장음표시 사용
291쪽
), Ecclesiae Contantinopolitanae in dando quolibet die deharium Nis bae bobus, qui portabant lapides, quam imperator, qui aedificavitis, ter it totam Ecclesiam is Hoc exemplo doce iussu Fbd sicut ad liicrum meriti noti tanti im est attendenda magnitudo operis , quod peragitur, quantlim charitas & devotio , qua perficitur cita ad lucrum indiagentiae: Unde num. . sic continuat: Item dico tibi, is qubd sicut unus homo cum charitate Chabituali aequalii quoada, essentiam , charitati alterius hominis pilisa osset acquirere de prae-s mio, qtam alius, silpposito qud magis agat de ipsa id est, is dummodo niniores, serventiores actus eliciat sica simili eum, ariu libus indulgentiis in essentia unus homo posset acquirere pilis in remedi in Purgatorio, quis alius, remanente qualibet indulge istis aequali alteri per essentiam Uid est, quoad filii esse determui natum a P intifice concedenteo non per actus secundarios id est.
lai per in S, quorum executione intenditur Iucrari; nam ctim isti, sint inaequalis valoris & meriti , secundit ipsos test inaequalisci a dulgentiam quoad lucrantemo per quos cactus secundarioso esse is tiae indulgentiarum non corrumpuntur id est, non redduntura, omnis infructuosa nisi eveniat mortale peccatum quia hoc, admiss nulli prodest indulgentia rideo, Gemita, mea verba sunti, ura, ratione magnitudinis divinae lustitiae . suae bonitatis, po-i, testatis , virtutis Dei, S tua verba non sunt vera, tali contradia, cis magnitudini divinae iustitiae , dce. 3,
ALII. Tota lim ulli doctrina ad praelatum cossima scopum; videlicet quod indulgentia quoad suum esse semperest eadem in esse tiari quia ramo peragentes opera praescripta ad ipsius lucrimae, non sim in aequali gradu charitatis, ideo licEt omnes hacrentur ipsam, non tamen aequaliter ipsis prodest, quia intensias proficit hahenti in--orem charitatem sim cum eodem aequali habitu eharitatis quoad .essentiam pleis meretur , qui serventiores elicit actus, quam qui languido dc remisses unMIndulgentia quoad essentim eadem ea resipe in ad peragentes opera praescripti iis quia solam peccatum mortale, vel desinus gratiae habitualis , ipsam reddit infritis osam, solis ipsum illam corrumpit quoad ipsum peccatorem , non autem actus, quos cum gratia elicit, licδt sint languidi& remissi, quia sunt actus secundarii, , quibus non pendet essentia indulgentis , qua proptere non arse Valat uni. ae alteri , quia unus ob intensiam aiam e rituis, inteῶ - lucratur, alius vera, ob remissionem charit tali , eximia sesamin remita ipsam conse itur .
292쪽
ΙΙΙ. Haec pland ulli doctrina de inaequali lucro indulgentiae
pro inaequali actu charitatis, ad quam reducitur totus hujus quaestionis contextus , si non ab omnibus h plerisque tamen Doctoribus tholicis profitetur, ut videri potest apud Amori, tract de Indulgentiis, part a sect 3. Ubi variae adducuntuἔTheologorum sententiae de indulgentiis , ex quibus pauca adducam ibi enim, num 8. Sanctus Raymun de ennasori scribit Sciendum est autem quod majoritas dc minoritas remissionis paenitentis attenditur secundum tria , scilicet secundum majorem O minorem devotionem ipsius poenitentis , c. numi
ri. Sanctus Bonavent i q. dist. o. p. a. q. . ait : Concedo igitur qu3d indulgentiae quantum ex patre dantis , tantum alent quantum promittunt, scut ostendunt. primae rationes conceri nihilominus , qudd cuia
libet alant tantum , nec aqualiter omnibus, sed secundum exsimationem ejus, quam habuit vel habere debuit, qui indulgentiqm fecit, quam non oportuit exprimere quia omnes Fideles debent illud in corde prasin ponere, quod dona, O miserationes Sancti Spiritus donentur cum equo libramine ; nec hoc debet aliquem ab his etrahere , quia semper plus valent s homost in charitare rivism valeat obsequium, ei aliud aliquid pro quo indulgentia concedituri donatur num. Id. Innocentius V. seu Petrus de Tarantasio in q. sent dist. o. q. . art. . postquam dixit, Fbd valent indulgentiae in se quantum sonant is hoc quomodo sit explicuit, subjungit: Quι vero actus activorum non sunt ni inpatiente disposito , lao non alent indulgentia omnibus aquatiuer, sed secundi is quodsunt magis e minus dispositi per meritum redemptionis pinna, non adeptionis iue Unde scursio dies poenitentiae plus valentini perficienti eam cum majori fervore O labore , quam alieri, qui cum minori ita dico quod o dies indulgentiae plus valent illi, quis magis ad eam disponit, majori scilicet fervore, O labore, seu Nictione , seu dati quan
