장음표시 사용
61쪽
id ipsit,il , quod sonorintis, cuius ini Iulia veteres ad annum sexagesimum Pon bant. Vid. Cicer. do senet t. cap. XVII. p. 118. ed. Gerlib., incommoda sentiret Socrates, neminem ea melius eXPonere potuisse. et Vero etiam debuisse, ut videlicet Hermogeni porsuaderet, senectae olestiis moriona
praeponendam esse. Et quid tandem aliud hic profert So . Crates, quam quod g. 6. et Memor. IV, 8, 1. g. 8. iisdem panne verbis legimus 2 Talia si sophistis tantum conveniant, quaerero libet, num sorte sophistas taxavorii Socrates etiam npud , Plat. in Polit. 1, 4. , Cephalo senectutis commoda 'Iaudanti respondens: Ω Κέφαλε, o Iu αἱ σου τους πολλουc, οταν ταυτα λέγyς, ουκ ἀποδεχεσθαι, αλλ' ηγεῖσθαι σε ραδίως το γῆρας φέρειν ου διὰ τον τροπον αλλὰ δια το πολληνουσέαν κεκτῆσθm, an Sophistas lantum decent de sono intelliine in modum conqueri: προς γὰρ το γῆρας, ως εο ἐργα
Soph. Oed. Col. V. 1235., eto τ' αυ κατάμεuπτον ἐπιλέλογχε στυματον ακs Πτες, απρος ορολον, γῆρας ei paον, ruet π ρ ὁ παντα κακα κ κων ξυνοικεῖ, ibique Brunch. quae . chorus ceCinit Constans e senibus. Consulendi omnino Gnonam. Poeti. grae . ed. Brunck. et Schaes. p. 258 sq. p. 101. 306. et Henric. Steph. Comi C. Gras . Sentent. P. 40...inter alia etiam ad dialogum ablegans, cui nomen Axiochi f. s. p. 132 sq. , ubi Fischeri annotationes Comparantibus neutiquam erit dubium, quin eiusmodi dicta. quae nequa Plato neque Cicero refellere dedignati sunt, a Socratis persona minuite abhorreant, Ρergit Selineiderus: is Sequens membrum x. ευτρ. ineptissime additur, si resertur ad χαλεπαt ad πάντα, non minus inepte. An fuit ρηειον, ut ad γῆρας Teseratur Videntur tantum languore, quas aliquanto durius Xenophon ita ordinasset: rἰς o συρρεῖ πάντα τα χαλεπα καὶ μαλα ἔρη ια των ευφρ. Ad neutrum Adiectivum suspecta Verba trahenda esse, patet ex omissione articuli denuo post χαλεπὰ inserendi, sed per se dicta casTes complectuntur, quae admodum Vacuae sunt ab deliciis, sive potius bona, quibus carent senes, dum per πάντα ταχαλεπα mala intelliguntur, quibus iidem Vexantur. Senecfus, inquit Socrates, non solum omnis generis malis obruitur, sed caret etiam voluptαtibus, quibus
Buta quaeque aetas mala, ne dicam removeat, ' a cedite obliviscatur quodammodo est minuat.
Quinsi ἔρημον scribatur vide ne in difficultates easdem;
62쪽
quas Se eid. in vulgata deprehendit, scientes incidamus,
nec potius reponendum sit και αυτο μαλα εσημ- ον των re p., i. e. quum iam per se sit Vacua deliciis. Ceterum ἐήεῖ si minus ad ερηαα τῶν. .ευφρ. quam ad παντα ταχειεπα quadrara censebitur, facilo erit lectoribus, quum praegnantem dicendi rationem Graeci ament, aliud excogitaro ex apposito Verbuin, quod sequenti quoque membro quam
accuratissime respondeat. . . . .
S. s. ταὐτα Ουδε προ θ.) Reserunt ad τα ὐποφευκτικά, hane, nisi Pectius supplebis το ζητεῖν τα ἀποφευκτικα. Certo praeter necessitatem Voci oυdὲ Weiskius νυν pos Positum Voluit. - νθωω τετυχηκέναι καλων) Schneiderus: is recte Gesnerus Vulgatum καλως καλ non expressis ultimis
litoris habet Hal.J correxit, frustra obnitente Zeuvio letWeish.J idque ipsum super πολλῶν scriptum exhibet Pari .
