장음표시 사용
351쪽
8. Respondetiir, non modo pro nobis nos orare debere, sed etiamhro quibuscunque aliis, quos tenemur ex charitate diligere, Si qui-Dus pq nostras orationes possumus prodesse . Quod quidem constae vel ex ipsa orationis Dominicae forma. Nam, ut ait D. Cyprianus in
ejus expositione,i luit pacis Doctor,nt quis , ros tantumpreeetur . non enim die us , Pater meus, nee, Panem meum da mihi , Sce. se Pater noster, Panem nostrum da nobis, &c. Id praeterea constat ero eo, quod , ut recte argumentatur S. Doctor, illud debemus ora do petere, quod debemus ex charitate optare; atqui non solum n his, qd etiam aliis debemus ex eliaritate multa bona optare , erga debemus etiam pro illis bona illae orando postulare. Ex quo sequitur primo, nos nullum hominem viventem In te xIs, quantumvis peccatorem, aut nobis infensum, debere ab Or tionibus nostris generalibus excipere, quia nullum, quantumvis peccatorem, aut infensum, debemus a charitate excludere: dc , ut loquitur D. Augustinus lib. de correptione, & gratia, cap. is. sicut nulli, quandιu hic vivit, subtrahendum est eorrectionis benem eium, ita nulli denerandum est Orationis suffragium. Sequitur a. nos pro illis omnibus defunctis orare debere, quibus per orationes nostras possumus prodesse,ac proinde nec pro damna tis orandum esse, cum non fini ullius Gratiae, aut veniae recipiendae capaces,neque etiam pro Beatis,aut pro Sanctis in coelo degentibus,
cum sint in termino Gloriae, neque amplius a nobis iuvari indigeant a Unde illia S. August. Iujuriam facit Martyri,qui ora i prσ Martyre . Quod tamen non obstat, quin de illorum selicitare, & de omnibus donis Gratiae, & Gloriae, quae ipsis collata sunt, Deum laudare, MIpsi gratias agere possimus; imo etiam postulare, ut ad maiorem ipsius Dei gloriam eorumsanctitas magis Innotescat, quo plures e
citentur eorum intercessionem expetere, x virtutes imitari. . Quaeritur 6. quomodo sit orandum . Respondetur,duas praesertim conditiones in oratione rem1IlI, aDtentione scilicet, & devotionem. Ae in primis, quod attentio requi . ratur, docet D.Th. cit.qu. 33.ar. 33. &cum eo Theologiuta nimirunt,
ut initio saltem orationis, is qui orat, habeat In animo attendera vel ad Deum, quem orat, vel ad Ipsiu s Orationis sensum. 6c ad vere ba, si vocaliter orat, neque id animi propositum in orationis progressu mutet, aut ullo modo mentem ad quaevis alia voluntaria convertat, quae attentionem impedire queant. Unde S. Cyprianus serm. de Orat. Dom. Cum ad mus, inquit, ad Orationem, vigia Iare, o incumbere ad preces toto corde debemus. Cogitatio tunc Omois carnalis, o saecularis abscedat , nec quidquam tune animus, quam
id solum cogitet, quod precatur. quae autem segnitia est alienari capi inepιis egitationibus, ct profanis, cum Dominum deprecaris
352쪽
ris . Ei 'omodo te a Deo audiri postulas , eum te ipse non amLas .is Uye Dehm memorem ini, quando tu ipse memor tui non sis
Devotio etiam requiritur, ut scilicet oratio ex pio quod1 ffectu procedat, & sat cum maxima sui demissione. R imma erga Deum reverentia, cum firma Fide , & vera in Deum confidentia, aliisque, similibus dispostionibus, quas sacrae Scripturae frequeiatius ingersit, Squae a Sanctis Patribus maxime commendantur. Certe nullus est , qui non is ipsum tanquam peccati alicujus reum accuset, siti inus reverenter , aut cum aliqua Fidei , vel Spei vacillatione Deum oraverit . Ex quo satis patet, vel ipsa conscientia iudice, eiusmodi pium affectum ad orationem debite faciendam requiri. . 