장음표시 사용
341쪽
X HL S-ε illa, quin, ii responsione ad primam Argumenti consequentiam , dicit Laelus Deum non posse facere, nec de potentia Dei absoluta possunt esse Linde tamen non equitur in Ddum dicit: Sicut proba vimus, sed rationalis crearum non possit obedire Deo per pradictos tres modo , ita etiam per consequens non posts illi obedire irrationalis creatum qu cum ipsost unum; intelligat, hanc uni nem non posse esse adhuc de potentia absoIuta , quia comparatio, quae ibi fit, non est secundam aequalitatem , sed secund- proportionem , quoniam non loquisu in utroque extremo de Mem p
testate, sed in uno agit de potestate ordinata, M in alio de absoluta, qtua di dicit Deum non posse facere illa tria, loquitur de potestate secundiun se, inspecta rerum essentia ; quae enim dicit Dein 'non posse facere, nempe vinitatem creaturae cum Deo , contradictionem, ieccatum, omnia ex prypria essentia repumanti Deo fieri atque ita tunc loquitur de potest te absoluma dum ver dicit Deum non posse unire sibi creaturam irrationalem, sollim hoc fundat in sapientia S Muntate Dei exigentibus illam participationem Dei & creaturae per cognitionem inmorem, sic illud complementum ac exaltatiohem universi, non autem de hoc sundat in essentiali repugnantia creatura irrationalis ad unionem cum Deo absolues sumptam ; atque ita quoad hoc tantum loquitur de potestate om
XVIII. Unde, Deum n0n posse riuare sibi creaturam, facere contradictionem, d peccatum est, non posse absolviὰ non posse autem sibi unire creaturam irrationalem est, non pon os positione, id est, eat suppositione ud Deus sciat & velit illam participationem mutuam, complementum n ersi, ac proinde dum dicit, Φλd si creatura strationalis esset Deo unita, semieretur ι--dicti Ope carum , non iniqlligitur absolues.. sed ex suppositione , id in , suppo- .sita illa scientia ' Huyntate Dei .4 si fieret uni eum sila re tura ireationali esset ex scientiain voluntate Dei illa major participatio, & non esset, ratione talis unionis; esset etiam peccatum, quia nqn observaretur illa rectitudo h scientia, . voluntate Dei crista nec se retur creaturae illud qualecumque jus sibi ex stim-tia, voluntate Dei dimanans ad illam participationem ac complamentum exaltationem, quae eidem ex divino beneficio competerent per unionem humanae naturae cum Deo; atque ita Laabiis per
illa verba Oatrum sequeretur homiradictio Op caetram, non im
342쪽
lendi negare absolutari soletati Dei posse si unire creaturam irra
XIX. Haec omnia claritis patent ex quaestione ' ubi quaerit :Utrum Deus debuerit assumere humanam natum 'mam haec quaestio coincidit cum notata quaestione 3 si enim Deus debuit assumere
humanam natianam , non potuit assumere creaturam irrationalem;
atque ita eo mod o quo debuit illam inlimere non potuit istam sibi unire : Unde , elim solli doceat , Deum debuisse incamari, d bito ordinationis sita potestatis ad suam scientiam A voluntatem noti autem debito absoluto , ideo non posse sibi unire irrationalem
Creaturam, non est non posse potestatis absellitis, sed antlim ordia natae. Audiatur in hac q. s. num. I. ubi sic discurrit: M Quando Deus creavit mundum de nihilis, mundus quoad se nullum us ha-m bebat neci dignitatem erga Deum, quddipsum debuisset creare is quia, si habuisset, jam mundus suisse aliquid, sed Deus per maniis liberam voluntatem voluit ereare mundum, Eacere gratiam hoe v est, gratis ipsum creareo unde Mut Deus per vokmtatem liqis ex voluit creare, ita per mam horritatem liber volate restiari bonum, cie de magnitudine, e & quia fie voluit . per eum is dem modum debuit, postquam volate , ω Mium sua bonitas
is requirebat producere bonum, sua magnitudo, magmlm, dce. UEcce quomodo streuit in Deo debitimi creandi mundum , Gniri jure quod haberet mundus, nec ex aliquo determinato principio res Deo , sed ex libera Dei vo talem, is requisitione bo itatis requirentis , ut sities ipsum crearet bonum, magnitudinis, murit . sapientiae apienter ordinatum et hoc autem debitum non est absos tum , sed ex ordinatione o suppost ione talis ordinationis volunt
iis aliartim Dei dignitatum. Ad hunc modum descendit Lullas ad debitua lammat ni V
