장음표시 사용
211쪽
quἰmri aliquos Fideles defunctos in tali loco esse,ubi orationibus,3ccumagii 'entium iuvari possint , proindeque esse in Purgatorio. Ρre e a. ex SS.Ρatribus,qui targatorium apertissime asserunt, Mi . . Nissenus oratione pro mortuis circa medium , ubi de I u-s c vita excedente loquens dicit, quod non poterit a corpore e Oivinitalis particeps fieri, nisi maculas animo immixtas PMνὶ is ab levit. & S. Alig.l.2i.de Civ. e.1 . loquens de Iustis, levibus peceatis decedunt, Tales inquit) eoisat ante Iudicii die- . er parnas temporales, 'Mas eora spiritus patiuntur, purgato aeternis suppliciis non tradendos.Item ex aliis SS.Patri bus qui pro F, delibus defunctis orandum, ac Missae Sacrificium osterendiam esse dis xerunt,ut S Cyrili. Hierosol. Care c.s. Mysag. Pro omnibus, inquit,
oramus, qui inter nos vitas cti sunt, maximum eredentes esse anima--m juvamen. S. Greg. l . Dialog. c. s s. Mulltim, inquit , olet ani mas etiam post mortam saeva oblario Hostiae salutaris adjuvare, ita Μτhane nonrrainquam ipsae defnnctorum animae expeteνe videantur.
a. Porro cum tantumn odo Fidelium Justorum animae in Purgat rio detineantur, quae ab omni peceati mortalis reatu immunes ex hac vita decedunt,sequitur,ut ob duas tantum causas ibi purgari de heant, nimirum vel pro peccatis venialibus, eum quibus nondum quoad eulpam remissis e corporibus exierunt, vel pro poenis tem Poralibus, quae peccatis mortalibus , aut veptatibus quoad culpam remissis debentur, pro quibus plene non satis secerunt. Hae autem animae in Purgatorio existentes pro peecatorum illora expiatione gravissimas haud dubie poenas patiuntur, adeo ut SS. Patres doceant, poenas illas Purgatorii quibuscunque hujus vitae poenis esse longe graviores, ut S. Aug. in Psal. 3ν. S. Greg. In Psal. Me nitentialem, &alii, quos citat Gammachaetis c. de Purgat. . Quamvis autem Doctores quidam Catholici, tit Dionys. Carthusanus l. de quatuor novissimis a r. 47. & Michael Baius i.2.de meritis operum c. 8. existiment, gravissimam animarum illarum poenam in eo consistere, quod nullam sitae salutis habeant certitudinem , sed
quasi suspensae, & dubiae occulta quadam Iudicit Divini dispositione
teneantiar; communis tamen Theologorum doctrina est , animas Fideles in Purgatorio detentas de salute sina aeterna certas, ac securas esse: tum quia ut docet S. Th. spes Theologῖea in illis manet, ac proinde etiam Fides, ex qua certissme scire possunt, animas in Pur gatorio detentas esse salvandas, aliunde vero satis certo sciunt, se es se in Purgatorio ue non vero in Inferno: tum ex dictamIne propriae conscientiae. Norunt enim , se Deum super omnia amare, nec ullo adversus eum odio moveri, neque etiam ab aliis animabus secum detentis vident illum bla'hemari, ut si a reprobis in Inferno, sed potius laudari. Quae omnia fusus explicata, S probata habentur
pud Gammachaeum cap. 3. dculti de uatorio, Belluminum
212쪽
onum inpra diximus, posse Consessarium iniungendarum
satisfactionum rigorem minuere occasione Indulgentiarum, poenasque temporales peccatis quoad maculam remissis d hit , quibos in hac vita satisfactum minime . fuerit, post hanc vitam in Purgatorio esse luendas s ut utrunque medius . S Ter. tius intelligatur, Appendicem hanc de Indulgentiis, & Purgatovio appostlimus , in uua quid de utroque secundum C tholicae
3 idei normam sentiendum sit, breviter explicabimus. . I. stoid sit, ct quotvlex Indulgentia.