8. Quaeritur 7. N ultimo, quaenam in oratiqne snt postulanda. Respondetur, ea omnia licite. & meritorie posse a Deo postulari , quae ad salutem sunt conducibilia: cuiusmodi sunt in primis bona . e. tertia. in quibus ipsa beatitudo consistit, tum media ad illam cons quendam utilia quales sunt Gratiae,& virtutes . Possunt etiam post I ari temporalia bona,& exteriora, quatenus tamen ad beatitudinem illam astequenda aliquo pacto conducere possunt. Et hoc manifeste patet ex sormula illa precandi. qua ipse Cliristus Dom. nos edocere dignatus est. Matth 6.in quac6plexus est,quidquid a Deo possumus, aut debemuS petere.Unde S.Aug.Ep. ix I. ad Probam de illa Oratione Dona Inica imitens , Si per omnia, inquit, fetnctarum precationum .erba discurras quantum exis mo , nihil invenies, quod non ista comi ineat, ct concludat oratio. Quare utilissimum fore existimavimus, s adiungamus hie brevem Ipsius Dominicae orationis explicati nem secundum mentem Santiorum Patrum, qui singula illius ve ba cum praecipuo quodam pietatis affectu expenderunt.
brevem Dominicae Orationis exρI eationem eontinens iuxta mentem Actorum Patrum. r. N Rima Orationis Dominicae verba Pater noster,qui es in erelis, x veluti quod da ipsilis precationis exordium continent,quo beneficam erga nos voluntatem Dei, utpote patris nostri, commemoramus. autem maerit ornm msirerr m ut recte monet D. Aug. l. . deserna. Dom. in monte c. 8 sed Gratiae, cum dicimus, Patermost.., nec hoc ideo dicimus, ut Deum sua sponte in nos beneficentisimum, dg qui prior dilexis nos, ad exaudietulum, & benefaciendum commoveamus, perinde ac si cum homine res ageretur cuius captanda esset benevolentia, sed ut in nobis , per illius denominationis considerationem, Ipsi filialem ersa illum confidentiam
353쪽
. Sequuntur deinde Petitiones septem. ouarum trρος riv :-
354쪽
e uotidianum nobis hodie , ut habeamus , quid mandueemus 3 eommune est inter iustos, ct peceatores , se ur quod manducemur , de manu Domini accipiamus , quod es tantum Sanctorum. Vel ut explicat S.Hieronymus in hunc locum Pra mu' , ut Do minus praecipuum nobis tribuat panem,illumscilicet,qAldieii in Evam gono , Ego sum panis vivus , qui de caelo descendi . Panis enim υνιοι
mus, ne qui in Christo fumus , ct Eucharimam quotissie accipimns , intermittente aliquo graviori delicto , a caelem pane prolubeamnν , σα Christi eo Oreseparemur. Petimus ergo, qui in christo manemus , si a sanctimasione ejus , ct corpore non recedamus ... Et dimitte nobis debita nostrainut re nos dimittimus debitoribus nostris. Post subsidium cibi s inquit S. Cyprianus sup . petitur er v nia delicti , ut qui a Deo pascitur , in Deo v 'ax, nec tantum p ναsent vitae, sed aeternae tonsulatur, ad quam veniri potest, si meas a condo nentur , quae debita nostra Dominus ape ellat , &c. Qui ecis pro peccatis orare docuit , paternam misericordiam promisit . Sed addidit legem, certa eonditione nos constringens , ut sic debitum nobis dimirti postatimus , seeundum quodis ipsi debitoribus ninis dιmιtuismus. Cum qua ergo spe orat inquit D. Chrysost. hona. 14. 9py.ῆmperf) qui inimi elatam servat adversus alterum, a quo forsan t usor Sicut enim ipse orans mentituν , dicit Remitto , nouxemittir , sic O a Deo petit indulgentiam , O non indulgetur . 6. Et ne nos inducas in tentationem , idest ut explicat Tertullianus I. de orat. Ne patiaris nos in tentatianem induci , ab eo utiq; qu re sat.quod itaq;dicimus Deo inquit D. August. lib. de bono per sivera siue,cap.6. Ne nos inducas in tentationem,quid dnimus,nisiine nos ferri 'nas in tεntationem a in parte ostendithr ut recte monet S. Cyprianus su p. contra nos nihil caeduersariis posse,nis Deus antepevmiserit,ut omnis timor noster,ct devotio eonvertatur ad DLM, SAE. Qua do.autem rogamus , ne in xentatInnem veniamus,admonemur iUrmir
