Duridis Samii quae supersunt edidit J. G. Hulleman

161쪽

tabantur qui Iunonis sacra peragebant. Vid. Horat. Sat. I. 3. 10. Hinc ' Ηραχυ explicant Iunonis imitari incessum, ambulare inressu Iunonio Νs. Erasm. Adag. p. 61, 197.) vel, ut Casauhonus, inredere more eorum, qui Iunonis festum eelebrant. At illa nescio an potius interpretatio sit dictionis Βαδίζειν τὴν Ηραν , quemadmodum bρχεῖσθαι τὸν Γλαύκον , τὸν Κυκλωπα, τὸv Aδωνι, dicitur pro inter ιaltandum Glaucum , Cyelapem, Adonim imitari, saltando estingere, usu Latinis quoque haud infrequenti. Vidd. Sehmeigh. ad Athen. IV p. 182D; Ruhnken. ad Vell. Pat. II. 83. 2 et in Indire v. Sa ιare: Valchen. in primis ad Adoniar. Theocr. p. 388. Quapropter mihi Schweighaeuseri opinio amplectenda videtur, suspicantis, Βαδίζειν ' Ηραῖον hac proverbiali I cutione brevitatis causa dictum esse pro Βαδι ιυ εἰς ' Ηρα os ἱερὸν , sive, ut supra in Asit poemate legitur,

τέμενος.

φοίτεσκον. Hermannus ex codice emendat Φοιτέεσκου.

1Vide ejus Epistolam ad Bathium, ad ealcem libri modo laudati p. 5.). idque per synaeresin pronuntiandum, ab Ionico φοιτέειν derivari monet.

οπως πλοκ. κτενίσ. Verte eum Bachio: postquam e

pillos sibi eompserunt. Provocat ille ad Herod. I. 17 et VII. 119, ubi similiter οκως optativo iunctum significati nem habet temporalem. Quibus locis cum Schweighaeu- sero addendus esse tertius ejusdem scriptoris videtur, qui exstat VI. 12 init. De cura, quam in eapillia compone dis ornandisque seminae olim posuerunt, lege quae post Iunium copiose Spanhemius disputavit ad Callim. Hymn. in Palι. 31 p. 639 sq et in cerer. 5 p. 744, nostri loci utrobique memor. II is adde quae universe de hoc argu-Diuili do by Cc Oste

162쪽

mctito, sed eximie exposuit nsterhusius in I Med. ed.

Geel p. 101 sqq.

Axos Hermanni conjectura Bactius imi πέδο εκνι. Merius, Choeril. Sam. qmε επ. p. 74 sq. , p. 267 eonjecit πέδου, ον. Alii alia. Cf. Bachius p. 144 sq. et Marerichinei p. 415. Similem fuisse Trojanarum

vestitum, quae inde ὁλκεσί τε,νλοι dilatae sunt, nemo ex

Homero ignorat. Quin ipsi Iones ὁλκεχίτωνες ab eodem celebrantur, Hymn. in apotι. 147 et Iliad. N. 685. Nactius praesert ,ύρηυτ', laudans Orphei Amon. 1225 et Hesiod. Sevi. Here. 225, 234. Illud restituit Casa onus. CL Baehius P. 145 sq. κρύσεια δὸ κόρυμβιαι. crinea nodantur in aurum, ait Virgil. sen. IV. 138; sed ante omnia operae pretium esteonferre quae notissimo loco R. 6ὶ Thu dides profert. Athenienses seribit τεττίγων ἐνέρσει κρωβυλον ἀvαδουμένους τῶν ἐν κεφαλῆ τριχῶν. Quae expressit Lueianus, Narig. III, item Hesrebius V. Τεττιγοφόροι, m. H p. 1375, ad eademque resincitur in Aneta. Gr. Q. Bachm. I p. 283 , 31. CL praeter Goelierum ad verba Thuerdidis Hemsterhusius i. c. Similem locum ex Heraclide Ponti eo de eadem gente servavit Athenaeus Up. 512 C: κορύμβους ἀναsούμενοι τῶν τριχων, τέττιγας περὶ τὸ μέτωπον καὶ τὶς κόμας ἐφόρουν. Quae repetit Eustathius ad Iliad. X p. 1282 sub fin.: repotit, sed ex Thucydide, ut quidem Ηemsterhusio videtur, paulo immutata, Aelianus V. H. IV. 22. Κρωβύλου autem proprio Attiei dixerunt Pollux H. 30ὶ, sed re suisse idem Videtur atque κόρυμβος sive κορύμβη, ut ex his locis

inter se comparatis satis perspicitur, usu fortasse unice diversus. Νeque repugnant grammatieorum explicationes. Κόρυμβον dixerunt, si Hesyehium audis

