Initia philosophiae platonicae Philosophia justi. Platonis de rebus divinis effata. Epilogus. 1836

191쪽

- 84 era τέλος uia 'ν τε α τα τε ἄθλα λαμβώνου σὰ καὶ τες ανουνται ουα ρυτὸ καὶ περὶ των δικαIων το πολυ συμβαίνει πρὸς τὸ τελος κατης πραξεως καὶ Σιλ ιχ καὶ του si ευδοκιμο- τε καὶ τα ἄμα παρα των ἀνθρωπων φέρονται nonne astuti homines et iniusti perinde faciunt ac cursores illi, qui a carceribus currunt bene a mei non itemst Primum celeriter exsiliunt tandem vero risum portant, quippe, auribus in humeros demissis, sine corona discedentes: eri autem cursores. ad finem pervenientes, praemia ac ei piunt ac coronantur Nonne justis viris similiter idem ut plurimtim evenit, ut in exitu cuiusquo actionis consuetudinisque et vitae probentur m

neraque ab hominibus referant Haec igitur praemia Sunt ac munera, quae justo viro praeterea bona, quae ipsa in se justitia continet, a diis et hominibus tribuuntur. in eadem et numero et magnitudine nihil sunt, si cum iis comparantur, quae utrumque post vitae exitum manent. a Haec Socrates nos vero, priusquam haec justo tribuamus in futura illa vite νικητηρια hoc ipsum nobilissimum Platonicae philosophiae placitum, quod de animorum est immortalitate, cum e fontibus ducamus tum interpretari recte e mente et Semtentist philosophi conemur. Dc

192쪽

De animorum immortali ιate.

Illud de eo primum videtur tenendum. Ut communis omnium hodie a vulgaris est de vita futura sententia, quippe confirmata religionis nostrae auctoritate, cujus pars princeps est, ita antiquo aevo paucorum fuit philosophorum propria. Miratur, ut modo vidimus, Glauco, ubi Socrates

ejus mentionem facit. Καὶ ς ἐι- ας μοι καὶ

θαυμασας, Sic Graece e locus habet, Iare, MaΔι' ου εγωγε ἡ θημαι, σι ιθανατος 1μων η ψυχροηκαὶ ουδέποτε Ἀπολλυται συ του λίγειν ἔIpse adeo apud Xenophontem Socrates, ubi talis nobis Occurrit, qualis reapse filii, non quidem in dubium vocat animorum immortalitarem, im aia firmat, sed raro, nec nisi duobus locis de ea loquitur tum vero sic loquitur, aes eam non data opera et adductis argumentis sibi persuadere o natus fuerit tu Primus hoc egisse Plato videtur, nec tamen ipse per se, sed conversus illuc Pythagoricae philosophiae auctoritate. Nam continebatur in illa immortalitas animorum cum doctrina de metempsychosi, tum poetarum ac philosophorum Isatis. Plato vero demum cum aliis conscribendis dialogis, tum maxime Phaedone, inderem repetens, doctrinam in luce collocavit. Nec tamen ante Pythagoram et Platonem latuisse pror

193쪽

sus antiqtios hoc placitum videtur obscure traditum in mysteriis suerat, in quibus ad τα τέλεα και ἐποπτικα reserebatur, ut e Ciceronis loco, supra a nobis allato, credibile sit, ubi Λttico his initiato dicit initia ut appellantur, ita re vera principia vita cognovimus nequcsolum cum laeti ii vivendi rationem accepimus , sed etiam cum spe meliore moriendi. 0 Itaque ex hoc item sonte Plato in Phaedone hausit, saepiusque fecit mysteriorum

mentionem, ut in hi V. e. καὶ κινδυνευουσι καὶ ιτα τελετας ἡμῖν ουτοι κατα*ησαντες, ολψαυλο τινες Βαι, α -οντι παλαι Βιττεσθαι. τι Ἀν

κεBεται. ο δε κεκαειρμένος τε καὶ τετελεσμένος, κεισε

αφικομενος μετα-ων mi videntur item illi, qui nobis Isteria constituerunt, non contemnendi quidam esse, sed reaps olim occulte significasse, eum, qui non expiasus neque initialias ad inferos migraverit, in luto jacere quicunque vero purgatus atque initiatus illuc accesserit, cum iis a. bitare. a Plato vero poetica haecce ad philo. sophiae revocavit severitatem: quod posteri inprimis, recentiore aevo, factitarunt. Deinde animadvertendum nobis de illo philoso. phiae loco, ut recte intelligatur, hoc est. Non simplex, ut hodie est, apud veteres erat de immortalitate animorum doctrina, Sed duplex, ut animus cum ante hanc Vitam fuisse, tum post hanc

