장음표시 사용
771쪽
Plautus Bacch. q. S. Metus, ut hodie ne possini emolirier. Ne , Pro Non , dicebant antiqui, ut Saepe Terentius. In omnibus his locis, imo et sena per sparticula Ut accipitur pro quomodo , vel quemadmodum, ut cum dicimus, tars te , ut perficias , id est ita te oro , ut per facias. Hoc , fortasse durum videbitur iis , qui Latinam linguam ignorant , et aliter sunt imbuti; nos tamen haec latius alibi dis
dem , vel propinquae verbis M/-
tuendi. Sic post metus, Ovid. Metam Vll. 7r6. hsse metu 1 capit , ne Iura iugatia coniux Non bene ses-νasset. Post Pavor, Liv. XXIV. 42. Pavor ceperat militea , ne morti ferum esset vulnus Scipionis. Post. Pudor , Sueton. Alig. 94. e X tr. Reticere ipse genι turam Suam , nec velis D edere perεeuci iabat, metu ac Pudore , ne minor inveniretur. Et vassim post Periculum , Plaut. AS in. II. 3. 8. Havd pQ iculum est , cari. lnes ne foribus esti instantur , si istoc
exemplo tu Omnιbus respondebis.
Quorum idem est sensus, ac si diceretur, haud metuendum est. Nam ne eodem hic ponitur modo , quo post verba muttiendi. Res enim erat minime desiderara , jori ius cardines efringi. Pseudol. I. 3. 3 S. Non periculum est, ne quid recte monstres. uuae pussime legunture iam in optimis edd. per interrogarionem. Sensus enim est absolutus , et ni e quidem et non opuS Est, ut quis metuat, ne tu , Len O , bene quid suadeas, quum bene Suadere nec soleas nec possis. Sic Ci. cero Famil. XV. I. Ut Summum perieulum sit ne amittenda sint omnes hae pro lucta . pro Sulla. cap. I 3. Si Periculum esse PutasAet , ne ulli tin-qvam indicarent. Nepos Alcib. 8.Ptriculum est , ne immodestia mili
dro nostri opprimendi exercitus. Sic et i im pCst Didisus , Tacitus Hist. 1 I. 23. Disi au* paucitati cohortium, ne obsiditim lonxius parum lolcrarent. h. e. mutugus, ue tam paucae cohortes parum tolerarent longius obsidium. Et post Dubium hab re . Sallustius lab a. His r. in or Nione, lucri Licinii, An dubitim habetis, ne ossicere quid vobis uno an .n O per xentibus possit 3 pro An meruitis Nota hile e iam est. Quod apud Cicer. Famil. II. I9. duple X die occurrit post I reor, hoc modo : Verebar , ne id ita eaderet , quod
etiam nune vereor ne , antequum tu in provinciam venisses. exo de Pro'. vineia decederem. Uhi posterius ne
eodem sensu ponitur , Quo prius , ac si pio Xime a verbo Verebar penderet , ac illud totum , ne id ita caderet, abesset. At quum illud adsit, inter lectu inqUe sit inier verebar et poSterius Ne , atque hoc Ne cum seqq. perraue e vidca: irrad illa , Ae id ita eaderet, idcirco malim pene pro A e legere Ut an tequam, etc. Nisi putemus, CicerQ-nem ciκis e iterum Λι , quia pro xime sequitur parent 'US in , Cujus ultimum est ver hum k ereora Pro dare , quae hic disputavimus , Iatis potuimus Cl. Ursino , cujus Vide institutiones L. L. Secr. 8. cap. 19. pag. 469. at minime Cl Davitio , qui in Notis ad Cicer. TuSc. II. I9. Vulgatam et corruptam lectioin nem in Quinctiliano et Caesare re tinet, prate X tu plero rumove NS- torum , qua Si illi nunquam erras Verint. Si ita , tum utique ipse male rem gerar, quando eri conje , tura , praeter ΜStorum fitaem eme dat Caesarem , aliosque Atacto Ies. At si usquam a HStis in alia Om- nia disccdere licet, tum vero in
772쪽
Ne, post verba timoris, inculcant isti, mutare
significationem. Quid hi dicent mihi , si post GSequatur alia negatiot Cicero Atti c. lib. 9. Sed timeo, ne non impetrem: ibid. Jib. I. Unum Vereor,
ne Senatus , ProPter urbanarum rerum metiam ,
Pomptium nolit dimittere: ibid. lib. I q. Vereor ne nihil habuerit: Idem lib. 2. ep. I. Famil. Non
enim Vereor, ne non scribendo te expleam, Ibid.
