장음표시 사용
121쪽
L. Tantum abest Lullus ab eo , qudd charitas secunditi pot- etiam animae narurale eripiatur a ipsa, id est, quod ex ipsius ea, gentia , vel ex ejusdem proponione , ac ' acentia ad charitatem. haeic ipse recipiatur: qui potius ubique ce oppositi viis c omissa addussione textuum ex aliis libris ex hoc .denotro abunde hoc
constat; nam quaest. 16. num. i. docet, charitatem esse binitum freatum in anima , Sancto Spiritu, ut anima possit Dein diinereisum merito, ita tamen quod a summa charitate & ab anima reducitur ad actum ille habitus - .sa creatus; id num ' dicit, Fbd Sanctar rivis possit .s nummae Muram, - qua posset produ- irib ---me , de pomitia in actum, actum inara uti O tua naeturin,
quo est ex parae istumatis sic es, sua sub summa charisare ad reciariendum suin vestisium, O similitudinem , seu cera subsigilli ad re- iupiendum es tum smilitudinem Ailli. Quaest. 7. tenet, quod charitas est donum Huum a Spiritu Sancto prac quod lapsi in pece tinn m 2Aabet Abiectum , in quo Ν susentata charitas quod idem repetitqu*st. I, h, quaest. 86. docet quodcharitasest virtus gratia ; O gratiisto facere gratiam n Ipectat ad merisum quoad ipsum , qui facies sum; quia .sspectaret, patia gratia facta non esset hoc des
οὐ diligere Vmm suum proismum, es domus darum dimicum in imo bonis- , mos μάλα , OG Quaest. Is ait 'pili4.SM , Spi-tus dat charitatem homini, apsa cavata de nihilacia subino, scilicet in vinoles misis quaest, Fla niam a dicit suod M o ima in moretuli peccaso non es d positus ad recipiendum gratiam, cum Mnsit
contritus, nec Sat poenitentiam .s mus nos posset infundere patiam
charitas est creata , tanquam doninn. gratuitum. Diniariatae- nullam dicit dependentiam a nativa voluntatis . si aliquando em
122쪽
requiritur inpositi', ait ho ut detur, out ire peccatore, illa disip tyi , sieΗ eonfistat in actibus voluntatis, ortum tamen ducit gratia Dei, hominem movente ad 'contritionem in sic non murcharitas siueuntam rintentiam initimaeriaturaleni nec actus eliciun-
tui secutigiis naturae disposithnem , sed seeundis influxum' Di
UL Hoc amplissis patet in eadem quaest is notata, in qua Lul- his eum aliis Scribentibus in agistrum inqiurit Utrum augmentuis Maritatis habeat finem Quod idei, O ac quam ere , an charitas possit auger in thfinittim : lac, quod varium Aucto si negantes, uto, mirat 'laetos in . Sent dist. 17. dispu. . nedum ex eo qubdeharitas fit creatura, deduc e non posse eitcrestere in finitum sed etiarii ex eo iubd capacitas animae, in qua reeipitur, sit finitan conceduis tamen dicti Auctores, Deum, quantum est de se, illam posseauore in finitum charitas 'rud ex suae propria ratione, de ratione limitatioms si subjecti, in infinitum , equit eYcrescere, prout dotacet ne is ab eodem citatus. Cum hac DD. caterva sentit Lunus in praesenti quaestione, & quidem Spyonit Deum quantuni est de se, posse augere charitatem in infinitum ficu quantum est de se, potest illam sinere aeternam; quia Er charitas est creatura, cui reptis-lliat infimias . sicut aeternitas LMita esse non potest si etiam Titulo repugnat infinitas charitati, videlicet quia recipitis in potentia naturMPa nil quia haec rotentia est finita; ε tantum potest finitum recipere, ided haec naturalis potentia limitat charitatem , non
quidem quoad gradus possibillas intra laritudinem charitath secundum rationem finitae charitatui, sed tantiincti ita ipsam is excrescat inlafinitum,' est Minet vel desuehet ipsam in ratione charitatis filiitae. LIV. 'cytide in textu huitis quaestionix, pust verba ex ejias num. L a relata supri nubauro stitit mera praesuppostro ad Messioneni 'maestis,1 Gnum a scribis; qudaeeharitas potavi en Inem Herminatum in hac sistet, secundum qiad anima est capax au