163쪽

καὶ καθόλου πάντα τa μετέωρα καὶ εἰς ύφος ἀνατείνοντα κορύμβους λωουειν. Κρωβυλος autem ab Eustathio ad Iliad. Λ p. 85i explicatur ἐμπλοκὴ τῶν τριχων, RPhotioip. 181, 6 et Sehol. Thue1d. πλέγμα τριχων .. εἰή ὀξύ ληγον es. Schneid. Ind. Graee. ad Xenoph. I nab. s. v. ; ab Hesychio ἐμπλοκὴ ἀνηνεγμένη ἀπὸ μέσου

του μετωπου ἐπὶ τiis κορυφήν. Attendi autem merentur quae Goellerus attulit in nota ad ThucId. I. I., e cujus sententia κόρυμβος et κρωβύλος Omnino suere diversi. ita quidem, ut κόρυμβοι sint singulorum cincinnorum ad similitudinem uvarum compositi fasciculi; κρωβυλος autem tota capillorum comptio, in formam κορυμβα:s dispositorum. Quod vero grammatici inter κρωβυλον et κόρυμβου discrimen constituunt, ut illum viris, hunc seminis usurpatum suisse scribant, id sane

Thu didis subi invitis Har eratione p. 115, 27.et Photio p. 181, 10, κόρυμβον mavult legere IIemsterh.

et Athenaei locis inter se collatis egregie resutatur. Accedit quod κορυμβου usum in viris notavit etiam Suidas v. Κόρυμβοι, Tom. II p. 352 sq. Cis. Perleton. ad Aelian. I. I. et Nactius p. 75. Winchelmannus tamen, Monum. P. I p. 34, ubi docet κόρυμβου dici eapillum , ad uva rum hederacearum similitudinem eompositi, illi grammaticorum praecepto morem gessit; quod didici ex Creuteri addendis ad vetu. Hist fragm. p. 235. τέττιγες ἄσπερ. Ex hoc Λsii versu Baehius opportune

monet patere, tutulum adornatum suisse aureis et cadis innectendis, non vero cicadae retulisse formam. CL Hem- sterii. l. l. p. 111. Interpretatur igitur Baebius: Tutuli, aureis eieadis Ornati, ipsi aurei et eieadarum similes esse videbantur. Τέ-ναt Allienienses quoque gestarunt et

164쪽

retinuerunt ad Periclis urine tempora, teste Eustathio ad Iliad. Ν p. 954. CL Aristoph. Equiti. 1328, Nubb. 980, ubi originem hujus ornamenti explicat Seholiastes. Denique, ipsum Asii versum si spectamus, sponte in mentem Venit Homericum ερνιθες Iliad. P. 2ὶ, aliaque, qua de re Gregorius Corinthus :τὸ αναστρέφειν, inquit, τας 'Ι-- εστὶν ιδιον. s. ibi Genius p. 210. δαιδάλεοι δὸ χλιδ. Versum corruptum hoc modo restituit SehWeighaeu serus: δαιδαλέοι δῖ-ἄρ-,

