장음표시 사용
121쪽
De sontibus quibus Athenaeus in rebus mus. Iyr. enarr. usus sit. 117
dine prorsus neglecto; quibus additur: ταυτα δε παντα ιιετ' ore σεως ηὐλεiτο. Bune αυλ, σεων catalogum frustra quaerimus apud Pollucem, qui αυλυιατα reeenset alio ex consilio disposita et distincta. Sed omnes sere, quas Trypho exhibet, αυλι σεο ν όνοιιασίαι apud Pollucem in Oρχήσεως generibus redeunt IV, 99 sqq. Hoc non miraberis, si additamenti illius
εὶδος apud Tryphonem est αυλησις). Ael. Dion. sex Tryphone nideli detin apud Eustath. p. 1137, 23: ἐκαλεῖτο δε ε ιιιέλεια καὶ
τὰ ναῖ τι ν τραγικον oras σιν rdόιανον αυλθμα. Ex his non temere concludere mihi uideor Tryphonem bis haec nomina aulematis et saltationibus communia recensuisse, et in capite,
lognm illum descriptum esse ab Athenaeo, hunc pleniorem et paulo aliter dispositum a Polluce. Quae nostra sententia optime firmatur eo, quod infra Athenaeum, ubi de saltationibus disputat, in omnibus sere cum Polluce consentientem uidebimus 'nisi quod omisit quae tanquam αυλήσεως nomina iam p. 618 erecensuit; neque ulla earum Pollucis saltationum, quae Tryphonis aulematis saltationi coniunctis cognomines Sunt, apud Athenaeum in saltationum numero recurrit, cum ceteroquin ab eodem auctore pendere utrumque luce clarius perito appareat et a Rohdio accurate per singula nomina demon8tratum sit. Nec non diserte respicitur bis ad αυλι ματα, p. 620 e et L sicut uice uersa apud Pollucem. - Ceterum egisse Tryphonem etiam de saltationibus nemo non pro certo habuerit; accedit ultro
quod ille de schemate quodam χορικης ὀρχήσεως testis egi apud Ath. p. 114s. Quod uero Rohde Athenaeum caput 27 ex duobus dumtaxat libris exscripsisse putat, non possum ei assentiri. Verum est cum Polluce magis congruere posteriorem eapitis partem inde a uerbis παρα δὲ Συρακοσέοις). Sed etiam quae priore parte continentur, sere omnia ac plerumque eodem ordine redeunt apud illum, ut ipse dicit uir doctus. Quas antem
122쪽
Carolus Albertus Bappeastigat repetitiones et pugnantes inter ge sententias, nullae sunt. Velut αποκινος quod postea ιιακτρισιιος nominatus est, inde non Requitur ιιακτριοιον non posse antea diuersum ab
αποκένω fuisse ses. p. 635 a de magadide et sambuca). Porro quae de telesiade narrantur duobus locis, non pugnant sed diuersa sunt atque coniungenda; praeterea ex diuersis auctoribus ei tantur, quorum alter Hippagoras non occurrit nisi hic, alter Marsyas ab Athenaeo uidetur appositus esse, nam Pollux et Hesychius 8. u. τελεσιας ' h lιετα ξένους ορχησις arro του ει ροντος Πλεσωνὶ non nisi Hippagorae explicationem nouit. - Θεριι αστρις quod primum inter οπῆσεις μανιωδεις, dein rursus inter σχηματα ora σε υς τραγικῆς, ut ex Polluce disci-mno enumeratnr, quid offendit 8 immo neutrubi deesse poterat. - Contra pyrrhicha quod p. 629 s in ridiculis saltationibus, supra p. 629 c in seueris dignisque recensetur, Roh de ipse alio loco recte inde explieat, quod priora illa