subjungens immediat : E isses, se dis quod debuit orerere' quoddseipsum , O quoad actus suarum dignisarum , debilis stimere humanisni naturam id est, eodem modo quo debuit meare is indum flebuit assiimere humanam naturum , quia non dehia creare ob aliquod in mundi , vel ob aliquod prineiptima Dei determinutum Melo libet ει gratuitam Des voluntatem, bonaealem et a gnatisdinem, sapienti x, dic. ideo debuit ammere naturani Diacinia fium aliquo in mundo, nee ex deterinisam Dei priheipio se tantatrie requishione suae voluntatis, honstatis, e requirentium liberam gratiae a humanae naturae as-ptionem ac pro de se, ita debita
343쪽
nestiuitionis sivinae OIunfHis illarum dignitatum ex ei suppositione , non autem debito absoluto. Debuit itaque ex hac sup- positione assumere humanam naturam , prout subjungit M Ut peris illam assumptionem exaltaret mundum totum universum in ma- , jori fine amabilitatis mundi, desbonificabilitatis, magnificabilitatis, occoquam mundus potuit recipere Deus in novo esse perfi- cere; hoc fecit per unionem diqina dc humanae naturae in Christo, is alias Deus non salvaret suum debitum praedictum sibi ipsi, is suis dignitatibus cum majoritate magnitudinis bonitatis, &c sed , cum minoritate, quod est impossibiles secundam praedictam ordia
tionem ergo Deus debuit Ginere humanam naturam. ,,
XXI. Ex hoc textu simul e*plicatur quod dixit Lullus, quaest. 93. in Verbis adductis, num 8 ubi dicit, quod Deus sibi ipsi injuriar si non assumeret naturam humanam, d assiimetat creaturam irrationalem quia lim non intelligit de justitia absoluta dc praeve- niente liberam Dei voluntatem tersectam ordinationem divinarum dignitatum , sed tantam de justitia sundata in dicta ordinatione , ac libera & gratuita Dei voluntatera sicut debitum ad iniimendam hu- manam naturam unic fundatur in praesita ordinatione. Similiter e plicatur quod ibidem dicitur, videlicἡ qud Deus injuriaretur suo
effectili , si non assumeret humanam naturam, d tantlim sibi uniret creaturam irrationalem mm .in hac quaest. 99 express&saretur qubdnec mundus nec humana Iaatura ullum ju Iabuit ad unionem humanae tur , sed quod debere humanam naturam, eum Deo uniri micδprovenit ex praefata dignitatum ordinati e dc gratuita Dei voluntate exaliandi mundum in majori magnificabilitate, ac proinde ex dicta 'rdinatione d voluntate Dei descendit jus in humanam nat ram dc totum universum ad praefatam unionem . quo supposit Minhoc sensu tantlim dicit Ludus innotata quaestione 3 qubd , si Deusippi assumeret humanam naturam , sed creaturam irrationalem, i jilriisetiu suo effectui. XXII. Amplitis in eadem quaest. 99 explicat Lullus praefatum sensum; nam, num a. ita scribit: MItem cum Deus creavisset mundumis, hominem ad ae emam Beatitudinem, Iat manum genus fuitis deviatum , fine, propter quem fuit creatum per originale Pecc is tum , Deus debuit assumere humanam naturam δέ esse homo, is mori ad recreandum humanum genus , satisfaceret illi fini, quem is supra diximus, ad quem mundus sui creatus. , an inis verbis dicit Linus , Deum debuisse assumere naturam humanam, non sin
344쪽
per passionem & mortem Christi fieret Deo debita satis io , qua
med ante posset homo consequi finem beatitudinis , ad quem erat creatus in hac autem doctrina, quae est eadem cum doctrina Divi Anselmi in libro cur Deus homo, debitum non est absolutum, sed ex suppositione divinae ordinationis & ariun conveniunt Theologi d centes, sollim creaturam cum Deo unitam potuisse Deo reddere debitam tersectam pro peccato satisfactionem. XXIII. Claritis explicat Lullus suum stimum i solutione objecticulis propositae, num 3 scilicet, quod, inter finitum & infinitums, ens est nulla proportio, unde sequitur, qvbd Deus non debuit imis carnari, tim ipse sit infinitus, o homo, finitus D, nam ad hoc num 4 ita respondet. Verum dicis quando dicis, qubd inter finiam tum d infinitum ens sit nulla proportio, cam finitum ens quoada se habeat nullam dignitatem, nec Virtutem utendi infinito ente, is sed infinitum ens bene potest ratione gratiae & 1aritatis sic se lim, miliare erga hominem per unionem, sicut per dilectionem, elim, Deus diligat suum effectum & quia Deus magis di melitis scit du, ligere suum effectum qu m aliquis alius, voluit se unire i m h
