장음표시 사용
201쪽
fessirius nimis duram. aut dissicilem poenitentiam imponat, poterit poenitens ab eo postulare, ur illam minitat, aut m eg; cui tunc Consessarius, quantum licite potest . annuere debet. ut docet Navis. c. 26. n. 2o. ne scilicet Consessionis, & poenitetitiae iugium nimis onerosum , δι exosium reddatur. Quoa si Confessarius nollet msenuere, vel mutare. poterit Poenitens antequam recipiat absolutiώ- helia, petita humi Ister venia , Sacerdotem alterum adire , eiqtie peccata omnia rursus confiteri. & ab eo poenitentiam mitiorem, &x se facilius implendam acceptare, ut docet Silarin lup. Imo si nitentiam; quan, acceptavit. implere non nisi cum maxima dissi evitate possit, poterit Confessarius, qui eam imposilit , aut quis alius etiam illo inferior, audita iterum Consessione peccatorum, poenitentiam illam ex causa aliqua iusta; di rationabili mutare. Ita S lvester, Henriquet, SuareZ, Valentia, & alii. quos citat, re sequitiir Laymann. tract. 6. de Sacram. Poenit. cap. 13. qui etiam ibidem subdit . probabilem. &in praxi tutam esse eorum sente tiam, qui asserunt , es rerum Confessarium ex causa aliqua justi poenitentiam mutare posse, ellam non repetita Consessione peccatorum , ob quae imposita suerat. Sic enim docet Vivaldus, Nais varrus, Victolia . Toletus, & alii; quos ibidem citat.' Quae tamen sententia limitanda videtur, adiectione unius co ditionis, nimirum ut ille Consessserius, a quo pollulatur, ut poenitentiam impositam immutet, id faciat in apso tribunali Poenite tiae, seu in actii Sacramentali ad tribunal illud pertinente. R. itio est, quia impositio poenitentiae Sacramentalis, ut pars integralis, pertinet ad sententiam tribunalis Sacramentalis , ideoque nis iue primo imponi, neque postea immutari nisi in ipso tribunali, aut in actu aliquo ad illud pertinente . . . . a. aeres, quo tempore poenitentia a Confessario iniuncta impleti . debeat. Respondetur eu dist nctione. Vel enim illius implendae tem pus a Confessario praefixum fuit,vel nonis primum, v. g. si certis di hiis jejunium servandum iniunctum sit, tempore illo praefixo implendum estis secundum, enitens, quam primum commode poterit, tam iis faΑionem implere tenetur. Ita Suar loci cit: ub; docet, illum mortaliter peccare. qui poenitentia gravem sine ulla rationabili ca sa tempore valde diuturno ex tota desidia, aut incuria disterret . Est autem hic obiter observandum, damnatam olim suisse a Xysio V. Iunimo Pontifice in Bulla speciali data anno I 478. sententiam Petri. de osma, qui asserebat, non nisi peracta poenitentia confitentes debere absolvi , quam quidem sententiam falsam , scandalosam, & SS. Patriim decretis, Apollolicisque Constitutionibus contrariam, & haereticam declaravit: cujus Bullae mentio, fit incensura Facultatis Parisiensis data anno 164 . die 13. Iunii, in qua eandem ut temerariam, di haereticam proIcripsit .
202쪽
Gonium inpra diximus, posse Confessa Ium iniungendarum
satisfactionum rigorem minuere occasione Indulgentiarum , poenasque temporales peccatis quoad maculam remissis de hii , qui sin hae vita catis factum minime . fuerit, post hanc vitam in targatorio esse luendas ; ut utrunque melius. ω r. tius intelligatur, Appendicem hanc de Indulgentiis, & Purgatovio appositimus , in uua quid de utroque secundum Catholicae
victi norinam sentie nolim sit, breviter explicabimus. . I. 24M sis, ct quotvlex Indulgentia.
