장음표시 사용
121쪽
ταμένην πδεραν, προις αἰωρεAαι καὶ φέρεται μυρίως πιρεφομένη χρυσ&ῖς δεύσεσιν οὐρανον. Hinc Neepi μυρίαις. 97I. Libri αναμ-ω, praeter II. in quo mi ἀναβοασωμαι. Porsonus ex schol. Aristophania ad Plui. 639. ἀναβοασο ιαι posuit, quo usitatissimum tragieta metrum in inusitatum mutatur, uia ubi ia-terpretans, quod scholiastae recie ἴπως signifieare volunt. 972. Vulgo γέροντι πατρὶ Ἀνταλ P. Aug. d. γέροντι πατέρε. Mose. d. Flor. 6. 9. IT. I8. 2I. 34. Aug. b. e. πατρὶ γέροντι. 975. Libri To nτανόν. Einendavit Porgonus. 977. Ald. Flor. 10. e eorrectione Onότε. ceteri ετε, labante metro seri alum a Brunchio et Porsono. 98I. Ald. Γεραστίαις, Arma saepius obvia. codicea, ut videtur, consentiunt in Γεραιστίαις. 984. Legebatur ἐμοις, interrupto numero iambico. Duili od by Cooste
122쪽
λόχευμα ποιμνίοισι Μαιαδος τόκου,
ἐπιαπορου τε δρόμημα Πελειάδος εἰς ὁδὸν αλλαν πιυς μεταβάλλει,
986. De Mus avii apnientia Porsonus eum Brunckio χορον αποι ινιοισι posuerunt v. 988. post ὀλοον, vitiato systemate iambico et contra omnes libros. 988. Multi Gild. male semel 989. Libri Ar ρέως, quod correxit Porsonus. Deinde Ven. b. eum aliquot eodd. ιππο ια. RHcie libri teteri ιπποβοτα. . 990. Vulgo το πτερωrόν. Multi codd. τό τε πτερωτον. 99 I. Pol sonus αλιου restituit pro iaελιου vei ηελίου. 993. Reete ab Heathio repositum est προςαμιοσασα. Quod Porsonus in plerisque Mas. et Aldina esse ait, μεθαρμόσας, error est. Habsent Ald. et M ss. προςαρμόσας. Neque in seboliis quod iis Matthiae tribuit ρογαρ ιοσασα invenio, nisi in lemmate, quod tamen pro explieation 8 habendum esse ex metaphrasi ad v. 970- I 4. apia paret, in qua legitur Προςαρμοσασα, &σι τοὐ μεθαρμοσασα καὶ μεταλλάξασα. Aliquot codices turbato verborum ordine προςαρμόσαο ' ονρανου, quod mire infelix metrorum iudex Matthiae non dubitavit recipere.
123쪽
997. Libri: τωνδέ τ' ἄμε*ει θανάτους θανάτων, male inier- rupto anapaestis systemate dactylieo. Scilicet exciderat αεὶ post αμείβει, quod resti ini. Dubilant autem seholiastae, qui ἀνιείβειν dieitur utrum Iuppiter sit an Mercurius. Iovem intelligens Matthiae impedi-lam et contortam interpretationem protulit. At notiti nativi sunt δειπνα et λέκτρα, quae Atridarum θανάτους θανάτων αμε 'ειν dieuntur. I 1. Libri ξλυθε. In Mose. d. supra seriptum ut ridi onus eum Branckio acripsit. I 2. Vulgo: δηιων πολυπονοις ανάγκαις. Mose. d. Ven. b. πολυστονοις, ut Kingiua Midit, quod ita legisse scholiastam metricum intelligeret. Flor. 2. δηι υν σύν πολυπόνοις ανάγκαις, quod videtur ex interpretalione adiecium, quum in se liis legamus: πολυn ονοις. λώπει ' συν, σουν πολυστονοις ανάγκαις. Si a poeta prosectum
esset συν, aptus elaudpndo aystemati esset trimeter catalecticus, πολυστονοισι συν δυειων ανάγκαις. Sed qlium interpretis esse videatur, alius putandus est nec minus usitatus in fine stropharum versus positus fuisse: πολυστονοισιν δομων ανυγκως. I 003. Omissum vulgo σὸς praebuerunt Florentini omnes, Guel LVen. a. b.
