장음표시 사용
211쪽
missis multum valent, exorabilesque Dii sunt, ut maximae civitates assirmant ac Deorum filii, poetae De superstiιione. Memorandis hisce poetarum effatis, descripsit nobis Plato abjectam simul, quae ipsius aetate gra sabatur, Superstitionem a qua ne nostrum quidem aevum, quamvis optimae religionis luce illustratum abhorret plane. Incidimus autem ita mente et cogitatione in nulla non superstitionis genera, in quibus sunt, quae vitam hominum conturbent plane, quippe vanis contenta divinationibus. Instat enim sic Cicero de hac superstitioni ratione, et urget, et,
quo e cumquo verteris, persequitur sive tu vatem , sive tu omen audieris, Iive immolarii, sive avem d.
spexeris: si Chaldaeum , si haruspicem videris: si fulserit, si tonuerit, si tactum aliquid erit de coelo: si ostenti simile natum factumve quippia, quorum necesse est plerum/ue aliquid eveniat ut nunquam liceat quiet mense consistere. Perfugium videtur omnium laborum et sollicitudinum esse somnus at ex eo ipso plurima curae metusque nascuntur qui quidem ipsi per se minus alerent et magis contemnerentur, nisi somniorum patrocinium philosophi
suscepissent. Quo magis apponenda his omnibus Platonis doctrina videtur, quae ex ipso hominis animo ducta, illuc nos, ni fallimur, adducet ali
212쪽
quando, quo per omnes has de pulero, de vero, deque justo disquisitiones constanter tetendimus, id est, ad sanum quoddam de rebus divinis judicium. in Cicero ut pro secerat quam plurimum, ita optimas quasque duxit de puriore religione sententias, quas in libris de natura Deorum ac de divinatione prodidit, ut his ad finem perductis, sic scriberet. Explodatur haec quoque somniorum divinatio pariter cum ceteris. Nam, ut vere loquamur, superstitio fusa per gentes, oppreserit4mnium fere animos, atque hominum imbecillia talem oectipavit quod et in iis libris dictum est, qui sunt de natura Deorum, et hac disputatione id maxima egimus. Multum enim et nobismet ipsis et nostris profuturi videbamur; si eam funditus sustulissemus Addit his autem, quod Socraticae plane et Platonicae philosophiae convenit. Nec
vero Ud enim diligenter intelligi volo superstiatione tollenda religio tollitur. Nam et majorum instituta tieri aeris aerimoniisque retinendis, apientis est, et esse praestantem aliquam aetemnamque naturam, et eam suspiciendam admiramdamque hominum generi, pulcritudo mundi ordoque rerum coelestium cogit confiteri. uamobrem, treligio propaganda etiam est, quae est juncta cum cognitione naturae, sic superstitionis stirpes omnes eiiciendae. H Nos autem, ut in exponenda hilosophi sancti, sicuti proditum in Platonis scriptis est, ordine progrediamur, ab ejus principio Ordiamur. Dc
213쪽
De sane ι diviniques ιυ dio, homini natura in si ι o. Divina est, ut in sublimi philosophiae prooemio, quod Phaedro continetur, nos docuit Plato, animi humani indoles. Nam, antea quam hoc corpus indueret, versatus in Deorum choris est, ubi una cum illis puram intaminatamque veritatem in coeli
culmine spectaret quo factum, ut, exclusus deinde, propter rerum sensibilium appetitum, sacris hisce omnium maximis, desideraret ea tamen, quippe natura ipse sua veritatis rerumque Sanctarum ac
divinarum cupidus Respondet prooemio ipsa Platonis philosophia, uti exposita ab eo in Phaedone est Nam missa ratione poetica, demonstrat
illic philosophus, nil aliud esse discere, nisi sminisci, quod ex eadem illa superiore animi vita repetit. Hic autem, divinam esse animi indolem, adhibita ejus cum corpore comparatione, data pera effeti. Duo ait Socrates illic rerum genera ponamus', alterum visibilium, invisibilium alterum, quorum hoc eodem se semper modo habeat, illud numquam eodem Invisibili animus similior est, visibili corpus. Animus enim quoties ad considerandum cognoscendumque aliquid corpus ejusque
