Leipziger Studien zur classischen Philologie

421쪽

consolationum a Graeeia RomanIsque aeripi. hlatoria erit. 27

conceptam inuenimust An uero non maxime e re Socratis erat quam clarissime dicere maiorem gloriam e8ge laesis quam eis qui laesissent 7 Non igitur apte egit homo quod Soeratem finxit ambigue dicentem non eandem ora ομοιανὶ esse illorum gloriam, cum ea uerba duplicem admitterent interpretationem. Atque quam claudo pede quamque molesto internatio dirimente sequitur illud τῶν τε ἀδικησάντων καὶ τῶν ἀδικημέντων post id quod est των προγεγονOτων ανθρωπων, quae membra nimirum artissime coniungenda erant. Itaque

nee id quod uoluit dicere, apte potuiti

Sed reuertamur ad argumentationem no8tram.

Iam cum hoc loco scriptorem etiam fraudis conloquenti Socrati dietum tribuitur, perperam, ut supra docui) conuicerimus, multa illa huic Memorabilium capiti cum Apologia communia, quae illio conloquio, hic orationi tribuuntur, perperamillie eonloquio uindicari nostro iure censebimus. Hoc grmis simum argumentum quo illud Memorabilium caput a Xenophonte abiudicetur, addimus Langit Sohenkliique i) argumentis quibus iampridem mihi persuaserant illud non po8se non esse

adulterinum.

Deinde argutius quam uerius nonnulli uiri docti composi.tionem libelli hie illic sane securam et laxam notasse uidentur, si quidem id unum egit auctor ut quam maxime ad uerbum admirabilis uiri reserret sententias, quapropter, ut fit, narrationis elegantiam miuus eurauit. Facile Rutem adparet conloquium illud et Socratis orationem mirifice ueritatis et fidei

1ὶ Langii u. praecipue p. 31 sqq. quae adeo auxit doctissime Schenklius I. l. II, 136-146. e. g. molestissima Deliacae n aes conmemoratio nΘ-quit esse X. Atheniensis Athenientibus narrantis io 23. Cogitationes uero saepe non dico obscuras sed perplexas esse et ineptas. 2i Obiter moneatur uta posse explicari eur auctor Apologiae, fit reuera Platonis Apologiam adhibuerit, ne uerbum quidem ex illa tam diuulgata Soeratis de mortis natura disputatione sp. 40 sqq. In suum libellum transtulerit. Adfinxisse illa Platonem, Apologiae auctorem rerum gestarum scriptorem omisisse quia non ex hoe silentio eoncludat Τ

422쪽

Carolus Bureschspeciem prae se ferre. Spernuntur calamistri, spernuntur uerborum tinnitus, spernitur meretricius illo laeus, quibus cogitationum aut insaniam aut uanitatem oblinere solent rhetores; uelut adtonitus illo Memorabilium extremi capitis auctor et ubi propria inculcat - nonne quae paragraphis tertia et nona leguntur specimina mentis saluae 2 et ubi, ut solet, furta

illa uendit. Contra Apologiae auctor tam sicea frugali aspera utitur dictione qua me iudice fraudis suspicio procul arceatur, nedum de rhetoris exercitio cum Schenklio cogitare possim. Quod nonnulli, nouissime Langi p. 22sqq.ὶ et Ρohlius p. 43 sqq.) e paucis aut gemel aut insolentius aut recentiorum seriptorum in modum dictis argumentum petiuerunt, profecto minus prudenter fecerunt, quatenus in Xenophontis scriptis tria milia amplius voeabulorum inueniuntur semel ab ipso dictorum, in his CCCXXVII quae praeter singulos locos Xenophonteos omnino non leguntur arcoti; εἰρυιενα quae uocantur

dubia uel suspecta sunt CCCLXVI, poetica sero CCCXVI, a

consuetudine optimorum scriptorum recedentia uel cum recentioribus communia CCCCI; unus liber Cynegeticus CCLXI uocabula semel a Xenophonte dicta habet quorum in numero sunt XLII απαζ εἰρημένα ij. Taedet his numeris uerbum addere. Plerique offenderunt in Socratis ιιεγαληγορέg et in acerbitate quadam, qualia de eo aliunde innotescere negauerunt. At enim in Apologia non Socratis ἰδεaν quae sane in uisceribus nostris quasi haeret antiquitus, sed hominem videmus quem in iudicio adhibuisse 'liberam quandam contumaciam' qua inritaret iudices et disertis uerbis traditur j et adparet ex eis quae re uera eum apud iudices dixisse consensu Platonis et Apologiae auctoris conligitur'. Nempe nihil Langius sp. 19 sq.

