Leipziger Studien zur classischen Philologie

101쪽

De sontibus quibus Athenaeus in rebus mus. lyr. GRrr. usus Sit. 97stoclem apud Ath. I, 20d adhibitum esse nequit negari. Sed quae de Bathyllo Pyladeque saltatoribus narrantur sub Aristonici nomine, Aristoclis esse non possunt, si quidem recte de temporibus eius statuimus; nam illi Augusti demum aetate floruerunt. Totum autem hoc Athenaei caput 37 ex uno libro desumptum esse discimus coli. Plui. Symp. Q. VII, 8; ubi de Pyladis Bathyllique saltatione sere eadem atque partim eisdem uerbis ij praedicantur neque degunt κορθαε aut ἐγκουεια ci Σωκρατρο στερι ορχήσεως διῆλθε. Hie ab eodem fonte pendere Athenaeum et Plutarchum apparet; quem plenius exhausit Athenaeus. Huic sonti sophista et Aristonicum et Aristoclem uel Aristoxenum debet itemque opinor Seleucum initio capitis laudatum. Seleucus enim uix potest alius esse nisi Tiberii illi conuictor; ni de M. Schmiduum de uariis Seleucis disputantem Philol. uol. III p. 436 sqq. Aristonicus autem necessario secernendus a clarissimo illo homerico, utpote qui nondum do istis pantomimis potuerit scribere nedum prospicere quanti soret

momenti noua ars.

Quare Aristoeli in hoc capite nihil uindicarim nisi quae

eongruunt cum p. 630 b; Aristoni ei autem nomen intactum relinquo. Cogitet quispiam de Aristoclis nomino eliciendo ex Ath. VIII p. 360b: Κορωνισταὶ δε ἐκαλουντο κrL, csς ἱστορεῖ νο- κλης ὁ 'διος ἐν Κορωνισταiς. Nam Hagnocles siue Amocles scriptor aliunde non innotuit, argumentum autem non alienum est ab eis quae Aristocles proseri in libro XIV Athenaei. Praeterea titulus ille Κορωνισται valde mihi suspectus est, eum non nisi comoediae aptus sit; quo titulo rectam operis inscriptionem omnino loco esse motam malim credere quam corruptam esse e re. XOρων. Dummodo certior esset haec coniectura, porro oreretur suspicio Aristoclis testimonium a Pamphilo una laudato suisse appositum.

l Velut ὐπoenua διατίθεσθαι apud utrumque. Plutarchum in libello

102쪽

Carolus Albertus BappIam transeamus ad ea quae Aristocli apud Athenaeum

deberi certum eSt.

In libro IV non nisi de hydraulo organo laudatur. Nomen legitur primum I p. 22a, ubi testis est Aristocles de Teleste Aeschyli saltatore, qui Septem sabulam admirabilem in modum egerit. Hoc procul dubio narrauit in libro illo α. χορ ῶν, ex quo etiam IV, 174c testimonium eius petitur. Idem opus citatur XIV, 620 b, ubi docet Aristocles δτι ἐκαλουντο οἱ ραφινδοὶ

contra ἐν α u. χορων XIV, 620 d de hilarodis disputasse dieitur Sequitur: καταυγει δε ὁ ' ριστοκλ/ης καὶ τουσδε ἐν τεῆ περιμουσικῆς καλ. Δέριστοξενος δε φν σc - In duobusne igitur diuersis libris Aristocles egit de hilarodis, ambobus autem Athenaeus usus est 2 Credi uix potest. Quare Eminus Rohdein doctissima de Pollucis sontibus commentatione, qua Athenaei quoque sontes attigit, a librariis perperam Aristoclis nomini adscriptum putat titulum, quem deberent Aristoxeno scf. p. 619d Ἀριστο υνος ἐν δ στερι μουσικῆς); sortasse recte; nisi libri v. χορῶν pars suere maioris περὶ μουσικῆς operis. Octauus περὶ χορῶν liber laudatur p. 630 b de satyrica

saltatione a quibusdam sicinni nominata. Magnus sane eStlibrorum numerus sed num corrigendus sit dubito; nam Satis amplam fuisse operis materiam e fragmentis, e . g. ex hydrauli copioSa mentione eernitur. - De hilarodis rursus Aristocles

eitatur p. 62l b sine titulo, uidelicet sicut supra ex libro ci περὶ χορῶν. Hinc nascitur suspicio totam hanc de hilarodis magodis lysiodis disputationem ex Aristocle esse desumptam. Nam qui solus praeter istum de his artibus laudatur Aristoxenus, eum