3. Ndulgentἰae nomen secundum eommunem, & receptum Ecel 1 saevium signiscat poenae temporalis peccato quoad culpam remisi debitae condonationem, quae fit ab Ecclesia ex justa aliqua, rexationabili causa per applicationem satisfactioniim Christi Domini. xit K se docet, &explicat Pilarm. lib. I. de Ind. cap. I.&2. Quod euidentius fiat, duo nobis hic breviter demonstranda sunt. Primum est, extare in Ecclesia Thesaurum quendam, unde appliaxandae Fidelibus IndulHntiae proferuntur, qui Thesaurus constat inurimis ex satisfactioni Dus ipsus Christi Domini, quarum valor eum, Mindius kierit, ut ex dictis I. par. tr. . constat, quantacitiaque fiat Iliarum applicatio, thesaurus ille nunquam exhauriri potest:constat etiam ex tilisfactionibus superabundantibus Sanctorum, quorum Mii quos certum est longe plura passisses e. quam peccata commissarromerita fuerint quod de Sanctissima Virgine Deipara negare nemo potest.&de sancto Ioanne Baptista , multisque aliis pietas faci-Jesuadebit) quibus passionibus voluntarie ab iis, & ex persecta cha.
'ritate aeeeptatis vis quaedam inerat, non modo meritoria, cujus fit dum In coelo pereipiunt,sed etiam satisfactori quam licet ipsis munime necessariam, ut supponimus, aliis tamen maxime utilem, St alutarem esse posse, Ecclesia semper agnovit, ut ex communione sanctorum, quam in Symbolo profitemur, aliisque Scripturae locissilis probat Isambertus tr. I. de Indulg.disp. I art.3.dc Gammachaeus His p. unica de Indulgent. cap. a. ubi etiam ex communi Doctorum
seu Iotia variis arsumentia ostendunt, susum in hac vita non is
203쪽
lam pso sitis, sed etiam pro alterius iusti peccatis , ob charita
unionem , Deo satisfacere posse . γ a a
2. Porro has Sanctorum satisfactiones Cliristi Domini satistactio. nibus conjungit Ecclesia, non ut ullum harum desectum suppleat, cum persectimmae sint, neque ut earundem valori infinito quidquan naperaddat, sed tum ut ipsius Christi virtutem tu Sanctis ejus vene retur, tum ut eorum persectam cum Christo capite unionem, remembrorum ejusdem capitis in utraque Ecclesia triumphante , ae ,
militante communionem demonstret.
Secundum est, supra dicti Thesauri dIspensationem a christi
Domino Ecclesiae creditam iuisse, ut habetur in Extravag. ans de poenit. Si remisi. & in Conc. Trid. sese. aD deeret. de Indulg. Et probari potest tum ex illis Christi Ddm. verbis Matth. r6. 6οε. c.nq- olveris super terram , erit folutismσin caesis 3 quibus pol stas generalis, 3e amplissima conceditur vincula quaecunque solvenadi, quibus a consecutione salutis homines praepediri possent 1 tum etiam ex continuas & universali praxi, quae iam inde a tempors Apostolorum , & consequenti bus saeculis ad haec usque tempora Ecclesiae perseveravit . S. Paulus si quidem Indulgentiam Corinthis Incestuoso poenitenti eoneessit, ad instantiam aliorum Fidelium . qui pro illo intercesserant, ut docent S. Th. 3c Theodoretus in convamentariis super cap. h. Epist. 2. ad Corinth. Similiter Issulgentia ead postulationem Martyrum, qui In earceribus ob Christi Conses.sionem detinebantur, poenitentibus concessas suisse, constat ex v
xiis testimoniis Tertulliani, S. Cypriani, & aliorum , qui apud
Bellarminum cap. 3. reseruntur. De earundem postea Indulgenti xum usu mentio fit in Cone. Nicaeno I. ean. v. Ancyrano can. f. Laodiceno ean. 1 8t aliis passim usque ad Gregorium Μagnum, a cuinius te oribus usus Indulgentiarum notior adhues & frequentior laun, erra Ecclesia filii, ut suis ostendit idem Bellarminus iupra.. x quibus constat, quam falso,& temerarie hoferni Haeretici inodulgentias ab Ecclesia concedi posse negent, quoru error vel eo sol nomine proscribi deberet, quod non alios patronos agnoscat, quarta vvaldenses, qui primi Indulgentias Impugnarunt, ut observat i
