장음표시 사용
21쪽
dem0nstrat se adversorium cognovisse. Contra enuntiat 1052 1065 simpliciter nihil dici potest, si reputamus Menelaum re vera edictu ni Agamemnonis pronuntiaviSSe. er ambage Teucer rectissime explicare possit in Aiace humand n0n principum Speras leges, sed praecepta de0rum et humanitatis observanda esse se l332-l345). Quod argumentum eucr notum SSe e postea
dictis ill0 li 25 li 29 sqq. apparet. Neque tamen, cum fratris
contumaciae haudquaquam exper Sit, contr0VerSiam componere
studet indulgentia apertisque verbis declarat se profecto Aiacem in sepulcro c0nditurum esse il08 qq , ill sq. li4 l), etsi vitam amittat l308 sq.). Sed hoc l0co omnino Supervacaneum
est Teucrum V. 1052-l065 accuratius c0nsiderare, quia commodius lacessendi a Menela occasi ei data est. Nam Menelaus affirmat 052 sq. inprimisque 1067 sqq. Aiacem sibi subiectum fuisse. Eodem modo edictum Agamemn0nis, qui mortuum humari vetat 1050i ita nuntiat ac si ipso eius legitimus esset iudex. ustre Si Teucer argum0ntis comprobat fratrem minimo in Menelai dicione unquam fuisse, licet eum priorem rationis partem plane neglegere et iussa adversarii repudiare Τ). Iam videmus, quam iniqua sit senelai condicio. Nam si lar et simplici isti dixisset se nihil nisi Agam omnonis iudicium afferre,
Teucer hoc ita reicere non p08set, quia Agamemnoni Summa imperii tradita est. Tum necesse esset Teucrum imporatorem aut ad certamen vocare et loqui non verbis eius impediar quominus fratrem carissimum sepeliam, aut senignitate et tranquillitate id agere ut eum de perversis c0nsiliis convinceret. Utique ei res minus esset em0lumento quam cum Menelaus tam male
Instituit orati0nem, cum in universum nonnulla pra 'mittit 1093-l0963. Quae c0nsuetudo etiam 266 sqq. reperitur. Cum locutioni o δοκουντες Menelaum significet, v0stibus Ir δεν ἔν haud dubie suam ipsius riginem attingit, qu0d est υ ἐκ δορος γεγω πολεμίου νοθος l0l 3). Hoc loco autem lucere videtur Menelaum libentissime suum genus laudare, Teucro generis maculam obicere es verba Agamemn inis 2 28 sqq. ubi ουδὸν νl23 huic ir δὲ, ων resp0ndet. Ex 093-l096 Menelaus iam c0niectare potest adversarium sibi dicere: ἱ ριαριες, atque hocia χαρτεῖν 097-l106 illustratur. Primum Teucer v. 105 sq. perpendit, ubi α,εM Voce Aiacem in c0ndici0ne patiendi esse et extrinsecus affici m0nstratur. Quamquam cum verba ipsa fere extra culpam videantur esse αγειν forta88 nostrum libringen), Teucer tantum postea dictis
1 Itaquo schol ad 109 non accuratissimo annotat: τυν περι τῆς
22쪽
l067 sqq. adducitur ut in ea suspiciosus sit. Vim γειν verbietinui auget adiciendo λαβων et utrumque verbum, cum sint gravissima, in extremi versibus c0llocat. Neque enim λαβων abundanter p08itum est, ut Germ. verti non p0rteat, Sed initium του γειν et transerre in statum patiendi declarat Aiax a Menelao Sumptu eSt, ut Troiam duceretur cum, nisi sumptus
esset, imm0bili sui Sset . Teucer autem λαβώον voci v. 099 opp0nit Sua Sp0nte et voluntarius y navem solvit ita ut planusii iuris SSet . . etiam remanere p0terat, qu0d attinet ad tuum λαβων. nim0 igitur bene tensendum est h0 loco ἐξεπλευσεν exstare neque quidquam nisi λαβων refelli'). Cf. 0rat Agamem nonis V l0674qq. Menelaus verba imperandi iactavit. Quare quaestione ex Si Stunt il00 q. quibus summum imperium eius dunegatur σε et σοὶ premuntur . Deinde Teucer affirmati0nibus 1l03-li 0 veram condici0nem Menelai statuit. Itaque cum Teucer fratrem in p0testate Menelai non fuisse demonstraverit, manifestum est hunc minime ius abore demortuo quidquam decernendi. Quod si Teucer tantum efficeret non satis