Duridis Samii quae supersunt edidit J. G. Hulleman

101쪽

θινοντος Θαργηλιωνος i. e. XXIII qusdem mensis ponit Dionysius IIalic. Int. Rom. I. 63l: Plutarchus irit. cam. XIX. CL Schol. Eurip. IDe. 892ὶ septimum sive HIN, quod ad idem redit, si illum ab oriente, hunc vero ab

occidente sole numerasse dicimus. Atque ita IIemius, marmor Λrundelianum secutus, noctem captae urbis incidisse computat inter XXIII et XXIV Τhargolionis, Iunii mensis XI et XII. Hellanico et Duridi in die terminando

convenit Dionysius Argivus , ut testatur Clem. Λlex. Strom. I. p. 321 D. CT Fischer et Soetheer l .l. p. 16 sq. Cet rum, quod suyra jam Verbo monui, unus hic Clementis locus non satis comprobat, veteri more Duridem stetisse, necdum sive alia ratione tempora computasse seu per Olympiades, quod primum fecisse ferunt aequalem Duridis, Τimacum. Qua de re cae quos Iaudat Goellemis, Praef. ad Τhilcyd. p. 52 ed. ali., et maxime quae idem Vir Celeb.

doetissime disputavit ad Timaei fragm. p. 196 sqq. xII E LIBRO VII. Ol. CXII. l. Athen. IV. p. 167 C. D. Δουρις δ' εν ἐβδε μω

102쪽

Πασικύπρου - βασιλέως. Pasieyprus aliunde, quantum scio, ignoratur. In Cypro autem insula novem primariae urbes suum habebant singulae Regem, licet Persarum

dominationi subjectae. Vidd. Diod. Sie. XVI. 42, Pompon. Mela II. 7. 40; Plinius Η. F. V. 35. Quos quidem Reges, excusso Postea Persarum jugo, ad Ptolemaeos usque retinuerunt, ut scribit Strabo XIV p. 1003 C. Πνυταγόραν ἀποστ . Pnytagoras Evagorae suit filius Isocr. Et rug. p. 201 Steph. , Cypriorum Regis , de quo vid. Meursius, Cyprus II. 12 p. 113 sqq. Obsessa Tyro, Cypri Reges cum 120 navibus venerunt Sidonem ad Al

Tandrum, quorum unus fuit Pnytagoras, qui deinde M cedonem, classe instructa Tyrum navigantem, secutus est, cum Cratero laevum tenens cornu. css. Arrian. de Eap.

Item II. 20; Curtius IV. 3. 11. Cyprias naves adorti Tyrii Pnrtagorae quinqueremem continuo demerserunt Amrian. I l. 22.ὶ; sed ipsum Pnytagoram periculo evasisse hic Anus Ioeus egregie arguit. Tyro autem capta, Alexander Cypriorum Regibus praeterita peccata facile ignovit et promeritis honorem habuit, ut reserunt Arrian. I.I. 20, cu tius IV. 8. 14. Pnytagorae vero, ut ex Duri de palam est, Alexander domum dimisso bic enim verbum ἀποπέμπειν

recte intellexit SchWeigh.ὶ inter alia castellum donavit Pasicypri Regis. Πυριάτη νω Κιτιε7. Pymatum Regem Meunius I.I. 1 Tp. 127 fuisse censet, quem Alexandro M. insignem gladium donavisse refert Plutarchus, Uit. Iter. XXXII. Non diversum a Pygmalione Cyprio, quem Ol. CXVII. 1Ptolemaeus e medio sustulit Riod. Sic. XIX. 79ὶ, illum habet Drorsen, Graeh. d. me . Iisae. p. 340. 'Αριαθούντι. Unum fuit ex quindecim Cypri oppidis

Strab. XIV p. 1001 C; Pausau. IX. 41. 2; Plin. n. 11

103쪽

N. I. I.; Steph. Byz. s. v. p. 36ὶ, de quo eopiose egit ΜGraius i. I. I. 8 p. 21 sqq. XIII.

Ex EODEM LIBRO.

