장음표시 사용
181쪽
quocunque ipsum illa rapium. Quodsi contra quis statuit, utile esse juste agere, dicamus, hunc statuere, id agendum ipsi esse, θὲν του ανθρωπου ὁ
ἐντος ἄνθρωπος Dαι ἐγκρατDατος καὶ του πολυκεφα- λου θρέμματος ἐπιμελησεται, περ γεωργὸς τα μων ἡμερα τρέφων καὶ τιθασσευων , ηα αε αγρι αποκω λύων φύεσθαι, ξυμμαχον ποπιαμενος την του λεοντος φυσιν, καὶ κοιν παντων κGομενος φιλα ποιν σαμενος
αλληλοι τε καὶ αυτ a, ουτο θρεψει ut qui intus ipsi homo inest, otiam hominem, quoad ejus seri maxime potαι, regat isque feram illam , multis capitibus insignem, coloni instar, curet, mansueta in ilitaniis mali alens ac fovens, ferocia ero ne increscam impediens, adhibens ad recte hoc sciendum leonis
vim ac fortitudinem 2 sic autem omnium curam g rens , in concordiam cunctis et invicem et secum
redactis, se aut atque educet. HQuid maxime conferre ad bene beateque vivendum videtur PQuemadmodum sit homini vivendum, ut bene beateque vivere dici possit, ex hac utriusque hominis , optimi et pessimi specie, intelligitur. Sed
non dimisit gravissimum argumentum Plato, anteaquam hanc optimam vitae rationem pluribus exposuisset. Et vero habebat ille, quae de recta hominis ad veram felicitatem institutione adderet hiscerquod
182쪽
quod philosophiae, quam colebat, unum omnium maxime conveniebat Pergat igitur deinceps apud eum in hunc modum Socrates. Si quis, ait, quae diximus, reprehendit, placide ipsi, non enim lubens
peccat, perstiadeamus, Si interrogantes nonne,
o bone, et honesta vitae instituta et turpia, ob talia quaedam esse dicimus honesta, quandoquidem homini, imo divino, quod inest homini, ferinam naturam subjiciunt turpia autem, quod agresti, quod nobis est mansuetum mancipant Consentiet, necne 3 Consentiet, si mihi crediderit. - Estne quis, cui prosit hac ratione injuste aurum accipere, si quidem accidit, ut, cum accipit aurum , praestantissimam sui partem ignobilissimae servire cogat Sane, si ac cipiens aurum, filium suum vel filiam mancipium em ceret agrestium et improborum hominum, haudquaquam accepisse prodesset, etiamsi adeo cluam plurimum esset nactus; sin vero partem sui aivinissimam parti pro sanissimae scelestissimaenue servire cogit, nonne miser is erit, multoque majori damno suo auri muneribus corruptus, quam Eriphyle, quae, ut salutem mariti proderet, monile illud accepit Longe sane majore, ut ego tibi pro illo respondeam. Nonne intemperantia propterea fere culpata est, quoniam in ea το δεινον καὶ το μεγα κεῖνο καὶ
πολυειδ ες θρέμμα περ του δέοντος αὐ- dira illa
ingensque et multipis fera, ultra quam decet, reis mitetitur Contumacia autem et insolentia nonne hanc ob caussam improbatur, quod το λεοντῶ τε καὶ *sctos αὐλται καὶ συντεόηται αναρμοςω - . Οὐ-
183쪽
