장음표시 사용
201쪽
εξει' lata ελομDου, θεὸς ναI . Animi in diem viventes, novi circuitus mortalis ac letiferi generis iniιium adest, non vos daemon sortietur, sed vos daemonem eligetis. Cui priori sors obtigerit, prior eligat vitam. Virtus libera es φ, quam ut quisquo magis vel coluerit vel neglexerit, ita plus ex ea vel minus nanciscetur. Culpa eligentis est, Deus Ips vacat tu Sed nobis neque haec persequenda P0rro, neque alia, quae his similia in aliis Platonis dialogis, maxime in Phaedone, exstant, memora da describendaque videntur. Illud Vero notemus, quo et fabulam hanc Plato et ipsam Politiam absolvit. Atque haec quidem, o Glauco, servata sabula est nec periit nosque servabit, si ipsi paremus. Λ ' αν μοὶ πειθάριεθα, νομζντες ἀθανα- τον ἡ ψυχο καὶ δυνατὴν παντα μν κακα νέχεσθαι, παντα δε αγαθα, D Aod δολαε in ει' καὶ καιοσυνην μετα ρονμεως παντὶ τροπν ἐπι - δευσομεν, ινα καὶ ἔφυν αυτοῖς Γλοι με καὶ Gla θεοῖς. αυτου τε κενοντες αδε, καὶ πεδεαν τα αθλα αυτῆ. κομι μεθα. οὐςπερ οἱ νικGοροι περιαγειρόμενοι, καὶ ἐνθαδε, καὶ ἐν τῆ χιλιετεῖ πορεI ευ πραττωμεν. Quodsi sermonibus meis obtemperabimus, immortalem
202쪽
lem futtirtim animam amburanus. x quo possit eomati omnia et bona sustinere, viam, quae sursum durit, semper tenebimus, junitiamque cum prudentis omni ratione colemus, ut et nobis ipsis simus radiis amici dum hane egimus vitam, et postquam virtutis praemia reportaverimus, sicuti qui vitio-riaepalmam gerunt circumeuntes, et te et in mimannorum itinere bene beateque vivamus Et, quandoquidem nos ita ad finem disquisitionum nostrarum de philosophia justi pervenimus, quo rectius eam totam perspiciamus, cum Lachesis vocem illam: οὐχ sea DIμων μεται. αλλ' υμεις δα*ονα ιρωεσδε tum vero omnium maxime dictum Soeratis in Theaeteto, quod supra memoravimus teneamus: λλ' υτ απι- α τα κακα δυνατον,
Θεοδωρε, υτε ἐν θεοῖς αυτα ἱδρυσθαι, τυ δὲ ητην φυσιν καὶ siti τὸ τόπον περια λεῖ ξυναγκης ' coperire mala possunt, o Theodore, neque apud Deos sedem habere, sed necessario in mortali genere et Aoc in loco versantur. χι καὶ πειρασθαι χρὴ θένδε ἐκεῖ φευγειν τι ταχ- ψυγη ὀμο Iin σι θειν κατα τὸ δυνατὀν ὀμοIωσις δὲ, δIκαιον καὶ σιον μετα φρονησεως γενέσθαι Θώ-
propter opera nobis danda est, ut hinc illuc fugiamus quam celerrimo Fuga autem est, tit Deo
fiamur, quoad ejus fieri possit, simi Ies: Deo autem similes nos effieit jus ιit a
204쪽
Quod diximus in superioris exoldio disquisitio-Mis, instaurandam hac in primis aetate nostri philosophiam Socraticam et Platonicam esse, pertinet illud ad veri et magis etiam ad justi philosophiam cum emendandam apud nos, tum firmis fundamentis stabiliendam; sed longe omnium maxime huc spectat, ut religio aliquando nostra cum vera philosophist concilietur. Quod ut Optarunt magis, quam Sperare ausi sunt majores nostri, ita nostra aetas reapse consequi summa ope nititur. Nam qualiscunque tandem sit hodie philosophiae conditio, abhorrent omnes a protervia illa lac petulantia , qua superioris saeculi philosophi despicere religionem nostram, imo irridere ei solebant. Fortia ingenia, quae tum celebrabantur, aes sibimet ipsa sussie
205쪽
- 98 rent, ac suis viribus valerent satis, ut aliunde requirerent nihil, nunc vix memorantur. Illorum adeo multi, qui ab ista scilicet fortitudine proxime
absunt elsata tamen sua sacrae doctrinae nostrae cum auctoritate confirmare, tum specie ac colore commendare student. Quae cum ita sint, non committendum nobis est, ut ignorari a plerisque Socraticae ac Platonicae philosophiae vim ac pra stantiam sinamus. Ab hac enim una maxime ex- Spectare, quam omnes desiderare atque expetere videntur, verae philosophiae eum vera religione comjunctionem, licet. Quamobrem nobis, quod adhuc egimus, id nunc praesertim in hoc tractando argumento agendum erit, ut scribendo prodesse aetati nostrae, gravissimisque ejus caussis prospicere, quoad ejus fieri potest, nitamur.
