Interpretatio epistolae catholicae s. Jacobi quam ad gradum doctoris in S. Theologia in universitate catholica lovaniensi consequendum instituit A. J. Liagre

51쪽

Oper. cap. XIV. n. 21, jam aevo apostolico non deerant qui, non intellectis quibusdam subobseuris sententiis apostoli Pauli, ad salutem obtinendam, fidem, operibus neglectis, sufficere putarent. Jan vero adversus hunc errorem epistola JAconi, sicut et ceterae catholi eae pleraeque, in lentionem maxime dirigere videtur, ipsum modo directe impugnando, modo indirecte, varia nempe morum praecepta tradendo et urgendo. Tertio tandem, nonnulla vitia inter fideles grassantia, maximeque contentiones ac lites, opportunam et sedulam correctionem postulasse putaverim. In hoc enim multum allaborat Apostolus, et ita quidem, ut nec suavitate in adhortando, nec gravitate in reprehendendo careat. Dogmata porro, si illud de operum necesSi tale excipias, vix attingit, quamvis ea quae ad Scopum Suum magis conducunt, breviter commemorare non omittat.

Quod ad hujus epistolae Stylum attinet, a ceterorum N. Τ. scriptorum stylo nonnihil disserre deprehenditur. Ipsius quippe oratio maxime concisa est et vivida, saepiusque asyndetica. Et, quod mirum est, in hac tam brevi epistola vocabula occurrunt sere Sexaginta ilin, nec quidem

Ilaec autem ex ordine hic recensere operae pretium duximus. Sunt

κατιωπαι, αρε σαντων, ετρυφησατε, πρωιμον, κακοπαΘ ια, πο λυσπλαγχνος.

52쪽

. insimae graeci latis, quae iii N. T. libris nulli bi adhibita reperiuntur. JAcono insuper poeticum ingenium non defuisse, plura testantur. Enimvero imaginibus, orientalium m0re, iisque haud adeo vulgaribus, deleelatur cs. l. 6. 13. 14.15. 25. 24. III. 5-7. 11. 12. IV. 15. V. 2. 5.); interrogationibus et gradationibus studet; antitheSes easque, quo sortiores sint, asyndelice junctas captat. Lectores suos subinde dramatico more interpellat, et in rem ipsam quasi introdueit cs. II. 2, sqq.; 15, Sqq. lV. 1, Sqq.; 15, Sqq. V. 1, Sqq.; 15, Sqq. . Vehementiori etiam assectu nonnumquam abreptus, absque ulla apparenti transitione, ab una materia ad alteram distrabitur. Ipsi denique librorum V. Τ. lectionem perquam familiarem fuisse, tum ex sententioso dicendi genere, tum ex allusionibus, imo et ipsis locutionibus in scriptis illis usurpari solitis, abunde constat. Haec quidem de scopo ac scribendi genere 4 AcoBl annotasse suffecerit.

S. 5. Qua linsua, quo tempore et quo loco congcripta fuerit epistola Iacobi.

Epistolam I coBi graece scriptam fuisse, uti communior fert sententia, eo verisimilius existimaveris, quod ad Iudaeos dispersos directa fuerit. Notum enim est linguam graecam tunc temporis vulgarissimam suisse, adeo ut ipsi Judaei versione Septuaginta-virali pro hebraico textu promiscue uterentur. Communem autem sententiam illud pariter confirmat, quod nempe tradit auctor Synopseos Seripturae saerost diu, sed immerito, ut videtur, D. ATHANAsio adscriptae. Scribit igitur vetustissimus ille auctor, JAco usu fratrem Domini secundum carnem, et primum Hieroso-

