Leipziger Studien zur classischen Philologie

131쪽

De fontibus quibus Athenaeus in rebus mus. lyr. enarr. usus sit. 127

dymi 2 Non uideo quid obstet neque Rohde habet, cur 'ante rapitis 36 sie uoluit, non 37) finem' Didymi Dagmentum desinere statuati Attamen equidem non audeo paginae 635 quidquam ipsi Didymo uindicare nisi Theophili locum ν). Nam ad

gententiam eius firmandam reliqua omnia nihil ualent. Quid quod eis quae p. 634 s ille docuit: ADJων ευρνῖμα esse maga- diu, repugnat quod p. 635b ex Menaechmo narratur: Sapphoeam inuenisse. Didymus sine dubio suum addidisset iudicium: hic lectori permittitur delectus. Ceterum insta p. 635 e non inuentam' a Sappho esse προτιδα - μαγαδιν) Menaechmus dicitur tradidisse sed necύτην illam χρi σασθω τῆ π .τίδι.Ηaec si accuratius dicta sunt, Menaechmum cum Didymo ita licet reconciliare, ut Lesbiam a Lydis instrumentum illud accepisso sumamus: cf. p. 637b, ubi diserte distinguitur inter

inuentorem sambucae et eam, quae prima usa sit hoc organo. Sed ut non pugnent sententiis inter se caput 36 et 37, mira tamen est eorundem sententiarum et auctorum repetitio.

Atque Rohde cum caput 36 totum Didymo deberi sibi persuaserit, sacere non potest quin caput 37 ex 'libro aliquo, in quo de musicis instrumentis ita agebatur, ut Didymi αντελγήσεις,

ubi res serebat, tantum non uerbo tenus transscriberentur', desumptum esse fingat. Huic 'compilatori' tribuit p. 63be-636e- capp. 37-39. Atque laudatur sane in fine capitis 39 rursus Didymus, quem Aristophanis uersum quendam de crepitaculis testem excitasse discimus. Unde Rohde non debebat colligere haee non iam ex αντεξ γ σεσιν sed ex commentario Aristophaneo hausta esse. Nam aperte Didymus dicitur Mistophanem produxisse testem - unde non ad ipsum illum eomiei uersum ea, quae hic de ostraeis traduntur, adnotata sed alio loco exposita fuisse mihi certum uidetur. Nec musicum auctorem, qui hanc Didymi notam seruauit, ex commentario Aristo-

Athenaeo eas sumpta nemo credet iSchmidi Quaesit. Ηes. p. CXXV .

Dissilired by Corale

132쪽

Carolus Albertus Bappphaneo eam expiscatum esse crediderim; sed sumpsit ex continua quadam et copiosa Didymi de rebus musicis commentatione; qualem in αντεξ π σεσιν illum condidisse videmus. At schol. Ran. u. 1305 eandem exhibet Didymi animaduersionem. Quid mirum 3 Bis eam protulit, fortasse etiam saepius, uidelicet ubi res serebat - es. Rohd. p. 51 not. 1. - Praeterea caput 39 artius cum praecedenti cohaeret, quam ut ab alio auctore possit prosectum uideri. Transitus fit his uerbis: et a sι ἐν επορθα τα δε εν χα; iam illis ante enumeratis de his quae Selenda gint, proseruntur. Quare si caput 38 e Didvino haustum esse probauerimus, caput 39 ad idem excerptum pertinere elucebit.

