Duridis Samii quae supersunt edidit J. G. Hulleman

151쪽

μα τὸν Γαλάτειαν ἐποίησεs, A g εἰσήνεγκε τὸν Κυκλω- ἐρῶντα τῆς Γαλατείας, τουτο δῖ αἰ,ιττόμενος εἰς Διονύσιον ἀπεικασε γαρ αὐτὸν τῶ Κυκλωπι, ἐπει και

αὐτὸς ὁ Διονυσιος οὐκ ωξυδόρκει. ceterum de Philoxeno et praestantissimo nus dramate, quod Γαλάτεια si Κύκλωψι inscriptum fuit, undeque multum profecisse videtur The ritus Id. XI, vide Fabrie. Bibl. Gr. II. p. 136, 31 Sibique Hart. , et Bode, Geseh. d. Hel I. Biehth. Vol. II. P. II p. 317 sqq. Ad nostrum locum css. Meincte, μι. erit. eomis. Graee. p. 254 sq. et Bode l. I. p. 321. Adde Wytteis. Diast. de Philoae. rapuae. II p. 294 sqq.ὶx a M. Athen. I p. 19 F. Τοιούτος ἔν καὶ Nυμφόδωρος, ὁ θαυματοποιὸς, ῖς προσκρούσας ' Ρηγίνοις, δε φησι Δου- ρις, eli δειλέιαν αὐτοῖς ἔσκωψε πρῶτος Quis Nymphodorus ille ' Quum θαυματοποιὸς appelletur, eundem dico quem Athenaeus X p. 452 F superatum in Italico mimo narrat a Cleone ιιιμαύλη. Amnis enim ars mimorum et θαυματοποιῶν antiquitus suit, ut ex Suida v. 'Ανδαβούνιος Tom. I p. 314 et v. Προδεί- κται e Tom. III p. 178 Diod. Eae. Falas. p. 385ὶ monet opportune Ebertus, Irias. Sie. IV p. 187. Nec diversum θαυματοποιὸν Νγmphodorum Seli eighaeus. aliique a Syraeuato existimant, quem ἐν τῶ 'Aσίας mρίπλ', D Περιπλοις et Περὶ των ἐν Σικελίφ θαυμαζομένων aliquoties Athenaeus citat; de quo egerunt Vossius Η. s. p. 476sq. et Harduinus in Ind. duet. Pιin. I p. 63. Νeque aliter censet Εbertus, i. l. III p. 157 sqq. , qui quidem magno studio in hunc historicum inquisivit, et vixisse essest, si non Philippi, at Alexandri certe tem- Dissili do by Corale

152쪽

poribus. Equidem quod huic sententiae faveat, invenio nihil : sed quod adversetur, videor mihi deprehendisse. Primum , Nymphodori nomen vulgare olim, maxime in Sicilia ,suit, ut hodieque praeter Medieum Nymphodorum, cujus Plinius meminit, haud ignoretur Nymphodorus Imphis ιita, historicus, de quo exponit Vossius I. I.; memorentur Nymphodori Agrigentini duo, alter a Cic. Verr. IV. 22, in inscriptione apud Gruterum alter. De Nymphodoro Cerauripino sermo est apud Cie. Verr. m. 23. CT E- heri. p. 158 et d' Orville Sylt. Inser. ναι. p. 543. D nique ap. Diod. Sic. XIX. 103 Agathoclis tempore Nymphodorus quidam missus esse a Dinocrate dicitur ad occupandam Centuri pinorum urbem. - Deinde, qui θαυματοποιὸν 'mphodorum eundem statuunt Syracusio, titulum attenderunt operis, cujus hic auctor traditur, Περιτων ἐν Σικελίφ θαυμαζομένων, quem titulum parti Per plorum indidisse videtur, ut probat Ebertus p. 168 sqq. Atqui induetos puto nominis similitudine. Θαυμα μευα illa s. θαυμάσια, imo interdum θαυματα appellata, a Pe rimetis potissimum conscribi vel ex eorum eommentariis peti solebant, continebantque universe, quae variis in regionibus de communi hominum opinione atque usu insolita et mira adeo videbantur; unde talium librorum argumentum in historia, geographia, naturali etiam historia maxime versabatur. CT Ebert. p. 171 et Prester, Polem. fragm. p. 131, 198 sq. contra θαυματοποιιῶ ipsi ιαυ- ματα sive miracula excitabant, quum sive ludorum s

storumque dierum opportunitate Dio Chrys. Orat. VI p. 278 ed. Reia.), seu in theatro imperitum popellum variis modis stupore defigerent. Adversis isti currebant funibus, per rotas ignesque se trajiciebant, flammas ore spargebant, hauriebant gladios, aliaque eius generis specimina Diuiti od by GO Ie

