De Callistrato et Philonide, sive, De actionibus Aristophaneis

51쪽

Fulcire autem hane sententiam et confirmare licet argumentis ex ipsis Aristophanis comoediis petitis h. e. desunt omnino argumenta, quibus a Cleone poetam reum factum esse probari potest. Aristophanem vero huius litis mentionem facturum fuisse, si revera postulatus esset, nemo negabit. At sedit fortasse, in comoedia scilicet non servata. Fieri potuit neque Ver semel hanc rem attigisse contentus fuisset: ad nauseam eam repetivisset, perstringere, convellere, irridere Cleonem, qui tam ridicula ratione usus esset, numquam de8titisset: nam caussam vicisse perhibetur. Verum nihil plane

nihil de hac caussa apud Aristophanem legitur. Atqui sunt, qui locum quendam invenisse sibi videantur, veluti Rankius pag. XXIV ap. ein. Petersenus in Flecheis. n. 85. pag. 56, Lilbrius in obs8. erit pag. 17 Vesp. vs. 128 sqq.:

εἰσι νε ο μ ελεγον ως καταδιηλλάγην, 1285. his Κλέων μ' πετάραττεν ἐπικείμενος

και με κακίσταις κνισε καθ' τ' ἀπεδειρομην, ουκτος ἐγέλων μεγα κεκραροτα θεωμενοι,

οὐδὲν ἄρ' ἐμου μελον, Ἀσον δὲ μονον εἰδεναι, σκωμμάτιον εἴποτέ τι θλιβόμενος ἐκβαλῶ.1290. ταυτα κατιδων πο τι πικρον ἐπιθήκισα

εἶτα νυν ἐξηπάτησεν Ἀ-α τὴν ἄμπελον. la versu 128 exhibui codicum R. et V lectionem κακίσταις, quam misere depravatam esse et sensu et metro patet constat enim metrum paeonibus primis; κάκιστ autem, quod in aliis libris exaratum est, a librario aliquo e coniectura scriptum esse, quia κακίσταις omni sensu carebat, apparet, quod ne hoe quidem metro satisfacit Quae eum ita sint, accuratius de hoc loco disputare pus est, eum, nisi de scriptura Verborum constat, ne de sensu quidem iudieare possimus. Atque primus metrum correxit Florens Christianus κακίαις scribens, quam emendationem editores comprobaVerunt ad unum omes. Quod sane miror Nam κακία est Vitiositas, cui opponitur ἀρετή vel virtus neque vero vitiositatibus quisquam raetari potest vel increpari. Quamobrem Graecum poetam, praesertim qui fuerit Aristophanes, ut ita dicam. 'Λττικώτατος, Verbum κνίζειν cum κακίαις coniunxisse redibile esse mihi

quidem non videtur offendit in hac voce iam indorsus,

52쪽

qui κακίαν hoc loco eandem esse atque κάκαν νιν in hes. ling. Graec scriberet. Verum mera haec est libido, neque

ullis exemplis aut argumentis haec viri docti opinio firmatur. Primus rem perspexit lisse Strilbingensis Αr. v. d. hist. Κrit pag. 628 ann.), qui illud κακίαις ab Aristophane profectum esse non posse probavit. Sed quod ipse coniecit, Vereor ne hoc quoque repudiandum sit iubet enim nosseribere κακίας, quod ita vir doctus intelligit, ut Cleon poetae ignaviam opprobrio Verterit et γραφὴν στρατείας minitatus sit. Quid Estne hoc consequens necessario, si illieri

coniecturam sequimur Minime vero eum κακίαν omnino

ignaviam esse Verum non sit est potius Vitiositas quaelibet; praeterea tale aliquid, quod Vir doctus efficere studuit, iam per se veri dissimile mihi videri vel maxime libenter sateor. Accedit, quod κνίζειν cum genetivo coniunctum Vix ferrei potest. Itaque conieci, quod et sensu aptissimum est et ad litteras traditas κακίσταις optime quadrat, scilicet κακίσας.

