장음표시 사용
401쪽
Consolationum a Graecis Romanisque script . historia erit. T
statim addam, ad genus consolatorium ὁ ἐπιταφιος λογος i)sino laudatio funebris ex ipsius Platonis definitione , e qua
eius postremus et quartus locus est πατέρας δε καὶ iiii τερας
και εἴ τινες τcὼν ανωθεν ἔτι προγίνων λειπον ται, τουτους δε
παραιιυθουμενος - licet ipsa floris Atheniensium aetate degenerauerit sere in meram cum deiunctorum tum totius Atheniensium nominis laudationem. Inter philosophos primus in genere consolatorio uidetur
vergatus esse DEMOCRITUs qui cum Summum bonum statueret ευ risiaaν sive μεστωδὶ, quomodo hic animi status posset parari conpluribus libris quaesiuit, quales sunt περὶ ευμ ιέας, EDεστ ύ, υπομν ιατα ηθμα'; libello autem qui suit περ ι των D I ιδου mortis metum nanum es M uidetur demonstrasse ).1ὶ Hie primum ad milites solos pertinebat qui pro patria mortui erant;
qualis oratio solis Atheniensibus in morem uenit, ex a. 479 quo Aristides post Plataeensem pugnam laudationem dixit primus, Ri credis Weste anno In quaesit. Dem. 183l, II, p. 243. Sed moris origo tenebris obuoluta est: Persicorum bellorum temporibns morem ortum esse crediderim. CL Thue. II, 34, b. - Apud Romanos inter Uulieres prima laudata est Popilia a Catulo silio primo R. Chr. n. s. Cic. do or. II, 11, 44.2ὶ Menex. p. 236 E. cf. Menandri περὶ ἐπιδεικτικῶν c. XI iRh. gr. III, 421 Sp.). Pseudodion. art. rhet. VI, 4 init. εἶ α Ουτως ἐπὶ το παραμυλιτικον των πατερων ... ἀναγκαιοτερον δὲ ὁ παραμυθοτικὸς παραμυθουμένων υιῶν τους προσῆκοντας.
33 Diog. La. IX, 45. 4, Diog. IX, 46. Infelicissime Heusdius p. 14. Fabricii coniecturam secutus Democriti opus inscriptum fuisse censet: χμαλθείας κέρας gi περὶ
εὐθυιιιος υπομνο των ἡθιμῶν V. Probabilius conicias perperam in moralibus scriptis enumerari χμαλθεlας κέρας et suisse opus quo 'uariam et miseellam et quasi confusaneam doctrinam' eonquireret πολυτροπος ille philosophus. Inter eiusmodi librorum inscriptiones illa certe a Gellio prael. 6 memoratur; et Sotionis Peripatetici χμαλθεlας κερας 'liber multae uariaeque historiae refertus' ab eodem laudatur 1, 8, 1. 5ὶ Creavit enim Demoeritus consolationis locum qui est 'da uano inferorum metu'. Ἐνιοι - ait apud Stob. Flor. CXX, 20 - θνχμῆς φυσιος
διαλυσιν οὐκ εἰδοτες ανθρωποι, G ει σι τῆς ἐν τψ μιν κακοπραγμο συνος, τον τῆς βιοτῆς χρονον ἐν ταραχῆσι καὶ φοβοισι ταλαιπωρέουσι. ψευδεα περὶ του μετα την τελευτην μνθοπλαστέοντες χθονov. Epleurus
402쪽
Carolus BureschCertum est non pauca consolatoria ad eum redire; historiolam autem quae de Democrito Dareum regem consolante traditur
a Iuliano ), indicatur a Ρlinio 3, olim in aliquo Demoeriti
scriptorum narratam suisse, tum in unam alteramue consolationem - gaudet enim hoc genus mythis allegoriis fabulis δὶ migrasse crediderim, praesertim cum Iulianus qui ipse eam in consolatione adseri, reconditam et minus diuulgatam esse adfirmet. Nimirum Lucianus ) quod eandem sabulam narrans inducit pro Democrito et Dareo Demonaetem cynicum et Herodem Atticum sophistam illum tum clarissimum, aut ioci gratia aut in maiorem amici gloriam hoc fecisse putandus est. HIPPARCHUM PYTHAGOREUM Lysidi aequalem si inter huius
generis geriptores hoc loco enumero, commoditatis causa facio, non quod contra consensum recentiorum philosophorum stagmentum illud consolatorium pulcherrimum id quidem quod ex Hipparchi libro περι ευμ ιιέας exhibet Stobaeus ἰθ, antiquo illi