B. Aliter tamen et Gallius: se Nouιζω καὶων au de uade πολλωv esta ce) τετυχηκεναι και παρα θεων B. Mirum, quod Gesner. recepit o σον νομίζω τ. καλως, infra teXtum adnotata babens: fort. melius oσων ν. τ. καλων. Non iniuria xeiacus defenditur confirmatum praesertim a Reuchlinianae; etenim subdubito, an Graeci nunquam dixerint τυχεῖν τινος. Ceterum in animo Socrates habet, ut recte
Wolfhius, laudes ab Apolline et hominibus sibi concessas, da quibus loquitur disertius F. 14. et g. 17. g. 10. Oυτως ὁεὶ Non ausim tentare sibilum ad silem prioris vocis ob ea, quae dixi ad Symp. VIII, 35. III. 1. --
νοντα αυτόν εφη εἰπεῖν' ἐπεὶ dέ). Vulgo γ. αυ. ε rεἰπεῖν, ἐπειδη, quae primus in Suspieionem Vocavit Leon clavius his verbis: is abundat Verbuin εἰπεῖν veluti quod exsequentis ἐπειδὴ primis literis irrepsit. Itaque delendum, ac praesertim propterea. quod Versu ab hoc tertio iusto loco ponatur, quum ait παρελθοντα εἰπεῖν. Sequuti cum sunt Gesner. Weisk. et Schneid. , renitente Zeunio, cui ducibus Cast. Boll. Hal.bet Aretini tuterpretatione, quoe totum illud membrum O Itως - εἰπεῖν nonnisi Verbo deinde reddidit,plona potius post εἰπεῖν interpungendum Videbatur, ut haec
Merba ad . Pine dentio referrentur, continerentque formutam transeundi ad novum argumentum etc. Contra Zeuuii ira
tionem quae Weiskius cum aliis disputavit, mihi quidem novsatisfaciant; primum enim aeque facile, opinor, εἰαε u ob aeq. ἐπειδὴ obliterari atque irrepere potuit, ut: νervato εἰπεῖν codex Paris. B. επει dili super Ilia. adscriptum habet.Κ.deinde vulgatam idem sonare, quod Οὐτως δε ννωναι αυτὸν εφη καὶ εἰπεῖν nemo est, quin cognitum habeat; tertias
63쪽
denique dissicultati, quam ab omissa nectendi particula -- Petunt, eo occurritur, ut pro ἐπειδήi scribatur ἐπεὶ δὲ per
mutatione tam frequenti, nulla ut demonstratione egeat. Iis tamen, qui haec Cum sqq, copulanda existimant, auctor sum, ut antiqua lectione reVocata alterum εἰπεῖν ex mora Graecorum derivent, quo verba dicendi, praesertim ubi alia Plura interseruntur, ad Nauseam usquo iterare solent. Donomine αντIδικος, quo alias non usus est Xenophon, rido
interpreti. ad Aristoph. nubb. V. 778. p. 280. Tum. Partis. A. B. ως Ους ἡ μεν πους, de cuius posita particulae nonnulla memini me dicere ad Symp. II, 2. Accusatione, ista
nihil a vetustis scriptoribus crebriusi Commemoratur. Ad Memor. I, 1, 1. quae ab tute retibus cougrata reperiuntur, his adnumerentur Auctor argumenti Isocr. orat. IIas. praelixi
τουτο διαφθείρειν τους νέους τους μανθανοντας. Persicon.
