장음표시 사용
51쪽
in orthograolsiam, prosodiam , etymologiam , et syn
taxin . Sed ti) oratio sive Syntaxis est Finis Grammaticae ergo non Pars illius; nam , ut, inquit Cicero , lib. V. de Finibus : Aliud est pars , aliud artis
inas : ρυι a nullu ars in se versatur. Sic enim aliud est grammatica, aliud grammaticae finis , et scopus, Seir, quod Graece dicitur ιποκειμενον. Tum deinde litera pars est syllabae, syllaba dictionis, et dictiones ipsae partes orationis ; non igitur partes grammaticae : et cujuscunque rei pars alius rei esse non potest. Nos autem omissa Grammaticae divisione quoniam nulla satis commoda occurrebat sic Sumus exorsi: Grammatica est ars recte laq&en L. Cum Artem dico , disciplinam
intelligo ; est enim Disciplina scientia acquisita in discente. Addidi deinde , Cujus finis est congruens
Oratio. Haec oratio constat ex vocibus vel dictionibus; voces rursus ex syllabis ; syllabae ex literis ; et quia ultra non progredimur dividendo , vocamus Literam indit idui soni comprehensionem. Dividimus igitur orationem in voces Seu dictiones , et has vocamus Partes orationis: in quibus tanta est inconstantia Grammaticorum , ut nihil certi nobis adhuc potuerint constituere. Varro duas ponit, deinde ex sententia Dionis Ires : unam , quae adsignificat casus alteram , quae tempora tertiam , quae neutrum. De his , inquit 7. Linguae Lat. pag. 86. Aristoteles duas partes orationis esse dicit, Vocabula , et Verba , ut homo et equus ,
Et, legit et currit. Et eodem libro pag. 93. Quod ad
partes singulas Orationis , deinceps Hcam , quarum vis , quoniam sunt divisiones plures , nunc psnam potissimum , in quin dir/iditur. Oratio secunda , ut natura, in quatuor Paζιes : unam , qua habet casus ralteram , quar habet tempora : tertiam , quoe habet neu-rru : et quartam , in qua est utrumque. Sed is
Oratio sive Syntaxis est Finis Grammaticae , ete. J Diversa haec sunt. Oratio quippe conficitur Syntaxi Grammatica: atque adeo illa est Finis, at Syntaxis
Pars Grammaticiae. Haec enim interres, quas tradit, etiam Syntadi in nos docet, et, ut ipse Anetor mOX pag. seq. loquitur . Soloecismos et Barbarismos expellit ab oratione. Nulla certe alia est Ars , quae nos doceat Nominum et Verborum Concordiam , et Constructionam , hoc est, SyntaAin.
52쪽
postea dividit primam in provocabula , ut quis e iu
vocabula, ut scutum : in nomina , ut Romulus : in pronomina , ut hic et et statim subdit ; Duo media dicunωρ nomina ἰ prima , et extrema , articuli rhactenus Varro. Quinctilianus Lib. I. cap. q. ostendithb Aristarcho squem frequenter sequitur Varro octo partes esse factas sed idem Quinctilianus ad undecimusque progressum fuisse ostendit , et has recenset et Nomen , Appellationem , Articulum , PLOnomen , Verbum, Participium , Aberbium , COIjunctionem . Pra positionem o) , Asseverationem, Attrectationem. Servius item undecim agnoscit. Nebrissensis Cum octo primum constituisset, addidit in constructione Gerundia , ut ipse vocat, et Supina ,' quod et ab aliis accepisse testatur. Hic ego vestram sidem compello, Desensores errorum , qui omnia conturbari a me dici-itis; quid sentitis' quid statuendum inter tot veterum et recentiorum tenebras judicatis t Audite igitur in-nervam. Creavit Deus hominem rationis participem. cui, quia sociabilem esse voluit, magno pro munere dedit sermonem. Sermoni autem perficiendo tres opifices adhibuit. Ρrima est GrammaIιca, quae ab oratione Soloecismos et Barbarismos expellit. Secunda Diale
rica , quae in Sermonis veritate versatur. Tertia Rh mrica , quae Ornatum Sermonis tantum exquirit. Cum
