장음표시 사용
151쪽
praese, ς, iquod nullas habebit actu partes anteriores & posteriores, si ad idem solum animum advertamus; at habere poterit in potentia , quatenus poterit esse aequale duobus, tribus, quatuor &e. ipsis minoribus temporibus, sive moribus continuis . inter quos singulos quaedam morulae intercipiantur is Quo magis magisque infit. matur proposita dissicultas-
- Porro ex his apparet motum, & tempus in partes infinitaς pos. se secari. Cum enim in extenso partes minore ς 3c minores in in. finitum eaeque semper extensae designari queant l. 86 , potest compas percurrens unum palmum perficere, ex. gr. , unam tantum secundam partem, unam quartam , unam octavam &ta qui motus per partes minores, atque minores in infinitum, δc tempora iis respondentia sunt partes minores , atquet minores motus per integrum palmum , 3c temporis, quod illi respondet. q. 133. Objectio & Responsio. . Ex hac nostra temporis sententia eruitur facilis responsio ad gravem dissicultatem ab antiquis temporibus propositam contra sententiam , quin ponit in continuo extenso partes extensas minores ,& minores in infinitum , quae' ita se habet. Si Achilles sit retro,& testudo a qua distet per spatium milliaris, sit ante, & uterque eamdem versus plagam seratur, sed Achilles velocitate duplo motori, quam testudo, ex nostra sententia sequeretur numquam futu. rum esse , ut Achilles testudinem assequatur .. Atqui hoc experimen. tit adversatur, 3c ideo plane falsum. Ergo falsa est: nostra sententia, ex qua id consequitur. Probo maj. In nostra sententiae opus Q. ret tempore infinito, antequam Achilles testudinem consequatur . Ergo in nostra sententia Achilles numquam testudinem consequeretur. Prob. ant.. Antequam Achilles conficiat milliare, debet conficere a milliaris; interea testudo conficit L velocitate duplo mi
nori, ut posuimus; is non potest a percurrere , nisi prius -
percurrat interea haec π perficit; is non' potest nisi prius ,- ς
interea haec H ; atque ita in infinitum. Quare' semper testudo est
ante Achillem sed ad percurrendas infinitas numero in nostra sententia partes spatii &c. opus est tempore infi-
152쪽
nito. Ergo multo magis opus est tempore infinito ad eum finent, ut testudinem Achilles consequatur; quod cum prorsus salsum sit, arugumento est falsam esse nostram sentetulam, ex qua id sequitur. a. Dist. Opus est tempore infinito in eodem genere & gradu , auest motus Achillis per milliare co. in gradu infinitieς altiori M. Alius est motus per spatium finitum ex. g. milliaris velocitate finita, alius est per spatium infinitum pariter velocitate finita. Primuς potest dici infinitus, quatenus per divissionem possimi designari in qu
libet spatio partes infinitae numero, sed minores & minores. usque in in sinitum. Secundus autem est infinities major, quia dividi posset in parte; spatii numero infinitas, sed sempeς aequales ex. g. miloliari. Cum ergo tempus sit idem, ac motus aliquis aequabilis, qu pro mensura capitur aliorum motuum, duplici hoc sensu tempus dici potest infinitum. Quare cum ab Adversariis opponitur opus esua tempore infinito ad eum finem, ut Achilles milliare conficiat, respondemus hoc tempus esse infinitum non in secundo sensu , ex quo necessario fieret, ut Achilles numquam testudinem assequatur,. quia motus per