iis,est imbecillitatis nostra. Am sic rogamus,ne quis se insolenser exto Iat,ne quis superbe sibi, rq;arrsanter aliquid assumat,ne quis aurfessionis , aut passionis gloriam suam ducat, eum Dominus ipse humiliaralem docens dixerit, Vigilare, edi Orate , ne intretis in senναι ionem. .Ultima Petitio est, Sed libera nos a malo . Amen . chandum est Φηnim inquit S. August.su p. non solum,ut non inducamur in malum, quo caremus,quod sexto loco ponitur,sed etiam ut ab illo liberemur,in quos iam indkcti sumui .Haec ante ultima Petitio ut observat S.Cyprianus
do molitur inimicus,a quibus potest essesida,ctfirma tutela si nos Deμε Iiberet, si deprecantibui,arivmplorant bus opem fuampraestet .mι ut
355쪽
D abola, qtii malus Meatur propter insignem malitiam, non via nosura illi inest , sed quae ex elictione , O qtita contra nos implacabilo Bellum aerιt. Me tamen ullamum inquit S. Aug. epist. Iai.) quod in Orat/one Domini ea ριsitum est , tam late pate , us homo Christia snus in qualibει ινι bulatione consitutus o in hoc gemisus edat , evirahoe lacν mas fundat, hine exoratatur , ct in hoc rerminet orationem . Unde sequitur , . chnen, quo desiderium oranris exprimitur .
De virtute charitatis , peceatisque illi Oppofis . . CHaritas est virtus supernaturalis Theologica , qua Deus summe stiper omnia diligitur propter se ipsum , & pr
Dicitur supernaturalis , quia solis naturae viribus acquuri non potest, sed necesse est, ut divinitus insundatur. Unde dis xit Apostolus ad Rom. s. quod Charitas Dei distusa es in eoνdibusnesris per Spiritum Sansium, &c. S. August. lib. de spiritu, & lite in rae. 32. Charitas Dei , inquit, dicta es diffundi in cordibus nostris, non qua nos ipse diligit , Ied qua nos dilectores suos facit. Dicitur a. TMologica , quia Deum habet pro objebo Immediato, - primario quidem, prout est in se mmme, & infinite bonus, secunda. Tio autem, prout suam bonitatem In creatura rationali manifestat. Dicitur 3. qua Deus stim me , o super omnia diligitur propter se uum , quia, ut recte dixit S. Berii. in tract. de diligendo Deo , ean-Ia diligendi Deum , Deus est, modus , diligere sine modo. Quod quis dem trusus infra explicabitur. Dicitur 4. θ ρνοximus propter Deum, idest propter bonum Divia mim, quo4 in proximo elucet, vel ad quod proximus creatus et . Cum autem de hac nobilissima virtute plurima disputari soleanta Theologis, nos hic praecipua tantummodo, &scitu magis necessaria, ex eorum communi recepta doctrina, praesertimque ex iis, quae apud S. DOct. q. 23. 24. & 1 . fusius explicantur. selegimus.1 Primum est,charitatem non modo esse virtutem supernaturalem Theologicam,eaeteris omnibus quibuscunq; virtutibus persectiorem, ut suis demonstrax S.Doctor , sed etiam esse Ipsarum virtutum veluta formam , in quantum scilicet illis ultimam , dc completam persecti nem, earum actus ad ultimum finem perfecte ordinando, tribuit. cundum est, charitatem esse amorem , non concupiscentiae, aut
desiderii, sed verae, ac persectae amicitiae , qua prius a Deo, licet λne ullis nostris meritis, amati, ejusq; beneficiis praeventi, ipsum viscissim redamamus, ac summe dil imus propter bonItatem lipsius, non qua nobis bonus est, ac beneficus, sed qua In se infinite bonus ,
ac Eerfectus, ac Proinde infinite diligibilis est; cum ur priori
356쪽