3. Ndulgentiae nomen secundum eommunem, & reeeptum EceIem, siae usum signiscat poenae temporalis peccato quoad culpam rem si debitae condonationem, quae fit ab Ecclesia ex iusta aliqua, &xationabili causa per applicatῖonem satisfactionilin Christi Domini,' ut fuse docet, &explicat Pilarm. lib. I. de Ind. cap. I.&2. Quod ut evidentius fiat, duo nobis hic breviter demon Manda tunt. Primum V, extare in Ecclesia Thesaurum quendam, unde appliaxandae Fidelibus Indulgentiae proseruntur, qui Thesaurus constat inurimis ex satisfactionibus ipsius Christi Domini, quarum valor cumuensi diu si ierit, ut ex dictis I. par. tr. s. constat, quantacunque fiat Illarum applicatio, thesaurus ille nunquam exhauriri potest:constat etiam ex stitis factionibus superabundantibus Sanctorum, quorum a liqvos certiam est longe plura passos esse quam peccata commissa oromerita fuerint quod de Sanctissima Virgine Deipara negare nemo potest &de sancto Ioanne Baptista , multisque aliis pietas fac, resuadebit quibus passionibus voluntarie ab iis, & ex perfecta cha-
'ritate aeeeptatis vis quaedam inerat, non modo meritoria, cujus seu-oum In coelo pereipiunt,sed etiam satisfactoria,quam licet ipsis miamime necessariam, ut supponimus, aliis tamen maxime utilem, St alutarem esse posse, Ecclesia semper agnovit, ut ex communione sanctorum, quam in Symbolo prostremur, aliisque Scripturae locissise probat Isambertus tr. I. de Indulg.disp. I art. 3.& Gammachaeus is p. unica de Indulgent. cap. a. ubi etiam ex communi Doctorum
sphamia variis arsumentis ostendunt, sustum in hac vita non m
213쪽
lam pso sitis, sed etiam pro alterius itisti peccatis , ob charitatis
unionem, Deo satisfacere posse.
h. Porro has Sanctorum satisfactiones Clirssit Domini satisfact o.
nibus coniungit Ecclesia, non ut ullum harum desectum suppleat, cum persectillimae sint, neque ut earundem valori infinito quidquam stiperaddat, sed tum ut ipsius Christi virtutem tu Sanctis ejux vene mur, tum ut eorum persectam cum Christo capite uni mem, α membrorum ejusdem capitis in utraque Ecc Iesia triumphante, imilitante communionem demonstret.
Secundum est, supra dicti Thesauri dIspensationem a Christo
Domino Ecclesiae creditam fuisse, ut habetur in Extravag. ans de poenit. diremiis. & in Conc. Trid. sese. as. deeret. de Indulg. Et probari p est tum ex illis Christi Ddm. verbis Matth. i6. QMO cunque solver a super terram , erit istutum σιnca tis 3 quibus pote fas generalis, & amplissima conceditur vincula quaecunque solvenis di , quibus a consecutione salutis homines praepediri possent; tum etiam ex continua , & universali praxi, quae iam inde a tempors Apostolonim , & consequentibus saeculis ad haec usque tempora Ecclesiae perseveravit . S. Paulus si quidem Indulgentiam Corinthio Incestuoso poenitenti cone Sit, ad instantiam allorum Fidelium , qui pro illo intercesserant, ut docent S. Th. & Theodoretus in comamentariis super cap. 1. Epist. L. ad Corinth. Similiter In dulgentiis ad postulationem Martyrum, qui in earceribus ob Christi Conses siqnem detinebantur, poenitentibus concessas suisse, constat ex v
xiis testimoniis Tertulliani, S. Cypriani, εἰ aliorum , qui apud
Bellarminum cap. i. reseruntur. De earundem postea Indulgenti xum usu mentio fit in Cone. Nicaeno I. ean. v. Ancyranci can. 3 a Laodiceno can. 1 & aliis passim usque ad Gregorium Magnum,a ci
