장음표시 사용
411쪽
Consolationum a Graecla Romanisque geripi. historia erit. 17
sophos qui illum locum tractauerant sine dubio obtinuit Pro-dieus, cuius splendidum de uitae miseriis germonem continet Axiochus. Itaque statuendum est: aut seriptor Axiochi ex Cratete uel Crantore totum quem adfert Prodici sermonem hausit - id quod me iudice paene esset somnia fingere, quoniam Axiochus multo plura praebet quam illos habuisse ex eorum fragmentis liceat conicere - aut illi ex Axiocho sermonem Prodici cognitum habuerunt, quia nusquam traditur eius sermones peculiaribus uoluminibus uulgatos fuisse ij. Aededit quod non solum ex ea parte Axiochi qua Prodici doctrinae reseruntur, sed etiam ex aliis dialogi partibus quaedam sumpta comparent apud Ciceronem euius Tusc. disp. 1, 83 cf. cum
Axioeh. p. 368 C; 1, 112 cum 370 DE; praecipue autem pulcherrimum illum locum p. 370 B cum Tusc. 1, 61-63 et 68-70. Sed hos locos et eos quos statim indicabo conlatos leges in ea parte disputationis qua de Crantore agitur. - Quod uero complures illius orationis locos apud nonnullos philosophos qui post Crantorem scripserunt quos partim iterum ex hoe ipso pendero infra singulis quaestionibus probare studebimus) ita
videmus comparatos ut ex ipsa conlatione auctorem Axiochi
nostram disputationem. His potissimum argumentis iterum ac saepius diligenter perpensis eo deductus sum ut statuerem Axiochum Aeschineum, utique e Socraticorum aetate repetendum e88e. Et nunc uelim animaduertas ea quae de dialogo postrema
scripsit a. MDCCCL Hermannus l. l. p. 8): 'Aliquid semper saeuitatis manebit ut Axiochi nostri scriptor in Aegehinis librum
eognominem simili modo grassatus sit quo Platonis Menonem ab eo qui dialogum s e uirtute conscribillauit, excerptum mutilatum interpolatum esse videmus
13 Cf. ib. p. bl 2.2ὶ E. g. historiolas quae sunt de Trophonio et Agamede et de Cleo-bide et Bitone. Praeterea ad p. 365 D cf. Cle. Tusc. I, 90. ad p. 36s Bes. Cic. 1, 91. Plui. 109 F. ad p. 370 B cf. Cic. 1, 2b, 61-63. 68-70, quos loeos infra ubi de Crantore dixi accurate contuli.
412쪽
Carolus BuresehVidesne quam prope haeo sententia tu quam uir doctimimus quasi innitus tandem deuenit, ab ea absit quam ego integro animo paullatim mihi consormavi 2 - Itaque non iam dubito aecuratins Axiochi tempus ex ipsius p. 368 D coneludere, ubi a Socrate Οἱ στρωνὶν δέκα στρατη ol memorantur. Ergo non ante a. 406, sortas8e paulo post Aeschines Axioehi quem legimus αρχέτεπον scripsisse uidetur. Liceat in calee huius disputatiunculae guspicionem quandam proferre. Inferorum descriptionem quae in fine libelli indoa p. 371 B legitur, haud exigua ex parte ex aliquo poeta uideri depromptam esse iam Welcher l. l. p. 500 obiter monuiti Poetarum membra quae utpote disiecta paucis pedibus exceptis incertum metrum non pos8umus redigere - haeo sere statuerim I. o σοις .. ἐν τω χνὶ δαέφυν αγαθος ἐπέπνευσεν. Locutio est plane poetis propria profecta ea quidem a metaphora Graecis Romanisque uatibus communi. cf. e. g. Verg. Aen. IX, 525 'Vos, o Calliope, precor adspirate innenti'. II, 384 'adspirat primo Fortuna labori'. Tib. II, 3, 71 'quibus adspirabat Amor'. On. Met. I, 2. 3. 'Di coeptis ... adspirate'.