Athaei. X p. 434 E. Κτησίας δὸ φησὶν

καὶ ἶρχετσθαι μαωθάνουσι ' καὶ νομίζουσι, τὴν ἐκ-ἐργασίας ταυτης κίνησιν ἐμμελῆ τινα λαμβάνειν γυμνασίαν τῆς του σωματος ιμο ς .

Addito Duridis nomina, priorem Ioci hujus parim ex Athenaeo Eustathius Oeerpsit, ad Odyra. Σ. p. 1834, P steriorem ad Iliad. Ν p. 957. 'Εν μόνη τῶν Φορτῶν κ. τ. λ. De Mithrae cultu festoque in dus honorem a Persis celebrato agit Brissonius, da Reyn. Pero. II. 8 sqq. et 70 sqq. Commoniali nom da Deo sola invicio Mithra edidit Eicthom in Comm. Soe. Goets. Vol. u. p. 155 sqq. Adi etiam Creugerem in Innat. Heidam. 1838. II p. 625 sqq. An autem sola Mithraesesti opportunitate Rex tam largiter se vino invitaverit et

inebriatus sit, muIta nos dubitare cogunt veterum testim nia , quorum sumit laudasse Heraclidem Cumaeum ap.

104쪽

Athen. Iv. p. 145 c et Aelian. r. H. XII. 1 p. 65s Peria. Nisi quis euin Athenaeo I. I. sie in genere qua stionem sol se malit: Eι δὲ δ m m et Δαρεῖος τῆ αύτου μνήμασι τέ' 'HAn More

και avos πίνειν πολῖν καὶ τουτον φέρειν καλύς, πολυπότης μ D au eris. μέ σος δὲ Οο. cf. porro ad h. l. Baehr, cier. Cnid. Opp. reli. p. 233. Contra so-hrietas Regum Persarum ex colloquio elucet, quod a Xenophonte Cyrop. I. 3. 11 fingitur inter Astragem et Cyrum puerum habitum, ipsisque Persarum legibus poenas suisse ebrietati statutas item prodit Maximus ΤΠ. Orat. XII p. 130. Vid. etiam Xenophon l. I. VIII. 1. 36. Τὸ Περσικὸν. Saltabant Persae ad tibiarum modum pulsantes peltas et in genua interdum procumbentes. Vid. Xenoph. Exp. cyr. VI. 1. 10, ubi plures scriptores excitarunt Schneiderus et Bornem. CT Meursius Ore str.

p. 59; Brisson. l. l. II. 112. Uti paulo post expngnatas Tyrum et Gazam urbes,ol. CXII. 2, Alexander in Aegyptum movit Riod. Sic. xVII. 49ὶ: ita in hujus expeditionis narratione de pyr midinus Duridem retulisse crediderim. Obiter id notavit Plinius A. F. XXXVI. 17. 3, his quidem verbis: a Qui

de iis oeripserunt, sunt Herodotus, Euhemerus, Duris Samius , aristagoras. - Ιnter omnes eos non eo lat, G qui bus factae sint, μειissimo eam obliteratis tantae vanitatis avetoribus. Iliqui eae his prodiderunt, in raphanos et a lium ae eaepas mitia sementa talenta erogata. . - Ηue qu0que referrem, si, quod opinatur Bactrius I. l. p. 227,

Duridis essent quae Eustathius ad Od. Δ.p. 1499 sq. de vino Chairbonio scribit, quo solo Rex utatur, deque sale Am-

105쪽

moniaeo; sed, ubi eum Eustathii verbis Athenaeum em- sero II p. 67 A. B, videtur ille hunc potius ob oculos habuisse , ex Dinonis Persieis reserentem, ἄλας 'Αμμο σιακὸν ἀπ' Αἰγύπτου λυαπέμπεσθαι βασιλεῖ. κιδευδωρ ἐκ του Nειλου. Horum igitur non Duris auctor, sed Dinon; qui

nisi Rem Chalyhonii vini mentionem fecit, meminit eerte Posidonius apud Athen. I p. 28 D. x IV Athen. XII p. 328 F. 529 A. Τοιουτος δ' εν καὶ