Pythagoreo ausim tribuere'. Attamen recentiorem eiusdem scholae sectatorem quisquis haec scripsit et propter sermonis Graeci bonam notam et propter argumentorum probitatem haud posuerim post I a. Chr. n. Baeculum. Non praetereundus est PRODICUA CEUs quippe qui oratione quam de morte et de uitae miseriis habebat multum contulerit ad excolendum genus, ut eum potissimum posterioribus consolationibus certam notam inpressisse certumque colorem dedisse cogamur statuere' . Cuius orationis summam debemus anetori Axiochi dialogi; ualde tamen cauendum est ne eo progrediamur ut omnia sere, praecipue illam de animi inmortalitate doctrinam sp. 370 B sqq.), quae illic proseruntur Prodico
hune locum pluribus explanatum omnium ori inseruit; eundem legimus puleherrimo adornatum apud Luer. III, 978 sqq. L. 13 Epist. 36 Η. 2 Nat. hist. VII, 180. cf. Zellerum l. l. III 1, 765. 33 De sententia cl. Democr. Din. 20 et 41 Mull.; eodem spectat de Luetu fabula In Plutarchi cons. ad Ap. 111 F et ad ux. c. VI. 43 Demonax e. XXV. 5 Flor. CVIII, 8 l. 6ὶ Iam Meinersius spurium esse eontendit hoc fragmentum. Cf. Ηeusdium p. 30 et Zellerum III 2, 99. l0l. 7ὶ Sie iam Uelcher in opuse. II, 497 sqq.
403쪽
Consolationum a Graecis Romanisque script. historia erit. 9
deberi eum Geelio et Nelehero Φ) putemus. Nam oratio illius sophistae certis finibus a Socrate qui narrat ita circumscribitur, ut ineipiat a p. 366 D ubi postquam Axiochus interrogauit:
πινα δε ην τα λεχθέντας Socrates respondet: ωρασα ιιι ανσοι ταυτα α ιινημονευσω ' ἔφη γαρ' - et pertineat usque ad
p. 369 D ubi Axioehus narrantem indignatus interpellat: Συιιέν inquit ἐκ τῆς νυν ἐπιπολα ουσης λεσχηνείας τα σοφα ταDet a εἴρηκας. Tum Socrates sua ipsius de animi inmortalitate doctrina illum mirum quantum consolatur. Nec maiore iure Gobryae narratio Prodico uindicatur. Ceterum quod p. 366 Bextr. Socrates latetur ταυτα δὲ α λεγαν Προδίκου ἐστέ, innuit
loeum illum 365 D qui p. 369 C repetitur. Et video me in
hac re eum Zellero ) consentire. Ipsarum consolationum quae quidem ad nos peruenerint et haud dubie earum quae apud ueteres serebantur, antiquissimam censeo esse libellum illum aureum qui inseribiturAE XΟΣ κὶ περι θανατου. Itaque accidit ut ipso initio huius disputationis in quaestiones spinosissimas mergamur simulque grauissimas a quibus iudicium de conplurium huius generis scriptorum sonte faciendum pendeat. Atque perlustranti mihi Graecas Romanasque litteras uix ullius in mentem uenit operis, de cuius auctore tempore pretio tam diuersae et dissonae sententiae a uiris doetis et iis partim horum studiorum principibus in medium latae sint; paene dixerim cum Cicerone: Harum sententiarum quae uera sit deus aliqui uiderit; quae ueri simillima magna quaestio est.' Sed altius repetendum est et historia ratioque totius quaestionis quam breuissime expli-
De auctore Axiochi qui iam Laertii Diogenis temporibus )inter Platonis dialogos νοθευοιζώνους serebatur et hodie quoque plerumque in eiusdem codicibus inuenitur, iam pridem a multis multum dubitatum est ), eum alii quorum dux uidetur
1, Vide Weleherum l. l. p. 499. 2) l. l. I, 1003 adn. 6. 3, Diog. III, 62. 43 Vide I. Fr. Fischeri epistulam ad Gern hardum in ed. III Aeschinis Dissiligod by Corale
404쪽
esse Marsilius Ficinus cogitarent de Xenocrate academico cuius inter seripta Diogenes IV, 12ὶ librum περι θανα rou recenset - satis inepte et plane nullo landamento nixi -, alii multiij Clementem Alexandrinum Stobaeum, Thomam Magistrum eo. diees secuti eum Platoni adscriberent, alii et ii quidem snmminiri uelut Casaubonus Gesner, Hemsterhusius Ruhnkenius libellum esse Aeschinis Socratici suspicarentur - permoti testimoniis quibusdam Diogenis Athenaei, Harpocrationis Suidae. Atque sub Aeschinis nomine Axiochum cum dialogis qui inscribuntur Ἐρυξέας et περι αρετῆς primus edidit Ioannes Clerieus Amstelodami p. Chr. n. MDCCXI. Cui suspicioni praeter
ipsum sermonem qui non semel posterioris Sermonis graeci prae se seri uestigia obstare uidebantur grauissima argumenta:
eum enim Pollux I, 35) ex Aeschinis Axiocho αλεκτρυονοτροφοι uocem adserat et Athenaeus XIII, 611 D) Aleibiadem in hoc dialogo ut moechum et hominem uinolentum perstringi testetur, neutrum in eo de quo agitur Axiocho inuenitur. Et Stephanus quidem olim aut illum ad quem isti spectarent Aeschineum dialogum ab eo quem legimus distare aut duos eiusdem nominis sed diuersi argumenti dialogos ab illo esse scriptos statuit; et in eandem suspicionem nideo incidisse Weleherum B qui 'maiorem' Aeschinis Axiochum periisse, 'minorem' geruatum esse censuit. Primus Meinersius ' magno
impetu cum in ceteros illos duos dialogos tum in Axioehum sie inuectus est: 'Aeschinis' inquit 'qui seruntur dialogi tantum abest ut illum aliumve Socratis discipulum auctorem habeant, ut ne ab uno quidem auctore profecti sint. Scribendi enim genus quo III dialogi siue Axiochi auctor usus est ab illo sermone qui in duobus prioribus Eryxiam et de uirtute dialogum dicitὶ tantum abest ut quiuis Graecae linguae non pror-
dialogorum, Lipa. 1786, p. l93 sqq. cf. C. Fr. Hermanni qui inser. GeSch. u. Syst. d. Platon. Philog., Ι ei deib. 1839, i, 584.1 Enumerat eos Fischer I. l. p. l94. 2 Unaehtheit der Redo des Lysias gegen don Socrati her Aeschines, in op. I, 422. 3 In 'iudicio de quibusdam Socraticorum reliquiis'. Gotting. 1782, In Flaeheri ed. IIIp. XXXV sqq. Diuitiam by Corale
405쪽
Consolationum a Graeels Romanisque script. bistoria crit. 1 I
gus ignarus auctorum etiam diuersitatem agnoscere et possit et debeat.' In Axiocho autem adgnovit putidam et barbaram orationem, pestiferas et inter se pugnantes sententias, intem pestinum declamandi surorem, sermonis sordes et rursus meretricium sucum, immo totum libellum quod a posterioris aeui sophista fietum esset portentosum Scriptum ausus est uocare.
Eis quae de ceteris illis dialogis disputauit nemo dubitabit subscribere, si quidem toto caelo distant ab Axiocho latus isti
quorum altero Platonis quaedam doctrinae quam potest maxime inepte atque perperam reserantur ), altero uero dum legimus sopiamur ), uterque insuper iam a ueteribus tamquam spurius
damnatus sit j. Indicio autem illi de Axiocho iniquissimo se adplieauit Matthiaeus ) eatenus ut dialogum cuius quosdam locos etiam in Ciceronis Tusculanis disputationibus et in Plutarchi ad Apollonium consolatione reperiri obseruasset, ex eodem atque illos fonte Crantoro inrigatum itaque post CXX sere Olympiadem siue post annum CCXCVII ponendum esse censeret. Idem de libelli aetate quamuis illius ignarus statuit
nactus est dialogus ille Boeckhiumq) qui eum uoeauit 'inter spurios istius sarinae dialogos facile principem, qui plura prorsus diuina et Platone haudquaquam indigna' haberet - et Neleherum Τ) qui notato Meinersit iudicio 'nimis leui' ad pretium tempus rationem statuenda plura adtulit argumenta quae ipse inueneram, priusquam eius disputatio mihi nota esset. Ρostremo Car. Med. Hermannus l. l. p. 416 sqq. Meinersit iudicio credo praeoccupatus et abreptus studio dialogi a Platone suo abiudieandi minus recte illum uituperauit inclinauitque
13 Meiners I. l. Hemannus p. 4l4. 2 Sic etiam Meiners. In contrarium sane iudicat Herm. p. 416 et 'de Aeschinia reliquis', Gott. 1850, p. 9; quamquam hunc quoque dialogum spurium esse eenset. 3ὶ Diog. II, 60 coni. Suid. s. u. Ain. 43 'Loei nonnulli libri I Tusc. disp. cum locis Aeschinis et Plutarchi conparati', 1808, in opuse. P. bl.bὶ Animadu. in Plui. II p. 699. 6ὶ 'Simonis Socratici, ut uidetur, dialogi e. q. s.', Hei deib. 1810, praef. p. X. 7ὶ In Mus. Rhen. a. 1832 siue in opusc. II, 393: 'Prodihos von Keos. Vorglinger des Sohrates
406쪽