Sensus tamquam socios assumit, toties trahitur a corpore ad ea, quae nunquam eodem modo sunt,
214쪽
vagatur incertus ac perturbatur et quasi ebrius vacillat. 'Οταν δέ γε αυτη καθ' αυτην σκοπη , ἐκεῖσε ούχεται-- καθαρον τε καὶ αε ῖν καὶ α θανατον καὶ
Dioties vero animus per semet ipsum cogitat, illac tendit; ad purum, sempiternum, immortale, semper eodem modo se habens et tamquam ipsius copnatus semper inhaeret illi, quoties ipse redierit in seipsum. Unde nemo non essicit sponte, similiorem animum esse ei, quod semper eodem se modo habet, quam rebus mutabilibus. Sed huc item specta quamdiu in eodem sunt animus et corpus, hoc quidem servire natura jubet, illum vero praeesse atque dominari. Quamobrem nonne divino animus, corpus vero mortali simile esse videatur
Ex his igitur omnibus colligamus, τι πιν θεω καὶαθανατον καὶ νοητον καὶ μονοε δεῖ καὶ ιδιαλυτι κα αεὶ αυτως καὶ κατα ταυτὶ ἔχοντι εαυτον, μοιότατον
εἶναι ψυχήν divino, immortali, intelligibili, unia formi, indissolubili, semper eodem modo et secum dum eadem seipsum habenti, animum esse similliamum humano vero, mortali, non intelligibili, multiformi, dissolubili, nunquam eodem niodo se habenti, simillimum esse corpus. HHaud facile quis, opinor, lectis hisce riteque perspectis, dubitabit, undenam Plato philosophiae sancti principium duxerit. Non finxit ille, ut pos
215쪽
terioris aevi philosophis placuit, Deum continuo,
e cujus, quam informasset, natura omnem repeteret explicaretque rerum divinarum doctrinam. Modestius Plato utque philosophum decebat e Socratiaca schola prosectum, semet ipsum, i. e. animum hominis cognoscere studuit, quo magis ex ejus natura atque indole, non, quid esset Deus, essiceret continuo pronunciaretque, sed ad divinae naturae cognitionem sensim paulatimque progrederetur. Sic autem philosophiae non posuit pro arbitrio principia quaedam , quibus, tamquam fundamentis, doctrinae aedificium superstrueret, sed summo ejus principio ex ipsa hominis natura, e sancti divinique studio, quod nobis inest, ducto, facile simi-met ipse viam aperuit, qua apte deinceps ad sanctum divinumque procederet, ut tandem aliquando in Timaeo sublimia illa de Deo, tamquam mundi opifice et gubernatore, effata ederet. Haec via qua nam sit, proximum est ut inquiramus erit autem nobis ad hoc in primis argumentum recte tractaniadum, summa discernendi diligentia adhibenda.
Haud praeclare prosecto de philosophia Platonis meriti sunt, qui aliquot post eum saeculis, ipsius placita cum alia, tum maxime de metitate hominis cum novitiorum Pythagoreorum placitis
216쪽
confunderent. Horum factum intempestivo dogmatum conciliandorum studio est, ut et corrumperetur prorsus doctrina Platonis et salutaris homini, quae nata erat, religi , quippe commixta eum illa et aliena sic specie prodiens, vi sua magnam partem destitueretur. Quamobrem nos, in ipso jam disquisitionum nostrarum exordio, cavendum esse ab hac hominum perversitate etiam atque etiam monuimus. QCorruptioni doctrinae suae ipse videtur Plato ansam praebuisse. Nam in Phaedone, ubi divinam animi naturam celebrat, sic sprevisse eum et corpus et res Omnes corporeas dixeris, ut potuerit hinc facile posteriorum philosophorum, ut Orphyrii, Jamblichi, similium, im monachorum et anachoretarum disciplina exsistere. Statuit illic adeo, vitam philosopbi θανατου μελετρον, mortis me- dilationem, sive ad moriendum exercitationem quandam esse. Hoc autem placito quid esse essi-eacius ad tristem illam excitandam homineque indignam de abstinenti doctrinam potuita Sed, quo rem rectius dijudicemus, ipsa haec Phaedonis loca et legamus et recte interpretari conemur.