dem Bellarminus supra, apud quem susior inpeticorum illorum refutatio j & veritatis nostrae Fidei probatio videri potest . . Quaeres. quis sit Indulgentiarum essectus, seu a quibus messper Indulgentias liberemur. Respondetur, per concessionem Inisdulgentiarum nos minime liberari a poenis naturalibus, quae peraeatum originale consequuntur, neque etiam a poenis ob delicta in
foro externo , sive Ecclesiastico , sive Politico subeundis , sed a poenis illis temporalibus, quae ob peeeata post Baptismum comm ἔς sa, & quoad quipam remissa debentur in foro interiori Divinae iust
tue, seu, at loquuntur Theologi, ia solo animae, quaeque vel in hasi
204쪽
vita, vel post illam in Purgatorio luendae forent, si homo prImmo.
e retur, quam condis nam pro illis osterret satisfactionem, ita ut per Indulgentiarum concessionem a poenarum illarum reatu libere. mur , non modo coram Ecclesia, ut olim nonnulli dixerunt, quos,eselliis. Doctor in 4 dist. χα qu. I. art. 3.sed etiam vere cora Deo, ut suis ex eodem S. Doct. &aliis probat Idem Bellarminus supra, ct post illum Gammachaeus disp. uni c. de Indulgent. cap. s. . . . Sunt autem Variae, & multiplices Indulgentiae pro varia, Rinultiplici concessionum forma, & concedentium voluntate. In xerdum enim conceduntur Indulgentiae aliquot dierum, vel annorum, vel quadragenarum, interdum tertia, vel quarta, aut alia pars peccatorum per Indulgentiam condonatur, aliquando plena ria Indulgentia conceditur , aliquando plenissima, &in forma Iu-hilaei. Et quidem quando conceditur Indulgentia tot dierum, vel annorum, vel quadrasenarum, sensus est, per illam Indulsentiam xen illi tantum panx temporalis pro peccatis commissis, & quoad culpam deleris in hac vita, aut in altera luendae, quantum redime vetui per punitentiam tot diebus, vel annis, vel quadragenis se cundum antiquos Ecclesiae Canones Imponi solitam, ut explicant
a ludanus, Maior, S. Antoninus, Solus. Suarex , & alii apudaxmannum tract. 7. de Indulgent. cap. 3 Sῖ militer quando per In. diligentiam condonatur tertia, vel quarta pars pζccatorum, nihil aliud significatur, quam remitti tertiam, vel quartam partem poeis pae illius.temporalis pro peccatis luendae . Plenaria vero Indulgentia totam poenam temporalem peccato quoad culpam remisso debitam tollit: quod siniit iter facit illa, qtiae dicitur plenissima, Sinforma Iubilaei, nee a plenaria differt, nisi in quantum simul tum Indulgentia facultates aliquae conceduntur ad eligendum Consessa trium , quia casibus uibuslibet, S censiaris absolvat, & in votis, aut irregularitatibus dispenset, ut fieri solet in Iubilaeis. Quae mmnia fusus explicata, & probata repertu tur apud eundem Bellam. iupra caps ubi monet Indulgentias illas. in quibus mille, & plu rium annorum remissio conceditur , si spectas , R a Quaestuariis
confictas nolintillis videri, cum non soleant Pontifices concedere Indulgentias nisi tot annorum, quot solebant Poenitentiae injungi, quae quidem non extendebantur ultra septem, aut decem, aut vi-pinti annos, certe ad totam vitam, quae ultra centum annos pror
gari non solet. Quanquam Toletus lib. 7. cap. 23. Indulgentias hu-lu niodi redie concedi pose contendit, si per illas intelligatur tam tum poeia ae remitti, quantum redimi deberet de peccato per poeniarentiam, quae tot millibus annorum duraret ; cujus quidem poenae reatum non est creditu difficile a multis incurri, qui, ut Scriptura loquitur, Bibμην νanquam agoram νniquisarem.
