장음표시 사용
361쪽
334 . LIB. VII. IN DE CALOGUM.
bis D. Thomas a. a. quaest. lxv I. art. s. ad 3. Qui furtim aeripit νem suam aput aliam inisse detentam , peceat quidem , ηοη quia gravet eum qui detinet cis ideo non tenetur ad νestituendum aΓquid , vel ad recompensaadum sed pereat eam tra communem iustitiam , dum ipse Di usurpat fude rei iudieium , iuris ordiουν praetermis o i , ideo tenetur Deo satisfacere, is dare operam ut scandalum proximorum , si inde ortum fueris, sedetur. Si iniqui rerum detentores licite oecidi possent , plenus homicidiorum mundus esset : tribunalia item superflua essent . Non enim haee erecta sunt pro solis dubiis super possessione rerum ortis , sed pro quacumque possessione transferenda ab uno in alium . Licet enim res ablata absolute si domini , clametque ad dominum ; quando tamen a sare possidetur, per solum iudicem revocari ad dominum debet. Et quoniam haec eomperista sunt, non debent latius disputari.
f. V. Licita ne sit occisio invadentis pudicitiam , vel fui
ipsius ad vitandum peccati periculum.
I. A Dfirmant communiter recentiores Theologi ; sed oppositum aperte docet A. Augustinus pluribus in locis , potissimum Lib. I. de lib. arb. cap. v. ubi haec habet. De pudicitia vero quis dubitaverit quia ea fit in ipse animo eonstitura , quandoquidem virtus es P Unde a violento supratore eripi nee ipsa potest . Quidquid igitur erepturus erat illa qui Oeeiditur , id totum in potestate nostra non est. Quare , quemadmodum nostrum appelgandum fit, non intelligo . Quapropter a gem quidem non reprehendo quae tales permittit interfici I sed quo pacta sol d fendam qui interficiunt , non invenio . Item Lib. I. de eis. Dei pluribus capitibus improbat lateidium ob peccatum suturum vitandum. cap. xv It t. improbat ill rum sententiam qui permittunt seminas se occidere, ne a violentis stupratoribus violentur . Quis tandem , inquit , sana mente putaverit se perdere pudicitiam, fiforte in apprehensa , is oppressa carne sua exerceatur , is expleatur libido non sua. Si enim hoc modo pudicitia perit, profecto pudicitia virtus animi non erit ...cuoeirea proposito animi permoente , per quod etiam corpus sanctificari meruit , nee ipsi comori aufert sanctitatem .iolentia libidinia alienae , quam sertat perseverantia continentiae suae. Hine eap. xl x. invehitur contra Lucretiam , quod se peremerit ob illatum sibi stuprum. Quoniam, inquit, illud laicidium argumentum est eiusdem in adulterium consensionis. Audiamus acutam illius argumentationem . Verumtamen, si forte ita es, Iasumque est iliud quod duo fuerunt, is uduia
rerium unus admo ; sed potius ambo adusterium commiserunt , unus manifesta in-
362쪽
ε one , altera lu:ente consensione nos se occidis insentem ἱ iv idest D es a fili νatis eius defensoribus dici non esse apud inferos inter illas qui sibi letum inisu ies peperere manu . Sed ita bsς ca sa ex vir.q e latera coarctatu ν , ut, si extenuatur bomisidium, adulterium confirmetur 3 si purgatur adulterium, homicidium e muθtur . Nec omnino invenitur exitur, ubi dicitur : Ci adultera, cur Laudata st Si pudiea, cur occisos , II. Castitas ergo per vim contaminata nullam maculam irrogat innocenti virgini, quae, resistente animo, carnis compressionem patitur . Corpus illius levem recipit cicatricem : virginalia claustra vi aperiuntur : isthic infringit tumentes aestus impotens aggressoris libido, nee ultra pergit . Animi integritatem , virtutis eandotem nec tantillum denigrare valet. Quin ipsa castitas, quae in corpore viri passa est, ad coronam duplicatur. Iniuste ergo effunderet invasoris sanguinem mulier quae sola animi sui dissensione interiore illibatam castitatis virtutem potest eustodire. Si ideo licita dicitur propriae vitae desensio eum occisione etiam inis vasoris, quia nulla alia via prospici vitae propriae potest; ergo nullo modo liciista erit occisio invadentis pudicitiam , cum haee sarta tecta custodiri valeat sola animi deliberata dissensione . vulnus illud corporale tanti ne est, ut vitae hominis praevalere debeat, immo ct animae, quae aeternum periret III. Obiicies. Grave imminet