spatium infinitum velocitate finita non potest haberi nisi post infinitas solis revolutiones , quae pro mensura moetuum positae fuerunt, sed solum in primo, quatenus motus Achillisper milliare simul exsistere debet selum cum finitis revolutionibus selis aut cum finita earum parte; eoquod motus solis ad motum Achilles est. in eodem grada finiti in uno sensu, & infiniti in altero. Igitur etiam in nostra sententia tempore finito opus erit ad eum finem , ut Achilles. milliare conficiat , aut etiam, ut testudine mi
De Infinito es Finito. . . I 36. Definitio. INfinitum est id, in cujὰς praedicatorum enumeratione repugnat seu impossibile est ad ultimum pervenire. Finitum est id , iacuius praedicatorum enumeratione possibile est ad ultimum pervenire. Quae definitio infiniti continet solum ideam negantem ejusdem, eo quod sinita nostra mens non potest omnia entis infinitiat tributa positive cognostere f. I 28. Log. sed solum negative, quatenus quantumcumque procedat in eorumdem enumeratione, noscit semper ultra se posse tendere. a. Ad-Diuiligod by Corale
153쪽
et. Advertendum est tamen non posse quidem perveniri ad ultimum eorum , quae enti infinito conveniunt, enumeratione & pringressu finitis, qualis enumeratio est nostrae mentis , & qualis progressus est corporis, quod velocitate finita, Sc tempore pariter finito spatium percurrat; bene vero posse perveniri enumeratione Scprogressu infinito, qualis enumeratio est divinae mentis , & qualis progressus foret corporis, quod aut velocitate infinita, aut tempo
I37. DesinitIones. Infinitum actu sive cathegorematicum est illud, quod actu habet praedicata infinita; uti est Deus. Infinitum potentia, sive syncaleg rematicum, quod solum habere potest praedicata infinita; uti numerus hominum est infinitus in potentia, quia semper a Deo in intabium augeri potest.*- 138. Definitiones.
Inisitum actu abseIutum est illud, quod in se R in omni pos sibili genere veri entis est infinitum , qualis est selus Deus. Insi' nitum actu relativum est illud, quod est infinitum ratione habita
alterius; non vero ratione habita omnium aliorum.
illud extensum est infinitum primi gradus quod est infinitum ratione habita extensi finiti, ut unius palmi; infinitum secundi, quod infinitum ratione habita esset infiniti primi gradus; infinitum tertii, quod ratione habita infiniti secundi,& ita in infinitum o3. Infinite parvum primi gradus est illud ratione cujus quantitas, finita unius ex. g. palmi est infinita, adeout numerus infinitus illorum infinite parvorum aequalium requireretur, ut omnia simul juncta facerent M aequarent extensum finitum unius palmi. Infinite parvum secundi est illud, cujus ratione quantitas infinite parva primi est infinita deout infinite parvorum secundi numerus infinituς requiratur ad hoc, ut aequet quantitate minfinite parvam primi, in t nities infinitus ad hoc, ut quantitatem finitam. Infinite parvum tertii &αI39. Corollarium.
Ex quo colligitur etiam finitum esse in sinite parvum prinxi gradus ratione habita infiniti primi gradus, infinite parvum secun- . di ratione infiniti secundi gradus , insnite parvum tertii ratione habita infiniti tertii, Rita in infinitum. Idem dic de infinito primi ratione liabita altiorum graduum , de infinito secundi ratione habita alitorum δ .