Adde quod concinnitas quaedam exoritur, eum utrumque Verbum, et πετάραττεν et ἔκνιψε, coniunctum sit eum participio. Si igitur scribendum est:

εἰσί τινες οἷ α' ἔλεγον οὐ καταδιηλλάγην, ὴνίκα Κλεων μ' υπετώραττεν ἐπικείμενος καί με κακίσας ἔκνισε Iam ergo, postquam Verborum scriptura convenit, de sensu huius loci exponere licet. In quo accusationem cogitandam esse Diinime possumus coneedere'). Bene rem iam

scholiastes intellexit, cuius verba omnibus ineptiis carent, quin etiam, ut supra diximus, dignitatem quandam prae se ferunt: ἰδηλον. ποτερον τῆς Καλλιστράτον εἰς την βουλὴν

in Cogitaverunt autem praeter eos, qui peregrinitatis crimen hoc loco intelligunt, Veram caussam Th. Berg ap. ein. D. II p. 937, qui terti poetam in iudicium Vocatum esse ex hoc loco effecit, et Julius Ricliter in edit. Vesp. Berol. 1858, qui ad s. 1286 breviter et satis audacter annotavit: κακίαις ut nunc legitur), quod κακίας accusatus est. Etiam Fritzschius nominari potest, qui in Quaeat. Arist. om. I. p. 29 sqq. hunc Vesparum locum ad caussam post Babylonios actam refert, quam caussam in Aristophanem intentam esse existimat, atque ita quidem, ut simul peregrinitatem Cleon postae erimini daret.

53쪽

εἰσαγωγῆς καὶ νυν νει σκεται, ὁτι αντον Κλεων εἰσήγαγεν, ετερας κατ αδτου γενομεκ' Ἀριστοφάνονδε καὶ ιι εἰσαγωγῆς, ἀλλὰ πειλῆς τινος, περ καὶ μαλλον εριφαίνεται. ἐκεω τε γὰρ ἀναπολεῖν ἀρχαιοτερα εσται, νυν τε ως περ αντον λέγει. Ex animo scholiastae assentiendum est; nam si non praeoccupat iudicio versus perlegimus et pereensemus, nihil in eis de postulatione inveniri concedamus necesse est. tenim illam, qua Cleon Callistratum post Babyloniorum actionem inius Vocaverat, intelligendam non esse recte iam monuit scholiastes. Oetam vero ad crimen peregrinitatis his versibus allusisse prorsus incredibile est. Nam cum Vieisse caussam et Cleonem superasse tradatur φανερος κατασταθεὶς πολίτης κατεκράτησε του Κλεωνος), hilaritate et gaudi exsultare licuit atque βρίζειν, non πιθηκιζειν. Huc accedit, quod ne uno quidem Verbo caussa significatur, sed potius iurgium videtur intelligendum esse. νίζειν enim est sensu proprio radere, atque mea sententia alludit poeta hoc verbo ad Cleonem coriarium, cum pelle8, antequam dep8untur, radi oporteat, ut vellere et sorde liberentur. Certe insequentibus verbis similes ludificationes insunt: ἀποδείρειν quidem spectat ad coriarium neque non Verbo θλίβειν ars depfendi notatur. Itaque tractavit me, poeta inquit, proinde quasi in mein sua coriaria pellem subigeret. Vim aecusandi his verbis inesse nullo argumento probabili firmatur mihi quidem

non accusationem, sed rixam notari persuasum est, cum

praesertim ut nihil de liberatione ita ne de condemnatione quidem quicquam legatur Cleoni contigit, ut poetam odiosum nescio quo modo perturbaret et compelleret, ut omissis sugillationibus aliquamdiu adularetur vel caudam iactaret popelli principi. Quo modo Aristophanes hominem popularem adulatus sit, nescimus, sed suspicari licet atque libenter Droyseno, Kockio, tulero Stristingens assentior, qui in ubium tabula poetam id egisse sibi persuaserunt. Neque Ver ita multo post Aristophanes iugo excusso coriarii imperio auctoritateque se exsolvit. Qui fieri potuerit, ut Cleon poetae tantum pavorem neuteret, et qui tum laetum sit, ut χάραξ τὴν