A Rohdio, quod caput 36 propius ad ipsius Didymi uerba

putat accedere quam 37, 38, ne in hac quidem re possum non dissentire. Nam siue Didymus siue alius homo doctus suit, qui primus hos Anacreontis Pindari Aristoxeni Menaechmi Euphorionis locos collegit in unum: sine dubio certo quodam consilio ductus hos potissimum delegit ac iuxta collocauit. Eiusmodi autem consilium lucide apparet in capitibus 37, 38; contra omnino non inuenitur in capite 36 inde a p. 635 a itemque ubi tertio excerptus est idem auctor: IV, 182 cap. 80). Videamus, qua ratione capita 37, 3S sint disposita. Proficiscitur dissertatio ab auoeice quadam, quae insit in Anacreontis de magadide uersibus; etenim huius poetae aetate magadiudici nondum inuentam suisse. Disseultatem salsa uia soluero

conatum esse Posidonium; quem ignorasse magadin esse instrumentum Anacreonte antiquius; hoc autem elucere e Pindari uerbis, qui Terpandro pectidis notitiam tribuat; pectidem enim et magadiu perinde esse testibus Aristoxeno et Menaechmo. Ρeetide autem iam Sappho usam e88e, Anacreonte priorem; item Terpandrum Anacreonte antiquiorem suisse testantibus Sosibio et Hieronymo. Denique omnino τα

phorionem quorum in numero sit etiam magadis). Esse tamen cap. 38ὶ, qui differre inter se pectidem et magadin dicant, Diogenem tragicum et Phillidem Delium, qui inter alia orgaua

133쪽

De fontibus quibus Athenaeus in rebus mus. lyr. enarr. usus Sit. 129

illas seorsum enumeret addita memorabili magadidis definitione.

- Quae 8ecuntur, nunc non curamus.

Contra quae in capite 36 leguntur, quamquam Euphorionis et Aristoxeni uerba pleniora exhibentur, nullo alio uinculo inter se coniuncta sunt nisi quod omnia ad magadin spectant. Ρraeterea eX parte misere turbata sunt, quae infra optime disposita habemus. Loci Pindarici explicatio sex Aristoxeno petita) omnino intellegi nequit nisi in auxilium uocato capite 37; Phill idis uerba, quibus magadin describit, hic annexa sunt, ut explicent uocem ἀντίου θογγος , quam prorsus aliter accipiendam esse docet caput 37. Denique ineptum istud διοπερ post illud διό aperte prodit malam compilationem. - Paulo magis accurate ac minus obscurato consilio excerpta sunt, quae IV, 182 de magadide narrantur ex eisdem auctoribus i). Euphorionis locus ne hic quidem satis plenus sed ex parte plenior quam duobus reliquis locis. In Aristoxeni uerbis omissae sunt non nisi librarii errore. Itaque siue Didymus est siue alius, cui debentur haec Aristoxeni Menaechmi Euphorionis fragmenta, capita 37 et 38 libri XIV aut ipsa exhibent eius uerba aut certe proxime ad ea accedunt; contra IV, 182 et XIV, 634 e - 635 c ex eodem auctore neglecto hic magis illic minus sententiarum conexu male excerpta sunt. Plura de his insta. Tandem uero priusquam progrediamur, de Didymi αντε- ζηλήσεσιν dicendum est. Laudatur enim p. 634 6 AMυμος ὁ γραUMαTCκος ἐν Taiς προς ' Ιωνα αντεβηρο σεσιν. Offendit hic προς praepositio, quippe quae nequeat significare quidquam nisi 'contra'. Nam Meinehe quod eo confugit, ut Didymum Ionis dicendi genus impugnauisse sumat, quamquam praeter Hesych. 8. u. σπῆλον Παρνάσσιον etiam Ast. XI p. 468 d uti

poterat ad commendandam coniecturam suam, tamen αντε η-1ὶ Nam quod eatalogus illo organorum non Phillidis sed Aristoxeni

nomine profertur, Aristoxenum Phillide usum esse sumendum est; si modo fides habenda enumerationis ordini apud Censorin. de mus. GL VI p. 607' hos incuti musici Timotheus et Polyidos et Hyperides sy, et Phillis et Aristoxenus'. Ἀριστοξεν ωαὶ Φιλλις Schol. Plat. Gorg. 4bi E.