periculum suceumbendi tentati mi, de libidini invadentis. Quis sibi spolidere in tam lubrico conflicta victoriam valet Quis, ae .stuante carne, & aliena impotenti libidine comprimente , stimulisque tam intemnis, tum externis agitantibus, securus esse suae internae castitatis potest Praetera quamquod ipsa exterioris integritatis iactura omnium opum, & vitae ipsius prisvatione honestis seminis amarior est IV. Respondet Augustinus citato Lib. I. de civ. Dei ev. xxv. peccata non debere per peccata declinari. En illius essicacissimam argumentationem. At enim timendum est, is, cavendum ne libidini bsili subditum corpus illaeebrosi a voluptate animum alliriat consentire peccato . Proinde, inquiuot, non iam propter alie
363쪽
vim fibi, qua moriantur inferendam putant. Ceterum obfit a mente christiana quaeis Deo rati, in eoque spe posita, eius odi torio ν ritur z absit , inquam , ut mens talis quibuslibet earnis vos talibus σου consUum turpitudinis cedat . atiod si ilia concupiscentialis inobedientia ρπα adhuc in membris moribundis habitat , praeieν ne strae voluptatis legem, quasi lege sua movetur; quanto magis absque ev*a es in corpore non consentientis, fi absque culpa est in eorpore dormientis rv. Ad id quod additur, seminis honestissimis amariorem esse morte solius. ca stitatis corporalis iacturam , respondetur . non ex affectu sensibili seminarum, sed
ex natura tutusque rei repetendam esse bonorum , aut malorum qualitatem. Ex
Augustino vidimus , castitatis eorporalis iacturam , salva animi virginitate , haudeo praeferendam vitae, sive propriae, sua alienae . Quoniam revera apud Deum detrimentum non infert violenta corporis virginalis violatio, sed, animo resta-gante, coronam duplicat .virginitatis . Sed neque apud cordatos mundi homines semina vi oppressa aliquam subit honoris iacturam, ita ut propter illam vitandam debeat, vel possit invasorem occidere . Nec obstat ille Augustini textus Lib. I. de lib. arbit. Musto immanius es invitum hominem stuprum perpeti , quam eum a quo vis ilia infertur, ab icto cui conatur inferre , interfici. Nam absolute utrumque scelus est iuxta Augustinum, & stuprum vi illatum, & homicidium ad repellendum stuprum perpetratum. Si autem haec duo invicem comparentur , illud immanius istu est. Quoniam stuprator sponte, & deliberato animo , nullaque vi cogente, sed sola libidine impellente , flagitium perpetrat s qui vero vim patitur, amore castitatis servandae, & necessitate defendendae ab impurissimo invasore , scelus homicidii committit . Nec tamen hinc sequitur , concludit Augustinus ipse cit. Lib. I. de civit. Dei cap. xxv. quod debeant peccata peccatiβ vi
Pro defensione vitae , bonorum , bonoris , ω pudicitiae proximi licita ne est in foris occisio λ
I. CΕquentes quaestiunculae facillime ex iis quae dicta sunt, resolventur. O II. Quaest. I. Licitum ne est occidere invasorem pro defensione pudieitiae , bonoris proxima H Resp. Salmanticenses tradi. xxv. cap. I. punct. q. F. s. num. 96. hanc
detendunt conclusionem his verbis conceptam: Dicendum es 2.fas cuilibet esse occidere iηVasrem pro defensione pudicitiae, in honoris proximi. Hanc sententiam sal sana reputamus, improbabilem, & Evangelio oppositam, pctissimum ea parte quλρω des sionem honoris occisionem iniuria toris propugnat. Nec limitatio quam adii
364쪽
adileiunt, probabilem emit praefatam opinionem, videlicet tunc licitam esis occi sionem, quando honor non verbis solis, sed etiam factis, nempe fuste, aut alapa laeditur, & invasor non fugit. Quoniam, si invasor non fugit, sugere invasus deinbet. si dissit. Ne 3s ab iuga eximitur ob ignominiam quam apud homines stultos,& antichristianos contrahere potest, ut supra probatum est. De defensione pudicitiae dictum paragrapho praecedenti. Si enim licita haud est occisio invadentis pudicitiam propriam, multo minus licita erit occisio aggredientis, & violantis alienam. III. Quaest. II. Teneris ne defendere innocentem ab iniusto ima spe st Res p. Communis sententia est, te adstrictum esse defendere innocentem ab iniusto aggretare, si commode valeas, absque periculo gravi vitae propriae, vel bonorum : quia lex caritatis obligat ad subveniendum proximo periclitanti , etiam cum aliquo incom- . modo. Supremae potestates ad hoc tenentur lege iustitiae : quoniam ideo Principes, Regeique instituuntur, ut prospiciant bono communi subditorum. Quare, dum hoc commune bonum periclitatur , ut dum latrones , rebellesque homines perturbant publicam tranquillitatem, adstringuntur supremae potestates , etiam cum periculo propriae vitae, se se opponere perturbatoribus istis; secus vero, ut defendant ali- euius privati hominis bona i quia ex vi ossicii bonum commune promovere deis