- 76 ninum et serpentinum illud genus supra modum imerescit atque invalescit r Tum etiam nonne infamem quem reddit sordida vita, Ἀταν τυ δεδενὸς*υ τε ἔπι το του δελ- 4nος, ω δυνασθαιαρχειν των ἐν αυτ υ--των ubi quis, quod optimiam in homine est, infrmum habet, ut non possit in bestias , quae in ipso sunt, dominari Ergo ut hujusmodi vir a tali quodam duce regatur, aquali optimus quisque regitur, nonne Servum ipsum esse debere dicimus optimi viri, ἔχοντος ἐναυτ τὸ θειον αρχον, qui divinum in se ipso imp ratorem habeto Praestat enim cuique, divino sapientique principi subjici, maxime quidem, si talem in se ipso habeat si non liabeat, principi exteriori: α εἰ δυναμιν παντες μοιοι αυεν καὶ ἱλοι, τω υτι κυβερνωμενοι ut omnes simus, quoad ejus feri potest, consimiles et amici, ab orem principe gubernati muc scilicet et ex respicit, cum omnibus civibus aeque consulit, et puerorum institu. tio, τὸ - αν ἐλιυθέρους εἶναι, εως α ἐν αυτοῖς. ωρπερ ἐν πολε πολιτείαν κατα σωαυεν καὶ τὸ τιςον ὐραπευσαντες, τῶ παρ' viai τοιουτν αντικατα-ςησωμιε φυλακα μοιον καὶ ρχοντα ἐμαυτῆ καὶ τουδ ελευθερον γεμεν cum eos liberos esse non siniamus, donec in iis, tamquam in civitate, rempublicam constituerimus, optimamque ipsorum partem colentcs, ρἴim nostri parto similem in ill quemdam et M stodem et imperantem creaverimus tum demum eos liberos esse permittimus in Divinae hae
184쪽
hae profecto sententiae sunt,' quibus et Ciceronianum illud fluxit pro Cluentio: i a Iegum servi
sumtis ut tiberi esse possimus et praeclarum lutarchi prooemium, libello de audiendis philosophis praemissum, ubi sic alloquitur Nicandrum suum: Συ δε πολλακις κηκοως , τι ταυτον- το tam mense καὶ το πείθεσθαι λογω νομιζε τὴν I ανδρας ἐκ
παίδων γωγην, ου αρχῆ εἶναι τοῖς φρονουσιναποβολην, αλλα μεταβολην αρχοντος, αντι μισθωτου τινος , αργυρωγητου δειον γεμωνα του βίου λαμβα- νουσι, το λογον -τους ποριενους ἄξου Mi μόνους ελευθέρους νομιζειν Μονοι γαρ α δεῖ βουλεσθαι μαθόντες. ως βουλονται ζωσι. αῖς δε παιδευτοι καὶ παραλόγοις ορμαῖς καὶ πραξεσιν γεννες εγες καὶ suci
qui saepenumero audivistia idem esse Deum sequi et parere rationi, existimare debes, eos, qui Ian sunt mente, ita iudicare se, quum a pueritia ad virilem procedunt aetatem, non abjicero imperium , sed mutare imperatorem , quum pro ma gistro mercede conducto aut aere emto, divinum vitae ducem accipiunt, rationem cui qui parent, soli digni sunt qui liberi exisιimentur. Soli enim hi vivunt ut volunt, quippe qui, quid veludebeant, didicer tint. Ineruditae aut m et rationis expertes animi incitationes atque actiones, exilem
quamdam et ignobilem voltintatis libertatem, muti deum poenitentis constinctam, habent. a
185쪽
Abest parum, qui ad plenum gravissimae caussae judicium, quae justitiae sit ac felicitatis ratio, pervenerimus. Quamquam restat, quod sane perquam est grave, ut de futura justi viri atque injustissimi post mortem conditione dispiciamus. Sed, quo rectius et de caeteris omnibus et hoc etiam dera co, qui est de animorum immortalitate, existimemus, essicere ex omni hac nostru de animo disputatione, quae ejus natura sit, juvat. Comparavit animum Plato, ut ab initio vidimus, cum equorum jugo ab auriga gubernato fecit autem in
Phaedro, quem juvenis, certe parum provecta a late et juvenili ardore scripsit. Poetarum in modum illic de animo agens, rationem aurigae, binis autem equis duplicem amorem comparavit Pariter nempe Parmenides, poeta idem et philosophus sublimis, quorum fuerat in philosophando imagine usus. Nondum vero satis aetate illa Plato του ριοεδὲς quod non minus nobis, quam ratio et cupiditates, inest, et pariter a philosopho attendendum est, exploravisse videtur. Deesse igitur comparationi videatur, quod ad recte cognoscendam animi naturam requiramus. Verum, perspecta