154쪽
f. I4o. Propositio Infinite parvum extensum primi gradus actu dari potest; et omnia infinita aut infinite parva extensa cujuscumque gradus dari possunt. Prob. I. pars. Infinite parvum primi gradus eth extensum in inite parvum ratione habita extensi finiti, ut unius palmi g. i 38. Atqui actu dari potest extensum infinite parvum ratione habita extensi finiti , ut unius palmi. Ergo &c. Prob. min. Si actu designari quit extensum infinite parvum ratione habita extensi finiti unius palmi, etiam actu dari potest; atqui revera actu designatur extensum infinite parvum ratione habita extensi finiti unius palmi. Ergo &c. Major patet, quia Deus creare potest corpora quae sint aequalia iis partibus, quae in extenso creato designantur j. 8 Prob. min. Dum corpus insistens corpori unius palmi ad finem ejuς
dem per motum transit adeout finem praetergrediatur , actu designat in ipso partem extensam infinite parvam; atqui revera codipus ad finem transit &c. Ergo &c. Prob. maj. Ut corpus motu continuo propius accedit ad alicujus determinati extensi finem eoi semper minorem eiusdem partem percurrendam relinquit atque designat. Ergo si in infinitum propius accedere possit , minorem in infinitum partem relinquere & designare potest. Ergo si in infini. tum propius reipsa & actu accedat , minorem in infinitum acta designet atque relinquat necesse est. At pervenire ad finem, & ubtra progredi, ejusdem de niti extensi unius palmi , idem est , ac in infinitum propius accedere ad finem, quia inter finitam a fine distantiam , & nullam infinitum est intervallum. Ergo corpus revera in infinitum propius accedit ad finem spatii extensi unius palmi. Igitur manet infinite parvam partem ejusdem extensi actu ab eodem designari. a. Prob. a. pars. Non potest dari infinite parvum extensum ratione habita extensi finiti, nisi actu dari possit etiam numerus infinitus, quia pars infinite parva est portio numeri infiniti,& quia extensum snitum tunc est infinite magnum ratione habita illius f. Ι39. Ergo dari potest etiam infinitum ratione habita fniti,&quidem cujuscumque gradus, uti & cujusque gradus infinite parvum,
ut colligitur ex Geometria Recentiorum,&ex eo, quod si non repugnat dari numerum infinitum,& unum infinitum ratione habi. ta alterius, nec repugnat dari quodcumque alius gradus infinitum, eo
quod sublata est omnis repugnantiae ratio, statim ac aliquod infinitum actu dari potest.
155쪽
q. I 4 I. Objectio. . Si posset actu dari extensum infinitum, & numerus infinitus, dari posset quantitas infinita minor alia infinita , quia si exstare cinfinituς hominum numerus , numerus oculorum aut capillorum esset inlinitum maius numero hominum ; atqui infinitum minus alio dari non potest. Ergo dari non potest extensum aut numerus infinitus. Prob. min. Infinitum est id quo majus dari non potest. Ergo &c. q. I 42. Responsio. . Diit. Infinitum absolutum co. relativum nego. Cum enim im
finitum absolutum sit infinitum in omni genere entis q. I 38., iblo majus dari non potest , eo quod omne complectitur pols bile . At extensum ex. g. infinitum primi gradus est infinitum solum relativum , idest ratione habita extensi finiti, non vero ratione habita alterius infiniti in eodem gradu, ad quod habet solum rati nem finitam, aut ratione habita infiniti altioris, ad quod ins nite
parvam . Et revera extensio etiam infinita non continet omne
possibile, quia caret ex. g. sacultate cognoscendi, & volendi.
I 43. Instantia. Atqui etiam infinitum relativum minus alio repugnat. Ergo Scc. Prob. mi. sub. Inde sequeretur extensum infinitum habere fines utrimque ; quia si ex. gr. ab aeternitate mota fuissent duo corpora verissus eamdem plagam, sed alterum velocitate duplo majori, spatium usque nunc consectum a velociori, esset duplo majus spatio infinito consecto a secundo , & inter corpus tardius motum , & corpus velociuq motum daretur spatiunx infinitum , habens utrimque fines, duo scilicet corpora . Atqui repugnat spatium infinitum habere fines, quia foret simul infinitum & finitum. Ergo &c. j. 144. Responsio. Dist. foret simul infinitum intrinsecus, & finitum extrinsecus eo. infinitum intrinsecus, & pariter intrinsecus finitum ne. Nam illa duo corpora forent quidem fines illius spatii non interni , sed externi , cum quibus externis finibus optime cohaerere potest, ut in illo spatio sint infinita milliaria, adeo ut in eorum enumeratione ad ultimum perveniri nequeat eo sensu , quem explicavimus f. I 36. Nam etiam in extenso finito sunt utrimque fines, & tamen in e dem partes minores, & minores usque in infinitum designari pos sunt. f. 86. Quid ni ergo & extensum utrimque finitum extrinsecus possit esse intrinsecus infinitum , adeout in designatione milliarium ad eorum finem perveniri non queat Zq. 145.
