Xenophanis Colophonii Carminum reliquiae

91쪽

RELIQUIAE. 55erates in Xenoph. Memor. II, cap. I. I. io, laudat, Epicharmus

In Xenophanis versu quamquam χρο- optime sendi potest, tamen si πό- legeretur , Versus non seret deterior.

XVII Athenaeus II, p. 54. E αρήνης ὐ Κολοφωνιος is

Παὶ πυρὶ - τοια τα λέγειν χειμῶνος ἐν ρ'

y in1λικος η G , ἔθ' ὁ Μηδα ρικετο ; quamquam carminis genus παμμίαι ut Φupra animad-Fertimus, posterius Xenophane fuisse videtur, non ideo de horum versuum auctoritate dubitandum est. Inest autem in his senilis quaedam iucunditas, qua agnoscere videare poetam aetate jam grandiorem, postquam a negotiis et periculis ad usetem et otium esset regressus, cum hospitibus confabulantem et smperioris aetatis res gestas memoria recolentem ut

XVII. Hiemali tempore si loqui eonvenit ad Deum molli in ieet euhantem, Saturum, dule hibentem vinum, subinde cicera edentem: Quis es unde terrarum 7 quot annos habes , o hones quotum agebas annum, quando Medus invasit χ

92쪽

56 ENOPHANIS

probabile sit, quod clar Cousinio videtur, carmen hoc a Xenophane, cum Veliae, quo provectior jam aetate se contulerat, Versaretur, fuisse compositum. S. 3. ποτρωγοντα eianism inter hibendum : haec enim vis est praepositionis πο Corayus legi malebat ἐπιτρωγοντ, quod rectum quidem est, attamen non nec Sarium De erebinthis agit h. l. Athenaeus Eustathius It v, p. 9 8. l. O . ρεβωΘων δ μνεια και παρα ενο-

vs. 5. Μεδος Medum hic dici non Darium aut Xerxem sed Cyri superioris ducem Harpagum, qui Iones debellavit, jam monuimus. Similiter in Theolog. Arist. supra p. 4 mentionem vidimus της in 'Αρπά

XVIII. Diogenes Laertius VIII, 36, e Xenophanis elegia quadam hos versus laudat, qui ad Pythagorae me

Diogene eosdem versus descripsit Suidas V. ενοράνης Carmen hoc e didactico genere fuisse, prima

93쪽

RELIQUIAE. 57

jam Verba, πειμι λόγον, die ο, δε κέλευειν, indicant. Primum autem hunc versum Diogenes elegiae initium fuisse dicit tamen non inceptum hoc Versu carmen sed potius continuatum fuisse ipsa ostendunt verba, quae transitum ab una re ad aliam significant. Unde colligi potest elegiam hanc longioris fuisse argumenti, postea autem, quod pluribus veterum carminibus accidit, in plures partes esse discerptam. Videtur autem his versibus perstringi Pythagoras, cujus placita, ut a communi hominum opinione aliena,

saepius a poetis praesertim comicis deris esse,

Cratini aliorumque veterum fragmentis apparet. Fuit autem inter 'thagorae et Pythagoreorum placita

celebrius nullum quam illud, mortuorum animas in alia corpora migrare non modo hominum sed bestiarum etiam quamobrem laedere eas aut occidere nefas praedicabant. De cuius placiti auctoritate

ne quis dubitet, eadem Pythagore Empedocli fuit

sententia, ut Aristot Rhet. I, 3. P. I C. memorat, et ipsius versus apud Sext. Empir adV. Mathem. IX, ecl. 27-ias declarant, qui cum his conserendi sunt: cf. Ritterinus in Porphyr n 36 p. 49 sqq. d. uster. Si igitur Xenophanes, ut videtur , natu minor fuit quam Pythagoras, non mirum, hoc placitum esse ab eo derisum. Iidem versus omisso auctoris nomine laudantur in

XVIII. Iam ad alium sermonem aggredior iamque monstrabo. Aliquando illum Pythagoram catuli verberibus caesi prae-

aiunt esse miseratum, et sic locutum tereuntem Parce verberare, siquidem cari hominis est anima, quem agnovi clamitantem.