lib. 6. Quibus literis intelleat , te Mereri , ne Sue-
eiusmodi locis licitum id esse debet,
in quibus a perpetuo ceteroquin Linguae et Analogia recedunt. Nam quid certi tandem habebimus in Linguae usu et ratione , si eadem plane phrasis et constructio tu contrarium prorsus accipia tur Sensum , et sine ulla certa distinctionis nota vel ratione modo affirmet palam , modo neget. Alia est ratio Singularium vocabulosum , quae per euphemian possunt analogice necti in cota rari, sensus speciem. Facillime autem in haephrasi corrumpi potuerunt HSti,. non modo quia Ut et Ne facile in iis inter se permutantur, sed et quia Latinae Linguae usus ab vernaculis prorsus hic discrepat, qua causa Librarii phrasin hanc ali. quoties videntur corrupisse , ad suarum Linguarum usum eam redigentes. Sed corrupta haec jam exul Stis melioribus reperiuntur ubique fere ab doctis Editoribus emendata , ut in superioribus ostendimus. Si unus aut alter locus supersit , in cujus corruptelam Conspirent M Sti, quos nunc ha hemus . et quos omnium Aucto rum non habemus aeque Vetustos et praestantes, illa nolle redigi in concordiam cum innumeris aliis locis, et perpetuo ceteroqui L. Latinae usu , id vero magis redolet morositatem quandam et perversum nihil ab aliis accipiendi stu dium , quam sinceram animi et iudicii elegantiam. Quicquid hujussit, certum est non Me tantum,
sed plerosqus v g die Eruditos, post
cognitam controversiae hujus causam paucissima illa loca, quae a communi usu recedunt, emendanda censere. Vide omnino Auctorem Gallicum Methodi L. L. Seor. I. cap. I. p. m. 326. 327. 28. Quae vero de me scribit Cl. Davisius , haud satis intelligo. Notat ille ad d. l. MStos suos et antiquas
Edd. Manutii , Victorii . Stephani , omittere prorsus particulam Negantem , nec immerito quidem. At quare non immerito si eadem sit .
significatio , si e dicatur Vereor
ut , sive Tereor ut non. Nam Subjicit: Haud tamen a iteram loquendi
rationem Vereor ut non Latinari esse negaverim , id quod Iecit V. C. Iac. Peri onius. At ubi hoc feci SNusquam certe scripsi , illam locutionem n D esse Latinam , Cujus ipsius tamen nulla atteruntureri empla , ne a V. C. quidem , nisi eri solis controversis Quinctiliani et Caesaris locis. Seo ici voluit forsan , certe debuit voluis e , me neutiquam censere , illam phrasin significare id cm , quod altera, Vereor ut, Significet , prout ille eam interpretatur apud Caesarcm et Quinctilianum. Nam pro eo, quod ex constanti analogia dicitur , Tereor ut id jam ferat quisquam Ue
ritus , ut hoatium impetum sustine
re Posset, ille in eundem plane sensum accipit et e X ponit , Vere frui id Non ferat, etc. Veritus , ut h. i. sustinere Non posset. Mihi , δε- teor , Secus Victetur et plerisque jam Eruditis. Neque vero ille suam istius locutionis Interpretati Ouda
773쪽
riores mihi redditae non essent. Sed in his, et sistulibus , Ne non , est, Ut, vel quomodo , vel gia eminadmodum. Terent. Adelph. MetuisIi , ne nou IIbι ι stud foeneraret. Martiat. lib. s. cap. 98. Numquid Galla times , ne tιbi non placeam ' Harum Vero Particularum usum sic explico: Si timemus fugienda dicimus timeo ne; si vero cupita , et optata, dicimus
1imeo ut, Uel, ne non ς ut, timeo ne paIer Peniat, quia nolo patrem venire r