esset, quia Menelai interdictum ab Agamemn0ne probari l050 enuntiatur. Quare p08tquam Menelaus Aiacem humari apertissime Vetuit, rat0rem, cum non ni mus aperte et confidenterat firmare debeat e m0rtuum nihilominus Sepulturum esse, etiam ponderare pu8 8 Agamemn0nem aliquando iniquis consiliis in scaenam pr0dire p08se. Neque autem in hac re argum stritis niti potest, quibus c0ntra Menelaum usus est. Certe concluderulicet cum Aiax tibi, Menelae, 0n subluctus sit, iussa tua neglegam ut 0rtuumque c0rpus c0ndam. Sed inde n0n sequitur, ut etiam iussa gamemn0nis iure contemnantur. Quae cum ita sint, eucer ea n0n 0lligit, quae ex l099-li 06 0lligi 0ssunt et ad Menelaum pertinent, neque verba sua coniunctione conclusiva ad antecedentia adiungit, Sed l08 sqq. simpliciter declarat e fratrem, utcumque re cadat, humaturum Sse hunc s0poliam, sive tu SiVe imperat0r Vetatis, Summo iure neque os tuum metuam. Hi autem dii eXpressa sunt: primum euerum
fratri consulere velle, licet uterque trida bstet deinde sepulturam iustam esse. Ubi igitur primum vocula δικαιως xstat, quae brevi 08 a partibus negatur aut affirmatur. Quam cum
23쪽
ad hanc rationem non valde attineat, Teucer non accuratius illustrat sed verbis ου τό σον δεισας στομα animo n0stros ad ειτε si h v I li 08 adVertit, ut tum demum necessaria xl 099 li 06 manifestissime c0gat. Neque enim dubium est quin significare velit Menelaum P quaquam ius habere de Aiace quidquam constituendi. Tamen ου το di δεισας τομα, quo illa
sententia magis appareat, diligentiu explicari opus videtur osse: Lodo igitur additamenti tum illi ill3 0x xj reuix l0Tl)refutatur quam una cum lata di Sputati0ne Menelai l 07 sqq.)
orator iam 10 sq. tetigit, cum V ill haec designet n0n solum in tua potestate n0n erat, Sed ne minim quidem studio tecum coniunctus, ut te qua Si abSentem aut 0rtuum dueerset. Atqui tu fficia ei vindicare et nunc ad arbitrium eum tractare vis 31 Nauehius πονου 1l dubium esse ratus νύmi legere vult, cum Morstadtius Progr. Selinis hausen 1863 p. 22 ποθου suadeat, quod a Mauritio systerio postea acceptum est. Ut has coniecturas omnino omittam: quaeritur, num 1l1-lli perversam atque absurdam sententiam contineant. Nam Schoellius Ueb0rs0tg. p. 83 ita de his versibus loquitur: o Di Form is gro und nrichtig ugleieli da dor in Rud stolisendo Eid goradu di Vorpstichiun enthali, dem rhorenen de Helona eistandund riegshiilla egen eden, de si ilim iitrisse, ii eiston So attodor Vater de Helena sani milieti Fretur schmore lasson, eli 0 si dum Menelaos lib. en es also dieser id ar de de Aia gum Kriogo verband so inter ege des eibes o Menelaos inario und fallonin Walirhoit dies Motive in in gusam men, di de Interpolator at ent-g0gengemtZ vorstellen ili. Difficultatem in eo osse arbitror quod ex sontentia mea falso interpunctum est. Nam notam, quae Ostis πικυς saeta est, abesse oportet, ut verborum plenior compositio haec sit: itistio
πλεω et 1 ρκ' ρκων - ενώμοτος, quae arte ad praedicatum pertinent, sunt
sibi opposita. υνεκα autem ita repotitum tolerabile est. Nequo dubito quin οἱ πόνου πολλον πλέω propterea dictum sit, quod appellati vulgaris
μυνιo. Matthiae). Nam leges Lacedaemoniorum pervolventes foro omnibus id peti videmus, ut cives laboribus, exercitatione inopinquo quam maximo dono ad bellum sunt. Cf. rie bur Forschung. gur spuri. Versassung8geseli P. 1 qq. quaest. ne loco diversos. Tum sententia manif0sta est: Aiax cum ad bellum prosectus sit non ut ii, qui im-pserio tuo subiecti imperata fecerunt, sed iure iurando Ommotus, δημοχης tuus nominari non potest. 0ysserto nutum dubitatio: Laboriosos cumdofondit Gu Wolir itaque militos Menelai descriptos putat, non videt, ut alia omittam, iniuriam seri luci, qui cum gregarii comparetur , nunc praecisa videtur esse. - Tamen sori potuisso ut Aiax Holonam lib0raro vellet fortasse propter Menelaum , quod eum magni aestimaret. Hoc segatur . Ili4: neque elenae causa ad bellum profectus est