13 Verba sunt Sauppii In eommentatione de X. uita et seriptis p. XV In op. ed. uol. I . 23 Cie. Tusc. 1, 29, 71; ubi Iam Fr. A. Wolfius ex Apologiae t 1 μεγαληπορίαν adnotauit. 3ὶ E. g. utroque loco proditur ipsum oraeulum edidisse 'Socratem esse mortalium sapientissimum': Apol. l 14 extr. Plat. p. 2 l A. Uterque deinde signifieat hoe orationis loeo tumultuatos esse iudices. In Xen. Memor.

423쪽

Consolationum a Graecia Romanisque aeripi. historia erit. 29

agit eum primum statuat in memorando illo oraculo ab auctore Apologiae expressum esse Platonem, dein miretur quod ea quae in Apologiae paragrapho 23 de litis aestimatione narrantur, aduerga fronte cum eis pugnant quae de hae re in

Platonis Apologia p. 36 Dia leguntur. At me dius fidiust si

quis quem uno loco aperte imitatur, non tam stultus erit ut altero loco paulo post in re notissima ab eodem ita recedat ut ipsum contrarium tradat cui neminem fidem habiturum esse ipse concesseriti Itaque potius in hac re Apologiae auctorem diuersam samam, in aliis eandem ὶ, nusquam autem Platonis Apologiam secutum rege cogimur Statuere. Venimus ad argumenta consolatoria unius Apologiae sere propria. Quorum nonnulla galtem obseruans unus Caspersius insudauit frustra quaerendo unde haec 'ceterorum scriptorum auctoritate destituta' l. l. p. 125 sq.ὶ sumpserit scriptor. Videamus compensentne insolentiam bonitate. Spondeo ae promitto. Sic autem ad Hermogenem Socrates β 6: Νυν δέ inquit εἰστ ροβ ηο ετ α ι h ν λικία, Old' Oτι αναγκη ἔσται Ta του γῆ-

δυσμαθέστερον εἶναι καὶ ιυν hιαθον ἐπιλησμονέστερον 3, et

quod uiri docti post Schneiderum passim uituperauerunt utpote a Socrate ipso septuagenario prolatum, ipsi uituperandi

sunt; etenim luce clarius est illum εὐιιOγέροντa detrectare senectutem illam decrepitam quae sane adfert ista incommoda.

hoc oraculum omnino non memoratur. - Pist. Apol. p. 36 D et tae. deor. I, b4, 232 addunt dixisse Socratem se meruisse eui quotidianus uictus in prytaneo publice praeberetur. 1 Apologiae auctor eum Platone communes omnino habet locos III; nam aceedit ad eos quos notaui non tam gemellus quam similis loeus: Apol. I 30 et Plat. p. 39 B exu.: Socratos uult utroque loco χρησμωδο- σαι utpote moribundus. Vaticinatur autom apud mat. iudicibus poenam, in Apol. filii Anyti turpem exitum. Vides iterum de eadem re uariam esse ortam famam quam illi diuersi sunt secuti. Concedit de h. l. Hugius P. 435.2 Sententiam eum Mem. IV, 8, 8 communem habet, non elocutionem.

424쪽

Carolus BurrachSed uide quam inprudenter omnino illi ipsum argumentum

earpserint quod tamen optime et Graeeum et Socratieum est. In Axiocho enim idem Socrates eodem argumento ad consolandam Axiochum utitur, concinente adeo uerborum ornatui : εisa inquit λαθον υπεισῆλθε γῆρας εἰς O παν συρρει το τῆς φυσεως ἐπέκπιρον καὶ δυσαλθές. καν ιιη τις θαττον ως χρέος αποδεδωτο ζῆν, ως οβολοστατις η φυσις ἐπιστασα ἐναυρα ι του μὲν Oφιν, του δὲ aκοην, πολλοκις δὲ ἄia Ico. - A duobus igitur Socraticis, si me audis, hoe argumentum Socraticum confirmatur: constat perantiquum esse. Cuius rei grauem testem

adhibeo Euripidem querentem'