igitur oratio sit Finis Grammatici , excutiamus, ex Quibus haec oratio possit constitui, ita ut nihil sit,
Quod per orationem non possimus enunciare. Sunt citatem haec tria, nomen , Verbum , Pa ticialin. . NAm. rapud Hebraeos tres sunt Partes Orationis , DDmen,
rorbum , et dictio consignificans. Arabes quoque hastam tUm tres Orationis partes habent: Pheat, verbum .R,Mi , nomen HerPh , dictionem : quas tres partes, rationis omnes Linguae orientales habent. Rabbinus IIo , qui contra Cosdram regem Ρersarum disputat,
c 5 Axseverationem , etc. J Αs , Uxationis exemplum , adfertita in Critiarius Hev , sicuti Attrecer Uis Fascimim , sed adiicit , Ora opprobari. Non video etiam , quare Heu adscribatur severationi. Au Voluit Eu , Ve . Euge , Vulgo , atque ideo et Comicis , in approbando ac applar
dendo vol sibi. vel aliis, ustrata t
53쪽
omnes linguas ab Hebraica originem duxi se contendie, et Graecam et Latinam olim tantum tres orationis partes habuisse. Idem sentit Plutarchus in Quiestion. Platonicis : et D. Augustinus in Categoriis ex Aristotelis sententia tres partes orationis constituit. Quorum sententiam ut verissimam approbantes, perspicuitatis tamen gratia ex Platone sic disputamus. Inquit enim
Quidquid enuntiatur , aut est Permanens, ut Arbor , Durum ; aut suens , ut Currit, Dormit. Res memanenus siνe constantes Vocamus . quarum natura diu perstat: harum notam Nomen dixere. Fluentes δcimus , quarum natura est, esse tamdiu . quamdiu fiunt. Harum nota Verbum est. Rursus verbis et nominilus deerat modus , Per quem causarum ratio explicaretur.
me in Nominibus dicitur Praepositio : ut, versatur in tenebris propter ignorantiam. In Verbis est Adverbium : Nam si qualitatem inniaas , dices ; bene currit tsi tempus ; hodie legam. Postremo oriar Ones ipsae inter se indigebant ligaturis p quare Conjunctio fuisexcogitata. Haec Ρlato. Participium autem Nomen est ι
' vide infra c. 13. ) sed habet a verbo temporis
adsignificationem , et constructionem. Diogenes Laertius in vita Zen nis has quinque enumerat partes. Nomen , Appellationem , Verbum , Conjunctionem , Articulum. Nomen , ut Socrates Appellationem , ut
Consul. Praeterea quum reS Omnes conStent ex materia
et forma , oratio itidem constabit; nam in Verbis . ut inquit Fabius lib. I. c. q. Dis est sermonis, ut in minιbus , materia ς quia alterum est, quod loquimur ralterum , de quo DFUimur.
Interjectionem non esse partem orationis, sic ostendor Quod naturale est, idem est apud omnes : sed gemitus et signa laetitiae idem sunt apud omnes : sunt igitur naturales. Si vero naturales , non sunt partes orationis. Nam eae partes, Secundum Aristotelem , eae instituto , non natura , debent constare. Interjectionem Graeci
Adverbiis adnumerant ), sed . falso. Nam neque
Sed Diso. J Non ita ahm iquae Interiectionibus adscrξbunis do. aut falso. Nam pleraque, tur, uoutam sua natura, quam en
54쪽
voces Latinae aut Graecae sunt , etiam si Latinis aut Graecis literis scribantur; sed signa tristitiae, aut laetitiae , qualia in avibus , aut quadrupedibus , qui x
tamen nec vocem , nec orationem , concedimus. Vide
Adagium, Ne my quidem ,' et Ne go quidem. Valla
lib. IL cap. D. Interjectionem a partibus orationis ejicit. Itaque Interjectionem a partibus orationis exclibi imus, tantum abest, ut eam primam et Praecipuam rum Caesare Scaligem constituamus. Pronomina itidem non dubiis rationibus a Partibus,rationis rejiciemus. Ρrimum omnium , si Pronomen lifferreta Nomine , ejus natura per definitionem posset, stendi. At vero nulla est definitio Pronominis ; neque istest vera et propria investigari: nullum igitur Ρ .