53쪽

lymorum episcopum, Evangelium S. MATTHAEi , hebraico idiomate primitus conseriptum, in linguam gra eam trauS- tulisse l . Quod si opportunum duxit I cosus, utique et ipse epistolam Suam Graece exarare opportunum duxerit. Annus conscriptae hujus epistolae certo desiniri nequit: quod ceteroquin de omnibus sere libris sacris dicendum

est. Unum tamen statui posse videtur : nimirum JACOBUM tunc tantum scripsisse, cum jam PAGLUs epistolam suam ad Romanos misisset. Quod ut teneamus nonnulla suadent. Et quidem uti, AucusTiΝo duce, modo notabamus, IACOBI epistola adversus eos, qui sententiis PALLi in epistolis ad Romanos et ad Galatas praesertim traditis abutebantur, maxime directa videtur : cum summopere allaboret I conus in operum necessitate adstruenda et comprobanda. immo. ad thesim suam stabiliendam, ipsum ABRAHAE exemplum urget; et ad eadem Geneseos verba, quae PAULus Rom. IV. 5. ut probaret ABRAHAM non ex operibus sed ex fide justificationem hausisse, adduxerat, ipse, ad operum necessitatem asserendam, provocat. Porro cum ex una parte epistola ad Romanos anno circiter post CHRisTUM natum 58 scripta suerit; ex altera vero, septimo NERONIS anno

sive 62 juxta alios s2ὶ, decimo autem sive 65 juxta nonnullos IJ, IacoBus morti traditus fuerit, intra duos extremos terminos epistolam nostram conscriptam concluserim.

Quod ad locum attinet, Hierosolymis, ubi J coBus sedem fixam habuisse videtur, illa exarata haud arbitrario praesumitur. Opp. S. ATHANASII tom. IV. pag. 155. Ed. Benedici. 2ὶ CL BARONII Annal. Eccle3. lom. I. pag. 62l. Antverpiae 1612. 5ὶ J. E. CELLERIER, Introd. au F. T. pag. 465.

54쪽

310ΝITUM. Texlum Vulgatae cum interpunctione sua imprimendum curavimus secundum editionem Vaticanam anni 1598. In textu graeco exprimendo, quia editione ab eminentissimo card. ANGELO MAIO elaborata, atque, ipso morte praerepto, cura P. VERCELLO ΝΚ anno 185T Romae publici juris facta, nobis uti non licuit, editionem COMPLDTENSEM Secuti sumus, ibidemque orationem pro nostro judicio interpunximus. Quod ad variaules lectiones attinet, ne longiores essemus, illas tantummodo notavimus, quae alicujus momenti essent, Simulque nonnihil auctoritatis prae se ferrent. Notum autem est externa monumenta , quorum ope quaenam lectio pro genuina habenda sit, dijudieari valeat, triplicis potissimum generis esse, scilicet : codices qui Unciales, utpote uncialibra litteris scripti, dicuntur; codices minusculos, litteris nempe cursivis conscriptos; ac demum versioues antiquas. Nonnihil etiam subsidii afferunt veterum Patrum Scripta. Porro codices unciales, ad quos imprimis attendendum est, nonnisi quinque, quod epistolas catholicas Spectat, numerantur; videlicet :Codex A, sive Aleaeandrinua , MuSei Britannici, qui saec. V exaratus

Codex B, Seu Vaticanui, omnium antiquissimus Ssec. IV. 3. Ipse eSt quem modo laudavimus, quique ROMAE an. 1857 editus est. Codex C, Regiua, saec. V exaratus. MutiluS Bulem est a cap. IV. 2. Codex G, Angelicus, bibliothecae nimirum Angelicae, monachorum ordinis S. AUGLSTINI Romae. Non videtur ScriptuS ante medium Saec. 1X. Codex K sive MosquenSis, ex monasterio S. DIONYSII in monte Atho. Noni videtur esse Saeculi. Inter antiquas versiones memorandae maxime Veniunt :Itala et Syriaca Prahito, quarum Summam antiquitatem Supra

pagg. 28 et 5T, delineavimus. Coptica, sive Memphitica, dialecto AEgypti inscrioris, et Sahidiea,

sive Thebaidica, dialecto . Egypti superioris, exeunte Saec. ΙΙΙ, ut Videtur, con Scriptae. AEthiopica, quae exeunte sere saec. IV Suscepta plerumque putatur. Armenica, saec. V consecta.

