장음표시 사용
391쪽
13 Sehol. Med. 10. Aelian v. h. v 21.
393쪽
395쪽
397쪽
Luetum qui acerrimum morbum censerent, innumeris autem molestiis totam uitam ita occupatam esse quererentur ut inire omnino esset malum: eos antiquitus id egisse ut illorum malorum inuenirent medicinas nemo mirabitur. Spectant autem haec quae dixi cum ad ueteres omnino tum ad Graecos in quorum uel antiquissimis carminibus eiusmodi sententias offendimus. Plato i) primus adeo statuit uocem λυπην απὰ τῆς διαλυσεως του σω/ιατος ἐπονοφιασθῆναι ἡ ν ἐν τουτεο τεὴ παθει ἴσχει το σάisia, et proni hanc simul etymologiam simul sen-
In prouerbii uero usum abierat uox quaedam qua surori adsimulatur luctus quae apud posterioris aetatis comicos passim invenitur: ιανίας Oμοτοιχος εὶναί φιοι δοκεI 3, et omnium humanae uitae malorum gummum uocare luctum identidem non dubitauit Menander'. Cui perniciosae aegritudini succurrere et mederi potest consolantis amici uox, nam 'Oργῆς νοσουσης εἰσὶν ἰατροὶ λογοι siue ἐπ αλλο φαρ ιaκον κεiται νοσφ' λυπουμέν γ μὲν μυθος ευμενης φίλων β). Moralis philosophiae partis locu8 qui est de consolatione nescio an sit praecipue aptus ad pernoscendam ueterum litte-
398쪽
Carolus Bureschrarum arcanam illam gratiam quae ni fallor efficitur uirtutum specie diuersarum conspiratione consen8uque sine quo tamen uera artis opera non nascuntur. Sed ut haec quae in commune paulo obscurius fortasse indieaui, de hoc certo artis genere explanem: in his scriptionibus quibus luctus non tam singulorum quam cunctorum mortalium curatur, diuersas artis species
ad unum idemque perficiendum pulchra concordia sociatas deprehendimus. Philosophiae sublimem grauitatem, suauitatem blandam poesis, artis rhetoricae magnificum impetum in partes suas uocat qui consolandi et dissicili et ambiguo munere sungitur. Et optima quaeque poetae suppeditabant, plurimosque loeos philosophi antiquitus e poetis excerpebant quos aut disertis uerbis exscribebant aut disiectis metri membris ad sermonem adcommodabant. Sic Axiochus Socraticus ille dialogus poetarum locis et apertis et opertis resertus est; sic in Phaedone Plato στανταχου παροιδεῆ τα του 'Oρφέεος i); gie Crantoris libellus uariatus erat Homeri et Euripidis ) praecipue sententiis quarum complures certo possumus eruere; gie Epicurus haud dubie consolationem non minus quam ceteros suos libellos poetarum locis quasi consarcinauit, maxime Euripidi addictus' quem quidem ipse Chrysippus saepe laudauit );
nec aliter - uno excepto Seneca - ceteri omnes, cuius rei
aptissima exempla supersunt Ciceronis et Plutarahi quae hue pertinent scripta. Ceterum mirifice in eisdem fere locis coloribus luminibus uersabantur hae scriptiones, denique eisdem regionibus circumscriptae erant, ex quo Crantor primus ut uidetur hoc poculiare litterarum genus constituit. Poetae autem quamquam - id quod consentaneum est et hodie quoque demonstrari potest - praeierunt in hoo genere
philosophis multi erant hae in materia Orphici', et epicedio.
I, Olympiod. ad Phaed. p. 70 C. 2ὶ Diog. IV, 26.3ὶ Sext. Emp. adv. gram. l, 13, 273 Bkk. 4, Plut. Μor. p. 1040 B. cf. Cie. Tusc. III, 25, 59. 5ὶ Plat. Phaed. p. 61 B eum scholio. Philolaus apud Iamblich. Protr. VIII, 134. Cie. Hori. frg. 88 Bait. cf. Lobeckii Agla. p. 795 sqq. Εur. Alc. 967. Clem. Alex. Strom. III, l6 II p. 253 D. .
