῆ ἐκ του λογου οἰκτίσπι=tες Qui haec singulari libello persecutus ostGeorg. Henr. Martini, Annaberg. 1763. 4. , postquam οἰκτί ιν demonstravit cum alibi, tum apud Sophocl. Oed. Tyr. v. 1295. Oed. Colon. 1280. et Trachin. 855., quae melius nuper silustravit Hermann. p. 149., denotaro ad misericordiam fectere, adsumta Gesneri coniectura Ιegendum censuit mi
ἐκτὸς λογου οἰκτισαντας, ita interpretatus: noxios confr qui aut absque oratione eos ad misericordiam commotinerant, aut eorum gratiam adulando inierant, absolverunt. Etenim inde ab Emestii temporibus omnes concesserunt, duas poli simum absolutionis causas, unam miserationem supplicantis, alteram iudicum gratiam, quam reus blanda oratione aut
Petur, proponi; εed minus intellexerunt, qui disiunctivis
52쪽
BIa parti Iis η-ὴ efferri potuerint: cui dissicultati alii alio
modo, Schneiderus autem ita occurrit, ut, ne Sensus eV-deret ambiguus, evitatum Accusati Vum οἰκτισαντας moneret.
Quae vel excusatio Vel defensio quamvis mihi parum satisfaciat, Nominativum tamen retinendum puto, quum neque ἐκ του λογου Possit i. q. λόγω, neque Vero ἐκτος λογου sine oratione apud hunc scriptorem significare, Accedit,
quod particulae ἡ - εἰ diversis iunctae casibus per se nihil
habent, in quo quia iure haereat: oppositio enim sempermanet eadem; cf. etiam ad s. 2. 'Ceterum οἰκτισαντες Beuchlin. HaL Cast. Bryll. Zcun. Bach. WeisE., et οἰκτισαντας Steph. 1, 2. LeonclI. 1. 2. S. Non amplius pIacet, quod olim conieceram v ἐπ του λoroυ Οικτισθέντας. - ἡ ἐπιχαρίτως) Georg. Lecapen. Excerpt. Matth. p. 78 sq. χαρίζομαι, καὶ το α ειευομαι sic καὶ κοαφευομαι - καὶ ἀko τουτου ἐμίἔρημα ἐπιχαρλως παρα ' Ξενοφωντι, αντὶ του αστείως καὶ προς χαριν, quibuscum ad Verbum paene concinit Phavo- Tinus, a Lex. Xon. T. II. Ρι 338. allatua. Isocrat. περὶ Hisi ντιδ. ed. Orelli P. 3. Ουκ ἐει χαρίτως, ουδ' ανεπιφθον αε- ἐν στερι αυτων δυwησομενος. Monstrosum illud ατιλησαν apud Beucii l. Hal. et B Il. repertum iam ante Stephanum castigaverant Castalio et Brodaeus: ego, inquiens, απελησαν
sic) malim. Non raro Atheniensium iudices eodem, quo hic, nomine perstringuntur, ut Memor. IV, 4, 4. Platon. Apol. p. 38 D sq. et Isocrat. περὶ ἀντιδ. cap. 31. P. 601. Lang. - 'Aλλα ναὶ μα Αἱα Meinor. 'Aλλα νὴ τον χία, παναι αυτον, ω 'Eρ μo γε ν ε ς, si dir μου finale ἐμου coniecit Ast. in Platoris Leben una Schristeri. p. 485. J ἐπιχει-
ρουντος φροντίσαι τῆς προς τους δικαστα ς απολ γίας, ηναντιωθη τὸ ὁciiμονιον. Dictionem in Apologia tanquam breviorem et concinniorem laudanti Schneidero ut verba ὁὶς non videntur ex interpolatione in ecta esse, ita peius hic ἐναντιουται legi autumat, quasi Vero a Socratis mente magis abhorreat sensus: quoties de defensione
me a me ditari conαι us sum, loties mihi adversatur da emonium quam alterius sententia Ioci: conα ne ἐmi Li - aduersalum est daemonium. Sequitur
utrobiquo, Verba sunt Weislati p. 205, is praesens tempus: τω ques δοκεῖ βελτιον εἶναι, non aorisius ἔδοξε aut aliquod
Praeteritum. omnino istam diversorum temporum coniunctionem Graeci adeo non evitarunt, ut eam studiose quaesitam fuisse innumera exempla evincant. Probabiliter licet non
necessario Weistius colligit, καὶ δὶς instar numeri rotundi esae, ex Memor. IV, 2, 24. et Soph. Mac. V. 920. ed. Herm.,
53쪽
.inodo ne καὶ Cum epetem Pules ubundanter adiectum esse. Quod autem Genitivus Pxο Dutivo επιχειρήσαντι ἐναντιουταιροι το ὁ ωνι. collocatus eSt, Ex consuetudine Graecorum ab um ad alteram structuram transeuntium deriVabis. Eurip.