XLIV. Etiam ibi, num i Richardus de Media illa, in si dist.
ao quaest. I. an. 3. quaest a. dicit: Dicendum quod ad remissionem ex
tensionis poena pares sunt ille, qui minus dat, O illa quiplus. Sed quan tum ad remissonem intensionis poenae O quantum ad sui dispositionem
ad recipiendum avgmentum gratiae, impares sunt. ec propter hoc sequiatur quod tantum remittatur uni e paenitentia, quantum qsii, quia poenί-rentia unius anni in hac ita non tantum alet illi, qui eam facis ex minori charitatis femore , O remissam .scut illi qui eam facit ex majora, O asperam. Videantur ibidem alii, qui majori fervori charitati a tribuunt maius indu entiae Lucrimi ut Ramerius, Petrus delaI , Tom. III No
293쪽
M, Bartholom Pisanus, Rannes Nidero plurimi alii, inter quos Christianus Lupus qui Dissert de Indulgentiis hanc ex Gelasio ΙLadducit regulam Quilibet indulge tiaefructum percipit Iuxta modum suae poenitentia ac meritorum Cardinalis Denois ibid. ex Bonis VIII in Bulla pro Iubilaeo ham: adducit verba: unusquirique tamen pias merebitur , O indulgentiam secarius consequetur , qui Baslicas ipsas amplius O devotius frequentabit is ex Innocent. IV. ud quisque indulgentiam lucrabitur, juxta quantitatem subsidii, demtionis affectum. Quare ipse Amori, ibid. sect. in hanc ponit hesim Frustra sperant Mi multum profuturas indulgentias , qui , ut congruὸ pro suis peccatis satisfaciant serio nρ allaborant quam dissus probat, sicut in Theol. Eccles tom. s. tract de poenitentia, disp. 7 de induugentiis, s 188. Solvens objec. q. ait, sat multos en Theologos,
qui docuerunt tantum quemlibet de indulgentia recipere, quantum secun-dumfervorem suis devotionis, laboris di ultatem sudium bonorum op rum o satisfactionis coram oculis divinis dignus es e fasque, num. I. citat, productis eorum verbis.
Docet Lusius in Prop. ia. mmanitatem in Christo per se, id est, ex con-
naturali virtvte , non facere hominem Deum
XLV. Duodecim loco notatur haec propositio: mmanitas in Christo non dat esse humanum, hoc es non facit hominem. Hanc propositionem non explicat hic Censor ex qua extraxerit quaestione , praesentis Libri Sentent. De illa agemus latitis infra dist. q. differt. r. proi tamen spectat ad Librum Sentent videtur desumpta ex quaest. 9q. ubi num. a. reddens Laetus rationem, cur in Christo Deus est
homo, homo est Deus, S Christus est homo Deus, ita scribit: Et ratio es , quia humana natura in Christo nec per se nec in se facit suppositum vel hominem , sed de ipsa fanus est homo in divina natura, et in divino supposis , quod in sesacis se hominem de humana natum. At,
ut apertum est, in hoc textu non negat Lullus qudd humanitas det esse humanum, neque absolui negat qubdiaciat hominem , sed limit.tε, nempe per se nec in se. XLVI. Im in eodem textu paulo ante relata verba expressε sat vir humanitatem dare esse humanum, clim scribat Christum per humanitatem esse hominem, nam ibi ait Deus es cum assumpta natura
294쪽
una persona ex duabus naturis , scilicet ex divina, O humana o Per sona, quae est Christus, non es renium ex ipses inde sequitur quod Christus Deus si ipsa risona, O homo Chrsus etiam , O Persona De si homo us Deus perseitatem , O homo perhumanitatem, inas Deitas, O alia humanitas io secundum talem modum existendi Deus non existit cum aliqua creatura, nam, sicum aliqua adia creatura ita essta unitus, per illam esset creatura ,scut per humanitatem , quam assumpst, est Umo. Clim ergo adeo express doceat Lullus qubd Christus est honm per humanitatem, sicut est Deus per Deitatem, d quod Deus per humanitatem sibi unitam est homo , aperi fatetur qubd humanitas dat esse humanum idem enim est dare esse humanum, ac esse
naturam seu rationem, per quam est homo.
