De Callistrato et Philonide, sive, De actionibus Aristophaneis

41쪽

omnino propter ipsam Babyloniorum abluam Aristophanem potius Callistratum, in ius vocari potuisse maiestatis poetam accusatum esse a Cleone irat0, quod ipse illa fabulaealumniis obrutus esset. Miserrimum enim, Vir doctus inquit, Atheniensium ius quod dicunt publicum fuisset, si tabula quadam ab eo qui ludis praeerat aecepta et ad certamen admissa, si quid atrocin in rempublicam dictum videretur, poetae aut ei qui ab archonte horum nanctus erat propter ipsam fabulam litem intendere licuisset. Immo archon simulatque fabulam probavit, omne rei periculum subiit. Itaque Cleoni iniuriam sibi illatam ulturo aliud undecumque crimen quaerendum erat, quod ad confirmandum illa sabula uti poterat. Licebat igitur Cleoni per εἰσαγγελίαν poetam ξυνωμοσίας aecusare, quoque facilius iudicibus persuaderet Aristophanem societatis ad rempublicam evertendam participem

esse, non nullos Babyloniorum locos eosdemque acerrimos afferre. Ac revera Cleonem hae via ad ulciscendum poetam ingressum esse et selioliastes se ad s. 378): καὶ διὰ τουτοδργισθεὶς ὁ Κλέων γράφατο αυτὴν ἀδικίας εἰς τους πολίτας, ως εἰς βριν του δήμου καὶ τῆς βουλῆς ταντα ποιηκοτα et ipsius Aristophanis versus satis demonstrant. Immo non demonstrant, ut ab extremi Verbis ordiar, sed redarguunt

hane viri docti opinionem. Neglexit enim inprimis illud

ξένων παροντων, quod tam graviter poeta et scholiastes premunt; tum Vero ex omnibus Acharnensium Verbis, quae

de hac caussa saeta sunt, certo liquet ob ipsam fabulam litem intentam esse, maxime quidem, ut ali08 omittam, exus. 327 sqq.:αἐτος τ' ἐριαντὴν πο Κλεωνος παθον ἐπιωταμαι διὰ τὴν πέρυσι κωμωδιαπι κτλ.Sed ne geholiastae quidem auctoritate Lilbkius niti debuit, eum et hunc idem sensisse quod nos ex Verbis eius satis appareat; nam διὰ τουτο, inquit, δργισθεὶς ὁ Κλέων θρώ-

φατο αὐτον ἀδικίας εἰς τους πολίταe h. e. διὰ το κακῶς λέγειν καὶ κωμωδεῖ m, et: ως εἰς βριν . . . αυτ πεποιηκοτα, Scilicet το κωμωδεῖν Atque prorsus omisit vir

doctus, quae annotavit ad s. 503 ξένων παροντων διὰ τὰ

ἐν or Βαβυλωνίοις πολλων παροντων ξενων εἰρηκέναι κατὰ πολλων τον Ἀριστοφάνην διο καὶ κατηγορήθη πο ου

Briel, o Callistrato et Philonide. 3

42쪽

Κλέωνος Itaque propter ipsam comoediam caussa acta est. Adde quod ξονωμοσίας Aristophanem vel Callistratum accusatum esse nihil traditum est. Quae cum ita sint neque ullo modo negari possit Calibstratum ob ipsam fabulam in ius Vocatum esse, necessariosequitur, ut archon, qui choros dabat, censura caenica, qualis est nostra aetate, non usus sit, sed nisi ingenium poetae et tenorem virtutemque sabulae nihil respexerit. tenim si tali censura usus esset, Callistrato Babylonios docturo chorum non dedisset si tamen concessisset, archon ipse Cleoni petendus erat, non Callistratus, quippe qui horo concesso nihil coninaisisset. Itaque quoniam poenae repetitae uni non ab archonte, sed a Callistrato, illum censura scaenica usum non esse liquid apparet. Neque id mirum est, cum illis temporibus eoiaeorum licentia nulla lege aut vinculo coercita fuerit. Poetarum ipsorum erat saluti suae prospigere et cavere iniurias, accusationes, capitis pericula. Itaque

L hi opinio, quamquam alia vir doctus protulit multa

neque spernenda, reicienda est.