Et Sophoeles ubi non nasci longe optimum esse, proximum antem quam primum mori docet et miserias uitae narrat, acerbe sic perstringit senectutem':

ubi quis non sentit iterum dictionis similitudinem γ

1ὶ P. 367 B in deseriptione uitae malorum quam e Proesel oratione refert Aeschines. Debuit igitur Socrates hoc argumentum Prodico euius reuera esse illam orationem quae in Axiocho seruatur nemo prodiit qui negaret, excepto uno Heinxio qui nuper In disputatione quam seripsit da Prodico Ceo in aet. goe. Eu. Lips. 1885 p. 332 et 333 adn. 5 obiter de fida Axiochi dubitauit; quem quidem mihi non satis aestimasse videtur uir doetissimus. - Mirifice profecto aeredit ad hune Axioehi Ioeum Bio Cynicus apud Teletem iStob. Flor. V. 67 a. Null. lag. phil. gr. II, p. 424' ,

ut libeat elus uerba adscribere: .... ἐκ του σωματίου ἐζοικlroflat. DTανη ιιισθωσασα φύσις τ ους ὀφθαλμους α ναι ρῆτ αε, τ α ιυτα Τας χεῖρας τους ποδας.

2ὶ In Aeolo, lag. 2b. - Aecedit eximius Iotus Herc. fur. 638 sqq. D. 3ὶ Ood. Col. 1235 sqq. cf. im. 864 παντ ἐμπέφυ- τέρ μακρω γηροκακα, ad quem fortasse gpectauit Aristophanes loeo inrisionis pleno ubi

425쪽

Consolationum Graecis Romanisque geripi. historia erit. 3IAeeedit testimonium quo mihi plane probetur a nero Xenophonte illum locum esse seriptum. Dio Chrysostomus ine solatione genem Melaneomae mortem gementem sic adloquitur: αναγκη γαρ inquit αυτ P ην προβαινον τε σοὶ ιιὲν καHlστου αἰσχροτερεν γιγνεσθαι, αντὶ δε ἰσχυροτατουασθενεστέρου.

Iam, ut mihi sit concedendum non mero easu tam similes esse et sententiam et elocutionem Apologiae tὶ et Dionis j, si reputaueris eundem Dionem alias δὶ magno spiritu se Xenophontis imitatorem praedicare: nonne debebis concludere illum Apologiam ut Xenophonteam manibus trinisse ideoque expressisse γ nonne illum idoneum Xenophontei generis dieendi iudicem esse densebis 8 Aliter saltem cogeremur libellum, etiamsi spurium censeremus, satis Utiquae tribuere aetati. Solus deinde Apologiae auctor Socratem id solacium quod inter nobilissima quae umquam a congotatoribus prolata sunt argumenta numerandum est, bis sic facit adhibentem l 5:oπερ γαρ inquit ridιστον ἐστιν, ἡ δειν οσέως μοι καὶ δικαίως απαοα τον δέον βεβιωμένον atque o 28 Apollodorum lacrimantem adloquitur J: συ δὲ . . . μαλλον αν ἐβουλου με ορανδικαέως ri αδίκως arro ri oria; Repetiuit pluribusque explanavit argumentum Crantor β qui in consolatione se totum Soeraueis addixit doctrinig), cum τὸ μὴ δι αὐτον κακως

ehorum feeit gementem iVesp. 441ὶ εἶτα δῆτ' ου πολλ' ἔνεστι δεινα rest γηρα κακά; δηλαδη eqs.li Concedunt et Langius et Sehenkllus. Ceterum de Hem. imitatione h. l. cogitari nequit quia hoe loeo Meo sententia plane aliis uerbis profertur. 2 Or. XXVIII lMelaneom. I u. in re p. 53b R. quem locum iam a L. Dindorsio ad Apol. adnotatum esse uideo. 3 Or. XVIII p. 481 sqq. R. Huius loel notitiam dabeo Langlo qui ipse contra se pugnat p. 27 Hq., eum Apol. auetorem 'hominem male --num' identidem adpellet, deindo eoneedat Dionem eiull imitatorem e se. Nempe hominis illiua male sanit 4 Dlog. V, 35 et Vat. Nax. VII, 2, exi. I extr. d lacrim2ntem uxorem haee saetunt dicentem Socratem lam in os poeulum admouentem. bi Apud Plui. eons. ad Ap. p. il4 C.