magis , igni poses mulapscare flammam. habenis uincientiam lignorum,sed esciente materia deficit isnsi Augmentationem veris charitatis dicimus, quae eon se is agere.' - uastae Haum es. Ex his verbis constat, termitium determinatum , quem in
123쪽
hac vita supponit in naritate , esse illiun qui non permittit illam reddi infinitam , quamvis illam in infinitum possit ex se augere Spuritus Sanctus atque ita quoad subjeaum deficit augmentum infiniatum, id est, quoad ipsam charitatem, quae requiri terminum deternitiatum, ut finita remaneat Qquoad animam recipientem, lanitim habet capacitatem finitam. LIV. Claritis hoc exprimitur in obrectionis. solutione , nam num. . sic objicit Eremita: Charitas infusa in animam est donum, is effectus Sancti Spiritias datus pς gratiam cui ipsi placet; quia, Sanctus Spiritus est infinitus, potest ultra metas voluntatis comis municare gratiam, augmentare in infestum is sic Sanctus, Spiritus non mensura charitatem secundόm subjectum, sed se, cundam suam infinitam amabilitatem, ratione cujus augmentum, charitatis non habet finem; at num. s. ita respondet Lusius: is Tistipe. Nullus en creatum Potes mutum gloria in manuscripto antiquo me- φ litis dicitur ruantum ratia recipere, quantum ens in ea n. in Re igum .s poster ramum recipere . itum posset esse infinitum, quod est odibiles Os Sanctus Spiritus non limisat gratiam in nima quoad se, sed anima, quae est ita limitat ipsam, in quantum non potes plas
recipera. se undum suam quantitatem naturalem, O virtutes acqui ras ,
Ostoriam determinatam per justitiam ei, O per suam providenniam , qui mala recita sic mensurat O compreliendi cum suasapientia , μαι
nia, qua sunt in tempore, mensurati comprehendit cum sua auernitate inde, cum hoc ita fit, iua iuris non alet.
LV. rosectb totus discursus hujus textus tendit ad ostendendum, si ta titulum quaestionis , quod augmentiti, charitatis habet finem seu qubd charitas in infinitum non potest. geri; vae ita tota timutatio, quam adscribit charitati , est ne excrescat 4 infinimni, IicEt Deus quoad se possit illam pro sua inenita potestate , in infinitum austere; propterea dicit in verbis relatis , ex quibus laudatu Ce sor extraxit notatam propositionem, quod Saninis Spiritus quoad se non sinistat gratiam chari alis , sed animo, quae est finita liivitat ipsam , quo ad finitudinem 'iscet, scine ρ resut m .i-m quant a vvpi est plus re pere secundi, quantitatem nat xalema clivi enim anima sit finita , sua quantitas natiu alia ea finita S sua capacstas recipiendi charitatqm est suit , ac pi bindὲ non potest anima recipere charitat. infinitam dicἡ Deus quoad se possit . dare Ac propterea 'tione .aturastis capacitat at imae limitatur
124쪽
ctaritas ad finitudinem, ita Fbd non possit praetergredi rationem finitis,in reddi infinita.
I. Quale evidens est, Lullum solum intendere capacitatem natu radem animae limitare charitatem in hoc quod sit finita, non perveniat ad infinitudinem, non autem ipsam limitare quoad gradus inrea latitudinem finitae charitatis , ut innuere videtur laudatus Cense in relata Censura , ita ut naturalis capacitas exigat determinatum gradum augmenti charitatis , hoe autem ita esse constato Primo, quia de tali augmento nullini est verbum in tota quaestione, sed tum in tituli, , tum in resolatione, objectione, emsdem solutione, itur de augmento infinito charitatis Secunia , quia haec quaestio est relativa, uti express resertur, ad quaest 17. in qua agitur de augmento charitatis intra suam latitudinem absolut ibi resol it Lusius, quod charitas quoad essentiam non augetur , clim sit una simplex essentias augetur autem quoad actus, hoc autem augmentum quoad actus , quod est augmentimi intra latitudinem charitatis finitae , abs Iuth dicit esse io voluntate absque ulla limitatione ad naturalem,
pacitatem Terio , quia in adducta solutione dicit, ub sicut,
