Duridis Samii quae supersunt edidit J. G. Hulleman

171쪽

ἱματίων, εἰρω-s ἐκάστην αὐτέων, δκη εἴη ὁ ωυτῆς ἀνεν. Καὶ τουτου μῖν Ουτω διαφθαρῆναι. τῖις περόνας σωυ ἔμων. Antiquissimus feminarum theniensium vestitus suit idem qui Doricarum κιν ' nam, teste Herodoto I. I. 88, ἡ 'Ελληψοιἡ ἐσθὴς πεσα ἡ ἁρχαRτῶν γυναικων η αὐτὴ ῆν, τὸν νοῦν Δωρίδα καλέ,μεν. Doricus ille χισὶν corinthiaco simillimus e lana confici hatur, fibulisque, haud raro aureis, supra humeros consuberus, manicis erat destitutus. 'Αχειριδωτους ἐφόρουν a ιτῶνας, τε φαίνεσθαι Eνωθεν ἀπὸ τῶν ύμουν βραχέινα καὶ καρπὸs. ut notat Scholiastes Clem. Alex. p. 129 ed. Moig. Porro a latere erat apertus nec Eona eontinctatur, ita ut saepe evolverentur πνένυγες nudaque apparerent semora; unde φαινομηρίδες Spartanae virgines dictae sunt, παρὰ

του Φαωσιν το de s ρούς. cf. Schol. I. I. p. 128 sq.; Pollux VII. M. Plura de hoe argumento Oete disput runt Valchen. ad Herod. I. I.; Manso, Sparta L. 2 p. 163: Mulier, mriar H p. 261 sqq.; Becher, Chari tesI. 320 sqq. De περό9αιο, quae proprie humerales suere fibulae, cons. Spanhemium ad Callim. M . in Apsu. 32 p. 36 sq. et Terpstra, antiq. Hom. p. 166 sq.

172쪽

τῶου γυνιιικῶν ἔργον. μὸν δὴ οὐκ ἔν- ζημιώσουσι τοις γυναῖκας . τὸν δῖ ἐσθῆτα ι τέβαλον αυτέων ἐς τὴν 'Ιάδα' - μετέβαλον Is ἐς νον λίνεον κιθω9α , 79α δὴ περόνηισι μὴ χρέωνται. Hie Ionicus a ιτῶν tum aliis nominibus a Dorico disserebat, tum vero ad pedes usque demittebatur eratque manicis instructus. Cf. Schol. Clem. Alex. l. l. et in primis Becker, II. p. 327 sq. Αυτοι τε ἐκόμωs κ. r. λ. Male haec cum ceteris e haerent: sic enim sua ex Duride excerpsit Sehesiastes, quasi de illius sententia ab hoc demum tempore aluissent viri comam et gestassent ad pedes demissos; qui tameu mos dudum invaluerat et remansit etiam ad Periclis usque aetatem. Vid. Eustath. ad Iliad. N p. 93 et Schol. ad cale. Ammon. ed. Valam. p. 245. Cf. Be ker I. I. II p. 309 sqq. , p. 380 sqq. Quocirca hi videtur Duridis epitomator verborum contextum mis re vitiasse, omissis quae ad rem suam parum sacere P tabat. δίὸ γυμνοις τὰς Ita recte dederunt Bam sius inique. Vulgo: διὰ καὶ ἡμες τας ἀχιτ. κτλ.Δωριάζει v. Commentarii laco juvat apponere quae ex Dionysio et Pausania grammati eis hausit Eustathius ad Iliad. a P. 975. Αἴλιος Διονύσιος Δ ωρ ιεφιν φησὶ τὸ παραφαίνω καὶ παραγυμνουν πολύ τι του σε α νος. M γερ κατE Πελοπό-ηHν, κόραι διημέρευον M ωστοι καὶ ἀχέτωνες, ἱμάτιον μόνου ἐπι ιατένει πορρομέναι. - Παυσανίας δὲ καὶ αυτὸς Δωριάζει vφησὶ τὸ παραγυρμουσθαι. Δωρικὸν γάρ, φησι. τὸ παρα

173쪽

Pausaniae Suidas Tom. I p. 624. cssi etiam Athen. XIIIp. 589 F, Schol. Clem. Alex. l. l. , Erasm. Adv. p. 318, quosque supra laudavi. LVI.

EX EODEM LIBRO.