94쪽

Anthol. r. l. I tit. 86, . 345. d. Boseli Pra mittuntur autem hi duo

Qui versus spectant ad celebratum illud Pythagorae

inventum de hypotenus , quod hic mira prosectoratione cum sortuito canis occursu ungitur Mihi quidem facile in eo agnoscere videor interpolatoris manum, qui haec veluti dispersa membra concinnare studuerit. Quamobrem si illi versus sunt Xenophanis, non tamen hi quoque eidem tribuendi sunt. Hutarchus de vita secund Epicur T. X, p. 5or Reissi. Athenaeus L. X, p. 18. extr. Diogenes L. ΙΙΙ, . apostremos hos versus separatim laudant, eorumque auctorem Apollodotum, vel rectius Apollodorum nominant.

s. I. νυ g et Nescio an legendum sit νυν αἶτ tamen propter Varium et frequentem apud veteres poetas usum particulae τε id affirmare non audeo. H. a. συνλιζομένου. Verbum γελeei significat averse conlumelisa tractars , vexare Homerus It λ. 3o5. q. II. Hesychii interpretatio, ,Θεῖν, παταπσειν, h. congruit. In Suid olim versus hic legebatur ita corruptuS

H. 5. της γνων Θεγξαμέν ης. Ita correxi Vulg. ἡνεγνω- ρΘεγξαμίνης sin quae lectio quamvis grammatica ratione possit explicari, ita ut accusativus την ad ἔγνων, genitivus ειγξ'aeva ab stis pendeat, tamen haec structura a sermonis usu et elegantia pror-

95쪽

RELIQUIAE. 5s

sus aliena videtur. Duplex autem se offerebat emendatio , altera div ἔγνων μεγξαμενην, altera Uiς Πων ρειγξαμέννης, quarum posteriorem recipere non dubitavi, quod non solum verba audiendi , velut αδ- ,

νοε v, at Saepe genitiVo junguntur, praesertim si pa ticipium additur. Oraculum apud Herodot. I, 47 καὰ

ξλοντος Itaque idem casus et ad verbum γνων et ad participium M potest reserri, quod quam frequens sit apud Graecos, non opus est multis declarare. Vid. e. g. Homer. Od. . 6. Aeschylus Sept. adu Theb. 926. Pindar. l. VIII, O. xIX. Athenaeus X, p. 413 sq. elegiacos Xenophanis e sus laudat, quibus publica ludorum certamina, quae ingenti studio colebant Graeci summisque praemiis et laudibus honorabant, vituperat, quod nihil ea aut ad publicam aut ad privatam prosperitatem prosint; extollit contra poetarum doctorumque artes et Studia, quae cum maximum habeant utilitatis fructum, tum multo illis dignitate anteponenda sint Carmen hoc, cujus partem Athenaeus servavit, publice cantatum SSe, argumentum indicio est idque Xenophanem uberius etiam tractasse cognoscitur ex iis, quae Athenaeus laudatis his versibus addit: πολλὰ δε καὶ ἄλλα ὁ Ξενορανης

ηophanea eonsendi suam laudans sapientiam citidie a

96쪽

uulam earlandi aris tanquam inutiles e vanas vi- ruperans Idem Euripidis quoque versus laudat quorum eadem est sententia, e Xenophane, ut arbitra

προκρινειν ρώμην τὸ γ αγα Mς σαρίγης. XIX. Si vero aut pedum velocitate victoriam quis consequatuoaut quinquertio, apud Iovis lucum ad Pisae undas Olympiae, sive etiam luctando, seu durum exercendo pugillatum 5 seu grave illud certamen pancratio quod Vocant,

is solet apud cives suos adspectu esse honoratior, et praestantiorem sedem in certaminum spectaculis obtinet, et publico civitatis sumtu alitur et donatur munere quod ei sit honoris monumentum ;I seu denique curru victoriam reportet, cuncta haec accipiat Praemia ;etsi dignitate me est inserior robore enim praestantior hominum equorumque nostra est sapientia. Perversus vero admodum iste mos est, neque justum bonis ingenii artibus corporis robur anteponi.

97쪽

S. I. εἰ μἐν Mahes Sylv. Crit II, p. 49 emenda ει κεν , idque Schweighausero et aliis probabile 'isum, quia mox in apodosi s. 6 eadem particula repetitur. Et sane quam facile ierit has voces consendere, permutatis iteris Κ et , e Basti Comment Palaeogr. post Gregorium Corinth. ed. Schaeser. p. a I, et Alberti annotat ad Hesych. V. πιληκητος, disci potest. Tamen quum non pateat, an particula μιν superioribus, quae nobis perierunt, fortasse apta

fuerit, nihil mutandum Puto. vs. 3. παρ Πισα ρές. Plerumque in ludis Olympicis praedicandis non flumen Pisa , sed civitas ejusdem nominis memoratur Iovi sacra, apud quam sestaeertamina agebantur : de qua plura notavi in pe-

cim Pindar. p. 6 sq. Stephanus Byg. tamen dicit

i5 Non enim, si bonus pugil sit in ivitate,

aut quinquertio aliquis excellens aut lucta aut pedum velocitate quae est robori anteferenda, quae sunt virorum in ludis certamina; ideo eonstituta melius et morata fuerit respubliea.

Parvum modo gaudium civitas inde capit, si certamine aliquis vicerit ad Pisae ripas: non enim ditantur his civium soci.