XLVIL Hoc non obstante, dicit Lussus ibidem , qud humanitas vel humana Christi naturalper se non facit hominem, nec in se, quia, lichi humanitas sit essentiain natura, ex qua fit & est homo , ita ut Christus per ipsam est homo, cum tamen in suo proprio naturali ordine cin connaturali ejus termino, seu supposito, non fiat homo ex ipsa, sed antlim in divino supposito , ideo ipsa per se non facit hominem nec in se, quia per se non secit aliquid, cam non sit per se independenter, sed divinum suppositum illam vi unit, dc de ipsa se facit hominem quia ille homo , qui ex ipsa fit, est Deus , quod homo sit Deus non continetur in naturali humanitatis virtute, ideo ipsa per se non iacit illum hominem, sed de ipsa divinum suppositum fit ille homo, ac consequenter illa humanitas in se non facit hominem, quia homo, qui fit ex ipsa, fit in divino supposito, moni ordine proprio & connaturali humanitatis quia si fieret nomo in ipso humanitatis proprio ordine , fieret uppositum homo in seipso, o non in Deo, dc homo esset aliud suppositum a Deo, quod repugnat in Christo quare, tan in hoc omnes conveniant , nihil adstruit ibi Eullus, quod communi doctrinae non cohaereat.
295쪽
moenia classe Censurarum adversus Librum Quastionum super Magistrum Sententiarum..
De Propositionibus a prima usque ad decimam ex Prologo Quaest.
De sva Arte , non de huius Libri Doctrina, dici Lusius eam se habuisse die ho qui, in neutra est ullus error, immeries Censura notatur. I. UΜ Propositiones ab hoc tertio Censore notatae sint ple- , aeque eaedem , ac notatae , pro io' secundo, quae jam sunt discussa ; ideo hujus Censoris propositionem a. a. remittimus addist 1 dissert. i. ad Textum primum , dc secundum .sicut riuartam δε octavam ad dissere a. ad extum primum septimum. Similiter propositio nona hujus Censoris est eadem a quinta Censoris secundi, quae explicata manet supra dist. a. dissere. I. . a. λnum. . Tandem decima propositio est eadem ac decim octava prium Censoris, quae discussa fuit supra dist. i. dissert. . . s. n. 39. magis distush, tom. a. cap. a. ad Artic. o. Eymerici, qui est idem ac utraque propositio ab ambobus notata Censoribus. II. Ex dictis pariter constat quid dicendum sit ad primam propositionem, quam ita exponit laudatus Censor M undus multum δε--kit , super hoc potissimD, qud i e per artem generaum , quam ibi Dominus Deus pro saeculi hujus tenebris illustrandis contulerat, rem Christi Ecclesin publicam promovere nondum potuit, ut perabat In Prin logo Sententiarum.
Censura impositio es temeraria,scandalosa, O periculosa in Fide,
296쪽
ia ait μω hase doctrina fuista Deo Lusio revelam , cum falsa, O emronem, O haeretica sit, respectiis quoad multa.