Φιπελον ξαπατῆσαι posset, in Ve8parum nempe comoedia, nee scimus ne divinamus, atque omnes coniecturae, cum vanae sint et inanes, repudiandae sunt.

54쪽

Quae cum ita sint, ne hoc quidem Vesparum loco Aristophanem a Cleone peregrinitatis reum laetum esse probari potest. Itaque postquam hoc quoque adminiculum infirmavimus, totam rem commenticiam esse ericimus.

Longe hercle a Babyloniis et chamensibus, a quibus profecti sumus, aberravimus et quasi per vim ad Cleonis et Aristophanis simultates delati sumus. eque ero poenitet huius digressionis, si modo ad illustrandam quaestionem obscuram aliquid contulimus. Iam licet ad propositum redire et de proximis comoediis disputare, quae Babylonios et

Achamenses secutae sunt.

Tribus fabulis, aetatensibus, Babyloniis, Achamensibus, per Callistratum in scaenam induetis iam ipse Aristophanes

sodalium et amicorum rogatu monituque chorum petivit suo nomine nec diutius cives de ingenio suo celavit; es qu. g. Η ἐδιδάχθη το δρῶμα ἐπὶ Στρατοκλέους αρχοντος δημοσι εἰς is ναμ δι αντου του 'Λρμντοφάνους κτλ. Sed nisallit me opinio, alia quoque caussa accessit, qua quitumeliorum ipse petere poeta quodammodo coactus egi Aristophanem iam satis multo ante quam Equitum fabula ageretur consilium iniisse scribendi de Cleone, qui artis suae tam inimicus custos exstitisset, eduliarem comoediam apparet dilueide e chori versibus Asiam 300 8q.:ώς μεμισηκά σε Κλεωνος - μἄλλον, δν

κατατεμε τοῖσιν ἱππευσε καττυματα,

quibus versibus comoediam significari, quam componere poetae in animo sit, spectatores putavisse manifestum est. Nam ineptum fuisset, si chamenses carbonarii Cleonem equitibus in soleas se consecturos esse dixissent, quod qui seri potuerit, nullo modo prorsus intelligitur. Adde quod Achamenses ut

Cleon ita ipsi summa belli gerendi cupiditate flagrabant, cum

equites fere omnes pacis essent amantissimi, quam ob rem his opitulari, illi nocere minime poterat eorum interesse. Itaque necessario haec Verba ex poetae, non ex hori Sententia aecipienda sunt. Callistratus autem Acharnenses, quasi sua esset fabula, oeuit Callistratus ergo hane nοVam comoediam se daturum esse per chorum populo promisit Profecto nullo alio sensu verba intelligi poterant in theatro neque ullo alio ab Aristophane scripta sunt, eum, quaecumque de poeta

55쪽

in scaena pronuntiabantur, Callistrati nomine dicenda essent. Itaque ex hoc loco necessario sequitur, ut Aristophanes Equitum quoque fabulam Callistrato docendam tradere in animo habuerit Callistratus vero, ubi de summa comoediae certior factus est eiusque acerbitatem legendo cognovit, memor iniuriarum, quas propter Babylonios Cleon in eum iniecerat, tantum periculum subire haud dubie gravatus est. Coactus hae retractatione et perpetuis amicorum hortationibus commotus iam suo nomine hane sabulam dare Aristophanes animum induxit. In parabasi non est offendendum, si forte quis hac uti velit ad refutandam sententiam, quam exposuimus. Nam Callistratum fabulam iam rudem et imperfectam legisse consentaneum est. Itaque Aristophanes, postquam ille comoediam se docturum negavit, parabasin composuit, qualem legimus. Neque vero poetam ipsum Cleonis partes egisse putari licet. Nam quod ex s. 230 sqq.: καὶ μὴ δέδιθ' ο γάρ ἐστιν ἐξηκασμένος. υπο ου δέους γαρ αὐτον ἐδεὶς θελετῶν σκευοποιῶν εἰκάσαι. πάντως γε μὴν γνω σεται το γὰρ θέατρον δεξιον