omnino non ex onο- mastico sicut posteriora sed ex Aristoxeno uel potius Aristocle fluxerint. - Εx onomastico igitur, quod quidem Tryphonis' esse e causis expositis persuasum habeo, omnia hausta puto quae inde a p. 629c τὴν δὲ αποκινονὶ usque ad p. 630 a proseruntur excepto Marsyae de telesiade testimonio, quod etiam locum obtinet inopportunum i Restat ut Athenaeum, quamquam parum accurate auctorem suum descripsisse non potegi negari, tamen ab 'incredibilis neglegentiae ' culpa, quam Rohde ei iniungit p. 30, hic quoque defendamus. Nam quod inter ἰωνικον ορχημα et illud, quod Artemidi Siceliotae saltant, Athenaeus discernit, Pollux
non item, nonne magis est ueri simile consusionem errore esse admissam quam disiunxisse aliquem quae coniuncta inuenerat γΡollucis explicationem uocis oκλασμα ' O προια περσικον και συκτονον ex Iuba descriptam esse Rohde inde concludit, quod schol. Thesmoph. 1175 'αρβαρικὰν καὶ IIερσικον ore μαοκλασεια καλεἶταιὶ Iubaru in theatrali historia de hae saltations
123쪽
De sonubris quibus Athenaeus in rebus mus. Iyr. enarr. usus sit. 119
profuse egisse te8tatur primumque explicasse, quid istud sit τὀ IIερσικὰν ἔκλασμα. Nos qui Iubam a Didymo, Didymum a Tryphone usurpatum esse persuasum habemus, non Iubam ipsum sed qui recepit fortasse per Didymum) doctrinam eius, Tryphonem a Polluce excerptum esse statuimus. An credibile est Pollucem ex /ιακοεδ λογεν, quem Iuba de hac saltatione instituerat, nihil nisi tria uerba recepturum fuisse, si ipse renera Mauretani thesauros adiisset 2 Hoc non explicatur nisi excerptoris excerptor fuit. Ceterum non unum auctorem sequi Pollucem in saltationibus describendis satis perspicuum est. Sed tandem nos conuertamus ad capita quaedam Athenaei, quae eum propter argumentum ex Iubae theatrali historia petita esse nequeant, et Τryphonis nomine signata sunt et cum Polluce comparata communem Naucratitarum sontem aperte produnt: capita dico libri XIV deelmum et undeelmum, quibus earmina popularia recensentur. Statim post αυλησεων eat logum ex Gyphone degumptum eiusdem μιδῆς ονομασίας sophista adnectit. Distinguendae autem sunt quattuor dumtaxat
capitis decimi particulae, quae repetitionibus aut discrepantiis
Iam quaeritur, Tryphonis catalogus utrum non nisi e tribus illis nominibus ἱιιαῖος ελειος DDλoo constet an plura, sortasse totum caput complectatur. Illud uel per se non probabile est; hoc et ex enumerationis ratione usque ad finem capitis sibi Dissiliaco by V oste
124쪽
Carolus Albertus Bappeonstanti et ex Epicharmi mentione duplici uerisimile. Age
nunc comparemus, quae Pollux de uariis cantilenarum generibus praebeat IV, 53 8qq. .
νεωνίου - Αth. 618 es. -- ἐπιλήνιον deest apud Ath. sicut OD. ios; neque Udri sed αυλυια dieitur. αυλγaτα sunt etiam quae secuntur: πυUMκον cum comicorum testimoniis diuersis ab eis quae Ath. de πτισσουσων oldῆ assert); ἐρετικα desunt apud Ath.); σωιμενικα, ποι μνέκυν apud Epicharmum Ath.