186쪽
haec utriusque viri, optimi et pessimi, quam in Politia nunc nobis ostendit, specie, supplere illud,
ni fallimur, totum licebit. Nam monstrum istud, quo cupiditates animi significavit, praeter feras indomitasque, mansuetas etiam optimasque cupiditates continet in quibus alter ille amor, in Phaedro Platone et Θmposio vehementer commendatus insignem sane locum laabet. Adjunctum autem monstro leonem nunc cernimus, qui rationi obediens, et seras compescere cupiditates, et mansuetis prodesse debeat, qua του θυμοειDυς invicta vis significatur. Id ubi attenderimus diligenter, nil erit, quod in equorum atque aurigae cum animo comparatione desideremus. Nam alteri equo illi, τρτῆ ευ M, qui, ut mansuetus, freno obediens est, non solum recti amorem, sed vim item et robur του θυμοειδευς tribuemus. Ita vero nihil erit, quod requirat ratio, ut nos recte gubernet Observandum hoc duximus, ut ipsius philosophi in philos
phando progressionem attenderemus tum vero maxime, ut in hac Platonica animi perscrutatione vim amoris agnosceremus. Nam, ut completur perficiturque hac utriusque hominis specie, quod in Phaedro desideramus, ita equorum illa in Phaedro imago una omnium maxime animum nobis totum cognoscendum praebet. Sic enim sese res habet nisi mansuetae honestaeque nobis inessent cupiditates, in his praesertim recti amor, amor Uranius, qui stimulo isti, quem in tyranno deprehendimus, nefarii insanique amoris contrarius est, sponta
187쪽
haud facile nostra et lubrauer ad virtutem procede
hominis et injustissimi post mortem eonditione. Venimus jam ad sublime in philosophia Platonis placitum, quod de animorum inmortalitate est; ducit enim nos illuc deinceps Socrates, ubi de contentione justi hominis ad virtutis reportanda
praemia agit. dura γαρ ait, 3 αγὼν νωλε
Γλαυκων, ιιθας, υχ σος κει, το χρητὸν η κακον γενωθαι Magnum est certamen, o amice Glauco, magnum et majus etiam quam videtur, bonum fer aut malum. Quibus stibjungit, καὶ Γν τα γε μέγις ἐπίχειρα αρετης καὶ προκειμενα αθλα ου . λύθαμεν. Atqui maxima, qua virtuti proposita sunt, praemia non memoravimtis. Tum Glauco :αμηχανον τι λέγεις μέγεθος, ει των εἰρημ ένων μειγμὶν αλλα immensa dicis praemia, si qua majora sunt his, quae retulimus. Cui Socrates τι Ἀνεν γε λί, χρόνω μέγα γένοιτο πας γαρ ως γε ἐκ παίδὸς μέχρι πεσβυτου χρόνος πρὸς παντα λιγος που τὶ αν quid brevi in tempore esse maginnum potest nempe omne hoc a puero ad senem tempus, exiguum quiddam ad universum est. Imo vero nihil. - Immortalem vero rem cenSes brevi hoc pro tempore quidem, pro universo vero nequaquam , esse debere sollicitam Pro omni
188쪽