is mana natura, ut suum effectum tantam exaltaret, quantum potuit,is' quantlim suus effectus potuit recipere & talu proportio interis finitum & infinitum non est impossibilis, nec contra magnitudi is nem nobilitatis divinae bonitatis, occ. quae in suo effectu requiritis magnum bonificare is Ecce quomodo hic sundat debitiun Dei ad Incarnatibnem in gratia & charitate Dei erga suum effectum Patet itaque sollim de potestate ordinata, non autem de absoluta dicere lium , Fbd Deus non potuerit sibi unire creaturam irrationalem quod idem ex aliis libris ostendi facit potest, quo tamen, brevitati consulens, supersedeo. f. IT
Rect asserit Lusius in Prop. 14. Deum, quoad se O suam infinitamis
ua*mis iantum distare is peccato mortali, quantum diserialiu magis ναι saxeta Deo pereatum mortale , qudm veniale.. XXIV. Cum prop. q. ab hoc Censore notata sit eadem a 'Αrticulus sae meri i cui data est plena satisfactio, tom. a. cap. Vnihil de ipsa oportet icere in praesenti ridem dico de prop. s. ti
345쪽
ii primo Censore notatae, de quibus mus is hoc tam 3 diae a. disiere. 8. '. ac proinde ad reliqum procedemunXXV. Itaque prop. a. fic describitur Deus omnibus modis ab omni peream infinita , O quoadseuantum inflat a peccaso emati seisita mortali , sed homo existens in peccaso magis di ut dis missioni
rure , mamindine , Os , per Peccarum mortuis , quamper emati Et scietis consentis , quod homo faciat peccatum emaia , in non in mortuis; alioquin magis dissaretis divina bonitate perpeccatum male , qutim per monuisuis Deus licentiarer hominem, quMfaceret peco . tum moratae r odes impossibila. Quaest reti sent circae finienti
Censura Proposim quoia primiam partem es fassas quia prius ora Deus, quoiadse , 4 cretali , quam 3 veniari , cum Maria Dei φαα Messe in sariasi , O non in mort uoad secum in partem, in re coinciis cum Maeres Cabini, quis dicit Deum consurire, quM a
VL Haec propositio quoad secundam partem ea ruat manee abundanter in tona. a. cap. Q. ad artic. q. ymerici, ubi o seditur , ibi agi de peccato veniali ncm propries, S inomia vili sed vulguriter, quoad senium popularem tali quia ibi agit de mendacis vulgari r cepto, quod committit puella, quae post mnip misit secere e iam sta corporis, resipiscit non videra prostituere A tunc dicit citam mentiri illa negario in opin eorporis eo modo, quo mendacium vulgariter dicitur , datatur etiana pecca uim veni leo de hoeio laxiter disto peccato veniali dicit Lia lus, Deum con tire ut ipsum s at illa piae et unde e contextu illa assertio non est generavi , prout videtur esse in verbis extractis aeontexi dicto Censore notatis, sed est determinata ad vidqualecumque mendacium puellae in Censura autem propinthinum ab authoribus scriptarum non sunt attendenda verba ex contextu avulsa, sed secundit sensiam , quem ex contexti raetendunti
XXVII. At hic textus, qui eisdem verbis DCensire pro u sthabet in notata quaestione rar , quoad primam partem tinnie ruinis latur falsitatis , laudato Censore marini ob rationem, quam E a quia Lussus, Privi, ponit qud Deus infinita Giuida einmmeeato gaec autem propositio est verissima, quia Deus, olim sit infinita bonitas , infinit distata quacumque mastra, nam distra inmiso, quo est infinita bonitas, clim ipsa infinita bonitas, sit ratio, mi MDrat ac Molad infinit distat ab omni peccato Secumis pcmit Bul
346쪽
ius quod Deus quoad se tanti undilla a pecciso veniali, sicut a mortali ubi ly quoadse aperia denotat agi de Deo quoad suum esse infinitam excellentiam suarum persectionum,in praechis h quolibet extrinseco ipsius Dei quia Deus quoad suum e infinitum, infinitam excellentiam suarum persectionum infinia distac quocumque extrinseco, ideo quoad se infinit distat tam h peccato mortali, whm a veniali prout consequitur ad primum Luti assertum in textu notato 6 quia in infinitate non datur magis, minus, ideo DeusF'ad se tantlim distat , peccat veniali , quanitima mortali, quia ab utroque distat infinith; quia tamen non eodem modo se habent peccatum mortale, dc veniale , quoad distantiam λ Deo, ideo Temiis , dicit , quod magis distat a Deo peccatum mortale , qam veniale.