98쪽

Πρα, πολις και κρηνη τῆς 'ολυμπιας Hic autem notanda formam O, quae et infra s. II occurrit, ducta anom. Πισας vel Πισης, ut animadvertit Schweigh. h. 1. S. 4. -τοσυνην λγ. ἔχων. ro ἔχ- mallem λων, ab ἀρεῖσΘαι , quod significat mi alicui tudres , eluti in hoo Pindari dicto ευΘεῖα δη κελευλγαρετα ἐλεῖν.

Vs. 5. εἰ ε et δεινον, 'aheseidii emend. receperunt Schweigh et indors Libri εἴτε τι θεινον. Vs. 6. χαυθροτερος προςορῶν Casaubon SchWeigh. Stephan dederunt αυδρότερος προς κρα quod interpretati sunt , long aliis venerabilior sive longe omnium gloriosi/ελuo veluti πρὸς κρα idem valeret ac παρὰ πολύ, etsi hanc dictionem Graecitas non agnoscit Praeterea variat codd. scriptura ins A. πραερῶν , unde nata est Iacobsit emendatio πραναν , merito recePta Dindorsi est enim tam luculenta, ut similium exemplorum comparatione eam vix opus sit illustrare,

velut Aeschyli Prometh. I 6 γρίλοις λεεινος εἰςορον ἐγώ. at quae laudat ipse Iacob Additam in Athenaeum

P. ao. Pro βροτερος libri quidam Uss et Edd. ιε- ρότερος ; sertasse Voluerint κελοτερος. S. . re ιη. Haec emendatio debetur Turne biacumini libri σιτειη, qua lectione claudicat sententia, cum verbum desit ad quod in sq. s. δῶρον ρο-

feratur Morum conjecturas omitto, quas memorat CaSaubonuS. - σῖ h. e. σῖτα Arma plurali, idem Valet quod σιτια. Utrumque autem honori genus, πραδριαν et σιτησιν, quae audis virtutisque erant praemia apud Graecia, conjungit etiam Aristoph. Equit. Vs. 575

99쪽

nando hoc versu et interpunctione distinguendo haeserint interpp. Casaubonus haec verba cum praecedenti, conjunxit: δῶρα ὁ ο κειρσi,, c; εἴτε καὶ -οισι. Schweighauser sic interpunxit:

ο κ εω ἄξιος me ἐγώ. Hoc autem modo quum oratio claudicet, in inte Pretando ad απωιωπησιν confugit quam ut suppleret Dindoinus, correxit ita ο κ εο αξιος At Ver ape

tum videtur, verba ειτε και lamοισι reSpondere Superioribus ιτε παλαι- - ειτε το δεινον οἴεΘλαν, atque ita explicanda esse : ει κά Τπποισι vocην αραυδε ταλα γε απαντα λαπι δῶρα, ea nempe quae modo memoraVe, Tat, προεδριαν , σιτια Haec interpretatio probata est Baebio in censura Athenaei a Dindorso editi Vid. Iahmhuelier sit Philologi auct Ialin X, 3. P. 15.

χ απαντα indoesius ceteri γ παντα, Vel κε παντα. S. II. σοφὰ dicitur poetarum ars et sapientia, qua olim omnis tam privatarum quam publicarum rerum disciplina continebatur. Eadem mox s. 4 dicitur 1 ἀγμ σοριχ b. e. sapienιia ama , alularis , veluti πα-eλπ , παει μοῖρα, et apud Latinos honus arisa dicuntur. Quamobrem alchenaerii conjectura, m y leg πανης, supervacanea Videtur. S. 6. λαυοῖσι ριετειν conjecit Stephanus in oesi Philos p. II probavit Iacohs l. l. et recepit Bindors. Legebatur λο ἐσιν et uet, permutatis literis N et M. f. Homer Il. , 85 al. Hic autem notanda orationis con-

100쪽

παλαι 1οσύνην Dp αγαΘM. Similiter Pindarus Olymp. VI, 17 μαντι τ παθον καὶ δουρὶ μάρνασθαι Mox denuo variat in ταυτητι ποδων , ubi intelligatur νικω. VS. 8. I - εργα πελει. Interpp. haec verba iungunt cum praecedent ρωμης, veluti dictum esset ita

tius οσσα reserendum puto ad cuncta illa quae modo memoravit certaminum genera : pugillatum, quinquertium, luctam , cursum , quibus inter se viri solerent contendere. S. I9. τουνεκεν v. Sic plures libri, quos sequitur Dindorfius alii τούνεκεν αρ. VS. II. νικῶ Schweighauser aut νικῶν aut νικα sombendum fuisse putabat, falsus in eo quod opinabatur in optativo dici non posse νικω, quod tamen utatum St. S. II. ου γαρ πιαινει. Xenophanis hoc dictum repetit Eustath. P. II I9, II. ut nota Dind. Sententiam versuum I 5-19 illustrat locus Isocratis Paneg. I. ὼακις