άσαντες ὐπασπιδιου πολεμιστήν. Paulo aliter ante eum ediderat Casaubonus, postrema sic exhibens: Aσπερ υπασπιδίω πολεμιστη. SehWeighaeuserum presse

secutus est Dindorsius, nisi quod lacunam ἡσαντες scripsit τεο. Contra Naekius p. 74 hanc proposuit Iectionem: δαιδαλέοε δῖ- ἀμφιβραχιονίσαντες ὐπασπίδιον Praeeunte Mekio , qui in particula ἄρ' latere vocem ἀνιπρεπῖς aut ἀρηρότες conjecerat, priorem versum Bachius sanare studuit, corrigens: δαιδ. δὸ χλιδ. ἀρ ι επδες ε γάνJησαν. Quam conjecturam improbat rursus Her- mannus, Epist. laud. p. 6, quia Aoristo nullus sit locus, imo hie verbo lacile careamus. Ipse proponit: δαιδαλέοι δῖ χλιδ. ἀρηρότες ἀμφοτέρωD9. Equi se in loco tam depravato laustra desudasse Viros doctos putaverim. Miuus etiam in versu postremo placet istud ἀμφιβραχιονίσαντες, quod ex codicum αμφὶ βραχιοσιν έσα τε e Vel ἀμφὶ βραχί. σι νῆσαυτεο Νaehius recepit, cui deinceps adstipulati sunt Bachius, Hermannus et nuperrimus editor Marchschesset, quantumvis hi cum Νactio talem vocem

dignissimam putent locosa Asii magniloquentia , appellan-Diuili od by Goos e

165쪽

sis diox ιπασπΩιου πολεμι σνῆν, qui Veste utatur Ionga, ad terram pertinente. Vid. Nactius p. 76. Uri sie tamen Bachius ex Merii conjectura hunc elicit sensum: Circumsum disses braehia militia lorieati, ut mihi qui dem videtur, satis contortum et obscurum.

Steph. BΠ. p. 65. Αοασὶς, πόλις Αἰγύπτου. Ταύροσηυ δῖ καὶ Οασιν καλουσιν. - Ηρόδοτος δε καὶ Δο Γ-ρ ι ς Μακάρων αὐτὸ ν ωνόμασαν νῆσον. Loens Herodoti est m. 26, ubi Oasi urbe commemorata: 'Oνομάζεται, inquit, ὁ κοῦφος οἶτος κατὰ 'Eλλη vωv γλῶσσαν Μακάρων sῆσοι. Ibidem magnam Oasin distare monet ab Aegrptiis Thebis septem dierum iter occidentem versus. Hinc sua peliit Eustath. ad Hom. Odyss. Δ p. 1509. Cf. Heyn. O se. I. 396 sq. A soli sertilitate regio illa nomen aceepisse videtur , ut aliae satis multae

urbes, v. c. Chios , Samos, Cos, Rhodus Diod. Sic. V. 82ὶ, creta cs. Meurs. Cret. II p. 5.), item ut ex Parmenide refert Suidas Iom. II p. 483, coli. Phot. λεξ. συναγ. p. 242 , 20: Hesych. Tom. II p. 527.), ἡτων A Βοιωτια Θηβῶν; quas quidem omnes appellarunt Olim Μακαρων ν ησους. - Oasin incoluerunt Samii φυλῆς λεγόμενοι Πναι, ut scribit Herodotus l. l. , quos eo delatos esse Ol. XL conjicit Panosya p. 24; quapropter cum Clint. Fast. mil. II. p. 498 et Mes-term. ad Voss. p. 133 n. 21 hoc fragmentum Samiorum Innalibus aceensere placuit.

166쪽

Ηρόδοτοe. Thaletis meminit Herodotus I. 170, quem tangit Plutarchus, de malign. Herod. p. 857 opp. ed. R. Vol. IX p. 4s5ὶ . Sed a Diogene ille minus recto

testis citatur. . Primum, Herodotus de parentibus Thaletisne verbo quidem dicit. Tum vero, quod h. l. ejus traditio vulgari opponitur sententiae, qua Thales Λαγευῆς habebatur Μιλήσιος, hoc neque Herodotus negavit, qui eum diserte seribat Milesium, sed το ἀνέκαθεν se quo Vocabulo lege quae ad Plui. Vii. Sol. p. 9 notavit Westerm. suisse moenirem. Ita alii quoque, quod ἐυ παρόδω dictum sit, qu si auctoritate Herodoti, Phoenirem Thaletem appellarunt, Eusebium dico, Praep. Evang. X. 4., Suidam s. V. TOm.