best Deus quoad se possu dare gloriam infinitam,&tamen eam non potest recipere creatum, ita est da charitate: hoc autem sollim tendit ad explicandum finitudinem charitatis , sicut gloriae prout etiam illud, quoa objicitur de infinita Dei amabilitatera o Fbd sicut aete nitas Dei comprehendit, mensura omnia quae sunt in tempore ita ut lina non possint esse aeterna ita sepientia Dei se comprehendit mensurat Ania creata in sua finitudine , ut ipsa non possint esse infinita; atque ita Saritas creata non potest in infinitum augeri. LVII. Praetereis limitatio illa non attribuitur soli quantitati naturis animae, sed aius plurimis , nam dicitur sed animis qua est ira , similat in quantum non potes plus recipere secundum Diam quan-
'tumem iam dram, O virtutes acquisitas , O gloriam determinatam per
I uiam Dei, O pressam prinitaemisim atque ita, licε capacita n turalis animas lunitet, si modo rasiti, limitat, id est passi ut subieerim recipiens concurrant etiam virtutes, . cium ipsis au getur etiam, Vel non augetur inaritas , gloria etiam determinata per iustitiam ae providentiam Dei conmin etiam ad hoc, ut charitas dc Maz-tia animae non excedat in infinitum, sed sit proparilatiata glariae, quae non est infinita, sed determinata; ex his omnibus concluditur, quod augmentum charitatis non potest esse infinitum , sed semper debet manere , quantumcumque augeatur, sub finitudines imitatiorae,
125쪽
quaestionis de impossibili infinitate in augmento charitatis , pro eo 'tamen, qud fortasse videbitur innuere de fine determinato , ad quem de facto augetur charitas intra suam latitudinem, ut videatur, ah hoc lim tum augmentum inducat natumiis capacitas animae, notandum est, ipsum quaest. 6. QI7 adstruere charitatem habitu tem, seu habitum charitatis, esse creatum in ahima tanquam donum 1 Deo datum, it accidens in subjecto, ita ut haec charitas
habitualis r sit simplex ennii , sabjectata is recepta in anima;
charitas autem actualis, seu actus charitatis, in actus voluntatis 'quae est naturalis potentia, inductus formatus charitate, ita qubdipsemet actus charitatis est a stus utriusque , scilicet voluntatis 4 'hitus chari alis, quo voluntas est informatari quia ex ipso, quaeae Ius num . . Suprema charisas creavit, is posuit in humana olantate in potentia habitum charitatis . id est taliter, ut posset deduci ad actum p modus autem, quo deducitur ud aeriam es per oluntatem O persummam charitatem; quia, nisi sic esset, olimras non haberet liberi tem ad diligendum summam charitatem, λδ esset pura passo mota , seu instrum tum , O sine meritio id etiam, num 3. respondens ad objectionem, ait, quod Spiritus Sanctus par seipsum solum crearm voluntate habitum charitatis , dc sic posuit in voluntate naturam cum quiu posse, producere, ipso coadjuvante, de potentia in actum, a fiam Maritatis, O illa natura , qua es ex parte voluntatis , Ac si
flva sub sumnis charitate , ad recipiendum suum statuis Iasillud
nem ς atque ita naturalis virtus voluntatis informatae habitu charit iis cum uvamine aratia Sancti Spiritus elicit actum charitatis. LIX. Praeterea notandum est ex ipso, quaest. 17. ubi inquirit: tam charitas augeatur per additionem nori charitatis 'subd charitas phrest quidem augeri, at hoc augmentum non potest esset quoad essentiam habitus charitatis, ita quod addatur essentia ad essentiam, sed tantia potest esse quoad assiis, id est, pcissim augeri ainis charit iis , seu actus voluntatis charitate formati & ficut essentia volu tatis non augetur , sed innitim ejus actus , ita essentia habitus charitatis non augetur, sed tantiim ejus actus. Tandem notandum est,'
Mbd in hac quaest. 18 ubi agit de augmento finito vel infinito cli ritatis, intelligi d praedicto augmento quoad actus charitatis, ut
express notat num 3 dicens Mugmentationem autem charitatis dicimus, qua conuit per agere Oid est per actus ut supia in decima septima qua me dictum est 'atque ita ea omnia. 'quae in hac q. 8.