205쪽
r. CVpponἰmus ex Bellarmino lib. I. de indulg. cap. . & suar. diust. o si de poenit. sect. . Indulgentiae concessionem respectu vivoruseri per modum cujusdam absolutionis, quae annexa habet solutio nem ex thesauro Eeclesiae , ut eonstat ex variis Summ. Pontiseum diaplomatibus,quae ibidem resert Bellarm. Diximus, restectu vivortiis, quia si quaestio sit de defunctis in Purgatorio existentibus, Indulgentiae Ipsis applicantur non per modum absolutionis; cum nulla in eo Ecclesia iurisdictionem obtineat, sed tantummodo per modum solutionis seu suffragii, sicut captivu apud Turcas detentum Rex Galliae, non perviam auctoritatis, ut in proprio regno, sed tantum perviam solutionis, ae redemptionis liberare potest. Ruovis autem modo e cedatur Indulgentia sive per modum absolutionis, quae annexam habeat solutionem, sive per modum simplicis solutionis, certum est, incon eodente requiri jurisdictionem in &ro exteriori Ecclesiae, quia sne illa neque absolutionem concedere , neque bona Ecclesiae communia, &in ejus thesauro deposita legitime dispensare potest . , Dicendum I. Summum Pontificem ex jure Divino habere plenis: sm m potestatem concedendi quaslibet Indulgentiasomnibus, aesingulis Christi fidei Ihus. Quod constat tum ex potestate illimitata , a Christo Domino primario, &prae reliquis Apostolis concessa S.
Petro, cui succedit Romanus Pontifex, S.Matin .is. Tibi dabo eι ves Regni ciniorum, quodcumque Diseris super terram, erit sol, tum dr in eoelis &c. tum etiam ex eo, quod ad conserendas Indutigentias duplex ex parte concedentis requiritur potestas,una in eos, quibus conferuntur , altera in thesaurum Ecclesiae, ex quo desumuniatur ; utranque autem illam potestatem in Romano Pontifice plenis
simam reperiri, apud omnes Catholicos constat, & plenius adhuc constabit ex iis, quae infra dicentur tractatu 2. cap. 3. de Legibus . Addit Toletus lib. ct capite as. Concilium Generale similem habere potestatem concedendi qtiascunque Indulgentias etiam plena Has , quod a Concilio Lateranensi actum fuisse dicit. a. Dicendum a. Episcopos etiam habere potestatem conserendi aliquas Indulgentias, ut patet ex capite δε οβτο , de Poenit. & remisi.& eiipsius Ecclesiae praxi satis constat. Possunt enim Episcopi comferre Indulgentias unius anni in dedicatione Ecclesiae, & quadragi ta dierum in anniversario dedicationis, quam ultimam indulge riam possunt, quandocunque ipsis libuerit, ex causa aliqua legitima concedere, ut habetur ex capite, Cum eo , de Paenit. & remul
Quaerunt Theolosi,an Episcopi potestatem illa conserendi In dub
206쪽
stentias habeant tantum ex iure humano, seu ex concessione sumes Pontificis, an vero ex iure Divino, &, si ex iure Divino , cur adeo restricta . & limitata sit. Omissis variis Doctorum responsionibus, probabilissime loqui videntur ii, qui asserunt, Episcopos hanc p tellatem ex jure Divino habere, cum sint, iit dicit Apostolus, Diaspensatores Mystolorum Dei, & aspiritu Sancto regimini Ecclesiae praepositi sint. Actor. 1o. Spiritus Sanctus posuit Discopos regere Ecclesia Dei. Qita tamen hoc regimen, & illa dispensatio iubordinatue regimini, & dispensationi generali, quam Summus Pontifex rnlin, versam Ecclesiam obtinet, ideo penes illum est ejusimodi potestate in Episcopis, ob causas aliquas iustas, & rationabiles . extendere , velaestringere , ut docet, &sus e probat Ilambertus disp. D de Indulg. arr. I. qui ibidem ex Navarro, & aliis observat, Cardinales etiam