IV. Quaest. III. Teneris ne occidere invaserem, si aliter innocentem defendere nequeas e Resp. Certum primo eth, si innocens nolit defendi , sea malit mortem subire, te non adstringi ad eius defensionem. Dissicultas est , quando innocens saltem tacite vult defendi ab iniquo aggressore. Adfirmat prior sententia, dammodo non sit periculum amittendae propriae vitae a quoniam in hoc casu quisque sibi prius prospicere debetis Ratio curo te obligatum adfirmat haee sententia ad defendendum innocentem, etiam cum morte iniusti aggressoris, est, quia vita innocentis. praeserri debet vitae sontis invadentis. Lex quippe earitatis praecipit ut reo semper anteponatur innocentis vita. Hanc opinionem defendunt, tamquam probabiliorem, Salmanticenses tradi. xxv. cap. I. punct. q. g. s. num. Icio. & pro eadem citant Navarrum, Victoriam, Molinam, Bonacinam, Dicasti Ilum, aliosque. V. Contraria sententia negat ob hanc rationem . Damna temporalia utriusqtie proximi invasi , & invadentis sunt paria . Porro, quando damna sunt aequalia, nemo tenetur unum inserre, ut o alterum excludat. Accedit , lege caritatis utrumque proximum diligendum esse . Verum quidem habet, praeserendum innocente reo, quando cetera paria sint I in nostro tamen casu cetera inaequalia sunt. EN enim occisio invasoris coniuncta est cum aeterna ipsius damnatione , quae est omnium malorum maximum. Mors autem innocentis non est necessarIo coniuncta cum aeterna ipsius damnatione. Ignoratur utique, sit ne innocens in statu gratiae, an peccati, Neque enim ex . hoc quod respectu invasionis sit innocens, sequitur Tom. IV. Y eum
365쪽
eumdem absolute innocentem esse . Quin timeri potest ne, vindicis ardordi sinuet in invasorem. Haec omnia vera sunt z Vera , inquam , sed non certae. Idest, vis rum est quod de his omnibus dubitare licet; verum est quodi ignoramus quid in pectore invasi lateat I atque adeo sicut dubitare possumus O illius malo statu;
ita quoque credere prudenter possumus, eumdem esse in gratia, & contritiorem terna , amoreque caritatis erga offensorem , peccatorum, si quibus esset inquina. tus, maculas posse delere. Contra certo scimus , iniquum invasorem reipsa seele stum eta. atque aeternum damnatum iri, si occidatur in ipso conflictu. Ergo huie potius parcendum videtur quam alteri succurrendum . Haec opinio mihi probabilior, atque in praxi unice vera mihi est. Si enim in praxi vix invasor propriae vitae occidendus permittitur a Patribus ; & si permissio tot cautionibus munitur, ut executio eius viκ eontingat absque culpa z quaenam ratio urgere te potest . ut cum periculo animae tuae prospicias alienae vitae temporali Quis est iIIe qui his in conflictibus servet 'exacte leges inculpatae tutelae. Quod caritatis praeceptum obligat ut manus nostras humano sanguine inquinemus t omni ergo industria , dc etiam incommodo proprio impedienda est innocentis occisio. Ad hoc nos lex christiana adstringit; sed quod teneamur effundere humanum sanguinem privata auis ctoritate, unumque occidere, ut alterum servemus, numquam poterit ex Evangelio probari, VI. Quaest V. Teneris ne defendere bona proximi magni momenti eum occisione necessaria raptoris e Resp. Adhrmat communior Probabilistarum opinio. Verum, cum nos propugnaverimus supra , neque in desensionem propriorum bonorum licitam esse occisionem surum I iam constat multo minus licitum esse occidero invadentes bona aliena. Quapropter, ne actuari agamus , abstinemus ab ulteriori sententiae huius confutatione.