Carolus Bureschin Matthiaei de tempore sententiam. Sed aliquot annis post aliquantam eum loco cessisse infra uidebimus. - Hodie uero lite posita dialogum illum et ab Aeschine et ab eius aetate uidentur abiudicare t). lamiam quo ego peruenerim integro ut opinor animo diu meditatus tandem licet explanare. De Aeschinis dialogis testimonia haec sunt: Diogenes II, 6 l) VII eius dialogos genuinos Miltiadem Telangem Rhinonem Calliam Axiochum Aspasiam Alcibiadem; eosdem enumerat s. u. Suidas. Nec discrepat Athenaeus etsi V tantum memorat dialogos, quia nimirum non id egit ut plenum catalogum conponeret - Τel augem Aspasiam Calliam Axiochum
A lπος inscriptum laudant. Certa igitur et constans memoria est de genuinis dialogis inter quos semper Axiochum adparere notato; adde quod Panaetius ex omnibus Socraticorum dialogis genuinos esse censuit Platonis Xenophontis, Antisthenis Aeschinis, ceteros omnes repudiauit in. De huius Socrati ei scriptis unum sere iudicium est ueterum: longos et urbanos suακρους και ἄστεωDo dialogos eius esse Lucianus testatur ); το δὲ ἰθέως καλου/ιενον εὶ δος κρατικον μάλιστα ζηλωσαι praeter Platonem Aeschinem auctor
libri στερὶ ἐριυρνείας qui Demetrii Phalerei sertur ), superare eundem Xenophontei sermonis tenuitatem suπτοτερος) , Platoni ei simplicitatem Hermogenes ' praedicat; Phrynichus 'ὶ uero
καὶ παραδειγ/ια cum Platonem et Xenophontem tum Aeschinem Socraticum memorat. Equidem omnia illa quae adtuli testimonia persuasum habeo prohibere non posse quominus Axiochum aetati Aeschinis immo huic ipsi tribuamus.13 Vide Zellerum II 1, 204 adn. 4 et GerekIum in exigua disputatione quae est 'de eonsolationibus' exstatque in conlectaneo libello qui inseribitur 'Tirocinium philologum sodalium regii seminarii Bonnensis', Berol. l883, p. 30. 2 Diog. II, 64. 33 Lutian. de paras. c. XXXII. 43 Apud Fischerum p. 8. cf. Cic. Brut. 85. 5ὶ Περὶ ἰδεων p. 419 Sp. 6, Phot. Bibl. p. 10 iv, b B. Dissiligod by Corale
407쪽
Consolationum a Graecis Romanisque seripi. historia erit. 13
At nec uocem αλεκτρυονοτροφοι neque Alcibiadis commemorationem in hoc dialogo inuenimus. Optime. Sed in Axiocho quem legimus procul dubio conplures Iacunae et satis amplae insunt 3. Quarum una quidem in oculos incurrit uel obiter legenti, eam dico quae post p. 369 B hiat. Socrates in perpulchra illa et longa nitae molestiarum descriptione postquam regendae reipublicae artem et ipsam miseram esse Axiocho adsentiente demonstrauit, ita pergit t. l. : 'Quoniam igitnr' inquit 'etiam omnium artium maxime liberalem putas detestan
ντας Qyis umquam ad rem diuersissimam tam praeruptum transitum sacere sustinuit, a regendae rei publicae arte ad mortem 3 Accedit quod tam inmane uitium cur Axiochi auctoricum Hermanno inputemus ne umbram quidem habemus caugae. Etenim fluit usque ad hunc locum sermo plano alueo nullis salebris interrumpentibus cogitationum sanam seriem. Et quod grauissimum est: sententiam quam tum p. 369 B usque ad Dinlustrat, eadem ad amussim est quam supra p. 365 D eodem modo eisdemque coloribus Socrates protulit. In quam Axiochus supra nihil respondit: hoc loco subito uehementissime inuehitur et nituperat acerbis nectis Socratem 'ineptias illas hodie celebratas et ad adulescentulos adcommodatas pronuntiantem.' Haec amplam textus coniugionem indicant quam ut Statuam praeterea moveor hoc grauissimo quod iam indicauit Hermannus p. 583)argumento: Axiocho p. 365 C querenti lare ut morte et priuaretur 'hae luee et bonis' et corpus foedaretur Socrates rectissime responderat: Συναπτεις γαρ. inquit, ω qξιπε, παρα τ ην
Repetenti tum illi p. 369 D partem prioris querellae responsurus Socrates iterum praelatur p. 369 E extr. Συναπτεις
γc ρ. co - ξιπε, a νεπιλογέστεος τῆ στερήσει τεον aγαθέον cIντει - αγέον κακων αἴσθησιν e. q. S. 13 Tennemanni eandem suspicionem quamuis nulla certa obseruatione sultam non debuit uno uerbo repellere Herm. p. 584.
