장음표시 사용
91쪽
QUINTUM SMYRNAEUS. 29 v. 362 κήδετο γαρ φρεσὶν ἐσι πολυτλητου 'Oδυσῆος, Ἱρῶν μναγομένη, τά οἱ ἔμπεδα κεινος ρεξεν. Sermo issi do minerva sed legendum ess ἔρεξεν editores
es Adnot. ad 2 495. v. 432. interpunctione laborat, unde malo latine expressus esta Rhodomanno sic erat constituenduΗ ως οἱ μεν, Λαναῶν ακαχη με- ἡομωντο Leria sunt, neque tamen negligenda, quodv. 435. conjunctivus ποπτώσσωσι solus locum obtinere potest oeeupavit hoc jam Friedomannus e med. ni pentam. Graec. p. 362. et quod V 444. κυον pro κυων usus Epicorum postulat, tum quod V 469., cur scriptum maluerit Quintus χείρω ἐμαι pro χερσὶν ἐμαῖς, nescio. Idem emendavit etiam mannus Orph. p. 821. v. 470. πάθοι δὲ καὶ ἄλγεα in dubio rescribendum est pro σταθοι δέ κεν prorsus ut δοῖεν δὲ καὶ v. 472., et omnia haec optantis sunt, ut ἔλθοι quoque V 475. V. 517. φρα με συν σοὶ necessario abeat in φρ' ἐμὲ συν-OL et V seq. ε που ἔτ' εkσὶν pro ἀπω ἔτ' ista satis jam xemplis dstruxit Spitetnormant. p. 232. misso tamen eo, quod Proxime sequitur . 19.ε που ἔτ' αμι ιυ--νται ἔτι ζωοὶ Σαλαμνα, in quo versu quid duplo ἔτι sibi velit, nescio. V. 550. Ἀλλα - νυν μὲν αἶστος αποίχεαι, ρον, quod in codicibus deerat, domanno additum est; D usquejus vero συ μοὶ μὲν tentavit, quod Prope abest a vero. Legendum enim est: συ μὲν μοί κ. . .
πασι πέλει,3eribere malim pro ἐπ χρφανί si ex Platonis Crit. c. 5. τευξονταιῆι- - εἰκὸς, τοι-των οἷαπερ ἀωθε γίγνεσθαι ἐν ταῖς ορψγα- νωι περὶ τους ορο ανους. y 558. ἐτέτυξο scribondum os pro ἐτέτwξο, quod ab usu Epi-ς um prorsus abhorret, neque defendi potest collat τετευχατο
i , 320, quod noeossitas quaodam diphthongum inferri jussit.' 57l pro καὶ δ αυτον λάβε πένθος 'Oδυσσέα praeser κὰδ δ'
'ον 1. . v. 649 vulgata lectio: ἐπει οἱ σωμα πολυκμητος χ*ὸ γαῖα stare nequit legendum πολυκμητον, aut, quod pr esero, πολυκμητο vi, cf. Herm. Orph. p. 800 sq.
92쪽
V. 62. remansit ex Rhodomanniana editione: περσειν Πων αἰ- τοδε δὴ νυν ἐκτελεουσιν, ubi propter metrem scribas το δὴ νυν . . . - . l. pro εἴ κεν μιν lege εἰ καί μιν V. 0 l. pro οπ- αντίαι εἰσὶν αεi-
σαίνουσιν, - δ' πτορ ἰαίνεται εἰσροωντος. Quomodo sedentes anserem σαίνειν possint, meque ego racio,
neque Rhodomannus intellexit, sui βεμρον, milem substituit, quod mirum quantum languot Simplicissimum oret μενον.
Anserarius sedet in septo, cui inclusi sunt anseres atque ei baria iis projicit anseros vero consorti circum sedentΘm σαίν - σιν Sic satis commodo locus accipi posso vidotur Sed si contuleris cum nostro loco Hom. Od. 10, 216 sq. ως δ οταν αμφὶ νακτα κυνες δαίτηθεν ἰοντασαι νεοσ is γαρ τε φερε μειλίγματα ει , non a Ver alionum videtur longe aliam vocem a Quinto scriptam fuisse, ut ἐλθοντ' vo τηλοθεν.
