장음표시 사용
261쪽
Plebeii imbuere filios debent in iis quae decent plebeios homines , artisees in iἰs
quae artifices, & nobilos in iis quae nobiles. Expensae igitur faciendae in addiscendis artibus quae proprio statui congruunt, sub nomine alimentorum veniunt. Portaro, si pater plebeius non leves impensas faceret , ut filium aleret in studiorum universitate, ad eas comparandas scientias quae excedunt illius conditionem, quasque minime addiscere talis status iuvenes solent; tum pater ex mera liberalitate id ageret. Quare, si vellet has impensas computare inter portionem legitimae sposset. Si tamen pater decedat, nulla iacta istarum impensarum mentione, cenissetur easdem donasse, nee in divisione hereditatis computandae a sta tribus sunt . Quod tuae maxime locum habet, eum filius superfluas iacit impensas, invito de reclamante patre, qui saepe continuat impensas ob humanos.respectus, & ad peiora vitanda incommoda . AEquum tamen non est ut hine ceteri fratres det si mentum patiantur. Ne multa . Pater impensas necessarias, & sponte factas, ut filius imbuatur, & proficiat in scientiis , inter legitimae portionem supputare non debet. Quia quando sponte sub magistrorum cura illum constituit , eadem voluntate donare expensas censetur . Iure quippe filius reclamare posset, si minus alia quid perciperet in paternorum bonorum distributione ob expensas huiusmodi sponte factas a patre. Superfluas autem expensas , vel quod plures quam necessum erat annos in addiscendis disciplinis consumpsit filius , vel quod pecunias dilapidavit in ludis, in eonviviis, & rebus aliis non necessariis , repetere iure pater valet, & quandoque debet, si hinc ceteri fratres detrimentum grave sentiant. V. Sive laneris impensae comprehendantur sub nomine alimentorum , ut tonis tendit Molina ; sive secus , ut docet Mnacina : certum est penes omnes, ad has patrem teneri. Si enim iure caritatis quisque ad eas faciendas adstrictus esset, necessitate urgente ; multo magis ad eas tenetur pater iure naturae. Res clara est. VI. Quaest. III. Tenetur ne pater alere mi uxorem e Resp. Si filius , e sentie te patre , uxorem duxerit, convenit penes omnes , eum teneri ad alimenta prae benda etiam filii uxori. Disputatur in utramque partem , teneatur ne pater haec alimenta dare, si filius, invito patre, indignam uxorem duxerit. Adfirmant Lea
Haec secunda opinio mihi magis probatur. Peceat enim filius graviter , invito rationabiliter patre , matrimonium eontrahens; graviusque peccat, si praeterea indignam dueat uxorem, cum insignem iniuriam inserat familiae. In poenam igitur aequissimam filii non tenetur patet uxori eius alimenta praebere. In hoc tamen casu legitimam filio dare deberet. Quod si pater renueret , alimenta impertienda
essent. Alterutrum enim praestet neeessum est. -
262쪽
VII. Quaest. IV. Sunt ne alimenta conferenda secundum natura nece atem , ans eundum personae ιignitatem y Resp. Si tu naturae spectetur , primum alimentaeonserenda sunt, prout lassiciunt ad alendam naturam , deinde quae ad personae statum, di conditionem attinent: idque iure ipso positivo confirmatur, prout colis ligitur ex cap. cum baberet de eo qui ista & ex l. Sed is fi quid , F. Sineienter ff. de Uufructu . Et sane hoc eommuni sensui congruere videtur . Decerent ne Principis filium alimenta quibus vesci rustici solent Quemadmodum ergo paren tes in iis educare disciplinis filios debent quae illorum statui conveniunt; se quo. que ea alimenta illis praebere tenentur quae congruant illorum conditioni . Quod si pereonteris, quaenam sit istorum alimentorum regula; respondeo, ea alimenta praeter propter assignanda esse filio quibus communiter instrui mensa parentum solet. Haec alimenta in propria domo pater praebere filio debet: nee cogi pater potest ut extra propriam domum filium alat. Si enim filius a patre alimenta suscipere velit, illius subdatur disciplinae oportet. Si iure naturae alere filium pater debet, eodem iure patris disciplinae filius subii eitur : & quoties filius sponte .,