Σαρδανάπαλιλος. - οτε οἶν 'Αρβάκης. εla τῶ9 ὐπ' αὐτὸs στρατηγίην, Μῆδος γDος , διεπραξατο διά τινος των εὐνουχων, Σπαραμείζου, θεάσασθαι Σαρδανάπαλλον, καδε μόλις αὐτῶ ἐπετράπη ἐκείνου ἐθελήσαντος , ῶς εIσ- ελεῖ 9 ῶδεν αἰον ὁ Μῆδος εομυθιωμ ον καὶ κεκοσμη μένου γυναικιστὶ, καὶ μετα των παλλακίδ- ξαωουτα πορφύραν, ἀναβάδην τε μετ' αὐτων καθήμενον, γυναικείαν δὸ στολὴν ἔχοντα. καὶ κατεξυρημ ον τὸν πωγωνα, κακατακεκισσηρισμ ον' v δῖ καὶ γάλακτος λευκότερος ,

καὶ ὐπεγέγραπτο τοῖς ὀφθαλμούς ὶ ἐπεὶ δῖ καὶ προσεῖδε τὸν 'Aρβακην, τοι λευκα ἐπαναβαλῶν το ὸ4 θαλμοῖς, οIμὲν πολλοὶ, ωs ἐστι καὶ Δουρις, ἱστορουσιν ὐπὸ τολτου ἁγανακτησαντος, εἰ τοιούτος αὐτων βασιλευει, συγκεντηθέντα ἀποθανε v.

Ex Athenaeo sua denuo hausit Eustathius ad Hom. O M. Δ p. 1489. Narrationem Duridis aperte sequitur auri que Const. Manasses p. 26 ed. Meursii. Σαρδανάπαλλος. Hanc scripturam ex codicibus restituit SchWeighaeuserus, quamquam et Σαρδανάπαλος SaepiSSime,

106쪽

nee male seribitur. cae RuhMen. ad Veli. Pal. I. 6. 2 p. 55s et Bactrius, cier. opp. reli. p. 430. Dum suisse Sardanapalos, Persicum unum, alterum Assyrium, nonnulli ex antiquis crediderunt, imo suere qui tres statu rent. Cae Sinretius, Hellan. fragm. p. 95 sqq. et me rius I. . p. 433. Quam sententiam docte resulare studuitcnoop Κoopmans, disp. hist. erit. de Sardanap., Amstes. 1819. Is igitur, examinatis veterum traditionibus , omnia quae de duobus vel tribus Sardanapalis memoriae sunt prodita, ad unum essicit eundemque Assrriae Regem esse reserenda. Vid. I. I. p. 21 sqq. 'Αρβακης. Pro Arbace ex Nic. Damasceno Suidas s. v. Tom. III p. 286 male nominat Perseum; qua de re eLΚ pmans I .l. p. 12, in primisque p. 35 sqq. De MI danapali autem exitu triplici modo traditur. Prima et vulgaris Ctesiana est narratio, a qua Duris aliique sessi Veli. Pal. 1. .: Agathias p. 5M ita discrepant, ut hi Regem ab Arbaco interfectum scripserint, ille bellum dixerit

parasse devictumque se in regia cremasse. Clitarchus d nique regno spoliatum senio obiisse narravit. Vid. Athen.

XII. p. 530 A. CT omnino Gopinans p. 11 sqq.; Baehrp. 427 sqq.

ωμυθιωμένου. De sorma et significatione voeabuli ψίμυθιουν, de eerussa illinere, meare, ad candorem faciei eonciliandum nitidioremque praebendum adspectum, caeStephanus, Leaeis. Vol. I p. CCCCLXVI ed. Lond.; Pierson ad Moerid. Atti c. v. ' Ευτρίβεσθαι. p. 166 sq.; Baehrad Plui. Ilaib. XXXIX p. 263 sq.; Becker, Charistio II p. 233 sqq.