ἔχει ιιo νον δακτυλοις αὐληγικοῖς) deest apud Athenaeum. Denique quod apud Pollucem de Tyrrhenis ex Aristotele narratur: πυκτσουσιν Drco αἰλεν κτλ., breuius apud Ath. IV p. 154 a sub Eratosthenis nomine sex Posidonio, ut uidetuo exstat, ita ut Eratosthenem haec ex Aristotele hausisse cognoscamus. Pollu-eem uero non Aristoteli sed Eratostheni uel potius recentiori auctori Eratosthenis copiis uso sua debere nemini non certum erit i). Eratosthenem autem etiam apud Athenaeum hic deprendimus eoil. schol. Apoll. Rhod. A 972: υλοι δὲ καλοῖνται γ re υτὶ: ἐξανθ σις κaι εχτυσις πιυν ἐν τοι γενεέον τριχιον ὁ ιιἐντοι secietos r ς ονοιια ψιδῆς ἐρέ- απέδωκεν ἐν οὐ 'Dsιῆ λέγοιν oprio 'i ν χερνi τις ἔριθος εφ' υφηλον πετεευνος δενδαλldaς τεt χοῆσα καλους ζειδεν tot λους. οἰκ ἔστι δέ φησι Aldtsιος, αλλ' i ινος εἰς est ιντρα, ως ὁ Ουπιγγος παρα Tροι ἡ 'νιοις εἰς Αρτειειν. ἐστὶ γὰρ Ουλος καὶ Ιουλος η ἐκ των δραγιι ciτων συναγομένη δεσμη κciι Ουλω h Aη-μντηρ' λέγεται δὲ 4MDλος και zωόν τι, θν ρέδιον πολύπουν κτλ.Quod igitur apud Athenaeum ἐριουργοιν uel ταλασιουργων εὐθη dicitur rουλος, Eratosthenis haec sententia est. Hanc Di-lὶ cf. de Eratosthenieis apud Poll. Rohdium p. 17. 21 sqq.
125쪽
De fontibus quibus Athenaeus in rebus mus. Iyr. enarr. usus sit. 121
dymus Semum Delium secutus refutauit. Trypho Didymum descripsit tacito Eratosthenis nomine. Ex eodem Didymo uides fluxisse, quae Ath. p. 619b exstant: αἱ δὲ roυλοι - Λί ιι τριστρέπουσι - ουπιγγοι δὲ αἱ εις ωρτυιιν. Hanc de οἰστέρογοις notam praeter Tryphonem sapud Ath.) unus seruauit Photius, nescio an ex Tryphone receptam; qui s. v. 'roυλος docet: - καὶ hi δε ς τι γένος roυλος' καὶ ὁ προσφιλης τῆ τέπιδι; ubi restituendum esse patet: καὶ Ουπιγγος ὁ πρ. τ. v. i. Semum autem a Didymo adhibitum esse etiam p. 61 7 s-618 b suspicor, ubi duae diuersae συναυλέας definitiones proponuntur, quarum altera Semi est. Utraque enim exstat in
συμ υνῆ. Item apud Pollucem IV, 83 et schol. Greg. Nag. Stel. II p. 106. Quare Didymo haec omnia tribuere non dubito. - Contra p. 109 s, ubi Semus quin ex Tryphone laudetur, uix dubium est, num intercedat Didymus, nequit diiudicari. Tryphonis auctor Semus etiam apud Ath. III p. 109 s; es. 109 b. Consimili ex sonte Pollucem et Athenaeum hausisse Udrς
Oxosaaσlcis elucet etiam examinata Is alou explicatione. Erantly Ε re uidetur, quomodo 'eundo creuerit' aut mutata sit Didymi nota, obiter examinare. Topho cum rerum uocabularium, non glossarium scriberet, alias uocis inυλος significationes missas fecit. Seruauit pro suo consilio Hesychius; qui quae addidit: τινὰς δῶ καὶ τὼν έαι ταia υδρίαις
γε νὼμενον -- - υλον λέγουσιν, cum paene ad uerbum expressa apud
Photium redeant iapud quem post γιγνορον- excidisse ονον apparet , ex Atticistis assumpsisse putandus est; quam uero insuper affert etymologiam: απo του ἰέναι αυτos τας τρθας Οἰλας, Herodianum sapit neque deest apud Εt. Μ. 472, 26, ubi Didymi nota exhibetur uariis pannis circumdata. Photius autem ex peculiari quodam fonte Didymeis addidit: δ ἐν τoia αianiaota σκωληξ et το ιπι ταῖς καρυαις αν ς. Eustath. P. 122l ad L. a b55 quas adiungit ἰουλου explicationi ex Athenaeo petitae, aut ex Atticistis aut ex ipso El. N. desumpsit. Namque apud Atticistas de his rebus copias uberes prostitisse etiam ex Eust. ad II. a 570 cognoscitur, ubi Athenaei l. XIV cap. 10 expilasse se consegsus: ώς δὴ καὶ πολλαί, inquit, ινδαι ἔσαν, οἷον et tis κτὶ, ἐστι σύν και αλλαις ἐκ των π α λαε ῶ ν αναλεξασθαι. Idem λdu. 572 de uocibus μολπς et σκαίρειν, ad u. 576 de uerbis δόναξ et .no- λύριον Aelium Dionysium laudat. Dionysium testatur El. N. s. u. κίνδα N.