156쪽
I45. Instantia. Atqui hoc extensum utrimque finitum foret infinitum & fini. tum intrinsecus. Ergo nulla distinctio. Prob. min. sub. Sit tabula finitae latitudinis, ut unius palmi, & infinite longa, & ab uno ejus angulo ad alterum oppositum ducta intelligatur recta linea; haeeuna cum longitudine infinita tabulae comprehendit latus ejusdem tabulae, quod erit finitum, ut ponitur, scilicet unius palmi, & in.
finitum, ut probatur. Nam in triangulo quo duo latera magis producuntur, eo majus tertium latus complectentur; quia semper a se invicem magis discedunt. Ergo si in infinitum producantur, in nitum latus comprehendent. Res vero ita se habet in nostro eve
tu . Ergo &c. f. I 46. Responsio.
Si duo latera trianguli in infinitum producantur, tertium latus infinitum comprehendunt, si illa duo latera concurrant ad angulum finitum co. , si ad angulum infinite parvum ne. Nam in didio eventu illae duae lineae non faciunt angulum finitum , sed infinite parvum. Quare si finitae sint, solum latus infinite parvum complectentur ; & si in infinitum producantur, solum latus finitum. q. 147. Objectio. Si possibilia actu serent extensum & numerus infinita, haec series
numerorum unitate discrepantium, & a zero incipientium O, I, 2, 3, 4, &c. usque in infinitum actu continuari posset. Atqui salsum consequens. Ergo & antecedens. Prob. min. Hac serie in infinitum continuata ultimus sive aliquis numerus infinite distans a primo esset infinitus; atqui in hac serie nullus numerus esse potest infinitus. Ergo haec series in infinitum actu continuari non potest. Prob. min. si aliquis in hac serie numerus foret infinitus, a numero fio nito ad infinitum transiretur; atqui a numero finito ad infinitum transiri non potest . Ergo in hac serie nullus numerus infinitus
actu esse potest. Prob. min. numerus antecedens esset finitus , Rconsequens infinitus ; atqui numerus antecedens non potest esse finitus, & consequens inhnitus. Ergo &c. Prob. min. numeruS consequens ab antecedente finito differret solum unitate ; ergo numerus antecedens &c.
Ad haec quae ab Achardo tom. I. Com. Acad. Berol. contra n- tenellu in objiciuntur dist. consequens; numerus proxime antecedens non potest esse finitus, & proxime consequens infinitus co. numerus remote antecedens & remote consequens ne. Ergo a numero finiis Diuiligod by Corale
157쪽
iis ad in sinitum proxime transiri non potest cΟ. , remote ne. Ratio allata valet in numeros, quorum secundus proxime consequitur primum, quia cum differant sola unitate , alter eorum non potest esse finitus, & alter infinitus, sed uterque debet esse aut finitus, aut infinitus. Non autem valet in numeros seriei remotos sive eos, qui inter se distant. Ιi enim non differunt sola unitate, sed numero unitatum , qui vel est finitus & tunc it numeli sunt aut ambo in niti, aut ambo finiti, vel est infinitus, & tunc alternumerus Zero proximior est finitus, alter autem infinitus. Ex quo fit, ut in percurrenda illa serie numquam a numero finito transeatur ad alterum infinitum aut proxime consequentem, aut solum finita Aistantia remotum, sed inter numeros finitum & infinitum semper infinita distantia, sive infinitus numerorum interceptorum numerus
14s. Instantia. Atqui si in ea serie datur numerus infinitus, proxime transiri debet a finito ad infinitum. Ergo nulla distinctio. Prob. min. suta Dc corpus ab initio spatii , sive a gero transire ad finem primi palmi, deinde ad finem secundi, tum ad finem tertii &o. hoc codipus dictam seriem o, I, 2, 3, 4 &c. percurret; atqui hoc corpus ii perveniat ad spatium infinitum, debet proxime transire a spatio finito ad infinitum. Ergo &c. Prob. min. Hoc corpus transit per omnia interposita spatia nullo excepto, quia motus continuatus esse pinnitur. Atqui imer spatium finitum & infinitum nihil aliud in te ponitur. Ergo a spatio finito ad infinitum proxime transiri debet. IIO. Responsio. Disti mai. Hoc corpus transit per 'omnia interposita motu infinite veloci co. , motu finitae velocitatis ne. Et dissi conseq. Ergo a spatio finito ad infinitum proxime transiret, si velocitate finita tempore infinito cieretur co. si velocitate infinita, & tempore fini o ne. Nam ut dixi f. I 36. num. a. infinitum non potest transiri motu& progressione aliqua finita, sed solum infinita. Quare spatium infinitum transiri non potest velocitate finita , sed solum infinita. Dum vero corpus velocitate infinita cietur , non transit proxime a spatio sinito ad infinitum, quia numquam spatium finitum pem currit , eo quod quacumque vel minima temporis particula spatium conficit infinitum. q. III. Instantia.