Loipalger studian. VIII. s

134쪽

Carolus Albertus Bappri σεις Didymus non potuit nominare poetae, debuit interpre-tnm castigationes. Πεοὶ Ιωνος seripsit Bato Sinopensis, saec. a. C. IΙ Αth. X, 436 f ; unde M. Schmidi olim: ἐν ταiς προς

Πατωνα αντεIV σεσιν; sed ne8cimus num commentarium in Iona Bato seripserit; nam liber περὶ 'χ0νος inscriptus uitam potius poetae, fortasse artem eius enarrasse putandus e8t. Interpretatur Ionis quosdam uersus apud Athenaeum E γένι ς

γε νη αντε γήσεσιν, non miraremur. Sumamus ergo fuisse:

ἐν ταiς πρὸς Ucιγένη εἰς Ιωνα αντε πήσεσιν, ita ut Epigenis uel alius cuiusdam interpretis nomen omissum sit. Certo inam maxime suit Didymi Aristarchi interpretationes contra aliorum commenta scrupulosque defendere, id quod hic uidetur secisse. - omni certe fundamento earet, quod Bergh proposuit: 1rρος ' ονα, h. e. Demetrium Ixiona grammaticum, Aristophanis interpretem. Idem indicandam est de Sehmidiit, quam Did. p. 303sq. protulit, coniectura: ἐν τaiς αρὰς 'Lύβαν ti, τε ri σεσιν. Nam ut de Iubae ἐξ γ ν σεσι nihil nos compertum habere omittam, ut, quod apud Athenaeum semper legitur 'Ioσας neque usquam alibi ' σας 'Ioίβως apud Strabonem), nullius laciam momenti: nullo alio argumento nititur

Schmidi nisi eo, quod Didymum Iubae et saepius de aliis

rebus et semel de Organo aliquo muSieo su . Heg. g. u. βλιτυρι aduersatum esse scimus. Rolidium uero, qui accepit Schmi diliconiecturam, Iubae nimium tribuere apud Athenaeum supra satis cognouimus eiuSque argumenta, quibus p. 47 eam defendit, iam refregimus. Primum enim capita 35 et 36 minime inter se pugnant nec Didymum capitis 35 auctori suam sententiam opponere, ut eum castiget, debet statui; dein Τρο- phonem a Iuba non posse adhibitum esse demon8trauimus, unde apparet caput δ5, 8i omnino, certe non totum Iubae e8se. Iam quis est auctor capitum 37sqq. γ Didymum esse illum persuasum habeo. Etenim spectat caput 37 ad Anacreontis uersum interpretandum item ut caput 36 ad Ionis; uterque Dissilired by Corale

135쪽

De fontibus quibus Athenaeus in rebus mus. lyr. enarr. usus sit. 131

autem uersus capite 35 toti huic de magadide disputationi praepositus est; quae ab his uersibus primo obtutu inter se pugnantibus proficiscitur eo consilio, ut concilientur. Unde qui Ionis uersum interpretetur, eiusdem esse sequentem de Anacreonte disputationem mihi certum uidetur. Posidonii igitur sententiam a Didymo in αντε γν σεσιν reserri et resutari statuo. Aecedit quod ad caput 35 bis in sequentibus spectatur: ad Aristoxenum et ad Phillidem redit oratio. Quod uero ad Τ phonis testimonium non respicitur, Didymus hoc si nouisset, eerte silentio praeterire non potuit; sed non nouit. Athenaeum autem hoc de suo apposuisse facile concedes, quippe qui iam in libro IV hunc Tryphonis locum deseripserit. Illic noluit nomen profiteri, quia praecipuo auctore utebatur Tryphone; hic ubi alios sequitur, speciem docti affectat. Reliqua capitis 35 omnia Didymo tribuere non dubito. Capitis 36 alteram partem ex eodem libro excerptam e8Se

uidimus, cuius uerba accuratius nec tamen plena seruauit eaput 37, 38. Athenaeus igitur, cum in priore excerpto Sententiarum nexum se non curasse intellexisset, alterum fecisse