iomen est. Quid , quod definitio nominis non excludit ironomina λ Nam quum dicis , Nomen declinari perasus , nec significare cum tempore , cur non apponax
ro exemplo, Ut, Ego, Tu Z Adde quod Arist
ri es acturus de oratione, Nominis et Verbi tantum
reminit. Igitur ex illius sententia , Ego disputo 8 ὶ ,
istituto. ad designandos varios ri um modos et animorum mo- is , veluti admitationem , com-linationem, eXhortationem, etc. thibentur , et idcirco in variisnguis diversas sunt, ut aliae item irticulta. Minus itaque recte a artibus orationis penitus eκcIniatur. Vide et V sium de Anaeia IU. 28. Sed Vir Clarim. eorg. Henr. Ursinus in Institue. .
ramm . Secr. VII. cap. II. P. I O . iratur me probare Graecorum sera
utiam , qui Ιnterjectisne n Adve s annumerant. At Fgo eam Ad-rbiis non ita absoli: e annume, sed melius iis adscribi a Grae; dico, quam a Partibus ora- ,γnis Prorsus excludi, ut facitrictius. Sed et ad nullam illa attonis partem propius utique edit , quam ad Adverbium.1m Et hoc solum per se in eKiciando absolvit se asum , aeque
quae Interiectionibns abs bnatur , Vera sunt Ad verbia MauGraecos, et notant Aene. Et sicii idem in acclamando Gracti ζ . ut Latini bena , reale , adhibent. FODro autem, si En et Ecee Inre lectiones quoque sunt, quod non puto, qui pro Ad verbiis demon
trandi ea habeo, tirin vero etiam eum aliis iussi, paelibus. Orationis non consuimmur 'mm:o, ut ecce autem , ecce risii ; Vide Tumellinum de Paesuisis cap. 34. Sed et componuntur, ut ellunt, etiam, eccum , ee δὴ pro en illum, ecce eum , etc. Hoc vero magis conse ait in Adverbia, quam in Interiecti nes quae non sint Partes Craticinis, quod tamen certe sunt tales Voculae, quaecum aliis orationis Partibus construuntur et compo
8ὶ Non esset oratio I Si scit. Ego esset aliud quid . quam Nomen. Igd c reliqu4 Pro mina, voluti
55쪽
non esset oratio . . At ut inquit D. Augustinus Lib.
de Magist. Nomen pro pronomine usurpare Solemusa
Et ita Aristotelei intelligunt, quum in voce Nominιs
pronomina etiam includi fatentur. Sed et quum puero traduntur praecepta de concordia nominum inter se , non indigemus nova dustrina ad hanc concordiam explicandam : nam quemadmodum dicimus , Liber bonus , et doctus ς sic liber meus , tuus as uias. Praeterea , quomodo possunt Poni pro nomine , si illis significamus res non habentes nomina , aut ea
Nie , Ille , 'Meus , nihil differre
censet Sanctius ab Adiectivis,
quia eadem est utrorumque concordia cum Substantivis. Deni que etiam perperam dici Prono mina quasi pro Nomine posita , quum multis Nominibus fuerim antiquiora. Verum in hoc postremo haud magna inc si ratio. Pronomina enim a Priseis dicta sunt post inventam iam Urationem . quia in usu loquendi,hrevitatis gratia , pro ipsis No-misibus Substantivis poni solent, ne eadem Nomina saepius , quod
ingratum auribus accidit , repetere cogamur: et quia pleraque
nihil Rci per se notant, scd Rem
Substantivis designatam tantum commonstrant. Nolim tamen Sanctio refragari in eo , quod Pronomina et Nomina censet easdem fere orationis esse partes. Sed repugnat et acriter Vir D tissimus G. H. Ursinus Gramm. Instit. Sece. IV. cap. I. pag. 6a, etc. Omnes illius rationes Ordine refellere annixus: atque ideo lu-hens arripit . quae in pro κimis seq. contra Sanctium Ego tradidi. Fateor vero, multa in hisee Sanctii, quae Ursinus istic quoque profert, non magnam habere vim. Sed tamen non video sane inultum disterentiae inter Naturam et Usum Nominis ac Pronominis. Ipse Ursinus , pag. 81. INO'uet utique quod verissimum
referre SubsIantivorum , reI qua Adjeetivorum. Natura haec usu ipso et constructi Oue perpetua confirmatur. Neque vero sitis
capio, quod Uir Doctiss. in haelocutione, Hannibal peto pacem scenset deesse 'D , sed ut vica ritim , non ut primarium I Hannibal autem principale esse Verbi , peto, Suppo3itum. Atqui certum arbitror Verbum hoc prori me et directe cohaerere cum πω Ego,