σιολλου με δεῖ. sed vid. Multitiae gr. gr. g. 561. p. . 818. Schaes. ad Apollon. Bliod. T. II. p. 170 sq. Poppo de uoculas, hucud. P. 119 sq. et Baehr. in s rei ex. Meleti. criti. III. Φ. 80. - τὸ δαιμονιρν Bacb. Apposuit h. l. . Gesnerus Iacum Apuleii do Daemonio Socratis P. 50. Od. EIsnenti. CLIIat. Apol. Socr. Scripsit autem Gottis. Olearius . Diff. de Daunionio Socratis,. quao reperitur in Statileii Histi Philqs.cs. clario. in Sil Hiilolog. c. III. 3 7. ad Aeschinis dialogoc: et ad Symp. VIII, 5. quibus nuperrime accesserunt Baehr, ad Plui. 4lcib. P. 160 sq. et Ind. ad. Phesar. epy. ed. SChaeseri
quae disputavit Schneidexus, maximam partem ita instituta sunt, nullo ut negotio conVelli queant. Primum minus concinna dixit δοκεῖ ἐμὲ βελτιον εἶναι ῆδη τελευταν, quam δοκεῖ βελτιον εἶναι ἐμε τελευταν τον βίον ηδη, quod aneo quidem iudicio falsissimum est; partim enim collocationem verbi τελευταν numerosiorem osse, ipse satotur, partim semper didici eiusmodi hyperbaton vulgari positu exquisitiorem vocari. Sed graxiora sunt, quae Apolo ac auctori V. D. paullo post vitio Vertit; nam quod mulitatam Socratis sententiam Apologiae intulerit, eius rei non aliam ait causam
suisse, quam scriptoris ignaViam non sentientis, quantum CD scientia vitae pure et sancte actae dist erat a Doluptatis in dies crescentis sensu, si quis meliorem semper feri se animadverterit. meo est summα Nisae voluylas, illa suaυissima vitae actae recordalis. De illa Nero loqui voluit Xenophon. Ut omi tam, neminem sibi Vitae probe peractae conscium esse POSSe, nisi qui bonum, se esse et meliorem in dies evadere seraseTit, summam illam vitae voluptatem si copiosius Socrates eXΡΟ- uisset, magnopere proVidendum Puto, ne rebus suis nocuisset
54쪽
-OTATIONES IN APOL. Som. 5. 39
magis quam consuluimet. Quid enim Τ Noune Hermogeum, magistro poterat ac debebat obiicere: quidni igitur
vitam uam conservatam υ is, quo diutius summa
luci volu tata fruaris, maioremque in dies υir fit utem consequaris P Inio argumenta omnia, quibus evinci potuerit, vitam morti praeserendam sibi esse , Yesuta tur ua Socrates quam ob causam Voluptatem illam silentin Pxaetermis it, neminem latere potest. Quisquis igituri extremum Memorabilium caput conscripsit, Xenophora a . alius nescio quis, sapientius rationes suas instituisse Putandus est is, qui apologiaa auctor suit, quippe Molens asserro, quae
argumentationi. qua usus crat Saexatea, manifesto conuaria essent. Nolo urgere locum ex Memori excitatum glossalogum interprotamcntis resertum videri, qualia sunt frigida illa τουμον. του χρονου ἐγω, non exceptis, quae statim Sequuntur, iuuptiis tu, Verbis Eoinxα μὲν γαρ οἶμαι κ. t. h. , quae red eunt ad absonam sententiam hane: OP timω οξυπαι, quἰ op time . Vivunt et iucundissime, quc o Plime.