putandus est i). - Contra IV p. 1820 sqq. eandem Didymi dissertationem excerpsit Trypho, quem Athenaeus sequitur in tota illa de organis musicis disputatione. Caput 40 Rohile et ipsum Didymi αντ ξον σεσι deberi

cenSet, quia post excursum alienum sermo redeat ad magadin. Ac profecto ut eundem auctorem hic sube88e Statuamus, quem

in reliqua de hoc organo disquisitione Athenaeus sequitur, suadent omnia: doctrina peripatetica Artemo, Duris , Aristoclis et Apollodori mentio, poetarum testimonia lyricorum tragi-

eorumque.

Age nunc uideamus cui debeantur, quae in capitibus 3I-40 non de magadide sed de aliis rebus musicis exponuntur. CR-pite 41 alterum Artemonis fragmentum exhibetur; prius, cum

de magadide agat, Didymo uindieauimus; hoc uero de tripode

t i Similem tu modum p. 62l f ex parte autecapiuntur, quae p. 622 b Sq. pluribus exposita legimus.

136쪽

Carolus Albertus Bappsermo fit. Quid igitur 3 neri dissimile num est Didymum eodem loeo etiam de aliis organis musteis disputasse occasione simul oblata 2 Praeterea Posidonii illa uersus Anacreontei interpretatione Didymum de magadide quaerentem tripodis commonefactum esse satis probabile iudico. De capite 34 supra diximus: ab eodem auctore uidimus pendere Hesychium s. u. σαμβυκνὶ et Athenaeum. Quem non fuisse Iubam uel inde cernitur, quod, quae adduntur de fam-buea machina bellica, a libro de rebus musicis conscripto aliena erant nec minus a rerum uocabulario; contra lexiei indoli optime conueniunt, quippe quo de nominum uariis signiscationibus agatur; neque abhorrent a commentarii natura. Quare Didymum hic quoque communem Athenaei et Hesychii sontem esse arbitror. Ad sambucam sermo redit p. 637 b siα- cap. 40 ID. Ibi quae leguntur, ea in uno libro coniuncta suisse cum Phillidis de iambuca uerbis in cap. 38 relatis apparet coli. He8ych. g. v. ἰαμβυκαι' οργανα μουσικα, ἐν οIς τους taμβους hooν' ἡ δεσα ιβυκη ετερον οφὲ cf. 635 al) ευρημένον et Phot. s. v. la/ι-

τερον καὶ oψε si) υσω ΣΦιβυκος τινος ευρέθη. Rohde hos Athenaei locos 'ad auctorem ex Didymo pendentem pertinere' ratus ad nerum adspirat. Huc lacit etiam Semi Delii mentio p. 637 b facta suido quae supra p. 121 disputauimus). Ego uero propter illud o φέ apud Heg. et Phot. etiam Euphorionis uerba

p. 635 a eidem auctori tribuo. Iam cs. ad p. 637 b Phot. s. u. potνιξ' τὰ μουσικον οργανον δια τὰ o QOένικος ευρεθι ναι; idem S. v. Φοινιο ia γραμματα laudat Scamonem ἐν τῆ δευτέρg των ευρθιιατευν. Communis hic Athenaei et Photii avetor quis potest esse nisi Didymus, cui Phillidis et Euphorionis testimonia aliis de causis iam supra p. 131 adiudicauimus 2 Cuius doctrinam Photius sortasse, ut alibi, Tryphoni et Atticistis debet. - Quare nullus dubito, quin totum caput 40 Didymo assignandum sit contra Rohdium. Ε Didymo igitur hausta sunt capita 34-41.