parte tractat. Σ. cap. a. dictum est quidquid in ereaturis bonum, aut persectum: est, vel esse potest. id omne in Deo. imo aliquid infinities melius , ae perfectius reperiatur , quod illum omni a more dignissimum efficit. 3. Tertium est, charItatIs actus allos esse Imperatos, quales sunt illi, qui per ipsius charitatis imperium exercentur, ut cum quis dat eleemosynam pauperi. non modo ut ejus indigentiam sublevet, sed praesertim ut Deo placeat, illique opus gratum exhibeat: alios vero elicitos, qui illius proprii sunt,& ex ejus formali inotivo concipiuntnr , & quibus homo fertur erga Deum ut summe dilect um sive pertinionem affectuum, Idem volendo, quod vult Deus, ejus praecepta eonsilia, Ralia, quaecunque illi placent, appetendo,& exequendo, non alia ratione, nisi ut voluntatem suam Divinae voluntati quam essectissime uniat, & consormet ; sive per unione benevolentiar, qui omnia bona velit, quae ipsi velle potest; bona qitide intrinseca, di essentialia ipsi Deo per vera, &persectam in illis complacentia;
hona vero ipsi extrinseca , puta gloriam, honorem, amorem, Observantiam, & alia religionis, reliquarumque virtutum officia ipsi Deo tam a se, quam ab aliis creaturis exhibenda. per ardentἰmmum desiderium, quo haec omnia tion solum velit. & optet Deo sed etiam, quibuscunque modis potest, ut re ipsa exhibeantur, efficiat.
- 4. Quartum est, verissimum esse qui, dS Bernard.dieii l. a. de di. IItendo Den Modum diligendi Deum esse diis. re sine modo. Sive enim charitas consideretur objective, secundum illud bonum, quod volumus Deo, sive appretiative seciuidum aettimationein, quam de Deo ipso ec icipimus, sive intensive, secundum fervorem , & conatum, quo in Deum per amorem ferimur, nullus modus ipsi praescriptus est. Lertum est enim , quod Deum objective, & appretiative t nemur diligere prae alia quavis creatura. Unde Christus Dominus, Matth. lo qui amai, inquit, Patrem, o matrem plus non est me dignus. Q mvis autem iuxta eommunem Theologorum sententiam, intensio charitatis sub obligationem non eadat, post, musque actu tharitatis etiam valde remisso latis facere Divino prae--cepto , quo iubemur Deum ex toto corde diligere , ut docent Almainiis, Major . Vega , & alii, quos citat . 8t sequitur Isamis herius Trach. de Char. disp. 4. certum est tamen, nullum Inte sonis modum in amore Dei esse definitum, nosque nullo affectu Maeo ferventi, & intenso posse Deum diligere, quin ad illum adhuc serventius, & intensius disgendum si non ex praecepis teneamur, saltem per Gratiam ipsitis invitemur, & meitemur. s. Quintum est. habitum Charitatis, quod Φtiam de aliarum vi tutum Theologicarum habitibus similiter dicendum est non produci physice per actus, sicut de habitibus virtutum moralium docent Phiadosophi,sed a Deo infundD, juxta id, quod dixit Λpost. Rom. . ιμ
357쪽
νlia Dεἰ dis avi in eoνdibus nostris per Spiritu Sanct m ervida tueost nobis, fe ex consequenti secun sum communiorem,& probabiliorε Theologorum sententiam ab ipsomet Deo augeri, non vero per actus aliquos , nisi tantum dispositive, & meritorie, ut in priori parte di- ictum est, Tract. 6. c. h. Seet. 6.. Unde Conc. Trid. observat sess.6. c. o. Eiclesiam illud augmentum a Deo postulare in quadam Collecta , cum dicit, Da nobis Fidei, 'ei, Charitatis augmentam . Caeterum per quosnam actus homo ipsius Charitatis augmentum promereri possit, non plane constat inter Theolagos. Quidam mnim existimant, non nisi per actus ipso habitu intensiores fieri ponse, alii etiam per actus aequaliter 'intensos . Imo quidam asserunt, hominem in charitate constitutum peractus quoque aliarum virtutum promereri posse augmentum ipsius charitatis: quod Inter alios docet beatae memoriae Franciscus Salesus Episcopus Genevensis l. 3 . de A more Dei. c. 2. probatque ex eanone 2 .sess. 6. Concilii Trid.