nulla urgente vera, di non ficta, necessitate, extra patrios lares habitare vult , toties pater liber est ab alimentorum onere . Quando autem extra domum iusta caussa urgente versatur, alimenta pater praebere tenetur: inter quae alimenta
computari etiam provisio alicuius domus debet , quam inhabitare filius possit. Si alimenta filius dilapidet , debet pater in dies singulos, & non plus, eidem alimenta conferre. Si & haec dilapidet , non tenetur duplicata dare ; quemadmodum, si legitimam dilapidaverit filius, non tenetur aliam pater dare, ut suo loco dicetur; quidquid alii in oppositum doceant. VIII. Quaest. V. Peceant ne parentes, si filios suos in boottact exponant alendas Re . Si parentes alere filios suos queunt, te aliter peccant, eos hospitali trade
tes nutriendos. Ex iis quae dicta sunt , responsio patet. Iure quippe naturae tenentur parentes nutrire filios. Peccant ergo, si hoc onus subire recusent. Accedit quod ius civile id confirmat L Necare f. de liberi agnos ubi haec habentur : Netare videtur , non tantum is qui partum D 'Deat , sed θην is qui abiicit , is alimoniam denegat, ἐν is qui publicis locis misericordiae caussa exponit, quam ipse
non habet. Et haec est communis Theologorum , M Iuristarum sententia. Advertit tamen Sotus in D . dist. xlv. quaest. unica art. . conel. 2. cum Caietano in Sum. verb. Adust. δc alii communiter, nullam contrahere peccatum parentes illos qui ,
ne vitae, vel infamiae periculum subeant, filios in hospitali collocant. Idemque dicendum, si id praestent, eo quod prae nimia egestate filios alere nequeunt r tune enim eos aut hospitali, aut divitum ianuis exPonere licite valent, ut meliori quo possunt modo filiorum vitae consulant. IX. Quaest. VI. Parentes diviter , qui ad evilandam matris infamiam bospitact
263쪽
tradunt filios nutriendos , tenentur ne restituore expensas st Resp. Si hospitale se pauper, communiter asserunt Theologi contra HenriqueZ, teneri parentes divites ad impensarum solutionem. Si vero dives sit, plures negant, ut Laman, Tamiaburinus Lib. V. cap. II. num. ubi citat etiam Dicastili . Uerum probabilior mihi sententia est , teneri parentes divites ad impensas solvendas , sive pauper sit, Gue dives hospitale . Quoniam mens testatorum in eiusmodi hospitalibus erigenadis, aut ditandis est pauperibus filiis prospicere . Neque enim praesumi ulla probabili coniectura potest , pios fideles suis legatis voluisse favere crudeli, atque impiae parentum divitum avaritiae. Accedit quod vix reperire est aliquod orph notrophium ita opulentum , quamvis ingentibus amplisque abundet reditibus , quod attenta pauperum egentiumque multitudine superflua habeat in alendos di
vites eroganda . Hanc sententiam defendunt Caietanus in Sum. verb. Aduis. Na-varrus erep. VI. num. 48. AZOrius Iu Par. Lib. V. cap. VI. quos. v. Molina 6-. IV. traP. II se disp. cm. Vasqueae de te m. cap. v. g. I. num. 23. Lessius Lib. II. cap. XIX. dub. II. Leander diis. v m. quas. xx m. & alii plures ab eodem citati. X. Hine hospitale iure repetere expensas a parentibus valet, dum eos rescive
rit& hoc fieri Panormi, fatetur ipse Tamburinus sic. eit. Easdem quoque e pensas repetere a parentibus divitibus queunt tum consanguinei, tum pii fideles qui expositos ad suarum ianuarum filios aluerunt . De consanguineis communis opinio est. Negant vero de piis fidelibus Leander, Sanchea, & alii plures et quia . inquiunt, praesumitur, pios fideles sumptus secisse titulo pietatis, amoris Dei . Utique titulo pietatis, & amoris Dei expositos filios alunt, ne pereant; at non propterea immunes evadunt parentes divites ab onere restitutionis ἔ nee fidelesius amittunt cogendi eosdem parentes ad