107쪽

das I.l. , aliique bene multi, quos recenset Momans I.Lex eoque Baehr, Clas. opp. reli. p. 43l. Graecos autem scriptores, qui haec in Sardanapalo vituperaverint, ad suos magis respexisse mores, quam ad orientalium Regum consuetudinem, opportune admonet Κοomans p. 136. ἀναβάδην - Pediibus gublime porreetis a

dentem. Sic vertit Stephanus Vol. III p. 2529. Suidas Tom. I p. 157 ἀναβάδην καMiσθαι interpretatur φιετέωρον consule etiam Schol. Aristoph. Plui. 1123 et Hesreh. Tom. I p. 314, ibique Alberti et in primis

Hemsterhusii notas. Add. Baehr I. . p. 431 sq.ύπεγέγρ. τούς ἐφ . Eadem Verba , κοσμιν γυ-αικιστι, ὁπογράφει v et ψιμυθιουν de Alcibiade, ab amica mulierum more exornato, usurpat Plutarchus, rit. Aleis. XXXIX, in quem locum vid. Baehr p. 262. 'Υπογράφειν, pissimentia eel stibio illinere, mulieres apud Persas palpebras solebant inferiores, quo pulchriores et majores apparerent oculi. Neque Medorum Reges abstinuisse ab bφθαλμοῦν ὐπογνας 3 κρέματος . monet Xenophon, CDrop. I. 3. 2. ceterum totam hane mollem vivendi rationem exorientalium Principum Regumque moribus suse et egregie explicat Eoopmans p. 128 sqq. xVs

108쪽

Φοινικεῖα γράμματα ab Herodoto commemorantur R58. Vulgaris antiquitatis sententia fuit, a Phoenicibus It teras inventas , sed a Phoenice Cadmo , Agenoris filio, scisse in Graeciam introductas, quam sententiam tu tur atque ex ipsis literarum sormis dudum explicuit Maliger ad Euseb. p. 110 sqq. CT AMed. BSEI. I. p. 78 786; Plinius Η. N. V. 13, VII. 57; D.

Laur. Lydus, Eae. var. argum. I. 9, 10. p. 6 sq.; Suidas Tom. I. p. 493 V. Γράμματας Eudocia p. 267. Idem ex Ephoro resertur a Clem. Λlex. Strom. I. p. 362 et inaneel. Gr. ed. Beis. Vol. V. p. 783 , 786. Vide quae profert Marx, Ephora fr. p. 241 qui tamen minus recte, ut videtur, Ephori locos ad Historias retulit, quum pertineant potius ad Quinem auctoris Εὐρήματα. . Antiquae igitur a Phoenicibus inventae literae sederim fuere numero, sed posterius Iones, seu potius Samii, vigintiquatuor literarum inventores credebantur; quas Euclide Archonte Ol. XCIV. 2 Callistratus Samius Athenas detu-1isset. Vide praeter scriptores modo laudatos Harpocrat. V. 'Αττικοῖς γράμμασι P. 39, recepta partim in Inred . ed. Bachm. I. p. 161, a Suida v. - m. I. p. 370, ubi cs. Κusterus ; Hesych. v. ὁ δε- m. II. p. 1147; Phol. Λεξ. συναγ. P. 499; Apostol. Pron. XVII. 25 p. 210; Ephorum ap. Schol. Imm. N. Z. 187, qui locus exstat ad calcem Ammonii ed. Valeven. p. 242, repetitus a Villois. p. 182; Het

res, Chil. X. 332. 4 1 sqq. , XII. 398. 59 sqq.; deni

que Suid. v. Φοινικεῖα γράμματα TOm. III. p. 639. Quam tamen literarum historiam aliter explicat veteris grammatici fragmentum, quod exstat apud Villoison

Ελληνες, ἀλλα διὰ Φοινικειων γραμμάτων ἔγραφον τὰ

109쪽

αὐτοῦs 'Eλληνικὰ γράμματα. καὶ τὶν αὐτα τὰ Φοινίκεια τοῖς ὀνόμασιν, ως κάι rit 'Eβραῖκὰι, κατὰ μίμησιν τῶν ραίων. τοῖς Φοίνιξιν εὐρέθη. Παλαμηδης δ' ύστερον, ἀρξάμενος ἀπὸ του ἄλφα, δέκα μόνα τονς Ελλησιν ευρε στοιχεῖα. - Προσέθηκε δὸ αὐτοῖς Κάδμος ὁ Μιλησιος γράμματα τρία, ε, Φ, χ. - Μετὰ ταυτα ΣιμωνIδης ὁ Xιος ἐλθὼν προσέθηκε δύο, η καὶ ω, 'Επίχαρμος δῖ ὁ Συρακούσιος τρια, ζ.ξ , φ. και ουτως ἐπληρώθησαν τλ εἴκοσι τέσσαρα. Vid. porro Plinius N. F. VII. 5T; TZetres, Chil. XII. 398. 36 sqq. CL Bode, Geseh. d. Heli. Diehιχ. Vol. III P. H p. 47. Ita quum de literarum inventoribus dubitaverint sere veteres, quid mirum si ipsum quoque n0men Φοινίκεια γραρι- ματα varie interpretati sint Qua de re Diomedis est sta- mentum apud Villoison. I.I. p. 186 sq.: Τινὸς δέ φασι, τοῖς