153쪽

Rubnhen. ad Timaei Lerie. v. Θαυματα P. 118 8g., coli

p. 37; Becher, Charthina II p. 287 sqq. Licet igitur

utrumque illud hominum genus in ωμασι laboraret, multum tamen diseriminis inter θαυματοποas intercessisse et, quem ita appellare liceat, θαυματογράψον, quisque sua sponte intelligit. - Τandem, nisi salsam habeamus et absurdam sere Duridis narrationem, tam Nymphodori Syracusani aetas, quem eum Eberto aequalem fuisse suspieor Alexandro, quam ipsum illud quod traditur, postuIat ut a cireulatore Nymphodoro Νymphodorum historieum probe distinguamus. Quod quo evidentius ostendam, res paulo est altius repetenda.

Rhegini quam sint olim timidi et ignavi habiti, prove hiis 'o 'Pηγλος λαγὰς et 'P, γλων δειλότερος abunde probatur. usurpatis ἐπὶ τῶ9 και' δειλῶν. Vidd.

Zenob. V. 83 p. 153: Direm. U. 97 p. 304: Suid. Tom. II p. 408, Tom. III p. 256, aliique a Leutfctio

laudati ad Zenob. I. c. Rem illi tribuunt Xenarcho, noneomiso, sed inimographo, filio Sophronis, quos male eo sudit Fabricius , Bilbi. Grare. Vol. II p. 503. CR Meiantae, Hist. tria. eomis. ωMe. p. 434 et Bodo, Gesin. d. μιι. mota. Vol. III P. II p. 47. Is igitur Xena chus in Mimia, ut videtur, Rheginos velut ignavos e plosit , de qua vocis significatione cs Meineis l. l. p. 527 sq. : explosit autem Dionysii tyranni jussu. Quod quo sere tempore acciderit, ex historia satis puto patere. Dionysius enim, injuria assectus gravi, bellum

Rheginis intulit sub Ol. XCVII. 4. Rhegini, jure solliciti,

legatos miserunt τοῖς δεησομέ9ους -τρίως αὐτοῖς χρΘσασθαι, καὶ παρακαλέσαι μηδὲs περὶ αὐτῶs ὐπὸν ἄ9θρω- που βουλευσασθαι. Ille vero Rhegium aeri diuturnaque

154쪽

oppugnatione urgere coepit, qua effectum ut Ol. XCVIII. 2same subaeti arbitrio se Dionysii dare Rhegini regerentur qui erudelissimo deinde modo in eos saeviit. Vid. Diod. Sie. XIV. 10 112. Cl. Dion. Hal. Εαωπι. XIX. 5. Itaque post Ol. XCVIII. 2 Xenarchum veri est similli

mum perstrinxisse Rheginorum ignaviam et quos quare Imporibus potissimum comparaverit, non tantum ex horum animalium natura, sed etiam ex Rhegii numismati

bus saeui opera eolligitur, quippe Geda insignitis et I pore , quem primus in Siciliam importasse seres,atur An clas, Rhegii tyrannus. Vidd. PoIlux V. 75, IX. 84, ibique Κuhnius; Bumann. ad d' Orvili. Sie. p. 294 et Eberi. IV p. 187 sqq. Uti vero Xenarctus Dionysii jussu Rheginos tum , ita a Duride Nymphod rus traditur εἰe δειλίαου αὐτοῖο quin etiam πῖῶτος quod diei haud potest, si plurimis annis ante i. e. ut ex Diodio collegimus,

post Ol. XCVIII. R, aetate Diousii, idem jam Xenarchus in Mimia per t. Probe hoe vidit Ebertus p. 18': sed facile fieri potuisse eredit, ut 'msiod