impensas solvendas . Dives qui I IVapauperia sumpta eIeemosynas quaeritat, dc accipit, ad restitutionein tenetur, quod pauper us illas furatus sit . Expensas in educandis filiis expositis factas , veris pauperibus distribuissent pii fideles, nisi avari parentes fraude obstitissent. Quare numquam ego ab onere illarum expensarum eximerem parentes divites I sed eos urgerem ut saltem tantumdem in veros pauperes distribuerent , posito quod pii fideles negligerent easdem repetere expensas . Fatentur tamen vel ipsi adversarii , posse eiusmodi pios nutrisores impensas repetere duobus in casibus e qua do nempe qui nutrit filiam divitis parentis , velit eam cum filio suo matrim
nio iungere; & quando protestatus fuerit, se impensas a parentibus filii exposu
ti repetiturum. λXL Dominus qui servum suum insantem exponit Ecclesae , aut alterius pii fidelis ictuae, ut alatur , peccat, si iple habeat unde alat I secus, si pauper sit ,
impotens ad illuna nutriendum. Aliqui contendunt, tunc potius vendendum, aut donandum esse puerum servum. Non repugno, si obvia sit occasio.
264쪽
XII. Quaest. VII. Pereat ne contra iusitiam , aut caritatem is euius ianuae expol situs pueν est, si alterius ianuae litam exponat j Resp. Sanehez Lib. I. confit. cap. V., dub. F. num. TI. contendit , hunc non peccare contra iustitiam , quia ex iustitia non tenetur eum alere. Verum non est adeo exploratum quod in quasi extrema necessitate non teneatur dives ex iustitia succurrere indigenti. At, ut ut sit de hoc, certum est illum peccare contra caritatem e quia in tali necessitate euique
diviti sigillatim onus incumbit prospiciendi pauperi . Nee plus ille quam hieastringitur . Ergo , cum aequale sit onus, ille qui primum occasione oblata illud subire omittit, peccat. Advertendum tamen, quod si is cuius ianuae expositus est filius, Presbyter sit, virgo, vidua, aut alia persona , cuius fama in suspicionem adduci posset , tunc non peccaret , si alterius ianuae puerum exponeret eo fine ne reputaretur eiusdem pater. Quandoquidem , si vera mater ad occultandum proprium crimen licite exponere filium valet, potiori iure id praestare innocens virgo, aut vidua potest, ut notam gravis infamiae evadat . Potest etiam eiusmo- . di persona tradere hospitali puerum nutriendum, quin contra iustitiam, aut caritatem peccet. Quia haec loca pia sunt in hune finem instituta. Si vero haec deficerent, tunc pecearet contra earitatem, si omitteret eum alere . Falsam reputo hae in re opinionem Leandri, qui disput. VIII. quaest. xxx I. asserit , non peccare contra caritatem illum qui exponeret praelatum puerum alterius ianuae, eo quod valde probabile sit, illo non subveniente , alium suturum qui subveniat. Si haec ratio consisteret, vix umquam urgeret praeceptum caritatis. Eadem probabili praesumptione etiam alter posset ad ianuam tertii, & tertius ad ianuam quarti puerum exponere. In his casibus singuli divites sigillatim tenentur implere caritatis
XIII. Quaest. VIII. Tenetur ne solus parer restituere hospitast alimenta sufinire strata friis spuriis e Resp. Distinguendum est . Alimenta triennio mater praebete filio tenetur, si absque dedecore possit. Si ad evitandam infamiam nequeat lactare filium, tunc pater tenetur. Expleto triennio, omnia alimenta istus pater conferre tenetur, ut communiter docent omnes. Si tamen pater pauper sit, mater
vero dives, haec hospitali, patre deficiente, solvere in pensas alimentorum debet . Orphani ali debent primum a parentum heredibus , deindela consanguineis , Pinab hospitali, de postremo fidelium stipe. XIV. Parentes qui exponunt filios suos, privantur potestate patria; de filii expositi liberi evadunt, ut colligitur ex cap. Si a patre da infamibus . languidis ;& docent AEOrius II. Part. Lib. II. cap. xxv r. quaest. I. Leander diis. VIII, quaest. xxv. ac communiter Omnes . Domini pariter exponentes infantes servos iure do
