Callini Ephesii, Tyrtaei Aphidnaei, Asii Samii Carminum [sic] quae supersunt

91쪽

Strabo usu, 4, 10. Καὶ γὰρ εὶν u ς σιν ἐκεῖ ν ἐν τῆ ἐλεγεμ, 'ν ἐπιγράφονσιν

Αὐσῖς γίo Κρονίων, καλλιουτώνων πύσις Πρης, δευς ιρακλείδαις τ= νδε δίδωκε πόλιν, οισιν ἄμα προλιπόντες φινεῖν ηνεμόεντα εὐρεῖαν Πόλοπος νησον ἀφικύμεθα.

Vs. l. 2. Hoe distichum Franchius p. 145 sqq. temere de sede sua movere conatus, praemisit fragmento T. quod

incipit a verbis: Ἀλλ' Ηρακλῆος γὰρ ανικήτου γένος ἐστέκ. T. 1. Et profecto, nisi iocari videatur Franckius, ineptus paene atque absurdus habendus Sit, quippe qui contra ce tissimum Strabonis testimonium Tyrtaeum sibi sinxerit suo ingenio suisque hariolationibus convenientem. CL Mulieri Dor. I. P. 47. Accedit, quod utrumque distichum a Strabone servatum tam arcte secum cohaeret, ut sine pi ac vehementia divelli nequeat, quemadmodum acuto demonstravit Matthiaeus diss. I. p. 231. cf. Thierschii diss. p. 596. V. 1. Kρδν Ιων, notatu digna est mensura huius nominis, quippe quae apud Homerum ita comparata sit, ut venultima in nominativo et genitivo produci, in ceteris ea albus corrIpi soleat. V. 2. τήνδε πόλιν, i. e. Αακεδαίμονα, quae quidem urbs una cum universa regione ipsam includente in imperium ditionemque Heraesidarum ceciderat, sive regum, qui ab Eurysthene atque Procle stirpem deduxerunt. V. Mulieri Dor. L P. 4 I. Thiersch. P. 596. sq.

92쪽

hi nubis

Vs. 3. οἷσιν ἄμα, i. e. πιακλεlδαις, qui quidem ut-Pote Actaei Argis eiecti una eum Doriensibus in Peloponnesum redierunt: qua do re eontra Mulierum acutissime disputavit Thierschius p. 598 sqq. V. 4. 'Eρινεόν, unam ex quatuor urbibus Doricis, T τράπολιν confieientibus, ad Oetam montem et Chepissumnuvium positam. Commode igitur, ut Thiersebius ait P. 598. pro tota Tetrapoli Dorica Erineus, utpote pars Pro toto, P

tuit commemorari. Strabo IX, 4, 10. Gla M Aoκροῖς τοῖς μἐν εσπερίοις συνεχεῖς εἰσὶν Αἰτωλοὶ, τοῖς δὲ Ἐπικνημιδίοις Αἰνῶνες οἱ την Οιτην εχοντες καὶ μέσοι Λωριεῖ -τοι μὲν ουν εἰσὶν οἱ την Τετράπολιν οἰκήσαντες, ην φασιν εῖναι μητρόnoλu Tων απάντων Λωριεων' πόλεις δ'εσχον Ἐρινεον, Βοῖον, Πίνδον, Kυτένεον' υπέρκειται δ' η Πίνδος του Ἐρινεοῖ ' παραρῖεῖ δ' αυτην νομος ποταμὸς, ἐμβάλλων εἰς τον Κηφισσὸν ου πολὴ τῆς λαίας απωθεν. - ἐντευθεν ορμηθεῖσι τοῖς 'Hρακλείδαις ωπῆρζεν ἡ εὶς Πελοπόννησον κάθοδος. Quae quidem verba extrema aptissime quadrant in Drtaei distichum. es. X, 4, 6. Nullari Dor. I. p. 36. Titiersch. P. 597 sq. Sie igitur Tyr-