1004. Hesyctius: κατακυρωθεές. κατακριθείς. Ηaee etiam in s ollia leguntur. I 006. Libri: ἰσαδελφος ανξρ IMνων νοσερον κωλον 'Oρέστου. Porsonus ex Heathii coniectura reeepit ορθῶν, quod merito miratus Elmstetua ad Herael. 6I4. eoniecit ἐξιθυνων, delendumque cenauit 'Oρέστου, quod omissum est in Flor. 2I. 34. Sine dubio reetam viam ingressus ret Elmst eius, sed de ἐξιθυνιὼν dubitare licet. Mihi veri similiva videtur adverbium excidisse, ut naus vel ατροι ἰθυνων
124쪽
I 015. Ald. Ven. a. b. aliique codd. φέρειν ο' ἀνύγκη. 0misit pronomen cum Κingio et aliquot codd. Porsonus. Aptiua videtar apr. vari, quoniam de sola Electra loquitur Orestea, ipse paratus ad serendam inevitabilem sortem. I016. Libri r καὶ πῶς σιωπω, φωκ .Qορῶν θεου τόδ' οὐκέθ' ἡμῖν τοῖς ταλαιγμόροις μέτας Transposuerunt editorea signum interrogationis post σuums. At ita non aeripsit Euripides: narram enim Eleetra Oresti videretur moriendum esse. Interpunctio quidem veterum editionum recte se habet, aed in scriptura vitium est. Reponen-Disiit o Gle
125쪽
εἰς δάκρυα πορθμευουσ' υπομνησιν κακῶν.
dum erat quod iam Musgravio in mentem venit: καὶ πῶς σιωπω, φέγγος εἰςορῶν θεου τυδ' -κέθ' εμῖν τοῖς ταχιαιπωροις μετον. Nam sententia eerte hare inesse in verbia debet, reddideruntque earutaee duo aeholia: καὶ πιοῦς σι ησω, ἐπεὶ οιώτι μέτεστιν ἡμῖν τοῖς ἀθλιοις βλέπειν τόδε τὸ φῶς του ηuoim: ἐπεὶ το φῶς τουηλί- ου μέτεστιν ημῖν τοῖς ταλαιπώροις. Illud tamen dubitari potest, utrum ρυτον scripserit poeta, an ει γ' Ορων μέ α. Praetuli id quod et elegantius videbatur, et ad gententiam rectius: nam εἰπερ potius quam εἰ γε die adum erati I 018. Quod legebatur, συ ει η μ' αποκτειν', etsi recte dieium est, si aequentia spretantur, tamen quo modo ad praecedentia apte responderi potuerit pronomine in principio collocato, non aluaret. Flor. 2. bonus e 14ex, μὴ συ μ' απόκτειν'. Unde seripsi μὴ συ γέ si' αποκτειν'. Tum libri plerique υπ' Ἀργείας χερός, sed Flor. 2. I 0. 33. Tagr. Ven. a. απ' Ἀργείας γερός, quod praestare iudicavi. πι- ρὸς interpretantur glossalorea uno τῆς των Ἀργείων δυναστεως. Mihi videtur χειροτονησις intelligenda. I 020. quinque eodiere ιδ τλῆμον, quod in aliis ut diversa lectio adseriptum. IMI. Ven. b. σ' ἐχρῆν. 022. In Hais. Aug. d. omissam eat μοι, pro quo Taur. Ven. a. μου. In Mosc. a. Aug. e. ad πιριβαλIὶς adseriptum γρ. προς. Id ad talem aeripi uram videtire pertinere: μὴ πρὸς θεῶν φιε προς - λης ἀνανδρέα. Νam in Aug. e. μοι sic scriptum est ut nescias νεοι an μη sit, in Ven. a. b. autem est ανανδρία.