XXVIII. Ratio autem suae censurae, quam assignat laudatus Censor , non procedit in eodem sensu ; nam dicit: Quia pius distat Deus quoad feta mortali, quis dimissi, cum gratia Dei queat fimul est. cum veniali , O non cum mortali nam gratia Dei, quae magis distat: mortali , quam h veniali , non est Deus quoad se is tantam potest dici , quoad similitudinem atque ita ex eo ubd gratia, quae est
similitudo mi , magis distetis peccato mortali, - . veniali, math insertur subd Deus quoad se magis distet a mortali , quis iveniali, clim tantam inferri possit, qubd Deus quoad aliquid sibi
extrinsecum magis distet non autem ub Deus quoad sera quia Deus quoad se unic importat suum innnitum esse ex suis infinitis persectionibus quo modo non erificatur de ipso magis & minus inne, sed pura infinitas unde nulla videtur aperta ratio , cur ulli propositio possit salsitatis notari in ratio ipsa , quam dat laudatus
Censor, solae infert illud ipsum, quod dicit ullus tertio loco hujus propositionis , videlicet Fbd peccatum mortale magis distat a
Deo , quam veniale & propterea gratia potest esse cum veniali,&non cum mortali, ut passim adstruit Lussus. XXIX. Similia ac Lullus docet Divus Bonaventura in .disit. 7.Part. 3. q. . ubi in principio reser Philosophum dicentem Prima causa se in mod haset ad omnia , icti omnia non aleant se undmod ad primam & in resolutions quainionis docet, qud Deus secundam se aequaliter est in omnibus rebus , quamvis quoad effectum inaequaliter 'inde ad primam objectionem ait Quod enimis obiicisur , qudd Deus uni miter se habes ad onmes res, fi interuis lig.ur uiuius ex parta dirini in , verum est; si autem in-
347쪽
is telligatur ex parte effectus, salsum est, quoniam Deus uniformia, ter,in stabiliter existens caetera movet,in multos varios esse , tus producit 4 essiciendo diversa in rebus, facit Fbd res non se , habeant uniformiter ad ipsum,, Eadem igitur ratione, qua Deus secundisi suum esse aequaliter ei in rebus , S ex diversitate esse . tuum oritur diversitas pariter Deus quoad se aequaliter poterit disitare a peccato mortali , veniali, cum hoc ub magis distet ab eo peccatum mortale , prout dicit Aristoteles quod ipse uno mod6 se habet ad omnia . sicἡt ipsa inaequaliter se habeant ad Deum. Etiam Deus , quoad sein suam infinitam persectionem infinit distat ab
omnibus creaturis, tamen ex creaturis illa, quae est magis e secta , magis accedit ad Deum. XXX. Praeterea Divus Bonavent in . dist. 32. are. I. quaest. 3. Utrum Deus diligat omnes creaturas aequaliter 'Ita resolvit: οι Respon-
, deo dicendum, qubd de dilectione Dei est loqui dupliciter, vide, licet secundam essentiam, secundam essicaciam sive secundum , actum essentialem secundiim effectum consequentem. Si lo- is quamur de dilectione quant 1 ad essentiam, sive quantis ad ac- , tum essentialem, sic non tantam aequali dilectisne diligit omnia .
