장음표시 사용
151쪽
Do fontibus quibus Athenaeus In rebus mus. lyr. enarr. usus sit. 149
Saepius nobis orta aucta confirmata est guspicio haec eapita pleraque iam ante Athenaeum coniuncta exstitisse in opere quodam musico ampliore. Etenim ut Tryphoniana reponamus, Didymea semper cum secunda et tertia quam statuimus seriegio inuenimus conexa, ut de communi origine uix queat dubi-
toris, qui intercedat inter Athenaeum et Mistoxenum Aristoclem Didymum, in unaquaque serie inuenimus uestigia sexceptis Tryphonianis capitibus : uide diss. nostr. p. 96sq. Bathyllus, Seleucu8), p. 10l sq. διονυσιακηὶ σαυρριχη), p. 105 fCaesius Bassus , p. 106sq. Pythagoras. cf. p. 139Sq.). Quae uestigia si unius eiusdemque sunt scriptoris musici, nixit is post Bathyllum ac Caesium Bassum pioque animoeoluit Pythagoram. Τalem uero se praebet ultro quaerentibus Dionysius Hallearnassensis: uide Rogsb. et Nestph. I, 2 si 4 sqq. p. 75. 84. Iam compara cum Athenaei capitum musicorum argumentis indicem epitomae Rufianae apud Phot. eod. 161: nonne mirum laret, si aliunde sua petiuisset Athenaeus 2 Porro memineris eorum, quae de Suida Dionysio Menaechmo diximus p. 134. Atque eum eis, quae Ath. I p. 20d de Pylade saltatore narrat sui de diss. nostr. p. 97 eum nota) cs Suidam s. u. IRλαδης ' filia ζ ααο κιυ ιης μ σταρνων , ἔγραφε περὶ ὀρχν σεως τῆς Yταλικῆς, ν τις και vix αυτου ευρέθνὶ ares τῆς κωμικῆς ορχήσεως, ri ἐκαλεῖτο medαζ, καὶ τῆς σατιρικῆς, ν τις ius ιελεια extrema Sunt mutila): sacile opinor concedes haec non ex pleno Athenaei libro sed ex ipsa μουσικῆ ιστοριg
152쪽
Carolus Albertus Bappesse sublecta. Idem s. u. Συπά3ζς ea, quae Ath. XIV p. 620 ede poetis cinaedicis refert, ex eodem sonte exhibet pleniora. Tryphoniana Dionysio tribuere non ausim. PamphlIo Athenaeum debere, quaecunque 'de organis musicis eodem atque Hesychius modo tradit', M. Selimidi censet Q. Heg. p. LXXI sqq. Contra quae recte Roh de sp. 53 not. 2) Weberum secutus de Pamphilo ex Hesychio nihil posse concludi statuit. Debebat Didymum ponere Schmidi pro Pamphilo. Τρον pho autem praeter Didymum etiam Iubae copias ipsas adiit: nam nonnulla instrumenta, de quibus e Iuba resertur, non commemorantur ab ΙIe-8ychio μοναυλος p. 17be, ψαλτηριον et ἐπιπνειον p. 183e ). Nec scio an ea quoque Iubae testimonia, quibuscum consentit Hesychius, ex ipso Iuba hauserit Trypho; nam uerbis satis utique discrepant Athenaeus et Hesychius γρθευνον p. 175 d, λυρo Iolνιξ ib. et 183c, εδε μοι 176, φωτιγξ 17be, σκυταλέαι 177 a). Certe e Didymo sunt desumpta Ameriae et Artemidori testimonia, id quod apparet coli. Hesych. 8. u. τιτυρινος es. Rohd. p. 343. Contra cum p. 17b e sto ναυλος et φυάτιγξ simul e Iuba laudentur, apud Heg. non nisi φ υτιγες comparet. Per Hesychium igitur licet mittere Pamphilum, neque omnino illo egemus. Sed ne potest quidem Pamphilus Athenaei fuisse sons in organis musicis aut saltationibus describendis. Nam Pamphili lexi eon ita fuisse institutum probauit
Weber, ut in singulis capitibus περ σταλι υν, περὶ ἐκ πρυ- ιατ ον, similiter inscriptis uoces κaτα στοιχεῖον decurrerent. Iam in aliis sane Athenaei partibus, quas e Pamphilo haustas esse tantum non certum est suelut capita περὶ ινρ ον και στενῶν ον, περὶ δευτέρων τρασπεωνὶ, ordo qui dicitur alphabeticus prorsus deletus ac subuersus est itemque turbatus in capite illo περὶ ἐκπιο ιάτευν inscribendo. Sed uidimus Athenaeum et Pollucem in recensendis cantilenarum generibus ex parte eodem uti enumerationis ordine eoque non alphabetico; idem acciditi Hesychius autem uniuersum Neepit Didymum: e . Rohd. p. 8 Sub
153쪽