I. Oli haeretici quos Circumeelliones vocant , Ricidium propugnarunt , ut o quoddam martyrii genus : quapropter variis cruciatibus semetiysos interi
. II. Veritas de fide est, illicitum noxiumque esse laicidium. Vetitum quippe est quinto mandato, Non occides. Si autem vetatur oceisio alterius, potiori iure prohibita erit sui ipsius occisio : homo namque non est vitae suae dominus , iuxta illud Sapientiae xvi. Tu es. Domine, qui vitae, is mortis habes potestatem : dc Deu-Ieronomii xxx II. Ego occidam , ω ego vivere faciam. Ergo divinam sibi usurpat
366쪽
auctoritatem qui seipsum occidit. Neque in paenitentiam admissi sceleris licita est sui ipsius occisio, ut secit Iudasia Hanc haeresim confutant Dia Augustinus Lib. I. de
III. Disputant Theologi in utramque partem, peccet ne contra earitatem tantum, an etiam contra iustitiam qui seipsum interimitis Verum,. missis inutilibus subtilitatibus, sententiae vera est silicidium non caritati modo , verum etiam iustitiae adversari. Hoc conceptis verbis evinctu D. Thomas a. a. quaest. lx IV. art. s. sic inquiens ia Mita est quoddam donum divinisus iamini attributam , er eius potestati
subiectam, qui occidit, is vivere facit. Et ideo qui se sum vita primat , in Deum peccat , sicut elli alienum servum, interficit , peccat in dominum , cuius est servus; γ Mue pereat illa. qui usurpat sibi iudicium de re sibi non commissa . Ad omissenim Deum pertinet iudicium mortis, is viis , secundum iEud Deuter. ΣκκIi. Ego Meldam, ἐν ego vivere faciam. Et superius dixerat idem Angelicus in eodem artic. sultibet homo est pars communitatis . . ia Unde in boc quod se sum interficit, iniuriam communitata facit, ut patet per Philosophum Eth. Via Haec omnia comperta sunt .
Ivia Quaest. Iia Dei. aut iudicis praecepto licet ne seipsum occideret Resp. Solus: Deus dominus est vitae, & mortis Quare, si Deus alicui praeciperet ut se interimeret, parendum esset divina mandatoia Hoc Dei praeceptum pluribus Sanctis, car-lasti lumine illustratis, innotuitia Sic Sampson seipsum occidit. Nee Sampson alitereκcusatuκ inquit D. Augustinus Libia I. de Civ. Dei capia xxi. quod se fum cuisbostibus ruina. domus oppressit, nisi quod latenter Spiritus sanctus hoc iusserat, qui per illam miraeuia faciebat. Hoc eodem divino impulsa permota sese in ignem coniecit S. Apollonia ; & Pelagia se ipsam interemit ut integram custodiret pudicitiam- Aliis: viris sanctiς , ut Abrahamo ,. perspicue suum Deus patefecit mandatum, quo aliorum occisionem praecepitia His igitur sconcludit Augustinus loci citi exceptis, quos via lex iusta generaliter , meI ipse fons iustitiae Deus specialiter occidii*bcr, qui vis hominem, veI seipsum vel quemlibet occiderit , homicidii crimine
innectitur MVia Viri itaque sancti qui sibi mortem consciverunt, id peculiari Dei instinctinperegere. Ethnicorum plures manus in se iniecerunt non divina aliqua illustratione, sed mundanae gloriae studicii succensi. Ignorantix invincibilis inicidii non da tur. Quare salsam reputo sententiam quam de Lucretia Romana defendit P. Ludovicus Molina de iustia Tom. In trast. 11 α disp. i κ. num. s. is Neque est improbabiis te, ignorantiam. excusasse a culpae Ietali actum quo Lucretiae seipsam interfecit, similesque alios actus ala ethnicis hominibus perpetratos Haec ignorantia illa
vincibilis vel ipsius Decalogi quam defendunt Probabilistae, commentitia est , Pa-uam , dc antiquiorum Theologorum doctrinae adversa Audiant Probabilistae, quia Y i i mise
367쪽