426쪽

post quem idem praedicauerunt Cicero ij Plutarchus Philiseus )alii. - Magni ingenii solacium etiam hoc est quo O 23 lacri

Θαν-ος; ubi uel metaphora Atheniensem et lenis illa ironia Socratem prodit. Eiusdem os adgnosces audiens quae de propitii dei prouidentia scribuntur Φ 5: θαε μαστον νομι ει εἰ καὶ τεὼ Θεφιδοκεi ἐιιὲ - τιον εἶναι ἰ ὁ τελευταν ...; et k T: ἴσεος δέ τοι

καὶ ὁ θεος δι ευιιένειαν προξενεῖ tiol OD sis νον το ἐν καιροῖτης ηλικέας καet αλυσαι τον βιον ἄλλα καὶ το ὐ si jστα, qualia item in posteriorum consolatorum ore uersari solent ).

Haec et talia adhuc plane neglegebantur, unde ortum est illud non minus salsum quam tralaticium: nihil esse in

Apologia quod non Iegeretur in Xenophontis Memorabilibus, praecipue in libri IV capite S. Verba praecipue in libri Iucapite 8' consilio addidi quoniam haudquaquam me fugit

l) Tusc. III, 16, 3b. ad tam . VI, 3, 4. 4, 2.2) Dionis loco sXXXVIII, 25ὶ admodum memorabili ubi Philisei nescio

euius ad Ciceronem exulantem consolatio antiquis doctrinis plena refertur:

δεστον δ που καὶ α ριστον συμβέβ κε το μηδὲν ἀδικήσαντά σε ἐπ ρασθαι. 33 Eodem redit quod sDiog. II, 3bi Socrates ad eum qui dixit: θάνατον σου κατέγνωσαν χθηναῖοι pronuntiat: κἀκείνων ἡ νίκnc. Idem adnotat alios hoc dictum tribuisse Anaxagorae. cf. Menandri dig. 281 Com. IV, 293 M. Επὶ τουτ' ἐγένοντο πάντες, ἐνθαδ' ζωμεν. Sen. cons. ad Marc. X, b extr. ep. 37, 2 exu. Inc. ad Pol. II, 3. Stat. Silu. II, 1, 16: 'quidquid init ortus finem timet' subi notes uelim praegnantem uerbi uim quae est 'Eu furchien, bestehen haben', cuius ignarus uel Bentleius Sen. Herc. fur. 45 et 454 'domuit' censuit eo igendum. Omnino autem in nouissima demum Georgis lexici editione hie usus obseruatus est, ubi adde Here. Oet. 292 sabsolute positum , tolle Here. f. 793 . 43 Iam Homerus tΓ 6bὶ deorum prouidentiam docuit quem sequitur Sophocles lag. 876. cs. El. 17 3 sqq. Ad idem dictum spectat Eurip. sin. 98lses. Hippol. 439 sq. 833 . Illud libenter laudabat Chrysippus ut stoicus Plut. de stole. repugn. p. 1040 B. - cf. Plui. cons. ad Ap. 117 D. Dio Chrys. or. XXX, p. 549 R.

427쪽

Consolationum a Graecis Romanisque script. historia erit. 33Ηngium p. 432) et post eum Langium quibus se addixit

Sehenklius loeos nonnullos ex aliis Memorabilium libris sumptos enm similibus Apologiae contulisse h). De qua re postremo loco dicere curaui ne uulgata ista geniuntia praeoccupatus eos contempleris neue a me aurem auertas. Quos Iocos si contuleris, prorsus aliam similitudinem quam quae intor extremum illud eaput et Apologiam intercedat statim adgnosces: notabis meram sententiarum similitudinem. Verum enim uero haec quidem quo modo non fieri potuerit in tanta argumentorum similitudine utriusque libri non adsequor. Si quidem in Memorabilibus Xenophon Socratem contra uarias adeu8ationes defendit, et idem lactens hic ipse in Apologia inducitur. Immo Xenophonti praeceptorem purganti interdum ea, quibus ille olim usus erat, sponis in calamum fluxisse non dico probabile esse, uerum ipsius naturae rationibus exigi conlando. Profecto fieri non potuit quin saepe isdem argumentis utpote aptissimis et optimis uteretur. Accedit quod plurimorum ueterum scriptorum more nec Xenophon dubitauit suas capsas compilare. Omitto eiusdem commentarios eum Agesilao comparare quia hic et ipse suspectus est. Ipsa res a probabili-

hunc libellum aptissimae adpendieis loco 'Socratis Memorabilibus' adicterit 3 3Εquidem fretus eis quae disputaui et ueterum librorumque testimoniis i non esse cur a Xenophonis abiudicetur Socratis Apologia adfirmo.