rus, si v. c. in hominum circulis sua scommata jaceret, novo Rheginos genere proseindens, diceretur πρωτοe σκωψιαι. At haec narrationis interpretatio paulo est frigidior. Quomodocunque tandem Rheginos Nymphodorus lusit, si post Xenarchum, primus non lusit. Neque etiam haec ineunda via est, ut dubitemus, Vocabulum πρῶτος an ab ipso sit Athenaeo prosectum. Tuentur illud codices, tuetur qui nostrum locum ob oculos habuit Eustathius, ad Odysa. Δ p. 1503. Nec quidquam obstat, ne Duridem ita seripsisse statuamus. Nymphodorum is cogitavit a ' Syracusano non diversum tantum, sed etiam multis annis major m. Illud quidem ut existi-

155쪽

memus tum Nymphodori usitatissimum Siculis nomen,

tum vero θαυματοποἈυ et θαυματογράφου munera diversissima maximopere commendare videntur ; sed hoc ut pon mus res, de qua agitur, ipsa postulat. Ut enim regnante Dionysio metus Rheginorum scommati ansam praebuerat, ita NymThodori historici aetate satis illud superque

erat decantatum, ut vix hominum tum aures seriisset, ad posteritatem certe non fuisset nomen perlatum θαυματοποίου, qui erambem illam veterem nova arte recoxisset.

Duridem autem quis adeo proverbia in Rheginorum ignaviam ex Xenarchi dicteriis nata latuisse putet, ut scommatis auctorem Nymphodorum scriberet historicum, quem X narcho quinquaginta annis minorem, ipse habuit aetate sero supparem' Itaque, nisi me omnia saliunt, θαυματο-ποae Nymphodorus praeter nomen, et sortasse patriam nihil habuit eum historico commune, sed Dionysii vixisse aequalis videtur, apud tyrannum autem quo majorem iniret gratiam , θαύμασι suis tentavisse prius, quod instigante Dionysio mox Mimis plenius studuit Xenarchus; unde res divulgari magis sensimque abire in proverbium coepit. XLIV. Athen. XI p. 504 B. 'Ο τούς Μίμους δῖ πεποι κοῦς, ope διὰ Δουρις ς φησι τὸυ σοφὸυ Πλά

De studio, quo Sophronis Mimos Plato prosequebatur,sie refert Diog. Laert. III. 1. 18: Δοκει δy Πλάτων καὶ τλ Σωφρονος του Μιμογραφου βιβλία κμλημAα πρῶτος εἰς 'Aθηνας διακομισαι, καὶ ἀθοποιῆσαι πρὸς αὐτων,2 και εὐφε κναι ἱπ4 τη κεφαλὴ αὐτου. Olympiodorus autem frit. Pliat. p. 584 ad calc. Diog. ed. Wet st.ὶ:' E- χαιρε δὲ π υυ, inquit, και 'Αριστοφαυει τοῦ κωμικοῦ καὶ

156쪽

διαλόγοις ωφελήθη. Quibuscum cae quae de Platonicidialogi natura disseruit egregie Heusdius, Initia phil. Plat. l. II P. I p. 141 sqq. et Charael. Philos. Fet t. p. 99sqq. Reliqua Olympiodori narratio apprimo convenit postremis Laertii verbis. Pergit enim: Λέγετιιι δἐ ούτωσ

τὸ κλίνη αὐτου 'Αριστοφάνηs καὶ Σωφροvα. Eadem narrant Valer. Max. VIII. I. 3 EM.; Quinctil. I. O. I. 10. 17; Hesychius Op e. ed. Oreli. p. 53; Suidas V. Tinc ρωψ Tom. III p. 358; Eudoeia p. 389. Hos Sophronis Mimos, si Tretetae eredimus Chil. X. 355 vs. 797 sqq. ἐXI. 362 vs. 1 sqq. , 364 vs. 40 set in , Plato emptos a Dione Syracusano Athenas transtulit, una cum libris Philolai Prthagorei. Conser de his Stailhaumium, Prolata.

ad Tim. Pist. p. 37 in not., et universe ad nostrum i cum cui quidem veram me designasse sedem nolim contendereὶ , Menag. ad Diog. l. c. et Veschen. argum. The m. Idoniar. p. 193 sq.