ius temoribus uis Indulgentiarum notior adhues & frequentior Iaun, erra Ecclesia filii, ut suis ostendit idem Bella inus supra.. x quibus constat, quam falso,& temerarie hodierni Haeretici inadvigentias ab Ecclesia concedi posse negent, quoru error vel eo sola nomine proscribi deberet, quod non alios patronos agnoscat, quam V valdenses, qui primi Indulgentias impugnarunt, ut observat i dem Bellarminus supra, apud quem fusior inereticorum illorurn refutatio ν & veritatis nostrae Fidei probatio videri potest. . Quaeres, quis se Indulgentiarum effectus, seu a quibus poenis per Indulgentias liberemur. Respondetur, per eoncessionem Iniscvlgentiarum nos minime liberari a poenIs naturalibus, quae pre eatum originale consequuntur, neque etiam a poenis ob delicta in foro externo , sive Ecclesiastico , sive Politico subeundis , sin a poenis illis temporalibus, quae ob peeeata post Baptismum commscisa, & quoad ςulpam remissa debentur in foro interiori Diνinae iust, ' tue, seu, at loquuntur Theolos, tu lato animae, quaeque vel in hag
214쪽
vita, vel post illam in Purgatorio luendae serent, si homo prImmo.
1eretur, quam condisnam pro illis offerret satisfactionem, ita ut per Indulgentiarum concessionem a poenarum illarum reatu liberemur . non modo coram Ecclesia, ut olim nonnulli dixerunt, quos 1efellit s. Doctor in o dist. ro. qu. I. art. 3.sed etiam vere eora Ino, ut suis ex eodem s. Doct. & aliis probat Idem Bellarminus supra, post illum Gammachaeus disp. unic. de Indulgent. cap. . s. Sunt autem Variae, & multiplices Indulgentiae pro varia, Se multiplici concession tim forma, & concedentium voluntate. In xerdum enim conceduntur Indulgentiae aliquot dierum, vel anno-riinti quadragenarum, interdum tertia, vel quarta, aut alia pars peccatorum per Indulgentiam condonatur, aliquando plena. ria Indulgentia conceditur , aliquando plenissima, &in forma Iu-hilaei. Et quidem quando conceditur Indulgentia tot dierum, vel annorum, vel quadragenarum, sensus est, per illam Indulgentiam xeniitti tantum panae remporalis pro peccatis commissis, & quoad culpam deletis in hac vita, aut in altera lirendae, quantum redim vetui per punitentiam tot diebus, vel annis . vel quadragenis se cundum antiquos Ecclesiae Canones imponi solitam, ut explicant Paludanus, Maior, S. Antoninus, Solus. SuareΣ , & alii apud Lar mannum tract. 7. de Indulgent. cap. 3 Sῖmiliter quando per in . dut pcntiam sondonatur tertia. vel quarta pars peccatorum, nihil aliud I gnificatur, quam remitti tertiam, vel quartam partem preopae illius rem poralis pro peccatis luendae . Plenaria vero Indulgentia totam pse nam temporalem peccato quoad culpam remisso debitam tollit: quod sintiliter facit Illa, quae dicitur plenissima, δι informa Jubilaei. nec a plenaria differt, ni si in quantum stinui tum Indulgentia facultates aliquae conceduntur ad eligendum Consessa, trium , quia casibilisquibuslibet, & censuris absolvat, & in votis, aut irregularitatibus dispenset, ut fieri solet in Ilibilaeis. Quae o. innia subus explicata, & probata repertu tur apud eundem Bellam. supra cap s ubi monet Indulgentias illas. in quibus mille, & plu rium annorum remissio conceditur , sit spectas , & a Quaestuariis
confictas nonnullis videri, cum non soleant Pontifices concedere Indulgentias nisi tot annorum , quot solebant Poenitentiae injungi,
quae quidem non extendebantur ultra septem, aut decem, aut v sinti annos, certe ad totam vitam, quae ultra centum annos pror
pati non solet. Quanquam Toletus lib. 7. cap. 23. Indulgentias lili-iu modi redie concedi pose contendit, si per illas intelligatur tantum poeitae remitti, quantum redimi deberet de peccato per poenia renitam, quae tot millibus annorum duraret ; cujus quidem poenae
reatum non est creditu difficile a multis incurri, qui, ut Scriptura loquitur, Bibunt 3niquisarem.