3ὶ Ita simul respondi eis quae de hae re Huius l. l. p. 43b statuit; relatassa mihi uideor utique hoc in quo eius sententia nititur: 'Ea Iustalch doch geWisa nichi annehmen, dass er ei ne gange Schrist Rus den schon voremdenen Memor. auueZogen und herausgegeben habe'. 4 Neque enim quidquam euro argutias Caspersit qui p. 101 - 107 I. I. serio sudauit in carpendia his testimoniis.

Laipa gor studian. IX. 3

428쪽

Carolus BuregehTotus periit XENO ATIA Chalcedonii περι θανατου liberii. Ne hunc quidem litterarum locum a se intactum esse uoluit ARISTOTELES cuius in τοὶς is κοινων γιγνο ιένοις λογοις sui ipse

dieiu erat Ευδημος ῆ περὶ dialogus j et consolatio, si quidem puleherrima illa de Eudemi Cyprii somnio et lato

historiola quam Cicero secundum Aristotelem se narrare satetur, ex Eudemo esse constat ), - et omnium clarissimum illud fragmentum a Plutarcho sernatum ceteraeque nobiles reliquiae optime in consolationem quadrant. Ε quibus ualde probatur Aristotelem hune dialogum in amici mortui soccidit autem Eudemus a. Chr. n. 354 apud Syracusasὶ honorem et in ipsius consolationem scripsi88e. Simillima ratio est THEOPII ATEI libri qui inseribitur Καλλισθένης περὶ πένθους in. Quem librum meram fuisse consolationem facile e testimoniis et Dagmentis concluditur, ut non opus sit Heusdii artisetosis ambagibus sp. 40 sq. . Cicero enim iterum Tusc. III, 10, 2 l) o Theophrasto adsertloeum: 'ut Theophrastus interitum deplorans Callisthenis sodalis sui . dicit eum) incidisse in hominem scilicet Alexandrum) summa potentia summaque sortuna'. Idem Tusc. V, 9, 253 ipsum libram laudat: 'uexatur idem Theophrastus , quod in Callisthene suo laudarit illam sontentiam 'Vitam regit sortuna, non sapientia' '). Adparet utroque loco eundem Theophrasti librum ab illo adhibitum esse. Quibus Ciceronis locisi, Diog. IV, 12.2, Dialogum fuisse Eudemum doeet fragmentum Plutarcheum. Aceedit quod in numero scriptorum in uulgus editorum erat, es. d. Bernavali librum qui est de Aristotelia dialogis p. ib. p. 18sqq. 93.3ὶ De divin. 1, 2b, 52 sq. Pridem sic statuerunt interpretes quos secutus est Hevinius p. 38. Rosius eum locum inter Eudemi reliquiasilag. 32 ed. Read. poneret, BernRygius l. l. p. 143. 4, Cons. ad Ap. p. rib B sqq. Eundem Aristotelis loeum Crantor in consolationem transtulerat.b Diog. V, 44. Cie. Tusc. V, 9, 2b. 6ὶ Chaeremonis tragici lag. 2. cf. sin. is. Erat ut e poetis comi eis discimus su. Alexidem in Com. III, 399. Philem. IV, 39. Menandr. IV, 2 l2 sq. M. illius saeculi tristis sententia.

429쪽

Consolationum a Graecis Romanisque script. historia erit. 35eomparatis cuiuis liquebit eiusdem libri fragmentum a Plutarcho in consolatione p. 104 D seruatum e8se hoc: Mσκοπος γὰρ ητυχη, φησιν ὁ Θεοφραστος, καὶ δεινὴ παρελέσ9αι τὰ προ

DICAEARCHus autem scriptis quae uocauit λογος Κορινθιακος euius II et III libris Pherecratem quendam Phthiotam senem