Dissilired by Corale

137쪽

De sontibus quibus Athenaeus in rebus mus. lyr. enarr. usus sit. 133

Hic Obserua, quaeso, quae et in his libri XIV capitibus Didymeis et in libro IV p. 182f-183o usque ad Iubae mentionem) recenseantur instrumenta, ea omnia in catalogo Aristoxeni uel Philli dis) utrobique exhibito inueniri θ. Unde colligas Didymum praemisso Aristoxeni loco singula organa ab illo enumerata deinceps descripsisse. - Platonis autem loeus, qui non nisi in libro IV exstat, ubi quid sibi uelit prorsus obscurum est, apte cum illa Artemonis de Τimotheo narratiuncula coniunctus fuerit. Communis horum capitum originis etiam alia sunt uestigia. Ε. g. cum p. 635a Θεοφιλος - καὶ το τ ιι αγαδιδι διαφαλλειν ιιαγαδι ιν λέγει ἐν τουτοις - Ηe8ych. cs eandem locutionem p. 636 d: Εριιιαπος το τουτοις κρουειν κρε&βαλι ιν ειρωκεν ἐν τουτοις. - p. 636 c ιι αγαδιδας - καὶ αλλα δ' ην παραταυτα καὶ βάρβιτος : es. IV, 182 ιι αγαδις οργανον εντατον καθαπερ καὶ - βάρβιτος. p. 636 f Aoῆρές φνησιν εὐνομάσθαι τὴν φιαγαδιν circo Μάγδιος ωργος γένος : hue respicit p. 63Taol δα δε καὶ αλλο οργανον, q/ των ωργαὼν οἱ βασιλεὶς ἐν τOIς δειπνοις χρῶνται. - Ceterum quam lubricum sit apud Athenaeum ex dicendi generibus et locutionum similitudine sontinmuestigia certa petere, periti norunt. Apollodorum cap. 40 laudatum Didymi auctorem deprendimus etiam apud Hesych. s. u. παριαιιβέδες ' ζάπολλόδωρος παρα τοῖς ἰαμβονς αυτας φησι πεποιῆσθαι, οἶς οἱ κιθαρ udoiadot σιν. Didymi doctrinam per Tryphonem uidelicet receperunt Poll. IV, 83 ἰόφιβοι καὶ παριαιι δες νομοι κιθαριστ ριοι, OIς κ&ὶ προσηυλουν et Phot. s. u. παρια ιβοι καὶ παρια ιβέδες καὶ tu ιβoc vosιοι κιθαρ61δικοὶ OIς προσηυλουν. A pariam-bide non diuersa est iambuca, de qua Ath. XIV p. 636 b eadem

traduntur.

Didymus Athenaei auctor quantum debeat Iubae, noupossumus discernere. Artemonis etc. ζωγραφιον librum Iuba uidetur adhibuisse secundum Harpocr. s. u. Πολυγνωτος. eum Menaechmi de Sappho testimonio congruunt, quae legimus

138쪽

Carolus Albertus Bappepicedion et epitaphion. Nam epicedion est quod dicitur eadauere nondum sepulto, ut: 'Exstinctum nymphae crudeli lanero Daphnin'. Epitaphion autem post completam sepulturam dicitur, ut: 'Daphnis ego in siluis hinc usque ad sidera notus' Sed pro eo quod est ori νος opponit male epitaphion h. e. epigramma, non carmen suide Hauthal. ad ψ Acron. apud Hor.

