장음표시 사용
61쪽
Clavi N. Τ. ad h. v. , ubi agitur de re, quam fieri et repeti posse nunc et postero tempore, judicamuS. D - Πειρα si , qui est a πειραζω , et ad recentiorem Graeci talem pertinet, generatim notat e erimentum virtutis seu virium alicujus rei, ut 1 Pet. IV. 12. Sed per me-ionSmiam essectus pro cauSa, πειρασμός saepe dicitur de omni re quin hoc eaperimentum Sumere nata Sit. Sic πειρασμός dicitur id quod malarum cupiditatum irritamentum constituit Mait. VI. 15. XXVI. 4l ; l Τim. Vl. 93. ΓΙειρασμα pariter vocantur tribulationes alicui ob religiosam ipsius professionem immissae, utpote quae ejus fidei veluti experimentum capiunt Act. XX. 19ὶ. Hoc autem sensu vocem πειρασμους in praesenti loco intelligendam esse, vel exinde patet quod pro ea mox ponatur ra λκιμ t υ της πισTεως. - Assit Itones Apostolus hic cogitaverit maxime eas, quas Christiani Evangelii
cauSa paterentur, quaSque PAULUS ad Heb. X. 52. Sqq. commemorat :magnum certamen paSsionum, opprobria, tribulationeS, vincula, rapinam bonorum, etc.
Porro gaudium in mediis amictionibus, quod ceteroquin et ipse CHRIsTLs Mati. V. 11. 12ὶ et Λpostoli Rom. V. 5; Pet. IV. 15. etc. constanter praedicarunt, divina opitulante gratia, impossibile non esse, vel ex Apostolis liquet, qui, postquam caesi fuissent, ibant gaudentes a conspectu concilii, quoniam iligni habiti sunt pro nomine Iesu contumeliam pati Act. V. 4l .
y. 5. Seientes quod probatio sidei vestrar patientiam operatur.
Causiam exponit cur tantopere gaudere debeant eum in amictiones varias inciderint; et eausa est, quia tribulatio patienter tolerata emeiat eonstantiam cui gloria coelestis reservatur. Sensus autem eSt:
γινώμοντες in Verbum Finitum Ope conjunctionis quippe vertendum eSSe, Satis indicat contexta oratio. - Δοκιμιον est id quo e loraturvet yrobatur a iquid : ipsa 'robatio Sive experimentum λκιμη dicitur, ut 2 Cor. VII l. 2. Δοκιμι itaque cogitantur οι πειρασμοι. Plenius scripsisset : γινωσκαζες οτι o πειρασμός, os ἐστι το λκι- μιον ροῶν τῆς πΘrεως. . . scientea quoa tribulatio, quae rat medium quo fides veStra urobatur ... Υπομον quamvis notione secundaria de patientia seu tolerantia dicatur 2 Cor. I. 6 , primario tamen
62쪽
EPIST. S. IACOBI. eonstantiam notat. uuae significatio, ut Luc. XXI. 19; Rom. II. 7 etc., hic etiam obtinet. Non enim agit IACOBLs de mosso quo amictiones subeundae sint, Sed de eo quod amictio patienter tolerata esciat. Unde patet nullam inter IACOBLM et PALI LM Rom. V. I. 4 , antilogiam stari, Sed utrumque unum idemque asserere : nimirum tribulationem,
si patienti animo toleretur, constantiam operari. Η ΘΛkις PALLI re non differt ab eo quod IAcoBUs το δοκιμιαν vocat. Confusio inde nata est quod auctor Vulgalae duo nomina δογγαμη lj et δοκιμιον, notione prorsus diversa, eodem vocabulo sprobatio in reddiderit.