Diog. Laert. I. 11. 119, 120. δὸ Δ οὐ ρ ι ς ἐν τῶ δευσέ ρ ω τῶν 'δεν ιδ v , ἐπιγεγράφθαι αυτ 3 νερε κύδειὶ τὸ μίγραμμα τόδε

'Eστιν ἀυ 'Eλλάδα γῆν. οὐ ψεύδομαι οῦδ' ἀγορεύων. Ab Aristoxeno aliisque Riog. Laert. I. I. 11' Phereelades dictus est diem obiisse in Delo insula: ab aliis, nphesi cs. Diog. I. I. 121ὶ; ab Heraclide denique Ponti eo Rem . Fragm. ed. Meler. X p. 11ὶ, Sami. In hane

partem Duridem quoque abiisse, dubito an iure ex nostro loco conjiciat Menagius. Contrarium potius emiam ex Diogenis silentio, qui veterum scriptorum de morte Pherecydis testimonia l. I. recensens Sami mentionem fecit nullam. In Pherecyde autem τῆς πάσης fuit tanquam ras σοφῶν ultimo, quum primus Mus d scipulus Pythagoras, repudiato σοφου nomine, i. e. ὁ σοφιαν ἀσπαζόρωνος haberi appellarique vesuerit. Vid. Diog. Laert. Prosiem. VIII. 12. - Falli Fabrietum,

Bibl. gr. IV p. 473, ubi Eliatae Duridi hoc in Pher cydem epigramma tribuit, quid probem LVII.

EX EODEM LIBRO.

174쪽

ἐν δευτέρω των 'nρων, παῖδά τ' αὐτου ἀναγράφει Αρυκνηστον, και διδάσκαλόs φησι γενέσθαι Δημοκριτου. Τον δ' 'Αρυινηστον κατελθόντ' απο τῆς

φυγῆς, α αλκοῖν ἀνάθημα τω ἱερεο τῆς ' Ηρας ἀναθετναι, τὸν διάμετρον ἔχον ἐγγὸς δυο οἶ ἐπίγραμμα ἐγγεγραμμέbον τόδε Πυθαγορέω φίλος υἱὸς 'Αρίμνηστός μ' ἁ9έθηκε , Πολλλο ἐξευρas εἰνι λόγοις σοφίας.

Τουσο δ'ἀνελόντα Σιμον τὸs 'Αρμοvικὸν καὶ τον κανόνα σφετερισάριευον ἐξενεγκεῖν ως γλον. Γναι μῖν συυτὶς ἀναγεγραμμένας σοφίας, διά δὰ τὴν μία9, qu Σ7-μος υφείλετο, συναφανι τεῖναι καὶ τὶς ἄλλας τὰς ἐυ σῶαναθήματι γεγραμμενας. 'Αρίμνηστον. De samilia Pythagorae cons. Bructerimat. Phil. Tom. I p. 1019 sq. Filii nus commemorantur vulgo tres: TeIauges, Damon, Mnesarchus; quartum illum hodie praeter Duridem nemo scriptorum agnoscit. Neque tamen ignobilem suisse hominem hoc ipsum fragmentum satis arguit. Quod autem Demoeriti dieitur praeceptor, id potest sacile conciliari Glauci Rhegini verbis, qui Demoeriti aequalis vixit, scripsit autem Pythagoreorum quempiam a Democrito esse auditum. Nec magis Thrasylli testimonium repugnat. Assirmat enim Democritum, Pythagoreorum in genere imitatorem, cum admiratione ipsum Pythagoram scripto celebrasse, omninoque ita videri ab eo desumpsisse omnia, ut, nisi temporis obstaret ratio, a divisse illum posset existimari. Utrumque resert Diogenes Laert. IX. T. 38. χαλκουν ἀναθημα. De more veterum, quo artium doctrinarumque inventa insculpere columnis soles ant tabulisque aeneis, congessit ad h. I. complures veterum I

cos Volsinnius. Simile Eratosthenis ἀνάθημα in Epiru

175쪽

grammate memoratur, a Brunevio reeepto, I p. 478, de quo vid. nhardy, Matosth. p. 180 sqq. P suit μάθημα Ari mnestus ab Gallio reduae, quod lactum esse videtur post Pythagorae obitum, adeoque post Ol. LXX. 4, quo is traditur vita excessisse. Vid. Clinton, Fotat. mil. I p. 23.