III De hac materia egimus tom. a. cap. a. ad artic ΙΟΟ Ε
merici in an hic Censor animadversione Eymerici praeventus, etiam non dishmguit, sicut ille, inter artem Lulli ejusque doctrinam. Ars Lussi est ejus discurrendi methodus , Principia regulasque complectens, prout Tom. a. citato, cap. a. explicuimus, sed adhuc dis. fusius Tom. i. dist. I. 1 dissert. I. Doctrina autem Lulli, sunt conclusiones seu deductiones, quas in omni scientiarum genere ex sua generali methodo deducit, prout inter libros Theologicos in hoc libro
sentent doctrinam Theologicam exponit nullibi tamen fatetur Lussus suam doctrinam, seu deductiones ex arte generali, quas exponit, suisse sibi revelatam, im fatetur se laborasse in hujusmodi
conelusionum investigatione , ac errare potuisse saepε fatetur &proptere, sua omnia correctioni Ecclesiae submittit. IV. Unde sollim de sua arte generali dicit sibi hi Deo suisse revelatum qualiter autem dc quomodo hoc sit intelligendum dicto, tom. a. cap. a. manet explicatum , ipse indicat in hoc eodem textu notato, nam in prologo hujus libri juxta oguntinam editionem ita praefatur Ra mundus Parisiis sudens O considerans perversum flatum extim hujus mundi multum doluit, O potissimὰ super hoc ,si Ad ipse per artem generalam, quam Dominus Deus illi dederat pro illuserandis tenebris hujus mundi, rem publicam Eccles Chrsi nondum potuerit promovere, ut obstabat Poste, narrat quomodo euidam Eremitae obviaverit, quila libromagistri Sentent quasdam difficiles quaestiones observabat, nee solvere sciebat; quia ad hujus verba Lussus tacitus considerabividus persistebat, percontatus ab Eremita in quo cogitabat, resipondit : Cogito dequadam arre generali, quam Deus mihi ostendit in
quodam monte , cum qua libenter ad honorem De O tuam pacem tentabo solvere tuas quaesiones.
V. Sanesex relatis Lussi expressionibus tanti im erui potest, ipsum fateri sitam artem generalem esse quoddam Dei donum eidem collatum, sicut omnes intellectuales notitiae dici possunt esse Dei dona,
elim non ab alio , nisi , Deo , habeantvi , quin indicetur specialis supernaturalis revelatio in dictis verbis, lico alibi , ut dicto loco explicuimus . indicet fuisse donum supernum; quod qualiter fuerit ibidem discussimus solum autem hic notare oportet mullum non jactanter in seipso confidentem ea verba expressisse , sed humiliterci solo Dei fietus auxilio praesumpsisse quaestiones Theologicas sol-
297쪽
Vere Dunde , clim Eremita eum rogasset, ut videas secundiam tuam
artem , an decies mihi posses ostendere necessariam veritatem , num. q. ita eidem respoudit Lullus : Ad honorem Dei, O ex debis charitatis, qua nobis omnibus es necessaria ad salutem, cupio tibi in hac parte obedire, juxta meum posse cum auxilio Dei peririndictam artem inquirerexeritatem de supradictis quasionibus. Postea requisitus ab Eremita enumerat suae artis principia dc subjungit Per ista octodecim princia pia generalia miscendo unum principium cum alis, O recipiendo Astu cationem illius mixtionis ad propositum, sicut in ilia arte penitus tradi
tur, inrenitur veritas qua quaritur.
mirum san est qubd, cum Laetus adeo aperia distinguat inter
suam artem ejusque methodum , ac deductionem seu doctrinam quae ex ipsa deducitur , utrumque tamen hic Autor confuderit; nec calumniandus est Lullus ex eo, Fbd ex dicta arte sub ejusdem methodo praesumpserit Theologicas solvere quaestiones , sicut neque alius quivis est dignus noth, qui prout variae sunt adinventae discumrendi methodi, juxta quam profitetur in Theologia discurrat: Unde, cum de arte sua express dicat, eam habuisse a Deo contradistinctε doctrina, ycδ in ista essent aliqui errores , dum non sint in illa, prout de facto non sunt, immerit Censura infligitur, ex equivoc tione supponendo ipsum dixit Te se hanc praesentis libri doctrinam habuisse , Deo , clim hoc non dicat, sed tantis de sua arte , ea qua doctrinam deducit. VII. Nec ipsa hujus libri doctrina ullo scatet errore, prout supponit laudatus Censor nulla est enim propositio notatae, quae ins pecto sensu obvio iuxta contextum eiusdem libri, non sit Vera ac catholica, quamvis aliqua Dcontextu avulsa posset in malam partem deflecti sicut etiam possunt taliter deflecti multae Patrum asse tiones a contextu separatae ; quia tamen rectus censendi modus est sensum e contextu indagare, nullatenus est Censura digna doctrina Lussiana quamvis autem aliquid duriusculum dixisset, deberet in bonam accipi partem, cum ubique se verum Catholicum profiteatur,
neutiquam intendat ab Ecclesiae sensu decliuare, ideoque sua scripta idem submittit, & signanter hujus libri dodrinam, ut in
eodem notato Prologo sic num. . profitetur Illa qua in hoc libro propono dicere, volo qudon o intelligantur in omnibus ,βιν verisiare, reverentia , O honore sacro Sancta Romano Eccissa , cuius correctioni hac o omnia alia mea dicta submitto.