93쪽

laei Ioeus a Strabono malo intelleelus ex ipsius Sirabonis narrationibus optime explicatur. Hic enim Tyrtaeum ipsum Erineo in Peloponnesum descendisse Deque aliam ob caussam ,:nisi quod Tyrtaeus primam Personam pluralis admisit ιιτικο ιεθα, ita ut semet quoque ipsum includere videretur eorum numero, qui Erineo in Peloponnesum Proseeti essent. Hi ne interpretes quidam temere concluserunt Erine-tim intelligendum esse Atti eae Pagum. Iam Primum nemo aliunde demonstrabit Erincum Atticae, quem serunt, pagum fuisse, neque intelligitur, quomodo Tyrtacus una cum Hera elidis ex Attica in Peloponnesum descendere potuerit. Intelligendus est procul dubio notissimus ille Hera elidarum ti Peloponnesum descensus, cui neque Tyrtaeus ipse neque eius maiores proprie dicti Oiquidem Attici suerunta interesso Potuerunt. Neque lamen se re vera interfuisse distine iis verbis pron utiliat. Nimirum: Erineo, inquit, amissa unaeum Heraclidis peri enisus in Peloponnesum: i. e. maiores nostri eo peremerunt. Suam vero includit personam, quia civium Spartanorum numero adscriptus erat, veluti etiam

fragm. 3. 'φετέρω βασιλῆι, θεοῖσι φίλω Θεοπόμπω, quo

quidem rege Messenia Primum capta erat. Similiter Mimner mus fragm. XII.

hιερτνιν μίην νηυσὶ se ει τι κουε Intelligit autem maiores, qui diu ante Mimnermi aetatem post

Ileraclidarum recessum ex Peloponneso in Asiam minorem migraverant. V. ad Mimnerm. P. 5. sq. Mulieri Dor. I. p. 47. Atque in hune modum sagaciter primus interpretatus cst Brunckius ad Analeela III. p. 8, qui Strabonem debili argumento hinc concludere iudicans, Tyrtaeum nee Atheniensem fuisse nec Athenis accitum: ONon enim, inquit, suo nomine aut de se loquitur, sed de toto, cui praesectus erat, Lacedaemoniorum exercitu: nos pia belltim gerimus, Omnes carara Hercu is Posteris in Peloponnesum venimus. Ipse se Laee daemoniis aeeenset et a toto, euius Pars erat, non se diver sum facit. ' Et sic corruunt etiam, quae Franckius in hunc - p

94쪽

Ioeum commentatus est, 'Eρινεὸν littera initiali maluseulareete quidem scribi apud Strabonem, sed ipsum Tyrtaeum haud dubie euriscum intellexisse, imitatum IIomer. II. D 45. Οἱ δἐ παρα σκοπιὴν καὶ ἐρινεὸν ἰνεμόεντα κ. τ, 1.

Unde statim novam sibi fingit narratiunculam: MConvenerant igitur Tyrtaei comites in Attica ad caprificum quandam, atque inde suerant in Peloponnesum pr6secti. Nec denique opus esse videtur Uermanni coniectura in Diariis Lips. a. 1821. P. 1379. Proposita, qui anachronismum sublaturus coniecit ois ν, ἀποπρολιπόως κ. τ. 1. Intelligit enim Tyrtaeus omnes gentes Doricas, qui una eum Heraclidis, illarum ducibus, in Peloponnesum descenderunt. - Haec iam erant seripta, quum legimus ingeniosam Thierscliti expositionem p. 602. DEtsi enim concedamus Πουπος νησον ἰφικόμεθα de solo Tyrtaeo intelligi, concedamus etiam, eum Erin eo Attieo, quidquid id suerit, prosectum esse, licet multiplex daTyrtaeo fama eius rei nullam mentionem faciat, quid facias Heraclidis, cum quibus se dicit in Peloponnesum venisse ΤNum tibi fingas, Spartanorum reges cum liberis et tota Heraclidarum prosapia Erineum Progreasos, ut deducerent poetam claudum et male sanae mentis 3 Nondum, quantum seio, inventus est, qui tale quid comminisceretur. Sed aliam sa-hulam non multo saniorem composuerunt. Nam Tyrtaeo, eum Lacedaemoniis dux belli mitteretur, socios et itineris comites creant. Hic edicunt, ut Erineum conveniant. Parent

illi imperio. Adsunt ad praedietum diem. Adest et Tyrtaeus et cum his in Peloponnesum deseendit. - Nondum tamen recto lato narratio incedit. Nam οἷσιν ἄμα eum Hexaelidis vel sic cohaeret. Plutarch. Lycurg. c. 6. τερον μέντοι των πολλῶν