215쪽
x. CVpponimus ex Bellarmino lib. I. de indulg.eap. . & Siaar.dim'. o G de poenit. sect . . Indulgentiae concessionem respectu vivorufieri per modum euiuuam absolutionis, quae annexa habet soluti
nem ex thesauro Ecclesiae , ut eonstat ex variis Sumin. Pontificum diarismatibus,quae ibidem resert Bellarm. Diximus, respectu πινονυχω,
quia si quaestio sit de ὸesunctis in Purgatorio existentibus, Indulgentiae Ipsis applicantur non per modum absolutionis; cum nulla in eo Ecclesia iurisdictionem obtineat, sed tantummodo per moaum solutionis seu lasagii, sicut captivu apud Tureas detentum Rex Galliae, non per 'Iam auctoritatis, ut in proprio regno, sed tantum perviam solutionis, ae redemptionis liberare potest. Quovis autem modo c6cedatur Indulgentia,sive per modum absolutionis, quae annexam haheat solutione', sive per modum simplicis solutionis, certum est, in
concedente requiri jurisdictionem in foro exteriori Ecclesiae, quia sne illa neque absolutionem concedere, neque bona Ecclesiae communia, &in ejus thesauro deposita legitime dispensare potest . .: Dicendum I. Summum Pontificem ex jure Divino habere plenis.sm m potestatem concedendi quaslibet indulgentias omnibus , α singulis Christi fidelibus. Quod constat eum ex potestate illimitata , a Christo Domino primario, & prae reliquis Apostolis concessa S.
Petro, cui succedit Romanus Pontifex, S.Matth.is. Tibi dabo eι ves Regni calorum, quodcumque Diseris super terram, erit sol, tum ct in ea lis Scc. mm etiam ex eo, quod ad conserendas Indulgentias duplex ex parte concedentis requiritur potestas, una in eos, quibus conferuntur, altera in thesaurum Ecclesiae, ex quo desumuntur; utranque autem illam potestatem in Romano Pontifice plenissimam reperiri, apud omnes Catholicos constat, & plenius adhue constabit ex iis, quae infra dicentur tractatu 2. cap. 3. .e Legibus . Addit Toletus lib. 6. capite as. Concilium Generale similem habe re potestatem concedendi qirascunque Indulgentias etiam plen rias , quod a Concilio Lateranensi actum fuisse dicit. a. Dicendum a. Episcopos etiam habere potestatem consereni I aliquas Indulgentias, ut patet ex capite , de Poenit. &remisi.& ex ipsius Ecclesiae praxi satis constat. Possunt enim Episcopi comferre Indulgentias unius anni in dedicatione Ecclesiae, & quadragi ta dierum in anniversario dedicationis, quam ultimam indulge tiam possunt, quandocunque ipsis libuerit, ex causa aliqua legitima
concedere, ut habetur ex capite, Cum eo , de Poeni r. 8t remisi
216쪽
st entias habeant tantum ex iure humano, seu ex concessione summi Pontificis, an vero ex jure Divino, &, si ex iure Divino , cur adeo restricta . & limitata sit. Omissis variis Doctorum responsionibus , probabilissime loqui videntur ii, qui asserunt, Episcopos hanc p testatem ex jure DivIno habere . cum sint, ut dicit Apostolus, Diaspensatores Mysteriorum Dei, &a spiritu Sancto regimini Ecclesia praepositi sint. Actor. 1o. Spiritus Sanctus posuit 'scopos rogere δε- eis Dei. inia tamen hoc regimen, & illa dispensatio subordinatue regimini, & dispensationi generali, quam Summus Pontifex rnlin, versam Ecclesiam obtinet, ideo penes illum est eiusmodi potestate in Episcopis, ob causas aliquas iustas, & rationabiles . extendere , velaestringere , ut docet, & sule probat Isambertus disp. de Indulg. aret. I. qui isidem ex Navarro, & aliis observat, Cardinales etiam
posse concedere Indulgentias centum dierum , idque non tam a iure. quam a consuetudine, & concessone Summi Pontis i a .Quod vero spectat ad Abbates Parochos,&e.recte docet Bella minus lib. i. de InduIg. cap. I. nullos Clericos . aut Sacerdotes Episcopis inferiores ex iure posse concedere Indulgentilis, sed,ut habetur cap. -e identibu , de excessibus Praelatoru, solummodo ex com.