126쪽
Carolus Albertus Bapponim dinerga duo carminis genera, quorum alterum ἱμαὶον, alterum ἱμαῖος audiebat. De illo testis est schol. Αr. Ran. 1332:
δε τὰ ω'ια' ἱμονιοστροφου δὲ του στελεος. Atque Suidam ut eundem sontem sequi, quem scholiastam, ita non uidisse ipsum geholium manifestum est. Alterum earmen commemorant: Suidas gloss. praecedenti: ἱ ιαῖος' ἐπιμυλιος ir; dii; idem postquam I uaiον assia explicauit, addit οἱ δε το μυλωθρικον, praue confundens diuersa. Turpius etiam rem turbauit Hesychius, qui inter pistorii carminis explicationes intrudit uocem ἐπαντλαιος: istaiος ο δὴ ἐπιφιυλιος καὶ ἐπαντλαιοςJ καὶ ἐπένοστος ' 1 ιαλις η ἐπι ιυλιος o, δη ῆ σταφύλης εἶδος ' Istatia το ἐπluετρον τῶν αλευρέων κτλ.- Contra neque Athenaeus neque Ρollux aquariorum carmen ullo uerbo attingunt; nec magis Photius, quamquam ἱμονέα
et 1 ιῶν ab explicantur; qui nihil praebet nisi haec: ἱ3ιαῖος' ἐπιμυλιος εῖδη et Isιαιοιdος' η ἐπιμυλιος οἰδῆ' ἱμαλέα γαρς τρον καὶ τὰ ἐπhιετρα πιυν αλευρων suerba non utique Sana . Photium autem hic ni saepius Tryphonis doctrinam ex Aelio Dionysio recepisse docuit Naber p. 78 cs quae de οὐ πιγγι ν supra diximus). Iam patere puto necessitudinem, quae inter testes M, s omnes intercedat, esse hane: Isiaioν vosια Didymus explicauerat in commentario Aristophaneo, Callimachi uersum adnotans. Isιαως qualis sit cantus, enarrauit Trypho Aristophanem Bygantium secutus. Didymi notam seruauit schol. Ran ., Τryphonis Ael. Dionysius, Pollux, Athenaeus. Ex Aelio Dionysio sua hauserunt Photius atque ex parte Hesychius et Suidas; qui alteram partem Ierico Didymeo uidentur debere. Iam quid comparatione inter Naueralitas instituta doem
127쪽
De sontibus quibus Athenaeus in rebus mus. Iyr. enarr. usus sit. 123
mur 3 Pollucem uidimus in plerisque cum Athenaeo congentire ; nisi quod ex parte de nominibus solis inter eos conuenit, cum αυλν ματα ille, hie ουδῆς δνουασέας recenseat. Mirum tamen in his quoque eodem ordine uti utrumqne: 'Aλῆτις '
memineris quaeso Athenaeum supra in saltationum numero non ponere, quae tanquam avis σε υς genera antea enumerauerat, Pollucem autem haec quoque inter saltationes reserre. lauersa ratione quas Athenaeus cantilenas dicit, Pollux modos auteticos uocat. Quid igitur 7 Num duo sumamus auctores, quorum hunc ad tibias utique respicientem Athenaeus in saltationibus, illum in cantilenis, Pollux hunc in eantilenis, illum in saltationibus enarrandis adhibuerit 3 Nemini scio istud probatum iri. Immo res primo obtutu mira facito explicatur eadem ratione, qua supra usi sumus: nempe si ea nomina, quibus et saltationes aut cantilenae tibiarnm uoci iunctae et tibiarum modi significabantur, a Τryphone et in ορ σεως aut Udῆς ονοειασίαις et in αυλήσεων catalogo enumerata fuisse statuimus, Athenaeum autem et Pollucem nisi potius eorum auctores) modo hanc modo illam tabulam pro suo quemque consilio maluisse describere. Cf. quae p. 61 notauimus, yr-terea Poll. IV, 82 Οι δὲ ταυτα Ουκ αυλων αλλὰ ιιελεον εἴδη λέ