Bacb. Zeun. τον δ' diu , sortasse rectius, amant enim in apodo' particulam δε Graeci, et diversa est ratio IOCi, quam ex Memorab. posuimus. Non maioris monaculi Iaabendum, quod praeter Reuchlin. Bal. Cust. BryIL etiam Hss. Parisa. A. B. TePraesentarunt εἰ θαυμαστον νομίζεις, nisi qui corruptus Iocos velit testes adducere: Cvrop. VII, 2, 25. 'Aλλα νυυγ ρ δη, ἔφη, ἁ Κυρε, γινωσκω μεν ἐμαυτον ' σὐ δ', δοκεῖς ἔτι αληθευειν τον 'AπoIuto, εος ευδαιμον ἔσοucu γιγνωσκων ἐμαυτον; Fis herus: Nilii Veraan sc ipturam coi servasse ridetur Cod. Alt. συ δε, εἰ δοκεῖς λι' Gληθευει certo εἰ elegant ex ponitur in interrogationibus,
tacilius omitti potuit, qualia addi. ,, Etiam liber Gabriel. habet ἔφη, εἰ δοκεῖς ἔτι tuatican. ἔφη ετι δοκει ri, at noli
dubitare, quin uterque librarius dare Voluerit 3ι δοκεῖς, quam Voculam a scriptoris manu Prosectam, antecedens litera in aliquot membranis absorpsit. Itidem Fis hevus ervavit ad cyrop. IV, 5, 44. ex corruptis libris εἰ γαρ Praeponens. Probabiliorem veritatis speciem prae se ferrent, quae Ieguntur
ibidem III, 3, 49. Tὶ δ', ἔφη, ω Κυρε, εἰ κοὶ σὐ συγκα
55쪽
quo nihil opus esse puto, quoniam. Ite utriqω, lacu frenotarihil diversa significatili adstiereat, uelitrulli ranient a
s fiesse loco genitivum eos nihil necesse su HdMs Iarere, qrium subaudiri possit: sed particulam uti, lubra terinde mutuabor, ne multo oti iiii magis haec duo vocabiliu
futuris Vaticinari nolenti coiri diriso: Atqui vaticinari utram Socrates VoIuerit necne, in modio velinquam, illhil persuasum habens, Socratem in causis exponendis versari, qitisus Per motus inovi quam vivore maluerit, atque unumquemque nostrum senectuti appropinquantem ea , quae hic de senectutis incomimodis subiiciuntur καὶ ο ραν τε χεiρον etc. de Se prae dicere posse. Neque vero quid dD ' ρτι ab ιος magnopere licterant, vid. notata ad Symp. III, S., aut cur minus ii oste
56쪽
esse quam α οκ', adnotat Schneiderus; quod si tuorum est quid obstat, quo missus illio, quod melius evi, rEstituamus ΤΙfiteriati vide notata ad s. 3S. Beliqua ineptissim quidem ab Aphlogiae Vincloro contracta esse i perbiboniux, nondum tamen, . qua Π re ineptiaeHSta E cεrnantur, quisquaru ostenditὶ Ndiri' in eo, qiiued Misa και ὁ ακοεῖσθαι χεῖρον λ apologia oratissa- sinith et haec milii, qui lom aut salsa Hdontur aut superuste i ha, fa, Isa si Peddimus: deferiorῖ ill clicis , mmeditan ἐῶ a facinia te tisi, quam . procedentem aetato nou tam augeri' quam ii minui Constat tretque su προγυαDα ne α, , SI Budaei aut sequimur in Steph. Thes. Τ.i II. P 1076. vertentem eanimadUerfere, amrehendere anῖmo et percipere; ' etenim qui iste oculis rahc' auribus res Externas bone eXcipit, eum anim