194쪽

vitam futurus ac sempiternus diceretur. Sic nempe

distinguebant antiqui et Plato tam in Phaedro, quam in Phaedone primum illud tum hoc alterum demonstrat. Mirum id multis videri atque absurdum solet nec nos defendere Platonis ac veterum Sententiam sustineamus. Veruntamen factum ita est, ut eadem illa doctrina tantam, quantam vidimus,

in veri philosophiam apud Platonem vim habuerit. Nam adhibita a philosopho est ad universam demonstrandam de deis atque optima institutione doctrinam, ut essiceret inde, instaurandam esse institutione dearum, quas in superiore vita adspexiSSemus, memoriam, quo magis in hac vita ad pulcrum, bonum, justum, Sanctum, divinum conversi denuo, ad haec exempla et philosopharemur et viveremus, tum vero etiam, ut, quae hic essemus exorsi, in futura vita persceremus. Unde patet, quantae amplitudinis ubertatisque hoc apud veteres placitum fuerit. Accedit autem, ut idem hocce de immortalitate placitum apud veteres ac

Platonem ad Iusti proprie philosophiam pertineat. Quo magis justitiam tuerentur, ut nobis a satis e Platone patuit et dilucidius etiam deinceps patebit,

immortalem esse allirmabant animum hominis sic enim futurum, ut nec justis, quamvis mala, nec injustis, quamvis prospera fortuna hic essent usi, praemia et poenae deessent. Quo spectat tribunal

illud divinum , quod ex antiquis sabulis Plato in Gorgia descripsit Et omnino, ubi accuratis

195쪽

sitae philosophus de hoc placito agit, ibi maxime

idem atque intime naturam humanam investigat. Ex amore adeo qui natura nobis inest, immortalitatem animi deducit apud Platonem Diotime. Quod mihi quidem fere visum est gravissimum esse placiti argumentum, quamquam sere ab interpretibus neglectum est. Nam OStquam quid amor esset, exquisiverat divina mulier, id maxime in eo animadvertit, non solum appetitum in homine esse pulcri et boni, sed etiam hoc eum natura appetere, ut ea nobis diuturna et sempiterna sint. Unde essicit amorem in nobis immortalitatis esse studium. Ἀναγκαῖον ἐκ τουτου του λε - , καὶ τ ς ἀθανα-σIας τον ερωτα εἶναι. H Quod ut Plato ita disertius etiam postea Cicero, e gloriae appetitu , qui homini inest, probavit. in Valent haec ad justam doctrinae de animorum

immortalitate interpretationem nec vero praetem

mittamus silentio, alia hanc methodo ab antiquis, certe a Platone, alia a recentiori luis philosophis explicitam esse. Hi fere syllogismis connectendis

et geometrarum more, quin etiam ad mathematicam evidentiam et κριMIαν rem exponere et demonstrare annis sunt quod illi etiam qui in primis Platonem admirabantur, ut v c. Moses Men-deli filius, factitarunt. Plato vero, Socratica usus

methodo per ἐμανγο ν nos ad rei persuasionem

196쪽

ducit, ut tota illa in Maedone hoc de placito di

putatio, quamvis partibus variisque argumentati nibus distincta, una sit tamen et continua demo stratio, a specie primum et probabilitate ducta, inde autem deinceps ad rei scientiam, certe e suasionem, quasi per gradus escendens. Quo magis vituperanda illorum temeritas est, qui, singulis singulatim argumentationibus sub examen revocatis, iisdemque porro rejectis, universas rejiciunt. Totus nobis uno tenore perlegendus dialogus est, ut eum recte intelligamus ac persuasionis inde fructum de re omnium gravissima verum uberrimumque percipiamus. Ita secerunt antiqui atque inde declarandum, quare tantam lectio dialogi , quantam novimus, in principes etiam viros vim et essicacitatem habuerit. Sed hic locus nos adducit, ut, prout modo de Politis Platonis, ita hie de ejus Phaedone data opera agamus. De Iaιonis saedone.

Scripsisse hunc dialogum philosophus videtur,

paullo post quam ad finem Politiam duxerat, certe est aetate, qua maxime ingenio philosophandique

studio et facultate vigebat. Nam abest multum, ut scribendo illo, Socratem nobis solummodo, quemadmodum in carcere de animorum immortalitate dixisset, tum etiam mortem subiisset, describere studeret. Fecit illud sane et hoc agendo locum

simul hune in philosophia amplissimum de futura

197쪽

vita perpurgavit. Sed idem, si quid deesset in Polliis, quo justitia commendaretur, id his ena

randis Socratis sermonibus perfecit. Ipsum nobis Socratem in hoc ramale sic proposuit, ut cernere in eo justum illum, eundemque sapientem, quem in Politis informaverat, videamur. Expressit hic imagine, quod illic nobis disquirendo demonstrandoque persuadere conatus fuerat. Quid dicam de Socratis in iisdem sermonibus o atione, ubi de an iam prae corpore praestantia, de divinu ejus natura

ac vi de ossiciis philosophi hinc ductis ac de ipsius philosophiae ossicio ac sublimi ne disserit

Divina haec orati est, et postquam finem ille dicendi fecerat, ortum dicitur per longum tempus in carcere silentium, ut qui audiverant commoti penitus ac ferme perculsi essent. H Nos sane his lectis, non possumus non fateri, in hoc demum

dialogo Platonem , nondum vero in Polit id philosophiam justi ejusque ubertatem ac sublimitatem expressisse plane. Sed quis praeterea in scriptis Platonis dialogus est, quo tam apte, quam in hocce fecit, Pythagorae placita cum Socratic philos phi conjunxeritet in autem in primis doctrinae Platonicae sublimitas ducenda videtur. In Phaedro exstant Pythagorica multa; sed poetica sunt illa fere, quae primum, ut par est, et juvenili aetate admiratus Plato est: tum copiose illic de pristina animorum vita agit, suturam ejus conditionem vix

198쪽

attingit. In Gorgia demum et Politis, quod maturior aetati conveniebat, futuram hanc animi conditionem diligenter descripsit in Phaedone vero huc totam principum Pythagoreorum doctrinam adhibuit.