, imbriantlim uno Qeodem actu simplici & indivisibili , nullo in m lato , nullo multiplicato , quas quidem est divina sis. Si verb, loquamur de dilesiione , quantam ad efficaciam , sive quaestim ad
a, effectum consequentem . . . . dicendum est, qubd Deus non omnes
a creaturas diligat aequaliter num. 7. Ad illud quod obiicitur , Fbd prima causa uno modo se habet ad omnia , dicendum quod, illud verum est , quantlim ad id quod est ex pine Dei, sed tamenis creaturae, sicut ipse dicit, non uniformiter se habent ad ipsuma, quoniam diligere Dei non tantam dicit quod est ex parie ipsius, , sed etiam effectum creaturarum, hinc est Fbd ratione illius potest attendi inaequalitas , Similia docet ad ultimum argumentum. Unde sicut dilectio quantaen est ex parie Dei est eademin aequalis divem si ficatur ver secundum ei ctus, vel secundam di sitionem objecti dilecti , si pariter relata distantia. XXXI. Ulteritis, in Sentent. plurium Theologor idem est Deus, qui offenditur per peccatum mortale, & venialea, quoad se eodem. modo se habetura tamen gravitis offenditu per moriale, quin perveniale Theologi etiam defendentes peccatum mortale esse infiniatum simplicis in ratione offensae, regulariter conveniunt in hoc ,
sub peccata mortalia quoad anc in talem sunt aeqviilia aliunde
348쪽
aliunde unum peccatum sit -ajus, quam aliud: Unde Amori, heoLEclec. om. a. tract de Incam dist. a. quaest. I. in sol objec. 3. ait Respondeo ad primum, distinguo sequeretur Ddd unum pec- , catum non esset majus altero, quoad suum esse sormale concedo; , quoad suum esse materiale , nego. 3 Laesitori tom. a. in S. M-selm de Incam tract. a. dub. 3. f. q. ad idem Argumentum ita resere M Ad argumentum respondent plures , peccata esse aequalia in , ratione ossensa , nimirum infinitate desumpta ex divina majestate, offensa, quod non impedit inaequalitatem ex aliis principiis , vi- , delicet intensione , circunstantiis δε aversione activa Hoc autem Idem est ac dicere , Fb peccata mortalia quoad majestatem Dei offensam sunt aequalia inaequalia Verd quoad propriam rationem: Dergo ista possunt dici, cur non poterit Lullus dicere, non quidem peccatum mortales veniale infinitesdistare a Deo rac tantii dis tare unum quantam aliud, sed Deum infinit distare ab utroque, quρad se tant a distare ab uno quantam ab alio ;/ tamen peccamni mortale pleis distare PDeo, γ,m venialea
Docet Lusius in Prop. q. Beatum non inspecie aliqua sed in i a divina essentia , seu is ijsilietate increata, idere Deum intuitiri. XXXIL Propositio 17 dc ultima se exponitur: In risone Dei in- rerum Beatus in propria intinisibilitate Dei increata, O pua est Deus, euigit disinam Trinitatem O essentiam, non in suo oprio inressisibili
creato, ses immedisse , Deo communicante intine i Beato suam essentiatim in iobilitarem. Quaest. Isso num. I. Censura Propositio ridetur errone , O accedere ad Giqui rum re quatenus ait Bearum inaesiigere insessisibiurare increata , O ipsam ei communicari. XXXIII. Quoties hanc Censuram textumque inustum considero, non possum percipere qualiter hic clarissimus Censor tam acriter in Lullum excandeat, clim , saltem attento titulo hujus quaestionis, arpareat Lullum in textu notato docere idem , quod Divus ' rhomas
ejusque Discipuli de visione inmitiva Dei; quod Amori, Theox. Eclec.
tom. I. tract. de Deo, disp. 4 de visione intuitiva Dei, q. a. Notando A. sic exponit: σε homistae ver,dicunt, in Beatis nullam dari,
, aut dari posse speciem five impressam sve expressam divinae G m. III. v
349쪽
, sentiae hinc dicunt essentiam divinam se per semetipsam immediaes, 'unire intellectui humano , seu animae, ita ut essentia divina sung , tur formali officio specierum S anima humana in esse intellige , tis tam persectyuniatur cum essentia divina & infinito cumulo per, sectionum, quam persectesnobis de facto uniuntur species colorum, , lucis , harmoniae , voluptatis , im ipsi actus nostri interni. Sicut , ergo homo mundanus in hac vita ex tali unione specierum sensibu, lium dicitur objecta sentire , vel videre: ita continget ex imme- , diata unione divinae essentiae, ut videantur .sentiantur infinitae, persectiones Dei; oc cimi sentire intellectitaliter has persectiones, idem sit, ac illis frui, mirum non est Fbd homo ex vision Dei , intuitiva, per immediatam unionem Omnium potentiarum ad silentiam , Dei , felix ac beatus sit. , . XXXI v. Audiatur circa hoc ipse Divus homas, pari. 3. quaest.' art. 3. ad 3 scribens licendum , Od cognitio beata non si per speciem , qua st smilitudo divina essentia , et eorum qua in divina essentita cognoseruntur , ut patet ex his quae in prima parte dicta sint,