robat, nisi uno et alienissimo
ibulli loco, in quo non Verendi, Metuendi, etc. Sed Terrendi Verbum Occurrit. Locus est IV. r. init. Te, Messala , caniam , quanquam me cognita vi tus Terret, ut infrina nequeant subsistere vires , Incipiam tamen et Quid haec , quaeso , fisc unt ad controversam phrasin et ejus sensum i Non percepit salis V. C. naturam et significationem locutionum , nec uistinguit satis inter finem et ellectum terroris . ac causam et materiam sollicitudinis, timoris , terroris. Etenim intelligi - . Iur istic adeo quum sensus Sir , ter Tet me Adeo VCl Eo tioeque . ut Hres nequeant, etc. Sic plane ipsum illud Vereor apud Cornel. Ne p. Attico, cap. 5 , Avunculum habuit dulicillima natura , cujus SIC asperitia tem Neritus est , Ut , quem nemo Ierre poster, hujtis dine ostensione ad Fum
mam senectut m retinuerit bene 'O-
Ientiam. Habemus enim hic quoque Vereor ut, sed tamen nihil hic iocus pertinet ad phraseos , de qua agimus, usum et Vim , quum Ut, non respiciat hic το Veritus est absolute prorsus Oolitum, sed το Sic, atque S deo 1ion nolet hic stietum vel desiderium aut sollicitam LX spectationem rei futurae , sed eme-ctum , ut in Tibulli loco ex terrore , ita hic ex reverentia ortum. Tanii est phrases et verba Veter umbene percipere et distinguere lCerte uehuisset U. C. attulis epotius loca . in quibus Temere notat metu assicere alicujus fu-ἔuxi in L Uc apud Horatium
Od. I. I. Terruit Rentes , grave ne tediret sa culti in pyrrhae , h. e. fecit, ut timerent, ne, etc. Ubi materia est et causa timoris Reditus istius saeculi. Sic Horrere Pro
. Eo magis horreo , ne illa ma 'tris res Λ os ceperint , quam Nos illas. Sic denique Sollicitiam esse, quod fere idem est quod Ueteri, etc. Cicer. pro Muraen. cap. 4 . quae cruciatur et solicitacst , ne eundem , filium paulo
post spoliatum omni dignitate conspiciat. Nihil ergo subsidii est in loco Tibulli ; certe aliis debuisset exemplis V. C. Suam Oppositionem , seu rejectam jam a plerasque et vere ab Sonam Sententiam , tueri. Sed neque ipse locutionis setius Vereor ut non u Sub , quocunque tandem sensa
adhibitus ex illo Tibulli loco
et phrasi Terret id me adeo, ut ncqueaut subsistere vires ullo probatur modo. Praeterquam enim quod plane diversae sint Iocuriones , nulla insuper contro Versia est de eo, utrum sost V yeor tit sequi e X L. Latinae usu possit qualiscunque negotio , etiam cum Verbis aut Nomini-hus C imposita. bi quas enim mihiumrmet, Neminem interventurtim, aur, Ti : id Negaturum, quidni si ac eo dubitem, responcere recte possim, Vereost, ut Aemo interveniat, aut P ereor, ut Titius, si acriter utaeatur, id Aeget.
774쪽
DE ANALOGIA SIGNIFICATIONUM. 737
illum venire desidero. Sic loquuntur qui Latine sciunt. Itaque Ne semper prohibet, dum longa est,
ut, ne facias, ne dixeris ἡ 3P) si vero postponatur
et brevi etur, alia vox erit, non eadem , ut, credisne
Eubitasne t me vero, cum diphthongo , Graeca vox
Vel in varias significationes distrahitur. Virgil.
Vel Priamo miseranda manus. Donatus accipit pro 'etiam : Budaeus in commentariis pro nam : Alii pro saltem. Ego dico deesse alterum Mel e nam haec particula sola poni non potest. Terent. Eunuch.