ubi indefinite, & sne ulla exceptione dicitur , iustitiam acceptam augeri per bona opera, tibi autem , inquit ille ex Sancto Bernardo , nihil exeipitur , nihil distinguendum est .
Quantivis autem propter tanti viri auctoritatem, & plures optrumas rationes, quas ibidem proseri, haec ultima sententia probabulissima merito videatur ; tutissimum tamen eth, & consultissimum unicuique actus quam persectissimos charitatis crebro elicere, & a lia pietatis opera ex eiusdem virtutis motivo cum ingenti animi af. iactu producere. Ea si quidem ratione non augmentum modo, sed cumulum Divinae ill iis virtutis accipere merebitur. ε6. Porro thesaurum adeo pretiosum unico mortali peccato totum deperdi, ex Fide certum est.& a Concilio Tridentino definitum sest 6. c. I s sicut e contra peT peccata ventilia charitate non amitti, declaratur eadem ses. capite i I . ubi expresse dicitur, iustos, quantuuis in pereata venialia FnandoqΜri adan ι , non proρterea desinere esse justos . Ex quibus verbis recte colligitur, noι nis do charitatem non amitti sed ne minui quidem per qua liber peccata venialia; quod etiam docet S. Th. q. 24. a. Io. & cum eo communiter omnes. Si enim Char tas minueretur per peccatum veniale, sequeretur, quod per plura venialia tandem omnino amitteretur. Omne siquidem finitum , ablatione saepitis iterata alicujus siniti, tandem consumitur.
Qiiod quamvis ira se habeat , fatendum est tamen , Charitatis fervorem minui per peccata Venialia ; quae licet Charitati contraria non sint , ejus tamen operationibus opponuntur, pravo'; paulatim habitus in anima ingenerant, quibus ad majora, de e iam mortalia peccata perpetranda disponitur.
7. Sextum denique est, dari speciale praeceptum de diligendo Deo, non solum negativum , quo prohibetur quidquid contra di Iectionem
illi debitam committi potes,sed etiam afflaiatiatum,quo m actu
358쪽
aliquo intren' diligere obligamur. Ita S. Th qu. 4 . art. I. R 'videnter conitat ex his Christi Domini verbis s. Μatth. 12. Dilia
ges Dominum Deum turim ex toto eorde tuo . &c. quibus cum ad
iungit haec alia, hoe est primum , ct maximum mandatum , illud ab aliis mandatis distinctum esse ostendit.
Quaeres, quo tempore praeceptum illud obliget. Respondetur I. eertum esse, &in consesso apud omne , tune nos ad afium Char tatis eliciendum teneri, cum ad adium persectae contritionis et Meiendum obligamur, sive in articulo mortis, cum aliter Deo re conciliari non positimus , sive cum in flatu peccati mortalis S cramentum aliquod suscepturi , vel administraturi sumus, deestique copia Confessarii . Actus enim persectar. contrItionis Char, tale formari debet, ut habetur in Cone. Trid. sest . I4. c. q.