sed talis cognitio es ipsus divino essentia immediaes, per hoc quod ipsa essentia divina unitur menti beatam, scut intelligibile intelligenti. Ipse
pari. I. quaest. a. art. a. in corpore tenet, qu3d per nullam smili-dinem creatam Dei essentia ideri potem hoc probat o tandem concludit Unde dicere Deum per similitudinem videri, es dicere divinam esserinam non ideri, quod es erroneum p. ad 3. ait : divina essentiatinitur intellectui creato, ut intellectum in actu , per seipsam faciens inrellectum in actu Art. q. incorpore, sic : Non igiturpores inrellectus creatus Deum per essentiam Midere , ni in quantum Deus per suam gratiam se intellectui creato conjungit , ut intelligibile ab ipso; 4rt. s. in cor. ita e Cum aurem aliquis intellectus creatus videt Deum per essentiam, ipsa
essentia Dei 'forma inielisibilis intellectus. . XXXV. Habemus itaque ex mente Divi Thomae ejusque discipulorum , qudd essentia divina ut serma intelligibilis unitur immediaesintellectui, in intellectus ipsam per seipsam immedi at attingit; quia attingitur ut intelligibilis , in ipsemet increata intelligibilitate attingitur, non enim attingitur in specie , vel similitudine , sed in seipsa immediat , aliter hon videretur intuitise, qui ex Divo Thoma, dicere Deum per similitudinem videri, est dicere divinam es intiam non videri Unde sicut alia objecta in similitudine di specie intelli guntur , ratione cujus speciei sunt intelligibilia Lita Deus, non in similitudine, specie videtur, sed immediat in sua essentia, desita
350쪽
attingit eum intellectus in ipsa intelligibilitate increata; quia divina essentia per gratiam seipsam ut intelligibilem uni cum intellectu ereato, ideo sic Deus communica intellectui suam essentialem inteuligibilitatem, id est, se dat, seu intime se immittit in intellectum nisi enim seipsum ut intelligibilem intellectui communicaret seu uni et, non posset ipsum immediates facie ad iaciem attingere, ut latῆ probant Thomistae. XVL Consideremus nunc Lulli textum, irimb titulum ho latae quaestionis Isso in qua quaeritum Utrum anima separata cognoseat et intelligat per species in laxas dies, vel species receptas in compore, vel per species, quas existens separara, recipit ' Sani haec quies tio communiter agitatur, quia inquiritur generaliter de cognitione
intellectione animae separatae, intelligitur haec quaestio in ordine ad omnia intelligibilia ab anima separata, prout respectiv ad omnia illam resolvit Lullus : Unde respectiv ad Deum inquirit haec quaentio, an Deus videatur per speciem aliquam, vel sine ipsa: quod re- solvens Lusius , num I. sic scribit Solutio in 3. O 6 6 138. ures tione significata es, scilicet, quod in sone Dei beatus intellectus inpropria intelligibilitate Dei increata. O quae es Deus , attinis dixinam Trinitatem , O essentiant , non in suo proprio intelligibili creato O hoc e aliqua specie antiqua vel novi. sed immediat O facie ad faciem Deo communicante intellectui suam essentialem intelligibilitatem , ut int lectus eisitatusfit in altiori gradu sonis, O participationis Dei alias , A inter Deum cinaesiectum esset medium, scilicet species antiqua el nova beatitudo intellectas esse diminuta, O gloria non esset acquisita in me, sed in medio , in quo non esset quies siquod es impossibile. XXXVII. Sanε, si laudatus Censor exposuisset, confideras et integrum hunc textum, non aded sinistes apprehendisset Laeli se sum; nam loquitur de intuitis Dei visione, inane docet non fieri in species similitudine , sed immediat facie ad faciem,' ideo , quia divina essentia ut intelligibilisse unit cum intellectu beato, beatus interuetas, non in specie aliqua vel similitudine, sed in intest*ibiliatare increata , quae es Deus , hoc est in ipsemet divina essentia inreuligibili, quae est suamet increata intelligibilitas, attino nisi Tri
nisatem, O essentiam ac cumulum omnium persectionum quia intellectus e atus per seipsum non potest sibi unire divinam essentiam,
sed hoc tantii fit, ipsi divina essent deipsam uniente per gratiam 4 4htellectui ideo videtur ens immMAM, O foetea eiem . Dro in Murenaee , . estπε , seu ut formam intelligibilem Titsummii