quod intelligitur, neutiquam cum τω Hannibal , quippe quod directe cum Uerbo primae personae jungi nequit. Sensus enim est ,
peto pacem. Sic posset dici Coris aut Pero pacem , Pater rogo filum . n. e. Ego, qui sum Consul, qui sum Pa er. Res patet ex locis . quae Sanctius attulit, de re queror hospita Phyllis , h. e. fgo, quae sum Phyllis . hospita nuper tua ,
vel per appositionem , Ego, illa Phyllis. Audi Tu Populurist senus , n. e. Tu , qui es Populus Albanus Satis e X his apparet , TO Epo vel Tu primarium es e in ratione Grammatica Nominativum Verbi , quod sequitur. Neque vero Nomina . quae illis innetuntur , induunt idcirco vim
primae personae , Ut censet Ursinus. In eundem tamen lapidem
impingit quoque Vossius de Anal. IV a. ext r. dum putat Ille . Ipse, esse Omnis personae , Drimae aeque ac tertiae , quia dri si
56쪽
quorum nomen ignoramus t Imo res Omnes, anteqt3arn nomen haberent , vocabantur Hoc vel Illud. Unde . ot coelum ipsum, teste Ρlatone in Tima O , Vocatu iii est ab antiquis , Hoc et quia CSSetne Detas , an res creata , illis in incerto erat. Itaque votu Stiora sunt
Ρronomina haec 9) , quam ipsa Nomina , quomodo igitur Pronomina appellabuntur t Quid quod individua substantia ut physice dicamus ) melius et peculiarius explicatur per tria haec pronomina ΙΟ) , quam per
nomina propria , cum enim dico Ego , neminem alium poteris intelligere. At cum dico, Franciscus , etiam in alium potest transmitti intellectus : unde Francisctis potius pro Ego ponitur , quam contra. Multo plus errarunt, qui loco nominis proprii pronomen posse poni docuerunt: nam hoc modo magister, Rex , Duae , Gubernator essent pronomina : quia pro Pompeio ,
aut Cicerone ponuntur Sic Poeta pro Virgilio, orator
Virgilius Ille Epo , et Alii Esto
ipse. Ast ita omnia Adjecliva to. xent itidem omnis personae , Muum Virgilius Ecl. I. cicat quoque , Stultus Ego putavi, etc. Tuaentus doces , etc. Et sic Alter Ego, cic similia passim occurunt. Sic
guntur non tantum Adjectivis , sed et Substantivis per Appositionem , ac Participiis varii generis. Ovidius Heroio. in Ep. Acontii V. τι. Copia placandae sit modo parva tui ; ubi tamen Viri DOct ssimi reponunt placandi. Ersie passim purgandi sui, etc. Vide infra II. Ia, pag. Io. et III. 8 I . Quocirca statuendum hinc potius. Ego , etc. habere naturam et vim Substanti vi , atque ideo Adjectiva ei et Pronomina recte iungi. Ceterum quas differentias. Pronominis a Nomine commentus est Ursinus , ejus sunt generis , ut etiam in Nomiua, maXiine Adjectiva , con Veniant , a quibus tamen propria differentia otissinium debuissent distingui. Iihi vers videntur Pronominavi suae signification. Demonitrare rem , at Adiectiva Deseribere .
sed ratio Grammatica utrorumque esse eadem. Dicuntur autem Pro nomina , quia talem habent signi Atacationem , ut pro Nomine, quod paulo ante e Xpressum est, ne illud saepius reperatur, poni possint et soleant ad eandem rem, quae, Nomine ipso notatur , demons
ρ Quam ipsa Nomina I Ne erares , non omnia Nomina , seu quaedam tantum . quae quia non dum erant in Venta . vel quia ignorabantur, designabantur ideo res id ae per Ilae δεικNκως, quoa proinde antiquius erat multis Nominibus, quorum loco adhi-hebatur. Ceteroqui Nomina na
tura sua sunt Vetusti Ora Prono
minibus , nec dici potest Hoe, 'nisi intelligatur , et ordine natuRralis syntaxeos praecedat, Nego
to Quam per Nomino proprἰa IVerum id quidem est, quando
illa desierunt esse Vere propria singulorum, seu amisere natu ram proprietatis. At Vero , quan do Uure unius sunt, et necdum
57쪽
pro Cicerone , et hujusmodi Sexcenta. Tum etIam adjectiva a proprio nomine ducta, ut Caesariani , aut Pompejani milites , essent pronomina , quia Caesaris
vel Pompeii milites intelliguntur ; ut apud Virg.