ab Aristocle adhibitum cum IV, 174 e et XIV, 630 b uideamus,

non est cur hic aliter rem se habere iudicemus. Accedit quod post uerba illa καταλέγει δε καὶ τουσδε ὁ ριστοκλῆς ἐν τέο περι μουσικῆς γραφων ωδε non septem tantum Aristoclis uerba exspectamus sed ampliorem catalogum. Quae uero de Sotadereseruntur, Aristoxeni non possunt esse propter tempora. Neque Aristocli ausim tribuere quae inde a uerbo ῆκμασε uel Dissilired by Corale

103쪽

De fontibus quibus Athenaeus In rebus mus. Iyr. enarr. usus ait. 99

certe quae ab ἐκ πλευσαντα γαρ leguntur, quia auctores in

his nominantnr Carystius Pergamenus sub Eumene I. 263-41 regnante) et Hegesander Delphus fger. post 168 a. c., uideriuelleri FHO IV p. 412 . Quorum memoria apud Athenaeum tam trita est, ut suis oculis eos inspexisse uix queat negari. De Hegesandro es maxime ΙΙ p. 83 a, b; fragmenta eius praeter

unum soli debemus Athenaeo. Praeterea ista de Sotade narra- tinneula hoc loco satis est απροσ3ιονυσος.

Porro suadet ratio ut etiam quae praecedunt capite 12 de rhapsodis omnia eidem Aristocli assignemus; quem in initio huius disputationis uides laudatum sti. D τω re. χορων). Atque confirmatur haec coniectura eo quod in hoo capite complures auctores uel libri citantur alibi in Deipnosophistis non obuii: Chamaeleontis στερὶ Στησιχορον, 'Oλυιιπικος Dicaearchi, Iason, Lysanias περι lastyorcotio ν redit non nisi VII, 304 b). Iam qui egit de rhapsodis hilarodis magodis lygiodis, eundem de dicetistis auloeabdalis ithyphallis phallophoris in eodem libro exposuisse nonne omnes probabilitatis numeros habet γAuctores laudantur in his capitibus 15. 16) Sosibius i) Laco, Callimaehi aequalis, et Semus Delius, cuius aetas incerta est; apud Harpocrationem una cum Phanodemo citatur; scripsit περι Περγαμου Suid.), unde Attalorum tempora uidisse putandus est 241 - 133); ex Apollodoro nisi salior citatur apud Ath. IV p. 173e, quippe qui praecipuus illorum capitum esse auctor et Demetrii quoque Scepsit testimonium apposuisse

uideatur. Haec si uera sunt, Aristocles potest Semo usus esse. Capitis 16 uerba inde ab ἐκαλοῖντο δέ usque ad Thebanorum mentionem nec Sosibii nec Semi uidentur sed eius esse, qui utriusque doctrinam coniungens de suo augeat; quem Aristoclem esse in promptu est suspicari. Eidem capita 12-15

tribuit Rohde causis non expositis l. l. p. 43 not. l). De capito 17 certi nihil potest statui; nisi quod Aristeae liber περὶ κιθαρενδῶν Athenaeo fortasse ex Aristocle innotuit,

i, Idem de hyporchematia testis est apud Schol. Pind. P. II, 27 Dissilired by Corale

104쪽

100 Carolus Albertus Bappeuius popularis aequalis studiorum socius ille uidetur suisse uide supra p. st). Scrupulum iniciat alicui illud νυν p. 62l b; quod utrum ad Aristoclis an ad Athenaei tempus spectet, diiudicandum est.

Aristoclis autem non esse hoc νυν non iam contendet qui comparauerit p. 620 d, ubi legitur: ἱλαρqido ι, οις νυν τινες i) σtiaq/δοῖς κ&λουσιν, ώς Αριστοκλης φ)ησιν κτλ. et infra cap. 29 init. et X, 429 a, ubi: ἐν δὲ πιι, τεν ετι και νυν Θεοφραστος φησι τοὐτ' εἶναι τὸ νόμιιον. Iam eum horum artis eum post Sullae tempora χὶ mentio non iam occurrat, illud νυν Athenaeo tribuere

audacius e8t.