126쪽
1026. Exilis mussa est, qua ElmsIehia ad Med. 326. not. 5.seribi volt bat δει δὴ βρυχους. I 027. Cant. Flor. 6. Ven. a. θίγειν. Aug. e. d. Flor.
1029. Libri: υβριπιια- τον Ἀγαμέμνονος γόνον. Seholiastes: γράφεται καὶ δε ιον. o prω γὰρ και Καλλιου ἔρατός φησιν ωρωτοφανη γράφειν. Tacent critiei, et Matthiae ne inentionem quidem fecit Ieetionis Aristophaneae: quae pisi vix euiquam probabitur, lamen ostendit falsam visam esse giammatico alteram scripturam. Non enim opinor sentiebat, ut seboliastes ad v. 81. qui ibi τυν inti/ιε- ινονος γονον interpretatur τους παῖδας του 'Aγαμέεινονος, sed eensebat verba ista et illi e et v. 314. non posse nisi de Oreste intelligi, eoque hic, ubi de se loquitur Electra, usurpari non potuisse. Illa quidem dicere debρbat τὴν ' αιιέμνονος γονον, nec dubitavi id repo.
nere. Navi anapaesto recentior tragoedia in nomine proprio locum eoa
cessit, etiam ubi evitari pes ille poterat. Vide ad Soph. Philuet. 794. st infra v. I 538. Ut hic loculus est, ita etiam in Iph. Aul. 794. 800 δια si τὰν κυκνου δολιχαυχενος γονον. I ide ad Viger. p. 930. 1030. Vulgo: ἄλις τὸ μητρὸς αἷμ' εχω si δ' - κταν o. Prioroni horum partem in v. ἰου habet etiam Thomas M. Ssd Ash. I. Nosc. a. d. Flor. 17. 25. 34. αλις τὸ μητρὸς tisi '' ἐγω δέ o 'ου κτανῶ. Hane scripturam recepit Matthiae, quia vis non possit esse isse in σέ, quasi dicat Orestes alium quidem interficiam, aι non te, sed in pilitia persona, cui opponatur αλλ' αυrόχειρι θνησκε τρε nio: nam quum librarii errore vorbis transpositis scriptum esset ἐγὼ si δ'ου κet Mis, quod in Cant. L. Guel f. Flor. 6. 9. IS. 21. Aug. c. in. veniri, mutatum esse ἐγευ in ἐχω. Contra Porsonus, speciosam quidem istam seripturam esse fassus, tamen merum errorem esse, quia
127쪽
ω φίλτατ', tis Ποθεινὸν γ διστόν τ'
ἐγὼ si δ' in aliis libris sit, liquere ait. Uterque salsa ratiocinatione usus isti Matthias enim non vidit a lesse id ipsum, quod ad oppositionein requirit: nam quum Orestea dicit αλις τὸ μητρος Dis ' εχω 'si δ' ου κet ενῶ, quid est iii aliud, quam matrem insemeei, ιε Nero non inιerfleiam 2 Porsonus autem quum ἐγω si δ' oti pro mero errore babuit, non cogitavit id non minus recte dictum e P, quam in Sophoelia Aiaee v. II 6. τουτό σοι δ' ἐcio ιαρ. Itaque sic potius si aluendum est, ἐγὼ di σ' οὐ κτενεῖ aeripium ab iis esse, qui isti συ -ν Ele-etrae ἐν δ opponondum esse censerent.1032. Aug. d. ξιφος, quod fuerat etiam in Aug. e. in quo correetum est a prima manu. I 034. Male post τόδε dixi inguebatur. Meliora scholiastes docere
σω circit. Briinckius ex Musgravit coniectura υρτι. Porsonus ex II. ηιι , ut v. 10 17. Id Matibiae ad ταλαιπωροις superscriptum in Guel . interpretis esse videns e Lobeckii eoniretura ad Al. 6II. 610.ed. ait.) υμφοῖν dedit, sequi ae illum debuisse dicens ei iam των πα-
128쪽