V. a 37. pro κρατερησιν - αγ-ί σι ιιιγεῖσα πηλέφου lege Τηλεφον De v. 143 sqq. f. Adnot. ad 4, 195. v. 209. ἐν δὲ μ ιειαίοι μη ἐτετυκτο λεοντος οβρίμου φακλῆος ἐπὶ στιβαρροι χερεσσι
Lege: πο στιβαρῆσι χερεσσι coli. v. 242. Praepositionem mdatis sic junctam aliis exemplis probabimus in adnot. ad , 80 sqq. V. 224. αμφιπερικτιόνων una voce conjunctim scri bendum est Contrarium vitium obtinet v. 276. ubi pro περιδμη θεντες legendum περι μηθεντες. V. 225. sq. καὶ τὴν μεν ρ ρυσοῖο κεραατος βριμος ἡρως
Pr a: σοῖο legendum esse χρυσεοι facile apparet Verbum αμφέχειν, saepius apud Quintum Smyrnaeum obvium atque hine jam a temer in exicon receptum, praecipue de ejusmodi animi affectibus in hoc poeta usurpatur, quale sunt metus, dolor etc. Sic , .
παντας γαρ μείλιχον αμφεχε πενθος
93쪽
Durum est ad Ἀμφεχεν si δῖον e praecedentibus intelligoro καματος, Propter interpositas λυοντο δε γυῖα καὶ α ικὴ ἰζηῶν. Vix dubito. Quintum scripsisse μενεχεν si χεῖος; nam sic statim, comparatione interjecta, V 592 sq. αρα Πηλείδαο δαῖφρονος υίεος ἐσθλουουτε μογος στονοεις, ουτ ὰρ δεος ἡ νατο γουνων. Atque δεως pro δεος in picis non semel occurrit; s. D. 10, 376. 5, 4. - rastorea apud Quintum obserVaVimus νεφος ιφεχει , 483. 10, 54. sed diversa utroque loco rationis siructura; αχλυς αμφεχει 13 10. τυρ αμφεχει , 06. 10, 60 Wμως αμφεχει 12, 555. χάρις αμφέχει 3, 558. Nostro Verol0ζ0, unde sermo exortus est, corrupta videtur haec Vox et legendum αντε χεν.
V. 227. exaratum orat in antiquis libris Στυμφελίδες Dausque-J- secutus Στυμφαλίδες Tychsonius dedit. levo est, sed scribendum orat in opic polita Στυμφηλίδες. V. 345. πλήθει δ' - κυστελλα βοων γλαγος, ηδε καὶ οἰων. η γλαγος subjectum est hujus nuntiati, notandus erit transilio usus Verbi πλου ειν, cujus passivum πλουεσθαι Noster quο- qne adhibuit , 53. 29. 14, 607. unde Mimannus supplen-ειε est in indico verbb. irreg. Fortasse autem γλαγος est genitios. y 359. quid sit χαλκειος ἔρις, noscio. Versu autem seq. Pro Ἀεσσιν, ταρτηρως ἐμάχοντο scribendum Videtur αταρτηροῖς.
y 364 αλλος δ' ἄλλο χέρεσσι μάχης αλκτήριον εἶχε. hoc versu nova signification το ἀλκτηριον in lexicis auge-hitur, qua gaudet quoquo , 21. 1 L, 423. V 443. sq. ἔσσυμ υργεῖοι, μηδ' εικε τε δυσμενέεσσιν
94쪽
32 QUINTUR AMYRNAEUS.jectura; sed praestat neque de sententia mea quicquam muto,
quidquid Spitane afferatiant. p. 242.): μήδ' .rκετον ἐσσυμένοισιν
Decepit enim librarium rarior dualis usus pro plurali, satis ille jam n o DD. xemplis comprobatus cs. atth Gr. r. q. 30l ann. Buum. r. r. p. 49. et de Quinto Hormannus in Orph p. 747 sq. Quintus praeterea solus est quod scio, qui mispr ημιν dixit. cf. Adnot. ad 1, 369. q. V. 485. pro τεταγμένη repone τετυγμένη. v. 529. παρ δέ σφιν λέθριος Dταθ' ηιιλος βαλλοντι- έχατερθεν ο τ' ἔσθενε χερσὶν έλέσθαι. Odom. ' ἔσθενε Logo vo οσον σθένε, ut V. 590:γδομενεως δ' ερο λααν, οσον σθένε, χερσὶ ν αειρος, Vel quod praefero, o magis otiam ad litorarum ductus accedit: τις σθένε. v. 538. ἄλλ' -δ' ς μένος εἶχον, ἐελδομενοί περ, αλυξαι. Vertit Rhodom. a neque sic evadendi, quamlibet cupientibus, em focustus, quod in Graecis orbis, ut nunc leguntur, non inest. Vido no morit αλλ' -δ' ς μορον εἶχον, . . . v. 585. ποδες δ αέκοντες ἔμιμνον
αυτου, πη μιν τυ νε. Fuisso videtur κέκοντος.