posse concedere Indulgentias centum dierum , Idque non tam a iure. quam a consiletudine, & concessione Summi Pontis. i g.Quod vero spectat ad Abbates Parochos,&e.recte docet Bel Ian. minus lib. i. de InduIg. cap. I. nullos Clericos, aut Sacerdotes Episcopis inferiores ex iure posse concedere Indulgentias, sed,ut habetur cap. AecidemibM , de excessibus Praelatoru, solummodo ex comomissione Pontificis lylaximi, vel Episcoporum . Ubi etiam observat
ex S. ctore in . dist.2 . qu. I. art . qu. . nullos proprῖe loquendo
in Beeleca esse, aut dici debere Praelatos, nisi solos Episcopos, cum sint integri alicujus populi rectores, de quasi in quodam Ecclesim, sileo Regno praesint hominibus omnium aetatum, sexuum , o mum, ει conὸitionum; Abbates vero, &Parochi sint quasi unius
familiae patres. Unde cum Indulgentiarum eoneessio non nisi ad EcclesiaeIraelatos spectet, tequitur, illam. esse Episcoporum propriam, non vero aliorum, qui ipsis sunt in Ecclesia inferiores. . Dicendum t. non solum legitimam auctoritatem , sed etiam iussam aliquam,& rationabilem causam requiri ad hoc,ut licite, & va- 1ide Indulgentiae conserantur. Ita S.Thom. s. Bonav. & alii, quosci
ubi Clemens VI. dicit, Christum Dominum Ecclesiae thesaurumper suos VIcarios reliquisse Fidelibus dispensandum satasVitor est' exeationabilibus,σjAstis eaμf.8c ex Conc. Constantiensi sese. ultima,
ubi dicitur de reticis, interrogandos esse, an credant, Summum Pontificem concedere posse Indulgentias ex eausa ratio sili. 3 .Quaeres,quaenam causa justa, & rationabilis esse censeatur ad c64
cedendum Indulgentias. Respondetur iuxta probabiliorem Doct rum sententiam ad id requiri, non modo ut causa it Ia sit pia, & Deo grata, sed etiam ut aliquam habeat cum ipsa Indulgentia proporti
nem. Ita SBonavent Ricardus,Maio Sotus,Navamis, & alii plures, quos citat , & sequitur Bellarm. cit. cap. ia. Ad hanc autem proportionem duo prasertim reqRiruntur Primum est, ut concedatur I
207쪽
Qulgentia ob pium aliquem fi/em , cuius assecutio sit magis Deo honorifica, & Ecclesiae utilis. quam poenitentialis satisfactio. quas per Inclulgentiam resaxatur. Secundum est, ut ad Indulgentiam illam percipiendam opus aliquod faciendum praescribatur qliod sit aptum, S utile ad finem huiusmodi consequendum. Ex. gr. quando Summus Pontifex Indulgentiam concedit iis, qui vere poenitentes, & consensi, ae sacra Communione resecti preces, Salia pleratis opera pro haereseon extirpatione & Christianorum pace, &c. Deo obtulerint, finis, quem sibi proponit Pontifex, scilicet haereseon extirpatio, &Christianorum pax, est haud dubie maxime Deo honorificus, S Ecclesiae proficuus ι opera item ad finem illum obtinendum injuncta ad id aptissima sunt, ut per se patet, &sic proportio debita reperitur. De hac vero causa, ejusque hista proportione penes ipsum eonc dentem Indulgentias iudicium esse debet, ut recte monet Bellarm. supra c. I 2. nec subditorum est temere de ejusmodi rebus iudieare. Imo ut docet Isambert. di in a. art. .) periculosum est quascunquo Indulgentias quibuslibet ex causis concessas parvi facere. Unde idem observat, Indulgentias illas . quae conceduntur usui grano rum benedictorum, rosariorum, piarum imaginum . & smilium rerum, quae minimi momenti videntur, ex causa maxime justa, ae rationabili a Summis Pontificibus interdum posse concedi. Recte tamen observat La ymannus e.4.de Indulg. post Navareum , & alios, quamvis causa sufficiens, &justa in eoncessione Indulget tiae alicujus . verbi gr. Pleuariae, reperiatur , fieri tamen posse, ut non omnes integram consequantur, si videlicet illorum aliqui, ad maximam pro si eccatis commissis temporalem poenam obeundam obligati, opus injunctum repide peragant, quia quamvis causa Indulgentiae in se iusta sit, illorum tamen respectu aliqno pacto deiacit, ob imperfectam dispositionem. Quod etiam constat ex Exu