Ωqαιρε σει καὶ προςθέσει τας γνώμας τοὐ AυκουργουJ λα- στρεφόντων mi παραβιαζομένων, Πολύδωρος και Θεόπομ-- πος Οἱ βασιλεῖς τάδε τῆ ρῆτρα παρενέγραψαν ' Al δ ἐσκολιαν ὁ δῶμος ἐ'λοιτο, τους πρεσβυγενέας καὶ ἀρχαγέτας ἀποστ ατῆρας ἡμεν. τουτ' ἔστι μὴ κο- ρουν, ἀλλ' ὐλως ἀφίστασθαι κω διαλυειν τον δῆμον, cς

95쪽

μαντώας τε θεοῖ και τελεεντ' επεα ἐκτρέποντα καὶ μεταποιούντα τὸν Πῆ'ν παρὰ το βέλτιμον. πεισαν δε καὶ αὐτοὶ την nόλιν, Aς τοὐ θεos ταῶτα προς- τάσσοντος, ῶς ποου μεταῖος ἐπιμέμνηται δια τούτ- Golgoti ἀκούσαντες Πυθωνόθεν οἴκαδ' ἔνει

μαντείας τε θεου καὶ τελέεντ' ἔπεα, αρχειν μD βουλης θεοτιμήτους βασιλῆας, οἶσι μέλει Σπάρτας ιμερόεσσα πόλις, πρεσβίτας τε γέροντας, επειτα δὲ δημότας ανδρας, εὐθείαις ρῆτραις ἀνταπαμειβομένους.

Iam eadem haec disticha aliis insuper aucta nuper in lucem prolata sunt ab Angelo Maio in Scriptorum veterum nova collectione Vol. II. P. 3. repetita a Lud. Din-dorfio in Diodori Bibliothecae historicae Exeerptis Vaticanis,

Lipsiae 1828. p. 3. Ῥτι ὁ αντος Aυκουργος Wεγκε χρησμὸν ἐκ Λελφῶν περὶ τῆς φιλοπτρίας τον ἐν παροιμίας μέρει μνημονευόμενον '

χρυσοκόμης εχρη πίονος ἐξ ἀδυτου, ἄρχειν ι ἐν βοτλῆ θεοτιμῆτους βασιλῆας, οἷσι μέλει Σπάρτης ιμερόεσσα πόλις, πρεσβυγενεῖς δἐ γέροντας, ἔπειτα δε δημό

εὐθείην ρήτρος ἀνταπαμειβομένους, Psittaco by Corale

96쪽

μυθ auctui di τὰ καλὰ καὶ ἔρδειν πάντα δίκαια, μηδέτι ἐπ ιβ oti λευ ειν τῆ δε πόλει, δῆμου τε πλήθει νίκην και κάρτος επεσθαι Soῖβος γὰρ περὶ των ω δ' ἀπέφονε πόλει.

Primo iam obtutu neminem fugit a Diodori Epitomatore duas narrationes easdemque inter se diversas in unam esse consarcinataS: ipse nimirum DiodoruS Primum versum Lycurgo oraculum editum suiSSe narrasse videtur, cui epitomator temere adiunxit disticha, quae Diodorus haud dubio eodem retulerat, quo etiam Plutarchus. Quanquam idem Plutarchus iustitui. Lac. c. 41. hunc quoque versiculum non . Lycurgo, sed Alcameni et Theopompo regibus oracuIum editum suisse tradit. Quaeritur ideo, quid in hae quoque re poeeaverit epitomator. - Neque tamen omnino primum versum Dorica dialecto conceptum eum Sequentibus, qui epicae vel Ioni eae dialecto Propius aceedant uno tonoro, ut aiunt fluere posse, id quidem luculenter ostendit et ratio sermonis et seu tentiarum contextus. Iam Vero quum Plutarchus partem illorum distichorum assignaverit Tyrtaeo, in quem optimo quadrant, nihil impedit, quominus Tyriaei reliquias hoe novo thesauro Iompletemus, et disticha ub utroquo scriptore seria. vata in eum ordinem redigamus, quem proposuimus.. ,. . . Vs. l. Vulgaris olim lectio fuit Πυθιονίειν οἱ τάδε νικῶν, exeodice A. emendata. Πυγωνοειν derivandum a sorma II iis. Πυθῶνος, pro consueta Πυθωειν, deducenda a Πυθώ, Πυλις, i. q. De*hi, cf. Pindar. Pyth. v, 141. Etiam apud Homerum urbs, quae poStea norum nacta est Delphorum vel regio circa Delphos sita gaudet nomino Πολυς sive Πυθῶνος. Iliad. ι, 404. Sq. . Gi .i