Αto sunt, qui etiam Aristophanem a Cleone caussa petitum et vexatum esse dicant, atque nituntur hi viri dooti

testimoniis grammaticorum, qui poetam a Cleone crimine peregrinitatis accusatum esse tradiderunt. Ei vero, qui primam quoque caussam, qua Callistratum petitum esse evicimus, contra Aristophanem ipsum intentam esse perperam contendunt, poetam iterum novis machinationibus ab inimico vexatum esse sibi persuaserunt. In horum numero sunt h. Berghap. ela. r. V. pag. 34 et . tille in edit. Aetam. pag. XVI. Sed Cleonem, postquam prima accusatione nihil vel fere nihil contra Aristophanem, ex Bernii et litterisententia - effecit, statim alteram litem contra eundem contestatum esse putabimus Nam etiam hanc caussam ante Acharnenses dictam esse illi arbitrantur. quidem Cleonem tam imprudenter fecisse credere non possum, eum dignitati auctoritatique suae minime consuluisset, ab omnibus potius ludibrio habitus esset, si eo processisset vecordiae et ultionis, ut eum, qui paullo ante senatorum suffragiis ingenti crimine liberatus erat, nam etsi ortasse parva pecunia multatus erat, clamem tanto erimine, quo Cleon eum ruspergebat,

43쪽

absolutus ira donu, in ius vocaret, tali praesertim ratione dolosa. At vero non bis poetam postulatum esse, sed altera caussa Callistratum, altera, peregrinitatis scilicet, Aristophanem reum factum esse alii dicunt. Qui viri docti nobiscnmconsentiunt o Babylonios solum Callistratum accusari ο-

tuisse Cleonem vero hac re non contentum etiam Verum poetam in ius Vocasse opinantur. Hanc sententiam, quam

Od. lisse et h. Κοe ll. eoli primi protulerunt, sibi arripuit H. Schrade et in hilol. Vol. 36. pag. 38 sqq. propria disputatione probare studuit. Quod ut esseeret, viam intrarit, quae quam maxime improbanda est. Acharnensium enim parabasi Callistratum inter et ristophanem ita distribuit, ut o διδάσκαλος Callistratus sit, ὁ ποιητης Aristophanes. Blos antem versus, in quibus Aeginae mentio fit, ad caussam peregrinitatis retulit. Quae ratio prorsus repudiauda est; nam incredibile esse in eadem parabas de duobus poetis verba fieri, quod cum ratione scaenica pugnat quam Vehementissime, iam supra monui λ). Atque Valde miror Droysenum, virum doctissimum, simile aliquid de hac parabas statuisse in vere com Arist. edit. III. Vol. I. pag. ). Nam quamquam in universum non dubitat, ni Callistratus intelligendus sit, tamen, quod inde aversu 659 parabaseos subito prima persona posita sit pro tertia in versibus antecedentibus:

προς ταντα Κλέων καὶ παλαριάσθω καὶ in επ' ἐμοὶ τεκταινέσανω.

τι γαρ εν μετ' ἐμου καὶ το δίκαιον ξυμμαχον παι, κοὐ μή ποθ' ἁλωπερὶ τὴν πολιν ἀν ἄσπερ ἐκεrνος δειλος καὶ λακαταπυγων hos extremos versus non posse de Callistrato recitatos esse

sibi persuasit, sed potius de Aristophane atque non solum de stophane, sed etiam ab Aristophane, qui chori princeps parabasin ipse pronuntiasset De distributione idem iudido' Similito iam ochius De Phil. et Call. p. 2 sqq. parabasin

in duas partes dispescuit, de quo conamine non secus iudicandum est atque de aliis eiusmodi. 38

44쪽

ipsum coryphaeum fuisse numquam eredam, quia me Sententia, quod saepius dixi, tale aliquid a poetae ingenio longe

aberat. Nihil vero in personarum vice offendendum esse Pacis parabas probatur et confirmatur, in qua eandem Vicem cernimus es. 8. 754), quamquam omnia de eodem Aristophane recitantur. Ceterum coryphaeo prima per80na non raro usos esse, quasi ipsi poetae essent, praeterea docemur

Nubium parabasi Vs. 18 sqq. et Vesparum s. 128 sqq.

et fragmentis non nullis. Itaque cum de Aristophane nusquam cogitandum sit in Acharnensium parabasi, sed omnia, quod iam satis constat, ad Callistratum spectent, Aristophanem a Cleone post Babylonio peregrinitatis accusatum esse argumentis ex ipsis Acharnensibns petitis probari non potest. Restant igitur sola veterum testimonia, quae tandem licet ipsa proferre. tque primum schol ad Acharn. 8. 378, postquam de caussa

propter Babylonios intenta et de Cleonis, exposuit, pergit his verbis: καὶ ξενίας δ αντον ἐγρας ατο καὶ εἰς ἀγῶνα ἐνέβαλεν. um in Vit Arist. haec legimus: διηχθρευσε δὲ ἐτω