265쪽
De obligatione parentum alendi filios illegitimor,
L. Rimum omnium varia filiorum genera distinguenda . Porro filiorum alii sunt naturales tantum I alii naturales, & legitimi ; alii spurii ; alii legitimi, & non naturales ia Filii naturales tantum ii dicuntur qui extra matrimonium ex viro & semina solutis , sed tempore conceptionis nubere simul valentibus , Procreati sunt .. Naturales. ideo vocantur, eo quod non coniugii honestas , sed maris & seminae congressus , belluarum more M illos ediderit ia Naturales, dc Iegitimos honestas matrimonii procreat .. Spurii ex damnato per leges concubitu, Pata ex adulterio , ex incesta , ex sacrilegio nascuntur .. Legitimi denique, & non naturales generatione qui deni, filii non sunt ἱ sed legum praescripto filii censentur , quales sunt ii qui adoptione filii vocantur .. Plures hic institui quaestiones solent , quinam nempe dicantur filii naturales secundum ius eanonicum, & quinam secundum. ius civile . Verum has ego praetereo. quaestiones , quia praeter regulas
II. Quaest. I. Tenetur ne pater alimenia dare filio naturaΓ e Resp. Adfirmant inmnes: quia, cum natura filii sint, iure naturae alere eos pater debet. Idque praescriptum est tum canonico, tui civili iure. Quare pater nequit in suo testamento privare filios naturales necessariis alimentis ad vitam sustentandam. III. Quaest. II. Pateκ qui filiis legitimis caret, valet ne heredes omnigm bonorum filios naturales instituere e Resp. Nisi id peculiari Iege vetitum sit , planum est patrem omnia bona sua libera legare posse filiis naturalibus, ea ratione qua valet cuique extraneo eademi bona ,. nulli oneri .. seu conditioni subiecta , donare Secus vero , si filios legitimos habeat : tunc enim duodecimam tantum partem potest naturali filio, tribuere.. Uerum, ad hoc quod attinet, leges peculiares cuiusque Principatus, spectandae sunt . Siquidem, si nullae sint leges vetantes , filii naturales succedunt patri ab intestato carenti filiis legitimis naturalibus, aut Iegitimis iure adoptionis, vel Principum rescripto. legitimatis .. Verum de hoc nihil ad nos, sed ad Iurisconsultos. IV. Quaest. III. renetur ne paIer alimenta prisere filiis Duriis ' Resp. Varia spuriorum genera distinguuntur . Generasim spurii appellantur qui nascuntur ex parentibus. tempore conceptionis pd matrimonium ineptis , nisi dispensatio pontificia accedat, quae impedimentum tollat. Loco spuriorum habentur ii qui incerto patre geniti sunt,i ut filii merctricis cum pluribus viris concumbentis .. Spurii
266쪽
tandem sunt ii qui, ut dictum est, ex nesario concubitu , nempe ex sacrilegio . adulterio, incessit, stupro, nascuntur. De his plura apud Iurisconsultos. V. Ad propositam quaestionem communis sententia est, adstrictum parentem e se alimenta praestare filiis spuriis. Haec quippe Durii macula, dc infamia non tollit quin reapse snt naturales et iure ergo naturae alere eosdem debent, nisi alia qua peculiari lege vetitum sit. Porro non modo prohibitum non est parentibus alimenta filiis spuriis dare , verum etiam praecipitur iisdem hoc onus subire , ut colligitur ex eap. Cum haberet de est qui duxit uxorem, dc ex eap. Cum per v
nerabilem , qui filii sint legitimi . Opponi solet S. Pii V. constitutio . Uerum haec solum aufert privilegia testandi in savorem spuriorum , quae alicubi legibus partiacularibus concessa erant. Alimenta tamen necessaria etiam lege testamentaria legare filiis spuriis pater valet, & tenetur ob rationem datam , quod iure naturae filii sint: quae alimenta danda sunt, dc leganda iuxta personae conditionem. M undus legetur in testamento pro alimentis spuriorum ἶ his defunctis', sundus redit ad heredes parentum spuriorum, non ad heredes eorumdem spuriorum . Quin pater iure dc naturae, δc communi alimenta tantum filio spurio praestire tene tur. Ergo, deficiente necessitate alimentorum, cessae obligatio. Hinc communior sententia docet , usum fructum, non dominium, spurios habere landi assignati pro