.ia Dρῶ σῆς Ηρας. Si quid Sami quondam celebre,

Iunonis suere templum, cultus et festa; unde eorum frequens est in antiquorum scriptis mentio. Cff. Fragm. XLVIII et LXVI. Erat antem Iuno Samiorum Dea lu- telaris , in cujus adeo honorem - τὸ χρυσούν - δρυίθωυτο de καλλιμόρφους κρῖ περιβλέπτους ταῖς

paseere Samii ab antiquissimo inde tempore solebant. Pavoquoque Samiis monetae erat nota Athen. XIV p. 635 A.

B4: Serius demum, Romanorum certe Imperatorum aetate, ipsius Deae simulacro temploque nummi signari coepti sunt. Qua de re cons. Danhemius ad Callim. Hymn.

in man. 228 p. 332 sq. , in Del. 48 p. 416 sq. Templum Iunonis Herodotus ΠΙ. 60 appestat νηὸν μέγιστου

πάντων νηῶν των ημεῖς ἴδμεν, unde Vere ἁρχειου ἱερὸν idem a Strabone dicitur, erius aetate reponendis tabulis

usurpabatur. Vid. Strab. XW p. 944 B, coli. Pausan. U. 4. 4. De hae aede seriptum olim prodiit Theodori Vitruv. Praef. Lib. VI. 8: ed. Stratie. m. 2 p. 9η, item Iiber singularis Menodoti Samii Athen. I. I. p. 655Αὶ, inserimus Περὶ τῶν κατὰ τὸ ἱερὸν τῆς Σαμίας Ηρας. Cff. Panona, Rea Sam. p. 51, 57 sqq. , et Hemius, Opuae. V p. 344 sq. A Iunone deniqne in Thracia n

men habebat 'Hνόου σῶκος, a Samiis conditum, cujus Herodotus meminit IV. M. Vide Harpocrat. s. v. p. 93 et

Steph. Bya. p. 134. Cf. Panosva I. I. p. 23. Dissiligod by Cooste

176쪽

Σιμον τὸ9 'Αρμονικόν In catalogo Pythagoreorum Iamblichus Vit. Pyth. XXXVI p. 217 ed. Κust. Simum reponit Posidoni viam. Quisquis is fuit, h. l. intelligendus esse videtur Simus Magnειν, μελοποι ς, ὁ παραφὶ ι

μινδίαυ εισαγαγὼν . de quo postea appellarunt Σιριφδοdς , qui Primum dicebantur 'Iλαν-δοι. Vidd. Strabo XIV p. 959 A subi pro Σίμωνα scribendum est Σιμουὶ et Athen. XIV p. 620 Ε. CL Bode, Gesta L Heli. Mehin. l. II P. II p. 469.

κανόνα. De musico canone, Pythagorae invento, inubtus est Iamblichus l. l. XXVI p. 96 sqq. Erat Mτρου Ορεότητος των εν τοῖς ἡ/όφοις συμμτριῶv, ἡ μέτρου ὀρθότητος των ἐν τοις ηρμοσμένων διαφορῶν, αἱ θεωρουνται ἐν λόγοις ἀριθμων, ut Iegitur in scholio ad Ptolem. Harm. I. 2, quod ad Porphyrii locum vulgavit Holstentus. Eratosthenis κανόνιον exstat apud Ptolem. I. I. U. 14 p. 170. CL Ber ardy p. 172. επτὰ - σοφίας. Ari mnestus igitur, πολλὰς ἐξευρουεἰυὶ λόγοις - ἀναθυματι posito in aede Iunonis σοριας inscripserat septem, quarum una a Simo sublata ceterae simul sunt corruptae et intinerunt omnes. Haec quid sibi velint, obscurius mihi esse ingenue fateor. Hobstentus, posteaquam monuit σοφία9 dici omnem artem et scientiam, h. l. artes liberalea ex adjuncto numero septenario cogitandas esse docet. Sed hae interpretatione nihil Iucramur. Si quid in tantis tenebris video, de musices et harmoniae doctrina, Pytbagoreis celebratissima, Duridis verba aecipienda sunt. Numerum vero septenarium, quamquam is in re musica et harmonia lacum Oeeupabat praecipuum ivide e. g. Philon. Iul. de inund. Opis p. 21