eontra opinionem Molinae, Lucretiae defensoris, scribat Augustinus Lib. I. de Cist. Dei cap. x x. Vos appelta, leges , iudicesque Romani . . . . Si ad vestrum iudicium quisquam deferret hoc erimen, vobisque probaretur , non solum indemnatam , verum etiam eastam, im innocentem interfectam esse mulierem, non ne eum qui id fecisset , severitate congrua plecteretis e me fecit illa Lucretia : ilia se praedicata Lueretia rinnocentem, eastam, vim perpessam Lucretiam Lucretia insuper interemit . Proferte sententiam. Quod si propterea non potestis , quia non Uat quam punire psistis, eam interfectricem innocentis, is ea .e tanta praedicatione Laudatis Si adu tera, ea. laudatast Si pudica, cur Mesae Idem de Catone, & aliis celeberrimis Ethnicorum viris sentiendum. VI. Secunda quaestionis pars aeque certa est, nempe neminem licite posse iudicis praecepto seipsum interimere. Quoniam iudices terreni nulla in hominum vitam a semetipsis eripiendam potestate fruuntur; atque adeo nequeunt praecipere ut homines, repugnante luesinatione naturali, seipsos oceidant . Porro iudices a Republica, & Respublica a Deo potestatem acceperunt pumendi reos , minime vero iubendi ea quae naturae repugnant, ut est occisio.lui ipsius. inare sicut iudenreus capitalis dolichi nequit sibi mortem conicit cere, sed publicae potestati se tradere; ita nequit iubere ut damnatus ad mortem seipsum interimat.
VII. Obiicies. Damnatus, ut veneno pereat , tenetur os aperire ad venenum
suscipiendum : ergo poterit quoque propriis manibus illva sibi propinare. Respis
Negatur consequentia. Duplex actionum genus distinguendum. Aliae actiones suapte natura mortem inducunt; ut sumptio veneni, venarum incilio , unde totus emaat sanguis, se e patibulo praecipitem dare. Aliae remote tantum ad mortem concurrunt, ut ascensus scalae ad patibulum, colli submissio, oris apertio , & id genus similia, quae, cum indisserentia sint, mortem necessario non inducunt. Α-ctiones primi generis illicitae sunt, secus aliae. Quare licite rei scalam ascendunt, cervices submittunt, venenum in os insusum a carnifice deglutiunt. Lubet D.Thomae Verba eκ scribere ex a. a. quaest. Ix I x. art. ad a. ubi asserit, quod nu ut ita
condemnatur, quod ipse sibi inferat mortem, sed quod ipse mortem patiatur. Et ideo non tenetur facere id unde mors sequatur . . . . Sicut, si atiquis fit condemnatus ut fame moriatur, non pereat, si cibum Mi oecu te ministratum sumat : quia non sumere esset seipsum occidere. Hinc clare colligitur , quod, scut malefactorum nemini praecipitur ut serro se interimat, ita minime damnandus quisquam sit , cogendus que ut veneno se necet, aut fame conficiatur, cibo praesente . Cibus omnis subintrahi reo potest, ut ille patiatur famem, & mortem. Nullo vero modo cogendusin, ne de cibo oblato manducet et quia, si cibum praesentem negligeret , mortem ille sibi conscisceret. VIII. Qui sinunt se a scorpionibus morderi, venenumque hauriunt , ut theria
368쪽
DIS P. VNIC. - DE HOMICIDIO. 3 i
eae vim experiantur, stulte se gerunt. Neque iatis est medicorum iudicium , quo testentur theriaeam ad artis regulam compositam esse. Quoniam certum est mora sum viperae, & haustum veneni res esse mortales. Antidotum vero theriacae ob plures cautas, circumstantiasque vim expellendi Veneni amittere potest. Quare haec experimenta in solis brutis facienda sunt , numquam in hominibus . Impro handi quoque sunt qui ludos exercent in quibus probabile imminet vitae perieu lum . Hos inter colloco eos qui super funem ambulant , corpusque volutant , estne dimittunt, una manu sunt affixa, vel capite deorsum inverso, & pede lato
t. IX. Quaest. In Lisita ne es aBeuius membri mutilatio ' Resp. Convenis penes mmnes, licitum esse pati abscissionem alicuius membri , ut totius corporis sanitati provideatur. Ceterum, quemadmodum minime licet, vel ex praecepto iudicis semetipsum necare; ita non est licitum sibi propriis manibus membra corporis abscindere . Quando tamen membri abscissio necessiaria est ad evitandam momtem, aut malum aliquod gravius membri iactura , potest quisque sibi membrum