cum spectet non ad epigramma sed ad laudationem lanebrem, Seruio non repugnat. Ceterum quod hic ἐπιτας ιος λογος eodem modo definitur, quo ἐπικηδειος apud Τryphonem, cf.Εust. l. t.: συγγενcυς ἔχει ὁ ἐπικήδειος λογος τ0ῆ μνηματέτη καὶ ἐσπιταφίω, quibus opponit θρῆνον. Paulo aliter rem insormat Dion. Hal. 3ιέθοδ. επιταφ. V p. 259 Reighe). Nihil iuvamur scholio Hor. l. l., ubi naeniam φ Aero ἔμι-κηψειν, Porphyrio θρη φ comparat. Neque magis Echol. Ap. Rhod. II, 782 aut schol. Dion. Thracis in Behh. an. II p. 750 ex Choerobosco). Omnia miscet Suidas s. u. ἐπικηδειον. Certi igitur nihil ex his antiquae doctrinae ruinis nacti sumus nisi Didymi uestigia apud Proclum et El. M. Quae paulo latius libet persequi; sunt enim aliae quoque apud Ammonium poesis generum di 8tinctiones ad idem schema consor. malae. Velut: Γ ιη. ιος καὶ ἐπιθαλαμος διαφέρει ' ἐλιθαλάμιος μεν γάρ ἐστι το ἐπὶ τυι γαλόφι ia τ/ῆς γαμουμένης γραφεν ποίη/ια' O δε γαριηλιος ου περιι ἄρισται χρονF. Haec ad uerbum repetit Eust. ad Od. ε u. 432. Minus dilucide Procl. β 2l: καὶ

a γαμηλιτ non diuersum, quem ἐν γααοις φιδεσθαι dicit nec temporis angustiis circumscribit. Hue lacit etiam Dion. Hal. V p. 247, quamquam de orationibus, non de carminibus loquitur:

ὁ ἐστὶ τιν θαλαμ qi λεπιιενος λογος εIς καὶ αυτὸς ων τ se γα- ρειμι πλην τεῆ χρόνω διαφέρειν' ἐστὶ τετελεσμένοις τοἰς γα- μοις λεγομενος οἶτος κτλ. - Apud Proclum id generis etiam exstat ἐπινέκου definitio, cui altera pars oppositionem continens deesse uidetur: O δε εστένικος ἴστ αυτὴν τον κat ρὰν τῆς Dissilired by Corale

139쪽

De fontibus quibus Athenaeus in rebus mus. lyr. enarr. usus sit. 137

νίκν ς TOM προτερουσιν ἐν τοὶς αγωσιν ἐπαφετο. Oppositum erat fortasse ἐγκυάsMOν. Porro non alienum uidetur de eis quoque distinctionibus inminum disserere, quae non in temporis desinitione nituntur. Ε quibus est apud Ammon. vsινος ἐγκυι ιloti διαφέρει ' ὁ μὲν γαρ ιιι νος ἐστι θεευν, τὰ δὲ ἐγκωμιον ανθρωπιον. cf. Procl. 8: εἰς θεους ιιὸν aναφέρεσθαι Uινον, προσοδιον κτλ., εἰς δὲ ανθ όπους ἐγκεοιιια, ἐπινέκια κτλ. et infra: ἐκαλουν δὲ τμνους καθολου παντα τὰ εἰς τοὐς υα ερέχοντ aς γρα fo/ιενα sic lege pro υα ρδεας coli. Orion. 155, 263; quae recte intelleguntur coli. Ei. M. 777, 9 8. u. ιιι νος et Orion. lbb, 22, quieopiosiores sunt et laudant sontem suum: Didymum ἐν τεὴ περὶ λυρικων ποι τευν. Dissentiunt igitur Ammonius et Didymus, nam ille omnino secernit i μνον et ἐγκωμιον sitem Τhom. Mag. S. u. κω/ιoo, hic v/ινου notione comprendi uult etiami ευμ ea tanquam generis species. Ceterum Didymus haec uidetur exposuisse, cum de Pindari epiniciis loqueretur: vide Eusta ad Dion. Perleg. 1181 sq. εστι γαρ οτι ὁ ινος καὶ αλλως iiγεται καὶ Ου ιιονον ἐπι θεου ἐπαένου Πένδαρος sol. II, 1)γων τοῖς fai του ἐπινικlovς ἴφινονς καλεῖ ' καὶ Αἴσχυλος - καὶ Ησίοδος - Εὐριπέδζς δὲ - Sept. T. Opp. 66. Ion. 6ὶ. En habes prorsus similem dissensum atque apud Ammon. s. u.