Quod ex ipsa dialogi ratione intelligitur. Nam qui

maxime cum Socrate sermones miscent, Cebes et

Simmias , Pythagorei sunt certe , ut ipsi latentur, Philolaum Pythagoreum Thebis audiverant in sermones autem ipsi a placito Pythagoricae scholae primario, quod est de metempsychosi, ducuntur, tum princeps in iis longeque elegantissimus locus ille est, ubi de harmonia agitur, cui animum assimilabant Pythagorei Fit ita, ut sublimitatem scholae Pythagoricae cum Socratica disserendi diligentist sic conjunctam, ut in Phaedone est, in aliis Platonis dialogis haud reperiamus. In hoc equidem dialogo ipsam mihi videor ingenii Platonici

maturitatem agnoscere quae non solum in philosophandi, sed etiam scribendi ratione, quam usurpavit, cernitur. In Politi scribenda Plato rerum gravitate, quas inquirebat, occupatus abreptusque videtur, quo minus dramatis rationem constanter sequeretur. Praeclarum prooemium est, et, quamdiu sermonibus interest Thrasymachus, forma dialogi prorsus est dramatica in proximis ver usque ad exitum operis rama esse desinit dialogus, non est, nisi Socratis cum duobus adolescentibus

illis colloquium. Non ita sese Phaedo habet. Vi-

199쪽

detur Plato scribenda Politia sic omnem justi phia

losophiam animo esse complexu , ut nune demum aptus esset factus, qui persecta eam forma traderet, et, quamvis locum in hac ipsa philosophia longe dissicillimum tractaret, mira id faceret facilitate. Nec solum perfecta dici hujus dialogi sorma potest; sed lubens adeo auctor scribendi jssiculi te auxisse videtur, ut dialogum dialogo includeret. Primum enim Phaedonem cum Echecrate Phliunt confabulantem fecit, tum in hos sermones sic inelusit Socratis in carcere cum amicis Sermo nes, ut perpetuus sit ad finem usque Phaedonis et Echecratis sermo Parem quodammodo dialogi rationem in Ciceronis de oratore libris cernimus inenarrandis Crassi, Antonii caeterorumque Serm nibus, suum ipse cum Bruto suo Sermonem, quem

ab initio instituerat, continuat identidem. Hic autem in dialogis ejus omnium perfectissimus censetur. De ιι beata.

Verum, explicito in hunc modum Platonis de animorum immortalitate placito, accedendum jam nobis ad iκ ρια, justitiae virtutisque praemia est, quibus Socrates apud eum deinceps ustum, Sic reportata ab injusto tyrannico isto viro, victoria, ornandum censet. Narrat igitur vetustam de re Armenio sive sabulam sive traditionem, qui, postquam mortuus fuerat, in vitam rediisse dicebatur, quaeque illic viderat audiveratque ape

200쪽

- 93 ruisse. Interfuerat solemn hominum cum bon rum tum malorum iudicio, de quo ita narrabat. Postquam ex corpore exierat ipsius animus, in locum se quemdam divinum venisse, ubi duo e Sent terrae, totidemque coeli hiatus vidisse a tem illic judices sedentes, qui animos judicarent, ac iustos quidem ad dextram in coelum escendere juberent, injustos vero ad sinistram in imam temram descendere, utrosque eorum, quae judicaverant, signa serentes. In hunc igitur se locum v nisse, cumque ad judices accessisset, illos jebat dixisse, redire ipsum ad homines oportere, ut quae

illic vidisset nunciaret. Viderat igitur per hos

coeli terraeque hiatus animos lata sententia abis euntes per alteros autem hiatus redeuntes illinc animos, qui e terra escendebant, pulvere, squalore macieque consectos, qui vero e coelo descend hant, puros. Hic autem cunctos narrabat in prato , tanquam celebri in conventu, sibi invicein o

vios, complexos se mutuo fuisse ac percontatos,

quae suis in regionibus vidissent, injustos quidem dolentes ac sentes, malorum memoria, quae sub terris essent perpessi, justos vero, qui de coelo descenderant, de deliciis retulisse infinitaeque pulcritudinis spectaculis tu. Haec Socrates quibus alia multa adjicit, tum maxime vitarum distribuistionem, in qua perquam in morabilis est, quam Lachesis habet, Nece sitatis silia, oratior eυχαὶ