Placitum continuo in hoc dialogo profert Socrates, quod et caeteris, qui in carcere adsunt, et
217쪽
Simmiae in primis a Cebeti mirum accidit, μι prae tare quam vivere. Nam Simidiae mandave inrat, ut Evenum valere juberet, ac si recte is agere cuperet, se sequi. Hic ille, quale id est, o S erates, quod Eveno mandas Saepe enim in illum incidi, et quantum de eo cognovi, nullo tibi modo lubens parebit. Cui Socrates, quid vero , inquit, nonne philosophus venus est y - Mihi quidem esse videtur. - Volet igitur et venus et quicunque recte huic rei est deditus quamquam vim quidem sibi non inferet non enim fas esse dunt. 3 Sequitur hic praeclara in αυτοχειρδεα disputatio, e Pythagoreorum sonte ducta, ut mirari subeat, fuisse apud Veteres, prout de Catone Uticensi et Cleombroto Ambraciota memoriae proditum est, qui, lecto Phaedone, violentas sibi manus inferrent. Memorat Socrates celebratissimum decretum: ο τινι φρουρα Dμὲ, οἱ ἄνθρωποι καὶ ου δἐ εαυτὸν
ἐκ ταυτη λυειν ουδ αποδ δρασκειν esse nos homines in otistori quadam, nec decere quemquam ex hac seipsum solvere neque aufugere um alterum hoc non minus praeclarum, τὸ θεους ιναι μων του ἐπιμελουριενους, καὶ μα του ἀνθρωπου εν των κτ-ατων τοῖ hola Mer eos esse, qui nostri curam habeant, nos autem homines unam quandam
possessionibus esse Deorum. 4 Ergo, ait, tune, Cebes si servorum quis tuorum tuo injussu semet ipsum interfecisset, probares, nec Si possess.ιι ma/done 44. et Eod. l. 6α. B. I Lod. l. Diuitiae by
218쪽
ses, poena eum assiceres Sed ad ipsum hoe aragumentum revocat sermone, videntur mihi, ait Socrates, quotquot germani sunt philosophi, nihil aliud consequi studere, quam ut moriantur ac O tui sint. Quod sic demonstrat Monet primum, mortem esse animi a corpore solutionem tum quaerit videturne tibi, qui vere est philosophus, rerum corporearum , Sensuum , voluptatum , cibi potusque studio teneri magnopere An vero ita se res habet, ut ab iis, quoad ejus fieri potest, abstineat Sic omnino. - Quid vero ad cogitandum recte, ut ad sapientiam perveniamus, impedimentum corpus est veluti sensus. visus, auditus, caeteri, veritatem nobis percipiendam praebent, an vero recte nobis tradunt poetae, nihil nos videre, nihil audire sincere accurateque - Recte omnino illi. - Nonne igitur optime cogitat ac ratiocinatur animus, ubi istorum nihil ipsum eonturbat, nec visus nec auditus nec dolor nec voluptas, λύ τι μαλις αυτ καθ
αυτην, νηται, ἐωσα χαἱρει το σωαυα καὶ καθόσον δυναται uin κοινωνουσα αυτ. μηδ' πτοώνη, ' ὀρεγηται
του ἔντος ή sed quam maxime semet in se recipiem, deserit corpus, et, quoad ejus seri potest, nec
communicans se cum eo nec attingens, ad verum
contendiιρ Ita se res habet. - Quid vero illa, quae Oeamus, pulcrum , bonum, justum Horum tu quidquam oculis vidisti an vero quicunque nostrum, repudiata sensuum ope ipse per se illa contemplari studuit, is optime illa animo percepe-
219쪽
επεδεα τυ.ευτησωμεν, σι ι ρυ' si Di sincere intellecIuri simus, discedere nos a corpore oportersatque ipso animo ipsas res contemplari: tim δε- mum, ut tritur, consequemur, oppetimus cujusque nos dicimus amantes esse sapientiam videlicet, ριιι n moritii oerimus, uiri autem vivemus; nequaquam. HFacile his aliquem ad abstinemiae disciplinam, . quae Neoplatonicorum et vero Christianorum quorumdam fuit, adduci potuisse, Sponte cernimus. Et vero, spretis ita et sensibus et voluptatibus et rebus omnino corporeis, quidni inde hoc item ducere posteritas debiterit, unam homini respiciem dam futuram vitam esse, hanc negligendam, quo que magis quis animo prospiceret SUO, eo magis ipsi esse a cibo potuque, ab amore, ab ipso matrimonio abstinendum y Horum vero nihil apud Platonem. Contra se res habet. Ipsi adeo religioni nostrae, ut prodita a divino auctore est, conveniunt, si recte accipiuntur, philosophi placiata. Nam spectan haec in primis veritatem, libertatem, viritilem Plato autem in illis, quemadmodum ad tria illa perveniendum philosopho esset,
220쪽
declarare studuit. Non abstinendum prorsus a Sensibus docuit sed philosopho negavit indulgendum iis gratilicandumque in eum modum esse, ut cum in veritatis studio conturbaretur, tum serviret iis ac sust destitueretur tibertate 'tum vero in omnes libidines voluptatesque pronus, virtute Xcideret. Id vero praecipiens, quae germani esset philosophi vita, quaeque integra ac pura sanctitas, demonstravit A veritatis eam studio repetebat, et vero sic statuit nullam esse sive libertatem hominis sive virtutem sive sanctitatem, nisi quae cum veri amore et sapientia arctissime esset conjuncta quod ex iis patet maxime, quae porro apud eum Socrates de purgatione animi in hoc dialogo persequitur. α θαρσιν Oeat, quam saepius memoravit, animi a corpore separationem, ut ipse per se vivat agatque a corpore, tamquam vinculis, Solutus, ut in suam se receperit libertatem. Quod ut consecutus fuerit, et veritatem adsequetur facile, et sponte sua virtutibus primariis, sapientie, fortitudine, temperantia, justitia excellet iusiua homini ratione
ad vitae sanctitatem perveniendum es ιβ
Quantum ad vitae sanctitatem veri studio ac sapientiae tribuerit Plato, ex hisce Socratis in car