24쪽
Intellegimus argumentationem eucri quasi per tres gradus descendere maxima esset dici Menelai, si Aiax esset ἀνιηρδν μοτης. Min0 dici e88et, Si Menelaus principatum in exercitu teneret, atque minima vel potius nulla dicio in eo consisteret, ut Aiax studio in Menelaum bellum capessivisset. Quod igitur eucer etiam h0 levissimum vinculum negat, fere supervacua dicit, ita ut nem sanus Aiacem ex Menelao pependisse dicere OSSit. ConcluSi 7προς ταυτα - κε ad totam rationem referenda est. Atque προς ταμ πλελυς ευρο κηρυκας λαβών - ηκε Sequitur argumenta de condici0ne Aiacis et Menelai Verbis elegantissime irrisii significata est licet tu excentos praecones circum te c0nStituas, idem permanes neque te timeo. Si vero Monelaus aperte praedicavisset se iu8Sa imperatori nuntiare, Teucer Vic praec0ne detrectare posset Verba λαβων καὶ τὴν σιραιν γον ηκε), quibu8 l09 indicatur, eum n0n facturum fuisse arbitror, nisi pr0V0cat Menelao ad hoc adductus esset neque enim ign0rat Agamemn0nem, qui exercitui praesit, temere non
lacessendum esS0. Exemplum infra inveniemuS. Sed et oi σιρα- τι γον, ut SenSu perficeretur, in constructionem recipi oportebat,
ut κληρυκας Voci in cavillatione adiunctum sit. Sententia qu0- quo nuntiat sequente iam lenitur, cum vocula δε Teucer apertum faciat se alterum Atridam non ita neglecturum SSe. Adolphus Schoeli etiam in hac ratione multa Suspecta invenit et uncis circumcludit l05 sq. tolli lii T. Cum nonnullas observationes eius iam antea tacitus refellere studuerim, hic tantum V. 1105 q. reSpici0. Sch0ell. l. c. p. 83 ita loquitur:
Vorhurgehenden in lammernis schi tessen. aueli., cui Dinil ors adstipulatu e8t, praeterea vituperat, qu0d versibus ineptusignotur Agamemn0nem ius habuisse iaci imperandi. Quae
nuntia satis valere non existim0. Nam primum l05 sq. non simplex repetitio est. Si Teucer dixit: rex es Lacedaemoniorum, nobis non praeesse, nondum clare Xplicatum est, cur Menelausi ii quis i iii iaci et Salaminiorum non teneret. Nam Agamemnon quo suo uniu8 0puli, Mycellen Sium, pr0prius dominus erat, simul autum coitu unis dominu totius Xercitus. At tu I pucor maximuid agore debebat, ut Munula veram p0 testatem, quam isto obscurare vult, cortissimi et accuratissimis verbis designaret.
25쪽
V0ces autem, quibu8 mnia explanantur, Sunt παρχος et υχολων στρατι γος li 0 Sq.3. Neque intelleg0, cur Λῖαντος hyMθαι ποτε m0leSte repetitum Sit, cum iacem subiectum fuisse Menela vix satis p08Si negari. Et quibus donique causis n0n liceat concedere Agamemn0nem potestatem habuisse iaci imperandi vel ut diligentius l0quar Agamemnonem Summae rerum praeesse Quicumque de hac re dubitat, eum existimare appal et Teucrum imperium Agamemnoni negare. At tantum abest, ut hoc neget, ut eum ill τὰν στρατ hyὼν κατ' εξοχην appellet. f. praeterea ad 3l infra explicanda Praeterea quam ridicula talis n0gatio futura fuerit, c0nStat. nam Vero, cum minime c0nsilium fratris condendi e firmet, ut Aiacem null0 imperi coercitum fuisse c0ntendat, tantum Menelai iudici0iptime
recusat Se etiam adVersus Agamemn0nem corpus humaturum
esse praedicat il08 qq.). v. illi ill7, qu0 Schoeli valde vituperat, per f0re ut explicatione mea aliquid defensi sint ei etiam verba chorioli Sq.).