ad Aelian. V. Η. T. IL p. 99. GronoV. et Menag. ad Diog. Laert. ΙΙ, 40. Omnium optime accusationi illusit Max. Tyrim. extrem. 'Aδικεῖ o 'A Diναίων δῆμος, ους μεν Σωκρατης
l. 11. Μελίτου Genitivi huius axempla stabit Matthi M. gr. g. 373. p. 498 sq. Maiit u s in primariis Socratis
accusatoribus numerandus magna apud Populum auctoritato valebat testo Platono in Apol. p. 23. E. ἐκ τουrων καὶ Μελιτος μοι ἐπέθετο καὶ ωνυτος καὶ Aυκων. Μιλιτος μεν υαερ των δημουργων καὶ των πολιτικων' -κων δε υπὲρ των. ρητο-οων. V. Bindenburg. ad Mem. initium. μελητου hic et in seqq. dant Reuchi. IIal. Cast. et Bryll. cum Parisa. A. B. do quo vid. in Levior. disers. Ieci. - Οτι ποτὲ νυουςὶ Non tam ducta haec ex Memorab. initio , quam similem utruinqua Iocum esse dixerim. Hic coram iudicibus causam suam ipso dicit Socrates, illic ut commodam introductionis materiem haberet, quae omnium lectorum scire intererat, Xeuophon delibavit. Pro seq. κοιναῖς εoρτ. codicis Paris. B. librari scripserat καιναῖς εορτ. , sed animadversum ipsa vitium Eorrexit, quod idem licere potuisset in verbis καὶ οι αλλοι,
quae articula temere Privaverat. Prius illud καὶ anta, sel
64쪽
τῶν Disios. collocatum ne otiosum putes, ad domestica sacra respectum liabet, quae Socratem intra privatos parietes secissa novimus e Mem. I, 1, 2. Ad η βουλετο non erat cur inscitiae Zeunius incusaret Simonem issimilio reponentem, quum a neutrius formae usu Xenophon abstinuerit. f. 12 ora θεου μοι γονῆ ταίνετm . Ita scripsi cum Wyltenbachio ad Constant. Iaud p. 153. ed. Schaec et Schneidoro vestigia secutus tum librorum Pariss. A. B. oτε θεου μου φωνη φαίνεται, tum ed. Reuchlin. οτι θεοὐ μενον φωνὴ φαίνηται, e quibus θεου μεν μοι φ. aut θεου μενῆ φ. effici posset, nisi ibidem pro μεν passim μενον scriptum
esset, ut Hieron. IX, 1, 5. Verum iam Leonclavium vidisse, testatur eius commentarius, ubi , , Rectius, inquit, reponendum quoυ μοι φωνη φαίνηται. Quippe nihil omnino aequitur, quod illi μεν deinceps respondeat. Libri veteres habent θεου μὲν φωνη φαένηται, quem Coniunctivum primus
removeri iusserat Gesnerus, non aeque iIlum probandum
atque f. 13. g βουληται. Ceterem ut in hac Apologia
δαιμονιον Per φωνην θεου explicatur non dissentiente Platono Apold p. 40. B. p. 41. D. , ita in Memorab. I, 1, 5. et Plat. Apol. p. 33. C. nomen illud cum Deo et formula ταωπο θεου φαινομενα Permutatur. - Pergit Xenophon καὶ γαρ οι φθογγοις οἰωνῶν κ τ. λ. , quibuεcum comparari licet Nemor. I, 1, 3. V ὁὲ Ουὁὲν καινοτερον εἰς φερε τῶν ἄλλων. o σοι μαντικην νομιζοντες οἰωνοις τε χρωντια καὶ φημως καὶ Ουμβολοις καὶ σίοις. Schneiderus tamen: Auctor - σέας xeno hontis, ait, non ex imitanam inferpretatur, uti par erat, sed vaticinationem: hinc dein Ps μαντεις nomina rerum ina plane omissa. Num igitur tam stultum, tamque
aerorum offerendorum ritu remotum suisse huius libelli auctorem Putabimus, ut quid θυσis, quid μαντικὴ esset,' non amplius neque oculis cernere, neque sando posset audire An seri potest, ut vel in extispicina vel in aruspicina vox divina, de qua sola hic Socrates agit, percipiatur 7 Vocem enim, quam aves, homines, fulgura es Pythiam merito dicas edere, non perinde opinor exta exhibebunt. Nimis denique nomen σέα urgenti cur non obiiciamus, Vocabulum μαντις non tantum vatem sed etiam haruspicem designare 7 de qua significatione dubitari vetant. quae collegerunt Sturg. L. X. T. III. p. 81. et Dorville ad Charit. p. 605 Lips. - φωναῖς δήπου τεκμ). De Verbi τεκμ. constructione praeter Matthiae