Atqui etiamsi velocitate infinita cieatur, prius transit per spatium finitum, quam ad infinitum perveniat. Ergo nulla dist. Pro. T. IL M min.
158쪽
min. sub. Corpus velocitate inlinita latam tempusculo infinite panivo transiit solum spatium finitum. Ergo &c. q. II r. Responsio. Dili. conseq. prius transit per spatium finitum, quam ad in gnitum perveniat, si nomine prius intelligas tempus infinite parvum eo. si nomine prius intelligas finitum ne. Nam ut dici, corpus velocitate percitum infinita quolibet vel minimo tempore , dummodo finitum sit, spatium absolvit in sinitum . Unde absolvit finitum solum tempusculo in enite parvo. Non repngnat autem ut corpus velocitate infinita latum tempore infinite parvo spatium finitum absolvat, & tempore finito infinitum, quemadmodum non repugnat ut corpus finita percitum velocitate tempore infinite parvo iolum spatium infinite exiguum conficiat , finito autem finitum ;quia non est minus infinitum intervallum inter spatium finitum &infinitum, quam inter infinite parvum atque finitum. a. Dico itaque in hac argumentandi ratione nullum esse momentum , quia siquod foret, inde consequeretur, quod certae experientiae contrarium est, motum esse impossibilem. Si enim ob allatas rationes transitus quantitatis ad infinitum nec eo sensu , quem eplicavimus, haberi non potest, ob easdem caussas fieri nequibit, ut a nihilo spatii, quale est initio motus, ad spatium finitum, quale est in fine cujuscumque finitae partis motus, corpus perveniat, proptereaquod etiam inter nihilum spatii & spatium intervallum est infinitum. Quod cum aperte falsum sit, sequitur nihil effici allatis rationibus, quae idcirco non imonstrant nexum inter finitum & in. finitum aut inter infinite parvum & finitum esse impossibilem, sed solum a nobis intelligi non posse, eoquod idea positiva non cognin scimus omnia , quae in infinito sunt, sed solum negativa percipimus ad finem eiusdem perveniri non posse enumeratione &progressu finitis.