97쪽

χρυσοκόμης υρη πίονος ερ ἀδυτον,5 ἄσειν μῖν βουλῆς θεοτιμήνους βασιλζας, οἷσι μέλει Σπάρτης ἱμερόεσσα πὀλις, πρεσβυγενεῖς M γέροντας, ἔπειτα δῖ δομότας

utrumque nomen coniunctum exhibet hoc modo: Delos ubi nunc, Phoebe, tua est, ubi Delphica PythopVa. 3. 4. Possit quidem ossendere hoc distichum a Plutarcho omissum; sed hoc temere iactum esse videtur. Neque enim satis cohaeret versus 5 cum versu 2, ita ut iunctura quadam opus sit, qualis apparet in disticho nuper

demum reperto. -

δὴ γὰρ eodem modo coniunctum, quo videmus apud Homer. Qi. ο, 488. δὴ γὰρ ιδον δg θαλμοῖσιν κ. τ. 1. Odyss. - 194. νυν δ' ἐλθοπι δῆ γάρ μιν ἔφαντ' Ηιδῆμιον εἶναι.

es Thimsehii Gramm. Gr. 1. 302. M. α sq. Similem structuram admisit Heranesianax

98쪽

Vs. 5. βουλῆς, quod dependet a verbo δρχειν, reeepi mus ex Plutarcho pro corrupto βουλῆ apud Diodor.

Vs. 6. Quum Tyrtaeus in earminibus elegiacis ubique indulserit formis epicis primae declinationis, nemo dubitabit Diodori Ieetionem Σπάρτης in ordinem recipere pro Platarchi Σπάρτας. - ἱμερόεσσα, ita apud Plutarch. cuius viee apud Diodorum Perperam scribitur εχερόεσσα. Vs. T. πρεσβυγενεῖς δε γεροντας, ita Diodorus, quam quidem ieetionem longe praestare Plutarchea πρεσβυτας Τεγέροντας, nemo est qui infitietur. Primum enim πρεσβυγενέας

a Plutarcho et iura commemoratos esse videmus in elausula,

quam PoIydorus et Theopompus Iegi Lyeurgeae addiderunt, eamque a Tyrtaeo spectatam; deinde particula δέ praecedentem habet particulam μέν versu 5., eui respondeat; τε autem Prorsus otiosum. - Πρεσβυγενεῖς γέροντας Poeta pleonastice dixit, ita tamen ut in voce πρεσβυγενής insit notio verecundioe; intelligit autem Spartanorum γερουσίαν. v. Plutareb. Lycurg. e. 5. Mausonis Sparta I, I. p. 95. sqq. Mulieri Dor. II, P. 91. sqq. Vs. 8. ευθείην ρητρην, ita saetii opera emendavimus Diodori lectionem ευθείην ρήτρας. Apud Plutareti. ευθείαις ρῆτραις, quod minus placet, utpote minus sincerum ntque simplex. Eo χν ρητρην ἀπροείβεσθαι, reviram sententiam