65쪽
Leoncll. 1. 2. 3. et Bacb. βρονταις μὲν, unde βροντας μεν Ernestius, Woisk. et caII., Βροντὰς αμ pii. Thuro t. et βρο τας ὁὲ rectius Gesnerus cum Aretini interstretatione seriori busque editoribus rescripserunt, dativum ei praegressis salha interpunctione huc irrepsisse omnibus existimantibus. Casu iactum videtur, quod i 3 nonnullis e emplaribus Stephanians prioribus legitur αρ piauξει τίς, si mutatione opus ESS*t, tuli, quanto exquisitius, quam quod Schneidero placuit esς ἀμφιλέξει; Tum Paris. A. εἰ ὁὲ πυθοῖ ἐν τω τρίποδι, B. εἰ super Ep. ηJ ἐν τω τρέσα. ac si IIυθοῖ omisissqui Antea Οἰων iam, ριον Cast. Hal. et Bryll. De accentu Vostis ιέρεια vid. Lobe criad Phon. P. 165. 456. et Arcad, de ACCent. P. 95. . . g. la. καὶ το προειδέναι). Supra S iptum καὶ in Paris, B.; προ μένειν Reucli I., unaque cum editionibus si βο iunxαι- Indicativus, quem ante Schneiderum receperat βcbaesemiυ
auctoritate membranarum ParisA. A. B. uisitur, neutiquam . illa sonus. Memor. II, 1, 14. κH onius κτωντο, οἷς α ιυγνωνται τους ἀδικουντας,. cuius modi rationem contra Tiri
66쪽
eum Pariss. A. B. σωλλειεν edidit. Apud Isocrat. Evag. 21.
λαξουσι reposuit. Infra g. 15. φροντίζω ποτερα θεον αε εἴπω η αν θρωπον. Nullo igitur modo tentanda sunt Porso ilo
praeeunte TIiucyd. II, 52. Ουκ ἔχον ες ὁ τι γένωνται apud Blomseld. ad Aesch. Prometh. v. 940. , faut Xenoph. de Venat. VIII, 3. Πολλα δὲ πλα-τm o λαγως απορουμενος, οπου κατακλιθῆ, ubi frustra dubitant, an κατακλιθεἰη ἀν praestet. De adi rotatione Ρoppon. ad Cyrop. II, 2. 25. non ab omni parte Vera alias dicetur. - diu' οἷ μἐν οἰωνους) vida Gronov. Thesaur. T. VI. p. 3748 sqq. , de φηumς praeter L. X. et not. ad Symp. IV, 48. Wahet ad Soph. Trach. V. 1152. et 'iten bach. ad Plutarch. P. 642 sq. , nec nondh reliquis auguriorum generibus Schnoider. ad Men . I, 1, 3. interpretes ad Aristopli. Av. V. 7 I9 sqq. et, quem Iaudavit Thurol. . Spanheim. ad Callitia. Hymn. in Pallad. V 123
-- - ονομαζουσι τους προσημαίνοντα ς' εἶναι Leonclavius: ,,Mutila sunt ista μαντεις ονομαζουσι τους προσ. ειναι, quae, quidem ita rectissime quis expleverit, τους προσηιμαίνοντας α δsῖ ει um. Periit enim is, quum esset in ultima syllaba vocabuli praecedentis Et δει propior adfinitatem cum initiosoquentis εἶναι. Vidi postea coniecturam Η. Stephani scribendum existimantis προστluαίνοντος τα μέλλοντα εἶνou. Sed
ut illud Attiositi dissicilius omitti potuit a librariis, voluti
nec praecedenti Voci nec sequenti simile; sie etiam disseilius prae illo nostro rursus admitteristum videtur. ' Minore cum mutatione ista restitui posse 'putabat Aem. Portus legendo
ppaedicunt. Ne quidquam in loco' sanissimo haesisse viros illos, et Bachius et sequentium interpretum nullus non perspexit ablegatis locioribu ad Platon. Protagi C. T. p. 470 Heind. , cui accessant Heliassors. ad Plat. Theaet. 45. p. 344. Τhurol. ad h. l. et Reig. ad Vsger. p. 750 sq. - ως γ. νηυὶ Uberius de his agitur in Memor. I, 1, 4 3q., mOX Paris. A. καὶ τουτου ira τεκα. - ποHοις δη) Sic etiam Aristas. III. 1 , T ἐν reoλλῆ δη απορία ησαν Οι 'Eλλuνες, nsque improbandum Cyrop. I, 4, 27. HπmDuθαι ποiυν ὁητινα χρονον ἐπὶ τῶ καλλει του Κυοου, ut patet ex Ueindorco ervat. ad Plat. Phaedon. g. 132. p. 224. et 220. f. 14. το υτ α κουοντες) Sic Paris. g. pro ταυτα ἄκουοντες, deinde ἐθορυβησαν requiri Pro Iinperfecto existimans Solinei derui non perpendit, Praegressum e se
67쪽
M ADNOTATIONES IN APOL. SOCR. g. I .