AEn. Io. ) Eνandrius ensis , pro Evandri. Errarunt item et illi, qui Pronomen vocem esse Nominis vicariam definierunt : nam in iis sermonibus , Annibal peto pacem , hospita Phyllis queror , deest ego, non ut vicarium , sed ut primarium. Item illo Livii lib. I. Atidi tu populus Albanus, tu specialius et prius est, quam populus Albanus. Alii ut eludant arsumentum,
dicunt, pronomina personam certam Signincare , quo apparet non eSSe nomina. Imo Propterea magis essent nomina , quia meliuS et propriuS res ipsa significarent.
Sed quid sit persona , illi omnino ignorarunt , nos inferius Cap. I 2. de Verbo) aperiemus. Nomen,
ait Donatus , est Pars orationis cum casia . corPus aut
rem proprie communiterve significans. Haec definitio comprehendit omnia pronomina. Rursus idem : Pro
tundem pene significat, Personamque interdum recipit. Sed haec definitio ridicula est , et in multis peccat.
Ρrobus grammaticus enumerat Pronomina unum et
viginti ; Ρriscianus et alii, quindecim : Donatus quaerit, quid inter Pronomina et Articulos intersit : Varro destingua Latina bis mentionem secit de pronomine, quum de nomine hic , hac , hoc , loqueretur , quod et
Articulum vocat. Quinctilianus, Lib. I. cap. q. pron mina Vocat , quantus , qualis. Quare desinant isti mirari, cur huic doctrinae non aSsentiamur, quum et
eum ullo alio communicata , atque , immo melius et peculiarius, Per illa , quam per tria pronomima , significatur individua substan. tia. Denim quum audis haec verba . Ego βοῦ. non statim intelli-yis, quis fecerit, priusquam S ras, quis id dicat. At si audias , Atinia fert, et nullus sit alius , qui eo nomine appelletur, tu aurem non ignores, quis CO designe zur, ut nec in altera locutione ignorare debes . quid per m I go notetur. confestim intelligis quam Optime . quae sit illa individua substantia , quae fecerit. Hoc vero ubi per nomina propria intelligere nequis , illa non amplius sInt. quod appe tantiar. Quapropter nulla e t vrs in hoc quidem argumento Sanctii, licet id sequa. tur etiam V Ossius de Anal. IV. 1.
58쪽
ipsa secum non consentiat. Et Ut Semel, quod sentio . dicam : Ego , tu , sui , Pronomioa vel prima nominaroetius Vocarentur , quum Sint aliorum duces , et sui juris ; non enim aliorum norma declinantur , quoa Regum proprium est, nisi velis grammaticorum com
mentis accedere, qui etiam , si Musis placet sit ) ,
pronominum declinationes obtrudunt : nam caetera omnia nomina ab his gubernantur, et eis sublatis reliq
qua Omnia muta et manca reperientur.
ANTEQUAM ad singulas partes orationis explio
candas ac codamus , Praemittenda Sunt breviter , quae accidunt omni voci : haec Sunt Accentus, Figura, et SpecieS. Accentus , sive Tenores, quos Grieci τοι - καῖ προσωδίας vocarunt, tres ruerunt apud antiquos, ut testatur his verbis Cicero in Oratore cap. II. Mira est quaedam natura vocis e cujuS quidem e tribus omnIna Sonis , infeαο, acuto, Way i, tantia fit, et tam suaνis
ri Pronominum declin , etc. Ivult dicere . Me e X. gr. non emudeclinatum ab Ego, quod volunt Grammatici. Ipse enim Pronomina irregularia esse ait, nec ad Declinationum regulas revocanda. Vide eum infra eap. 8 Non Potest tamen Pronominibus plane Omnis declinatio negari. Nam deolinatio est, quando dicimus , Tis , qui Genitivus est Obsoletus vide Voss. de Anal. IU
Quem , Quo , etc. Irregularis ea est . fateor , seu A uomata , Sed Talia etiam in Nominibus et Uerbis occurrunt. Quid dicemus de Uerbo Substanti Vo , Stim ,
aeram , Fui, Esse ' Quid de tot Nominibus , quorum Obliqui
non respondent suis Nominati vis, et pluribus insuper modis varianti Maxime anomalum estra Ego , ut a quo nihil vuletu eeεSy Quclinatum. Sed si, ut Volunt Caninius et Vossius, deScen dit ab Syriaco Eno, litera N ia G Inuta a , cuius tamen mutatiOAnis anta alias literas, quam G et
quod aiunt Ignobilis , sinartia , dici pro Innobilis , I moraιs i turpiter errant, quum N in iis et similibus tantum elidatur, ac sim inplicia ex sua origine sint cmobilis, Gnarus si tamen inde descendit, dici forsan posset ab eadem rad ce oriri ε' - , επιι' , ε μ' , et ias ssuta , με s ac Latina mis , mini.