VI. Quaest. IV. Tenetur ne pater dota filias spurias P Resp. Probabilior sententia mihi est quod, scut pater tenetur eas alere, sic adstringatur easdem dotare . Dos quippe, AT alimenta pro eodem accipi solent. Dos tamen debet esse intra limites praescriptos aut a iege, aut a status congruentia. VII. inlaest. V. Filii spurii clericorum, vel Religiosorum sunt ne evaces recipis di assiquid a patre ma donationis , aut testamenti e Resp. De hae quaestione suis disputat Dominicus Soto Lib. IV. quaest. V. art. r. ad s. & primo statuit, teneri patrem hunc filium spurium alere , quamdiu vivit. Potest etiam illi vivens d nare tantum unde vivat. Advertit tamen , leges esse peculiares , quae absolute vetant parentibus ne quidquam testamento filiis eiusmodi spuriis relinquant. Quae statuta obligare in conscientia , asserit Sotus, subdens , quod, si pater relinquathona amico, hac conditione ut filio spurio eadem porrigat, donatio nulla sit . Circa haec tamen consulendae sunt leges cuiusque nationis. Nam, si ius naturae spectetur , nihil Vetat quominus pater , etsi Sacerdos, si dominii capax sit, habeatque bona sua propria, valeat eadem donare spurio filio.. VIII. Quaest. VL Tenetur ne mater , aeque ae pater, filium spurium alere ρ Resp. Hoe onus primum incumbit patri, postea matri, excepto primo triennio, in quo mater principaliter adstringitur filium Iactare, dc educare
IX. Quaest. VII. Deberi ne matrer filios sura proprio lacte alere e Rei p. Adsμ
267쪽
inant omnes , non Christiani modo , verum etiam ipsi Ethnici. Plutarchus opstf. de educand. tiberis , inquit e Ideo duo data sunt ubera matribus, ut, s mater uaea partu gemelgos edidisset , uterque haberet fui alimenti fontem . Favorinus Philoso phus apud A. Gellium Lib. XII. VOct. Art. cap. I. peracute , & acriter invehitur in matres quae, cum in utero aluerint latum ignotum occultumque , renuant Iactare filium quem vident , quem amplectuntur , quem Osculantur. Et hoc i quit contra naturam imperfectum , atque dimidiatum matris genus , peperisse , ac
saιim ab se se abiecisse : aluisse in utero sanguine suo η scio quid quod non vidiret, non alere nune suo lacte quo videaς iam viventem , iam hominem, iam ma tris officia imploraηtem y An tu quoque , inquiι , puras naturam feminis mamma. rem ubera , quasi quosdam me Ios Tenustiores , non liberorum alendorum , sed orinaηdi pectoris causa dedisse Z Sic enim, quod a nobis scilicet abest , pleraeque istae
prodigi6 e mulieres fontem illam Ianmssimum corporis, generis humani educatorim arefacere, is Detingvere , cum periculo quoque aves corruptique lactis laborant itamquam pulchritu isis sibi insignia devenustet . . . quantulum hinc abest, tam perfectum, iam genitum, tam filium , proprii , atque consueti , atque cognati sanguinis
alimonia privare e Sed nibit interest hoc enim dicitur dum alatur , is vivat ,eνius id lacte fiat . Cur igitur se qui hoc dicit, si in capessendis naturae sobastam obsurduit , non id quoque niHI interesse putat , cuius in corpore , cui que exsanguine concretus homo , b coglitus sit j An qui a Diratu multo , is colore exa bi it , non idem sanguis es nunς ιη uberibu/ , qui iη utero fuit ' Vonne hae quoque in re sestrita naturae evidens es , quod posteaquam favuιι ille opifex in peηetralibus suis omne corpus hominis finxit, adventante iam partus tempore, is sve vas se partes profert, is ad fovenda vitae aιque lucis rudimenta praesto est, is re-eem natis notum , is familiarem victum offerι e uuamobrem 'νοn Dora treditum est, sicuti vastat ad fingendas animi , atqνe eo oris similitudines vis is natura β- missis , non secus ad eam m rem , lactis quoqpe ingenia ,-propricrateε valere .