Aristoxeni de magodis lysiodisque sententia pertinet usque ad uerba ανδρεloις λυσι do ν; iam continuatur Aristoelis oratio illi aduersantis. In sequentibus de sola magodia, non de lysiο- dis sermo fit secundum Aristoclis sententiam, qui contra Aristoxenum non diuersas esse has artes iudicat. Sic Strabo

quoque XIV p. 648 d cum initio λυσι φθοῖς κaὶ 3ιαγονδους nominauerit, postea de solis λυσι dolς loquitur ne ipse quidem

digerimen statuens. Nouum Aristoclis fragmentum incipit inde a p. 630 b: κα-λHται ὁ ' h μὲν σατυρικὴ ορχησις ως cIL σιν 'Αριστοκλῆς ἐν

liter Aristocles illam de rhapsodis disputationem a nominis quod est ὁ ινγισταi mentione incohat itemque de hilarodorum

nominibu8 praelatur priusquam de arte eorum agat. - CO- haerent autem artissimo uinculo capita 2S-30. Etenim quae cap. 28 indicantur tria lyricae saltationis genera, eorum Singulis deseribendis sequentia capita tributa sunt. Quare noli dubitare quin haec in uniuersum omnia Aristocli sint adseribenda. Aristoxeni uerba ab illo apponuntur. Scamonis veriloquium Νέκιννις απὼ του σεέεσγαιὶ ut apud Ath. ita apud El. M. et Hesych. s. u. σέκιννις cum Ari8tOXeni de saltationis generil Ab horum partibus stat etiam Strabo, qui XIV p. 548 d de σιιιιρδία λυσι*δola μαγωδοῖς eum copiose agat, ἱλαρονδῶν nomen ignorat. Ceterum de hoe Strabonis Ioeo uide Hilierum M. Rh. XXX p. 68.2ὶ Plui. Sull. 36 λυσιωδους memorat.

105쪽

De fontibus quibus Athenaeus in rebus mus. Iyr. enarr. usus sit. 101

bus doctrina coniunctum exstat. Seamon autem satis uetustus

nidetur fuisse anetor suide Muell. FHG I p. XXIV et IV p. 4893. Nescio igitur an ab ipso Aristoxeno fuerit adhibitus. Clem.

Αlex. Suom. I, 74 p. 132 S ευρηματων scriptores enumerans primo loco Scamonem posuit. Initium capitis 29 Aristoxeni est usque ad Philochori mentionem. Atthidographum Athenaeo ad manum fuisse Rohde de Poll. soni. p. 37 contendit, quia supra p. 628 a testimonium eius disputationis cursum male interrumpat. Quod ego non concedo; quamquam Archilochi et Epicharmi uersus aliunde inculcatos esse recte animaduertit. An ubi de musica in conuiuiis τὰ σωφρονικὰν GHυν seruante sermo est, non aptissime in priscorum hominum symposiis non modo Dionysiaeae sed etiam Apollineae musicae locum suisse commemoratur γ Neo magis habemus, cur Philochorum capitis 29 Aristocli deberi negemus. - Sed regiunt ultima capitis uerba: η δὲ καθ' h ιας πυρρίχη διονυσιακ ni τις εἰναι δοκεἶ, ἐπιεικεστέρα Οἶσα τῆς αρ- χαέας κτλ. Ac supra sane p. 630 c illud μέχρι καὶ νυ Aristoxeni est; sed hoc καθ' ἡρμας eiusdem esse nequit. Nam Aristoxeni doctrina sunt sine dubio, quae p. 630 c, d de saltationis generibus narrantur; ubi: os οἱα ἐστιν ii πυρρίχη τῆ σατυρικὴ ορχήσει ' πολυυκῆ δε δοκεῖ εἶνcti η στυρρέχη κτλ. Ab

hac uero pyrricha, qualis fuit Aristoxeni temporibus se . Plat. lem. VII p. 815 a sqq. , prorsus diuersa est illa capite 29 extremo descripta; quam Caesarum Romanorum aetati propriam fuisse scimus cs Apul. met. X, 29, Friedi. Sittengesch. II , 4433. Quare neque Aristoxeno neque Aristocli haec tribuenda sunt sed aut ipsi Athenaeo aut - id quod malim credere - eidem

auctori quem sequitur noster I p. 20 d de Pyladis Bathyllique

saltatione.