λαιπωροιν scribendo. Sed poenituit eum postea, quod nulla vis sit in eo, quod duo sint, non unus vel plures: itaque τάδε προς φθέγματα nυρεστιν amyὶ τοις τωλωπώροις dixisse Euripidem videri pro παρεστε τοῖς ταλαιπωροις, quia summam calamitatem significare voluerit, quae circumdet hominem. Ter in his male abusus est acumine iudieii sui vir doctissimus. Ut a postremo incipiam, torta est quam protulit interpretatio. Nam τοις ταλαιπιυροις nihil aliud quam de mia seris signifieare potest. Blandis appellationibus quoniam praediratur aliquid de iis quos quis appellat, diei illae quidem possunt προςφθέγματα ἀμφι τινι: sed languet id tamen mirum in modum, quia non quidpr ieent de se, sed quod praedirant et testificantur caritatem suam spectatur. Deinde quid hoe est, quod nullam vim in eo esse ait, quod duo, non unus vel plures sint ι Id sic recte obiecisset, si haec uni. verse de quibusvis hominibus dicerentur. At ubi non est nisi de duobus sermo, quid est quod illi non aiat duo vel ambo dieendi Ιmmo ubi quidaeque in utrumvis cadere dicendum est, necessarium est id uirique, eoque ambobus eonvenire dici. Denique quum, si ἀμφοῖν, etiam τοῖν τειλαι Πεύ- ροιν se scribere debuisse arbitratus est, non cogitavit, seu dativus seu genitivus sit πιμνοιν, recte adimium esse τοῖς ταλωπώροις. Νam si dativus est, recte per appositionis figuram additur τοῖς ταλωπώροις. Disserunt enim ἀμφοιν, τοῖς ταλαιπώροις, ambobus, qui miseri r m , et Φι φοιν τοιν ταλαιπιυροιν, ambobus misma, in quo haee in unam sunt notionem coniuncta. Sin genitivus est, id quod ego quidem verum esse puto. alloquia amborum, h. e. quibus ambo se mutuo appellent, intelligenda sunt, et n--τιν ad solum τοῖς ταλαιπώροις reserendum. Itaque αμφοιν reeepi. 1045. Aug. d. τεχνάσματι, superseripio a. Ven. b. ἐν κέδρου τε νά--ιν. Iou. I 049. Hos versus Mose. d. tribuit Oresti Tretrae sunt, et reviri in ceteris.
129쪽
υμοια πρασσειν τοις ἐμῶς τολμήμασιν.
105I. Vulgo ηὐλαβεῖτο. Ven. a. eum aliquot aliis codd. ευλα- βειτο I054. Ad πολει in Flor. 6. Ven. a. adscriptum ra. πατρος.I056. H. βουληριασι. Aug. d. βουλευμασι, uterque adscriptore. τολμήμασι, quae est teterorum librorum aeriptura. 1058. Aliquot eodd. κπιθανον ων. I 0. Mosc. a. Flor. 2. II. 34. omittunt δ'.I 4. L. Havn. Aug. c. ἐτωρuας, ut Porsonus aeripsiti . I 5. Flor. 2I. pro vulgato σήν. In Aug. . d. ad σην Ad Diuitiaco by Corale
130쪽
geri plum γρ. συ. Hoe recipiendum duxi. Nam etsi hie Pyladae matrem intelligi apertulli est, taliten, si distincte additur suam, male convenit, quod Pylades respondet, συν σοί γε κοινῆ.1 6. Interpungebatur: συν σοι γε ' κοινῆ ταυτα καὶ πάσχειν ιιε δεῖ. Nulla interpunctio est in Aug. b. sed in Aug. c. post κοι- νῆ, in Mosc. d. post ταυτα. Recte Matthiae: ξυν sol γε κοινῆ 'ταιτα καὶ πάσχειν με δει. Ac ταὐτα praebuerunt septem eodices.