vag. i. Bonifacit VIII. de Poen.8c rem. & ex S. Bonavent. in .dist 2o. par. a. a. 7. quaest. 9. ubi dicit, Homines ριus, vel minus participars de Dialgentia, prout plus, vel minus ad illias eausam acoedunt.
Quaenam eonditiones requirantur in eo, qui Indalgentiarum fructum
. DRIma eonditio est, ut sit homo baptiZatus, ut ex communi, Scu eerta Theologorum sententia docet Suare E dis s3 sect. .Tsi laurus siquidem Ecclesiae valide dispensari non potest, nisi fili Is EGelesiae, nee absolvi possunt ab Ecclesia, qui ejus iurisdictioni non
subsunt. Navarrus tamen, & alii apud Laymannum cap. 6. de I dultentiis existimant , probabile esse Catechumenis tum vivis , tum
defunctis Indulsentias per modum sulerasti prodesse posse.
208쪽
Secunda eonditio eth, ut is, qui percipit IndulgentIis , sibiliatus sit illius,' qui eas concessit. Neque enim nisi subditis Induia
gentis concedi possunt , ut habetur ex capite, Quod autem , α ex dictis paragrapho praecedenti constat. Tertia conditio est, ut non sit excommunicattane aliqua majorii ligatus. Haec enim privat hominem partieipatione bonorum spiria rualium communium, ut supponimus ex dicendis infra suo loco. Quarta conditio est , ut sit in statu Gratiae sanctifieantIs eo tempore , quo Indulgentiae fructum percipit . Poenae si quidem temporalis remissio culpae reniissionem praesupponit, ut ex S. Thomae, & iliorum Theologorum communi sententia docet Belis Iarminus cap. I 3. & ex ante dictis satis constat. a. Verum circa hanc quartam conditione dissicultas est, an status Gratiae requiratur in suscipiente Indulgentiam, non solum quando ejus fructum percipit. sed etiam eum exeqititur opera ad illius per .ceptionem iniuncta. Palud. Antonin. & al II apud Beliarmin. suprae istimant, satis esse , ut is, qui lucratur Indulsentiam, sit in statu Gratiae eo tempore , quo ejus fructum percipit. Caietanus tamen , Sotus, & alii apud eundem Bellarm. asserunt, requiri Gratiae statum etiam tunc , quando injunctum opus perficitur. Quorum sententiam Bellarm. eenset esse tutiorem, & in quibusdam etiam casibus omniuno certam, cum videlicet praescribitur, ut opera iniuncta in statu Gratiae fiant, quod in plurimis Summorum Pontificum diplomatibus praescribitur, in quibus Indulgentia conceditur iis, qui vere contriti, & eonsessi Ecclesias aliquas visitaverint, ibique oraverint pro pamee, &e. Imo Bellarminus existimat, id semper subintelligi, mamvis non exprimatur, modo iniunctum opus tale sit, ut minIme conserat adfinem, ad quem Indulgentia eonfertur . v.g. ad placandum Deum, & impetrandam pacem, nisi sat in statu Gratiae: Peccat res enim Deus non exaudit nec per opera mortua iustitia eius placari, aut misericordia exorari potest. Quare consultissimum est, ut quando quis Indulgentiam percipere cupit, primum peccata sua vel sacramentali consessione , vel saltem perfectae Contritionis actu eluere curet: quae quidem contritio ad omnia peccata, non sol ivnmortalia, sed etiam venialia, extendi debet, ut ad remissionem poenarum illis debitarum indulgentia quoque extendatur.3. Quinta denique eonditio est, rit is, qui Indulgentiam percipere cupit, id omne perficiat , quod ad Illam consequendam injunctum suerit. Unde si ex ignorantia, aut oblivione, aut etiam justo aliquo impedimento, partem aliquam operis injuncti quamvis inculpabiliter omittat, effectum Indulgentiae non consequitur , ut ex S. Th. & aliis docet Bellarm. quia secundum commune Theol
vorum axioma, Indulgentia tantum valent, quanιum fonant .