Hanc tu mihi νri vi, Met clam, vel precario , fac tradas: tolle hinc duo vel, et videbitur alia signiscatio. Cicero Q. Fratri, Sunt ista quidem Del
magna, Vel Potius maxima : tolle secundum mem-hrum. Terent. Phorm. Sumeret Vel joenore , Mel alio
modo. Persius , Vel dus, Vel nemo. Sed haec satis Erunt ad reliqua, quae multa supersunt , intelligendas Vide supra Cap. a. et in Cap. I. Voculas Neque, et Vel, et ibi Notas I g. I 6. 4 QUUM haec scriberem , ecce tandem quidam mihi objecit , in nominibus propriis , me obtinere non posse, quin ambiguitas , Sive , ut barbari vocant , aequivocatio , reperiatur. Petrus si quidem et Paulus
3o , Si vero postponatur . etc. Non semper in hoc interrogandi Rut quaerendi usu postponitur. Plautus proel. Aulul. v. 39. In
vicere vult, ne surreptum sit, pro surreptuin . Casina V. a. 26.
Quaero ne gladium habeat. Huc Tefero ferme etiam illa ; Cic. Fa- anil. Iv. 9. Captit illud est , ut ,
at ista vita tibi commodior esse videatur , cogitandum tamen sit , ne Rutior non sit. h. e. an sit non
stam ruta , quam altera; nisi tamen malimus τb cogitandum , hieraecipere pro metuendum , atque ita sequentia Ne non interpretari Eodem modo. quo post verba Metuendi solemus , quod forsan Varius. Disertior est locus Gellii I. a 3. cumprimis autem
naturamque illitio , quia res pror ceptumque esset , ne Dyox , du rus , inexorabilisque ait . h. e. ferox ne. Et V. 13. Etas ejus , qui arrogare vult , an liberis p tivs gignendis idonea sit , bonaque ejuη , qui arrogatur , ne insidiore appetita sint , consideratur. Liquet hinc non adeo esse opus, ut Variis tentetur conjecturis Livii locus XL. 49. Et primum quaesivis
ab eo , ne sibi liceret ac suis vivere 3 quum Praetor victuνum respondisset, quaesivit iterum , si cum Romanis militare liceret. Ponitur hie ne aibi ιιceret pro lice
retne sibi. Si vero mutari quid istic deberet, distinguerem tantum cum Sigonio. Et primum quaesiviι , a sono sibi ciceris, etc.
775쪽
in hunc et in illum proprie et ex aequo possunt cadere. 3I) Cui ego respondebam, Cicero, aut
Tullius, non esse nomina integra, sed partes nominis. Nomen integrum est Maccus Tullius Cicero ,
cujus frater Quintus Tullius Cicero vocabatur. Sed
quum ambiguitas non timetur , parte nominis contenti
sumus , ut Cicero dixit. Novi ego Salmantice fratres tres generosos, qui Antonii vocabantur, sed cum
distinctione, Majoris , Secundi, Tertii.
ploditur Grammaticorum Antisthrasis. Quid rei era
sit Antiphrasis , declaratur. AD nauseam usque repetunt indocti Grammatici Antiphrasin figuram : Parcas enim assirmant dici, quia nemini Parcant; et lucum , quia nemini luceat,
et hujusmodi sexcenta monstra. Sed ego illos hic , ut in aliis omnibus , in media luce caligare , vel potius
caecutire , OStendam. Ac Primum omnium vocem ipsam Antiphrasin ignorant: φρασις, enim non dictionem
et occurrunt aliquando in Historia Veteri duo fratres ejusdem praenominis, Veniti Appii Claudii , Servii Sulpieii , Mareelli. Uerum a Nominibus Propriis. quae , ut dixi, ex unius hominis arbitrio in singulis familiis
pendent , non recta ducitur con
sequentia ad Νomina Appellati Va , quae , quod significant, significant ex arbitrio et consentiente usu totius populi. Praenomina Romanorum, vel aliatum Gentium Nomina Propria. eadem, diversis tamen Hominibus imposita in diversis familiis , consideranda fere sunt, ut eadem, seu ii dem literis constantia , Vocabula Appellativa in variis gentibus et linguis ad res diversas significandas adhibita r qualia nonnulla retulit Sanctius capite superiore. ar cui ego respondebam. I De- huisset potius nihil respondisse. quam quod respondir. Nec enim