, ε , .is υοντες et diuturnitatis notionem tempori imperfecto inesse, ut nihil dicam de utriusque linguae usu, ex quo permulti Imperfectum Aoristi Vicem Sustinere Posse Blatuunt, ut Hermann. de emend. Tat. gr. gr. P. 243. Matthiae gr. gr.
g. 505. p. 705. Poppo de Elocvt. Thucyd. p. 155. et IIormann. ad Sopia. Aia . v. 1105. p. 139. Tuna Cast. et Bryll. ρονουντες, male. αγε ὁη.ὶ BaCh. ,, De ὁη v. ad Oecoli. I, 18. Aγε autem pro ἄγετε h. l. positum, uti ap. Latiagedum pro agite dum. Posteriora rectius disputata. quam quod a se ad Oecon. l. l. notata, quas huc non pertinent, eonferri iussit Cyrop. V, 3, 4..υγε δ', ἔφη, τα των θεῶναποδοντες τοις μάγοις - δοτε αυτω, ubi pro ἄγε δηquoniam in libris deterioribus ιτε βη scriptum est, quo minus illud genuitium sit, praeter alia de Fischeri sententia obstat etiam usus loquendi Mn., qui fommula αγε δη de pluribus uti, quod sciam, non solet. Ac ne in medium proferam Cyrop. V, 5, 15. Arε τοίνυν, εφη ο Κυρος, σκοπωμεν τα ἐμοὶ πεπραγμένα, quia cum uno Cyaxare Cyrus loquitur, nec Bellen. VI, 1, 4. p. 338, ubi itidem duorum inter se colloquium enarratur, noli dubitare, quin Cyrop. IV, 2, 47. Aγε δη - πέμψατε membranae Praestantissimae teneant, Et optimi scriptores singularem numerum, quamvis ad inultos Ioquantur, adverbii instar adhibuerint. Vid. Dorvilla ad Chariton. p. 358. Lips. et Iacoba. ad Anthol. Palat. p. 37. Idem valet de formula εἰπέ μοι, quam ad plures dictam exemplis adstruxerunt Beliadors. ad Platon. Euthyd. l. 29. p. 337. et Elmst. ad Aristoph. Acbarneus. V. 323. απιστωσι τῶ ἐμε τετιμησθαι υπο δαιμονιου Attigit Iocum Matthiae gr. gr. θ 540. p. 777. Non contentus editor novi simus iis, quae Gesnerua mimadverterat, ex his Verbis conia silium Socratia iudices irritandi aut potius irridendi aperta elucere, causam ineptiorem fingi Posse negat, cur narrationem da Chaerephonte acriptor subiunxerit. amotωσι interpretatus: quo magis etiam admiremini et quasi re incredibili stupeatis. Enimvero caute dixit Socrates οἱ βουλομενοι υμῶν, eos tantum taxans, qui antea audiebant OI απιστουντες τοις λεr. In prima sectione ἐαυτῶ ἡγεῖτο αἱρετωτερον εἶναι του μου θανατον, atque secundum ciceron. de Orati I, 54. ita is
iudicio capitis pro se ipse dixit, ut non sumtex aut reus sed magister aut dominus videretur esse iudicum. Neque vero prius, quid Chaerephon acceperit, Commemoratur, quam iudicum obfirmatam et inexorabilem mentem e strepitu, quem secerant, cognovisset. Sensus potius est: quod si
. οε noveritio, quae De Ipki eum orae ulum de me
68쪽
yronuntiavit, minus etiam credetis, me α Di ἰs Prae ceteris honoratum esse. Apud Platonem in Apologia cum alibi saepe tum eo ipso loco, qui cum nostro ConseTendus. est . ut non tumultuentur iudices, postulat S
