Duridis Samii quae supersunt edidit J. G. Hulleman

131쪽

περικρατούσαν,

Αἰτωλὸς οστις ἐπὶ πετρας καθήμενος, 21ωσπερ ἡ παλαια,

ῆ σπινον ποιήσει.

Post σὸν ἐθύφαλλον adjectum maluit Casaub. vocabulum παρέθετο ; malim equidem παρατίθεται. Textum Ithla alli cui Democharis orationem praemisi, quod et ad Duridis . Duiligeo

132쪽

traditionem videtur proxime accessisse et ad ipsum carmen intelligendum necessaria est;ὶ exhibui secundum editi nem Schneidevini in Delaei. poes. Grare. Seci. III p. 453sq. , nisi quod us. 1 in mutandum putavi. Quo Athenienses tempore hunc Ithrphallum cecinerint,

cum res in carmine obviae tum quodammodo Democharis verba, sed obscure tamen indicant. Non cogitandum esse

de primo post sugatum Demetrium Phalereum captamque urbem introitu , vel vocabulum coarguit no alia in Ithyphallo memorata, nunc asseram; quod praete iit Schneide inum, qui rem ad Ol. LXVIII. 2 reposuit. Dicitur a Leucadia et Corcyra Athenas rediisse; sed de hae Demetrii expeditione nec Plutarchus prodidit, nec quisquam alius. Et quamquam ex fragmentis Diodori, Lib. XXI. Ecl. 2 p. 489 sq. , coli. Plutarch. de aeranum. vind. p. 557 Opp. Vol. VIII p. 205 ed. Reish.)constat, Cassandrum Macedonum Regem obsedisse Corcyram Ol. C XIX. 4, in qua obsidione Agathoeles Maced

num classem incendit totam ; haec tamen expeditio nostro loco significari non videtur. Demetrii vero expeditionem, ut nunc statuisse video Droysenum, Grach. d. Nae . Ilea. p. 51i, ad annum refero proxime antecedentem, Ol. CXIX. 3, quo in Peloponnesum progressus multisque urbibus potitus, dux ille Graeciae est renuntiatus Plutarch. Dem. XXVJ. Corcyram tum tenebat et vexabat Cleonymus Spa

tanus miod. Sic. XX. . 104 sub finδ, Leucadiam fortasse

Cassander. Hanc igitur utramque insulam eo tempore videtur bello petiisse et occupatam restituisse in libertatem. Ab hac expeditione in Graeciam deinde reversus Demetrius Athenas repetiit scripsitque, se velle continuo mysteriis

iam majoribus quam minoribus initiari. Quocirca quum minora peragi Anthestheriono mense solerent, lata lex Diuiti do by Cooste

133쪽

est, ut mensis Munychion, qui tum agebatur, diceretur et haberetur Anthesterion; et quum majora celebrarentur mense Boedromione, MunJchionem rursus voearunt Bo dromionem. Vidd. Plutarch. Demetr. XXVI; Diod. Sic. XX. 106-110; Harpocrat. V. 'Ανεπόπτευτος P. 20, unde sua habet Suidas Tom. I p. 198. Ad hanc autem mIsteriorum initiationem, veluti ipsius Cereris auspiciis factam, carmine nostro haud dubie respicitur. Hare de

tempore; nune res paucis persequamur.

'Iθυφαλλο, . Proprie dicta sunt ποιήματά τι9α τα σρ φαλλy λδόμευα, ut ex LIncei Samii Epistolis exponit Harpocrat. s. V. P. 100 , 23, quae repetiit Photius p. 105, 13. Euοέ ωδῆe dicuntur in Inred. Miseri Vol. I p. 246, 19, V. Eιθύφαλλοι. Quae

apprime respondent Democharis narrationi ap. Athen. I.I., scribentis: προσόδια καὶ καὶ ἰθύφαλλοι μετ' ὸνΣΘσεως καὶ - απηντωv αυτοῦ. Metrum It hyphallieum s. dimetrum trochaicum brachycatalectum Archilochus invenit ; quod docet Hephaestion Enehir. p. 35 ed. Gais . Caeporro Casaub. et Schweigh. ad Athen. l. I., Lictes Ir-ehil. reII. p. 27; Gaissord ad Hephaest. I. c. et Bode G aeh. d. mil. DieMk. Vol. III P. II p. 14 sq.