ὁ ' uno φάνης, πειδη ξενίας κατ αντον γραφην θετο, και

delevit Bero. ἔτι ἐν δράματι αυτου Βαβυλωνίοις διέβαλε

των Ἀθηναίων τα κληρωτας αρχὰς παροντων ξένων ως ξένον δὲ αντον λεγε παρο ν οἱ μιν αντον φασιν εἶναι Ῥοδιον ἀπο ινδον, οἱ δε Αἰγινήτην, στοχαζοριενοι ἐκ του πλεῖστον χρονον τα διατριβὰς ποιεῖσθαι ἐτοθε καὶ τι ἐκέκτητο ἐκεῖσε κατὰ τινὰς δέ, ω δει ὁ πατqρ αδτου Φίλιππος Αἰγιμ της ἀπολυθηναι δὲ αὐτον εἰποντα στείως ἐκ του

μή ηρ μέν τέ με φησι του ἔμμιεναι, αυτὰ εγωγε Ουκ οἶδ' οὐ γαρ πω τις ον γονον αντος ἀνέγνω. δευτερον χλ καὶ Ἀριτον συκοφαντηθεὶς πεφυγε. καὶ χυτω φανερις κατασταθεὶς πολίτης κατεκράτησε του Κλέωνος. χειν φησιν αὐτὴ δ' ἐμαυτὴν π Κλέωνος re Ἀπαθον

ἐπίσταμαι et καὶ τ εξῆς. Ut peregrinitatis caussa post Babylonios aeta sit, id qu0d Schrade contendit, neque e scholio neque e ita eri consequens est. Nam scholiastes, quoniam in explicanda Cleonis

45쪽

cum poeta inimicitia versabatur, sine dubio quaecumque de hae inimicitia acceperat hoc loco narravit, quod mea quidem sententia ipsius Verba arguunt scholiastas vero talo aliquid saepe a libenter fecisse satis notum est. Atque quam fidem quaeso ei omnino habere debemus, qui tam manifesto erraVit, cum de Aristophane nari aret, quae ad Callistratum pertinebant Quam ob rem peregrinitatis aussam post Babylonios aetam esse non est cur eredamus. Atque ne Vitae quidem scriptor de tempore, quo haec caussa ab Aristophane dicta sit, credibile quicquam praebet ego quidem in verbis eius nihil eiusmodi invenire possum. Nam quod locum illum Acharnensium, quem ad caussam propter Babylonios actam

spectare constat, ut documentum affert, hane caussam videtur prorsus commiscuisse eum crimine peregrinitatis. Quare recte,

ut opinor, ergkius illud καί, quod uncis saepsimus, delevit;

nam serVata hae coniunctione verba inepta sunt. Ergo in duplicem errorem raptus est: nam primum illam propter Babylonios εἰσαγγελίαν plane misit, cum peregrinitatis caussam pro ea substitueret tum Vero Aristophanem reum suiουse ex Aeliarnensibus perperam conclusit. Totam igitur rem grammaticus de confudit, ut Verba eius nulla fide digna esse possint; neque ero ipsi, sed traditioni, quam confusam aecepit, culpa attribuenda est. Et in illo quoque vel maxime offendendum est, quod iterum atque etiam tertium eadem caussa poeta petitus esse sertur idque ipsum ante Acharnenses. rosecto tali confusione, qualis in tota hae traditione patet, crimen peregrinitatis non probatur. Quae cum ita sint, fuerunt, quibus hane litem post Equites demum a Cleone contra poetam audacem intentam esse probabilius videretur, veluti Rankio pag. XXIV p. Mein. Peter8eno l. l. pag. 656, aliis. Atque si revera Aristophanes tali accusatione vexatus est, hanc sententiam multo probabiliorem esse libenter concedo, cum post quilum actionem Aristophanes in omnium re esset, quippe qui ipse hanc acerbam et mordacem comoediam in scaenam induxisset, et cum Cleonem tantas iniurias ultum esse sane credibile sit. Neque vero, ut tandem aliquando quid ipse de hoc peregrinitatis erimine sentiam claris verbis dicam, hancea Sam umquam aetam, Sed pror8us commenticiam esse eum