ἐμου εἴχὶ σοφωτερος ' ανεῖλεν Ουν η Πυθία μηδένα σοφώτερον εἶναι' καὶ τουτων πέρι ὁ α ὁελφος υμῖν αυτου onτοσὶ μαρτυρν σει, ἐπειδη ἐκεῖνος τετελευτηκε. CL Ast. Platona Leben p. 479. Si videt reus . nolle se iudices audire, et tamen pergit non modo aures eorum obtundere, sed etiam animos magis irritare, quid facit aIlud, quam quod Xen phonti Schnoidorus condonare nequit 2 Omnino litigari potest, Plato magis an Xenophon superbientem Socratem et ferocientem induxerit, es. Plat. Apol. P. 30. A. et Ε. ἐαν γαο ἐμὲ
Preti. Aristoph. nubb. v. 104. 503. AV. V. 157 1. et Orelli Epist. Socrat. p. 150. - ἐπερωτωντος At lienaeus P. 218. laudat ex h. l. rectius ἐπερωτήσαντος. deinde υπὲρ pro περί. fitemque ανεῖλεν ό Anoλλων, πολλων παρόντων μrψένα εἶναι αν. ἐμου μήτε δικαιο r. μητε σωφρ J Qui vulgatam defendit, deinceps ἀναιρεῖ seribere etiam debet. Praefereατου θεῖν additum oportui . Hactenus Schneiderus. Quod Athenaeus pro περι habet υπὲρ , neminem morabitur, qui utriusque praepositionis confusionem. quam frequens sit in Iibris manu exaratis, inter alios a Matthiaeo ad Eurip. Orest. V. 1303. didicerit, sed ne altera quidem lectio quantumvis hona me adducit, ut ἐπερωτωντος mutandum CenAeam. Etenim propter appositum ποτέ, cui Ges rus temere τοτε suffecit, neque participium praesentis quidquam habet ossensionis , et ἀνεῖλεν de re subito praeterita non potuit non usurpari. Simili de eausa Symp. IV, 63. Εναγχος δε δηπου καὶ προς εαε ἐπαινων τον - Φένον - συνέστησας μοιαυτόν Aoristnm ἐπαινέσας evita vit. Anab. VII, 6, 4. 'Eρωτωνtων δε των Αακεδαιμουίων τὶς ανηρ εἴη Ξενοφων, ἀπεκρίνατο. CL ibid. f. 12. et quae ad i. 4. diximus. Porro τον θεον si adesset, magnopere mirarer, quum et D Aελφοῖς adsit et o Ἀπόλλων subsequatur. Quodsi ad scripturae honitatem tuendam non sumetunt verba Memor. I, 1. 9.
δαιμονῶν δὲ καὶ τους μαντευομενους δ τοῖς ἀνθρώποις ἔδωκαν οἰ θεοὶ μαθούσι διακρινειν ' otis εἴ τις ἐπερωτωνὶ,
ποτερον ἐπισταμενον ἡνιοχεῖν ἐπὶ ζευγος λαμῖν κρεῖττον ἐ
69쪽
54 ADNOTATIONES IN APOL. SOCR. f. 14. IS.
μὴ ἐπιστάμενον. Oecon. V, 19. et de Vectigo VI, 3, ςert praeter IIero di. V, 82. alio, opinor, teste nihil opus erit: περὶ ταυτης ων τῆς συμφορῆς οἱ ' Eπιδαυριοι ἐχρέωντο ἐν
Αελφοῖσι ' - ἐπειρωτεον ων οἱ Ἐπιδαυριοι nempe ἐν AελφοῖςJ, πότερα χαλκου ποιεονται τα αγαλματα, eti λίθου' σι ὁὲ Πυθίη ου ὁδεερα τουτων εα, ἀλλα ξυλου- ελαίης. - 1Mid ενα ειναι Cuius interest Oraculum ab Apollina editum Cognoscere, adeat interpretes ad Platon. Apol. I. l. I u keri ad Aristopli. nubb. V. 144. Davis. ad locum Max. Τyr. Diss.