Orati0nem ita disponam: I. 093 - 1ll0: a. Aiax 0n sub Menela imperat0re bellum gessit; b. Aiacem ad omnem eventum Sepeliam. II. illi illT: a. Aiax neque sub Menelao militavit neque ullo vinculo cum eo coniunctus fuit; b. 0n pr0hibe0 qu0minu m0rtuum humem. Neque obscurum est hanc rati0nem similiter disp0sitam esse atque rati0nem Menelai. Cum tota argumentati efficacissima et valentissima sit, Menelaus fit inc0nsideratus ac temerarius neque uli iudicio rem Suam gerit. Nam qu elatiorem se ipsum praebuit, fluminepti ara, cum ibi dissentiret, ipse affirmavit, eo impr0visi0 ei accidit acri et constans censura Teucri e magi affligitur atque p- primitur. Neque p0etam hic intimas animi humani latebras per-VeStigavi88 quemquam fugiet. Superbiam enim et iactantiam nihil valere manifestissim indicatur, si a vir strenu et stabili
detegantur et nudentur. Munelaus, Si cum animo uteretur praesenti tum rati0nu iusta l052 1005 vere persu8u8 88et, haud dubie ign0miniam suam perferro ac dev0raret, Sed Teucr Obiceret lege facinusque Aiacis. Videbimus autem nece880 8Sestum paene cum vi malefacti illius admoneri et tum rem suam tam male gerere, ut semper caput omittat Statimque a Teucro ad alia, quae minus rei c0nveniant, traducatur. Cum ma Xime nudatum uiam latus, superbia et arr0gantia Vulnerata Sit tan-
26쪽
tum sentit ab se se c0mminutum esse ii ad id tempus multo Superi0rem Se iudicaret. Quare Verba existunt ii 20, quibus 880verationi adversarii illudere vult. Sed c0nsentaneum S Teucrum nequaquam aegre ferre, qu0d ille a pr0p0sit ita aberr0 sibique c0mm0dam victoriam paret. Quam ob rem it 2 artem Suam pugnandi laudat. V. t 22 Menelaus incepta persequitur, cum adverSarium Sedefendere coactum esse neque difficulter oppugnari existimet. Teucer autem statim paratus est et responso 123 dignissimam gravitatem fortasse cum aculeis quibusdam exprimit. Nam disputati0nem eorum subtiliter attingi Verisimile videtur esse. Menelaus enim est 1iLσμενος, cum egitimo iure iam uteretur, qu0d ut scutum btendere p08set. At eucer nondum gravia
1 Similem translationum idomus sed C. 696 ἐν τα μεγάλα Λωρίδι νήου , i. Ian. Nauchii ad hunc versum), ed. R. 40 Naucti ibid. qui praeterea assert v. li).
27쪽
autem spectatores Attici ign0rabant praeteritis saeculis sagittam maxime aestimatam esse. Cf. Schol ad Il. XI, 385y3. Quare si Teucer artem suam defendit, S0phocles tantum statuit veteres de nobilitate sagittae disceptavisse. Si Sch0ellius dicit eucrumc0ntra opinionem vulgarem e carminibus picis profectam non appellandum fuisse pr0eliat irem humilem, equidem ut h0 iam
factum esse . 120. Qua pinione c0ncedebatur, ut τοξοτης et oi σμικρον φρονειν rectiSSime inter Se coniungerentur neque aliena assent. Itaque Si 0ta in animos Atheniensium penetraverat, iis iam . li 20 haud dubie mirus erat, ut certe desun-si0nem Teucri gratissimam iudicarent. - Sed cum ii 22 v. 1l 20 aliquant f0rtius sepetatur, Teucer perSuasum habet adversarium se irritare atque Xacerbare Velle. Quare p08tquam 12l pro
arte sua propugnavit, l23 talia re890ndet, qualibus Menelaum magis quam re8p0n80 direct Vulneratum iri non ignorat'). Carminibus picis deinde h0 l0c discrepat quod Teucer solum τοξοτὶ fingitur, cum in 0meri p0emate etiam hastae peritus sit. Qu0d discrimen cur actum Sit, facile intellegitur. Sed eo paratior sum v. li 2l-li 24 0ph0cli 88ignare qu0 impetus duorum tridarum ita simillimi sint. Menelaus euero armaturam, Agamemnon 2 28 Sqq. et riginem bicit. tque nunc h0s 0c08 0mponamuS. MenelauS: agittariu8, inquit, 8; ga-m mn0n filius es mulieri captivae Menelaus magn0pere te iactares, si scutum accipere Agamemn0n in S0lenter gl0riareris, si natus esse de matre generosa. Dubit an haec similitudo a poeta consuli essecta Sit. Certe ad similem tridarum rati0nem pertinet. 0ph0clem autem re eiu8m0di bservare fortasse iam simili rati0num disp0Siti0ne perspeximus').