Neque in bominibus id forum, sed in pecudibus queque animadversum . Uam, ficetium lacte , haedi , aut caprarum agni alerenιαν , constat ferme in bis lanam duriorem , in inis capillum guxi teneriorem . In arboribus etiam , is frugibus mater plerumque vis, is potesas es ad earum indolem via detrectandam, vel augendam , cqvorum, atque terrarum quoe alunt, quam ipsius, quod iacitur, semin/s. iace μ-pe videas , arborem Miam nitentem in Acum alium transpositam , deterioris terrae sueto deperiisse . Quoe, malum , igitur emio es, nobilitatem istam nati modo hominis , eου que is animum benigne ingenitis primordiis inchoatam , infitivo ;degenerique alimento lactis alieni corrumpere e Praesertim, si ista, quam ad praebendum tae ture adhibebitis , aut se=va , aut servilis, b. ut plerumque solet , extem
268쪽
plerumque fine disrimine , quaecumque id temporis Iactans es , adbiberi Dist . Patiemur ne igitur infantem hunc nostrum pernicios contagio infici; ἐγ spiritum duee
re in animam, atque in corpus Dum ex tarpore , is animo deterrimo e Idipsum esquod saepenumero miramur, quosdam pudicarum mulierum liberos parentum Doruus neque eorporibus, neque ammis similes existere . . . . Quoniam videlicet in moribus inolescendis magnam fere partem ingenium altricis, is natura lactis tenet : quae iam a prineipio imbuta paterni feminis concretione, ex matris etiam corρore, is animo recentem indolem configurat. Praeter haec autem quis illud etiam negligeνe, aspernariaque psit quod quae partus suos deferunt , ablegantque ab se se , is aliis nutriendos
dedunt, vinculum iEud, coagulumque animi, atque amoris quo parentes eum fitiis naiatura confortat, interscindunt, aut certe quidem diluunt, deteruntque . Nam, ubi imfantis aliorsum dati facta ex oculis amotio est, vigor i ae maternae fragrantiae sensim, atque paullatim resinguitur , Omnisque impatientissimae sollicitudinis strepitus confige- sit. 2, eque multo minor amandati ad nutricem aliam Hii, quam morte amissi, oblivio est. Iesus quoque infantis affectio animi, amoris, consuetudinis, in ea Dia , unde aliatur, occupatur . Et proinde ut in expositis Uuvenil matris quae genuit , neque sensum ullam, neque desiderium eapit. Ac propterea obliteratis , is abolitis nativae pie tatis arimentis, quidquid ita educati liberi amare patrem , atque matrem videntur , magnam fere partem, numquam naturalis irae amor es, sed civilFs, is opinabilis. X. Haec, licet paullulum prolixa, ex Ethnico Favorino Philosopho apud Gellium describere volvi, ut hinc colligant Christiani, quantum inserant suae proseiasioni dedecoris, dum ab iis legibus desciscunt quarum observantiam tanta rationum essicacitate, tanto Scumine, dc tot exemplis adeo obviis Ethnici inculcant , urgentque. Plantae ipsae, si in asperius solum transferantur , si oleastris silvestribus inserantur, si agni ovium capris laetandi dentur, deteriores evadunt. Quanto maius ergo detrimentum subibunt infantes , eum ab alienis nutricibus semper in ferioris conditionis, morumque varietate dissimilibus , Iactari eurantur st Similia habet Macrobius Lib. V. Saturna . eap. Mi. E nostris vero D. Gregorius Magnus in reostu. ad Augustinum Aulum. p. x. D. Ambrosius super Genes cap. xxv M. O NisIX pravam vocant consuetudinem illarum matrum quae alienis seminis filios suos lactandos praebent. Et communiter Theologi id docent. XI. Quaest. VIII. Nobilitas matris es ne caussa δε eiens , ut excusetur a lactando filio uberibus propriis' Resp. Adfirinant communiter recentiores : quia, inquiunt . obtinet consuetudo ut nobiles mulieres non proprio, sed nutricum ubere filios lactent. Quo vigente more, dedecu subirent, si pueros suos lactarent. Ius naturae, inquit Catalanus P. II. quaest. xv I. cap. vis cum suo Bonacina, apud quem legit alios Theologos, ut frequentissime latetur, solum praecipit ut filii alantur, non au