298쪽
Nullan t in Prop. s. Verbum de acta beatifico Dei, sed tantum re turae atque ita ille non constituitur in creatura. VΠΙ Ρropositionem s. exponit laudatus Censor per haec verba : si esset in praedicto gradustuitio, cilicet perfecta , ut docet es, nec Deus quiescere posset cum suis rationibus in essectu suo , nec essectus in
Deo. Quaest. 3. Sentent num. I.
Censura Pro filio es erronea, uva consiluit actum beatificum Dei, qui es Dei essentia , in creatura. IX. In notata quaest. 3. hujus libri Sent inquiritiussus: Utrum frui tat νι ,.st actus potiatiae appetiti e vel cognoscitiin ' Ad cujus solutionem num. I. ita praemittit Antequam a undus respondisset ad hanc quastionem secundum principia suo artis, consideravit fruitionem , quae es in Patris , O invenit, quod illa fruitiost ille terminus , qui es in altiori O nobiliori gradu magnitudinis , bonitatis, internitatis, potesatis, Oc qui possi esse inter Deum , O Beatos, O hoc conrurit esse, ut sequatur ille finis, quare Deus creavit universum , alias non esset in praedicto gradu nec Deus posset quiescere cum suis rationibus in suo essecta , nec ectus in Deo, nec in suis attributis, quod es impossibile: Unde cum M vndus A consideravisset , dixit, qu/d Deus si summὸ intelligibiliso amabilis cum summa magnitudine bonitatis, aeternitatis, potestatis, Oc. Undisequitur , quod secundum hac antecedentia sequatur ista cons quentia, sciliaci quod fruis actus potentia appetiti e , O cognoscitivom, sc ad invicem proportionari, dispositi, o ordinati secundum summam amabilitatem , O intelligibilitatem hosc/πmundus dixit quodstui aqualia
ursi actas potentia appetiti e , O cognoscitiis Beatorum. Frui es etiam aequaliter actus divinatum dignitatum , qui coadjuvat fruitione orentis appetitiise , O cognosciti e , influendo, attrahendo perficiendo actus earum, O sc frui dicit plus iam actus potentiarum , ratione cujus potentiae attingunt inem intra, O extra , mediante fruitione. X. Prosecto ex titulo quaestionis , allato textu, toto ejusdem quaestionis decursu, est manifestum aullum unich loqui de fruitione creaturae rationalis , seu de ejus assii beatifico, nullumque esse erbum, adhuc incidenter, de actu beatifico Dei, ac proinde aequiVο-cationem sui passias laudatus Censor putans hic agi de actu beatifiro Dei, de hiullo constitui in creatura. Dicit san Laelusi uitionem
299쪽
essi illum terminum creaturae rationalis, qui est in altiori nobiliori gradu bonitatis, magnitudinis, c., qui possit esse inter Deum, bcato , quia agitur de fruitione Dei, qui perficitur creatura rationalis sic debet esse in maiori bonitate , magnitudine , acc. dc quia hic actus habet pro objecto ipsum Deum , est inter Deum Beatos , ac proind , est in altiori gradu bonitatis , magnitudinis ,&c., qui possit esse inter Deum leatos ; quia, si non esset in pra
dicto gradu, nec Deus posset quiescere cum suis rationibus in suo effectu, id est creatura rationali 'quatenus ipsi non conferret majus nobilius complementum; nec effectus, id est creatura rationalis, in Deo nec in suis attributis, quatenus creatura rationalis non assequeretur Deum, nec Deo fi ueretur maiori nobiliori fruitione, dc sic illum adhuc appetendo, non quiesceret in Deo nec in ejus attria
XI. Proinde dum dicit Lumis Dbd nisi fruitio esset in altiori
gradu bonitatis , magnitudinis , dcc , nec Deus posset quiescere cum suis rationibus in suo effectu, nec effectus in Deo, nec in suis rerubutis, per quiescere Deum in suo essecta non intelligit amam Deile tificum, vel Dei quietem suo actui beatifico annexam, sed quietem illam extrinsecari , quam habet in creatura rationali beata Deus enim per illam fiuitionem, eam complet perficit sumin persectione, cujus ipsa est capax, ad differentiam persectionis, quam H