408쪽
Alteram lacunam, non praeruptum transitum cum Her- manno l. I., adgno8eo p. 370 B ubi Socrates postquam explanau it Axiochum perperam putare se sensurum esse nihil sentientem: προς τεῆ πολλους, inquit, καὶ καλοῖς εἶναι λογους περὶ τῆς αθανασίας τῆς φαῆς. Sic Opinor nemo sanus argumentatione satis inplicata ex inopinato abrupta ad positionem contrariam potest pergere. Esse uero utique inter p. 369 Ε et p. 370 D med. lacunam statuendam uel inde elucet, quod fieri non potest ut Axiochus cum p. 369 D nihil ge aecepiss6 adhno solacii increpet, paucis uersibus ita commutetur ut 370 D med. sese iam in contrariam peruenisse sententiam atque adeo cupere mori praediceti His et talibus pridem adductus sum ut Axiochum qui temporibus satis antiquis αδέσποτος tactus esse uidetur squa de eausa in Platonis scripta aberrauiu, nescio quo tempore ita
tractatum esse statuerem ut - sortasse in scholarum usum
summa eius excerperetur; quare scilicet mordaces illae de Alcibiadis lasciuia adnotationes et sine dubio multa alia omittebantur. Vestigia tamen acerbae Aeschinis linguae quam notat Athenaeus XIII, 6li D) nunc quoque adgnoscimus p. 368 D et rationis Socraticae in ironia squam ego haud solus contra He mannum p. 583J bene Socraticam esse puto) qua totum per dialogum perstringitur Prodicus. Quem prae ceteris carpendum sibi sumpsisse Aeschinem etiam in Callia dialogo testatur Athenaeus V, 220 B. Eodem modo explico posterioris aetatis illa uestigia quae in sermone uere Attico in uniuersum et Socratico, id quod ipse Hormannus concedit, inueniuntur iuxta antiqua et perram uerba insolentesque elocutiones. Velut passiuam uerbi ευσεβεὶν constructionem p. 364 C) praeter Axiochi auctorem unus admisit Antipho III γ li); υπέρ τινα διαφέρειν - aliquem Superare p. 366 Bὶ, amni ιι α dictum p. 366 C), παρ' ακαρῆ -- propemodum ibid.), περιφυγιιος frigus p. 366 Dὶ, ἐπίκαυσις frumenti rubigo , κνωδαλον λα uermis p. 365 C
alias non inuenio; uocem δέμεσθαι Homerus eumque secutus solus Hesiodus usurpauit; similem metaphoram uocis σφυγμα
409쪽
Consolationum a Graecia Romanisque script. historia erit.