Λεσβιaκος 3ὶ, uidetur uersatus esse in genere consolatorio. Ceterum mihi probatur hos λογους esse eosdem libros quos Dicaearchi περι φυχῆς utrosque' alio loco significat Cicero'. Docuit autem Dicaearehus altero libro 'nihil omnino esse animum', in altero 'animos esse mortales'; uel inde quod Tusc. disputationes scribens Cicero illis tam inpense usus egi, multa consolatoria in eis insuisse recte concluditur. Transeo ad Cynicos quorum ipse parens ANTISTHENEA diligenter locum consolatorium tractasse uidetur, quantum quidem licet conicere e librorum inscriptionibus quales sunt Περὶ του αποθανεῖν, ΙΙερι καὶ θανατου, περὶ των ἐν ' Αιdoυhi. Certo huc pertinet DIOGENEA Sinopensis, quem scripsisse libruml Wytten b. a. l. obiter eandem suspicionem adnotauit. Idem mihi uidetur recte propter uicinitatem magni illius Crantoris fragmenti statuisse Plutarchum eidem Theophrasteum locum debere; nec potest dubium esse quin Crantor Illius librum de luctu adhibuerit. 2ὶ Cic. Tusc. III, 31, 76. 3ὶ Ib. l, 10, 2 i. 4 Ib. 1, 3l, II 'Acerrume autem', inquit, 'Dieaearchus delictae meae contra hane inmortalitatem disseruit. Is enim III libros seripsit qui Lesbiaci uocantur .... in quibus uult emcere animos esse mortales'. b) Osannus I Bettr. E. gr. u. rom. Litteraturgesch. II, p. 40 sqq. suspicatus est idem si eum recte intellexi. CL Nuelleri fragm. hiat. graec. II, 26b sq. - Cic. ad. Att. XIII, 32, 2 ' περὶ Dicaearchi utrosque' amicum sibi mittore iubet. Haec epistula menso Maio scripta est. Attameniam In consolatione illum adhibitum fuisse dixerim, propterea quod Bam scripturus quaecunque de luctu et de eis quae huc pertinent scripta erant Tullius apud Atticum legerat. Cf. Schneidorum do Cic. Cons. p. 10. 6 Diog. VI, 17. Mull. II, 261 sqq. Librum πειμὶ των ἐν 'tido viam Democritum scripsisse supra adnotauimus.

Dissiligod by Corale

430쪽

Carolus Bureschrτερι θανατου Diogenes Laertius, interque eos 'qui uel epistolis uel libris luctum minuere sunt conati' memorat Hieronymus siue Cicero i). Erat fortasse inter epistulas quas praeter illam librum l. l. commemorat Diogenes, una alteraue consolatio. - Nec desuit huic generi CRATEA THEBANUs euius illud quod est de uitae molestiis fragmentum ad Axiochi exemplum 8criptum esse supra p. 16 obseruauimus. Et videt exstat in

Anthologia Palatina IX, 3593 et in Stobaei fiorilegio s98, 57

epigramma quo similiter ) uitae molestiae describuntur. Concluditur autem u. 9 et 10) sto:

De carminis auctore incerta est memoria, cum cod. Hlat. Ποσειδέπαον, οι δε Πλατωνος του κεὐιεικου, Stobaeus illum unum superscribat, contra Plantides Ποσειδέαπου, οἱ δὲ Κρατητος του κυνικου, cod. Reg. 17 73 unius Cratetis nomen memoret. Iam tu opinor Cratetis Dagmento conlato si reputaueris aperte incertam fuisse de epigrammatis auctore memoriam: non pro mera coniectura habebis illam de Cratete auetore adnotationem, sed huic illud carmen tribues, praesertim cum epigrammata eum scripsisse constet j. Et cur inprobabile sit eum quae in philosopha scriptione disputasset in breue epigramma coniecisse 2 Accedit quod antiquissimam illam uersuum 9 et 10 doctrinam in scriptis consolatoriis sos praecipue Ax. 368 A et Aristot. Eudem. Dg. 40 ed. Mad.) passim locum tenuisse iusta uidebimus.

ij Epist. 60, 5 Vallars. Notissimus hie locus quo e Cie. Consolatione excerptos consolatores enumerat, RRepius adhibebitur. 2, Ante Welcherum I. I. p. bis iam Matthiaeus I. l. p. 46 adn. hoc epigramma a poeta Axiochi memori consectum esse uideri obiter dixerat. Unam manifestam imitationem adpono. Ax. 368 A: LIolαν δέ τις ἐλομενος ἐπιτ δευσιν ἡ τέχνην ου Πέμ νεται καὶ τοῖς παρ-

ουσι χαλεπανεῖς Crates uersu primo pariter deliberat: Ποἰχν τις βιοτοιο ταυιν τρUOν; - Vides quam arte cognata haec omnia inter se cohaereRnt.

라틴어 텍스트