Ceterum Aristoxeni ne ea quidem possunt esse, quae iuxta antecedunt inde a uerbis η δε πυρρυνὶ παρα φὰν τOἰς aλλοις Ἐλλζσιν OLκ ετι σπαραμένει; nam Athenienses bellare desierunt demum circa annum 263. Eadem scripta esse debent ante captam a Romanis Graeciam. Haec optime conueniunt in Aristoclem; cui totum caput assigno exceptis eis quae de

106쪽

Carolus Albertus Bappdionysiaca pyrricha' narrantur. - Tertium pyrrichae genus neque πολε ιικον neque ἐπιεικές inter ridiculas saltationes recensetur p. 629 s. Contra prisca illa memoratur paulo ante

p. 629 e. Diuersis hic sontibus uti Athenaeum Rohdii aciem non fugit. Sed do his infra i). Capitis 30 initio prisca deseribitur γυ ινοπαιδικη *3. Sed rursus intermiscetur eiusdem auctoris doctrina, cui capitis 29 exitum deberi coniecimus; id quod cernitur e uerbis ti στε καὶ

cuntur usque ad finem capitis ex Aristoxeno ab Aristocle excerpta esse autumo. Sub finem laudatur Αριστοξενος εν α' συγκρίσεων. Huic Aristoxeni operi Athenaeum nusquam alibi testimonium denuntiare Rohde p. 43 dicit. Sed ad idem reserendum esse equidem suspicor quod legitur sub Aristoxeni nomine IV, 174e: ὁ μέντοι Αρ. προκρίνει τα ἐντατα καὶ καθαπτα των οργανων των ἐμπνει στεὼν κτλ. Item I, 22b: oeri σεις δε ἐθνικαὶ αἴδε' - ας προκρινε ε ωρ. δια τὴν τῶν χειρων κίνησιν. Sic etiam eo de quo agimus loco gentium saltationes comparantur; cs praeterea Supra p. 63l d: στοι δ' εἰσὶ τῶν τροπων κτλ. Atque latius etiam patere huius

operis uestigia in capitibus his Aristocleis suspiceris coli. p. 621c: ρρησὶ δὲ ὁ ωριστόξενος την sιὲ, ἱλαρενδέαν παρατρο τραγέ νδίαν εἶναι κτλ. et p. 630d: η δε ri ινοπαιδικνὶ παρεμφερηὶς ἐστι Ut τραγικῆ ορχήσει κτλ. cs. p. 62i b). Ex eodem Aristocle Aristoxeni testimonium etiam I p. 22 bpetitum esse primum inde ueri est simile, quod paulo ante illo laudatur de Aeschyli quodam saltatore. Idem ceterisI Non magni faciam quod, qui homo Laconicus hic audit, Pyrrichus apud Poll. Hesych. Schol. Pind. P. II, 127 Har. Plot. de metris p. 2624 Pest Cretensis. Nam Laeonum musicam a Crota insula initia et incrementa cepisse notum est; cf. Schol. Pind. ad I. l. - Hesychius et Sehol. Pind. in quibus consentiunt, Didymea Vnoscas coli. Procl. ap. Phot. Pollux uel eius auetor unum veriloquium eligere satis habuit; Iubae ne umbram quidem cerno in his snon item Rohde p. 52 . - Obiter iuuat corrigere schol.

107쪽

De fontibus quibus Athenaeus in rebus mus. lyr. enarr. usus sit. 103eapitis 30 et 40 auctoribus recentior est de Phillidis aetate insta disputabimus); neque argumenta horum capitum in libris στερι χορων praeteriitae existimari potest. Schweighaenserillud Aristoclis mentionem quod sequitur φασὶ δέ p. 22 a mutandum suadet in φησὶ δέ, ut continuetur illius oratio; neque habeo quod obloquar. Agitur autem hoc capite 39 de Aegehyli arte orchestica. Neque nero Aeschylum sed saltandi

artem praecipuum esse argumentum, cui subserviant reliqua, inde apparet quod etiam antecedentibus capitibus et subsequenti de saltatione in uniuersum germo fit. Hinc licet concludere non eum, qui de Aeschylo geripserit, sed qui de saltatione, praecipuum esse huius capitis auctorem, cui debeantur reliqui. Aristoclis igitur sontem in Aeschyli arte orchestieaenarranda Chamaeleontis αερι Αἰσχυλου librum fuisse statuo, quippe cuius nomen p. 2l e laudetur. Quae uero in fine capitis ex Chamaeleonte apponuntur, a sententiarum nexu ita abho rent, ut ab ipso Athenaeo ista assuta quin sint non dubitem; qui eandem narratiunculam ex Chamaeleontis περὶ Αἰσχυλου libro citatam aptiore loeo protulit X p. 428 si). De Homerica saltatione agitur capp. 24-27. Hic quoque subesse sontem Aristoclem conicias; sed cauendum est: id eerto scimus, caput 15 ex Dioscoridis περὶ τῶν παρ' 'Oμηροννosias υ ν libro esse desumptum, id quod docet Suid. s. u. υμηρος, qui eadem quae Athenaeu8, pleniora modo, modo artiora exhibet exordiens a uerbis his: οτι Aιοσκορίδης ἐν τοῖς παρ'