II p. 163, Eud iam p. 228. Idem scribit Clemens Alex. , Strom. I p. 300 D, his verbis: Θαλῆς, ῶς Λέανδρος καὶ Ηρόδοτος ἱστορουσι, D' oe δέ τινες ὐπειληφασι, Μιλησιος, inserius autem p. 302 Cὶ simpliciter vocatur Φοῖνιξ τὸ γένος. denique pertinent vitiosa Hygini

verba, Poet. Istron. H. 2: a Thales enim - natione

fuit Phoenix, ut Herodotira Milesius dieit, quae omissa voee Phoenis sic sanare studuit Sturrius, Hellan. fragm. p. 28: a Thales enim natione fuit Milesius, ut H rodotira dicit. v Falso. Qui verba Hygini attente legerit , nihil minus niciendum esse sibi persuadisit quam Phoenis illud. in quo omnis est disputationis vis posita. Fugit Murgium egregia Ioel emendatio, quam

167쪽

dudum Vossius proposuit, Η. s. p. 452. Est autem illa hujusmodi: a Thalas enim Milesius - -ιiona fuit Phoenix, ut Herodotus dicit. Sed vereor ne longius sim evagatus; nunc illuc redeo. 'Εξαμlaυ - Κλεοβουλι9, e. Hanc Thaletis matrem aliam fuisse atque Cleobuli Lindii filiam Diog. Laert. I. 6.89.), nemo non Menagio monaeiti credet. Patris Examii Diogenes meminit ex Callimacho I. T. 29, Suidas s. v. Steph. BIz. v. Μίλητος p. 200, qui eum 'Εξαμοίου nomine appellat. Varie enim hoc nomen legitur. Genuina scriptura videtur 'Εξαμύου , ab 'Εξαμύας. Vid. Din- dors, gestiekr. f. d. Iuh. ed. Zimm. 1839 p. 11 31 sq. 'Eπολιτογραφήθη δῖ κ. r. λ. Haec quoque Duridis esse conjicio, de cujus et Democriti Abderitae fortasse sententia Thales, in ipsa Phoenicia natus e genere nolutissimo, recessit postea Miletum ibique ius civitatis aec pit. Quod dubitat quidem Diogenes, scribens: δ' οI. πλειους φασὶν, χαγενὴς Μιλήσιος ἐν, και γένους λαρο πρου. sed aliqua parteillud eum Plutarchi convenit narratione, de prae. phil. I. a. p. 875 Opp. Vol. IX. ed. Resia. P. 471ὶ, quum Thaletem dicat aetate iam provectiorem nisse Miletum, culta in Aegypto philosophia. Nειλέω. Quis hic hinno suerit, ignoro. casaubonus et Menagius, quibus eorrupta visa sunt verba ἐκπεσόντι Neleum intellexerunt, Codri silium, Nileti in ditorem : quem insignem esse anachronismum quis non continuo amoscit Ne de ipso romine dicam NMλέψ, a Neιλεde sive, ut rectius seribitur, Nη de les. Stura, Aelian. R. p. 54ὶ satis diverso.

168쪽

341 C. 'Tita filius dieitur in Arsenii νωι. ed. Wala

γονέναι.

Bochartus πλούσιον h. I. diei censet, qui multos possideat agros, qualis non sit advena. cf. Menagius, qui ipse Pro πάροικον eorrigit πε9ιχρον, quum πλουσιον et πάροικον sibi non sint satis opposita. Nescio tamen, quare majore sit oppositione opus, tu primis si cum hoc Iocoeetera consero Duridis fragmenta, quibus de viris agitur sapientiae vel doctrinae laude claris. Ubique enim ad nationem sive ipsorum respicitur sive parentum; de rebus domest cis siletur, exceptis tantum Pherecro et Prthagora, qui in ipsa Samo rixerant, quorumque adeo historia cum Samiorum rebus arctius cohaerebat. Quapropter neque Menagii amplector conjecturam, neque etiam, quae ad veis em lectionem accedit proxime, casa oni, προικὸν corrigentis. Nam etiamsi hanc vocem Hesrchius Iom.