χαρακτηρας των στοιχειων τοῖς παι ημ79 ὐπὸ 'Ερμού ἐυφοίνικος φυλλω γεγραμμένους καταπεμφθηναι τοῖς ἀνθρωποι ς' διὸ και φοινικεια λέγεται τα γράμματα οἱ δῖ, δτι Φοινικωs ἐστιν ευρεσις' οἱ δῖ, δ τι ὁ παιδαγωγὸς

τ ο ὐ 'Αχιλλέως Φ ο7 v ιξ ἐφ ε υ ρ ε v αυτά. Ad Duridis interpretationem respicitur quoque ibidem p. 187, qui loeus legitur item in Aneed. BAh. p. 781. Alii denique in alias easque maxime diversas partes abierunt.

Videsneed. Beta. p. 782. XVI.

E LIBRO IX.

Athen. XVI p. 606 D. Δελφῖνα δ' εν 'Iασῶ παιδο e ἐρασιηναι λόγος, ως ἱστορεῖ Δ ο ὐ ρ ι ς ἐν τη ἐνάτη. 'Οδὸ λόγος ἐστὶ9 αὐτῶ περὶ 'Αλεξάνδρου , καὶ λέγει οὐ τως' et Μετεπέμψατο δῖ καὶ του εκ της 'Iασου παίδα. Πενὸ

110쪽

γαρ τὴν πόλιν ταυτNν Διονύσιός τις ἐν παῖς, ὸς μενὶ τῶν αλλων εκ παλαίστρας παραγευόμενος ἐπὶ τὸ9 θάλατταν ἐκολυμβα Δελφις δῖ προς αυτ39 ἐκ του πελάγους ἀπήντα, καὶ αναλαμβανων επὶ τανωτα ἔφερεν επὶ πλεῖστον νηχόμevος , και πάλιν αποκαθίστη εἰς τὸν γῆν. DAnte πενὶ 'Αλεξ. omisi articulum, a Schweighamsero, nescio qua de causa, repetitum. De illo delphini amorec Plutarch. de solert. anim. p. 98 Opp. X. p. 96 ed. Reish.), qui tamen alium est auctorem secutus. Puerum enim aliquando a delphino in mare decidisse narrat et periisse; quo facto etiam delphinum prae dolore mortuum esse. Iassenses autem in memoriam hujus amoris mon tae notam habuisse puerum, delphino vectum. CL Pollux IX. 8s. Fusius ex eodem sonte, quo Plutarchus usus est, historiam Λelianus retulit, H. a. VI. 15, quam repetiit Τget ges, Chil. IV. 117. 10 sqq. Solinus, Polyb. XII p. 24 A de more sordide hausit e Plinio, qui II. N. IX. 8 narrat, quod apud Athen. obscure significatur , puerum illum ex eodem Ioniae oppido, cujus situm describit Polybius XVI. 12. 1 cs. v. d. Chys, eomm. geogr. in Irrian. P. 2D, Babylonem suisse ab Λlexandro, arcessitum praesectumque ibi Neptuni sacerdotio. XVII. Ol. CXII. 4. Plutarch. Vii. Aleae. XLVI. 'E9ταύθα δῖ πρὸς αὐτὸναφικωαι την 'Aμαζονα οἱ πολλοὶ λέγουσιν - 'Αριστόβουλος δὰ καὶ - Δούρις ὁ T E se ι ο ς πλάσμα φασι

γεγονέναι τουτο.

s. ad h. l. p. 57 sq. Curtius VI. 5. 31 concubitum cum

라틴어 텍스트