missione Pontificis γε ximi, vel Episcoporum . Ubi etiam observat
ex S. Doctore in . dist.2o. qu. I. art.4. qu. . nullos proprie loquendo
gn EeeIesia esse, aut dici debere Praelatos, nis solos Episcopos, cum sint Integri alicuius populi rectores,& quasi in quodam Ecclesi
hieo Regno oraesint hominibus omnium aetatum, sexuum , Ord, mum, &conditionum; Abbates vero, &Parochi sint quasi unius familiae patres. Unde cum Indulgenciarum eoneessio non nisi ad Ecclesiae Praelatos spectet, sequitur, illam esse Episcoporum propriam, non vero aliorum, qui ipsis sunt in Ecclesia in seriores. . Dicendum t. non solum legitimam auctoritatem , sed etiam justam aliquam,& rationabilem causam requiri ad hoc,ut licite, & v 1ide Indulgentiae conserantur. Ita S.Thoni. S. Bonav. & alii, quosciis
eat. 8c sequitur Bellarm.sup .cap.ra Et constat ex Extravag. Lbrigenitus,
ubi Clemens VI. dicit, Christum Dominum Ecclesiae thesaurumper suos VIcarios reliquisse Fidelibus dispensandum salubritar, θ' ex stationabilibus,σjAstis cavis.& ex Conc. Constantiensi sese. ultima,
ubi dieitur de Haereticis, interrogandos esse, an credant, Summum Pontificem concedere posse Indulgentias ex ea a ratio siti. s. aeres,quaenam causa iusta, & rationabilis esse censeatur ad c
cedendum Indulgentias. Respondetur iuxta probabiliorem Doct xum sententiam ad id requiri, non modo ut causa it Ia sit pia, & Deo grata, sed etiam ut aliquam habeat cum ipsa Indulgentia proporti nem .Ita Salonavent Ricardus,Ma io Sotus,Navaretis, & alii plures,
quos citat, & sequitur Bellarm. cit. cap. m. Ad hanc autem propor-
ionem duo pratatim req inruatur Primum est coacedatur Ia . dub
217쪽
dulgetilla ob pium aliquem fi/em , cujus assecutio sit maus Deo honorisca , & Ecclesiae utilis. quam poeniterritalis satisfactio. quas per Imlulgentiam relaxatur. Secundum est, ut ad Indulgentiam illam percipiendam opus aliquod faciendum praescribatur quod sit aptum, S utile ad finem hii tu simodi consequendum. Ex. gr. quando Summus Ponti sex Indulgentiam concedit iis, qui vere poenitentes, & consensi, ae sacra Communione resem preces, Salia pleratis opera pro haereseon extirpatione & Christianorum pace, &c. Deo obtulerint, finis, quem sibi proponit Pontifex, scilicet haereseon extirpatis, εο Christianorum pax, est haud dubie maxime Deo honorificus, & Ecclesiae proficuus ι opera item ad finem illum obtinendum Iniuncta ad id aptissima sunt, ut per se patet, & sic proportio debita reperitur. De hae vero causa, ejusque D sta proportione penes ipsum conceis dentem Indulgentias iudicium esse debet, ut recte monet Bellarm. supra e. ra. nec iubditorum est temere de eiusmodi rebus iudieare. Imo ut docet Isambert. di in a. art. .) periculosum est quascunque Indulgentias quibuslibet ex causis concessas parvi sacere. Unde idem observat, Indulgentias illas . quae conceduntur usui grano rum benedictorum, rosariorum, piarum imaginum . & similium rerum, quaei minimi momenti videntur, ex causa maxime justa, ae rationabili a Summis Pontificibus interdum posse concedi. Recte tamen observat Laymannus c. .de Indulg. post Navareum ,εt alios, quamvis causa sufficiens, &justa in concessione Indulge tiae alicujus, verbi gr. plenariae, reperiatur , fieri tamen posse, ut non omnes integram consequantur, si videlicet illorum aIiqui, ad maximam pro seccatis commissis temporalem poenam obeundam obligati, opus injunctum tepide peragant, quia quamvis causa Indulgentiae in se iusta sit, illorum tamen respectu aliqvo pacto deiacit, ob imperfectam dispositionem. Quod etiam constat ex Extr vag. i. Bonifacit VlII. de Iloen.& rem. & ex S. Bonavent. in .dist χω.