Δημητρα καὶ Δημητριον. Sic versum restituit Casa bonus. Deus Demetrius Athenas adire fingitur una cum Cerere Dea. Nec mirum quod, qui quasi alter Bacchus esse cuperet, hic cum Cerere potissimum componitur, qu rum communis erat in mysteriis cultus. Vid. Spanhem. ad Callim Hymn. in Cer. 71 p. 793 sq. Iam pridem su rat qui rogationem ferret, ut Demetrium quoties adventaret exeiperent τοῖς Δημητρας και Διονυσου ξενισμοῖς, teste Plut. l.I. XII. Ex omnibus autem Diis iccirco Liberum Patrem consueverat aemulari, quod hunc in primis habebat πολέμω τε

134쪽

χρῆσθαι δεινότατον, εἰρήνην τ αυθις ἐκ πολέμων θρέψ αι , καὶ - εὐφροσυνην και-εμμελίστατον, ut ait Plutarchus l. l. H, quocum cs. Diod. Sic. I. I. 92. Hine turpissima adulatione Ithyphalli honorem , quem uni Baecho saerum esse voluerant, in Demetrium primum detulerunt. Hinc us. 21 sq.: εἰρηvην ποίησον, κυριος γλφῶ σύ. Hinc denique us. 7 sq.: ἱλαρὸς, ἄσπερ του θεὸν δεῖ, καὶ καλὸς καὶ γελῶν adesse urbi dicitur. Re vera autem multiplex illa Demetrii gratia summaque suisse v nustas videtur. PIutarchus l. I.: 'Ιδε , inquit, καὶ καλ-λει προσωπου θαυμαστὸς ἐν καὶ περιττόe ύστε των πλαττόντων καὶ γραφόντων μηιDα τῆς ὁμοιότητος ἐφικέσθαι. Tὸ νεν αὐτὸ καὶ φόβου καὶ ωραν εIχε , καὶ σμεκέκρατο τῶ vεαρῶ καὶ iταμῶ δυσμίμητος ἡρωUκi τις ἐπιφα9εια καὶ βασιλικὴ σεμνότης. Ουτω δέ καἰ ἐπεφύκει πρὸς ἔκπληξιν lii θρωπων ἄμα καὶ χα ριν. Cf. Diod. Sic. XIX. 81, XX. 92. Icci reo fortasse ex Venere ipsa a Νeptuno praedicarunt procreatum us. 13sq. , Solisque instar inter amicos fingitur velut sidera conspici vs. 11 sq.; nisi hic denuo petere imaginem a Baccho malis, quem πυρ πνεόντων Xοραγὸν ἁστρων apud Sophoetem Chorus celebrat. Vid. 1146 ed. Brunck., coll. Macrob. Salum. I. 18. Quae sub finem carminis de Sphinge Aetolica memo rantur, ea Casaubonus de Cassandri aliquo duce interpretatur, qui in Aetoliae munito loco, Atticae proximo, cum expedita militum manu collocatus, quotidie ingressionem saceret in illorum agros, qui ab Atheniensibus stabant. Silent de his irruptionibus hoe tempore lactis historici sed malo tamen ad ipsos referre Λetolos, quam ad Cassandri copias. Rapacitatis enim causa male semper audierunt Aetoli, quos adeo publice eo nomine exagitat

135쪽

Aristophanes, Equiu. 79 cf. Plui. O evrios. p. 516, opp. Vol. Vin p. 56 ed. Resin. , Iudens in voce Αιτωλὸς, quasi απὸ τού δλου αιτελ derivata. CL Steph. Byg. v. Αἰτωλία p. 25. Hinc etiam Αἰτωλιταὶ dicti, qui petaces essent et improbi. Vid. Erasm. Idag. p. 87 , 310 , 750.

Νe putes autem hanc rapacitatis maculam immeritis AF tolis adspersam esse; imo recto comicus expressit Aetol rum ingenium. Audi, quid hac de re gravis scribat testis Polybius, IV. 3 : Αἰτωλοὶ , inquit, πάλαι μῖν δυσμχερως εφερον τὴν εἰρηνην. καὶ τας ἁπἡ τῶν ἰδιων ὐπαν-χόντων δαπάνας , ως Av- μὸν ἀπὸ σοῦ υ πέλας, δεόμενοι δῖ πολλῆς χορηγιας ἔρι του

ἀλαζονειαν ῆ δουλευοντες αεὶ πλεονεκτικον καὶ θηριώδη ζῶσι βιου, ουδῖν οικεῖον, πάντα δ' ἡγουμενοι πολέμια. ἐζητουν ἀφορμας καὶ προφάσεις τῆς εἰς Πελοπόννησον ἐπιπλοκῆς , αγόμευοι κατα το παλαιὸν εθος ἐπὰτοις ἐκ ταυτης αρπαγας. Atque ita sui semper similes

Aetoli a Polybio ubivis describuntur. Vide e. g. II. 45, 49: IV. 67: XVIII. 10, coli. Plutarch. Flamin. VI. I XXII.