55쪽

ARGLMENTUM. Statim post epistolae inscriptionem, qua apostolica seribentis dignitas declaratur, iique, ad quos scribit , exprimuntur l, orditur Iacobus ab adhortando Adso- Christianos, ad varias tribulationes, quibus obnoati erant,loelo ae eonstanti animo perferendas 2-4ὶ. Sapientiam porro

ad hoc praestandum necessariam, a Deo, cujus summam

benignitatem extollit, magna eum side postulandam esse docet i5-8 . A generali vero exhortatione transit ad speciales quasdam tribulationes perlustrandas, ad quas Iubenti animo tolerandas auditores suos specialius incitat. Et primo quidem eos, qui mo Christi nomine bonorum suorum rapinam passi fuerant, solatur eι roborat, tum gloriam in coelo talibus repositam, tum divitiarum instabilitatem ipsis eaehibendo 9-11 in. Deinde eos qui tentationibus, quibus ad peccata

interius allieiuntur, fortiter obsistunt, beatos proedieat; quia post probationem sideles reperti, coronam glorioe consequentur 12ὶ. Re tamen tentationum suarum causam in Deum refundant, quod asylasis εatis pronum est, ipsas nequaquam a Deo immitti, sed ea propria cujusque concupiscentia ortum Diuili od by Cooste

56쪽

46 dueere tradit si 5-15ὶ. D quo magis falsam illam opinionem

ab auditorum mente avertat, Deum immutabilem omnis boni fontem esse proclamat : ad quod Armandum, ad eximium humanoe regenerationis beneficium, eae mera Dei benevolentia profectum, provocat 16-18 . Εaeinde vero occasionem sumit varias proponendi eaehortationes, ad vitam, uti regeneratorum genus electum decet, instituendam e sicque primarium epistolae suin thema aggreditur. Proemissa itaque generali ac bipartita propositione 19-20ὶ, priorem partem, quae est de verbo evangelico, quo mediante regenerationis gratiam assecuti erant, studiose suseipiendo, nunc evoluit 21 . Statim vero errori tunc temporis grassanti Oeeurrere volens, sideles suos serio admonet, parum esse si doctrinam evangelieam auditu percipiant, eam vero in praxim deducere non sata

stant. Qua proposiιione dupliei qenerali eaeemplo illustrata, ad ea quae postea dicenda erunt viam parat 22-27 .

57쪽

CAP. I. y. l.

47, 1. Jacobus Dei, et Domini nostri Iesu Christi ser

vus, duodegim tribubus, quae sunt in dispersione, Salutem.

l. 'Iακωῖς, καὶ κυρίαι In σS Xριστα δαίλος, ταῖς δώδεκα ρυλαῖς ταῖς εν τῆλα ορα, χαίρειν. PAIἈPHRAsis : Iacobus, Dei ac Domini Iesu Christi servus, δεμο- Christianis omnibus per varia loea dispersis salutem adprecatur.

y l. Iambus Dei, et Domini nostri Iesu Christi servus.

Si li mortalem stloriam homines appetentes, ait DIDYMLs ALEXANDRINLs l), in Sula congcriptionibus, ilignitates quas putantur habere. praeponunt : ita sancti viri in epistoli3 quas scribunt aa ecclesia1, principaliter proserunt δe servos erae Domini nostri Iesu Chriati, oestimantes hane appellationem Supra regna totius mundi consistere. Iacobus. Nomen erat apud Judaeos celebre, propter Patriarcham qui duodecim tribuum parens fuit. Est autem IACOBUS, Στο , a zpocalem tenuit es. Gen. XXV. 25. . Quae ad IACOBI nostri personam spectant, supra pag. 22 sq. delineavimus.