Mueller FHG ΙΙ, 192 etiam eorum, quae in sequentibus de uita

heroum Homericorum copiose exponuntur, magnam partem ex

Dioscoride fluxisse probabile esse iudicat. Laudatur antem Diogeorides sub finem capitis 18, sed ex subdolo Athenaei moro ita ut non nisi de eis, quae proxime antecedunt, testem eum

1ὶ Idem de Aeschylo dictum refert Plut. Q. Symp. Ia', l, 4. Lucian. encom. Demosth. i5 quod Callistheni hoe da Aeschylo iudicium tribuit, aut

errori aut neglegentiae obnoxius est. Nam Callisthenes, si recte απιν θεο- ματων scriptorem illum Intellego quem laudat Poll. IX, 6, 93, dictum illud non excogitauit sed ut alienum rettulit.

108쪽

104 Carolus Albertus Bappproducere uideatur. Sed haec obiter tetigisse in praesens pro meo consilio sat est.

Iam sieubi in illis libri XIV de musica et saltatione capitibus Aristoxenum et Chamaeleontem una uidebimus adhibitos, nonne ueri simile est Aristocli memoriam eorum deberi 2 Sio puto expediendam esse αστορίαν illam quam dicit Rohde p. 45. Qui cum Aristoxeni doctrinam inesse in capitibus 23-26 et 3Ireete perspexerit nec tamen ab Athenaeo, si ipse auctorem

nobilissimum manu uersasset, nomen eius reticentia lare omis-8um credat, alium auctorem circumspiciens, ex quo Aristoxenea

ille hauserit, unum offerri dicit Chamaeleontem p. 628 e laudatum de saltatione, qui p. 184det 623s proserat Aristoxeneis quam maxime cognata. Et quamquam ipse coniecturae audacissimae diffidit merito, aliam tamen uiam soluendae dissicultatis se non uidere fatetur. Quod uero 'ipsas gententias Aristoxeni proprias esse sere omnes' dicit, de illis quae ad musicaenim mitigandi atque medendi speetant, hoc sino limitatione non admittam. Immo Aristotelicam adgno8co doctrinam neque Aristoxeno soli receptam sed etiam Theophrasto Chamaeleontis magistro et 'creditam a plerisque et memoriae traditam' Gell. IV, 133. Quid quod iam Democritus 'plurimis hominum morbis medicinam suisse incentiones tibiarum docuit γ' Gell. l. l.). Neque igitur necesse erat Chamaeleontem Aristoxeni scrinia adire. Omnino in his rebus sententiarum similitudo nihil probat donrtiore inter auctores necessitate, sed sola uerborum congruentia communis sons proditur. Si uero comparaueris Athenaei Plutarchi Dionis Chrysostomi locos, quibus nititur Rolide, summam in narrandis eisdem rebus uerborum discrepantiam cognosces. - Ceterum Theophrastum Chamaeleontis sontem deprendimus p. 624 a. Sed iam data opera de his capitibus uidendum est, atque Rohdii placita accurata epicrisi sunt aut stabilienda aut infringenda. Libri XIV capita 23-25, quibus 'de ueteris musicae in- . dole uirili et ad omnes uirtutes animum instigante' agitur, Rohde dicit centonem Aristoxeneum et optime Aristoxeni Dissilired by Corale