S C Η o LI O N V. Is 3. Animadversiones ad Art. I. Atque haec est summa nostrae circa quantitatem sententiae, quam continentibus lectionibus ad tyronum captum accommodatis sine consueta silioliorum interpositione persecuti sumus, piopterea quod cum rem. I. Phys. Gen. hunc locum copiose & accurate tractaverimus, hic animus erat ad eumdem magisnaagisque illustrandum & confirmandum quaedam tantummodo accuratius expo nere . Ad hunc finem obtinendum quod attinet ad ea , quae articulo I. disputavimus , primum adverto partes cadere in omnia quantitatum genera, sed in extensum omnino continuum solum in potentia & eo sensu , quem 8 explicavimus. Hae de caussa geneticam quantitatis definitionem a partibus no
repetivimus , ted ab eo, quod potest augeri & minui quin essentia corrum p
159쪽
tur. Verum aliam hic damus, posteaqtiam originem omnis quantitatis indicaverimus . Itaque ajo extentum continuum esse Originem omnis quantitatis ;nam si quae quantitas ab eo non penderet, esset dii creta quae numerus appellatur ; de motu enim Sc tempore, deque viribus motricibus & aliis corporum qualitatibus , quas tamquam quantitates metiri pollumus , tum patet ipsum per se , tum ex iis colligitur, quae disputata fuerunt. Quod vero ad numerum alti. net, difficultas in eo esse videtur, quod etiam substantiae spiritales , quae pro.
secto extense non sunt, ex. g. io. Angeli, numerum colligunt. Verum si nu- . mero eam tribuamus potestatem, quam Geometrae eidem adscribunt, sola corpora extensa possunt in hune censum venire. Nam unitates , ex quibus numerus apud Matheinaticos fit, has habeant tres proprietates necesse est; I. de. bent esse inter ipsas adamussim aequales ἰ 2. ex arbitrio cujuscumque Geometrae pendet, quae cujusque magnitudinis quantitas pro unitate sumatur. 3. ejus. dem unitatis partes minores & minores in infinitam sumi possunt, eaque dispecta intelligi potest, in quot quis partes voluerit. Iam vero haec tria cadunt in extensa vel quae prorsus continua sint, vel quae ex pluribus continuis cominponantur, non autem in spiritales s ubstantias. Nam unum extensum potest ense alteri prorsus aequale; quatenus si ejusdem densitatis ponuntur, & alterum cum altero compenetratum perfecte congruere percipiamus, esse prorsus aequalia intelligimus. Cumque jam ostenderimus fieri passe corporum penetrationem 7s. inde fit ad line congi uentiae pro demonstranda extensorum aequalitate
principium, ab omnibus fere tum antiquis, tum recentibus Mathematicis usurpatum,& ab aliquibus tamquam nimis crassum atque mechanicum Sc geometrica subtilitate rem non attingens a Geometriae finibus expulsum, sartum tectum servandum, non esse necessarium tam Cl. Clavio aliisque confugere ad virtutem
mentis , quae idea imaginaria sibi hoc tamquam possibile fingit, & inde persectam
extentorum aequalitatem non artificio mechanico , sed pura contemplatione deducit . Nam ex iis colligitur hanc id ram esse realem , di principio congruentiae ab eadem petito aequalitatis negotium exquisita ratione, quae Geometram decet, trat ari. Cum vero omnia primitiva corpuscula sint ex altera parte verae unitates in plura insectiles 87., & ex altera alia aliis in infinitum majora &minora esse queant, in nullo ex iis est potior ratio prae aliis, cur pro unitate sumatur, & alia pro numeris vel integris, vel fractis, vel mixtis. Ex quo fit ut sit in potestate Geometrae cujuscumque quodcumque velit corpulculum , aut etiam corpus ex pluribus cnrpusculis constans loco unitatis habere. Cum denique etiam primitiva corpuscula quamvis partibus careant, tamen qu
libet ex iis esse p3Ilit aequale duobus , quorum singula sint ejusdem dimidia