Da fontibus quibus Athenaeus in rebus mus. Irr. enarr. usus sit. 151
in saltationum et in instrumentorum enumeratione sui de Rohd. p. 24. 29 not. 2. 30). Hoc nullo pacto explicari potest, si Pamphilum ab Athenaeo hic excerptum e8se statuimus; si Gyphonem, facillime i). Cogitet quispiam de Pamphili prato, quod recte mea sententia ab opere περι ovo/ιατων και γλωσσων ingeripto discernunt Meier Bernhardy Weber, ab Athenaeo usurpato. Sed quamuis probabilis sit haec coniectura, persuadendi uim non
Denique pauca dicenda sunt de tertio quodam auctore, qui nuperrime primarius Athenaei fons declaratus est. Etenim Felix Rudolph in diss. 'do sontibus quibus Aelianus in uar. hist. componenda usus sit' inscripta Stnd. Lips. VII 1884 p. 109: 'Tandem, inquit, uerus Athenaei et genuinus sons detectus est: sunt 3εDcνοσοφισται Si Summam spectas, excerpta lexi et Fanoriniani in sormam sermonum conubaalium redacta'. Hic primum statuendum est flexi con Favorinianum'
Rudolphi esse commentum idque lallacissimis niti artificiis argumentationis. Sed largiamur Rudolpho suisse tale texieon: quid iam de Athenaeo sequitur 7 Sola 'argumenti aequalitate', quae inter Athenaeum et Favorinum intercedat, nihil probatur. At Aelianus, qui ex Favorino pendet fere totus, interdum fontis communitate cum Athenaeo coniunctus est'. Videamus Ioeos a Budolpho collatos. Ath. XII, 518f-519b et Aol. V. H. XII, 15 de hominibus aetate prouectis sermo est, qui cum puerulis ludere soliti sint. Una ex his narrationibus utrique communis est, de Archyta illa Τarentino. Hanc uero Aelianus, qui non modo alibi passim Athenaeum describit sed etiam in ipso libro XII ex dei-pnos. libro XII p. 54l bc hausit suide Rud. p. 14), cur non debeat Naucratitae, non uideo, praesertim eum ad uerbum sere
Ath. I p. 10 a. 28 e. 31 b. 32 b-e uina uaria recenset, item Ael. V. H. XII, 31. De communi sonte dubitari nequit. Sed
154쪽
Carolus Albertus Bappipse Rudolphus aliam Favorini eommentationem Aelianum, aliam Athenaeum compilasse ponit propter discrimina haud leuia. Iam cum mihi non ueri sit simile bis in Favorini lexido
uina esse tractata, et s. u. οἶνος et 8. u. τρυφη, malo equidem
de communi non Aeliani et Athenaei sed Athenaei et Favorini sonte cogitare uelut Pamphilo , ni Favorinus non nisi 8. u. τρυφyl de uinis egerit. Nihil igitur Aeliani comparatione demonstratur de Fauorino Athenaei sonte. Sed sunt in Athenaeo, quae cum Favorini Dagmentis apud alios scriptores seruatis concinant. Ath. I se et) 24s utitur uersu ex Od. Θ 120 et 121 conflato. Eodem Aristotelem usum esse tradit Favorinus apud Diog. La. V, 9. Inde Favorinum ab Athenaeo usurpatum esse tum demum poterit concludi, ubi Aristotelem primum constabit illos uersus contaminasse, id quod cuiuis in promptu erat. Quidni Athenaeus aut suo Marte aut ex consuetudine uulgari sic uersus contraxerit γQuae Stephanus Byg. s. u. Βησαλτέα narrat additis uerbis εἴς Θεοπηιαος ἱστορεῖ και Φαβ 0ρῆνος, Athenaeus ex Theopompo resert IV, 40l a. Iam quod antecedunt apud Athenaeum quaedam de Chelidoniis λαγ νοις, apud Steph. autem s. u. ML- δονιοι prorsus alia sub Favorini nomine leguntur, num inde uel umbra argumenti peti debebat, quo Athenaeum a Fauorino pendere demonstraretur γAth. XI eapp. li 2-120 propter Gell. XIV, 3 cum probabilitate Favorino a Rudolpho tribuuntur. Reliqua eius argumenta nihil ualent, utpote per quae liceat Aristotelem communem Athenaei et Favorini de dialogi inuentione auctorem ponere. Sed hoc teneo: non e flexico Favoriniano' haec descripsisse Athenaeum, sed ex ipsis ἀπομνη/ιονευ ιασι, quae laudat Diog. La. III, 48 de eadem re. Idem ualet de Ath. VIII, 354 o coli. Diog. La. VIII, 477 et Galen. m. αριστ. διδασκ. p. 131, 26: nam hic quoque ex philosophico quodam Favorini scripto hausisso