59쪽
VarIetas Perjecta in cantibus. Quinctilianus hanc s i
observationem accentuum dissicilem esse dicit. Et Servius antiquus grammaticus in Donatum , Graνem accentiam En usu non eSSe contendit. Ego quoque credo
circumsexum periisse , et solum acutum , vel quasi
i Observationem accentuum di ciἰem , ete. J Accentuum ratio breviter sic se habuit. Syllaba duarum vel plurium ultima nunquam apud Romanos acuebatur ,
ut diserte tradunt Quinctilianus I. 3 et Mart. Capella lib. III. At
penulti ina , quae in pronunciando erat tractim produce R da , quasi duas haberet vocales, dicebatur pronunciari sono In ne Xo vel Cir. cum flexo , cujus nota fuit Iitera U. Inversa. Ceteroqui quaecunque syllaba penultima , Sive ante- penultima , simpliciter in pronunciando paulum intendebatur . illa dicebatur acui, et Acutum
habere accentum , cujus nota fuit lineola ab sinistra parte , unda scribimus , Sese erigens Verbus dextram. Reliquae Syllabae, quae remissius pronuntiabantur , credebantur habere Gravem accenis tum , quasi in guttur subsidentem , et proinde ejus nota fuit 1ineola ab sinistra parte sese demittens Versus deXtram. Notis quidem istis veteres non multum reperiuntur usi, Sed tamen sonos ipsos, prout Vel intendebantur, vel remittebantur , istis appellationibus distinxerunt iam antiquis temporibus, ut eX Ciceronis locis , quae attulit Sanctitas , patet: postea Vero eos Grammatici etiam notis illis seu lineolis , uuas mSm OraVi , in Signiverunt.
Vide Mart. Cappellam lib. III.
Capite . de Fastigio, h. e. Accentu. Sciendum putem , Pronunciali O-nem factam olim secundum hosce Aecentias, et simul secundum ea Iitim Vel Productionem , apice itidem , quae erat lineola transversa. declaratam a multis, teste
Quinctiliano I. I. vel coraeptionem. Haec enim reddebant sonum vel duplicis vocalis , vel simplicis, nec quantitati metricae syllabarum Semper congruebant. Unde syllabae eiusdem quantitatis , aliae producebantur in pronunciando, alias corripiebantur. Veluti, Ungo
prima litera breviter dicitur , at Unctito prima litera longa prcmimus , ait Gellius IX. 6. addens itidem , Dicitio correpte diei. licet Dico producatur. Similiter ab ipso Cicerone traditum ait Idem ΙΙ. T. Praepositiones IN et C UN uerbis
aut vocabulis praepositas pro ei atque protendi, quum litera sequuntur S vel F , in alita autem
Omnetbus correpte pronunciari. Dicit
autem Cicero istic , si consul Veritatem , reprehensum id iri, at
si ad aures referas , probatum ἰ Ora tionem autem voluptati aurium dobere morigerari. Orta ergo fuit haec Pronunciatio non a Veritate, h. e. non ab ratione metrica, aut Prosodica analogia , sed unice avoltiptate avrium , quae nihil certae
rationis habet, et alia est aliis temporibus , aliisque hominibus. Quae et causa est , quare alii aliter easdem saepe pronunciarint syllabas, ut ex eodem Gellio IV. 7. et I 7. VI. Is . VII. 7. IX. 6 , etc. discimus. Sed et ideo nihil
illam . quae naud dubie mutata
est Saepe , interiisse nunc peni- tu S , pr a Settim quum . sicuti Nolae Accentuum, sic et Apice Vocalium , non ita invaluerint in Latini sermonis scriptura , Sed in scholis tantum Grammaticorum obhaeserim. Sed et accidebat aliquando, ut syllabae penultimae natura breves rn vocabulis plurium syllabarum accentu ta-