modis littorpesavit, di liu 9 nsisse Videtur i --i unque Dirostias debilim non sentit, re abi m forta se λε-- vel, sed . ecfusis molestias semianti nori posest non deterior Nitat esse et 'insitan Hor perverse scripsisso: qui se non sentie det erpore V fieri, vi vim is into te rabi ἰ em, qui sentit, i n I o Iera bili b Hem 4mitu cun dio remque Distam degat necesse e I f. Ceterum Verba κιχὶ καταμέμφωμαιἐul isHMucti'. et Ηhl. καfresi s ιφομmJ ad g. 5, ἄγαμενος ἐμα metos referri, ibidem a SolinsidWro doceinur. 3 πως δν εἰπεῖν,ἐ, ω ἔτι 'αν ἡδ. βι.) Margo Stephani 2.: Vide meas annos tibi: V, Nesis parensioseos, inquit, includendus esse videturiri finitivus ειπεῖν, aut ita Iegendum πῶς αν εἴποιμι ἐγώ oraetc. In illo autem Ithri 4. cinos P. loco legitur pro his πῶς -κ αναγκη χειρόν τε και α δέστερον Prius illud praestat, quum hodie nomo i dubitet, reo bis torvo in uno
momhro iterari. Baebius eandem sententiam fovens, ut ghminatam Cum Ορfatiso mollo lyarti uiam tueretur, olim ComparaVerat Demosth. Mid. f. 32. ed. Taylor. , cui addes
Cyrop. I, 6, 13. ibique Poppo P. 23. S. 26. Platon. Iegse Lib. I, 10. Protag. p. 617. ll. Cyrop. III, 1, 16. recte libri mei πως δ' ῶν, εφη ό Ευρος, τοτε αλείστου αξιοι γιγνοιντ' ἄν οι ανθρωποι; Soph. Oed. col. V. 776.
57쪽
Hemdors: 'ast Platon. Phaedrum fg. 135ί P. 345. ElinsIey ad Grip. Med. V. 1257. , interpreti. ad Aristoph. Thesmoph. V. 202. ibi pi selia gr. gr. p. 523. et Stat Ibauni ad Platori. Inidelia P, . 169., qui cιν Posti πως ἄν r Petitum solutao Orationis adriptoribus p. H. nollem abiudicasset. Ilideiu se quenloi Insultiso ius vocula blaῖlionitur Cyrop. I, 6, 18. Anabas. Ivi, si, 13 VII, 4, 12. Ploton. Alcib. I. p. 116. c. Lyrop. V, 2, 23. . e cod. Gueis et Elmst. ad Luxip. Oed. Reg. V. 1227. , alqqe asPositis Imperfecto et Praeteritis Indica tui Memor. I. 4, 14. Cyrop. II, 2, 13. Platon. Alcib. I. p. 119, . . Soplioci. Nae. N. 1223. Od. IIerui. Oed-COl. 1366. Br. , et interproti. ad Aristoph. Actiarn. v. 218. Contra si Conii, clivo i particulas bis unquam Graeci adiui Nerunt, vid. Bloinfidi d. ad Aesch.bPrometh. V. 795. Od. LipS. P. 190. , saltem raro tantum id fecisse putandi sunt; unde sit, ut nonnisi is codicibus hic illic eius usus vestigia superesse videantur, cf. Cyrop. I, 2, 5. Alia exempla eius voculae pruiniscue viam Modis illis his copulatae congcsserunt explicatione addita Merariami. ad viger. Ρ. 814 sqq. Matthiadgr. gr. S. 599. P. 883. Belsig. Coniectav.. I. P, 187 sq. de vi ot usu αν pari. p. 119 sq, t Gregori Corinth. p. 43 sq. Stailbaum L I. Ρ 152. atquc ad Aristoph. Hubb. V. 842. interpretes. De re couferri meretur Dio Chrys. T. I. p. 535. d. neia. καί μοι δοκουσι σφοθρα αυτὸν ciγαπῆσαι οι θεοὶ καὶ μαλιστα τῆ τελευτα etιμῆσια, ωε αν μη4ενος πειρασθείη Tων χαλεπων. αναγκη γαρ αυτω τὶν προβαίνοντι αντὶ μὲν καλλίστου αἰσχροτέρω γενέσθαι, αντὶ δὲ ἰσχυροτάτου ασθενε-aτεοχ ' χως di καὶ λειφθῆναί που ' κ. T. 1. S. 7. ἐν γαρ νυν κατακριθῆ μοι Sic cum editis
etiam Paris. B., praeterquam quod Gallio narrante post κατακριθν duae vel tres literna orasae erant. Coniectans
Leonclavius ῆν γαρ νυν μὲν sic, sallitur enim Bach.) κατακριθῶ, ὁῆλον non igi Orare se concedit, quomodo Vulgata defendi queat, sed parum commode. Damnant uno ora Ernest. Bach. et Zeun. intellecto nomine θανατος aut δίκη,