effugere potest, quin agnoscere debeat , etiam eodem integro nomine proprie diversos saepe homines ex aequo designatos :Ita omnibus nominibus M. Tullii Ciceronis, a VUS , pater , et filius,
M. Claudii Marcelli , Q. Caellii Metelli, . Fabii Μaximi, complures diversi sunt homines designati. Sed proprium apud Romanos nomen singulorum hominum . erat Pr uomen , ut alibi forte Ostendam. Illud vero coepit tan lem nor alium habere usum , quam distinctionis inter fratres. quor Im plures raro fuere uno praenomine insigniri. Sed tamen et hoc e X re maxime incerta. h. e. singuiorum hominum arbitrio, pendebat, uude
776쪽
aut vocem potius J D unicam Significat, Sed orationem , aut loquendi modum, ut Si quaeraS , an Opus habere , sit Latina phrasis, necne t Itaque si esset Antiphrasis quam illi somniant, aliter esset appellanda. s) Ego vero Antiphrasin esse non inficior, sed longe aliud esse οῦ quam quod isti opinantur , ASSevero: Est enim Ironiae quaedam sorma , quum dicimus negando , id quod debuit affirmari : ut, non mihi displicet , non male di urat, pro , Placet, et bene disputat. Ρlutarchi verba in Homerum haec sunt, κα
ση Mota νουσα , id est, antiPhrasis est sermo , Sic enim interpretor λεξn , ex Aristotele 3. Rhet. in principio ) contrarium , quam quod POSitum est , Significans. Confirmat hoc tali Homerico exemplo , Νeque hos x idens γνisus est Achilles. Voluit , inquit, contrarium significare, id est , videns hos , moestus fuit. Haec Plutarchus. Antiphrasin etiam Iulius Rusfinianus non inter Figuras verborum enumerat , sed Sententiarum : qui mihi tamen non placet, quod eam Latine vocari ait omissionem , ut , quum fingimus omittere ea , quae tamen dicimus. Virg. Quid repetam exustas Erycino in littore classes Atque haec de Nomine: minc Rem ipsam excuti
Si Ρlatoni credimus in Cratylo , et Aristoteli tertio
Rhetoricorum, qui Nomina simulachra quaedam et imagines esse asserunt Rei illius, quam imitantur et nominant, extremae dementiae fuerit , nomina per contrarium sensum excogitare. Quid enim putidius , quam rem aliquam vocari leVem, quia sit gravis,
vel obscuram , quia lucida sit λ Nec obstat illud Terentii et aliorum, Ehodum , bone Mir , id est, pessime. Nam haec mera est Ironia, quum contrarium signi-
a Ego νero Antiphrasin, etc. I De utraque Antiphrasi, Rhetorica hac , et illa Llymologica
Institui. Orat. IV. 13. II. qu utramque reiicit
777쪽
74o LIBER QUARTUs, CAP. XV, Lficamus : aliudque est tropum efficere, aliud nomina imponere : tum praeterea Ironia pronunciatione et
gestu indicat , quid velit , Antiphras s vero si esSet , ex usu significaret. Antiphrasin Quinctil. lib. 8. cap. 6. sub Ironia recenset. Aristophanis interpres in dic
tione σκολια , 2 negat dici verba a contrario sensu, sic, τοὶ γαρ seri το ευφηus ερον μύαλ αμβαν βαι , ου' μην του μ παλιν , id est, quin dura sunt, et male ominata Verba , transmutantur in bene ominata , non autem per contrarium. Interpres Nicandri illud Ho .neri, κυνας αργοός, exponit per euphemi Smon ,
id est , veloces ἰ quia αργος semper Piger significet,
Augustinus Dathus iam olim vidit, Grammaticorum
Antiphrasin vanum esse commentum : isque libellum
edidit , De nox em nominibus falso per Antiphrasin dictis. Ego ut illius diligentiam laudo , quod melius aliquid viderit , ita in etymo explicando longe saepe
ab eo dissentio , ut suis locis demonstrabo. Haec autem Sunt , quae ipse confutat, nomina , Manes ,
Lucus , Bellum , inficιum , Parcae , Ludus , Otium,
Caelum , Eumenides. Nos alia praeterea nonnulla curavimus refellenda.