Quaeres, utru, quando in Pontificiis diplomatibus habetur, indul
209쪽
gentἰam concedi poenitentibus vere contritis. & confessis , confesoracranientalis necessaria sit ad eam lucrandam. Respondetur secum dum probabiliorem & rutiorem sententia, in eo, qui peccati alicujus mortalis sibi conscius est, requiri actualem confestionem, quando it -- Iius mentio expressalia tur in Pontificiis Litteris, nee lassicere solam contritionem, quamvis veram & perfectam, ut asserunt S. Ant Din. Adriatius, Navare. & plures alii apud Bellarmin. supraria eo a tem, qui nullius peceati mortalia conscientiam habet, actualem consessionem minime esse necessariam , ut docent idem S. Anton
Dus, SuareΣ, ει alii apud Laxmannum capite 6. de Indulgent Iis. Quod spectat ad Indulgentias, quae defunctis Fidelibus in Purga torio existentibus applicantur, certum est, id ab Ecclesia valide, de fructuose fieri posse . Fideles siquidem defuncti cum Fidelibus vive
tibus ita conjuncti sunt, ut unam cum illis Ecclesiam esse Iant. Pr indeque si particularibus sufragiis, & orationibus viventium juvari possunt,' a fortiori poterunt per applicationem satisfactionum Chi ni , & Sanctorum sublevari. Et haec est communis, & certa Doctrina sancti I hom. sancti Bonaventurae, & aliorum Doctorum, quos citat Bellarminus cap. 34. Quae etia ex communi Ecclesiae praxi s iis constat, in qua ut idem refert Paschalis I. qui ante septingem os annos Apostolicam Sedem obtinuerat , Si plures alii Summi Pontifices Indulgentias defunctis applicandas concesserunt, M. Qt aerunt aliqui, utru indulgentiae pro deiunctis coneessae eeristo, ae infallibiliter illis prosint. Affirmant Sotus, Navarr. Suarer, α alii, quos citat Laymann. c.7. de Indulg. Quorum sententia licet sit probabilis, contrarIa tamen, quae est sancti Bonaumturae, Ricardi, Durandi, Cordubensis, & aliorum, quos citat,&sequitur idem, quae est hune Indulgentiairim pro defunct sesectum pendere ex liberali
Dei acceptantis voluntate, probabilior videtur, eum neaue ex ullo Scripturae loco, neque ex ulla certa traditione constet, Deum illassatisfactiones ex Ecclesiae thesauro depromptas,& ab eadem Ecclesia sibi oblatas pro desuctorum liberatione se acceptaturum promisisse; plaesertim cum ipsa Ecclesia Indulgentias illas pro defunctis concedat, non per modum absolutionis, sed per modum susti agit, tanqtiam ipsum Deum supplicans, ut eiusmodi satisfactioneni, se ii solutionem pro defunctorum sublevatione misericol diter acceptare disnetur. Quod etiam ex ipsius Ecclesiae praxi confirmari potest , quae post applicatam alicui defuncto in particulari plenariam Indulgentiam, v g.per Sacrificium in altari privilegiato pro ipso oblatum, nihilomunus pro eodem orare,& sacrificarensi desinit: quo facto tacIte deci
rare videtur, Indulgentias, quam vis maxime salutares, non tamen
semper infallibilem essectiun pro ipsis defunctis habere, sed pendere ex Divina misericordia. inum ramen non debet Fideles viventes reddere segniores,imo portus excirar ut majori Uectu,α charitate
210쪽
Fidelibus de ictis per orationes, aut Sacriscia, aut Indulget tiarum applicationem ut alium quemcumque modum opitulentui .