126쪽
explicat de augmento charitatis, non intelliguntur de habitu th ritatis , sed de actu ejusdem, qui est aerias ab ipsa voluntate et citus. Unde , licἡ certumst, quod habitus haritatis, clim sit do 'num a Deo creatum, non peridet hiaturali capacitate voluntatis aetiis tamen charitatis , clim sit elicitus h naturali potentia , licet aliunde informata charitate in adjuta Deo pendet, a naturali potentia atque ita, prout de facto contingit, verum est quod ait Lullus in extu relato , num q9. quod charisas j is augeri uisue ad f-nem determinatum in hac ita secundum Mod anima es caPax ad recipiendum charitatem is Sancto Spiritus quia, elim actus charitatis non
pendeat h lo Deo , sed sit actus elicitus ab anima adjuta Deo,
secundi,m conatum animae evadat actus, cum Deus ipsam non conia
tringat, talem actum charitatis recipit . Deo, qualis est cap aniam secundaminium conatum influxum, quem praebet sub adj torio Dei; uicἡt Deus quoad se pitu es illares actiis' majores possit inguere, quia tamen Ohantas debet cooperari, ideo limitatio actuum, seu limitatio augmenti charitatis, provenit ab anima, quae sic limitat gratiamin charitatem quoad actus , in quantum non potes plus recipere Cui ait ibi , num secundum suam quantitatem na- ,
turalem, quae ulterilis 6 ardentia non ebnatur,in virtutes acquia
LXI. Similiter ac Lussus distum D. Bonaventura in I dist. 17.art. a. quaest. q. in responsione dicens : Sic dicendum est . - Ma
ritas salta parte virtutis agentis . . . s autumiise , tunc mae, quanda non potes amplius, O hoc modosa charitatis augmentum, cum derentum es ad mensuram , quam mensus es Deus homini secundum di ,-butionem Jiae sapientiae , O ideo litat irrus augmentans se is ita , tamen operatur secundum dis sitionem Deientia simitariti essecris varia/secundum quod placet Mi. Idem in a. dist. 9. quaest. I. grum Dum
δι- majorem capacitatem naturalium deruis die M oxa dona gratuita In responsione ait : Ad praedi croxum intelligentiam est natan . dum, Migratiam dare secundι- magorem capaciarium naturaii-
tes intellio tripliciteris aut ira γω Me q-d est ecundum dirari eas eiam e saluaris, OA secundum omnes falserun es, quia naturalis n- sunt causa Matiar. Aut ita quod dicat inpositionem congruitatis, Os ubi non es oh culinet, secundamininea veram es, quia matumiis bona de congruo liponunt ad gratiam Avicis γω dicas dit ostisam ne cessitaris, O A secundum communem visionem es falsum, iam
auribus reprobarum , secundLun hoc procediti Bonaventa resolatio.
127쪽
dc a prinium . ita respondet Ad illud ergo quod objicitur in contrarium, qui hd dedit unicuique secundum propriam virtutem , dicendum quM se adum diei ibi solummovi causae disponentem de congruo ut
iterum istus BD catur conarus cordis, qui non solum dicit capacitarem, sed etiam actuatim reparatimem.
De Proposita,nibus i. a. Qis notatis ex quaest a I. a. Las.' 38. Libri Sententiarum. f. L
Iuxta Lusitam in propositione undecima ex quas. I. Pater Filius, O Spiritus minus non furit alius, O alius Deus , scutinartinus Guillelmus , sunt alius O alius homo , sed tantum sunt alia Oalia individua Db titia rationalis naturae, seu alia in alia Persona L 'EqugNTEΜ extum loco undecimo notat laudatus Censor, ex
'o quaest. I. Lib. Sentent videlicet : Praetere unus, duo, tres, .