pars , tribus , quorum singula sint tertia pars, quatuor, quorum singula sint quarta pars, quinque &ta in infinitum; manifestum fit extensa hujusmodi esse, ut in quot aequales partes quis voluerit, secta intelligere jure ac merito possit. Ita consequens est dictas tres proprietates in extensa convenire, atque etiam in alias quantitates , quae ab extenso ducunt originem. Quod vero saltem prima di tertia in substantias spiritales non cadant, ex eo colligitur, quod manente eadem substantiae spiritalis essentia prorsus ignoramus an una esse queat alia simili major, vel minor, vel aequalis, & an pluribus inter se aequalibus atque distinctis aequivalere. In animae mutationibus, ut in sensationibus , aliqua esso Vidctur species quantitatis, eoquod sensati ines ejusdem speciei, ut caloris , aliae
160쪽
aliis majores D magis intensae sunt. Sed oleum & Omam perdet, qui ratio
nem earrum subducere velit, eoquod omni caremus principio,& veluti amussit, ad quam si exisantur, mutuam illarum proportionem noscam is, & fortasse quae sensatio maior apparet & dicitur, est essentiae ita diver: ae ab ea, quae minor, ut altera cum altera comparari non possit, quemadmodum nec linea cum super
siete, nec supersistes eum solido conserri quit. Ex quibus conficitur etiam num rem ab extensione pendere & ab iis quantitatibus, quae ab extensione proseiscuntur. x. Ex hoc vero quod in eontinuo sunt partes solum in potentia 81. &ex eoquia continuum aliud alio densus eue potest,str. & aliud eum aliis prorsus continuis compenetrari , 76. consequens est vitiosam esse illam eae quorumdam sententia traditam quantitatis continuae definitionem , s . , quod quantitas continua illa est, inter cujus partes aliae interponi non possint. Quae De emendari potest. Quantitas continua ea est, quae est una tantum, sive sit unum tantum extensum, si agitur do quantitate continua permanente, sive unus motus, si, de successsua. Nam unum tantum corpusculum proxime a Deo ereatum esse debet sine ullis reipsa distinctis partibus, atque idcirco prorsus. eontinuatis, adeout nulla in ipso sit, quae suis undequaque finibus eircumseripta ab aliis secernatur. Motus pariter ab una prosectus vi si ire ullis morulis esse debet, eo quod si corpus vel tantillum quiesceret, piorsus corrupta foret vix peior, ut in Physea& insta docebimus, Rad illud rursus movendum alia novae ereari deberet. Quare quae quantitas prorsus continua est, etiam una esse de bet, &quae etiam est una, prorsus continua. Quod evincit traditam hie quanistitatis continuae definitionem optimam esse, de cum regulis in Logica traditis consentire I sq. Log. Ex quibus etiam eruitur quantitatem dis retam esse illam, quae ex pluribus continuis coalescit, vel contiguam, si haec plura conia
tinua se proxim: tansant non quidem in pura supersicie, quia iam docuimus hoc nulla ratione fieri posse*. f., sed in interiori substantia' vel interruptam, si alia ab aliis vel tantisper absint. is . Animadversones ad Art. II.
Atque, haae de iis, quae articulo primo disserui,.snt satis. Venio ad ces hrem de vacuo quaestionem , de qua seeundo articulo disputatum est,& o mi hi videri me non arroganter iacturum, si assirmem mihi tam beato esse limitase, ut intricatissimae quaestionis Alverem nodum, dum inter duas quae in khois lis obtinebant, sententias, alteram excludentem vacui inter eorpora possibillit tem, eo quod inde sequeretur dari extensionem fine extensa substantia, alteram vero admittentem , eo quod non foret postive sed solum negative extensum ,
tertiam quamdam excogitavi, quae utramque ex parte Verum attingere , ex parte ab eodem aberrare docere: . Nam ex secunda sententia contra primam do. cui vacuum esse quire, . sive fieri posse ut ex cubiculo ex. g. omnia extrahuntur corpora, quin alia succedant; ex prima vero contra secundam concessi e tensionem aliquam negativam sine positiva esse nequire, idcirco Me vacuum reipsa extensum non esse docui, sed. solum potentia. Et revera actualem e tensionem negativam admitti non posse certum & evidens est. Nam ex verae
Philosophiae principiis negationes ipsae per se in rebus non sunt, sed sunt tantum possibilitates pereipiendi non esse in aliqua re attributum, quod in alia observatur , ut in lapide non esse mollitiem , quae in carne animadvertitur 2I. Quare si datur extenso actualis, sed negaetiva , deberet esse extenso actualis , in