60쪽
acutum remansisse. Quare Vero magis acutus , quam caeteri , permanserit, ex eodem Ciceronis libro causa Poterit elici. Natura , inquit cap. 18. quasi modul retur hominum orationem , in omni uerbo posuit acutam Vocem , neque una plus , neque a postre u ollabamen acuto pronunciarentur. Sic Festus particulam Adeo secunda acuta e serri vetusta quadam loquendi consuetudine ait , ut distingueretur a Verbo Adeo. Verum tunc particula isthaec pronunciabatur, quasi duae essent Voculae , ex quibus composita est. Reperias
quoque illua in Vocativis in I
exeuntibus, Virgili , Mercuri, etc. Sed haec est vetuo Exceptio quaedam ab Regula, quam mOX e X Quinctiliano profaremuS, et quam etiam ipse Priscianus agnoscit, qui lib. VII. agens cle Vocativis Secundat Declinationis . diserte
ait, d buerunt hujusmodi Vocativi, id est, qui in I desinentes Penultimam correptam habent , antepenti Irimam aeuere. Hoc autem addit minime Iieere in hisce , in quibus penu Itimam , ait, acuimus. Rati nem ejus pronunciationis. hanc
dein reddit, quod ni Vocativi, Per Abscissionem ultima syllabae sint formati, quum Antiquiores dixissent Mereurie, Virgille. Ahscissionem autem non mutare I Aecentum perfecti Vocativi, qui est Mercurie , atque adeo servari in his Aeeentum integrum secundae syllabae. At quomodo iam pronunciabatur Nimirum medio sono inter Mercuri , et Mercuri. ut leniter quidem intenderetur vel elevaretur in pronunciando
secunda syllaba, sed breviter id fieret. Potest hoc imelligitulet illud , quod particulae, que ,
ve , ne , transferre dicuntur accentum in ultimas syllabas VO- Cum, quibus iunguntur, etiamsi breves illae sint. Proprium enim earum particularum est, ut ait Mart. Capella , d. l. acuere partea σxtremas vocum , quibus adjunguntur. Pronunciabatur ergo eX. g. suavdque , lignive , non suaveque, lignove , multo minus suave que, Drnove. Particulis autem his triobus adde Capellae ex ΜSto meo
quartam ce , et e X eodem emen datius totum hune locum sic leger Mutant aecentus adjunctis vocibusque . Ve . ne , ce , quum tamen complexiva conjunctio est que Ve, quum expletiva. Pessime et Sindi ullo sensu editur coniunctione Que. Ceterum quod Uossius. praeeuntibus licet Grammaticis quibus dam , in Arte Grammat. II. IO. putat Veteres in pronunciando
in Ex adversum et Aliquando simur et te tiam a sne acuis e , et Sequen
tem produxisse, id Vero qui, fac tum fuerit , haud satis Capio , quum utique nulla voκ in duas simul syllabas recipiat tonum , sicuti id et ratio promine iandi, atque ipsa auctoritas Veterum , nos docet: Quoia pertinet, quod et Cicero in Oratore c. I 8. et Quinctil. I. s. in omni voce utique acutam esse aiunt, sed nunquam plus una. Adde Mart. Capellaru l. eumque ibi sic distingue et lege , Omnis vox Latina , etc. habeat unum Sonum , aueaculum aut circumflexum r Duos autem acutos aut inpexos habere nunquam potest , graves Vero saepeoscit. habere duos potest Latina voX. Sequitur dein NoVa periodus , incipiens ab Acutum. Mox etiam pro Syllaba antepenultima lege Syllaba autem penultima. Quod vero una UOX pli res graves accentus habere potest , id Oritur eX eo, quod omnes syllabae praeter eam , quae aeuitur audcircumflectitur, gravem dicuntur habere accentum , quia .eMRν