par. a. a. 7. quaest. 9. ubi dicit, Homines ρtus, vel minus partiri amae Indklgentia, prour plus, πel minus ad illius eausam acoedunt.
Quamam eonditiones requirantur in eo , qui Indalgentiarum susum
a. 'DRIma conditio est, ut sit homo baptiΣatus, ut ex communi, &t certa Theologorum sententia docet SuareΣ diss3 sect. .n nurus siquidem Ecclesiae valide dispensari non potest, nisi filiis E clesiae, nec absolvi possunt ab Ecclesia, qui ejus iurisdictioni non
subsunt. Navarrus tamen, & alii apud Laymannum cap. 6. de I dulgenti Is existimant , probabile esse Catechumenis tum vivis, tum
defunctis Indulsentias per modum furiasii prodesse posse.
218쪽
. Secunda eonditio eth, ut is, qui percipit Indulgentἰas , subdutus sit illius; qui eas concessit. N-ue enim nisi subditis Indulis
gentῖas coneedi possunt , ut habetur ex capite, silud autem, α ex dictis paragrapho praecedenti constat. Tertia conditio est, ut non sit excommunicatIone aliqua majori ligatus. Haec enim privat hominem participatione bonorum spiria malium communium, ut supponimus ex dicendis infra suo loco. Quarta conditio est , ut sit in statu Gratiae sanctificantIs eo tempore , quo Indulgentiae fructum percipit . Menae siquidem temporalis remissio culpae reniissionem praesupponit , ut ex S. Thomae, & iliorum Theologorum communi sententia docet Be, Iarminus cap. II. & ex ante dictis satis constat. E. Verum circa hane quartam conditione dissicultas est, an status Gratiae requiratur in suscipiente Indulgentiam, non solum quando ejus fructum percipit. sed etiam cum exequitur opera ad illius perisceptionem injuncta. Palud. Antonin. ει at II apud Bellarmin. suprae istimant, satis esse , ut is, qui lucratur Indulsetitiam, sit in statu Gratiae eo tempore , quo ejus fructum percipit. Caietanus tamen , Sotus, & alii apud eundem Bellarm. asserunt, requiri Gratiae statum etiam tunc , quando iniunctum opus perscitur. Quorum sententiam Bellarm. censet esse tutiorem, & in quibusdam etiam casibus omnia vo certam , cum videlicet praescribitur, ut opera injuncta in statu Gratiae fiant, quod in plurimis Summorum Pontificum diplomatibus praescribitur , in quibus Indulgentia conceditur iis, qui vere contriti, & eonfessi Ecclesias aliquas visitaverint, ibique oraverint pro pamee , 8ce. Imo Bellarminus existimat, id semper subintelligi, quamvis non exprimatur, modo iniunctum opus tale sit, ut minIme conserat ad finem, ad quem Indulgentia consertur , v.f. ad placandum Deum, & impetrandam pacem, nisi sat in statu Gratiae: Peccat res enim Deus non exaudit nec per opera mortua iustitia ejus plac vi, aut misericordia exorari potest. Quare consultissimum est, uta quando quis Indulgentiam percipere cupit, primum peccata sua