Respondetur a. probabile esse,quod Navarrus e. i I. num.8.& quIdam alii docent, hominem ad actum Charitatis exercendum obligari, ubi primum rationis usum adeptus est, ipsique. suffetenter innot scit, Deum esse summum bonum, & ultimum finem, ad quem se, su que omnia per Charitatis actum ordinare tenetur 3 suamvis Bonac. disp.3. de charit .au. I . punct. 2.& alii Theologi neget, ad actii Charitatis tunc aliciendum obligatu esse sub reatu peccati mortalis. i, quid autem si de illa Navarri sententia, indubitatu est apud omnes, omissionem illam non fore peccatu mortale in eo qui de illa obliga tione nihil unquam audivisset, aut nunquam cogitaret, se ad actuns Charitatis elicIendum obligari, vel qui Doctorum illorum sententiae subscribere nollet S contrariam saltem ut probabile amplecteretur. 8. Iam quod spectat ad peccata Charitati opposita , quamvis mortalia omnia , quatenus sunt quaedam Dei Mensae, huic vi tuti maxime adversentur ; duo tamen sunt, quae illi ex propria s& peculiari ratione opponuntur. Primum est odiu Dei, quod peccator eoneipere potest, ut docet S. nom. qu. 3 . ar. I. ex consideratione quorundam Hectuum Divinae voluntatis, qui depravatae voluntati suae repugnant, qualis est inflictio poenae peccatis debitae. Deu enim propter se praecise odisse nullus potest, cu in ejus natura nihil nisi infinite diligibile occurrat. Et hoc
peccatum haud dubie peccatorum omnium gravissimum est, ut afi rit idem S. Doct. a. a. eum per illud homo maxime a Deo avertatur. Alterum peccatum est acedia, quae, ut docet S. Τhom. q. s. a. . Scs . nihil est aliud, quam tristitia, & taedium quoddam volunt,rium,3c deliberatum de bono spirituali,in quantum est bonum Divinum,id est quatenus per illud bonum spirituale, puta per Sacramen torum susceptionem, aliaque bona opera , homo tendit in Demo,illi obsequitur, illum glorificat, &c. Et ut se opponitur directe Ch vitati, euius. proprius essectus est gaudium ae bono Divino.
ullinuriis,quet ad Charitatem aeruarat, in quantum Deum re sticis s
359쪽
s,Ieieaoctrinae ordo postulare videbatur, ut de Charitate proximiliquid diceremus. Uerum cum plurima, quae ad virtutem illam spectant,praeceptis fecundae Tabule contineantur, commodius existim vimus, quod etiam praestitit Navat r. c. l . n.3. & ante illum S. Bon. in s. dist. 37. agere de iis, quae ad charitatem proximi spectant, cum quarti praecepti, & sequentium explicationem aggrediemur.
De virtute Religionis , peccatisque illi oppositis.
λx. π1 Eligionis nomine secundum mentem S. Doctor Isq 8 I. a I. Inis IK telligitur virtus illa, per quam homines Deo debitum cultum, & honorem exhibent; quae quidem non est Theologica, sed prima , & praecipua inter morales , cum pro immediato objecto non 'ipsiim Deum, sed cultum, & honorem illi exhibendum respiciat. Illius actus, sicut & aliarum virtutum, sunt dii plicis generis. Alii
siquidem sunt eliciti, quibus homo subjicitur Deo , illique debitum
honorem, & cultum exhibet, cujusmodi sunt adoratio, saerificium, oblati oratio, votum, &c. Per adorationem supremam Dei maj statem reveremur, nosque illi, quanta possumus, animi, ac corporis demissione subjicimus: per sacriscium, ipsum Deum colimus, tarim quam supremum vitae, ac necis arbItrum: per oblationem eiusdem Dei absolutum, ac summum In res omnes dominium profitemur: per orationem , ad illum recurrimus, ut ad sontem, & principium totius honi, quod speramus: per votum denique eundem agnosciamus , tanquam ultimum finem , in quem nos, & nostra omnia speciali aflectu referre volumus . De quibus omnibus, & singulis plenius agit S Doctor quaest. 8 . & sequent. Alii autem sunt actus Religionis imperati, cuiusmodi sunt omnes aliarum virtutum actus, qui ad Dei cultum referri possunt. Quo sensu dieit S. Jacobus cap. i. Religio munda , ct immaculata haestU , visitare pupillos , ct viduas in tribulatione eopum, &c. a. Qiiod spectat ad peccata virtuti Religionis opposita, varia
sint, & multiplicia, de quibus non solum hie , seὸ etiam in duabus Sectionibus sequentibus agendum erit. LPrimum, & praecipuum, ac veluti radix caeterorum est superssitio, qua l. ut doceI S Th. q.92. a.ε. vel Deo cultus illegitimus, vel ere turae cultus indebitus exhibetur . Prior illa subdividitur in duas lascies, quarum altera est, cum Deo exhibetur cultus falsus , ut si quis nune veteris legis Sacrificia offerret. Hic enim cultus, ut observat S. Doctor q. 9s. a. I. falsus esset, cum suerit institutus adsignifica da uitae, ac mortis Christi Domini Mysteria tanquam futura, quae tamen jam peracta sunt. Ad quod peccatum, ut monet Toletus l. .