PHILOSOPHIΛ SANCTI DIVINIQUE, UT APUD PLATONEM EST, PRINCIPIA.
Escendimus ad fastigium doctrinae Platonicae. Nam, ut pulcri philosophia nobis introitus fuit, quo aditus recluderetur ad regnum veritatis ac virtutis, ita nunc, posteaquam in veri justique philosophia satis, ut videtur, diu, ad eam recte percipiendam, Versati sumus, hinc nobis tandem ad initiationis hujus nostrae τα τα καὶ το κα Scendendum est. Nec tamen sic existimare nos decet, quasi nova hic omnia comtemplaturi simus. Est haec
206쪽
admirabilis quaedam philosophiae Platonicae simplicitas, ut, quae praecesserunt, praeparent nos serea proxima intelligenda quae vero subsequuntur,
superiora illustrent caeterum vix quidquam occurrat, quod non quodammodo speratum XSpectatumque fuerit. Quod nos, ni fallimur, perpetuo indisquisitionibus nostris reapse experti sumus. Nam, prout ille, qui in pulcri philosophia nos tenuit, Diotimae de via ad pulcrum ipsum per se conspiciendum sermo, aptos nos fecit, qui Veri αυτουτου ἔντος, et vero justi vim adsequeremur, ita tota nostra deinceps de vero et justo disputatio eo apud nos valuit, ut et totum sermonem illum et vero pulcri vim ejusque cum vero et justo necessitudinem interius perspiceremus. Et pariter nunc nobis et singula et universa, quae adhuc vidimus, sussicient, certe proderunt quam plurimum, ad Platonis de rebus divinis effata intelligenda recte. Naturae haec ratio est, in qua apta sibique congrua sunt omnia, nil nobis novum inexspectatumque accidit, sed transitu facillimo lenissimoque et singula et iversa conjuncta apparent. Quid quod revertimur hic sponte ad ipsum de animo prooemium,
quod tamquam τηλαυγὶ προσωπον toti philosophiae praemisit Plato Continebat illud pristinam
animi, anteaquam hoc corpus induerat, conditionem praeclaram, ut deos secutus, in loco περουρανιν
pulcerrimo Spectaculo, ipsa spectanda et pulcri et boni et justi, imo sancti divinique persecta specie frueretur. Quam animi pristinam, imo naturalem
207쪽
eonditionem si illic perspexerimus recte, hic divinam ejus indolem rationemque, qua philosophiae
ductu, illuc, unde lapsus est, reduci debeat, ut a Platone demonstrata est, adsequi facillime poterimuS. Nec vero, ubi hic nobis de divina natura , de mundi pilice, de rerum natura , in primisque de animi prae corpore praestantia agendum erit, novum id nobis planeque inexspectatum accidet Latent in omnibus nostris disquisitionibus superioribus harum rerum omnium principia. Verum OS, 1- ratos ita ad interiora illa sacra contemplanda, eo Que jam procedentes escendentesque, ut jam jam attigisse philosophiae sancti divinique, ut apud PlatOnem est, principia videamur, ecce avocant denuo, ut adhuc fecerunt fere, sophistae ac philosophi, illud nunc maxime usurpantes , quo aliquoties jam
aure nostrae personuerunt, nec sanctum esse nec
divinum quidquam, ipsam adeo divinam naturam ejusque in nos providentiam nullam esse. Quibus
accedunt, ut assolent, poetae, non negantes illi quidem esse Deos, sed hos nobis ea specie proponentes, ut nihil habere cum sanctD et divino commune videantur. Utrosque autem mittere, anteaquam, quid maxime sibi velint, cognoverimus, non licet. Im vero, quo nos ipsi magis cavere a temeritate philosophorum istorum atque a vulgi superstitione, quam poetis debet, didicerimus, eo
tutius faciliusque iter nos nostrum persequemur.