EX EODEM LIBRO.

δευτέρφ καὶ ε ικοστῆ τῶν 'Iστο ρ ιῶ v Παυσανίας μῖ9, φησὶν, ὁ των Σπαρτιατῶν βασι dς, καταθέμνος τὸν πάτριον τρίβωνα, τὸν Περσικὸν ἐνεδυετο στολην. 'Oδῖ Σικελιας τύραννος Διο9ύσιος ξυστίδα καὶ στέφαναμ ἐπὶ περόνη μετελάμβανε τραγικόs. 'Αλέξα δφος δ', ως τῆς 'Ασιας ἐκυρkυσε, Περσικαῖς ἐχρῆτο στολαῖς. Δημητριος δῖ πάντας ὐπερέβαλλε. Τὸν μεν γαρυπόδεσιυ, Iis Αχε, κατεσκευαζεν ἐκ πολλού δαπανήμα- Diuiti od by Corale

136쪽

δες αὐτου ἐσαν ερφνινον ἔχουσα τὸ φέγγος τῆς δῖ πεν ὁ πόλος ενύφαντο , α ρυσους ἀστέρας ἔχων τὶ δωδεκα ζωδια. Μίτρα δῖ χρυσόπαστος ἐν, ὴ καυσίαν

ἁλουργη ουσαν ἔσφιγγεν , ἐπὶ τὸ νῶτον Φέρουσα τα τελευταῖα καταβλήματα τῶν υφασμάτων. ΓινομAωv δὲ των Δημητρίων 'Αθηνησιν, ἐγραφετο ἐπὶ του προσκηνίου ἐπὶ τῆς οἰκουμένης bχούμενος.

Παυσανίας. De Pausania Nepos in rit. III. 2: a Ap paratu regio utebatur, veste Medica: satellites Medi et Aegyptii sequebantur: epulabatur more Persarums: in quibus sequitur Thucydidem I. 130. CT Plutarch. A

Val. Max. H. 6. 1, et universo de moribus Pausaniae Athen. XII p. 532 C.D, p. 543 B . Medicam vestem suisse quam posterius serieam nuncuparunt, ex Procopio I. 20 docet Brisson. de Regn. Pers. I. 1 3. CL Becker, Charthis II p. 341. Sed Duris Περσικὸν στολὸν sumptam a Pau- Saoia scripsit, non Μηδικρυ , quae Vestimentorum genera a scriptoribus saepe coniundi, modo apparebit. Spartan rum τρίβων , μετρία εσθὸς, qualis fuerit, docet Beckeri. l. p. 322. Διονύσιος. Similem fuisse Tarquinii Superbi vestitum patet ex Dionys. mi I. I. R. m. M. Dionysium autem adeo trago diam adamasse, ut ipse tragoedias qualescunque tandem scri- heret , vel e Cic. TMe. V. 22.63 et Aelian. V. H. XIII. 18 n tissimum est. Nil igitur mirum, si tragica etiam ornamenta gestaverit, in quibus scit ξυστὶς, ποδήρης γυναικεῖος sed etiam τραγικὸν ἔνδυμα ἐσκευοποιημένον , καὶ ἔχον Diuiti eo by Cooste

137쪽

paratum , et habens fibulas, quisiis eo tringatur. Ita Suidas s. v. Tom. II p. 653, Berieri a ecl. M. Vol. I p. 286,1 . Cae Photius λεξ. συναν. p. 313, 10; Schol. Aristoph. Nubb. 71 ; Harpocr. s. v. p. 134; Timaeus, L me. s. v. p. 157. Adi porro Ferrarium, de Re Fest. I. 20 p. 993 Λ- Thes. Gram. Τom. Vη; Ruhnken. ad Tim. I. l. ; Baehrium ad Plut. Ateib. XXXII p. 232, et universo de xystidis sorma et usu Beckerum, charat. IIp. 357 sq. Illud autem ἐπιπόρπημα, quod x7stidi plerumque quidem, nec semper tamen conjunctum fuisse videtur, dicebatur το ἐπὶ πόρπεν προκόσμημα λίθινον , ἡ χρυσουν. is αργυρουν, ut legitur in Bachmanni, Med. Graee. Vol. II p. 374, 22 , unde corrigendum Etymologicum M., quo p. 363, 29 minus recte scribitur προκόμισμα. Cis. Inred. Gr. ed. BAker Vol. I p. 254, 31. - σκευὴ, explicatur a Polluce X. 190, πιθαρωδῶν ἐφαπτὶς ab Eustathio ad Iliad. U. 905. Sed Al xandrum quoque splendidum gestasse ἐπιπόρπαμα, auetor est Plut. Iter. XXXII. Ex his Duridis sortasse verba emendanda. Quid enim sibi vesint verba ἐπὶ περόνη post χρυσουν στέψανον collocata, dubito an quisquam expediat. CL Schweigh. ad h. l. Itaque sic levi mutatione