εbρονι τους ἐπιγιγνομενoyς αδε καὶ τους συκοφαντας Ανυ του καὶ πελίτου dicca τοὐς δικαστας ' Ἀθηναίων τῶν τυτε. Vexte Corruptum, quem levissima mulatione sacta integritati
ad Diog. Laert. Lib. II, 37. Allat. ad Epp. Socrat. 15.
p. 221. et Gernhard ad Ciceron. de senect. XXI, 78. P. 148. - μητε σωφρονεστερ or) Frustra in eo laboraruut Ernesti, GeSuer. et v et . , ut so τε σοφώτερον interserendum suis ei ostenderent: non enim, si quis accuratius S. 16. Perpendat, quatuor sed tres tantum virtutes eXplicari, VeriSSime Pe .spipiens Sclinei derus is Ad ἐλευθεριότητα, pel git, pertinet primum μὴ δουλευε ιν ταῖῖ im θυιμίαις, deinde παρ' Ουθενὰς
70쪽
ADNOTATIONES IN MOL. SOCR. g. 15. 16. 55
existimet, audiendi sunt Matthiae ad Eurip. Phoeniss. v. 162. et quos laudavit Poppo de ΕIocui. Thucyd. p. 226 sq. Tum
rariss. A. B. ἀνθρώπων δὲ πολλῶν πρ . mendose tam propter oppositionis legos sensumque, qui post S. 14. μηδένα εἰναιανθρωπιον ἐμου - ἐλευθεριώτερον poscit πολλῶ . quam quod non insolens est, adverbium hoc cum tali verbo, quaIe est προκρινειν, iungi, ut Anabas. I, 4, 14. τῶν αλλων -ον
,, Inepte dixit, quae Xenophonti suns e Platone αἱ δια σωματος, idosa Dicero debebat αἱ δια του σώματος ήδ. . sed articulum negleXit etiam, unde 'sua hauserat vir eruditus, Lexicon Xenophonteum. De ceteris, quae impugnantur, iis, quae in Epilogo Cyrop. p. 93. riotaVi, addas NeCesse QSi
audioritate carent verba Epp. Socrati. 14. p. 21. Or. των του σωματος αἰτηματων καra φρονεῖ, ' μὴ δουλουμενος ταῖς
τὸυ σωματος ἡ ὁοναῖς, ubi quae praecedunt νυν γὰρ θανεκὰὶ 'Oλυμπια καὶ πῶσα πανηγυρις, ἐπει dat ἀποδημεῖν μελλομενε τι It 9ίον κρεῖττον nescio an ita refingam νυν γάρ, ωτῖν, καὶ 'ολυμπια. - ουτε μισθον δέχομcαὶ ,, Et tamen, inquit Bach. , ne sie quidem effugere calumnium potuit, quum Itye ei criminis mimici impingerent, ως χρηματα ἐπραττετο παιδευων, Plat. Apol. Socr. secl. 4, quomodo eundem tu Comoedia traduxit Aristoph. imb. 98. Dolanditur a Xen. tum hic tum alibi, Platone in Protagora, Apologia multisque aliis in Iocis, V. Sparallelia. od Aristopli. l. c. et notata ad Symp. I, 5. Sequentem Optativum νομισαιτε pro νομίσητε SClinei- , derus revocavit praeeunte Schaesero in Meleti. cesit. P. 98, qui loco alia etiam ratioue, videlicet νομίσετε scribendo, quod Prima manua in Paris. B. Oxhibet, succurri posse statuit.
Simillima saltem habes apud Isocrat. Evag. 25. p. 328. Lang. τωα ει ευρήs ομεν ἰ aliaque Plurs in Dissert. de gem. Cyrop. recens. p. 25. Neindors. ad Plat. Pliaedr. l. l. p. 189. Bekkori spec. in Philostr. vit. Apoll. p. 106. et AristoplI. T. VIII. p. 565. Praestare puto optativum, quom eXpli-
earunt Praeter nos l. l. P. 51. Matthiae gr. gr. f. 516. P. 729.