H p. 1031ὶ agnoscit et interpretaturi nus tamen

rarior est usus, quam ut de conjectura Duridi eam o trudamus. Simul vero latendum est, mirum videri, Biantem hic scribi πάνοι κοψ, quem omnes PrienenSem civem faciunt, et Phanodilaus etiam ἀπόγονον dixit Θηβαιων, ἀποικίαν ἐς Πριηυηs στειλάντων. Vid. Diog. Laert. l. l. 83. - ceterum ut hoc Ioeo Τευτάμου, ita alibi

169쪽

Bias Τευταμίδου filius scribitur, quod repetendum esse ex communi veterum consuetudine commiscendi nomina primitiva et patronrtam, auctor est Hemsterh. ad Arist ph. Hut. p. 325. Lu . Diog. Laert. I. 6. 89. Κλεόβουλος, Εὐαγόρου, Λίν διος' ωο δὸ Δ ού ν ις, Κάρ. Lindium hodie cleobulum reliqui scriptores appellant omnes, Lindiorumque tyrannum Plutarchus, de EI ap.

LIV. e. Ol. LX. Zenob. Pr . V. 64 p. 146. Πολυκράτης μητέρα νέμει. Μέμνηται ταυτ ς Δ o υ ρ ι ς. Λέγει δῖ, 3τι TDλυκράτης ὁ Σάμιος τῶν ἐν πολάμεν ἁποθανόν των τὰς μητέρας συναγαγῶν δέδωκε τοις πλουσuις τῶν πολιτων , πρὸς eκαστον λώγω9 δτι' Μη τ έ ν ασαι ταύτην διδωμι. 'Οθεν ἡ παροιμία ἐκράτησεν. Omisso Duridis nomine, inde a voce Πολυκράτει haec seripta exstant in Proverbiis quae dicuntur PIutarchi I.

58 p. 329 sq. et Cod. Bodl. 779 p. 95. Cives illi, qu

rum matres Samii locupletiores acceperunt nutriendas, bello ceciderunt, quod contra Crrum Regem gessit Polycrates, circa OI. LX. cons. Panosica I. I. p. 34 sq. LV.

170쪽

ρων γράφει οὐ τως, ῶς ὐπὸ Αἰγινητων πειρατεύομενοι 'Αθηναῖοι στρατείαν κατ' αὐτῶν ἀποστέλλουσιv. οἱ δῖaμα Σπαρτιάταις επαυτας ἀπέκτειναν. Eli δὸ ὐπε- στρεψεν ἄγγελος, ξου περιστασαι τῶν τεθνεώτων αἱ γ-αῖκες τρις περόνας των ἄμων αοελόμναι ἐξετύφλ- σαν , ῶνα ἀπέκτειναν. ΟΙ δὸ 'Α ,παλι δεινὸν ηγησάμνοι τὸ πραχεῖν, περιειλον τῶν γυναικas τὶς περόνας,

rei rationes reddidi p. 30 sq.

πειρατεύομενοι. Historiam narrat Herodotus V. 82 8, quo respicit Pausanias II. 30. 5; sed aliam ille memorat expeditionis susceptae causam, cujus haec est Summa.

Epidaurii, quo ipsis terra fertilis fieret, oraculi jussu simulacra erecturi oleagina Damiae et Auxesiae, oleas petiverant ab Atheniensibus, qui quidem suas incidi arbores concesserant, modo quotannis Epidaurii sacra aD serrent Minervae Πολιάδι et Erechtheo. Aliquamdiu post Aeginetae, ab Epidauriis deseiscentes, eripuerunt simul statuas; quibus spoliati Epidaurii promissis non amplius steterunt. Itaqua Athenienses miserunt Aeginam, qui easdem repeterent; sed tam male illi ab Aeginetis, quibus auxiliabantur Argivi Spartanos dixit Duris), excepti sunt, ut non nisi unus salvus redierit. Res ea, quae jam Herodoti aetate tradebatur vario modo, obtigit circa Ol. LX, ut probabiliter inicit Mulier, Aegin. p. 73. CLPauly, Rea Eneyel. v. aegina I p. 92.

라틴어 텍스트