scripserim: ξυστίδα καὶ στέφαυον και ἐπιπορ π η μ α μετελαμβανε τραγικόν.'Αλέξανδρος. Curtius VI. 6. 4, VIII. I. 12. Iustin. XII. 3, Diod. Sic. XU. II, Athenaeus m p. 53T E

et Vat. Max. IX. 5. 1 Ext. Persieam vestem ab Alexam dro assumptam tradunt, sed Medieam Arrianus, de E . II . VII. 6. 3. Mediam viam init Plutarchus aseae.

138쪽

κῆς μιξάμενος εἴ πως . Quam Nam tam parum hiesibi constat, ut Orat. I de viri. IIG. p. 329

Opp. Vol. VII p. 304 sq. ed. Reia.) eontrarium serescribat: Ου τὴν ἐσθῆτα προς,1κατο τὴν Μηδικὸν, αλ-λα τὸν Περσικὴ v, ευτελεστέραν οἴσαν. Τα γλραλλα καὶ τραγικα του βαρβαρικου κόσμου παραιτησά μενος, - εκ του Μακεδονικου καὶ Περσικού τρόπου μεμιγμDηυ τι vae στολὸν ἐφόρει, καθάπερ 'Eρατοσθένης

ἱστόρηκεν.

Δημητριος. ἐν γαρ κατα μἐv τὸ σχημα G τ. λ. A ponam quae super eadem re seripto mandavit Plutarch.

ris Δημήτριον , Ου μόνον ἀμπεχόμενον καὶ διαδούμενου περιττως καυσίαις διμίτροις, καὶ χρυσοπαρυφοις αλσυργοῦσιν, ἀλλὰ καὶ περι τοῖς ποσὶν εκ πορφυρας ἀκρατου συμπεπιλημένης χρυσοβαφεῖς πεποιημένου ἐμβάδας. Itaque qui apud Athenaeum ἐμβάτης vocatur, apud Plutarchum est ἐμβάς, quem ad ὁποδηματα ἀνδρεῖα Suidas reseri s. v. Τom. I p. 720, et saepius Aristophanes. Di crimen inter ἐμβάτας et ἐμβάδας hoe notat Pollux IV. 115, ut illi comica, hi tragica suerint calceamenta. Cff. id IV. 116, VII. 85; IMed. Graee. ed. Bachm. Vol. IIp. 339, 33 sq. Hinc apud Plutarchum recte εμβάδας scribi dixeris: nam Baccho quoque, quem tanto studio Demetrius imitatus est, tribuitur Lucian. Meeh. IIJ et cothurnus Veli. Pal. U. 82. εὶς sed discrimen illud , ut multis potest argumentis comprobari, antiqui non tenuerunt. Quid ' quod grammati ei, Λmmonium dico p. 42 cd. Valch. , Thom. Mag. ed. Bern. P 300 sq.

llerodian. Philet. ad calcem Moeridis Lerici ed. Pierson. P. 436, omnes contraria prorsus ratione ἐμβώαe attri-huunt comicis, tragicis vero εμβάτας. CiI. quos ibidem

139쪽

VV. DD. laudarunt. Ceterum de splendidis his Demetrii calceis vid. Becher, Chari Da II p. 366 sq.

Αἱ δἐ κ. r. λ. Hujus quoque rei l. I. meminit Plutarchus: 'Hν τις ὐφαυομένη a λαμυς αὐ- τω πολῖν χρευον, ἔκγοv ὐπερήφανον, εἴκασμα του κόσμου καὶ των κατ οὐρανὸν φα ομAω9 ; sed chlamys illa, quam gestatam a Demetrio Duris apud Athenaeum innuit,

Plutarcho teste, κατελείφθη ἡμιτελὴς εν τὸ μεταβολῆ τῶν πραγμάτων. C0l0rem habuit , qui secundum Pollucem VH 69 respondet τοῦ μέλανι. CL Hesych. Τom. II p. 792. At longe aecuratius Plato, Timaeo p. 68 c, mixtum dicit ex rubro, nigro et albo combustis, ita tamen ut praedominetur niger color. Plures veterum locos citant Sehneider ad Xen. Cyr. VIII. 3. 3 et SehWeigh.

ad Athen. I. e.