De undecimo autem Athenaei capite difficilius est indieare. Apud Pollucem ex his non nisi Nymphidis narratio occurit sed in paucissima uerba contracta et aliunde aucta; quae eum Athenaeo congruunt, haec sunt: Βωρμος Μαριανδυνων
Καλλέστο-ος. En habes Alexandrinorum doctrinam a Didymo, ut uidetur, propagatam, Athenaeo Pollucique per Tryphonem Ruppeditatam. - Aristoxenum uero Clearcho ut alibi quoque in Deipnosophistisin deberi inde suspiceris, quod illius testimonia e diuersis duobus libris petita sunt, Clearchum
128쪽
Carolus Albertus Bappeontra in 'Eρ υτικευν libro carmina amatoria data opera col- Iecta exhibuisse consentaneum e8t. Athenaeus autem, cum
Clearchi libros studiose eum uoluisse manifestum sit, haec quoque propria manu decerpsisse mihi uidetur; neque igitur mirum quod desunt apud Pollucem. Pollucem priusquam missum laciamus, breuiter quae de eo probasse nobis uideamur, comprehendere libet. Resiphalii sententiam, qui 'quaecunque de arte instrumentisque musicis doceat ille, ex Tryphone hausta esse edixit', defendimus contra Rohdium de Poll. lant. p. 66ὶ comparatione Athenaei eadem, qua hic nititur, ut Iubam a Polluce descriptum esse euincat, accuratius et amplius instituta. Quae autem Rohdii argumenta silentio praeterii, ea refutatione non iam egere arbitratus sum. Praeterea Pollucem multis in rebus uidimus pendere a Didymo. Errat igitur Rohde 'Pollucem uel tantum ex Didymo hausisse negans atque pernegans' p. S) et 'eosdem sere ac Didymum auctores secutum esse Pollucem' contendens. Hoc Solum concedo: neque ex uno neque ex ipso Didymo Pollucem sua delibasse; sed recepit Didymea per Tryphonem; quem Didymi commentariis usum esse malim credere quam lexieo Didymeo. Pauca notanda sunt de Hesychio contra ea, quae Rohdo disputauit p. bl sqq. Qui ut Athenaeum Pollucemque sua ex eodem utrumque libro transscripsisse, e Iuba nimirum, probaret, et Pollucem et Athenaeum in rebus musicis orchesticisque describendis crebro consentire cum Hesychio demonstrans, cum Iubae doctrinam Didymo debere Hesychium dubitationi
exemptum esset, causae propositae Satisfacere sibi uisus est. Contra no8 consen8um istum Sic arbitramur explicandum esse:
Eandem Iubae doctrinam Polluci et Athenaeo ex Tryphone et Didymo), Hesychio ex Didymo affluxisse. Nihil Rohde attulit, quod contra laciat. Immo quod nititur e. g. Hesychio
κλέα ἐπινέκιον' ἐκαλεῖτο δὲ τέσσαρες κω mι coli. Pollucis si 105
129쪽
De fontibus quibus Athenaeus in rebus mus. lyr. enarr. usus sit. 125ρεὶς αυπεταiονες Θυιιοιταδω - eandem sane uterque sequitur
coniecturam, sed Hesychius confidenter profert, Pollucis auctor addubitat: uides Didymi doctrinam a Tryphone cum dubitationis significatione receptam. - Porro mihi lavet, quod satis erebro Pollux et Athenaeus consentiunt cum Photio, quem in his rebus a Tryphone pendere probauit Naber. Sio in explicanda uoce θερει πιστρο Rohd. p. 53), σκοπος et σκωφ id.