vel sacramentali consessione , vel saltem persectae Contritionis actu eluere curet: quae quidem contritio ad omnia peccata, non sol tunmortalia, sed etiam venialia, extendi debet, ut ad remissionem poenarum illis debitarum indulgentia quoque extendatur.3. Quinta deni que conditio est, ut is, qui Indulgentiam percIp re cupit, id omne perficiat , quod ad illam consequendam injunctum tuerit. Unde si ex ignorantia, aut oblivione, aut etiam justo albquo impedimento, partem aliquam operis injuncti quamvis inculpabiliter omittat, effectum Indulgentiae non consimilitur , ut ex S. Th. S aliis docet Bellarm. quia secundum commune Theolo-Mrum axioma, Indulgentia tantum valent, quanιum sonanx.
Quaeres, utrii, quando in Pontificiis diplomatibus habetur, indub
219쪽
gentἰam concedi poenitentibus vere contritis, & confessis, confessios acranientalis necessaria sit ad eam lucrandam. Respondetur secum dum probabiliorem & tutiorem 2ntentia, in eo, qui peccati alicujus rialis sibi conscius est, requisIactualem confessionem, quando illius mentio expressa habςnir in Pontificiis Litteris, nec suiscere s Iam contritionem, quamvis veram, & perfectam,ut asserunt S. Ant Din. Adriatius, Navare. & plures alii apud Bellarmin. iupra:i' eo a tem, qui nullius peceati mortalia conscientiam habet, actualem confessionem minime esse necessariam , ut docent idem S. Anton
nus , Suarex, ες alii apud Laymannum capite 6. de Indulgent is. Quod spectat ad Indulgentias, quae defunctis Fidelibus in Purg torio existentibus applicantur, certum est, id ab Ecclesia valide, de fructuose fieri posse . Fideles siquidem dehincti cum Fidelibus vivemtibus ita coniuncti sunt, ut unam cum illis Ecclesiam efficiant. Pr indeques particularibus sufragiis, & orationibus viventium juvari posiunt; a fortiori poterunt per applicationem satisfactionum Chi ui , & Sanctorum sublevari. Et haec est communis, & certa DoctrNna sancti Ihom. sancti Bonaventurae, & allorum Doctorum, quos citat Bellarminus cap. 34. Quae etia ex communi Ecclesiae praxi satis constat, in qua ut idem refert Paschalis I. qui ante septinge
tos annos Apostolicam Sedem obtinuerat , Se plures alii summi Pontifices Indulgentias defunctis applicandas concesserunt, M. Quaerunt aliqui, utru indulgentiae pro deiunctis concessae emistis, ac infallibiliter illis prosint. Amrmant Sotus, Navarr. Suarer, α alii, quos citat Laymann. c.7. de Indulg. Quorum sententia licet se probabilis, contrarIa tamen, quae eit sancti Bonaventurae, Ricardi, Durandi, Cordubensis, & aliorum, quos citat,& sequitur idem, quae est hunc Indulgentiarum pro defunctis essectum pendere ex liberali Dei acceptantis voluntate, probabilior videtur, eum neaue ex ullo Scripturae loco, neque ex ulla certa traditione constet, I eum illassatisnctiones ex Ecclesiae thesauro depromptas,& ab eadem Ecclesia sibi oblatas pro defuctorum liberatione se acceptaturum promisisse piae sertim cum ipsa Ecclesia Indulgentias illas pro defunctis concedat, non per modum absollitionis, sed per modum iusti agit, tanqitan ipsum Deum supplicans, ut ejusmodi satisfactioneni, sieti solutionem pro defunctorum sublevatione misericol diter acceptare disnetur.