Μιτρα δὸ κ . r. λ. Mitra si de capitis tegumento dicitur proprie est apud Graecos gestamen mulierum, ut manifestnm sit ex Aristoph. meam. 264,9 8 et Eurip. me. 905ed. Matth. , ad quem locum vide Schol. CT porro Elym. M. P. 589. 8; Apollon. I. m. s. v. p. 460 ibique Interpp.; Eustath.

ad L. Δ p. 454, Π p. 1068 ; IMed. M. Bachm. Vol. II p. 343,23 , et quos citat Hemsterh. ad Lucian. D. B. U. 2 p. 207. In

primis autem gestare mitram mechantes solebant. Vide v. c. Eurip. Bareh. v. 788. Νam ipsum quoque Bacchumessingebant μιτρη τὴν κόμην ἀναδεδεμένοv , ἐν πορφυρίδι καὶ χρυσῆ ἐμβαδι, ut Scribit Lucian. Bareh. II. CL id. D. D. l. l. Cujus rei rationes reddit Diod. Sie. IV. 4. Unde eum χρυσομίτραν Vocat Soph. Oed. Tyr. v. 209 ed. Brunck., et θηλυμτρον Lucian. Baeeh. III, de qua voce es. Lobota ad Phunich. p. 628. Denique gestamen esse Regum coepit. cf. Diod. Sie. I. l. Demetrius igitur mitram assumpsit auro variegulam, quae muriam e reebat

140쪽

purpuream , cuj Mque eae ema ligamenis a tergo pendebant, quae causia quid in genere suerit ab Eustathio ad Il. B. p. 255. exponitur. Καλυμμα voeatur , ῶδος πιλου ,

ως καὶ τιάρα, σκέπουσά τε ἀπο καύσωνος, καὶ ως εις περικεφαλαιαν συντελούσα τι , Ut egregie locum emendavit Valeken. ad Theocr. Idon. p. 342. CL Antipatri epigramma in Etym. M. s. v. p. 487, 53; Aneed. Gr. Beh-ker. Vol. I p. 269, 19. Qua vero ratione a privatorum mustis distineta fuerint Regum Macedoniae causiae, ex Pausania nos item edocet Eustathius ad Hom. Odyss. 'Ap. 1399: Καυσία, inquit, πῖλος ἐυ πλατὸς, tu οἱ Μακεδοωικοὶ βασιλεῖς ἐΦόρουν λευκὸν αὐτῶ διάδημα περιει- λουντες. CL Plutarch. Inton. LIV; Athen. XII p. 53TE, Pollux X. 162 Causias dilargiri purpureas et chlamydes, donum erat apud Macedones maxime regium, teste Plutarch. Eum. VIII. s. s. Plura qui cupit, adeat Rarnandum, de Pilao sGraevii Thes. Int. Τom. VIJ p. 1263 B; Valchen. l. l. p. 3 1 sq.; Mulier, dis sili. Fach. d. vasted. Miks p. 48. Hic vero addere et comparare tandem juvat ridiculum Menedemi philosophi vestitum , sic descriptum a Diog. Laert. VI .9.102: Xιτῶν φαιος ποδηρης, περι αὐτῆ φοινικρ πῖλος 'Αρκαδικὸς ἐπὶ τῆς κεφαλῆς, εχων ἐυυΦασμ α τα δώδεκα στοιχεῖα. 'Εμβάται τρα

γικοί.

Δη τρίων. Haec, auctore non nominato, reeepit Eustath. R. E p. 570. Inter honores, quibus Athenienses immodice Demetrium sunt prosecuti, is fuit, quo τα Διονυσια nuncuparunt Δημήτρια, quod tradit Plutarch. D meis. XII. Dionysiorum autem tempore tragicos comicosque poetas decertasse , in vulgus notum est. Css. v. c. Periisgon. ad Ael. U. H. U. 13. n 16, coli. 30 n. 2, ct He

라틴어 텍스트