Steph. Byz. P. 28. 'Aκραγαντες, πόλεις πέντε. Σικελίας, ἀπὸ ποταμου παρα μοντος. Φησὶ γλρ Δου ρ ιδτι αἱ πλεῖσται τῶν Σικελων πόλεων ἐκ τῶν ποταμων δυορι- ονται, Συρακούσας, Γέλαν. 'Iμέραν, Σελινουvτα, και Φοινικουντα, καὶ 'Ερύκηυ , και Καμικου. 'Αλυκόν τε, καὶ Θέρμον, και Καμαρλαν, ως καὶ ἐν 'Iταλί .

Argumentum huius fragmenti impulit Weste annum , ut ad opus quoddam geographicum illud referre mallet; qua de re monui p. 39. Quae autem h. I. leguntur Memurbium nomina, a Stephani Epitomatore veI aliunde ad-

157쪽

jeeta esse, suspicio est Bumanni ad sorvin. Mevia p.

420. Sane non ita deinceps Epitomatorem ea invenisse a ride enumerata, dixeris paene ex confusa verborum structura; sed haec orationis negligentia, in epitomis haud rara, per se tanti non est, ut extremam loci partem Duridi denegemus. Omissa quidem nomina illa videas in Bibl. Coial. ed. Montiaue. I p. 238, sed quod ibi legitur scholion si eum Stephani verbis emesertur, illud hine potius petitum esse videtur. 'Ακράγαντεe. Quatuor reliquae urbes suisse in Thracia diruntur, Euboea, Cypro, Aetolia. De Agrigento u he et lluvio Siciliae vide Polyb. IX. 27. Fluvium illi dedisse nomen jam dixit Thuerdides VI. 4. CL Pind. Sehol. Ol. II. 14, 16 p. 213 sq. 'Ακνάγαυσα nuvium

Agrigentini tanto seruntur habuisse honore, ut παιδὸς ω- ναIου forma effingentes ei saerificarent. Vid. Aelian. F. Η. II. 32. cl. Cluver. Introd. Geogr. m. 41. 3. Συρακουσας. Syracusarum situm deseribit Cie. rere. IV. 31, 53. Συρακὰ dicebatur λίμυη prope Syracusas. Vid. Steph. Byr. v. Συρακούσαι p. 263. CL Melier, desu. et orig. Syr. p. 82 n. 2.

Γέλαν. Virg. Ien. m. 702: Immanisque Gela fluuii eogrumine dista. Fluvius appellabatur Geis. Vidd. Cic. Verr. III. 43, IV. 33: Plin. H. N. III. 14, aliique. Nomaei oppido a nurio fuisse inditum seribunt Thucyd. et Sehol. Pind. l.l , Diod. Sie. EM. Fat. XII X. 13; item Steph. 'g. s. v. p. 90, qui addit Hellanici sententiam, a Gelone repetentis, priseo Siciliae tyranno; qua de

re cons. Sturg, Hellan. fr. p. 147. Universe ct. Hun. ad Virg. l. e.

158쪽

ore in Libyeum, alio in Tuscum mare deveniens , ut est apud Pomp. Mel. II. T. 168. Urbis, quae Zanclaeorum suit colonia Thucyd. H. 5. cf. Her n. Opiue. II. 270.ὶ . et amnis conjunctim meminerunt Cic. Vere. H. 33 et Steph. BIT. s. F. P. 1 6. CL Cluver I. l. Σελιυούντα. De Selinunte cons. Burmann. at fiorvili. Sie. p. 420. Φοινικουντα. Urius nominis nec nuvium reperio nec urbem. Fortasse indicatur, quam alii Φοινικουσαν appellant , in Siculo laeto insulam prope Italiam Pomp. Mel. II. T. 172 sqq.; Plin. H. N. III. 14. : sed illi nomen dedisse dicitur arbor Φοίνιξ. Vid. Strabo VI p. 42s B.

'Ερυκκ9. Eryce oppidum ex Philisto memoratur a Steph. ΒΥΣ. s. v. p. 12s. Vid. etiam Diod. Sic. X v. 73. CLCluver. Sie. Int. c. 428 A sqq. Καμικοὐ Verbo Camici meminit Steph. Byr. s. v. P.