c. i . reducitur illud , quo quis falsa. reliquias pro veris supponeret,
360쪽
vel salsa m Iracula fingeret , ut ementito illo Religionis nomine
eleemosynas hinc inde corrogaret .i ιAltera species est, cum exhibetur Deo cultus stipersutis, id est, ut explicat S. Doctor art. a. cum aliquid fit, quod neque confert ad Dei gloriam, neque ad hoc, ut mens hominis in Deum feratur, aut carnis concupiscentiae inordinatae refraenentur; aut etiam quod est praeter Dei institutionem, vel contra legitimam , & approb, tam Ecclesiae consuetudinem . Hoc enim totum , inquit S. Doctor supra, reputanduin est ρersuum cν superstitiosam. s. Superstitio autem illa qua cultus indebitus creaturae tribuitur ,
quinque sub se iocludit species, scilicet Idololatriam , Magiam , Divinationem, vanam observantiam, & maleficium. Idololatria est, eum cultus Divinus alicui creaturae tanquam Des exhibetur. Observat autem recte Toletus l. . c. 24. Idololatriam non modo Religioni, sed etiam Fidei eme oppositam . Sicut enim vera adoratio non est, nisi praecedat in intellectu Fides, qua illius excellentiam agnoscimias, cui nos subjicimus; sic adoratio falsa , qualis est Idololatria , supponit errorem in intellectu , quo exist viamus creaturam aliquam honore Divino dignam. Magia est potestas quaedam inordinata col lata per Daemones, pa cto eum illis inito ι qua mediis & pravis, & superstitiosis fit aliquid, quod est supra naturae vires, non tamen ipsius Daemonis naturales vires excedit. Pactum autem illud Magi cum Daemone fit vel expresse cum ipso Daemone visibiliter apparente, aut cum aliquo alio
Mago vices Daemon is su p plente, vel tacite per Daemon is invocati nem , quae non solum fieri censetur, cum homo conceptis verbis auxilium Daemonis invocat, sed etiam , ut recte monet Μart. Deirio lib. 6. di R. magic. quoties homo intentat aliquid facere per ea, quae neque ex se , nec virtute aliqua supernaturali divi nitus indita talem essectum producere positini, ut cum certa ve
ha, & characteres ad morbos depellendos adhibentur. . observat etiam Toletus supra, Magia: Haeresim saepe coniuncta esse, ut si Magus cum pertinacia credat, Daemones poste patrare mi-εacula, aut aliquid ei tra permissionem Divinam propria virtute facere. Cretιssime enim tenendum est, ut ait S. Aug. l. 13. de Civ. c. Iis. Diiam Deum posse omnia facere quae voluerit. nec Daemones aliquidua perari secundum natura suae ρotentiam , nisi Deus permiserit. 'Observat etiam idem Toletus , contingere aliquando posse, per sonas quasdam simplices. modis supra explicatis, quibus tacite Daemon invocatur , utentes invincibiliter ignorare , se invocare Daem nem, & tune non pectare saltem mortaliter, propter ignorantiam allam invincibilem , quae tamen amplius illas non excusat a. quando
vel ab aliis monentur , vel per seipsas advertunt , id quod Ι