y. 4. Patientia autem opus perfectum habet) Orationem in
hoc versiculo paraeneticam seri, ostendit imperativus adhortantis QPrω habeat), quae lectio probatissima est ses. Iret. var. . Sensus tamen exhortationis sat obseurus videtur. Quid enim intelligendum sit per illud εργον τελειω non statim apparet. Sunt qui putant IACOBUM bonorum operum necessitatem jam inculcaro velle, ita ut sensus sit: constantia autem veStra in fide sterilis non ait; sed econtra conjunosa semper Sit cum saetis perseetis, Seu eum perseeta agendi ratione. Cum tamen constantia in fide absque illis operibus vix cogitari possit, putaverim εργον τελειου ad ipsam constantiam melius referri, ipsiusque perseverantiam ad sinem usque conuolare. Alluserit ergo JAcoBΓs ad Mati. X. 22 et XXIV. 15, ubi CHRISTUS, postquam Apostolis suis persecutiones, quae ipsos et sideles manerent, praenuntiasset,
addidit : qui autem perseveraverit ο δε Θομειναςὶ usque in finem,
hie salvus erit. Indi recte vero fideles illos arguere voluerit, qui nempe primum ferventes et persecutiones sequo constantique animo perpessi, demum, infirmati ac calamitatibus pressi, pugnae cederent et a fide deficerent. Sensum igitur, quamvis liberius, Sequentibus EsTII verbis expresserim : Patientia uratra ne deficiat, seu opus guum perducat vique ad finem : Sic enim erit omS ab3olutum atque perse tum, et re et fructu. ouem sensum admittere videntur CORRELIUS ALAPIDE, SALMERO et L0RINUS. Ae non est hic opponentis, sed continuantis - Τελειος proprie est aa finem rem tus, absolutus, perfectura, in quo nihil desideratur quod adesse debeat.
1ὶ Δοκιρ- Rom. V. 4. probatam virtutem denotat, uti Cor. II. s.- Philipp. II.
63쪽
Uι sitis perfreti et integri in nullo desitientes. Constantiae
illius, quae ad finem usque duraverit, Anem ἴναὶ simulque effectum
aperit. Sensus est : vi in adventu Domini inveniamini undique perfecti et integri, nulla re quin au salutem sit requirita, aestituti. in ηρον dicitur id quod omnes partes suas easque integras habet quod proinde omnibus est numeris absolutum. - In nullo uesicientes pro appositione, quae duo praecedeutia complectatur et explicet, habuerim. Λεσομαι τινος vel ευ τινι , arati tuor, inalgeo aliqua re. Eumdem effectum perseveranti constantiae CHRISTus tribuit dicens :In patientia vcitra εν ον υ οννὶ possidebitu animas vestras Luc. XXl. 19. . Quae L Ucis BRUGENSIS sic exponit : si eonStanter patientes fueritia, possidebitia. ia eat, servabitis , salvas faetetis, obtinebitis salutem animarum vegirarum, a ternam consequemini Salutem.
vestrum indiget sapientia, postulet a Deo, qui dat omnibus amuenter, et non improperat : et dabitur ei. ' Postulet autem in sidenihil haesitans : qui enim haesitat, similis est si uetui
maris, qui a vento movetur et circumfertur. y non ergo
aestimet homo ille quod accipiat aliquid a Domino. ' Vir
duplex animo inconstans est in omnibus viis suis. 3. 5-8. Si δε τις υμῶν λείπεται σαρίας, αἰτείτω παρα τω
ανΘρωπος εκεινος, ο τι bis εταί τι παρὰ τα καιρίω. ' 'Α9. δίφυχος , ακαταστατος εν πα- σαις ταῖς ὀδοῖς αυresb. PAR APBR sis. Si quis autem vestrum indiget sapientia, qua Mylationum utilitatem atque pretium rite aestimare valeat, ipsam postulet a Deo, qui lubenti ac benevola mente dat omnibus, nec, Duiliet ooste
64쪽
hominum more, semel concessa e robrat : et dabitur illi sapientia. Sed postulet eum fide strina, nihil prorsus addubitans. Qui enim haesitanter rogat, propter instabilitatem suam similis est fluctui maris vehementi tempestate hue et illuc jactato. Cum ergo nonnisi constanti et perseveranti orationi repromissio saeta sit, non eaeistimet homo ille quod accepturus siι aliquid a Domino. Nec tantum in oratione sed et
in omnibus consiliis suis anceps animus inconstans est.
p. 5. Si quis autem vestrum indiget sapientia etc.