quod β. 23. S. 2T. et Memor. IV, 8, 1. adiectum quidem
comparcat, Verum alias identidem omittatur, cf. Lamb. Bos. de ellips. et pleon. P. 110 sq. ed. Sellaec , , Sed Graecismum
κατακριθαὶ μου vid. Jacobs. ad Actili. TAt. p. 896.J postulare neuter monuit. elamat Scianeiderus, qui si Matilliaci gr. gr. p. 505. Vel Steph. Thesaur. T. II. 1'. 436. inspicero dignatus esset, excitatum ibi locum Horodoti VII, 146. καὶ τοiσι μὲν
κατακέκριτο OGνατος in viam eum roducturum fuisse, Certo
58쪽
tres, typochetorum, opinor, errore; inanii Teliquast Uitionea ignurant etiam a Leoucl. 3. uncis incluSuin im τουτον ἐπιμεληθέντωνὶ Non. deest του πραγματος, , sed τουτο a Imortis genera reseres, de quibΗa in anu et . 1 'gitur. . intelliguntux partini m δημοι ἡ quibus ossiciami erat, suppliciudo reis sumere Nid. .LObepi . ad Phryrii ictu . . p. 476, Partim cicutae 'is relatioratoria, de exposuerunt Heind. ad
α πραγμονεστάτη - φίλοις H Quippe qui nou coseu tunassidere aegrotauti cic. GeSneri. - του τελευτmνyos scripsit idem Gesuprus. pro vulgata τω τελ τῶντι, cuius Pptrocinium ita suscepit Bach. , ut ποθον Statueret passi, e accipiendum esse, Consulatus. ille ab Ernestio- Absonam Gallii Oiliniongindicam, qua των τελευτων, quod eX Mss. A. B. Y. eruit
loco singularis τῆς τελευτῆς dictum interpretaxi .Voluit: qui inspire te plus grand destr dejinir, BrunCkium .adeo simulaus ad Suh. Oed. Tyr. V. 366. Iem Genitivi. Hui Mis usum tuitum esse. Mortis autem genus, quod maximustia mortia desideriuam homini iniiciat, quale sit, nec ipso Satis perspicio, et v. D. explicaro oblitus est. Probabilius igitur Sclineideri
suspicatus ost, scribere librarios Voluisse των τελευτωντων, quocum sequentia Congruerent, Si cinosιαρπινητM Uua Cum
ceteris plurali numero prolata essent. Nunc τos τελευtωoos eo magis intactum reliqui, quod in Paris. A. vocibus των τελευτων superscriptum est τω et ultimae syllabae ταMirum tamon mihi accidit, quod non Aoristo του τελευτη- σαντος ScriptOY usus est, praesertim eum ποθεῖν ad absentes et ἐραν ad praesentes referri anuolet Ammonius, vid. Hem-Etertius. ad Aristoph. Plui. p. 427. Lips. In mentem mihi aliquando Venit του τελευταν - τουτο ποθεινον, Sed ne hoc nec aliud, quod reticeo, ita mihi nunc probatur, ut locum praesanatum indicem. - οταν γὰρ ασχ μον μὶν μηὁὲν is Vide, inquit Sesti ei der, quam in te Scriρtor causam rei vertens dixerit, morientem nihil indecori Dei turpe in animis Praesentium relinquere. Bene, si quidem inepto sentit, qui mento integra et sano corpore, quam Vel demens, Vol multis doloribus cruciatus, singuli suo corporis partibus PriVatus, mori mavult. Nam quicunque illud mortis genus huic praeseri, non poterit, quin .. eadem, qua Socrates, Tatione aliquando mori concupiscat. Huc scilicci redeunt, quae a Socrate h. l. disputantur. Aoristum καταλιπηται ex
edd. Reuchi. Cast. Hal. et Bryll. , quibus Mss. Pariss . A. B. Patrocinantur, Sciseider. Praesenti substituit, quod idem
59쪽
post Steph. 1. 2. inest in Leonesi. et Memplaribus ceteris.