Iam uenimus ad eam quae8tionem, quae nobis grauissima est: Athenaei capita musica num Favorinum sapiant 7 Duo Dissilired by Corale
155쪽
De sontibus quibus Athenaeus in rebus mus. lyr. enarr. usus ait. 153
tantum sunt loci, e quibus pendet iudicium. Alter est Ath. XIV p. 620a, ubi de rhapsodis agitur: - τοῖς δὲ 'O ιαεδο- κλμους καθαρ ι Ους ἐρραφωδησεν 'Oλυμπέασι Κλεομένης ὁ φα- φωδος, ῶς φησι Λικαέαρχος ἐν τq3 ολυνιστικ63. Conseri Ru-
τοῖς καθαριιοὐς ἐν 'Oλ ιπfg διαρραφqνδησαι λέγεται Κλεομένης τον ψαφροδον, ως καὶ Sasyωρἶνος ἐν anom/ημονευμασιν. Nos supra p. 99 Athenaei caput Aristocli tribuimus, nec nune habeo, cur contra dicam. Quid 2 Dieaearehi Olympiaeum adiisse eum, qui de rhapsodis scriberet, nonne multo probabilius quam qui de Empedocle 3 At sumpsit sua Athenaeus e Favorini lexico s. u. ροφενδol. Sed ista ratione omnia in eapax illud lexieon poteris infercire. Et ne sic quidem intellegitur, cur adierit Favorinus Dicaearchum; nam areos νM- μονσιιaτα ante omnigenam historiam h. e. lexidon illud)scripsisse eum Rndolphus probauit. Quare et Dicaearchum et Favorinum eandem sequi traditionem antiquam statuo. Confirmatur haec sententia altero de eodem Empedocle testimonio Athenaeo et Favorino communi, quo bovem immolasse aromatis repletam uictor Olympiaei certaminis ille dieitur: Ath. I p. 3e; Diog. VIII, 53 ἐγω δ' εἶρον ἐν τοὶς Drcos ινυιασι ωπωρινου κτλ. Hanc narrationem propter sententiarum apud Athenaeum conexum ad omnigenae historiae uocem ἐστέασις reuocat Rudolphus. Ego uero arbitror aut de Favorini vicosιν φιασιν ab Athenaeo usurpatis aut de communi quodam utriusque
fonte Empedoelis nita γ) cogitandum esse; neque quidquam Fanorino tribuo nisi quae de Empedocle narrantur. Alter loeus est Ath. XV, 696 a, ubi disputatur de Aristotelis carmine in Hermiam, utrum sit paean necne. ConsertRudolphus Diog. La. V, 5: υριστοτέλης - υπεξῆλθεν εἰς Xαλ-
156쪽
naeum libri XV capp. bl et b2, Aristotelis hymnum Laertium; hie autem dictum eius philosophi quod subiunxit, ex alio quodam lemmate fortasse uoce πρωτος aut δι κανικος aut Iuόγος
insignito nidetur deprompsisse'. At qua tandem re adductum putas Diogenem, ut ista lemmata euolueret, si de Aristotele aliquid quaerebat 7 Sine dubio utrumque testimonium apud Favorinum eodem loco inuenerat, siue de Aristotele siue de philosophorum accusatoribus ibi sermo fuit; cs ipsum Rud. p. bi: 'WilamowitZ . uelut unum, inquit, quasi caput efficiunt ea quae de accusatoribus philosophorum sunt sapud Diog. ex omnigena historia) Quibus tacite ibi assentitur Rudolphus. Praeterea Favorini uerba e capite παιαν inscripto petita esse nullo uestigio proditur. Immo hoc ipsum, quod apud Athenaeum rei cardo est, deest apud Diogenem, qui de Aristotelis hymno' loquitur nullo dubitationis signo addito. - Quare ne hic quidem quidquam potest assirmari nisi ex eodem de Aristotelis uita auctore pendere intercedentibus aliis scriptoribus, fortasse Didymo) Athenaeum, ex quo Favorinum. Negandum uero est strenue Favorini lexido uel potius historia omnigenausum hic esse Naucratitam. Nihil ergo nos cogit inter Athenaei de rebus musicis lyricisque sontes referre Favorinum.
Superest, ut primariorum auctorum stemma proponam, quod compares cum ea, quam Rotide libello suo subiunxit,
imaguncula. Dissilired by Corale
157쪽
De fontibus quibus Athenaeus in rebus mus. Iyr. enare. usus sit. 155 Aristoxenus Suid.