Dei, et Domini nostri Iesu Christi servus. Quod IAcohus

JESU CHRISTI aereum δουλον) se vocet, id non est eo sensu intelligendum quo servi dicuntur quotquot obedientiam CHRISTO praestant, uti Rom. XVI. 18; Ephes. VI. 6; etc.; sed servus dicitur, ut ESTIIVerbis utar, yroyter miniὀterium verbi, in quo serviebat Christo Domino. Hunc autem Sensum vocem δουλου obtinere posse. Vel exinde patet quod haud raro cum voce ασόστολος permutetur. Cl. Gal. I. 10, coli. v. l; Iudae v. 1; pocal. I. l. Eodem prorsus Sensu in V. T. formula ri ἰπr 'II saepe usurpatur; v. g. de MOSE, Exod. XIV. 1l; IOS. I. 1; de IosLE, Jud. II. 8. Non erat igitur cur CAIETAΝΓs in h. l. scriberet, hujus epistolae auctorem minus certum reddi, eo quod seipsum non nominet Apostolum. Plerique ex interpretibus voces Dei et Domini Sejungunt, ita ut

sit In Epist. Iae. brevis enarratio. Patrol. Graec. Migne. tom. XXXIX. Ol. l749.

58쪽

EPIST. S. IACOBI.

illud ad PATREM , hoc vero ad FILIUM reserant. Νobis tamen praepia et sententia S. CYRILLI ALEXANDRINI dicentis : Deum hic et Dominum Iesum Christum appellat : id enim natura esse naum non ignorabat praedicator veritatis iij. Et quidem, si duas distinctas personas auctor Sacer designare voluisset, Videtur quod non tam arcte voces Θεου et κυμου conjunxisSet, sed ante κυριον articulum apposuisset. Scripsisset etiam, opinor, ut ordinarie sit, κυρο ηόχων 2 Verum pronomen quod in quibusdam antiquis Versionibus eomparet, a codicibus griccis, immo ab ipsa Itala prorsus abeSt. Huic autem interpretationii Ethiops interpres plurimum lavet, vertit enim : a Iacobo servo Dei Domini nostri Iesu Christi. Igitur locus iste vim dogmaticam ad Divinitatem CHRISTI comprobandam habet. - De sacratissimi nominis JESs etymo et notione erudite scripsit ili. D. BEELΕΝ , comment. in epist. O Philipp. edit. II. pag. 66 Sq. not. 4.

Duodecim, tribubus, quae sunt in dispersione, salutem.

Per duodecim tribus quae sunt in dispersione, omnes Iudaeo-Christianos extra Hierosolymam commorantes intelligit. Fuere quidem qui hune numerum mysticum haberent, et sub eo omnes christi-fideles, sives Iudaeis sive e Gentibus, comprehendi putarent. Verum, praeter communem loquendi usum, illud etiam huic interpretationi obstat, quod nempe ii, ad quos praesens epistola dirigitur, variis persecutionibus subjacere dicantur. Porro in Gentiles conversos persecutionem tunc temporis jam Saeviisse, nihil probat: dum econtra neminem latet qualiter Judaei populares suos, qui CHRisTO nomen dabant illumve praedicabant, insectari consueverint Cf. Act. VIII. l. XIII. 46. 50; XIV. I. 12. ete . . Ευ τη λα-ρα subaudi ου-ς. Hujus abstractae loeutionis sensum

interpres Syrus optime reddidit per Maa: i. e. quae cliδ-yersa: sunt, inter stentes. Porro IACOBUS specialem quamdam dispersi O-nem prae oculis habuisse non videtur; sed alloquitur tum Iudaeos illos ex omni natione, qui die Pentecostes baptismum suSceperant Αct. II. I. 41); tum illos qui, post STEPHANI necem, ingraveseente Perse-

tione XXXII. Opp. tom. VIII. pag. 300. Ed Λuherti.