Quod etiam ex ipsius Ecclesiae praxi confirmari potest , quae post applicatam alicui defuncto in particulari plenariam indulgentiam , v g.per Sacrificium in altari privilegiato pro ipso oblatum, nihilomunus pro eodem orare,& sacrificare n6 desinit: qito facto tacite deci rare videtur, Indulgentias, quamvis maxime salutares, non tamen
semper infallibilem effectim pro ipsis defunctis habere, sed pendere ex Divina miserIcordia. Quod ramen non debet Fideles viventes reddere segniores,imo popius excirare,ut majori Uectu a charitate
220쪽
Fidelibus de ictis per orationes, aut Sacrificia, aut Indulget t;arum applicationem ut alium quemcumque modum opitulentur .ss. IV. quid de Purgatorio sentiendam sit. r. 'Athol Iea veritas, eui firmiter adhaeremtum est, docet. esse Purgatorium, id est locum quendam, in quo tanquam in ea eere post hanc vitam usque ad certum. & dAnitum tempus detinen . tur, ac purgantur animae Fideles, quae in statu quidem Gratiae, sed tamen nondum plene a peccatis purharae e corporibus exierunt, tibi Fidelium vivorum orationibus, &sustragiis . ac praesertim sanctissmo 'Missae Sacrificio possunt sublevari . Hanc veritatem olimVvaldenses, Albigenses, Apostolici, & plures alii Catholicae FLdei hostes impugnarunt, ut videre est apud' Bellarminum lib. I. de 'Purg. cap.2. quibus adjunxerunt se hodierni Haeretici tam Luther, ni, quam Calvinistae, qui omnes nullum. esse post hanc vitam Purgatorium contendunt, sed animas, statim ut a corporibus sep rantur, vel in Coelum evehi, vel in Infernum detrudi. . Refellitur hic error,&nostrae Fidei veritas probatur I. ex Scripti ra. 2. Mach Ia. ubi dicitur, quod sancta salubris est euitatio strodefunctis exorare, ut a peceari r solvantur, quae verba cum neque debeatis, neque de damnatis intelligi possint, sequitur , ut de quodam tertio hominum genere snt intelligenda, qui habeant adhue aliqua vincula, a quibus post mortem solvi queane; proindeque de illis, qui in Purgatorio detinentur. Hunc autem librum Mach baeorum esse Canonicum quidquid Haeretici in contrarium dicant ) constat non modo ex Concilio Trid. sess. . in decr. de Can nicis scripturis, sed etiam ex Concilio Carthaginensi III. cui interis fuit, ae subscripsi S.Augustiniis cap. 47. it ex S. Innocentio I. Epist. ad Exuperium eap. ult. & ex Gelasio Lin Concilio septuaginta Episcoporum, ut resertur distinct. Is . capite, Sancta D mana. Pr batur etiam ex Isaiae 4. Si abluerit Dominus fordes siliarum Sion , res ginnem Ierusalem laverit de media eius in spiritu iudicii, cto iri.
xu ardoris , quem locum de poena Purgatorii explicat S. Aug. lib. aci. de Civ. c. et s. Item ex Matth. I x. ubi dicit Dominus, quaedam peccata . esse, quae non remittuntur neque in hoc saeculo neque in futuro et unde colligunt SS. Patres, quaedam peccata remitti in futuro saeclisto id est post hanc vitam, perorationes, & sustragia Ecclesiae. Ita S. August. lib. 13. de Civ. c. 24. & lib. s. in Julianum c. s. Gregorius lib. 4. Dialog. c. 39. & S. Bernardus Homil. 66. in Cantica.2. Prob.2. ex variIs Conciliis, in quibus praescribitur, ut orationes,