Ρraeterea non nullius pretii nobis erit Ammon. s. u. κιθαεις' κωaρις καὶ κιθαρα διανέρει, φησὶν Αριστοβενος ἐν τεῆN. οργανου lege ὀργaνων) κτL Aristoxeni re. αἰλων καὶ οργανων opus apud Ath. p. 634 d. 174ce. 182s. 184d laudatur atque p. 174e ex Aristocle, reliquis locis ex eodem aut e

Tryphone, p. 634 d e Didymo. Quid si hic quoque Aristocles

uel Trypho Ammonii auctor fuerit, ut g. u. ἐπικηδειος γDenique usui nobis est Ammon. s. u. κορδαζ' κορdai; καὶ κορδαξ διαφέρει κτλκαλεὶται δὲ γη ιιἐν τραγικη Ορχθοις ἐφι- ιέλεια, σίκιννις δὲ η σατυρική, κορδαξ δὲ η κ 0sιικη. Extrema

ab Arigloxeno in libro re. τραγικῆς δρχησε υς esse prolata docet Behh. An. 101, 17; repetita autem erant ab Aristocle ἐν η' περὶ χορευν: Ath. XIV, 630 b eoll. I, 20 e sui de diss. nostr. p. 96 sq.).

Dissilired by Corale

140쪽

Carolus Albertus Bapp

Ιain si disputationis summam reputamus, omnia fauent statuentibus nobis Tryphonem apud Ammonium 8. u. ἐμικο- δειος Didymi doctrinam proferro atque huic de suo opponere Aristocleam. Sic optime explicatur, cur apud unum Eustathium Aristoelis uerba redeant, quippe qui Ammonium descripserit; nam reliquos auctores non a Tryphone sed ab ipso Didymo pendere consentaneum est. Ammonium uero non ipsum Aristoclis uerba apposuisse sed ex Tryphone accepisse inde manifestum est, quod etiam apud Athenaeum Trypho et Aristocles iuxta comparent; nam frustra circumspicimus tertium auctorem, cui ambos debeat et Ammonius et Athenaeus. Sed restat diiudicanda quaestio quaedam, quam mouit Rohde p. 63 neque iusta ratione soluere conatus est. 'M - βότας comicorum uocat histrionum calceamenta Pollux si 115, tragicorum ἐμβαδας. Contrarium affirmant Ammonius p. 49Valch. -; item Suid. g. u. Αἰσχυλος. Contra item ut Pollux

ἐιιβάdας tragicis tribuit schol. ad Dionys. Thrae. in Bekk. An. II, 746, 18' Rohde hic quoque Iubam Pollucis auctorem esse contendit. Sed quid faciamus Suida, qui in rebus scaenicis

Iubae doctrinam e Dionysii mustea historia acceptam referre

solet putari tui de ipsum Robdium p. 79 3 Rolide Didymum

in hac re a Iuba dissensisse sumit; sed Ammonium et Suidam Didymi esse sectatores non probauit. Immo illud si recte dieit, Suidam et Ammonium Iubae sententiam, Pollucem eΤryphone Didymeam recepisse statuendum est. Tryphonem sane discipulumque eius Habronem scimus in usum uocatum esse a scholiastis Dion. Thraeis suide M. Schmiduum Philol. VIII p. 247). - Reliqua, quae asseri Rohde l. l. , nos ita expedimus, ut Tryphonem a Didymo dissensisse statuamus. Unum habeo addendum contra ea, quae Rohde p. 43 argumentatur. Nam quod 'eorum quae de rhaspsodis homeristis

hilarodis magodis ex Aristocle narrat Ath. p. 620 b - 621 d, nihil omnino legitur apud Pollucem' quodque 'in p. 620 e. 62lbc. 622 ab quaedam narrantur a Pollucis placitis aperte diuersa ', minime idcirco sequitur etiam Iubae Aristoclem fuisse ignotum, id quod per se satis incredibile est; sed ut omnino