155. Cocali regis sodes suit suerod VII. 170; Diod. Sic. v. 784 ibique obiit Minos, teste Aristot. Potu. ΙΙ. 7. 2. Strabonis autem aetate, quem vide VI p. 418 C, p. 419 A, Camicus, Gela, Himera et Selinus, omnes incolis

erant orbae.

Αλυκον. Αλύκου suvii, ah Agrigento haud ita procul dissili, mentio est apud Diod. Sic. XV. 17; oppidi nusquam, quantum equidem scio. Maelius in nola ad h. l. intelligendam urbem censet, quae alibi 'Αλικυαι nominatur, sitam inter Lilybaeum et Entellam; de qua eae Cic. Vere. II. 33: Plin. H. V. III. 14; Inipp. ad Thucyd. VII. ῖ2. Sed quum fluvium quendam 'Αλύκου nomine appellatum inisse constet, quidni suspicemur potius, oppidulum ignobile antiquo aevo illi alacuisse, erius vel destructi vel ab incolis deserti tandem etiam memoria obliterari coepta sit Θέρμον. mermae in Siciliae oppidis, inter Pachynum

159쪽

et Lilrhaeum sitis, recensentur a Pomp Mel. H. 7. 159 sqq. Cff. l. I. Plin. et Cic. II. 35. Θέρμα, χωρίον Σικελίας Steph. Byr. ex Philisto citat p. 136, de quo vide Cluv rium, Sie. Ant. c. 345 D, et Goelier, Philist. t. fragm. P. 158. Thermus vero oppidum et siuvius an alibi commemorentur , me Praeterit. ΚαμαρAαν. De Camarina oppido et amne cf. Cluver. Intr. Geogr. l. I. Camarinam paludem Apollo vetuerat moveri aut exsiccari; quod Dei jussum in proverbium abiit. Vidd. Steph. Byg. s. v. p. 155: Sehol. Pind. OI. V. 1 p. 27l : Zenob. Pron. V. 18 p. 123, quosque ibi Leuischius laudavit. CL Burmann. ad d'Orvili. me. p. 433. De u bis conditoribus et instauratoribus disputat Goester, I. I. p. 157 qs. Praeterea non desuerunt Siciliae oppida , squae nomina a suminibus traxerunt , velut Idranum Steph. Byz. S. v. p. 1M; Helorum idem s. v. p. 119ὶ: Panomus ae lyb. I. 38; Steph. Byr. s. v. p. 222ὶ; Halesa sive Halaesa Sil. Ital. XIV. 29s, coli. Burm. I. I. p. 40 . . Si militer in Italia a s uviis appellata sunt Iriminum, S ris, Terina, Tisinum, quod Steph. testatur p. 53,254,

275 , 278.

Athen. XII p. 525 E. F. Περὶ δῖ-Σαμίων τρυφης

160쪽

τρυφῆς. De luxuria Samiorum vide quae disputat Panos ha, Res Sum. P. 80.

'Ασιου. Exposuerunt de hoc vetustissimo poeta Samio Ueynius, Ind. ampu. ab apollod. Iaudd. P. III p. 977sq.; Valchen. mais. in Eurip. reli. c. VII n. 1 p. 5861; Bachius, callini, Tyri. et Irii reli. p. 143 sqq. , qui nus aetatem haud ita multum ab Olympiadum initio suisse vicit. Rectius vero alii circa Ol. XXX, vel posterius etiam, Asium noruisse statuunt. Vid. Marchsche fel, ma. Eum. Cinaeth. Isti fragm. p. 259 sq. , ex cujus maxime recensione Asii carmen exhibui. χλιδωνας. Ornamenta, quas seminae gestabant circum brachia et colla. Vid. Hesychius Tom. II p. 1156. CT Pollux V. 99 et Suidas v. Xλιδόνιιι. Tom. III p. 674. BMI ιυ ' Ηρατον ἐμπεπλ. Vertit Casaubonus: De dere Iunonium, habentem eapillas implama, sive, diligenter maeos et in humerum demissos. Iunonis enim incessus gravitate quadam et majestate credebatur conspi-Diuit ipso by Cooste

라틴어 텍스트