I Procopius Pers 1, 1. p. C: τοῖς παρ' 'Oμηρω τοξευουσι καὶ βρί
vicio. Quod amo nobilitati sagitta non officere clarum est. Argivi ἰόμωροι vocantur Il. IV, 242, XIV, 79. Neque autem in hoc verbo, offiderivetur ab contemptam vim inesse oportet. f. contra temerum Lob i. p. 444 Alii derivant ab zo et μορος te.
generaliter loquitur. Nam hoc loco verba conveniunt arti atque indoli Teucri, ut, cum hae postulentur fabula, non minus apta sint.
Sed auehius recte interpretatur: dem ater in das Gesicht polend. Attamen si talem locutionem Sophocli vix assignandam esse iudicat, ei obsistere cogor. f. enim v. 653, ubi Creon filium ita adhortatur: λλύ
si Wie eine uindi ausspeiund preisgebend. Neque obscurum videtur esse ret νοας, quod Creon filio suasit sponsae detestandae causa, ingenti ironia postea a filio ita usurpari, ut patrem detestetur. Quod maxime tragoedia convenit. Atque cum in conspuetu si uri ora non fortuito
28쪽
V. 126 1137 o δικαιον dissseritur . Verbis 11 20 Teucern0ndum ea respondit, quae rei pSi accuratissime conveniunt Sed ii 25 Menelaum quasi vi cogit, ut ad pr0Ρ0Si tum revertatur. Quaesti Menseta 1126 cum l052-l065 0nserenda est, Sed Drma ac species dignissimae sunt quae n0tentur. Nam si Menelaus ut Severus atque integer legum cust08 Verba sacere vellet, ita sere dicendum ei esset: δ αια γαρ τονδε κτεῖναι με θελήσαντα μιν δικ)ην Ουναι Sed ut lege diligentissime exerceantur, minus eiu interest, quam ut cupiditati suae ulciscendi Satisfaciat. Cum iace bene agi 088e , hoc non c0mprehendit, h0ciniustissimum putat. Quare quaesti voce ευτυχεῖν ita i0rmatur, ut ad pr0pria Menelai spectet. Neque Teucer Simpliciter reSp0ndet, sed verba sua ad κτειναντα annectit, qu0d Menelaus non cautissim adhibuit ). Ex li 27 0gn0scimus Teucrum et neglegentiam adversarii in suam utilitatem convertere et eum ludibri0 habere Menelaus il 28 se tuetur, cum deceat eum aggredi. InSequ. V. Teucer iterum magis pr0p08it appr0pinquat et verba Sua ad θεὰς - ἐκσωζει με adiungit: si quidem a diis servatus e8 gratiam eis referre neque nunc e08 Spernere debes. 0cula νυν haud dubie designatur consilium Aiacem sepultura priVandi. V. II 30 0n pigeat inspicere, qu0m0d Menelaus adverSu crimina Teucri se gerat. Cum hic impetus adversarii interdum
tam perspicuis ut gravibus locis rupeti potuisse, ita ut talis effectus eveniat, censere licet poetam ipsum versus 65 meminisse et consulto
πTησας προσωπω 1232 scripsisse. Tum autem coniecturam facere possu
mus de v. 653 et ponendum est pro δυομενῆ Dσμενεῖ - Quare cum hic videantus Sophoclem locos bene comparare, etiam in locis Aiacis idem sori potuit.