- 18 certe sed quorsum haec Non percepisti immortalem esse animum nostrum et nunquam perire Tum repente ad Socratem conversus Glauco, admiratusque, per Jovem, dicit, id ego non percepi tu vero numquid ostendere potes soHinc Socrates ex animi natura, qualis ipse per se animus est, immortalem eum esse demonstrat tum vero de vi, animo natura propria, haec subjungit. Animus, ait, qualis sit re vera, ut SSequare, non spectandus nobis est, prout eum nunc con- Spicimus, communione corporis malisque aliis inquinatum, sed qualis, cui purus esset, fuerit, diligenter decet perspicere. Qui Glaucum marinum vident, non possunt acile antiquam ejus et pristinam naturam concderare, propterea, quod antiquae corporis partes partim fractae, partim contritae sunt et ab undis penitus curruptae, alienaque ei inhaerent, conchylia, alga, lapides, quibus multo magis serae prae se fert imaginem quam pristinae naturae speciem: sic etiam animum nos semper adspicimus, malis innumeris inquinatum. 'Λλλα- Γλαυκων ἐκεισε βλεπειν. Ποῖ - Εἰς την φιλοσοφία αυτῆς , καὶ ἐννοεῖν, ναπτεται καὶ οἱων ἐψίεται μιλιων, ως ξυγγενM ου τατῶ τε θει καὶ βανατω καὶ ἀεὶ ντι , καὶ οια αν
τῆς ὀρμής ἐκκομισθεῖσα ἐκ του ποντου ἐν Ia νυν-ι, καὶ περικρουσδεῖσα πέλας τε καὶ Dρεχ, α νυν αυτὸ
189쪽
ατε γηνμιωμένη γεηρ καὶ πετρώδη πολλὰ καιαγρια περιπέφυκεν uaro των παιμθνων λεγομένων ἐριασεων καὶ τό αν τις nis αυτῆι τῆν αληθη υων. Sed illuc oculos convertere decet, o Glauco. Fonam Ad philosophiam animi , ac reputara , quaenam amplectatur et quibuscum se conjungera
studeat, quippe qui cognatus sit divino immortali , sempiterno: qualisque praeterea futurus sit, si
quando otus haec sequatur atque o impetu et ardore eductus e pelago, in quo nunc demersus jacet, excussis lapidibias ostreis, caeteris, quas nunc ei tanquam terra pasto terrena, lapidosue agrestia, quae plurima inhaerescunt propter pas. tum illum, quem vulgo beatum vocant tum demum quis veram animi naturam cernat tu Augurari
nobis e divino hoc effato licet, qualis justi viri atque injusti post mortem diversa conditio futura sit; sed hinc nos jam continuo id ducamus, cujus
maxime caussa omnem hanc disputationem suscepimus, num sola per se justitia ad vitam beatam sussiciat. Absolvitur tandem
de jussitis, num sola ad beatam viιam sufficiat, iudicium. Viam nobis praeit continuo Socrates. Sic igitur, ait, justitiam vidimus, demtis praemiis et O.
190쪽
noribus, ipsam per se ipsi animo optimum esse negotium. Nunc item praemia ei tribuere licet: et prout in superioribus, disputationis caussa, finximus, justum videri injustum injustum autem justum nunc dicamus, quod verissimum est, non latere Deos hominesque, num justus quis sit, an injustus. Quodsi res ita se habet, ὁ μis. θεο*ι ς αν ' ο δε, θεομισης , alter carus erit Diis, invisus alter T. δὲ θεοφιλι Ουχ ομολογοσομεν odia γε απο θεων Iγνεται, παντα γονεσθαι cle οιοντε αριτα Deo autem qui carus est, nonne
huic fatebimur quaecunque divinitus obtingunt omnia obtingere quam optima - Omnino. Sic igitur de justo viro existimandum, sive paupertati, sive morbis, sive quibusvis eorum, quae mala videntur, Obnoxius sit, huici demum et viventi et mortu ad bonum aliquod ista conducere:
a iis unquam negligitur, quicunque iustus eva dere, virtutisque omiis , quoad homini licet, Deo similis fleri conatur. Apud deos igitur justo viro haec dabitur palma. Apud homines autem nonne sic evenit, si vera lateri velimus ουχ οἱ μεν δεινοI