κτείνων ν κε κιχησε. Hoc loco ος κε cum indie. or. Olομcum est, neque quidquam
proficias, rescripto conjunctivo, qui , 177. bene se habet: αλλω δ' ἄλλον
δαμναται ν κε κιχησι, nam rim nostro doc conjunctivus non minum soloecus dorei.
Odom habet οὐκ ἐκιχαμε Lege ον γ' ἐκίχη σε. f. 9, tuo, ἄλλους δ' ἔκτανεν αυθις, σου κίχε. Eodem modo corruptus es 8, 366. LIB. VII. v. 79. ἄλλος δὲ πέλει βίος ανθρωτοασι. Lege αλαος, quod occupatum jam vidos a Loboini inhrynis,
95쪽
QUINTUM SMYRNAE: Us. a . 138. αλλ' ἄρα χειρο μένουσιν πο σκειας, ηδὲ φάραγγας
αγρο-αι θάμνοισιν πο σκιεροῖσι νέρονται ἰλαδον. 3eribo: θάρινοισί θ' υπο . . i.
r. 171 ευρον δ' vir Ἀχιλῆος έου προπαροιθε δομοιοαλλοτε μὲν βελέεσσι καὶ ἐγχείησιν ἱέντα,
uis est a Rhodomanno Libri offerunt ἐοντα. Correxit Rhodom., sallor, ad similitudinem Il. 2, 774. δίσκοισιν τέρποντο καὶ αἰγανέησιν ἱέντες, es quoque Pind. Isthm. 1, 34 suo . ad Julian Schaos. p 16l. cujus loci alia tamen ratio ost, cum ἱέντες absolute, ut 0cant, positum sit, omisso αυτά. ihi quidem nondum liquet, an ἱέντα ita cum datis construi possit; neque tamen
Pudqu--Θlius occurrit, ni credas excidisso Versum ad hunc modum:
hos δ' vir Ἀχιλῆος ἔ- προπάροιθε δομοιο, αλλοτε μὲν o. . . αλλοτε δ' ἐν βελέεσσι καὶ ἐγχεώρσιν ἐοντα.
εἰ- ἔν - occupatum esse in aliqua re, versari in ea notis-3imum est; cf. Heiud ad Platon Phaed. c. . p. 10. Protag: e. 22. p. 491. V. 196. - γαρ ἔοικε θνητων τευχε κεῖνα. Legendum θνροων τευχεσι κεινα. y 234. rem τε καὶ pro γενεην καὶ legendum. Post v 299. 'mus aut alter orsus exeidisse videtur; οἷ τε πολλὰ enim sic stare nequit.