59쪽

CAP. I. F. l.

curione, per regiones audaeae et Samariae dispersi suerant Act. Vill. li; tum demum eos qui a dispersis evangeligati CHRIsTi fidem susceperant titi. v. M. Salutem. Xαίρειν, scilicet λεγει : salutem et incolumitalem ad- Precatur. - CAIETANUS in h. l. salutationem istam carpit, utpote probanam ac nulli salutationi cujuscumque alteriua apostolicae epiStola conformem. Et in hoc praecipitanter egit. Eadem enim prorsus PM salutatio quam epistolae suae synodali Apostoli Hierosolymis congregali praefixerunt. Neque aliter GABRIEL angelus B. Virginem salutavits Luc. I. 28ὶ; nec alio verbo CHRISTLs redivivus pias mulieres primum allocutus est Mati. XXVIII. 9 . Ceterum vox ista ad salutem corporis non necessario coarctatur.'. 2-4. Omne gaudium existimate fratres mei, cum in tentationes varias incideritis : scientes quod probatio fidei vestrae patientiam operatur. - Patientia autem Opus persectum habeth: ut sitis perlaeti et integri in nullo deficientes.

PARA PHRAsis. Summo gaudio lorum esse eristimate, fratres mei, quotiescumque variis tribulationibus alpis vobis aeciderit r quippe qui scitis quod illud ipsum, quo sides vestra probatur, eonstantiam estietat. Constantia autem vestra opus suum ad sinem usque perdurat e ut in adventu Domini inveniamini undique persecti atque integri, nulla re, quin ad salutem requisita sit, destituti. Disi iam by Co le

60쪽

EPIST. S. IACOBI. VARIANS LECTIO.aὶ voces της πι- ας Tiscus Anoa pius in textum an . 1859 editum recepit. Et recte quidem. Leguntur enim in omnibus codd. uncialibus; in versionibus Syriaca, Coptica, AEthiopica . Armonieci et Vulgata. Εas paritor legerunt THEOPuYLAcetus, o u Mopreius et BED . bl Pro habet quod in Vulgala Meurrit, Graece est ἰκιτώ, i. e. haheaι, idque absque ulla loetionis varietato. Bgn, in ioxiu suo latino habeas paritor legit: quod, teste Esrio, in plerisquo est emendatiorihus, et exhil, ni veteres concordantiae, et editio Lovaniensis. Insu por loetioni gri cae suffragatur tum major ipsius lectionis disticultas, tum contexta oratio.

. 2. Primum quod in scribendo sibi proposuerat Apostolus statim aggreditur. Judaeo-Christianos, mullis tribulationibus et persecutionibus obnoxios, consolatur, cosque ad illas patienter tolerandas adhortatur.

Omne gaudium eristimate. in Graeco : πασαν χαραν ηγήσασει,

h. e. Summum gaudium: mistimate. si Πας ubi dicitur de re quae ex Sul notione non pluralitatem sed gradus admittit, intensive non emtenrive Significat, nolintque id quod in hoc rerum genere erimium, plenum, Summum, marimum sit. Nomen cum πας con Structum Articulum eo casu nunc habet, nunc non habet; ubi habet, mimia, plena, Summa illa res desinite cogitatur ut res hujus vel illius ubi non habet, cogitatur universe. D Haec ili. D. ΒΕΕΙ ΕΝ s . Fratres mei. ὶ Modeste de so sentiens, uti notat CUM NIdS, fratres ipsos vocat, non filios.

Cum in tentationes varias incideritis. Οταυ. si quando,

quotieS. α Legitur haec particula in N. T. cum Conjunctivo, ait mi L in

l1ὶ Grammatica Graecitatis N. T. quam ad Croncii XViri tu ejusdem arssumenti librum, stermanico idiomate conscriptum, in usum suorum auditorum composuit J. T. B Lia . pag. 110. Lovanti l85I. - Ηunc porro librum intelligi volumus, quoties in hujus commentarii decursu Lectorem ad Gramm . Graec. remiSerimus.