Iv. quid de Purgatorio sentiendam sit. . 'Atholicaver Itas, euἰ firmiter adhaerendum est, docet, esse
Purgatorium, id est locum quendam, in quo tanquam in ea eere post hane vitam usque ad certum. & desnitum tempus detinen . tur, ac purgantur animae Fideles, quae in statu quidem Gratiae, sed tamen nondum plene a peccatis purgatae e corporibus exierunt, ubi Fidelium vivorum orationibus, di sustragiis, ae praesertim sancti Dsmo 'Misim Sacrificio possint sublevari . Hanc veritatem olimVvaldenses, Albigenses, Apostolici, & plures alii Catholicae FAdei hostes Impugnarunt, ut videre est apud Bellarminum lib. I. de Purg. cap.2. quibus adjunxerunt se hodierni Haereti ei tam Lucter, ni, quam Calvinistae, qui omnes nullum. esse post hanc vitam Purgatorium contendunt, sed animas, statim ut a corporibus sep rantur, vel in Coelum evehi, vel in Inseritum detrudi. Refellitur hic error,& nostrae Fidei veritas probatur I. ex Scripti ra. 2. Mach Ia. ubi dicitur, quod Sanm, o falubris est eogitatio ννο
defunctis exorare , tit a peeeatis folvantur, quae verba cum neque debeatis, neque de damnatis intelligi possint, sequitur, ut de quodam tertio hominum genere sint intelligenda, qui habeant adhue aliqua vincula, a quibus post mortem solvi queane; proindeque de Illis, qui in Purgatorio detinentur . Hune autem librum Mach baeorum esse Canonicum quidquid Haeretici in contrarium d cant constat non modo ex Concilio Trid. sess. 4. in deer. de Can nicis scripturis, sed etiam ex Concilio Carthaginensi III. cui interis fuit , ac subscripsi S.Augustiniis cap. 47. it' ex S. Innocentio I. Epist. ad Exuperium cap. vlt. R ex Gelasio I.in Concilio septuaginta Episcoporum, ut resertur distinct. I 3. capite, Sancta Idmana. Pro batur etiam ex Isaiae 4. Si abluerit Dominurordes siliaνωm Sion , ct savianam Ierusalem laverit de media eius in spiritu iudicii, ct fpiriasu ardoris , quem locum de poena Purgatorii explicat S. Aug. lib. aci. de Civ. c. as. Item ex Matth. I x. ubi dicit Dominus, quaedam peccata . esse, quae non renitituntiir neque in hoc saeculo, neque in futuro tunde colligunt SS. Patres, quaedam peccata remitti in futuro saecvisto id est post hanc vitam, per orationes, & sustragia Eeclesiae. Ita S. August. lib. ai. de Civ. c. 24. dc lib. o. in Julianum c. s. Gregorius lib. 4. Dialog. c. 39. & S. Bernardus Homil. 66. in Cantica.2. Prob.2. ex variis Conciliis in quibus praescribitur, ut oratione D sumasia pro defunctis Fidelibus offerantur , ut in Conc. Carth . III. cap. 29. Bracarens L cap. 39. α Aureliau. II. cap. ιε. Unde io