:) Neflat diei Verba a contrario sensu. J Male id Auctor ex Graecis his quidem verbis elicit . . Mην, quae non Significant,
non dici verba a contrario Seu non per contrarιum i sed sicuti male ominata seu δ' enuncian
tur plerumque In ἰ:Is ominatis vocabulis, sic vicissim con fieri,
jicit ille Interpres istorum sententiam , qui putent m oeia νια dici mωλια n. e. difficilia ex contrario, quia sint facilia. Sie enim oboam ν fuisset enunciarum vocabula . , quod fieri negat. Eadem vero ratio prohibet . quo minus canes veloces a puellari potuerint vocabulo d rerioris ab natura sua significa-lio la , ἄρνοῦ, pigri , quasi minime pigri. Videtur potius id a
'. .e , quod νelocem, et album . et custodem notat, vel aliud essua τm , piger , Vel certe quandam tamen habere cum eo
significationis analogiam. Nempe αργbe proprie significat eum, qui nihil agit , aut nihil habet, quod agat , et ita uni alicui rea potest esse plane intentus. Hinc forte pro eustode positum uni rei destinato , qui proincte nihil agere videtur. Similiter κυνκ δε- γοὶ . quoniam Canes , si compa. rentur cum reliquis animalibris homini domesticis , quae Iumen ta a labore , quo hominem iu-Vunt , appellantur, canes, inquam, nihil pene habent, quod agant, et tanto magis discurrunt Veloces, atque ad sustodiendas aedes aut hortos semper fiunt PM
778쪽
I A Iet E s dici affrmant , quod boni non sint , Ira idque testimonio Servii confirmant , qui 3. En . de Polydori tumulo sic inquit , Marus animiae
Antiphrasin e nam Manum , Bonum , unde Mane dictum ς ut Eumenides, Ρarcae, Bellum , Lucus. A lii
Manes ducunt a manando , nam ian/miabus plena sunt omnia inter lunarem circulum. et terram , Unde
desuunt. Alii Manes Deos infernales putant. Hactenus Servius. Augustinus Dathus a mantasi Graeca dictione, quae furorem aut insaniam Significat , deducit , vela mano: Ait enim , Manare non tam aquarum entium , quam Solis Proprium esse in emittendis radiis ς unae mane Orrginem Fia sisse , quod in ea
diei hora Sol manare ιncipiat. Sic ille. Sed longe aliter se res. habet. Varro De ling. Lat. Antiquι , ait, Bonum dicebant Manum. Nonius Marcellus, Manum, inquit, dicitur Clarum , unde etiam Mane, post tenebras noctis , diei Pars Prima ς inde Matuta , quae Graece Leucothea: nam inae Volunt etiam Deos Manes appellari, id est, Bonos ac Prosperos. Festus Pompejus , Manare , inquit, antiqui dicebant , cum Sotis orientis radii splendorem jacere coepissent , a quo et dictum putabant Mane. Alii dictum Mane putant ab eo , quod Manum Bonum dicebant di et paulo post, Mane a Diis Manibus dixerunt: nam
Mana Bona dicitur ἰ unde et mater Matuta et poma Μatura : et rursus, matrem Matutam antiqui ob bonitatem appellabant , et Maturum, idoneum esui ,
et Mane, principium diei , et inferi Dii, Manes,
ut suppliciter appellati bono essent. Vides Festum , propter codicum depravationem, Sibi non constare,
rael. autem Album porro notat , quia is color est pre- Usque rebris natCr 'lis , non arteiaeius , Dullo , seu iraω , elaboratos. Sic enim et Aper dicebatur qui erat it cultus, et Argentum, quod erat iuicctum, aut Den signatum.