De Athenaei cum Photio consensu plura dicemus infra. Quod uero nonnunquam Pollux et Athenaeus ubertate superantur ab Hesychio, non potest probabiliter explicari, si illi Iubam ipsum descripsere, Hesychius Didymum. Etenim parcere chartae licet interfuerit Pollucis, at non Athenaei intererat. Immo haec est causa: Hesychii sons, Didymi copiae, illis non iam plenae fluebant utpote per Tryahonis eribrum transmissae. Neque igitur Rohde communis Polluet Athenaeo Didymo sontis documentum petere debuit ex Hesychio s. u.
διποδέα ' Oρχήσεως εἰδος - οἱ δὲ διστοδισι ος' καὶ εἶδος Aακωνικῆς Oρχήσεως coli. Ath. p. 630 a et Poll. kl0I, quorum diuersam uterque huius glossae partem exhibet: etenim apparet Athenaeum et Pollucem non iam e plenis Didymi horreis sua depromp8i8Se. Praeterea in explicandis eis instrumentorum nominibus, quae Athenaeus in libro IV recenset, Hesychius saepe nullam eum illo similitudinem habet; quo ex numero sunt e. g. ἔλυφιοι γίγγρας πανδουρα φυχτιγI. - De clepsiambis et Athenaeus et Hesychius Aristoxenum laudant sed prorsus diuersa narrant.
De pyrrhicha supra p. 102 not. l) demonstrauimus nihil Iubae posse uindicari. Trypho quid de ea docuerit, ne8cimus; cum uero Pollux et Hesychius consentiant ac simul discrepent ab Athenaeo, qui non sequitur hic Tryphonem sed Aristoxenum, illi sua uidentur Tryphoni debere et Didymo.
130쪽
Omissis capitibus Aristoxeneis statim ad i. XIV c. 34 sqq. aecedamus, ubi subito Athenaeus ad instrumenta musica redit. De sambuca diximus. Sequitur de magadide, quam IV, 182d-s paucis attigerat, ampla et docta disquisitio: ποτερον αυλ υνεldoς ῆ κιθάρας ἐστέν; Post catalogum eorum, qui περι αυλ υν scripserint nec tamen tibiae genus esse magadin tradiderint, Tryphonis nomine laudantur eadem, quae auctore non Dominato leguntur 182 d. Atque magad in tibiam dixisse discimus et Aristarchum et Gyphonem. Aυσιν autem οjς απορίας dat Aiδυμος ὁ γ eas uιατικος ἐν ταIς προς 'χυνα αντε ηγνὶ σεσιν; qui ιιι αγαδιν αὐλὸν aκουει τον κιθαριστ ριον κτὶ 'osciscitur enim disputatio ab Ionis uersu quodam et eius explicatione Aristarchea. Licet corrupta sint uerba αρῖς Ιωνα: hoc tenendum est, in commentario Didymum sententiam suam protulisse. Quid igitur ueri est similius quam Didymum et ipsum ad Ionis uersum Sua adnotasse ἀντε γου/μνον2 Quapropter uerba, quae
sine ulla dubitatione Didymo tribuo. Di mellius est de sequentibus iudicare. Sed prius quaerendum, quae ratio intercedat inter eaput 35, quod Aristarchi et Tryphonis sententiam continet, et caput 36, quo Didymi doctrina refertur. Primum minime aduersari haec capita inter se contendo contra Roh-dium sp. 47); immo quae in illo proponitur ἀνιορέα, soluitur in hoc. Neque Didymus 'tibiae ullam speciem unquam hoc nomine significatam esse ' ullo uerbo negat. Pollux autem non nisi de psaltim magadide loquitur: ιι αγαδιν δ' ὁ νηιαῖει 'Aνακρέων, τὴν δ' εἴρεσιν αἰτῆς Κανθαρος scomicus) Θρρει item Duris apud Ast. XIV cap. 40ὶ προστιθι σιν. Haec si non minus sunt Tryphonis quam quae apud Athenaeum illo docet de magadide tibia - neque est cur do ntroque instrumento quin exposuerit, diuersis fortasse locis, dubitemus - non certe Tryphoni debemus. quae leguntur p. 634s: ἡ γαρ ιιάγαδις ἄργανον