abscindere. Hac ratione licitum est manum, brachiumque exponere, ur universo corpori caveatur. Homo custos est sui corporis , eaque omnia agere valet quae prudenter expedire cognoverit ad illius conservationem. Quare, si abesset chiruragus,& dilatio mortalis foret, eo quod venenum se per corpus effunderedi; ipseraeius possiet sibi licite manum amputare, ut certam mortem evaderet. Item Uinisculis constrictus potest pedem, vel manum abscindere, ut mortem sibi a fera, vel sicario inserendam evadat. Comburendus a flammis ex alta turri potest se deii Cere cum periculo fractionis crurum, Si tamen atroces nimium gravissimique dolores perserendi ement in membrorum abscissione; nemo teneretur membri recisionem pati, eo quod tanto pretio salus conservanda non sit. Excipiunt hominem Reipublicae perutilem. verum aut spes salutis certa est, aut non . Si primum, vix aliquem reperire erit qui nolit acerbos.dolores suffure, quando certus
moraliter sit sanitatis obtinendae. Si vero spes dubia, & exigua fuerit , pauci erunt qui tantis cruciatibus velint se subiicere ob spem dubiam salutis compara da . Ne multa. Hac in re peritorum iudicio standum est. X, Quaest. III. Licitum ne est semet fum eastraνe ad superandas tentationes e Resp. Negant Theologi fere omnes: & hae e sententia negans certa est. Id decisum habetur in Concilio Nicaeno, a quo reprobatum fuit sactum Origenis, qui virilia sibi abscidit, ut castitatem servaret. D. Thomas optime more suo rem hanc resolvit 2, 2. quasi lxv. art. L ubὶ postquam docuit , neminem posse sibi mutilare membrum sanum, aut permittere mutilationem, posse vero & abscindere, & permittere abscissionem membri putridi ob totius corporis conservationem , resolvit numquam licere membri abscissionem ad peccatum vitandum. :Rationem eviden-
369쪽
tem assignat. Ideo enim licet abscipdere membrum putridum ob totius corporis sanitatem, quia reapse abicissio putridi membri confert ad corporis sanitatem. Sed abscissio genitalium nullo modo necessaria est ad castitatem custodiendam, vel ad pereata vitanda. Transcribamus verba Angelici ex loc. cit. ad 3. Membrum abus praescindendum propter corporalem salutem ιotius, nisi quando alitre tali suboeatri ηοη potest. Salusi autem spirituali semper potes a Fur subveniri quam per membri prae
ei nem, quia peceatum subiacet voluntati. Et ideo in aulis casu sieet membrum prae seindere propter quodcumque peccatum vitandum . inde fostomus exponens Utad Matth. xi κ. Sunt Eunuchi qui seipsos castraverunt propter regnum Caelorum , di est : Non per membrorum abscissionem, sed malarum cogitationum interemptionem e ma
strictioni enim est obnoxius qui membrum absinit ζ etenim bomicidae sunt qui talia praesumunt. Et postea subdit : 'deque concupiscentia mansuetior ita fit, sed molestον ratiunde enim habet fontes Perma quod is nobiι est ; is prαcipue a proposito incontinenti , ἐν mente negligente : nec ita abscisso membri comprimit tensationes, ut cogita
XI. Quaest. IV. Licisum ne parentibus es fidos castrare , ipsis sive conferuientibus , e repugnantibus f Resp. Pro sententia adfirmante adduci solent Pasqualigus de
es 498. Salon in a. a. quM. Iκv. art. I. contri a. Trulleuchus Lib. V. cap. ris. δελι num. . Ratio istorum Auctorum est, quia eunuchi honorabiles essiciuntur apud Principes, a quibus cantus suavitate ingentia lucra accipiunt, suaeque sustentationi maximo decore provident. Haec autem ratio sutilis prorsus est, & vana . Neque enim pervertendus est naturae ordo ob temporalia lucra, aut ob honorem, & famam apud Principes comparandam . Praeterquam quod eommentitius est honor iste, salsaque fama. Quin castrati, & eunuchi apud Omnes cordatos viros, sin infames, certe ut naturae monstra habentur. Si ergo ob salutem spiritualem animae, Icilicet ad tentationes vitandas licita non est membrorum genitalium truncatio ς quanto minω ea licebit ob temporalia commoda