grammatici collegerunt fabrum personarum neminem Cleonis personam conficere neque quemquam histrionem partes eius suscipere ausum esse, quare Aristophanem ipsum ore miniato aut faece illit has partes agere coactum esse, ineptum est oletque sapientiam scholasticam. notavit enim se liastes

ad s. 230 haec οὐκ ευεν αντον προσωπεῖον διὰ το δεδοικέναι τους σκευοποιους καὶ μὴ θέλειν ρει τε πλάττειν μοεσχημνατίζειν τὴν φιν του Κλέωνος λέγει υν, ἔτι μηδενος ουποστάντος αδτον ποκρίνεσθαι αὐτος ὁ ' Myτοφάνης μιλτώσας αντον πεκρίνατο, η τη τρυγι χρισας ιαντιm, et inarg. ΙΙ legimus . . . 'Αριστοφάνης καθίησι το τοὐν Ἱππέων δραμα δι' αντον, - των σκευοποιέον οὐδεὶς ἐπλάσατο τοτο Κλεωνος προσωπον διὰ φοβον , atque similia exstant in

Vita. Qui his fidem tribuunt, taeeant malim de antiqua comoedia. Bene Ochius in editione ad s. 230: Aus dieser Stelle, inquit, is nichis in chliessen, ais das de Sohau- spieler, de de Meo spieite, eine Ortintabesiche Maskeuug. Apte ut opinor, poeta haec verba de persona

56쪽

ita ut non iam persona, sed potius larva 88et. Iam proximo anno Aristophanes ad pristinam consuetudinem rediens ubium fabulam alii dedit docendam, hilonidi scilicet. Quem ubes docuisse colligere licet ex illo grammaticorum testimonio, quod legimus apud nonymum περικωμ. ΠΙ τα ριὸν γαρ πολιτικὰς τουτω se τω Καλλιστράτιο) φασὶν αὐτον διδοναι, τὰς δὲ κατ' Ευριπίδου καὶ Σωκρατους

Φαωνίδη. Nam etsi dubitari nequit, qui non ristophanes sibi ipse, sed grammaticus nescio quis e sabulis efficiens

hanc legem poetae imposuerit, tamen, quantum cognoscere licet, recte observavisse Videtur. Itaque quoniam comoedias contra Euripidem et Socratem scriptas Ρhilonides commisisse perhibetur neque alteram Aristophanes Ontra Socratem composuit nisi Nubes, perihilonidem hane doctam esse apertum est. Quod nos in didascalia ubium nomen hilonidis non

iam legimus, non debemus mirari, eum notum sit, quanta negligentia librarii in exarandis argumentis usi sint. Itaque restituenda est ubium didasealia in uno fere modum es Nub arg. V): αὶ πρωται Λωφέλαι ἐν στει διδάχθησαν ἐπὶ ρχοντος 'I τάρχου διὰ Φιλωνίδου, τε Κρατῖνος μινενίκα Πυτίνη, ' ιειφιας δὲ Κοννι'. tque si in hac re coniecturae loeus est, eulis fortasse librarius aberravit a nomine 'μάρχου ad nomen Φιλωνίδου, quia utrumque in v cadit, litteris, quae intercedunt, omissis. Sed alio quoque