399쪽
rum et threnorum genus antiquissimum i) non solum mortuos deflebat sed etiam superstites eonsolabatur)λὶ, tamen florentibus quidem litteris in eo minus quam rhetores et philosophi se exercebant. Qui quidem tam accurate tutam materiam conlegerant et pro uariis lugendi occasionibus disposuerant, ut mox Separatim certae scholae existerent, quae non solum de
morte sed de exilio, de interitu patriae, de seruitute, de debilitate, de caecitate, de omni casu in quo nomen poni soletealamitatis, dicerent et scriberent δὶ. Itemque illi diligenter eonsolationi loeum suum in philosophia tribuerant. Scimus
1 Il. 12 72l αοιδοὶ θρήνων εραρχοι memorantur quorum θρῆνος ex-eidit, nam secuntur Andromachae Hecubae Helenae γοοι sortasse substituti. 2ὶ Luei M. de luci. XX αλλ' Oμως ot iaάtαιοι καὶ ιyoῶσι καὶ μεταστειλάμνol τινα θρήνων σοφισTην n Dλλα ς συνειλοχοτα παλαιους συμφορας, τουτιν συναγωνιστῆ κοὶ χορτγευ τῆς ανοίας καταχρῶνται, σποῦ αν ἐκεῖνος ἐξαρχοῦ, προς ro μελος ἐπαιάζοντες. Cf. B. 12 et 23χνδρομάχη ἐρχε γόοιο et 746 ἐπὶ δὲ στεναχοντο γνναωες. - Εtenim malorum socios habere miseris semper magnum Solacium et suit et est. Nec mirum, si quidem maximo humanum est. Itaque haud dubie antiquissimum argumentum et in consolationibus grauissimus locus est 'alienorum malorum conmemoratio'. Threnorum autem genus, ut fit in talibus, per saeculorum decursum nullstm sera mutationem passum est, ut discimus Luciani illo grauissimo testimonio et ex hoc loco epicedit a Statio in patrem scripti quem mihi uideor tandem restituisse Silu. V, 3, 54sqq. : non strua rigaret Sudor equum, aut putri sonitum daret ungula eampo, Sed Phoebi simplex chorus hie frondentia uatum Praemia laudato, genitor, tibi rite ligaret. Ipse madens oculis, umbrarum animaeque sacerdos Praecinerem gemitum e. q. s. 'Praemia tibi ses. statuae tuae coronam ligaret' dicit ut Phaedr. IV, 6, b M. 'qui eapitibus eornua suis ligarant'. - Inprudenter ut saepe in Statii silvis hune loeum conrupit Baehrens. Ceterum in illo uno argu mento uersata est Antimachi consolatio quae Aod i inscripta fuit. Hie enim Lyda coniuge mortua παραμυλον τῆς λοπ ς αὐτ si ἐποί σε την ἐλεγείαν τὸν καλουμένην Λύδην, ἐζαριθμησάμενος τας συμ νο ρας, τοῖς αλλο et ρlo ς κακοὶς ἐλαττω Την Φαντου ποιῶν λυπην. Plui. cons. ad Ap. I 06 B. cf. Athen. XIII, 597 A. Pariter Pindari Simonidis Baeehrlidis atque adeo Statii thrent passim ad consolationem spectant. 33 Cic. Tusc. III, 34, 8 l.
400쪽
Carolus BureaehPosidonium stoicum in parte morali non tantum praeceptionem sed etiam suasionem et consolationem et exhortationem necessariam iudicasse Φ). Quamquam quae una nobis tradita est diligentior definitio Eudori Alexandrini qui nonae Academiae philosophus et Straboni Augustoque aetate suppar fuisse uidetur ), ad satis recentem pertinet aetatem. Is in opere quod
inscripsit Aιαέρεσις του κοπα φιλοσοφέαν λογουδὶ cum moralis partis tres locos secisset, unum σπερὶ θεωρέαν τῆς καθ' Beαστον αξlaς, περὶ τDν ορφιήν alterum, tertium περὶ την πραβιν, tertii loei sedit speeiem περὶ τῶν αλλοτριουντων amo τινων πραο υν quae adpellatur παρ ι θζτικος, a quibusdam autem παγο- λογικος . Itaque hoc genus arte cognatum est προτρεπτικου
sive 'exhortationis' generi quocum ab antiquis et rhetoribus in et philosophis δὶ passim conponitur. Verum omnium illorum consolationis generum longe praestantissimum et grauissimum plurimisque modis uariatum et elaboratum est ut lacile intellegitur id quod mortis tractat solacia, ut consolationem quae egi de morte liceat uocare consolationem κατ' εIπῆν, τον σιαρα/ιυ λζτικὰν λογον. Cuius speeiei in litteris initia incrementa, florem exitum hac eriti ea disputatione persequi in animo est; altera libelli parte quam edituri sumus, ipsius consolationis indolem et naturam quantum hodie fieri potest delineare et singula argumenta locosque quibus utebantur ueteres conligere et a primitiis usque ad extrema antiquitatis tempora recensere conabimur. Non igitur licuit subsistere in paucis illis operibus quae consolationis nomine nunc inscribuntur, sed undique conquirenda erant quae ad restituendam deperditorum scriptorum indolem rationemque aliquo modo apta esse uiderentur. Pertinet autem, ut hoc
lὶ Sen. epist. 95, 65.2 Do Eudori aetate quem in Pythagoreis recensuit Multaehius in ling. phil. gr. II, l02 sqq. , nondum liquebat Heusdio, in diatribo in locum philosophiae moralis qui est de eonsolatione apud Graecos, Trai. ad Rhen. 1840, p. 8. ef. Strab. XVII, 1, 5. Zelleri gr. philos. III, 6ll adn. 3.3 Stob. Eel. eth. 46 sqq. u. Mull. l. l. 4 Cic. de Or. II, 12, 50. ib, 64. Quint. X, I, 46. bὶ Eudorus l. l. 52. Sen. epist. 95, 65. Excursus I.