y 338 sqq. φίλ δ' ἐγκάτθετο κόλπιν, a, ἐν ριπάγασι τετυγμένον ηε αθυρμα, ψ ἔπι, τυτθος ἐών, μεγάλας φρένας ἰαίνεσκεπιἀμφὶ δέ οἱ κ- ακοντα λελειμμένον εῖ που δοιτο, ταρφέα μὲν φιλέεσκε, καὶ si τι περ ἄλλο γοωσαωρακε παιδος ἐοῖο δαῖφρονος. hoc loe reeto constitusndo lorius est, quod V. 339. pro ηεν gendum idotvr Iδε ves εορεν coli. v. 341. ἴδοιτο et . 343. Tum oro, quomodo Neoptolemo, τυτο ετ οντο, et 'ν σιν essetato, μεγάλαι φρένες adscribi possint, non rene 4'0- isgo μεγάλα φρένας, ni forsan serviliter imitatus est
96쪽
M QUINTUM SMYRNAEUS. Hom. D. 9, 184. λαι- -- μεγαλας φρένας Λἰα--Vorum . 341. illud μω δέ I prorsus obscuriun mihi est;
totius loci Omplexum intuenti Verisimile est, aliquod amorem genus, quibus exercitabatur puer Neoptolemus, ibi commemo ratum fuisse Forsan: ασπίδα δ' ἡ κανακοντα, τ λ. Tandem v. 342 lege ταρφέα μιν φιλέεσκε. v. 348. Neoptolemus, ab Ulysso et Diomede ex insula Seyro
ascitus, matrem lamentantem reliquit; αμφι α αδ αυτ
Quantum antiquitatem istam heroicam novi, populus sub regi bus quidem erat, ita tamen ut omnis servitutis expora esset Nusquam inveniuntur e populo, qui in domo regia a Viani, vel ministeria obeant; famulos reges habuerunt servos aut e nalitios aut emas. Solano Deidamia λαου -- ἐω δωμασιν habuisset, quos filio comites et famulos addere potuisset Non e regium imperium tunc extondobatur SQ d omus D Rhodonianno antea erat λαοί. Lege αλλοι δ' εἴκοσι φωτες . . LLeVius est, quod scripsi σπεα ομως pro vitioso Tris' μῆ De v. 371. cf. Adnot. ad Π, 418. v. 395. M ἔθεεν κατα ποντον, ἐπισπομένου νέμω, τυτθον ἐπι is αυουσα πολυήήοθιοι θαλασσης. Sic ex Rhodomanni conjectura oditum est, cum ante Mati fuisset πολυήμο. Facillima amo haec loci restitutio si ei maxime probabilis. Sic auctoritatom nanciscitur hoc lociivinii, cujus usum ex Arati haenom. V. 11. probari non Posa ore dit e sidor, ubi Theo osque is παλιμοθέου ανθρωπο scribat. V. 25. quod conjeceram: φ ηιιετέρωσι pro ἐφ ημετέροι σιὼ in ipso contextu Rhodomanni exstare video, quod cur mutatum sit, nescio. V. 458 pro αλπεινοὶ scribendum duco αλεγεινον. - v. 10 f. Adnot. ad 2, 56. - v. 35. 36. non tam intactos miror, quam quod nemo do vitio monuit; ostituit
enim sunt sensu et nexu, et prior etiam elumbΘs numeros
habes. - . 548. scribo ου δ' ἔτι τοὶ μεμασσιν alitor Rhodo m-nus, litor Herm. Orph. p. 806. - . 551. Troos dici non
97쪽
QUINTU8 MYRNAEUs. 35 posse λδομνους περ αυτῆς cuique statim liquebit, qui totum
nexum carminis inde a V. 22. contemplatus hierit. Fuit, ni salior, ἐελδόμενοι περ α λυξαι plane ut 6 538. - v. 584. es Adnot. ad 6, 225 sq. - . 588. pro καὶ ἐν ιθα μαίνετ' ἀήτης Iego καὶ εἰ - κ. . . - . 650. pro πως σασκενώεον malim o τις φαμασκεν ἰδών. v. 715. εο δ οτ ανα δρυμα πυκνὰ, καὶ αγκεα ἐωπήεντα, α λ. Ru εντα pro πηεντα scriptum e certissima Rhodomanni onjectura, quam unus fortasse meme inter Virorum doctorum somnia rotulerit. Cum ι' et ἐω ν ejusdem sint stirpis, stiam -- bono dictum Videri potest. v. 22. pro δμωαὶ δέ μιν αμφ' αγασαντο seribendum esse junctis, quae male dimis sunt, αμφαγασαντο, nemo negabit, qui Quinti scribendi rationem perspexerit et re-eordatus fuerit, quantopere ille his compositis gaudeat. LIB. m. V. τεῖχος μὲν χαμαδις βαλέειν, νῆάς τ' αμαθωνειν ἐν σωρ λευγαλέω λαους δ' - χερσὶ μῖξαι. Concinnitas postulare videtur, ut legatur αμαθυναι. V. 73. ἄνδρα σιν, mr H ἐριθυμον περ θέμιν ἔργα καρο-ται. Lege ἐριθυμοι mominum enim hoc epitheton esse, sed dubiae 3ignificationis jam ex Orph fragm. 31. p. 490. Herm. docuit 8etasidor in Loxieo. Significatione haec vox t in bonam et in malam partem accepta convenit fere cum πέρθυμος Pauca
quaedam iis Quinto immae exempla dodit Schmidtius. Addo 1, 56 2, 468. 8, 233. 11 448 12, 18 etc.