modo nescio quo verba διὰ Φιλωνίδου excidere potuisse concedendum est. Comoedia autem eum cecidisset et expl08a esset, molestissime id ferens poeta, qui puleberrimam esse fabulam

opinaretur, plane eam retractare et suo nomine denuo inseaenam inducere animo proposuit, fortasse sperans se ip8um facilius victoriam reportaturum esse. Neque tamen sus inchoatum δι' ην ποτε isίαν consteit, quare comoedi numquam in scaena iterata est es ub arg. Ι). Nam in didascaliis de altera ubium actione nihil exaratum fuisse expressis verbis dicit selioliastes ad Nub. s. 549 οφφερονταιαὶ διδασκαλίαι τῶν δευτέρων εφελων es ad Vs 5b2 α διδασκαλίαι δὲ δῆλον μι τὰς διδαχθείσας se. εφελας φεροτσεν.

57쪽

Quae ad nos permansit ubium comoedia est altera, quae Vocatur, recensio, quae impersecta a poeta reliet a filiis videlicet edita est. Consilium autem suisse poetae docendi suo ipsius nomine Nubium retraetatam sabulam documento est alterius editionis parabasis us. 518 sqq.), in qua de se suaque prima comoedia, quam exposuerit, Verba fecit, quae intelligi nullo modo

prorsus potuissent, nisi ipse horum indueere a praecone coram spectatoribus elara Voce iussus esset, . . nisi ipse chorum petivis8et. Hanc autem parabasin alterius esse re-eensionis et ex ipsa discimus, cum poeta spectatoribus exprobret, quod priore repulsam tulerit, et legimus in arg. VI, cuius scriptor accurate de retraetatione exposuit; neque non sunt testimonio versus illi, qui de Eupolidis Maricante leguntur, quippe quae comoedia anno denique 420 data sit. Atque hi versus, si quis argumentos conssus recensionem a poeta persectam, grammaticorum de didascaliis alteram Nubium actionem non exhibentibus testimonia nulla fide digna esse contendat, quam opinionem protulerunt Silvem 1Iber Arist. Wolhen Berol. 1826 et . Brentano Untersuta lib.

d. griech Drama. Franes. 1871), eum ille comoediam paene non mutatam iterum in scaenam inductam esse putaret, Brentano duas fabulas prorsus diversas doctas esse opinaretur, ex quibus Bygantinorum temporibus tertia consarcinata esset, quae ad nos pervenisset hi, inquam, de Maricante versus certo arguunt errorem grammatici, qui in arg. V alteram Nubium recensionem proximo anno minia archonte actam esse scripsit, cum consilium poetae pro sacto haberet. In enumerandis fabulis nune aecedimus ad quaestionem inter paveas difficilem, quae de Vesparum didasealia imstituenda est. Anno enim insequenti, qui fuit annus ol. 89, 2 vel 422 a. h. n. fabularum servatarum aeta est Ve8parum comoedia, cuius haec exstat didascalia ἐδιδάχθη ἐπὶ αρχοντος' ιννίου δια Φιλωνίδου ἐν τη πολει λυριπιάδι β ῆν, εἰς Aηναια καὶ ἐνίκα πρῶτος Φιλωνίδης Προάγωνι, ευκων Πρέσβεσι L. Exhibui lectionem codicis Ravennatis, quam misere corruptam et depravatam esse Vel primo obtutu apertum est, neque in aliis libfis verba non perdita sunt. Restituita sunt virorum doctorum sollertia in hanc sormam:

Briel, De Callistrato et hilonide. 4

58쪽

ἐδιδάχθη ἐπὶ ρχοντος Ἀριεινίου δια Φιλω-ον, ἐν τῆ θ ὀλυμπιάδι δευτερος ν. εἰ Aήναια καὶ ἐνίκα πρῶτος Φιλωνίδης Προάγωνι Τ), Αευκων Πρεσβεσι τριτος. Sed quamvis veri speciem haec verba prae se ferant, tamen magnae insunt difficultates, neque potest didascalia genuina esse. Nam si nullo adhibit interpretationis adiumento Verba contemplamur, statuendum est Philonidem, quem poetam fuisse scimus, Lenaeis anni 22 et propriam comoediam commisisseiroagonem palmamque hae tulisse et Aristophanis Vespas oeuisse sabulam secundo pretio ornatam Leuconis Legatos cecidisse. on desunt qui rem sic explicent neque dubitent, quin hilonides, quamvis propriam comoediam incertamen commiserit, tamen Aristophani etiam inmissseium praestiterit ). Neque vero ego a me impetrare possum, ut Philonidem, etiamsi artissim familiaritatis vinculo eum ristophane coniunetus fuit, suam fabulam docturum amico morem gessisse credam atque ne Aristophanem quidem putaverim tali rerum Onditione hilonidi sabulam committendam dedisse, eum hi maiore diligentia in sua ipsius docenda Vel nescius et invitus usus esset, neque crimini dandum, quia homo erat. Atque faber est suae quisque fortunae. Sed haec comoedia primo praemio ornata est, quod, Si revera fuit hilonidis, satis mirum est, cum medioehem tantum suisse hilonidem poetam non audaciae sit didere; maxime vero Vespas fabulam ristophaneam Philonideae cessisse miramur. Atque in hae re alii quoque offenderunt, qui Proagonem comoediam hilonideam fuisse eum illero et Lubhio consentiunt, Vesparum fabulam illa inferiorem iudicatam esse ne ipsi quidem redunt. Itaque primus Petersenus in Flecheis. Ann. 85. pag. 662 cum annegiessero

mutavit in δε ει ' et ante εYκn syllabam Δε decurtatam excidisse ipse coniecit ergo seripsit et interpunxit hoc modo: ἐδιδ χθη ἐπὶ ρχοντος Ἀριεινίου διὰ Φιλωνίδου ἐν τη γ

' Praefer Προαγων non Προαγω,), qui accentus probatur testimoniis Horodiani I. 24, 1 II. 729, et Arcadii p. 10, 20. - Proposuerunt hanc sententiam . Hille in Hermae vol. VII p. 404 oti. libke in obsS. erit. p. bo.

59쪽

- 1 -δλυμπιάδι τε δευτέρω εἰς ἐναια καὶ ἐνίκα πρῶτος Φιλω- νιδης Προάγωνι δευτερος, Αευκων Πρέσβεm τριτος. Quod verba δια Φιλωνίδου uncis saepsit, nune mitto. Nuper

etiam Leo in us Rhenan. Vol. 3. pag. 404 audacter egit eum hae didascalia, qui similiter scriberet, quamquam ne Verbo quidem eterseni coniecturam attigit ἐδιδάχθη ἐπὶ

χοντος 'Aμεινίου διὰ Φιλωνίδου εἰς Aήναια κω ἐνίκα

πρωτος δευτερος ἐν Φιλωνίδης Προάγωνι, ευκων Πρέσβεσι τρίτος. IIn te bin diligobergeugi, inquit, das mi aufdlegem mechanistaen ege in neue halaache geWonnen haben Aristophanes ha mi Onyespen ita de gweiten, sonder de ersten reis errangen. Mihi quidem non tam persuasum est quam Leoni, atque hi quoque vellem tam gloriose locutus non esset. Etenim quod in hae didasealia nomen est positum est post notationem loci, quem poeta obtinuit, eum in aliis iudicium certaminis postea legatur, haere equidem non perturbor, quoniam grammatici prisco ordine didascalias non scripserunt: ne duae quidem accurate inter se congruunt. Quam ob rem Leo, si verba δεοτερος ν suo loco reliquisset neque ad arbitrium transposuisset, melius secisset. rosecto ego a tali via mechanica' prorsus abhorreo neque didascaliarum auctoritatem nisi veris et iustis caussis permotus frango aut contemno i). Itaque roagoni fabulae hilo deae succubuisse Aristophaneam ex Vesparum didascalia consequens est, quod sane mirum esse diximus. Neque tamen id Volo premere, eum etiam Avium comoedia, qua nulla fere bellior aut venustior

esse potuit, pusilli Amipsiae omissatoribus ' inserior iudicata sit. Nubium fabula quod cecidit, certa videlicet caussa fuit: materies fuit vel argumentum comoediae, quod p0eta, qui