Ergo, age, quid dicant utrique illi, in primisque philosophi, audiamus.
208쪽
Incidimus inscii, o Megille et Clinia, sic Hospes Atheniensis apud Platonem in mirabilem Sermonem. Cui Clinias, quem maxime dicis Illum, qui a multis habetur Omnium sermonum
sapientissimus. - Dic manifestius. - Dicunt nonnulli, ως παντα- τα πραγματα γιγνόμενα καὶ γενωενα καὶ γεν ομενα, τα μὲν φυτὰ ι τα , τυχη, τα δὲ α τεχνην res omnes, quiadsunt, qua tactae sunt uaeque sent, partim natura, partim fortund partim per artem feri. Maxima quaeque, junt, et pulcerrima naturam ac fortunam essicere, minora vero artem hanc autem accepta a natural maximorum principumque operum generatione, fingere ac fabricari minora omnia, quae artificiosa fere dicuntur. Veluti ignem di cunt, aquam, terram, aerem natura esse et fortuna, arte autem nihil horum his facta esse terram, solem, lunam, Sidera, fortunaque, quo unumquodque vis sua impulit, singula singulis, rigida
calidis, sicca humidis, mollia duris, omnino contraria contrariis, convenisse ac necessaria temperata fuisse. Hoc pacto coelum totum et quae in eo sunt Omnia, animalia quoque et plantas fuisse producta non per mentem, neque per Deum aliquem deque per artem, sed natura, ut diximus, et sor-
209쪽
tuna Artem postea ex his factam , mortalem ex mortalibus, ludicra quaedam negotia genuisse, e ritatis quidem non ita agnopere participia, Sed Simulacra quaedam sibi ipsis cognata, qualia pictura, musica, caeteraeque artes his similes generant. Si quae vero artes serium aliquid faciunt, eas esse, quae vim suam cum natura communicant qualis
est medicina, agri cultura, gymnastica Civilem praeterea prudentiam, junt, parva quadam parte
cum natura, magna vero cum arte convenire, atque ita universam legislationem non natura, sed arte, cujus non vera sunt decreta, constare Deos scilicet isti, non natura esse ajunt, sed arte et legibus
quibusdam informari. Hic Clinias, qualem tu
tandem , O hospes, Sermonem enarraSti, quantamque juvenum pestem et publice civitatibus et privatim domibus illatam lHaec igitur philosophorum de Diis placita Platonis aetate celebrabantur maxime quibus alii sic
repugnabant, ut esse Deo ponerent, sed simul ut nullam esse eorum in rerum naturam et nosmet ipsos providentiam , contenderent. Nobis vero , anteaquam iis puriorem quandam sanioremque doctrinam apponamus, quae in Platonis exstat philosophia, poetae item antiqui considerandi sunt, quorum in carminibus Dii mira informantur specie, ut a sancto divinoque, quod in primis quaerimus, prorsus abhorrere videantur. De
210쪽
De poesarum ratione, qua Deos nobis in carminibus
Excitandus hic nobis dentio est Glauconis in Potitia sermo, ubi, quo plenius Socrates justitiam vindicet, poetarum inepta commemorat de iis Dista, quibus moti adolescentes injustitiam facile justitiae praeserunt. H Dicat, ait, aliquis in contemnenda justitia eos latere non OSSumus nec impedire, quo minus nos poenis assiciant. Nos ver reponamus atqui, si non sint ii vel res humanas non curent, nobis non curandum, ut lateamus illos; sin adsint atque homines regant, id non aliunde, nisi e poetarum carminibus cognovimus dicunt autem iidem, posse Deos sacrifieiis suavibusque precibus ac muneribus ecti. Quibus vel utrumque credendum est vel neutrum. Si credendum injuste agere licet si modo ex ipsa rapina iis sacrificia offeramus. Nam, si justi sumus, illaesi quidem a Diis erim iis, sed lucra, quae per injustitiam comparantur, respuemus injusti vero, divitias parabimus, Sceleribusque perpetratis illos precibus sectentes, poena liberabimur. Nec vero dicat quis apud inferos poenas dabimus eorum, quae hic injuste commiserimus scilicet, o bone, respondebimus, expiatione pro peccatis com