Euripidis Tragoediae recensuit Godofredus Hermannus Orestes

101쪽

758. Reserunt haec scholiasiae ad Cleophontem, de quo infra v. 889. 759. Cant. βουλε aικτ' αν, quod ad βουλευσαίατ' αν serre sensit Porsonus.761. Flor. 2. Havn. Aug. d. ἐπραξας. 762. Porsonus ex Brunckii coniectura μὴ Ου λυμ-l o' μιιενοι, quod sit v reor υι is Oinι placide aeeepturi. Id vero μη Ου δἰδωσιν Momνοι dieendum fuisse monet Schaeserus. Recte libri, non Duili os by Cooste

102쪽

habentes oυ. ΙIoe enim dieit Pylades: vereor ne te liberare sint a eepturi, quippe ultro te ad supplicium osserentem. 763. Ald. et pars eodicum δειλον, pars δεινον. 765. Iulgo si oλοντι. Ilulti eodd. μολοντα. 767. Servavit Porsonus signum interrogationis post xλθω, recte Duili by Cooste

103쪽

deletum a Brunehio, sed male explieante. Vere selioliastes: καὶ δῆτα ianέλγω. τα στε βουλευτικα ρυτα Dποτακτικου λέγorem. Est enimeonsilium eundi capientis: aι ergo eam. Pro γοῖν Ven. b. γαρ, quom admodum seribi volebat V. D. in Gnsuris Edinburgensibus lase. XXXV li I. p. 480. non usurpatum essε tragicis γουν eontendens: euiusmodi observatio ipsa natura sua inanis est. 768. Hune versum, qui in libris post illum, O. και τὸ πραγιιώγ' ενδικον μοι. II. τω δοκειν ευκου ριονον, positus est, Boissona.dus emit Κingio ex sententia Morellii suo loeo restituit. Non speuii sunt Brunehius aliique, aeeuri, si in singulis verbis metrisve nihil OLsendat. 7G9. Ald. Par. A. Tauri Aug. d. Flor. Io. 33. Havn. τὸ δο- κειν εiχου ειυνον. ceteri τψ δοκεῖν, quod glossatores eta δόξη interpretantur, ut alteram seri plura in alii ro vosιiέεσθαι καλῶς λεγειν. liuod Branckius ex conieetura sua posuit, τυ γε δοκειν, non est ab Euripide seriptum. Trio δοκεῖν aliquid contorti habet, vidi turque pariter eorrectoribua deberi. Quare quod Bam ius dedit τὸ di δοκεῖν

770. Vulgo καὶ τις ἄν γέ μι' olκrίσει/: Brunaius sublata ia. ierrogatione κωὲ τις restituit. Ven. b. di habet pro re. Mose. a. μή EURIPIDIS Orestes. 6Diuili od by Cooste

104쪽

ιτεον, ως ἄνανδρον ἀκλεως κατθανειν.

-κουν Ουτος Otiυνος ρογας. olκτίσειε. Nescio an scripserit Euripides καέ τις αν μ' ἐμοιο σειε. Defendi tamen vulgata potest. De ἄν γε dixi ad Phoen. I 223. et ad Soph. Ai. I 318. 773. Ald. τουτ'. codd. ταῖτ'. 774. Libri δάκρυα γουν γενοιτ' ἶν. Seholiastis: τὸ γουν ἐνταυθα ερεπασιν του γαρ ἐχεε, ως τερ καὶ ἐν ποιήσει καὶ ἐν λογογραφέα ευρήσειe. Et acribi, iussit V. D. in eensuris Edin. burgensibus: v. ad v. 767. Duili os by Cooste

105쪽

ουτος οἰωνος μέγας reserendum. Ven. b. eum quindeeim aliis eodd. χρονεο γαρ κερδανεQ. Sehuliasiae haec sic interpretantur, ut luerum facere dieatur Orestes, quod dilatura sit Electra lamentationem, nee malo omine eventum proseelionis impeditura. At haee et inutilia sententia est et parum diversa ab eo, quod modo dixerat Pylades. Recis glossator: δια του χρόνου, ξγουν συντο/εως ποοευθῆναι. 776. Pro αυ λέγεις eodicea nonnulli ἀγγέλλεις, quod in Mose. d. emendate Ecriptum αγγελεῖς. 6. Diuili od by Cooste

106쪽

ευλαβου λυσσης ροταπειν τῆς

108쪽

οἰκτρο ἔατα θοινψιατα καὶ σνύγια γενναίων τεκέων. Nihil varia. tur, nisi liuod inetri ignoratione Triclinius in K. χρυσέας et οἰκ- τροτατα τε, Porsonus autem χρυσείας scripsit, quodque Flor. 10. υρνυς ερις, et Taur. Tακταλίδεσι. Flor. IT. Ἀνταλέδαισιν habet. At non modo dura est ad ερις appositio θοινάματα et a pύγια interposito Tανταλίδαις, sed etiam hic versus daetvlieus, ῆλυθε Tανταλίδαις, alieno numero perpetuitatem turbat numeri Gluconei, quem integrum servant quae istis verbis in antistrophe opposita sunt θανά ου

γὰρ ἀ/ιqὶ φόβω. Displicet nunc, quod in Elem. doctr. met r. p. 548. conieci, οποτε-οῦρις αρνος υπερ ηλθε Ι'ανταλιδαις, nousolum quod id Euripides χρυσέας vaἐρ ἀρνὸς ερις scribere maluisset, sed etiam quod scholiastes nullam in suo codiee praepositionem fuisse

indieai: ερις τῆς χρυσῆς ἀρνὸς, ξγουν υπερ τηὶς χρυσῆς ἀρνος. ἶρις γάρ τινος λεγμαι καὶ ὴν αυτος πρός τινα, καὶ θὴν