109쪽

De sontibus quibus Athenaeus In rebus mus. Iyr. enare. usus sit. 105

uestigia passim detegit t). Idem rectissime in cap. 26 inde a uerbis τὴν δ' αποκινον nouum excerptum a priore prorsus diuersum incipere statuit ex onomasti eo aliquo petitum. Caput 28 antem et sequentia duo Mistocli tribuit, iure, ut supra p. t 00ὶ nidimus. Caput 31 rursus ex eodem opere depromptum putat, quod sophista uersus capitis 26 finem deseruerat; id quod et argumento et Aristoxeni mentione probatur. Caput 32 et 33 'sortasse item Aristoxeno deberi' conicit. Quae obstant: memorabilem illam de uersibus acephalis doctrinam, Demetrii Byzantii testimonium, Dinonis narrationem ab Athenaeo ipso intempestiue inserta esse contendit. Dinonis Ioeum non apte appositum e88e non concedo, de Demetrio et de excursu metrico negari idem nequit. Quid quod eadem sormula, qua hic Dinonis uerba introducuntur, Aristoxenus utitur p. 63l d, ubi legimus: εἰσὶ δὲ καὶ παρα τοὶς βαρ Ταροις ῶσπερ καὶ παρα τοὶς Ελλησι σπουδαiαι καὶ φαυλαι O σε ς. Dinonem igitur ab Aristoxeno aduocari non est cur negemus; nisi quem moratur, quod sero aequales fuerunt. - Demetrii Byzantii 1cερὶ ποιημιάτων librum Athenaeus ipse sine dubio non inspexit' sed intercedit auctor, qui data opera historiae musicae scriptores perlegerit. Neque metricam istam doctrinam de suo eum adserre quisquam crediderit. Quamquam reserenda uidetur ad auctorem Caesio Basso et Heliodoro recentiorem, quippe apud quos primos eam inueniamus suide Roh d. p. 46 not.). Ceterum quod hic Phocylides inter eos nominatur, qui poematis non addiderint melodias, pugnat cum hac sententia Chamaeleontis illa quam legimus p. 620 e: μελ iidi γῆναιου suoνον τὰ finiriρου-καὶ τα 'Hσιοδου καὶ πιλε χου. ετι δὲ IIιμνεριιου καὶ ScoκDHὁου. Veram esse Chamaeleontis doctrinam Rohdo 'Griech. Rom.' p. 141 not. demonstrat. Contra Bergh HI G II p. 130 not. 80 haec testimonia consociare studet infelici ratione; nam των λοιπων οἱ ιινὶ προσάγοντες με Οἰαν

13 Ceterum Chamaeleontis in hoc eapite non ea solum esse, quRecum nomino eius exhibentur, sed etiam illam de Hippoclide narratiunculam suspiceris coli. p. 273 c.

110쪽

Carolus Albertus Bappeis, quorum nomina antecedunt, nullo pacto opponuntur sed adduntur neque omnino sermo si nisi de carminibus melodia non instructi8. Sed plura etiam cernere mihi uideor vestigia auctoris cuiusdam, qui inter Aristoxenum et Athenaeum intercedat. Capite at Aristoxenea contineri cognouimus. Huic ergo tribuimus illam de Asopodoro narratiunculam. At quis est, qui addidit istud οἶδα δε τινας τονθ' ἱστορησαντ&ς ως ωντιγενid υεἰuoντος 2 'Confidentius' opinor loqueretur Aristoxenus Antigenidae aequalis admiratorque. Iam pergitur sic: Καὶ οἱ

hominem Aristoxeno recentiorem, quippe qui illius aetati opponat istud καθ' ἡ μως. Iam post Aristoxeni eclogam legimus:

τ11Lκαυτην dolia ν εχευν ἐστι g ιλοσοφίg κτλ. Hanc honorificam Pythagorae mentionem ex Aristoxeno petitam esse statui non licet, quamquam Pythagoreorum ille erat discipulus antequam fieret peripateticus. Non sane nimis obstaret illud ταυτα ιιὲν ὁ ωρ. Kα ιοὶ dε, nam solet Athenaeus talibus additamentis sontium uestigia et suturas dissimulare. Sed scimus Aristoxenum ipsam illam Pythagorae doctrinam, quae hic laudatur, acerrime impugnasse nec musicae rationes in uniuersum transferri passum esse suide Rossb. et Nesiph. I p. 68). Iam si alium tibi avetorem dicam et Aristoxeni et Pythagorae cultorem, hunc Athenaei hic esge sontem nonne probabile iudicabis 2 Nouimus autem talem rei musicae scriptorem; quem infra monstrabo. Ceterum Cliniam Pythagoreum memento memoratum esse p. 623 s. Cum uerbis inde a τηυκαυτην δnζαν εχ υν usque ad μουσικῆς es simillima 627 ed de Aeschylo, similia paullo ante de Alcaeo et Archilocho dicta. Id mihi etiam ex aequabili orationis genere certum est: unum opus περὶ si ουσικλῆς uel similiter inscriptum toti huic disputationi subesse, quae inest in capitibus 18-26. 31-33. Neque cum Rohdio, qui omnino plus quam par est ipsi Athenaeo tribuit in legendo Dissilired by Corale