Assentior, tametsi cuin Schnoidero non existimans Aoristum unica huic Ioco accommodatum esse. Pro nihilo autom. habeo, quod Weishius heghndum coniecit καταλείπη, quum Medium veriendum sit: menn e nichis Ansfossi s vori sicli in den Gemittiarn der Anwexemten zursioli elassen hae. ἐ)Ex antegressis supple o τελευτῶν eum Ba b. Weish. et uroi.,
ut non necesse sit cum Leonclavio et aliis scribi υγιὲς δέ me τὸ σωμα. Vid. ad Symp. 'I, 8. Ad Infinitivum πιλοφρο- νεισθαι Schneideriis: is Videtur esse A. t gaudere, exhilarari. Quodsi τους παροντας, quorum paullo ante mentio iniecta est, intellexeris, usitatam verbi vim habobis: bene Dolentiam
et amicitiam Praesentibus Os endere. - τούτον
ποθεινον cum edd. Beuch lin. ΗuI. Bryli. Steph. p. 2. Hss. Pariss. A. B. Y. dedit Scheid. , habet tamen etiam τουτοποθεινον , ex Leon avianis Per recentiores aliquot libros Propagatum , quo se tueatur. g. 8. τοτε μου ηναντιουντο - ἐπισκεψει) Reuchlin: Cast. Ρariss. A. B. Y. et Schneid. ηναντιουντο , sed Bryll. Bal. Stepli. l. 2. Leoncll. Bach. Zeun. et Weish. ἐναντιούντο, de qua varietate monuerunt Reifig. Conieci. I. p. 144 sq. Porson. ad Hemflectus. Plui. p. 576. et Butimaim. gr. gr. maπ. g. 86. p. 343. Pronomen μου iure ad του λογουtrahit Weiskius, quae dicendi ratio uti frequentissime reperitur, Cyrop. V, S. 56. Ἐν μονον παραλελειπται τῆς ἐν νυκτὶ ἐπιμελείας αυτου et Platon. Τlaeaei. S. 33. ed. Hein- dors. , ita etiamsi ab uno nomine duo Gonitivi pendent, nihil habet insolentiae, vid. Hermanu. ad Soph. Aiac. V. 54. Sed multis illa nominibus Schnoidero suspecta fuisse, haec eius testabitur observatio: o Aenophon φροντίσαι τῆς απολογίας in Memorab. sec . 5. noster σκοπεῖν περὶ τῆς ἀπολολέας dixis seor. 5; at illa non disisset, credo, ἐπισκεπτεσθαι λογου-ἰ περὶ λογους igitur ἐπέσκεηλις του λογου mihi Xenopho teum multo minus videtur esse. Atqui nemine offendento
Nemor. III, 6, 5. Tαὐτώ γε Ουκ ἐπίσκεμμαι aliaque similia
a Sturgio in Lex. Xen. collecta scribens cur sormulam λογον ἐπισκέπτεσθαι eo sensu, quo nos dicimus: an eine Neridentin, usurpare nequeat, iustain Causam se to exputo.