I. . . Uemadmodum certum est neminem possis propria auctoritate , excepta neculiari inspiratione, seu ordinatione Dei, directe occidere semetipsum ;ira certum est posse homines interdum iuxta christianae prudentiae regulas indirecte Permittere propriae vitae iacturam. Sacri Ecclesiae Fasti splendida istius indirectae occisionis monumenta nobis exhibent. Christus Dominus religionis nostrae caput sui ipsius crucifixionem permisit. Martyres, eiusdem Redemptoris nostri imi-Diuitiaco byciocrate
370쪽
tatores, virtutis amore invicta sortitudine mortem sustinuere . Veritas fidei est Christum Dominum se potuisse defendere , & smpliei nutu adversarios suos de
medio tollere, atque in nihilum redigere. Martyres quoque ipsi adversus Tyran- nos arma stringere potuissent. Haec omnia certa sunt. II. Quaest. I. Tenentur ne bomines remediis maximi pretii , D' extraordinariis uti ad vitam confervandam g Resp. Distinguenda sunt mortis' genera. Quando mors ab aliis non intentatur per vim, sed ex caussis naturalibus evenit , quisque tene tur adhibere remedia ordinaria, quibus communiter uti homines solent. Remedia Vero extraordinaria, ut maximi valoris medicinas, itinera ad regiones salubriores valde dissitas, divitiarum omnium profusionem, & cetera id genus nemo exequi tenetur ad vitam conserVandam. Si vero mors extrinsecus per vim intentetur , tunc negligi remedia potant, etiam ordinaria. Sic Martyres ordinariam defensi nem neglexere, ut dictum est. Sic potest quis in extrema necessitate panem alte ri extreme indigenti relinquere ex motivo virtutis . Sic licitum est naufraganti tabulam quem tenet, amico relinquere , si prudenter existimet, utiliorem esse Reipublicae eius vitam quam propriam; laeus, si nulla alleuius virtutis ratio a' pareret. At in his eventibus magna opus est prudentia. Ceterum, si mors immineat extrinsecus per Vim a caussa naturali puta, vides seram ad te dilaniandum occurrere, a flumine absorbendum te esse, a flammis comburendum peccares, si usum remediorum omitteres: quia nulla apparet virtutis ratio, cur possis permittere voluntarie tui ipsius mortem In his casibus. III. Quaest. II. Licitum ne es id agere unde seeutura mors indirecte pra videatur δResp. Adfirmant omnes. Quare praeliari milites possunt, stationem firmiter. custodire et pestis tempore possunt sani homines servire infirmis, ct lue infectis ; tametsi
hinc se subituros mortem praevideant. Quoties enim occurrit honestum , certumque verae virtutis motivum, licet ob exercitium talis verae, certaeque virtutis mortis periculo propriam vitam exponere.
IV. Quaest. III. Tenetur ne infirmas tibum sumere ad mortem evadeadam, si insumptiosse extremis assiciatuν duoribus j Resp. duplici ex capite oriri abominationem& repugnantiam ad cibum sumendum et vel ex furore,& dementia, coutra quam nullum est remedium; vel eκ infirmitate extrema, quae dia vires extenuaverit a, ut nequeat infirmus cibum deglutire; & neque in hoe casu maiori molestia affligendus laret homo. Raro enim accidit , dementia, aut extrema lucta sublatis , ut infirmi nolint tantum cibi sumere, quantum satis est ad vitam servandam . Quare in his casibus dexteritate, & prudentia opus est. V. aest. IV. Licitum ne femina es permittere se ab invasere violari, ne ab eodem occidatur Resp. Duo tamquam certa praeiacienda sunt. Alterum quod semina mortem potius perferre debeat quam libidini assensum praebere. Alterum , quod,