1 Quod ad dic0ndi genus attinet, hic saupius verba alterius ab altero repetuntur 1126, 127, 1l33). Cf. ni. 741, 743 744, 4b, 5b spectatissima exempla ed. R. 47-551.2 Aoristus κτείναντα explicatur a grammaticis nostris: Aia interfecit eum, si consideramus logicam rationem; nam cum pecudes percuteret, putavit se principus percutere. Re vera eum non interfecit. A Confertur Eur. Jon. 1500: κτεινα 'uκoeso al. Haec suntonii probatur explicatione Menelai l 28 θ εος -ώζειν με τωδε οἴχομαι εκοώ. ει ι i. e. tutatus est et semper tutatur. De praes. θομαι f. ruog, Griech. praehi. d. . .
53, 1. ). Schol ad 1126 annotat: hooον κεν ει α i τω . τῶδε l28 igitur si dat rotat. Κru0g. l. c. I. 48, 53. Sed ex observatione eucri 112 apparet illam suntontiam non cum necessitate comprehendendam et solum benigni atque amici esse eam statim probare. Itaque neglegentia quaedam vel nimia brevitas tali locutioni aspersa videtur esse. Certe Monelaus, si usus fuisset particip. impers. κτείνοντα, tutior fuisset P. N. Papageorg, . f. l. h. 1883 g. 412 affert orba scholiasta Laur haec:
Parum accurate igitur schol. quem laudat h. Bergilius Griecti Literat.1884 III p. 380 ad 1126 annotat: το τοιουτο κω/ιονδίας μῆλλον, ου ρα
29쪽
evitet vel in statim commodum permutet, ille ibi ipse maxime nocet. Nam Si cautus ac prudens esset, it 30 primum quaereret: eg de0s spernam At quo pacto Deinde Teucer respondere 908set Cum leges e0rum detractes. Ad quae denique inter-r0gati Menelai bene annecteretur, quae iam it 30 exstat Menelaus igitur minime se c0ntinet; sed cum crimina aliena partis etiam augeat atque amplificet Teucr impetum faciliorem reddit. Qui it 3 directum reSp0n Sum dat. Neque tamen τὰ δικαιον Satis explicitum est, ut Menelao, si pergeret recte atque exacte disceptare et praecepti legum
suarum ardentisSi me commoveretur, ita fere dicendum esset , Concedo e religione mortuos sepeliendos esse. Sed quaeritur, quales sint 0rtui. Nam Si scelera commiserunt ut legibus nostris 1 0rtunam sepulturae p01'diderint, illud religi0nis praecep tum n0n pollet Aiax autem tale scelus commisit. Ergo ius habemus eum a sepultura removendi. Teucer deinde affirmare posset Aiacem una ratione peccavisse, Sed omnibus aliis rationibus summae Virtutis exemplum praebuisse et cum caedis consilium voluntaria morte expiatum esset, lege deorum ui Su Valere. Neque auteni res ita geritur Menelaus enim iterum priorem
suae rati0ni partem l0b2-l065 praetermittit et cogitata narrat, quae e digna sunt. Nam haud dubie l32 si implices inimicitias in se iacis respicit, qu0d explanati0ne it 34 demon
stratur in). Defendit igitur 6υ γὰρ καλόν; illud abiectissimum
iudicium qui c0ntenditur decere adversarium etiam 908 mortem
laedi. Cf. 346 sqq. Quae d0ctrina hie e magis vituperanda est, qu0d ne pr0ximum quidem Scelus inimici, sed, ut ex μισει li 34 apparet vulgare inimicitias designat, quibus ipse reSp0ndet tu συυντ')yJ. Itaque fit, ut magis alterius partis rati inis
Ah. 1832 g 27 qui post καλον signum interrogationi ponit sc ουκ
2 V. 1134 μ ιοοῖντ εμίοει id ut vulgo, cum Baroee. B., MOS 1., Jen. Pari8. r. Hari. μίοουν praebeant. Quod commendant Brunckius, Bothius Eri urillius, Nauchius. Nauchius autem uίοο propterea laudat, quod ex consuetudine Graecorum participium μιοo0ντ' maximam vim ha bseret, ut si μιοουντ εμίοειν legeretur, Odium Menelai magis praedicaretur, id quod ad quaestionem 133 non portineret. Exempla quidem affert ex Oed C. 108 sq. Trach. 92, t. 51, Phil. 403 sq. Quae vix
apta videntur esse. Nam primum θεων ο ιο Oed C. 083, quod ad κυροαιμι refertur, articipitaui praedicativum est. Quamquani locus ille non recte traditus St, ut Hariungius pro θεωρῆσαο θέα πληοαοα, nuch.