Nullum adhuc locum inuenimus, ubi ab ipso Athenaeo inspectus uideretur. Restant pauci; de quibus idem potest probari. Libro X agitur de hominum gentiumque uictu. Praecipuus sons sunt Clearchi gio . P. 418e: καὶ Πιθαγόρας δ' ὁ Σά ιιος τροφῆ θρητο, εἴς ἱστορεi Aoκεον ὁ 'Iaσευς ἐν τιβ αερὶ IIDθαγορOD. ODκ aπιθετο δε hoptatistri cuς 'gριστοξενος ειρηκεν. Λολλώδ ορος δὲ ὁ αριδιι ικος non nisi hic laudatus καὶ θDGai cyr σιν aDet Oν κτλ. Vituperatur Aristoxenus, uidelicet a Lycone; es. II, 47 a, ubi Aristoxeni uerba a Lyco Αυκος sine dubio - Αυκκυνὶ te8timonio firmantur. In lexico Pamphileo Aristoxenus laudatur p. 467 a s. u.
p. 54b b Ao. o μουσικὸς ἐν τεὴν ωοντα δέοι eitatur aut ex Clearchi βέοις ses 546 M aut ex Hegesandro, qui gaepius de Dionysio tyranno tegiis est. XIV, 648 d post Epieharmi testimonium: τα δὲ φευδεπι
158쪽
trius Phal. Satyros Aristotelesὶ p. 556a, es. 556b cap. 2sub sin.). Ibidem Athenaeus latetur Hieronymi Rhodii librum
Ex θεατρικῆ ἱστορέρ sine dubio petita sunt, quae p. 660 e
Iubae nomine et p. 659 a cum Aristophanis Bygantii mentione narrantur: es Poll. IV, 150 et Hesych. s. u. Μαίσων et Tisτιξ; Rohd. p. 57. Sed Athenaeus omnia inde a p. 65S s usque ad p. 663 d ex opere culinari quodam uel de coquis commentatione hauserit. VIII p. 343 s Iubae epigramma quoddam affertur ex Amaranti re. σκηνῆς libro. Amarantus praeterea X, 414 s occurrit, ubi Rohde ex eodem Iuba eum pendere contendit. Easdem de Herodoro et Aglaide labellas, quamquam haud leuiter immutatas, habet Poll. IV, 89sq., quem et ipsum Iuba usum esse Rohde autumat. At si re uera, ut ille ait, 'tanquam savus' erescunt numeri in eiusmodi narratiunculis, Pollux recentiorem sequitur auctorem quam Athenaeus; nam ille bis, hic semel habet maiorem numerum. Sed huic rei equidem nihil tribuam momenti. Athenaei autem eaput cum praecedentibus 4-7J ex Τheodori Hieropolitani re. αγων υν libro p. 412 o et 413 b citato haustum uidetur, id quod non modo ex argumentis sed etiam ex Posidippi in his capitibus crebra mentione concludo, utpote quem praeterea ter tantum Athenaeus laudet neque ipse inspexerit. Iam si Posidippi uerba p. 415 b Theodoro debentur, is primus coniunxit illam de Aglaide labellam cum ea, quae est de Herodoro. Aeeedit quod Pollux ea quoque refert, quaei Apollodorum etiam περὶ λκώαιος seripsisse eoiligas ex III p. 8lleoli. XIV, 646 a.
159쪽
De lontibus quibus Athenaeus in rebus mus. I T. enarro sua sit. 157
apud Athenaeum Nestoris nomine narrantur; Nestorem autem seriptorem, qui ante Iubam vixerit, non nouimus sed finxit sibi Rohde; nam Tarsensis est Strabonis aequalis, poeta epieus etiam recentior. Denique ut concedamus Rohdio, quae ante-eedant apud Pollucem, ex Iuba esse petita, tamen ipse illud quod subsequitur περὶ - κων caput Iubae strenue abiudicat; hoe uero arte cohaeret eum tubicinum memoria.
m. Trypho. Index Schweighaeuseri et Meinehii mancus est: deest VI, 7 Sa ἐν er g ων ιστοριας et 109 b is τOiς τμο . Cet rem hi libri non uidentur suisse partes Onomastiei ut illire. orta ν πιαὶ Oργάνων . Inde explicandum est, quod Ρollux in panum enumeratione ab Athenaeo discrepat; qui hie ut alibi Onomastieam usurparit. Titulus m. OνOsιaσιιὼν apud Ath. non nisi in capitibus musicis occurrit atque in his nullum aliud Tryphonis opus. Contra D το 'Oνηιαμικο* XI, 503d in texieo Ρamphileo;
160쪽
Caput I. De Aristoele p. 87- II. De Tryphone p. 107. III. De Didymo p. 126- IV. Aristoeles et Trypho p. l34- V. De libri 1 capp. 2 36 p. 139- VI. De libri XV capitibus musicis p. 142- VII. De sontibus primariis p. 148 Appendix p. i55