779쪽
nihilominus tamen elicimus ex illo, Manes a mnum. quod est Bonum , deduci. Acron in Horatium, Dii Manes , dii Boni ; a Manum , quod est Bonum. Antiqui animum a corpore sePerabant , Manem Deum nuncupabant. Haec ille. Cic. 2. de leg. Deorum Manum jura sancta sunto. Sed nullus esset finis, si quae de Manibus , Lemuribus, atque Laribus, Sunt disputata a Platone , Plotino, Porphyrio, Psello', Proclo, Apulejo, coner in medium afferre: nam nullus fere cum altero convenit. Divus August. lib. 9. cap. II. Civitatis Dei, Plotini sententiam sic proponit, Dicit quidem, et animas hominum Daemones esse, et ea hominibus feri Lares, si meriti boni Sint; Lemures, seu Laryas, si mali ἰ Manes autem Deos dicι, quum incertum est, bonorum eos , Seu malorum esse meritorum. Sic Augustinus. Apulejus de Deo Socratis, posteaquam , quid Genius, quid Lemures , quid Larνα sint, explicuit, subdit, Quum
Fero incertum est, quae cuique eorum sortitio eisnerit,
utrumne Lar sit, an Lama, nomine Manium Deum nunc ant, et honoris gratia Dei Docabulum additum est quive , quum eos DeOS VPellent, qui ex eorum numero , juste ac Prudenter Vita curriculo giabernato, . fanis et ceremoniis vulgo admittuntur; ut in Boeotia,
Amphiaraus ἰ in Afraca , Mopsus ; in AE PIO , Osiris p atius alibi gentium ; MEsculapius ubique. Haec ille. Hinc natum est illud vulgatum in sepulchris, quod a multis , quid sit, vid. D. M.
hoc est, Diis Manibus Achillis: putant enim seri
pulchrum dicari s 3 ) Diis Inferis. Quare nostri.
Christiani, ut felicius Ominarentur. , emendarunt, Seu Corruperunt potius sic :
780쪽
Sed , Diis manibus Achillis, aut inacis, idem
eat, ac si dicat, isse Achilli sacrum , aut Genio Achillis. μ f Liv. lib. 3. Tribuni instare Claudio, D ut collegae Deos Manes fraude liberaret, id est , M animam defuncti. J D Postremo nemo mihi melius, quid sint Manes, explicasse videtur, qu3m PomP.
Mela lib. I. quum de Augilis Nasamonibus, s id est, arenosis ) loquitur , Auplae , inquit, Manes
tantum Deos Putant; per eos deierant, eos ut oracula consulunt, pracatique , quae volunt, ubi tumulis inciabuere, pro responsis ferunt somnia. Quae Verba
sumta sunt ex Herodoto in Melpomene, quum de Nasamonibus loquitur, in hunc modum: Iureyurandoae Diνinatione tali utiantur Per eos Viros , qui justissimi atque optimi apud illos fuisse dicuntur, jurant, illorum sepulchra tangentes: ἀνinant ad Suorum accedentes monumenta ; et illic , ubi preces Peregerunt, indormiunt; ubi quodcunque per quietem insomnium viderunt, eo utuntur. Mela itaque Vocavit Manes , quod Herodotus justissimos atque Optimos post mortem. Plinius , quum haec a Ρomponio accepisset , sic mutavit, Augiliae inferos tantum colunt. Rursus a Plinio Solinus , Augiliae vero solos colunt inferos: quam recte mutarint, ipsi viderint. Obscuro
dixit Virgilius AEneid. 6. v. 742. Quisque suos patimur Manes. Quod sic explico; quemadmodum qui alios Iaeserunt,
aut necaverunt, patiuntur Lemures et Larvas interminibus nasci credebant, appel- Iabantur . illi defunctorum dice-hantui Dii Manes. Hinc Manes Deos violasse dicitur Canis , qui humana us derat ossa, apud Phaedrum fab. a . Ceterum Dii Maues simpliciter et absolute memorati notant plerumqne Deo : Inferos, seu multitudinem allam animarum vel Geuiorum
in inferis locis conjunctam. FIO-
ru S. I. II. Devovente Pontifee, Diis se Manibus consecrant. Suet. Tib. II. Terram Matrem , Deos que Manes Orabant , ne Mortuo aedem ullam , niεi inter impios , da rene. Pompon. Mela III. a. AE ternas esse A nimas , Vitamqvo alteram ad Manes.