nabemus quidem apud Xenophontem φροντισαι τῆς απολογίας, habemus vero etiam Mem. I, 1, 11. τους φροντίζοντας τα τοιαυτα atque g. . 12. cap. 4. g. 17. περὶ τῶν τοιουτων φροντί ιν, siCut σκοπεῖν περι τινος et τὶ diverso lamen unumquodque signiscatu. Namque quod praeterea Schneid. scripsit, inepte hic Socratem repetere, quae multo i
60쪽
NOTATIONES IN APOL SOCR. g. 8,
decentius idem Memor. IV, 8, 5. et 8. dixisset, hoc quam
vim habeat, quorsumque spectet, nondum divinare potui. Nihil est enim magis consenta eum, quam ut causis allatis, quare diutius vivere nolit, eorum maXimo respectu . quaag. 4. amrmaverat, de defensione sua meditanti daemonium obstitisse, pergat exponere, iure sibi Deos tune repugnasse, quippe infelici suturo, si maiorem Senectutem Consequeretur. Consentit cum Plat. Apol. P. 40. a. b. Socratea Xenophonteus, licet contrarium ille videatur docere ἐμοὶ δε Ουτε
νίκα ανέβαινον ἐνταυθοι ἐπὶ το ὁικαστηριον, Ουτ' ἐν τῶ λογω ουδαμου μελλοντί τι ἐρεῖν ' καί τοι ἐν αλλοις λογοις πολλαχου δή με ἐπέσχε λέγοντα μεταξυ. νυν δε ουδαμουπερι αυΤην τὴν πραeιν ουτ' ἐν torm Οὐδενὶ ουτ ἐν λογοὐναντίωται μοι, et quae sequuntur. - ἡμῖν εὁοκει) Weishius: ,, Pro etiuis Acripsi υμῖν. Nequaquam enim convenit Socratis gravitati, ut dicat, se aliquando omni ratione meditatum esse, qua oratione se a supplicio liberaret callide. diserte. suaviter dicendo etc. Amici contra hoc ei suaserunt, ut a Platonis
Phaedono et aliunde constat. Imo diluis innuit, Socrati quoque idem . quod amicis, aliquando Visum, sed Deos advorsatos fuisse. Nec supra g. 4- dicere potuit καὶ ἡδqἐπιχειρήσαντος μου σκοπεῖν περὶ τῆς απολογίας. cli. Mem. I. i. g. 5., nisi ipsi quoque supplicium quovis modo evitara aliquamdiu certum fuisset. ἐdoκει υμῖν receperunt Schneideri et Thurol. - δῆλον ora ἡτοιμασάμην αν Reuchl. Hal. Cast. BOII. Ioνοτι ἡτ. αν, Steph. 1. 2. Leoncll. Bach.
δῆλον oti ετοιμ. ει, et exempla recentiora δῆλον οτι ἡτ.cis. Primum se hanc diversitatem advertisse, miratur Aemi I. Portus, poetis quidem ratus Propter metrorum necessitatem λοιμ. relinquendum esse, sed orationis solutae scriptoribus eandem licentiam non permitti. Nondum comperta habere ille potuit, quae paullo ante de ἡναντιουντο ComparaVimus,
nec quae hanc in rem docuerunt Dorvilli ad Chariton; p. 445. L. Iacoba. ad Anthol. Pal. p. 454. et Poppo Praes. ad Cyrop. p. XXXVIII. Congruunt verba cum vernaculis: icli miliaemicli omen bar g asse gemae4ι haben, quorum Ioco quis non videat dici etiam licuisse ἐκινδυνευσα αν p Nequa fortasse minus sententia admittebat ἐλογισαμην, ἐφοβησά ὶν, ροηβην
αν seX entaque alia, nemo tamen Propterea ineptum essa τοεμασάμην αν credet. - εἰς o παντα τα χαλεπα Haeo
et talia, ait Schneideras, Socratea iam septuaginta annos natus in senectutem dicero nec potuit nec debuit; Sophistam