46쪽

caussa prodita smit, omnia mecum reputo, sacere non possum,

qui in hane sententiam discedam. Verum quidem est saepissime Athenis tales accusationes a sycophantis, quaerant audacia et calliditate animi, intentas esse Cleonem Vero ad tantam Vecordiam progressum esse, ut sycophantageontra Aristophanem suboreare auderet, plane incredibile est. Nihil se perficere posse contra comicorum effrenatam petulantiam caussa Callistrati doctus erat, atque cum nullis legibus tune temporis comoediae libertas coercita esset, omnia admittere coactus erat. Quid Cum comicum ulcisci non posset, ciVem aggressus est Sed Cleonem quaeso ita delirasse putabimus, ut Aristophanem, populi delicias, accusatione poteret, quae quam Vana, quam nulla esset, ne ipse quidem ignorabat omnem auctoritatem abiecisset, summo ludibrio ab Atheniensibus habitus esset, qui quitum comoediae plauserant poetamque primo pretio maVerant. Nam quin ristophanes verus civis Atheniensis fuerit, nemo potest dubitare, etiamsi breviter tantum in transitu comoedias eius percensuerit. Etenim si non Atheniensis fuisset, etsi summo ingenio fuisset praeditus, ne unam quidem Aristophaneam comoediam composuisset. Iam si consideramus, quam singulari arte Aristophanes linguam Atticam tractaverit, si reputamus, quanta licentia usus sit in castigandis rei publicae legibus institutisque et in perstringendis viris insignissimis, concedendum est hoc homini adventicio nemini atque ne filio quidem hominis adventicii, si Aristophanem ipsum iam Athenis natum esse conceditur, permitti, illud ab eodem numquam perfici potuisse. Itaque sine ulla dubitatione accipimus Vitae principium: 'Αρκστοφάνης

κωμωδοποι. πατρις μιν ἐν Φιλίππου, το δε γένος 'a θη- ναῖος, τῶν δήμων Κυδαθηναιευς, Πανδιονιδος φνλῆς nam hoc testimonium Verum esse per se ipsum testatur. Unde

enim terrarum talia fingi potuerunt, urbs, pagu8, tribus 2Immo a bono fonte hae hausta esse e subtilitate et proprietate verborum dilueide apparet. Atque etiam nescio an alicuius momenti sacere liceat, quod poeta loco quodam Ρaeis, ubi tribus quaelibet nominari poterat, suam ipsius elegit, s. 1183:

47쪽

ε- προστας προ τον ἀνδριαντα ον Πανδίονος εἶδεν αρτον κτλ.Civem Atheniensem vocat Aristophanem etiam non. περικωμ. III: Ἀριστοφανης Φιλιππον Ἀθηναῖοe, neque aliorum ineptias respexit. Itaque quoniam Verus civis Atheniensis Aristophanes fuit, quibusnam argumentis nisus et confisus Cleon peregrinitatis reum eum fecisse fertur Σὸς ξένον δὲ αὐτὴν ἔλεγε, Vitae seriptor inquit, παρόσον οἱ μὲν αὐτον φασιν εἶναι Ῥύδιον πρ ινδου, οἱ δὲ Αἰγινήτην, στοχαζόμεσοι ἐκ του

ετστον χρονον τα διατριβὰς ποιετσθαι αττόθι η καὶ τι Δέκτητο ἐκεῖσε κατὰ τινὰς δέ, ως τι ὁ πατὴρ αδτου Φίλιππος Αἰγινήτης. Quid ita scriptor de his pinionibus senserit, ex eo licet concludere, quod initio Aristophanem civem Atheniensem fuisse expressis Verbis dixit. Et nos ex

animo ei assentimur. Nam omnia fiet et commenta aut manifesto errore orta esse ad intelligendum non est dissolle. Θο enim de Aegina protulerunt, ex Achamensium parabasi perperam collegerunt, quem errorem iam inVenimus in gehol. ad Asiarn. s. 654 ἐντευθεν τινὸς νομιζουσιν ἐν Αἰγινη τὰς κωμωδέας ποιευ τον 'Αρμντοφάνην, διὰ το ἐπενηνοχέναι αδ ν . . . ταῖς ἀληθείαις εἰς ἐν τῶν ἐν τῆ μήσω κληρουχησάντων Iam opinionum arietate certo probatur nihil de haere traditum suisse, sed grammaticos alios aliud ad arbitrium suspicatos esse. Itaque alii patrem alii filium Aeginetam fuisse dixerunt; alii comoedias a poeta in insula scriptas

esse coniecerunt; alii colonum eum fuisse putaverunt.