v. 89. οἱ δ' ποεικον, ἐοικοτες αυαλέοισι μνοις. y0eabulum ποεικον sanum esse, vix credam. Nam rodani n0 recedentes comparantur eum virgultis aridis, quae igne On--muntur, sed in torram cadenιο αμπερειπομενοι S. κατεριποντες).L'gerem πέρειστον, si Quintum scirem ita hac voce usum
98쪽
M QUINTUS MYRNAEUS. Praeposito ἀνα vix hie lacum abot videtur απέθλασσεν
v. 157 ir τε καὶ πεπρο- πέλαγος δια ποσσὶ θέουσιν,ακρονυχιον ψαυοντες, ἴσον δ' ανέμοισι φέρονται. Potuisset uti larina προ-s, quae o Meleagr. Epigr. 24. euatur. Sed ut haec jam merito in suspicionem incurrit, ita non minus κρονυχων ο secundam syllabam correptam falsum est, eum legitima Arma sit κρομυς Eleganter Heliodomis 5 14. p. 192. de haedis salientibus: αλμασιν κέ--γις τὴν πλεαν Muων. Sed in Quinti loco aut omnia me fallunt aut
emendandum est ακρον δωρ ναυοντες . . λ. quod nemo aspernabitur Ob quartum casum Verbo ρατειν junctum;
es Soph. Antig. V. 951. 961. η αυων τον θεόν. seudosoph. Clytaemn. V. 19. σμην θερμοῖο ναυε ι ανου. hocylid ποίημ. νουθετ. V. 167. r. hil Carm. V. 30. p. 136. Q d. Quid, quod haec vox dativum etiam non refugit. Quint.
Diocles apud Galen de simplic medicam potest. lib. 2. . . p. 9 40. Ald. καὶ et καὶ ταις καλήφαις καὶ α λλοις πολλοις μυτ ιιὲν ναυοντας ουδὲν νοχλεῖν Gaion ibid. lib. . p. 31, B, 15. τῶν ψαυόντων αυτ μορίων. in quoque apud eundem lib. . p. 16 B, 37. ναυομενα. Simile est verbum ἐπι-υω. Plerumque genitio adjunctum habet; es. Lucian Dialog. D. . 5, 3. T. I. p. 137. qui locus siminimus os loe Quinti, de quo agitur) ἔραπες δὲ παραπετομενοι μικρονωπερ τὴν θαλατταν, ως ἐνίοτε κροις τοῖς ποσὶν ἐπι η αυεεν τουωδατος. Quint. Smym. 14 307. τυμβου ἐπι is αυων. Sed eadem Vox apud Quintum o dativum adseivi 2 457: ἐπέηγαυον δὲ λόφοισιν αλλήλαις καπερθεν ἐρε-μεναι τρυγίλειαι. et accusativum 12, 551:ήδη ἐπιφαυοντες μην οδὸν εἰδωλομνιν. Atque, ni omnia me fallunt, in loco Thooeriti 1, qu mdammatinas ad Clytaemn. l. c. laudavit, revocanda erit antiquior distinctio:
καν λιγον κτός τις ἐπι φαυσησι τον πνον, αἰφνίδιον θορυβευσιν ἐφισταμεναι μελεδω-.