269쪽
dico Gregorium, de Ambrosium, sed Plutarchum, Macrobium, Favorinum , alios que Ethnteos, comperisset docentes, matres teneri non modo alere infantes suos. sed etiam Iactare ubere proprio. Pro citata opinione P. Leander dis vra I. quaest.
Ixxxv. plures recentiores laudat.
XII. Si, quod ipse sentio, promere mihi licet, haec recentiorum sententia, non alio nititur momento quam consueto principio aptandi leges tum divinas , tum
naturales hominum moribus. Quanam, quaeso, ratione fota nobisitas caudis legitiam erit ut ab hoc naturae onere solvendo liberae sint nobiles seminae e Natura praeeipit, inquiunt nostri iuniores, ut pueri lactentur, secus a propria matre. Adversus tamen hoc inane commentum clamat communis sensus . Si natura lactare dumtaxat praescribit infantes; matres ergo omnes poterunt indiscriminatim alienis nutricibus filios alerest Ad id quod Leander cum aliis recentioribus opponit, ne-biles feminas dedecere insantes lactare suos, ignominiamque contrahere, si id praestent; respondeo, immo rationem istam dedecere christianam professionem , quae mundo, vanisque pompis renuntiandi onus imponit . Ignominiam contrahunt penes homines, seminasque mundani fastus, voluptatemque sectantes , fugientes imcommoda; secus vero apud christianae legis cultores. D. Augustinus enarratione in Psat. κhκ. advertit, Paulum Apostolum non propterea abitinuisse a Iactandis parvulis in fide, eo quod mali homines detraherent. Factus sum parvulus in merio vegrum, tamquam nutrix fovens filios suos . rion natrix nutrieny filios alienos , sed nutrix fovens filios suos. Sunt enim matres quae, eum pepererint, dant nutricibus. ILL. qus pepererunt, non fovent filios suos, quia nutriendos dederunt ; isse autem ρασfovent, πω suos fovent, sed alienos. Ille vero ipse pepererat ' ipse fovebat, nasN πυ-
trici, quem pepererat, eommittebat . Dixerat enim : Quos iterum parturio, donee Christus sormetur in vobis. Fovebat ergo, γ DBMat . Paulum ergo matribus imitandum proponit Augustinus. Gregorius Magnus loci eis. cuius textus refertur a Gratiano east. Ad eius vero dist. v. hane consuetudinem , tamquam vitiosam 'pravamque, reiicit, inquiens : Ad eius vero eonevbitum vir fuas accedere non debet , quousque qui gignitar, ablactetur, Prava autem consuetudo in coniugatorum moribuν irrepo, ut filios suos, quos gignunt, nutrire χ' vlieres eontemnant, eosque ad nutrien dum aliis mulieribus tradant. Ambrosius Lib. III. de Abrahamo cap. vo. ProToeantur feminae meminisse dignitatis suae, is Iactare Vios suos : haee pnim matrum gratia, bie bonos, quo se propriis commendent viris . Legant recentiores apud Fa Vorinum Philosophum rationum momenta, eaque expendant. Si dedecori sibi monducunt seminae nobiles tumentem uterum praeferre, novem mensium spatio em
bryonem, latum, nescio quid, gestare; qua fronte ignominiae fibi vertent lactare infantem illum ob cuius partum pressurae non meminerunt propter gaudium δῆNobilitatis excusatio est maloris criminis argumentum. Plebeiae mulieres excusari pos.