Sed etiam Rhodium hominem Aristophanem fuisse non deerant, qui traderent, quod ne qui credat non Vereor. amet de Rhodo variant testes, eum alii indum, quae in Vita Occurrit, alii Catarum patriam Aristophanis fuisse prodant. Legimus enim haec apud Suidam ' μ τοφάνης, Ῥόδιος

ῆτοι ινδιος οἱ δὲ θουπτιον ἔφασαν οἱ ἡ Καριειρέα θέσει ἡ 'Ἀθηναῖος ἐπολιτογραφήθη γὰρ πα. αὐ- Hoc quidem, quod civitate poetam donatum esse Suidasseribit, a grammatico satis recenti commentum esse, ut discrepantiam memoriae tolleret, manifestum est. Quare haec verba magni momenti non saeto. egn,tium Vero, scilicet

Naucrati ortum, Aristophanem fuisse tradidit etiam Athe-

48쪽

sequens seribit autem sic ' uno φάνης δ' o κω Moδιοποιος, δν φησιν μοδωρος ὁ 'Aθηναῖος ἐν τοῖς περὶ ἀκροπολεως

. . . Ναυκρατέειν εἶναι. γένος κτλ. Athenaeus quamvis in

universum fide dignus sit, hac tamen in re vereor ne patriae amore perductus ibi persuaserit, quod ni ipse Naucratites fuisset, sibi non persuasisset. Itaque Heliodori testimonium libenter in libro suo posuit, eui testimonio dubito an ne ipse quidem dem habuerit. Id quidem verum est Graecum Aristophanem, si ex Aegypto revera ortus erat, aucratitam fuisse, cum sola Naucratis illis temporibus a Graecis incoleretur. Neque Vero Graeeum hominem auerat ortum, sed verum atque laseum Niligenam poetam fuisse alii crediderunt et prodiderunt. Hae certe sententia fuit auctorum, quibu8Suidas usus est, cum seriberet: οἱ δὲ Αἰγυπτιον φασαν; atque manifesto eandem expressam videmus in schol ad Nub. Vs. 72, ubi saluus aliquis grammaticus propterea Nilum a poeta memoratum esse fabulatur, ut ieete originem suam confiteretur: ἐν γάρ, inquit, το γένος Αἰγυπτιος. Ex hac memoria postea demum alii, Velut Heliodorus, collegerunt Aristophanem aueralitam fuisse. Illa autem prisca et principalis memoria. quo absurdior est, eo facilius viam nobis munit, qua ad cognoscendam et detegendam horum commemtorum originem uti licet.

Qui tandem seri potuit, ut tam inepta tamque incredibilia de Aristophane proderentur Intelligemus hoc, si comicum poetam Aristophanem fuisse recordabimur, qui ut ipse alios comicos ludibri habuit, ita a poetis aemulis et inimicis

perstrictus est, quin etiam omnium sine dubio maxime, eum comissorum prineeps summa laude floreret. In aliorum igitur

comoediis grammatici talia de Aristophane legerunt, vera esse crediderunt, in libellis et eholiis tradiderunt. Peregrinum, Phrygem, Lydum Paphlag0nem, denique

servum aliquem Vocare, cui maledicere propositum erat, paene

sollem fuit Athenis, ut apud alios populos alia convicia usitata sunt. Itaque Aristophanem quoque a comicis inimicis, qui laudi gloriaeque eius invidebant, eiusmodi conviciis convulsum et sugillatum esse sane probabile est; nam saepius talia a poetis comicis in aemulos aetata esse scholiastes ad

49쪽

Ran. s. 13 docet, qui Phrynichum comicum ut peregrinum perstrictum esse narrat: κωμωδεῖται δὲ καὶ ως ξένος se. Φρονιχος). Atque in fragmento quodam Eupolide peregrini poetae expressis Verbis nominantur, quod ad similia convicia neque non ad Aristophanem quoque spectare satis probabile est Mein D. V pag. 546. Oeh. r. 357):

ἀλλ' ἀκουετ', ε θεαταί, τἀμὰ καὶ ξυνίετερηματ' ἐει γὰρ πρις μῶς πρῶτον ἀπολον σοριαι. Lacunam statu cum Ochio).