dem confert, dum est in via, & propterea in ea Deus tunc quiescit, quia summam persectionem, cuius est capax, eidem consere. Praeterea in gloria, sicut creatura rationalis nititi Deo, ita Deus unitur
creaturae ita ut ultra non proficiat, sic in ea Deus te it, quia in ea permanet, permanenter in ea beatific moratur, ita quod alam evexit ad summum suae persectionis gradum de in firmitione, creatura quiescit in Deo ejusque persectionibus ut in suo objecto be tifico meus ver quiescit in creatura , o quidem ut in obse
beatitudinis , sed ut in subjecto , quod beatificati XIL Hoc patet in eodem textu, ubi ait Lullus : Frui est etiam est quidem, non formaliter , sed connotativiis praes positives
aequaliter actus divinarum dignitatum , qui coalu t fruitionem Poten-riar appetiri E O eognoscis m, in mendo, attrahendo, persciendo aserus earum. 1c dicit ruitionem esse actum divinarum dignitatum, id est esse effectiv ab actu divinarum dignitatum, vel praesupponere ipsum actum, quatenus Deus cimi suis agnitatiuus influit, attrahit
Perficit actum intellectilari vo uatis quo actu fruitionis p to. Miescit
300쪽
quiescit creatura rationalis in Deo tamquam in objecto beatifico qui , ut explicat Lullus in dicta quaestione 3 numero a summa intelligibilitas se communica intelligibilitati intellectos beati & sicut pulchrum , verum , dc bonum objectum excitat potentiam ut ab ipsa sit apprehensum , sic supremum objectum excitatra coadjuvat, etiam movet intellectivitatem intellectus, ut ab ipso fit intellectum sine aliquo medio extraneo, sic dicit Lussus quod effectus quiescit in Deo tamquam in objecto beatifico, Deus autem dicitur quiescere in suo effectu tamquam in subjecto beatitudinis, seu in subjecto quod ipse Deus beatificat, non autem tamquam in objecto divinae beatitudinis, atque ita nullum est fundamentum attribuendi Ludo , quod constituat actum beatificum Dei in creatura. XIII Patet itaque nullum esse scrupuli locum in sensu Laeli quoad praedictum textum notatum, imo neque in phrasia modo loquendi, quatenus modum, quo Deus se habet in fruitione, qua creatura ipso finiitur, explicat per hoc qud Deus quiescat in creatura haec enim phrasis conformis est scriptura , in qua illa habitiido, qua Deus invia se habet ad animam per gratiam sibi unitam, explicatur per mansionem, ut Ioannis 6. 7. Qui manducat meam carnem, O bibit meum sanguinem in me manet, O ego in eo , . q. 3. Ad eum eniemus , mansionem apud avm faciemus, cis. q. manere in me, O ego in o-bis. an hujusmodi habitudo, quae est in via , non est nisi signum ejus , quae nitura est in Patria sicut etiam per quietem, requiem Dei explicatur inhabitatio Dei in anima fideli Taneta praee pu in beata, juxta illud EccL44. In omnibus requiem quaesiνi, O
in hareditate Domini morabor: ::: O qui creavit me requierit in tabem naevio meo. Consormiter ad hoc D. August. lib. II. Confessi cap. 37. ait: Matiam tunc in Sabbato vitae aetemae enim sic requiescess, in nobis, quemadmodum nunc operaris in nobis; cita erit illas, requies tua per nos, quemadmodum sunt ista opera tua per nos ,, Et lib. . de Gen. ad sit cap. 6 super illud Gen Et requieri die septim4, sic num. 7. scribit Illud quoque attendendimi est, , quod Dei requiem, qua de seipso Beatus est, nobis insinuari opo sciebat, ut intelligamus quomodo dicatur requiescere in nobis - quod non dicitur, nisi cum ita se requiem praestat & nobis. --