177쪽

universe numeri secundum Prthagoreos musices principia. Sensuum vicaciam auditusque iudicium spernebant; numerorum proportionibus omnia tribuebanti Vide Phit. de Mus. XXXVII. CL Bullialdus ad Theon. Smyra. de Irithm. p. 9, cujus sententiam reseri summatim de Gelder p. 106. CL Stalltaum. l. l. Iterum dicam Τh onis verbis II p. 23: Κατὰ τούς Πυθαγορικούς πρεσβευ τὰς τλ τῶν ἀριθμῶν ως ἀρχὴ - καὶ καιτωυ πά9των. Hinc si es ἀριθμοῖς μουσικὴ dieta est, quippe theorematibus arithmeticis arctissime eonnexa, num rorumque proportionibus superstructa. Vid. eon. l. I. I p. 21. Ab his igitur profecti nostro Ioeo aliquid certe lucis affundere poterimus. Σογαν accipiam de subtili bus quibusdam quaestionibus, quas in i e. numerorum rationibus Fidd. Theon. de Mus. XIX p. 113: likeri Inred. Gr. H p. 839, 5. CL omnino de Gel der I. I. p. 148.ὶ acute excogitatas proposuisse Arimn stus credebatur, accommodatis illis ad rem musicam, atque inter se ita conjunctis, ut qui unam tolleret, is c teras etiam sustulisse videretur, dempta harmonia. - Sed videant qui eum hac disciplina majorem Iamiliaritatem contraxerint. . III. Suidas Tom. III p. 22. Πανύασις Πολυάρ ζου , 'Aλιι αρτασσεύς. Δ ο υ ρ ις δὲ Διοκλέους τε πάῖδα ἀνέγρα- ψιε, καὶ Σάμιον' ὁμοίως δὲ καὶ ' Ηρόδοτου Θουριον.

Πα9ύασις. Floruit Panyasis intra Ol. LXV XXVIII, ut colligit Navius, Choeril. Sam. quae supersunt P. 15sqq. Patrem ei Polyarchum tribuit quoque Pausanias X. 8. 5. De eo vide Vossium, A. G. p. 35 ibique Wes- Dissili od by Cooste

178쪽

ternu ; Naevium l. l. p. 61 sq.: Ηnnium, Ind. aeripv. ab spoli. lauda. p. 991 sq. et ΗeIsium maestu. mrod. p. 13 sqq. Νuperrime de eo egerunt Funche, Disp. de Panyas. Hia. vit. ac poesi et Τzschirner, Irin. philol. de Pan. ΗM. P. I. Halicarnassi natus, commigravit Samum, Lygdamide rerum in patria potito, indeque Samius diei eoepit. CL Bode, Gesin. d. mil. Dictist. Vol.

I p. 504 sq.

ὁμοίως δὴ κ. T. λ. Depravatam esse Suidae vulgatam lactionem ' Ηρόδοτος Θούριον, nemo non videt. Tentavit locum Tetschi merus P. 19, eumque sic sanare studuit: Δουρις δὸ . . . κα ὶ Ηρόδωρος. Θούριον δὸ κ. ν. λ. Comperi ex Qusdem opusculi censura, quae exstat in Ephem. G u. 1839 p. 1278: sed merito doctissimus Censor hanc Τrschirneri conjecturam respuisse videtur. Ipse autem postrema Suidae verba

sic emendanda putat, ut vel legatur ' Ηρόδοτος Θούριος καλεῖται , vel ' Ηρόδοτον Θούριον ἀναγράφουσι0. Hoc equidem praesero, sed pro ἀυαγράφουσιν repeto ἀνέγρα- ibes, ut non ad alios quospiam, sed ad ipsum reseratur Duridem. Suidae igitur verbis hunc inesse sensum putor Fuit Panrasis mitearnassensis, sed Duris Samium eum secit, eodem errore quo Herodotum, item Halicarnassi natum, Thurium fuisse tradidit. N pie omni caret probabilitate suspicio, re vera Duridem in Samiorum Annalibus Herodoti meminisse,

si et generis propinquitatem cogitas ac familiarit tem , quae Panrasidi eum Herodoto fuit scae Naerius I. IP. 15 sqq. et Husius p. 12 sqq. , et haud inconditam

famam, Sami Herodotum Historiarum libros conscripsisse, de qua vidd. e. g. Wesseling Praef. ad Herod. P. II. Heysius i. I.; Iaeger, disp. Herod. p. 7 ; Goelier, viι. Diuili od by Cooste