Tacitae objectioni Apostolus hic occurrit. Nam dicere aliquis poterat :quomodo tribulationes maximum gaudium nos reputare jubeas uuantopere enim humana natura ab eis abhorreat, quis ignoret Respondet itaque a1c0BΠS : Si quis vestram indiget illa sarientia quatribulationum utilitatem ae yretium rite aestimare valeat, postulet a Deo Porro casum hypothetice ponit, non quia putaverit illum vix oblinere, sed ne ab initio auditorum animos offendat, necnon ut illius sapientiae necessitatem magis inculcet. Et λειαεrm. α In locutionibus hypotheticis, quando rem , quae in propositione hypothetica ponitur, is qui loquitur, veram certamque, atque reapse factam esse aliquo tempore, aut fieri, aut suturam esSe simpliciter fingit, neque ad cogitationem, neque ad eventum aliquando experiundum eam revocans, Graeci adhibent εἰ cum Indicativo omnium temporum t).n - Σαρια generatim consistit incognitione rerum divinarum ac humanarum, illiusque recto usu, ut Sap. VII praeclaro describitur. Hic tamen ob contextam orationem σορια specialius intelligenda videtur de prudentia illa, quae metu persecutionum temporalium non amittit regna coelorum, sed, tribulationum pretii conseia , in ipsis gloriatur, recte existimans quoa non sunt conuignin Massiones hujus tempores ad futuram gloriam quin revelabitur in nobis Rom. Vill. 18. . Hinc egregie Ven. BEDA in h. l. M Si quis vestrum, ait, non potest intelligere utilitatem tentationum quae si delibus probandi cauSa eveniunt, postulet a Deo tribui sibi
65쪽
SenSum, quo dignoscere valeat quanta pietate pater castigat filios, quos aeterna hereditate dignos emcere curat. n
Postulet a Deo qui dat omnibus alipuenter. in Respexerit
IACOBUS ad Eecti. I. l. Omnis sapientia a Domino Deo παρα Κυρια )est. - Παρα, quod primaria notione convenit cum Gallorum ae chea, de is pari ste Marc. XIV. 45. Iola. XVI. 28. etc. 3, et Hebraectum ΣτV, tropice iungitur verbis inquirendi aut uiuendi aliquid ab aliquo l . Ut autem auditores suos ad petendum alliciat, liberalitatem Dei proclamat qui dat omnibus; utique his omnibus, ait AUGUSTINUS de nat. et strat. c. 17 qui sic petunt, et tantum yetunt, quomodo et quantum res tanta petenda est. - Asuenter : graece est πιλως. Porro Bom. XII. 8, legitur: ὁ μεταλδρυς, εν ἀπλοτ τι, quod Vulgata vertit: qui tribuit, in gimplicitale. CHRYSOSTOMUS tamen hom. XXI in Ep. au Rom. illud εν πιλαπητι interpretatur μετα δαφιλε
h. e. largiter, liberaliter : sicque translationi vulgatae in praesenti JAcoBI loeo concinit. Verum, quamvis απλως hanc notionem obtinere queat, Si respicias au rei con3equentiam, uti notavit ESTIUS, putem iamen vocem illam in propria sua Signifieatione hic Sumendam esse, eamque mentem candi uam ac benevolam qua Deus Iargitur, declarare. Et hoc innuere videtur illud quod immediate sequitur : et non im-yroyerat. - FOPSan απλοτης illa quam IACOBΠS cogitat, non ita dissimilis est a προθυμια quam PAULLS 2 Cor. VIII et lx commendat, et qua sit ut non ex tristitia et necessitate, sed hilari detur animo Et non improperat . in h. e. non e robrat sic πεδζειν ipsa vulgata vertit Mail. XI. 20; Marc. XVI. l4 , more hominum, beneficia jam collata : quem proinde saepiuS adire nemo vereri debeat. Beneficiorum exprobratio a frequentiori petitione homines avertere solet. Participia graeca per verba sinita Vulgatus auctor reddidit. - Notandum est graece, juxta probatiorem lectionem , legi μη ονειδιζοντος. Ea autem est in praesenti loco Vis particulae negantis μη, ut notet Deum non tantum de facto non exprobrare, sed nequidem cogitari posse ut exprobrantem. Intellige, ut bene notat CAIETANUs in h. l. , quantum ex parte Dei : nam ex parte ingratorum testatur scriptura quandoque exprobrari beneficia collata.