30쪽
admoneamur Teucer, cum 1132 gravi0ra et periculosi0ra ignificari putavisse videatur, illusi0nem it 33 non dimittit. Sed p0stquam interpretationem l 34 audivit, nihil cauti necessarium stot 135 0rtiter affirmat Aiacem suo iure eum disse Argumentati recta est, sed non sufficeret, si Menelaus dixisset:
γεραιρο ξυμ7παντι βουλευσας φονον νυκτωρ πεστρατευσεν ως
ελοι δορει l0b Sq. i. i. ea quae de moribus Teucri dicentur altero cap. Ita vero Menelaus commodo adversarii curavit et crimina oppr0briaque perpeti c0gitur, cum pSe Teucrum impugnare et coercere poSSit Teucer autem defensionem ius sit 36)neglegit, Sed 1l37 aliam culpam in eum confert, cum cogitati0nem l l 35 a pr0priis temporibus av0cet et ostendat Menelaum mnino
Gemollio meine Blic guschaven an diesem ampla ergastigonaonntest Syllaba longae vicem explore in canticis duas syllaba breves notum est cf. Oud C. 167, 548, 1739, t. 18 al.), et de κορέν 'μ ει - τινος es hil.
1156 κορέοαι τομα Οαρκος θεωρήοαο tum participium adverbiale est. Nec minus reliqua participia, quae a Nauchio commemorantur, adverbialia sunt. Sed in loco, de quo nos disserimus, participium esse attributivum puto Scit. γε μισουντ' Ceterum ponderandum est Schnoido inum in ed. II contrariam legem constituero ac Nauchium: Nach riechischem Spraehgebraucho Phil. 668 llegi in μισο υτ ειχίσει nich au ersterem der Ion und Men. Will einesW0gs ingestehen, das erranias guaias Hassgege ih gegeben habe . Cui observationi ex sententia mea non obsunt l. v. 1328 sqq. cum ridiculum fuisset, si Agamemnon 1 330 ξεοτιν respondisset. - ,Qui vero Moor νε ἐμίσο praeferunt, non vident hanc Monelai responsionem interrogationi antegressae non respondere Seyffert.). Certo maxime mirum esset, si de tertia persona aliquid rogaretur et responderetur de prima. f. etiam . 135. - Cum igitur μίου neque praeceptis grammaticis postuletur et repugnet connexu VerSuum, μίσει servandum est, sed quaeritur, quo pacto μισουντ εμίσει evolvamus. Neque Triclinii arbitrium probandum est, qui κισουντ εμίοει, quod inepte diceretur, regia superbia excusare studet, quasi Menelaus pro mutuo odio Observantiam Osceret. Primum autem constare videtur πολεμιος v. li 32sq. significare hostem. Wolff. annotat πολεμιος non Solum hostem esse, sud tiam inimicum, indicatque Phil. 1302 ανδρα πολεμιο εχθ ρύν ε. Ubi ex χθρος et πολειιιος coniunctis elucet Philoctetem Ulixem omnium adversissimum sibi esse affirmare velle, ut πολέι ον εχθρον et circuitio esse possit. Utique ex interrogatione Teucri manifestum fit, πολεμιος hic hostem designare. Quae, nisi Teucer sermoni adversarii ut 1 12 illudore vellet, haud dubie vanissima atque inanissima esset. Nam dementis esset rogare, uni in inimicus fuisset Menelai. Itaque rem ita explanem: πολεμίου 1l32 temere pro χθρους positum est. Quare quaesti exsistit 1133. Menelaus autem, id quod locutione και σν α - πίοταο probatur, haudquaquam sentit adversarium πολειμιος vocem ludificari, sed ita respondo ac si ipsis dixisso ἐχθρους et Teucer ἐχθρος. um ἐχθρος Spectare efficitur explicatione μισονντ' ἐμίσει. Sed satis respondisset, si locutus e8Set ἐμίσει με. Nescio an pro με dixerit μιοοhντ' odio atque inimicitiis commotus, cum facere non possit quin, si quidem dium iacis in se commemoret, etiam se eum disse exprimat.