15τωδης p. 368 C) unus Plutarchus s or. p. 1088 D), uocis ποα- πυζειν unus Aristophanes Vesp. 626ὶ ausi sunt usurpare. Ubi uero in hoc dialogo meretricium fucum animaduerterint mihi
non liquet: contra legentem puto inuenturum esse adstrictam haud raro praegnantem breuitatem, quali quantum scio haudita excellebant 'posterioris aeui sophistae'. Item obseruo imaginum metaphorarum comparationum acrem proprietatem, quae tamen a posteriorum istorum sophistarum artificiis cincinnisque longissimo absit, uelut p. 365 D ῶσπερ εἰς ετερον Lην απο
θάνατοM, p. 371 Ε το θαρσος τῆς εκεῖσε πορείας *c. in Orcum παρα τῆς Ἐλευσινέας ἐναυσασθαι go. mysteriorum saeibusl nisi hoc potius merum poetae fragmentum esse mavis censere . Sed plerumque regnat suavis quaedam dictionis simplicitas quam Aesehineam testantur quos adtuli ueteres iudiees quamque per totum libellum elarum antiquitatis colorem fundere mihi uideor recte sentire, si quidem eadem de causa olim Casaubonus obiter huius libelli avetorem uocauit 'disertissimum et antiquissimum'. Verum ironiam Socrate dignam utrum debeamus adgnoscere neene p. 366 BC et alias, ipse iudicet lector: post summos uiros equidem ea delector. Contra nusquam conspicio pinguem
Platoni eorum dialogorum imitationem quam in dialogi personis eligendis, in prooemii indole, in illis sabulis quas in fine inseruit periptor, grassari Hermannus p. 416 sq. contendit. Nam quasdam compositionis artes, quosdam locos, quaedam lumina omnibus Socraticis communia fuisse sumas necesse est quatenus
ex uno omnes sonte hausisse concedis. Quid quod consuetudo inserendi sabulas utique Platone antiquior est 2 Quid 2 Platonis pinguis pedisequus inferos describens num ita discrepuerit plane a Platonis notissimis narrationibus i) et in uniuersum et in singulis ' atque, id quod grauissimum est, sibi ita piaeuerit in pingendis Tartari et Acheruntis terroribus quos utpote uanos
i) In Phaed. fino et in Gorg. p. 523 C sqq. 2J Cf. Welcherum l. l. p. 500. Duos iudicea Minoem et Rhadamanthum etiam Cicero Aeschinemneseeutus 3 habet Tusc. 1, b, 10.
410쪽
Carolus Bureschet ad perterrendos homines setos uel memorari idem Plato tam acriter uetuit 2 i) Sed omnino non inueniuntur in Axiocholoei qui eum illius locis ita concinant, ut ex eo fluxisse censendi sint: rursus totum colorem Socraticum esse nec doctrinas quae de mortis natura proseruntur cum Platonis de eadem repraeceptis pugnare iam Geelius et Kelcher ) adnotauerunt. Venimus ad grauissimum argumentum, quo Axiochum uti- qne ante Crantoris aetatem scriptum esse euincitur: exstant
apud quosdam scriptores loci quos ad exemplum Axiochi expressos esse concedendum est. Primum malorum humanorum
descriptionem exprimi a Cratete Thebano siue cynico ) cuiuis uaeua mente contemplanti rem liquebit. Videtur autem hoc a me non temere contendi, quandoquidem primus Neleher ), tum huius ignarus Reisacker 3, tum ego idem animaduertimus. Immo ipse Hermannus cognationem uidit, ita tamen ut Teletem' sa quo illud Cratetis fragmentum exhibetur) exprimi ab Axiochi auctore statueret. Perperam haud dubie: nam in Cratete potius deprehendimus imitatorem ducis sermonem simplicem exprimentem amplificantem exornantem. - Neque alia ratio intercedit inter Axiochi auctorem et Crantorem: si enim mihi concesseris Cratetem potius ex Axiocho pendere quam hunc ex illo, sacere uix poteris quin concludas item Crantorem ex Axiocho hausisse, cum Cratete compluribus olympiadibus minornatu fuerit. Atque supersunt quaedam uestigia quibus probabile fiat Crantorem Axiochi hic illic fuisse imitatorem. Fuit
enim in eius consolatione haud exigua pars qua uitae miseriae deflerentur, qua in re se Uiν areala ν φιλοσοφέαν Sequi ipse lassus est'. Principem autem locum inter hos ueteres philo-l In Republ. III p. 386 sqq. 2ὶ Hist. crit. Sophistarum p. l3.Welcher p. 502. 3ὶ Apud Teletem in Stob. Flor. XCVIII, 72. 4, Cui adstipulatus est Heusdius p. lib. b In disputatione quae inser. 'Der Todesgedatae bei den Griechen', in progr. Treuer. gymn. 1862, p. XXIX. 6ὶ Quanti momenti fuerit quod Wyttenb. Herm. Heusdius p rum diligenter eum non uiderent locum Cratetis a Telete exhiberi, semper de Telete cogitauerint atque ale scripserint, infra euincetur. Heusdius uero uideat ne secum ipse pugnet. 7ὶ Plui. cons. ad Ap. 104 C. tib B. cf. Welelierum p. bll.