66쪽
EPIST. S. IACOBI.Ει dabitur ei. duxta promissum CHRISTI : omnis qui petit, accipit
Mati. VII. 8 , et :amen, amen dico vobis : si quia petieritis Patrem in nomine meo, dabit vobis doli. XVI. 25. .
y. 6. Postulet autem in fide nihil hoesitans. in Qualis autem
esse debeat postulatio, ut emgax Sit, nunc edocet. Dixerat quippe CHRIsTΓs : omnia quo cumque petieritis in oratione, credente 3 accipissis Mati. XXI. 22 . Quem MATTHRI locum explanans LL SBRLGENsis , quid sit postulare in stra nihil haesitans, optime exponit: in Nihil dubitans, ait, de potentia Dei, quin possit dare eam quae postulatur sapientiam, quamvis res magna ac dissicilis sit; nec aissidens de benignitate Dei, quin velit dare id quod recte petitur, quamvis vili ac minime promerenti, de sua tamen erga Deum voluntate securo. n Et re quidem Vera , ut non minus recte ad v. 21 idem Auctor notaverat : re quamvis, si suas ipsius vires, indignitatemve ad impetrandum a Deo res hujuscemodi magnas, homo consideret, habeat causam haesitandi ac dissidendi; tamen fretus, tum rei aequitate, tum Dei potentia, promisSionibus ac bonitate, effert se ipse supra omnem imbecillitatis indignitatisque propriae considerationem. nAttamen, ut opportune notat ESTIVS ad h. l. α quia promissio conditionem habet hanc, modo petat sicut oportet, de qua nemo certuSest cf. Bom. VIII. 26ὶ; inde fit ut cum ea sicle promissionia divinae consistat, te haua plane certum esse, num sis impetraturus quod petis .n Ex his patet C LVIΝ ΓΗ Ixc0BI sententiam non intelligere, et cloetrinam catholicam calumniari, dum Scribit in h. l. : re insignis hic locus ad refellendum impium illud dogma, quod in toto papa tu pro oraculo habetur : nempe dubitanter et incerta Successus opinione
Particula δε hic orationem sic continuat, ut tamen aliquid novi addat. Praepositio εν notionem suam localem hic sere obtinet, quatenus nempe dicitur de eo quo petens inStructus esse debeat.--pro voce Substantiva , in accusativo objecti patientis adverbialiter posita, habuerim.
Διακρινεολα smed. proprie est Secum litigare, moxque cubiua haerere. Qui enim dubitat, secum ipse quasi disputat, alternantibus videlicet oppositis sententiis.
Qui enim hopsitat, similis est fluctui muris, qui a vento
67쪽
vetur et circumfertur.ὶ His verbis rationem reddi eur postulanuum sit in stile, nihiι haesitando, satis innuit particula caumlis γαρ.