τι παθοντες τους ξένους με λεγετε ποιητας σοφους,

ῆν δε τις τῶν ἐνθάδ' ἐτου ριηδ ἔ, χεῖρον φρονῶν

ἐπιτιθῆται τῆ ποιήσει, πάνυ δοκε κακους φρονεω, μαι-ταί τε καὶ παραρρε των φρενων ω - λόγε'. ἀλλ' ἐριοὶ πείθεσθε πάντως μεταβαλοντες τους τροπους

ριψ φθονετρο ταν τις μῶν μουσικῆ χαψη νέων συνών Kock.)Revera autem eiusmodi convicia in vulgus nota et usitata Athenis fuisse apparet, quod et alii cives hoc modo a comici8 perstringebantur, Velut Hyperbolus, quem lato peregrinum

et Lydum, Olygelus Phrygem appellavit es Och. h. pag. 43, 166 167. pag. 45, 170. pag. 791, b). Et exstant

similia exempla multa, neque solum apud comicos, Verum etiam apud oratores aliosque Seriptores.

Neque veri dissimile esse mihi videtur grammaticos, si talia maledicta in Aristophanem quoque laetata in comoediis inveniebant, peregrinitati cau88am e hi commento esse, eum ex chamensium parabas Aristophanem Aeginetam fuisse salso olligerent atque litem illam in Callistratum intentam ad poetam referi ent, cuius opinionis error in Vita nobis oecurrit. ut etiam, quod vel maxime credibile est, in comoedia aliqua de hac caussa legerunt. Quid Nonne fieri potuit, ut eomicus poeta nescio quis, post quites fortasse, Cleonem hortaretur, ut tantas comiei iniurias non inultas pateretur Nonne, ut etiam magis coriarium Vulgi principem illuderet, acerbe et ridicule ei suadere potuit, ut insolentem poetam peregrinitatis reum faceret, ut Aegyptium,

ut a servo ortum eum esse convineret Nam hoc quoque apud Suidam legimus . V. 'Αριστοφάνης τινὸς δε αντον καὶ

50쪽

omnia a comoediis poetarum emesormn Originem traxerint. Posteri vero, qua erant levitate et temeritate dicandi, talem ea sam a Cleone revera intentam esse sine ulla dubitatione crediderunt. Atque ipsius poetae auctoritate nitis posse fortasse arbitrati sunt, cum Vesp. s. 718 Aristophanem ad se ipsum allusisse putarent; sunt autem hi versus: ἀλλ' ποταν μιιν δείσωσ αδτοι κλοι δηριπαγγοι), τὴν βοιαν διδοασιννμω καὶ σττον φίλτανται κατα πεντήκοντα μεδίμνους ποριεω ἔδοσαν δ' οὐπώποτε σοι, πλὴν προθην πέντε μεδι νενους,

Et qui tandem caussa ipsa acta esse fertur 'Λπολυθῆναι δει αὐτον, sitae aeriptor inquit, εἰπόντα Ἀστεως ἐκ του

μήτηρ μέν τέ μέ φησι του ἔμμεναι, αδτὰ θωροοδ οἶδ' ο γαρ πώ τις ἐον γονον αὐτος ἀνέγνω. δευτερον δὲ καὶ τρίτον συκοφαντηθεὶς πέφνγε, καὶ ἴτω φανερος κατασταθεὶς πολίτης κατεκρατησε του Κώωνος. oeis igitur et laeetiis periculum effugit is tam gravi cau8sa nam si reVera accusatus est, rem periculosissimam fuisse negari non potest poetam sic se gessisse putabimus 3 Atqui narratiunculam hanc esse ingeniose et facete excogitatam iam bene intellexit Dindoctus; at ne ingeniose quidem haec tabella inventa est, cum ad peregrinitatis crimen hos versus Homericos α 21 sq. non quadrare nemo est qui non intelligat, sed potius ad caussam suppositionis γραφὴν οποβολῆς), quod iam Rankius et diter Sullbingensis intellexerunt. Quapropter grammaticum aliquem, qui Homeri ea in diligenter haud dubie ac studiose lectitabat, hos versus de suo Aristophani tribuisse persuasum mihi est. Illa autem δευτερον δὲ καὶ τριτον συκοφαντηθεὶς ἀπέφυγε quid sibi velint, prorsus non Video. Nam Cleonem, postquam poeta iudicio vicit, iterum atque etiam tertium eandem

caussam renoVasse nullo modo credi aut cogitari potest. Itaque omnia haec grammaticorum commenta plane reicienda et repudianda sunt. Numquam Aristophanem a Cleone peregrinitatis accusatum esse quantum maxime po8Sum contendo.