Τ Ν illa quidem verba ἐν τῆ θ λτυπιαδι, quae e plane eiecit, indorsius et alii uncis secluserunt, expungam; nam etsi Prisca ea non esse certum cst, tamen nescio an iam Alexandrini grammatici annos olympiadum didascaliis ascripserint, quare non est quod talia dolenda esse eenseamus.' Si quido fuit haec Amipsiae fabula. Vide ea, quae infra

annotavimus pag. 56. Sed sive Amipsia fuit seu brynichi comoedia certe Aristophanes inferiori poetae posthabitus est, cum ne Phrynichus quidem Aristophani par esset.

60쪽

eum Cleone paeem quamvis πουλον fecisset, in Socratem Verterat neque populo probaVerat. Sed, ut dixi, non premo,

quod Aristophanes Philonidi quoque semel cessisse dicitur,

praesertim cum Athenienses in iudicando ut summa severitate ita insigni quadam levitate non numquam usi sint, quamobrem longe inferiores poetas, ut Bernii Verbis utar ap. Mein se. U. pag. 0b), saepissime summo honore dignos iudicatos suisse reperies. Atqui nusquam occurrit roagonis comoediae hi-lonideae ullum vestigium, quamquam Suidas eomplures Philonidis sabulas nominavit aliique Versus exscripserunt saepis8ime vero leguntur versus roagonis tabulae Aristophaneae, et geholiastes quoque ad Vesp. s. i roagonem Aristophanis

comoediam fuisse testatur: ον μονον ει ἐν τουτω τω δράματι se ἐν ταr Θεσμο φοριαζουσαις εἰσῆκται Ουτως ἐριπίδης, ἀλλα καὶ ἐν τω Προάγωνι καὶ ἐν τοῖς 'Aχαρνευσιν. Quae cum ita sint, hilonides roagonem Videtur numquam eripsisse, illam potius esse fabulam Aristophanis veri simillimum

est, quam eoniecturam eram esse mihi persuasi.

Neque tamen quicquam effecimus, quo summa difficultas tollitur, quae latet in eo, quod unus Philonides duas tabulassu nomine docuisse traditur. Num eredamus archontem duos choros ei dedi8se, eum alii poetae repulsam ferrent At enim nullo modo id fieri potuit quinto quidem saeculo, quo more institutoque quasi lege sanctum erat, ne qui duas suo nomine comoedia daret. Quamquam quarto saeculo id leuisse cognoscimus ex monumento didascalieo, in quo Diodorum quendam Diotim archonte, qui fuit annus Ol. 106, 3 vel 353 a. h. n. duas Simul comoedias docuisse legimus C. Ι Α. ΙΙ. 2, r. 72 es pag. 3, ubi hoc monumentum exscripsimus). Itaque aliae leges aluerunt saeculo quinto, aliae quarto, velut etiam quinque poeta quarto Saeculo certa88e, non tre8, compertum habemus ex Arist. lut arg. IV et ex publicis monumentis. Neque igitur quinto saeculo Ρhilonides utramque comoediam, Vespas et Proagonem, eisdem Lenaeis in scaenam induxit. mi haeret aqua. Quas angustia ut superarent, fuerunt, qui espas Dionysiis magnis tribuerent, velut Iulius Richter in editione vesparum Berol. 1858. Neque tamen hanc rationem laudare possum, eum didascalia, quamquam mendum aliquod certe