99쪽
QUINTUM SMYRNAEUR. 37qno sane Ionius decurrit, quam ut nune a sishio indo egΝot in Theocr. p. 272. orati distinguitur:
αυτῶν ἡδ'Ἀππων. Unde αἶμα κελαινον sit, nescio, quoniam de textus Tychsonii auctoritate nihildum nobis constat. Ex codicibus amo fluxisso Videtur; nam, ni ita esset, lecti Rhodomanni αἷμα καὶ ἱδρως non spernenda fuisset. Sed quid μετα χερσὶν sibi velit, nescio. Tentavi olim μετα δηριν. De v. 303. f. Adnot. ad 1, 759. V. 321. pro νε σκαίρεσκε legendum Videtur ανασκαίρεσκε.
v. 331. - δ οτε τις μυίησι περὶ γλαγος ἐρχομένη σι χειρα περιήήήσσ si κουρος νέος. Vide, ne fuerit περὶ γλαγος αγρομένη σι. Idom Verbum sori 38 quoque rostituendum 11 149:ευτε περὶ σταφυλῆς αυαινομένης ἐν πωρη ἐρχομένας ἐςιδωνιν μελισσας).8 epius haec duo verba confusa sunt of Vare lecti ad Coluth. V. 312 Bois. Si quoque confusa ἐγρέσθαι et ἔρχεσθαι Quint. 8Mym 4, 21. pro χείματος ἐγρομένου lege ἐρχομένοm,
οι δ'Ἀρα Trojani se πολησιν ἐπειρυσσαντες χῆας
ἐν τευχεσσιν ἔμεινον λεσσυ ιινων μένος ανδρων.
100쪽
38 Qv INTUR AE MYRNAEUS. Legenduin esse ἐν τειχεσσιν et res ipsa docet, et confirmat mox Quintus v. 385. -θ' ἐν τειχεσσι Mνον τρομέοντες ομοκλ. δυς ιενέων. Aod in ipsa comparatione, quae interiecta est, V. 379 sqq. ω δ'οτε ει λοβοτῆρες ἐνὶ σταθμῖσι μένωσι λαίλαπα κυανέη , τε ἀμπος ἡμαρ κηται λαβρον μοὐ στεροπησι καὶ δατι καὶ νεφέεσσι ταρφέοιν, nubes hae donsae post fulgura et imbres haud sane lac nt; placeret, si ex nubibus emissa fulgura diceret. Sed mihi qui dom vix dubitandum videtur, scripsisse poetam: νιφαδεσσι ταρφέσιν Nivem tempore hiberno una cum imbre et fulguribus
ingruentem novit jam Homerus l. 10, 5 sqq. Ipsa νιφαδες eidem ταρφειαὶ dicuntur, Il. 12, 158. 19, 357. Jam sivo morti ταρνης quoque, quod lexio habent, nescio. unde etiam toph.
Thos Ind. . . p. 103 F. sine auctoritate), sive aliorum exemplorum analogiam secutus sit poeta, ταρφέες νιφαδες dixit,
νις αδεσσιν ἐοικοτες, α τε πέρονται ταρφέες ἐκ νεφέων. Ad hanc aliorum exemplorum analogiam confirmandam Praeter
notissima illa exempla δυς αυτ ιήid. 12 369. et alia, quae
laudat Matth. r. r. g. 11 Mann. . , affer τραχέσιν ἄκταις
oraco Sibyll. 1, 322. Muis ομαι Ibid. 3 776. Insignis est
inconstantia in Hippocrate. In Coac Praenot. T. I. P. 43. Lind. legitur H ει ολίγον θρασέες παρακρουσιες , quod etiam Foesius habet. Sed in eodem libro p. 534. in iisdem verbis θρασειαι habet Lindenius Verum, cum oesius etiam hic praebeat θρασέες, correctum a Lindonio videtur. At in Prorrhoi. Lib. I. p. 73. odita Hippocratis exemplaria una cum Galeni oditionibus Ald. o Bassi θρασεῖαι exhibent. Sed tres codd. apud Foes αἰ ἐπ λίγον θρασος παρακρουσας, quod facile e θρασέες exstitit. Adjectivum enim utique requiri, monstra Vel mutnt oratio in Horrhoi lib. 1, p. 482. τά ἐπ λόγον θρασέως παρακρουοντα-
Praestat νεκρφ. - . 430. pro ουρανου ἐκκατιδών loge aut ουρανου ἐκ κατιδων, aut quod praesero, ουρανοθεν