uuominus enim aliam notionem in Pri Senti loco huic voculae tribuamus , contexta oratio, ut opinor, prohibet. Verum in quo praecise sita sit illa ratio, sub elegantis comparationis involucro tradita, non adeo liquet. Nullus sane interpretum, quOS perlegere Potui, quaestionem diserto sibi proposuit. Iam vero IACOBUS virum in oratione haesitantem nuctibus maris . tempestatum arbitrio huc illuc jactatis comparat. Et revera, quemadmodum fluctus illi in eodem statu numquam permanent, Sed modo a3cendunt usque au cis , modo descendunt νεque au abysgos; ita qui orando dubiis exagitatur, utrum nempe obtenturus Sit necne id quod postulat, inter spem et desperationem continuo stuctuans, nunc patiens et considens Deum invocat, nunc impatiens conqueritur quod exaudiri non valeat, et orationem dimittit. Hominis igitur ejusmodi oratio nec conglans nec perreveransscsse potest. Hunc porro perseverantiae desectum IACOB M sub imagine illa significare voluisse, tum ex natura rei, tum ex vers. η haud arbitrario conjeceris. Et quidem noverat Apostolus dixisse CHRIATLM :oportet Semper orare et non destrare Luc. XVlII. 1 ; et petite et bilur vobis : quoerite ei invenietis : νulsate et aperietur vobis XI. 9 . Ad quem locum apposite notat LUCAS BRLG. α Haec omnia orandi ardorem et veraeverantiam praescri hunt, et tria ipsa unum hoc declarant : orate peraeveriantissime, certoque certius impetrabitis. DPlena fuisset argumentatio Apostoli, si praelaudatae imagini hanc similemve propositionem subjunxisset : qui vero sis oratione sua yeraeverans non est, hic νroculdubio id quod 'ostulat obtinere non valet. Conclusio autem D. I. habetur : non emo orat et homo ille qui nempe haesitan quoa aecipiat aliquid a Domino. λιαε, attice, bis tantum in N. T. occurrit, hic et v. m. Idem porro valet ac ωμοίωταt. - Ανεμ ἀζομενος et ροζιζομενος, in praesenti solum loco obvia, ita componenda Iidentur, ut prius ad caugam, posterius ad essectum reseratur. Fluctus nimirum cogitatur ριπιζομενος quia ανερο εχεγος. PHII.o Sunc dixit : προς αυrum ρι pro 7Θαι. Αν υζεσῖται, Graecis inuSitatum, ab αγεαδ, est ventis assiliari. Ριmζειν, a ριπις, proprie eSi istitem folle eincitare : indeque ventilare, huc et illiue jactare.
68쪽
F. 7. Non ergo instimet homo ille quod aeeipiat aliquid
a Domino. in Concludit ex praecedenti argumentatione. - α Particula γαρ, ait ili. D. BEM.ΕN s), cx γἐ et αρα composita. proprie hanc vim habet ut valeat Sane yro rebva comparatis, ubi primum amr- matur res pro potestate particulae γε, deinde refertur eadem assantecedentia per αρα. Itaque conclusivam primum vim habet particula γαρ. n Et hanc primariam significationem particulae γαρ in praesenti loco competere, non dubitaverim, Sicut et 1 Thess. II. 20;Mait. XXVII. 25, ubi τι γαρ κακον επαησεν, Gallice reddiderim :quel mal aQ-il sinc mit y etc. Sensum igitur vocis interpres noster rectisSime expresSit, vertendo ergo. - Mη aisSuadentu est. Οιομαι, existimo. - ο ανθρωτος εκεινος, Sel. ille quem modo significavi, ο λακρινομενος.
γ. 8. Vir dupleae animo inconstans est in omnibus viis suis.
Ad modum epiphonematig haec dicta putaverim. Asseruerat modod AcoBUS virum qui haesitat non posSe accipere aliquid a Domino, propter orationis suae in Onstantiam. Jam Vero, quo magis auditores suos ab illa haesitatione deterreat, exhortationem suam per hanc generalem sententiam claudit : qui animi ancimitia est, non tantum in oratione, sed et in omnibus actibu3 sui3 incomtan3 est. Saepissime enim a propositis stelicit, et quae modo cum ardore suerat amplexus, prae dissidentia et formidine mox respuit.
occurrit. Nam, ut notat P0TT in h. l. , si διψυχος dicitur tum is qui aliter agit ae sentit, ita ut eae alio animo actiones, eae alio cogitata proficisci videantur. verbo hypocrita: tum is qui inconstans αι ingentiendo, cogitandoque .... Hoc loco Εουχον denotare hominem qui modo sperat modo desperat, utrum votorum compos futurus sit
necne,vel hominem qui modo Deo considit, modo dissidit διακρινομεναὶ,
contextus satis declarat. n Nec aliter Syrus interpres vocem illam intellexisse videtur. Vertit enim : m I ώ,i, l n. e. qutivisus eSt in mente sua, qui nempe in cogitationibus Suis an PS est. - Ellipsis, alioquin frequentissima, verbi εστι, hic agnoscenda
69쪽
9- l. Glorietur autem frater humilis in exaltatione sua: 'dives autem in humilitate sua, quoniam sicut stos sceni transibit : exortus est enim sol cum ardore, et a resecit faenum, et flos ejus decidit, et deeor vultus ejus deperiit : ita et dives in itineribus suis mar
PAn APHRASIS. Metabundus porro glorietur de exaltatione sibi reservata frater in abstetam paupertatem propter Christum reduetus; dives autem glorietur et ipse, si lubeat; sciat tamen se non habere unde glorietur, nisi de misera eonditione sua, quippe qui tamquam βos graminis evanescet. Sol siquidem exortus est, simulque cum eo ventus urens; et stramen adussit, et gos graminis decidit, et periit deeora species ejus : sic et dives, dum per storida inredit itinera, subito marcescet. y. 9. Glorietur autem frater humilis in exultatione sua.