ἐρ*ει τις πρυς αντον, καὶ ἐρίζου-ν ἔτεροι περὶ taurov. Nisi sorte haec defensio est expiincti υαερ. Quod si non imiρ vel ενεκ' excidit, suspicari debebimus aut pro ξλυθε aliud verbum positum fuisse, idque sortasse activum, quale ἐπόρευσε, ἐπίκρανε, aut, quoniam ni bilest eur ηλθε non genuinum putemus, excidisso duas ante ηλθε sullabas, quarum prior a vocali inceperit. Ac sane lenior appositio erit, si hoc sere modo haec scripta fuerunt: onoτε χρυσέας ἶρις αρνὸς ὀλο 'ηλθε Tυνδαρωαις οἰκτρoraria θοινάμαzα. L i in re dubia, fialis duxi restituto ἐλθε omissionem asteri seis indicare. Ceterum qui inie.

gris vocibus finiri versus volunt, meminerint velim, quos ipsi versu vocant membra esse unius versus, qui si ex multis eiusdem generis membris compositus est, nomen habet systematis, re ipsa autem unii. est longus ve Sus.

MI. I ulgo τέκνων, quod eorrectum est ex mullis codicibus. 802. K. ενθεν ex inutili emendatione metriea Triclinii. Mi,. Libri τοινειν. Porsonus τεμεῖν, quod metri caussa necessarium putabat.

109쪽

τίς νόσος η τίνα δάκρυα καὶ

807. Mose. a. Guel . Flor. 25. Aug. b. εαλάνδευτον, quod, ut ex scholiastarum adnotationibus apparet, posuisse videntur quibus auda- eius dietum videretur μελάνδετον. Recte vero unus illorum: no ara δέ εἰσι τα τοιαυτα συνθετα, οἷον κελαινεφἐς αἷμα ' ου γωρεγκειται το νέφος οἴτω καὶ ἐνταυθα τὸ δεδέσθαι Ουκ εγκειται.

809. Libri ασέβεια μεγάλη, adscripto in Ven. a. ποικίλη quod K. ex eorrectione Triclinii habet. Μαινολις scribendum esse ad Or.pbei hymn. XLV. 2. pag. 309. monuit idque postea etiam Porsonum repperisse testatus est Dobraeus apud Κiddium p. 201. 8II. Ven. a. b. eum Ald. et plerisque eodd. Θανατου γαρ αμ- φὶ φόβου. K. Flor. 6. s. θανατου δ' ω επὶ quod eum Branehio recepit Porsonus. Ea vero Triclinii correctio est. Γαρ refertur ad illa, ad quae redit chorus, quast sunt in fine strophae: Oct εν φονου φόνος ἐξαμείβων δι' ἀματος οὐ προλεωει δισσοισιν ' τρειδαις. 812. Ρro vulgato ἰαχησε Porsonus Iu νοῦσε seripsit, quod etsi

non plane necessarium erat, tamen, quia etiam in strophico versu anapaestus est, servandum duxi

814. Ald. Flor. I 0. 33. Turn. Ηavn. Ven. a. b. κτείνων σὰν ματέρω . Celeri κτείνων σην ιατέρα, praeter K. in quo ex pessima correetione Triclinii κτείνων γε ιιατέρα scriptum. Hoc prae mei ritura sententiam parvi aestimantes receperunt Brunculiis et Pursonus. At σαν quoque non solum metri indicio, sed etiam quia languel, alienam manum prodit. Scilicet interpungebatur sie: τέκνον, ου τολιιας οσια, κτείνων σαν ματέρα ' Πατρωαν τιsιῶν χωριν ἐαανω ps δυςκλειαν ἐςαιε Εrat vero di pro inepto isto σαν vel aην ponendum, graviorque realituenda sententia mutatione interpunctionis. 817. Si haee, ut putabatur, opodus est, certe existimanda est ex

Diuitiaco by Corale

110쪽

proodo et antistrophicis constare, quando, ut iam ab Seidlero Obseiva. iuvi erat, de responsione vix dubitari potest. Si non est epodus, no. vasse censendus est Euripides sorinam stasimi, ut iitreodum interpone. ret antistrophicis. Quomodo scribendi sint versus, indicavi in Eleiii. doctr. iueir. p. b. I. Ald. et M . δάκρυα και praeter K. qui δάκρυ' ἰ, quem cum Brunctio Lecutus est Porsonus. 819. Libri ιιατροκτονον. Sehaeserus acribendum putabat /ιατρυκroa ον, id ut esset ιιητρος φονευθεισης αΓια. Magis poeticum est ριακροκτυνον, quoniam ahια eliam caedem signiscat. 820. Ald. et aliquot eodd. oti ν, οἷον ἐργον. Multi semel οἷον. l. oLν Oςτ' εργον. Scripsi OAν or' εργον.

822. Legebatur Gmνισε.824. Biunckius et Porsonus eum Ald. et plerisque codd. 'Aγαμεμνονειος παῖς, Sublato omni numero. Ven. a. et quattuor alii co . dices ' ala si νονιος παις. Mutavi ordinem verborum eum Spissi ero. 826. Ven. b. et aliquoi codd. χρυσεοπιγνίτων. Ceteri libri χρυσεοπηνητων. Scripsi χρυσοπηνητων. 828. Vulgo πατρε ιων παγέ ων ωμοιβαν. Aug. d. Havn. atque, ut videtur, Mose. a. πενθέων, adscripto γρ. παθέων. Hi ne nis λέων πατρω υν ωμοιβαν restitui.