in divinis dicunt rem absilusam, scis Guillelmus, qui absoluia est unus homo, 6 Martinus alius io vorae qu)d hac sietas remaneat sit pliciae inter Guillelmum Patrem, O artinum Filium, cum Guille mus si unus individuus , O artinus alius, O unus fit unusIromo,
alius , alius homo ised in Beatissima Trinitate non es c simpliciter, sed secundum .uid scut Pater, qui absilvia ς' unum individuum. Fialius aliud, Spiritus aliud quaest. I. Sent num a. 'Π. Quamvis non inveniam huic exitii annexam Censuram, pr num est ideo notari, quasi Lullus videatur asserere , Fbd , ficut Guillelmus est unus homo, Martinus alius homo , sic Pater est unus Deus, Filius alius Deus, cum dicatur Pate resse absoluia unum indiriduuin Filius aliud, o Spiritus aliud ; atritam immerit hoc de Lullo praesumatur, ostenditur ex ipso contextu, qui aperia monsitrat talem non esse uis sensum. In notata quaest. i. inquiritiuulus istum isti termini, unus, duo, tres, in divinis dicant rem relati m. A ab se a ' Haec autem quaestio refertur ad quaest. o. in qua quaeritur innum in Deo fit numerus y Quam resolvit Lullus D
128쪽
Amati- , quia in Deo sunt tres Personae distinctae ,- sic in Deo
numeratur una Persona, duae Personae, & tres Persenae advertit tamen, num 3 qudd inter numerum , qui es in Deo, o inter numerum , qui est in creaturis, es magna disserentia ; quam praeter alia se explicat eodem num. s. dicens urem in humana specie sunt plures ho
mines, qudm tres , O disserunt per essentiam Lindividualem naturam , per ubi, Per tempus , sic de aliis de caeteris entibus creatis numeratis ; sed de numero Dei non es A, quia Pater Filius, O Sanctas Spiritus faciunt numerum , qui cum ipsi numero , qui es Deus , conveniuntur id est sunt idem ac Deus, qui est unus numero Deus ais Pater es Deus, O Filius es Deus, O Sanctus spiritus es mus , se Deus quoad Personas es tres, O quoad sentiam On ruram est ust Deus, O non plures , O hoc est, quia Personae non multiplicianti non componunt uertium , Aut Pater, qui est Deus, OMA Pilio , O Sancto Spiritu O rati est, quia non disserunt in essentia
nec in istum, nec in attributis.
ΠLIn relatis verbis sensus Lulli est, quod numerus , qui est
Deo, quo numerantur : unus , duo tres, antlim est quoad Perso- . nas, quatenus numeratur una Persona, duae Personae, tres Personae non autem est quoad essentiam & naturam, quatenus noni
meratur unus Deus, duo Dii, tres Dii, quia tres Personae, sicut sunt una essentia' natium, ita sidit unus Deus in hoc est ad dinferentiam numeri creati . . in genere humano, in vo , nedum numerantur tres Personae, sed etiam tres homines, qui in Perso- viis humanis est distincta individualis essentia nativa. Hoc posito, ad solutionem praedictae quaest. I. Utrum unus , duo ores, in diarinis dicant rem relati m et absolutam e Sic num. i. discurrit Lublus Maremita , it tamque potest dici, sed diversimody ut in prae, dicta quaestione Oscilicet q. o. significatuit est. Relati v sic: M unus Pater, unus Filius, unus Sanctus Spiritua, clim unus oh, possit esse fine aliori convenit etiam qubd dicant rem relativam, is ut in ipsis possit esse distinctio , concordantia, principium, d aequam litas, qua non 'ssunt esse ne relatione. IV. Ex hoc discursu apparet, quod sensus hujus quaestionis est, 4 illud, quod numeratur per istos terminos : unus, duo ores, secundiim suum esse, sit res relativa tantam, vel absoluta tantiim, Vel utrumque; d quia reisivit Lullus id, quod numeratur, esse utrum-ς 4 ex hoc qudd Personae divinae sint id quod numeratur per di tos terminos, ut ostenditur . o. in verbis ex ipsa adductis, mani-
129쪽
festatur Personas divinas esse rem relativam num autem et ostendis eas esse rem abstritam per haec verba: Praeteria unus, duo, tres , in dia
vim dicunt rem absolutam , scut Guillelmus, qui absolves es anus h mo martinus alius , O cinvenit quod Mec alietas remaneat plicia ter inter Guilisimum, qui est Pater , O artinum suum Fussim, cum Guillelmus si unus individuus , O Martinus alius, O unus fit unus
komo O alius, alius timo ised in Beatissima Dei risisse non esse simpliciter , s secundum quid , scutiarem, qui aUMuteo unum indi-iiduum Choc est res individua, vel substantia individua rationalis naturae Filius aliud, o Sanctus Spiritus aliud , sed ab uia Pater nones unus Deus, nec Filius alius , O sic. a Sancto irim , sed assoties
amnes tres μι unus Deus , una essentia , una natasta, una Mima ,
una agnitudo. c. O quod hocst verum , es significatum in prindi
V. San ex ultimis verbis hujus extas , quae reticuit laetititus Censor in extu relato , num I. ad quae videtur non intendisse animum, sinossitur toin dissicultas, quae , ipsis micti, apparebat, quamvis hoc idem quodammodo innuatur per illa verba: Ied in Maserissima Trinitate non esse simpliciter, sed secundiansiad; dc ut clarius videatur, animadvertendum est sensum relati extus in exeniis pio , quod adducit esse, quod, sicut arisius de Guillelmus, qui numerantur per unus, ε dua , unusquisque dicini horna. Guiti telinus est imus individuus, ct martinus est alius individuus, qu modo uterque est res absolutae ita Pater Filius,in Spiritus Sane
tus, qui numerantur per unus, duo, tres , unusquisque est Deus.