179쪽

Thucyd. p. 44 ei, ne plures nominem, Baehr, eorum. devit. et sor. Herod. p. 379 sq. , 385 l. IV ed. Herod. . Quodsi autem, ut suspicor, Duris Herodotum pro muris habuit, errasse quidem ille omnino videtur, sed errati tamen simul venia parata est. Mullum enim de patria Herodoti disputarunt veteres, multique adeo Thurium eum dixerunt, La τὸ κοι9ωνησαι τῆς εις Θου-φIους αποικιας, ut cum Strabone XIV p. 970 A testatur

Plutarchus de Mail. p. 604 Fol. VIII p. 386 ed. R. ; de Herod. maι. p. 868 Vol. IX. p. 44M. CaeFabricius , Bubl. Gr. II p. 327 sq. cum notis Hari. ; ssius Η. G. p 36 ibique Mestem. ; Bactrius I. l. p. 378 , 387 ri et quos supra citavi. Ita non Iuliano tantum ap. Suidam Gm. II po 76ὶ Θούριοe dictus est λογοποιός ; sed locupletioris etiam testis, Aristotelem di eo, eadem est .de Herodoti patria sententia. Vid. Ruri. III. s. Quam autem vulgaris ea permanserit nonnullorum opinio, hinc quoque apparet, quod Plutarchi etiam aetate non deerant, qui tu ipso operis Herodotei exordio scriberent: ' Ηροδότου Θουρίου ἱστορίης απόδειξιο εδε. Thuriis tandem mortuus inque soro sepultus rei, ut narrat Suidas I.I. Itaque, quod declarat epigramma, sepulcro

ejus inscriptum Steph. Byg. v. Θούριοι p. 139; Schol. istoph. MM. 331.), Thurios Herodotus quasi alteram habuit patriam, indeque, ut Samiua Panyasis, Thuri appeti ri suo quodam jure potuit. Simila quid aliis evo-nisse, exempla promut supra eollata, ν s.f.

L. .

180쪽

αἰτία γεγον αι, του τε Σαμακου καδε του Πε λοπο--ακου , ως ἔστι saxis v παρά τε Δουριδος του Σ α μι ο υ καὶ Θεοφράστου ἐκ του τετάρτου τῶν Πολιτικῶν καὶ εκ τῶν 'Αριστοφάνους 'Αχαρνέων.

Suppressis auctorum nominibus, haec repetunt Suidas s. v. Tom. I p. 355 sq. et Aneed. Gr. ed. Bachm. I p. 153, T. Ipsum Duridis opus ante oculos habuit Pluta chus, Πι. Periel. XXV sqq.; quo 1 o quae de bello Samio fusius disseruntur, tantum non omnia Duridi v dentur vindicanda. De origine belli sic disputat: Tδυδὸ πρὸς Σαμίιυς πόλεμον αἰτιῶνται μάλιστα τὸν Περικλέα ψηφίσασθαι διλ Μιλησίους, 'Ασπασίας δεηDI 1ς. Αἱ γλρ πόλεις ἐπολέμο- τὸν περὶ Itριήνης πόλεμον καὶ

κρατούντες οἱ Σάμιοι, παύσασθαι τas 'Α ,19Hων κελευόν- τωs, καὶ δίκας λαβεῖs καὶ δούναι παρ' αὐτοις, ἐπείθοντο. Periclem autem, quem Aspasiae ut gratificaretur

totam Graeciam pri turbasse Munt Athen. XIII p. 58s D. , videri Samium quoque bellam in ejusdem gratiam suscepisse, testatur Plut. I. I. XXIV init. Sed senstra hoe apud Thu didem I. 115. , frustra apud Diodorum IV. 27 sq. quaesiveris. cf. van Assen, P rikles v. Athene p. 34. Quid vero persuaserit Ultrictio das Megar. Hephiam. p. η, ut ex Harpoerationis verbis neget sequi, Duridem Aspasiae helIi Samii originem tri huisse, prorsus non intelligo. De Theophrasto quidem, bellum Sumium dixerit an Peloponnesiaeum, incerta magis res est; sed ut hoc indieat hodieque Aristophanes I. I. 327 es. Cobet, Prosopogr. Xenoph. p. 75 sq. , ita de illo

egisse Duridem in Σαμω9 Ωνοις ipsum operis argumentum indicio satis firmo esse potest. Quocirca huc Ha

pocrationis verba reseram.

Photius λεξ. συναγ. p. 498, 15. Σ-ν ὁ δῆμος

라틴어 텍스트