99쪽

μυθεῖσθαί τε τα καλὼ καὶ ἔρδειν πύντα δίκα α,10 μηδέ τι βουλεύειν τῆ δε πολει Lσκολιόν I

referre, i. e. integra, haud obscura suffragia ferre. Similiter μῆτιν, χάριν δμεφεσθαι, et apud Demosthen. Phil pP. I. 30. γνώμας ἐπιχειροτονεῖν, i. e. de disersis rogationia a rogia ferre. Ευθείην θῆτρην Tyrtaeus opponit σκOD Lquam ne sequeretur populus Polydorus et Theopompus reges Praecaverant hacce clausulat Al δἐ σκολιαν ὁ δῶμος rλοιτο, τους πρεσβυγενέας καὶ ὁ παγέτας αποστατῆρας ζμεν. Iam vero Tyrtaeus una eum clausula ipsius quoque Iegis a Lycurgo latae argumentum distieliis inclusit, quemadmodum apparet ex Plutarehi Lyeurg. c. s. init. Ουτω δὲ περὶ ταλτην ἐσπουδασε τιν αρχον υ -κουργος, ῶ ε μαντείαν ἐκ Βελgῶν κομίσαι περὶ αυτῆς, ην ρήτραν καλοουσιν. εχει δἐ

Ieges dictae sunt ρῖμθαι, hinc tamen minime sequitur alias quoque leges eodem nomine non posse gaudere, imprimis apud Lacedaemonios. Vocabulum ''τρα enim, quod deri vandum a verbo ρέω, ἐρῶ, proprie signifieat dictum sive Pactum, deinde usurpatur de oraculi dictis sive vaιiciniis; et quoniam Lycurgi leges, utpote a Deo Delphico sancitas. orae ulorum similes habebantur, idcm nomen sibi vindicarunt. Si igitur ad primitivam vocis significationem respexoris, nihil sane prohibebit, quominus Tyrtaeum ponamus ευγείην ρήτρην dieere voluisse dictum sive sententiam directam, dia otinctam, non obliquam σκολιέ ,ὶ sive obscuram. Itaque sensus est hier Populum oportet suffragia haud obscurrereferre, si lex quaedam a regibus atque Senatu rogata est pi. .. rogationem aut ac mere aut detrectare. cl. Nulleri

100쪽

Dor. II. p. 86. 541. - Franckius dativum ευλίαις ρήτραις, a Plutarcho exhibitum, non accepit Pro instrumentali quem dicunt, sed pro dativo, qui dependeret a verbo ἀνταπαμει- μένους, neque hac interpretatione contentus audacissimum idemque levissimum emendandi Periculum fecit, γνώμαις Pro ἐήτραις tu ordinem recipiens, propterea quod ita clausula supra Iaudata Deillime potuisset aliquis ad σκολιuν assumere ρήτραν ex iis . quae apud Plutaretium 'proxima es3ent: τῆρῆρα παρενέγραφαν. Quod si quis secisset. non mirum esse, si idem sibi visus esset emendasse Tyrtaeum, quum Wri beret ειλίας ρῆτραις. Sed quid multa 3 Hariolationes

nempe nunquam fiunt emendationes; nee saue emundare fas est, si quid ex duplice antiquitatis lanie prosectum Deillime Iieet explicare. - Denique observandum est singularem in terpretandi viam ingressum raso Sehaeserum in novissima Plutarehi editione Teubneriana: Sua sibi quique jura se a se antes, ut aequilubrium infer omnes oriatur: quod inrueuingenue falcor, assequi non Pobsum. Vs. 9. μυθεῖσθαί τε, ita scribendum esse suadet Din dorsius pro Codicis lectione μυθεισγαι δε, quoniam Particula δε non habet, quo reseratur, τε autem una cum particula καI optime connectit verba μυθεῖσθαι atque ερδειν sibi in-πieem opposita, et dicere et agere. Vs. 10. Hic versus muli late legitur in Codico: μηδέτι ἐπιβουλεύειν τλῆδε nόλει, quihus vestigiis insistetis DindOrsus versum inlegrum restituere conatus est Iiunete: μηδ' ἐπιβουλεύειν rati nόλει τι κακόν, et eum quidem sensui Prorsus accommodatum, quanquam Hiis coniecturis aditum minime praeelusit. En igitur novum

reponendi perieulum: μηδέ τι βουλείειν τῖδε nόλει σκολιόν,