& ater est tinum individuum, id est rationalis naturae individuas1bstantia , seu res individua ; Filius aliud individuum , id est aIta res individua, imiliter Sanctus Spiritus quo modo sim nes uasti . ta, sic Personae, quae numerantur, sunt diversi in , ut norat in principio quaestionis , res absoluta , ε res relativa ; at in exemp adducto, ut explicat ipse Lusus .est magna disserentia inter Guille mum martinum ac Patrem .Filhun , Sanctum Spiritum quoa numerari, quia Guillelmus est unus homo , martinus: ei' mbam a Pater aurum non est unus Deus, assius asius οὐ distum Spiritus alius, quia absolues omnes tres 'rit umimus, una i ii O inrat natum atque ita comparatio in exemplo proposito n. --net pliciter , 6d secundum quid , prout explicatum man VI mec debet scrupulum ingerere , ussum dicere i addu
textu, quod Pater absoluu es inuo individuum, Filius aliud. θ
130쪽
- s Spiritus aliud, quia b individuum non sumitur pro termino secundae intelissonis, illo videlicet, quod si1bjacet speciei, sed eo lmodo , quo correspondet Personae, quae dishur indirima substantia, . ive res individua, vel sumpto grammaticaliter ly individuum pro re . . l. se indivisa distincta ab alia Haec intelligentia patet e conteXtu, ubi bis re petitur , qudd haec qi-st. r. intelligitur juxta quaest. o. ubi aperi dicitur quod isti numeri intelliguntur de Personis , scut' in Deo sunt, ut ait num. I. una Persona , dure Personae, O tres Pe Ana in decursu quaestionis probat, qubd quia in Deo sunt dintinctae Persona numerantur in ipso unus, duo, tres, cibi, ut re tulimus num a ponit illam differentiam inter Personas humanas, quam numerantur QPersonas divinas , qud Personae humanae , quae numerantur per unus , duo, tres , nedum sunt una, duae, tres , Personae, sed etiam unus, duo tres homines ; in Deo autem nonost sic, quia, licEt sint duae, ares Personae , noli tamen sim duo nec tres Dii, quia sunt eadem essentia latura Praetere, φ Ios. num. i. ait i Christis secundum quod es Deus, es individuvim S sic expresse sumit individuum in Deo pro eodem ac Persona. VII. Demum seri omnes Scholastici agendo de Persona in Deo, applicando definitionem Personaea Boetio traditam, nempe a fionalis natura individua substantia, quamlibet divinam Personam iit individuum agnoscunt it, sensii Boetii unde castilla, in Speculo
Theolog Baconicae, tom. 3. trae . Io de rinit quaest. 9. Um.ssis explicans datam definitionem, ait: per di individua non intelligi Iur individuum intentiona O Ugicum, nec individuum existentia in acta , qualis essubsantia essentialiter completa in esse naturae, ut es ea , quam verbum adumpsit, sed individuum subsissentia in acta ultimo, in omni ratione substantiae com erum , hoc es ulterius incommunicabile:
Hoc modo D. Bonaventura in I. sent dist. s. art. I. quaest a tractans de eadem definitione in Deo , num 18 ait Ad illud, quod Objicitur: Dbssavit individua , dicitur in recto, dicendum , qu)d nume- αν ficu Persona quia, Aut dicit Anselmus, plures subsantia fum individua, scut plures Personae , ibidem, dum 16 agnoscit individuationem in Deo quoad personas , dicens: sed individuatio es dif- Eucti est in Deo per solam OHginem, se quia Persona oritur se ipsa, Oc. Anselmus etiam in monolog. cap. 78 approbans posse dici in Deo ues Rersonas, siv substantias, dicit quia Persona non icitur nisi de inaeivi a rationali natura, O shbstantia principaliter dicitur de individuis , quae maxim/ in pluraluare sub*runt. D. Thomas quoque, pari.