Vers. 2 et sqq. tolus fuerat IACOBUS in adhortando Christi-lldeIes, ut summum gaudium reputarent, in varias iribulationes incidisse. Ab hoc vero themate aliquantisper digressus fuerat, ut eos, qui sapientia ad tribulationum utilitatem rite restimandam necesSaria indigerent, edoceret quomodo illam consequi valerent. Porro orationem
70쪽
per digressionem hanc interruptam, mediante particula δε nunc recipit, ita tamen ut de generali ad particulare descendat, quasdam speciales tribulationes perlustrando, ad quas lubenti animo tolerandas auditores suos iterum incitat. Orditur itaque ab iis, qui pro CHRISTI nomine bonorum Suorum rapinam passi fuerant i Beb. X. 5ιὶ, eosque sic alloquitur : loelabundus olorietur ae eaealtatione sibi reservata frater in abjectum 'aupertatem propter Christum redaciuε. quia referre videtur illud v. 2. πασαν χαραν ηγη σαοΘε, de tali gloriatione intelligimus, quae loetando et emulianus se prodat, ut Rom. V. 2. I. Quem senSum et in versione septuaginta virali vox illa obtinet, nempe Ps. XCul. Heb. XCIV. I; ei CXLIX. 5, ubi καυχασΘαι respondet hebraico rhτ quod est eaesultavit, jubilavit. Objectum illius exsultationis hic per praepositionem si, alibi iliom. V. 2.3 per em inducitur. - Voei αδεχρος articulus praeponitur , utpote collective Significanti. Inter universos Christianos certum ac uefinitum aliquod genus Apostolus cogitat, illorum scilicet qui, propter suam Christianae fidei professionem, τρισεινοι essectisuerant. - Ταπεινος, quod proprie est humi repens, humiliis, metaphorico illum qui in humili sive abjecta eonuitione versatur designat. Quum autem huic voci antithetice opponatur πλουσιος, abjectio haec respectu divitiarum potissimum intelligenda os t. LXX interpreteSeodem v0cabulo verterunt ri dies sΙs. XXXII. et , ubi Vulgata ipsa Pauyer habet. - Υψος, proprie altitueto, metaphorice Statum Sumina dignitatis denotat. Quod ad rem altinet, oloriari in eaealtatione Sua, vix disserre putaverim ab eo quod dicit P cI cs Rom. V. 2ὶ: gloriari in Sye gloria' tillarum Dei; ubi omnis qui reliquerit Sua pr0plerCHRISTLM, centuplum accipiet et vitam aeternam possidebit Mall. XlX. 29ὶ. Cf. t Petri IV. 12. 15.
p. 10. Dives autem in humilitate sua. Haec cum praecedenti
versiculo intime cohaerere, ipsa antithetica λὶ structura, immo et omissio Verbi satis demonstrant. Verum, quis sit praecise nexu S qui inter duos versus illos intercedat, haud ita facile est decernere. Quod vel ex interpretum in hisco verbis exponendis dissensu abunde liquet. Tota ros a Verbo quod supplendum sit sero pendet. Sunt p0r qui eum OMGMOENlo ei EsTlo putant eclypticum lὶ esSe Sermonem,
iὶ De hac breviloquentiae spreto vid. Gram. Groec. g. 66. pag. 510. δ.