270쪽
DIS S. LINI C. DE HON PAR. 1 3
possent ob labores assiduos, ob victiis inopiam, o ue plura alia incommoda. Con tra, nobiles selectioribus vescuntur epulis, a laboribus abstinent, quin otio turpiter dissuunt. Quid ergo lactare insantes renuunt Z Ut venustiores appareant, ut pompis, theatris, ludis indulgeant; ut ad voluptatem, ad incontinentiam , ad libidinem se se validiores servent Α ssignent nobis iuniores nostri honestam aliquam rationem cur seminae ob istam nobilitatem immunes evadant a filiis suis Iactandis. Alia ne pro nobilibus, alia pro plebeiis seminis naturalis lex , aliud Evangelium,' Nullo ergo modo sive nobiles, sive regiae matres absolute ab hoc naturae debito liberae sunt. Hanc nostram opinionem praeter ethnicos Philosophos ,
sanctosque Ecclesiae Patres docent Covarruvias in Epitom. II. P. cap. V ID. g. 6. num. 13. Tiraquellus in tract. de PQsbilis. ev. xx. Harbona Anno 3. quaest. I. num 3. Franciscus Genetius tract. v. de q. praec . . cap. III. & plures abi. Non me fugit ,
plures dicturos : Numquid idcirco ad infernum detrudes nobiles seminas omnes e Sed ego nugas istas, ore christiano indignas, contemno. Quid naturae lex praecipiat, pando : arcanum damnationis Deo relinquo. XIII. Istius -pravae consuetudinis, unde tot gravia & ingentia mala proficiscuntur, in faussa sunt etiam Parochi, & Consessarii, qui assentiuntur his matribus , & morem hunc, tamquam innocuum, eisdem permittunt; cum eas deberent reprehendere, & maiori qua possent prudentia exhortari ad officia christianae matris implentia. Sane, si Parochi declamarent, si Consessarii corriperent has vanas,& .nimium a naturae legibus desciscentes matres, abusus hic non tam late manaret. Verum, quia matres Parochos , dc Consessarios sibi faventes habent ; quia Parochi, & Consessarii sub suillarum patrocinio conquiescunt : idcirco corrupte Ia ubique sere grassatur. Hinc consequitur quod matres, quae ablactandos infantes aliis seminis, postea magistris, donec adoleterint , educandos tradunt , videntur matrimonium iniisse ad libidinem solum eκplendam; cum potissimum, atque ho nestissimum coniugii onus, filiorum scilicet euram, subire detrectent. Exaltent eris gO, nisi poenas luere velint, vocem suam Parochi, .Consessarii, & Concionatore , doceantque matres, quam grave sit onus istud, praesertim malis quae abusum huiusmodi consequuntur, spectatis r & nobilibus seminis identidem ae saepe exponant graVissima rationum momenta vi quorum hoc onere lactandi infantes suos adstringuntur. XIV. Quaest. IX. Levem ne, an gravem ex am contrabunt feminAE nobiles quae r nuunt lactare filios suos e suae vero sunt eatissae ab omni culpa excusantes Resp. Culpam committere eiusmodi matres, mihi certum est e praecisum Vero culpae gradum penitus ignoro. Letalem non esse , communis Theologorum sententia est . Inter venialia vero crimina reputatur grave, potissimum ob ea quae hinc proficiscuntur incommoda. Causta porro eximentes ab omni culpa sunt . I. imbecilli in