es Soph. O. R. 82 παγκάρπου δάφνης. El. 635 θυματα . . . πάγκαρπα. Pind. Isthm. III. 59 πάγκαρπον ἐπὶ χθονα. Pyth. IX, 58 παγκαρπων φυτῶν. III. de Sisyphi saXO: Oυ
nbi quam graphice mori illi iambi decurrant aures sentiunt. Daetno-Iomoedicae poesis haec uidentur esse uestigia in deseriptione eamporum beatorum: oIV. παντOIοι δε λειφιῶνες aνθεσι ποικέλοις ἐαρι ομενοι. es Pind. 1rg. 130 B. ubi de eadem re dicitur: ἐν λε0ιωνεσσι φοινικορροθοις - quod fragmentum exstat in Pluti cons. ad Apoll. p. 120. V. συμποσια τεὶ ει φιελη καὶ εἰλαπέναι αἰ τ οχο ρηγητ ο α Haec omnia utique poetae sunti Vox Hλαπίνη est Homerim Diuitiam by Corale
413쪽
consolationum a Graecia Romanisque script. historia erit. 19
qnam his admisit Euripides: α 225. R 217. et 413. F201. Εur. Med. 193. Hel. 133T. Verbum uero pulcherrime compositum quod est αυτπορήγητος hoc uno loco adparet; ualet autem idem atque sponte adornatus'. es αυτομορφα τειχισματa: sunt moenia natura formata Euripidi sirg. 124 N.); pariter αυτο Φήι ν ιστέαν χθονος scribit auctor Rhegi n. 288. Neque aliter ακτρα uocatereτoκτιτα Aeschylus Prom. 30i, et Sophocles dixit αὐτοκτι-τους δομους tr. 308. VI. ουτε γαρ) χει ια -τε θαλπος ἐπέγνααι αλλ'ὶ εὐκρατος ἀηρ χεὶται ἀπαλαὶς ῆλέου ακτὶ ιν ανακιρνα μνος. Haeo uix indigent commentatione. Adnoto tamen uocem quae est χεψια prorsus poetarum esse propriam; nam quod
apud Plutarchum in pedestris sermonis ordine legitur p. 129A , pertinet ad eum poetam qui ibi statim laudatur. Pergit autem statim Aeschines s p. 371 D): ἐνταὐθα inquit τοῖς ρομυημένοις ἐστι τις προεdela. Atqui Plutarchus et ipse in fine eonsolationis ad Apollonium sp. 120 Cὶ duo maiora fragmenta e Pindari quodam threno adfert, quorum altero beatus piorum animorum in eampis Elysiis status eisdem deseribitur B coloribus, quos in Aeschinis paraphragi uidimus. Et praelatur Plutarchus p. 120 Bὶ huic fragmento: H δὲ inquit
ὁ τῶν παλαιων τε ποιγῶν καὶ φιλοσοφων λογος ἐστὶν αλνγθης εὐσπερ Hκος ἔχειν , Oocu κaὶ τοῖς ευσεβέσι των φαταλλαξόντων ἐσ 6t τις ... προεδρια καθαπερ λέγε ται e. q. s. Comparanti haee eum illo Axiochi loco probabitur, utrumque spectare ad unius poetae carmen, quo talis προεδρια mortuo
alicui mysteriis Eleusiniis sos Ax. p. 371 El) initiato promissa sit. Qui poeta mihi uidetur esse Pindarus, cuius fragmentum
oldo δὲ διοσδοτον αρχαν quod ad mysteria Eleusinia esse reserendum clemens testatur, equidem ad threnum pertinere pro certissimo adfirmauerim, 1ὶ Pind. lag. 130 Bgh. 2 CL Pind. Olymp. II, 67 sqq.
414쪽
Carolus Bures thsi qnidem Plato in Phaedonei, et Plutarchus in consolationis ad uxorem capite X et Socrates in Axiocho ex eadem mysteriorum notitia solacium petunt. Ad illum igitur eundem Pindari threnum duo illa quae a Plutarcho adseruntur fragmenta et Aeschinis paraphrasin partim spectare conicio. Quod in carmen Pindarus more suo uidetur inseruisse fabulam de Bace hi et Herculis in Oreum descensu quam paulo post dialogi auctor
memorat. Unde fortasse sumpsit metaphoram illam Pindari sublimi licentia dignam quae est το θαρσος της is εἶσε πο- ρεέας παρα τῆς ἘλεDσινέας ἐναυσασθαι. PLATONIS scripta ut passim consolatoribus largam materiem praebuerunt, ita tria ex eis proprie in genere consolatorio
uersantur, Menex enus Phaedo Apologia Socratis quorum primum i quod exemplum orationis funebris continet, cum omnino ad hoc genus formandum alicuius fuit momenti tum ab auctoribus laudationum quae Lysiae et Demosthenis seruntur compluribus locis expressum est, cum ipse Plato hic illic ad laudationem Periclis apud Thucydidem exstantem' respiciat ); - alterum scriptum, Phaedonem dico, generis humanil Plat. Phaed. 69 C ὁ κεκαθαρμένος scit. mysteriis τε καὶ τετε
2ὶ Hunc dialogum contra gravia illa Aristotelia et Ciceronis uatimonia eontraque Stailbaumium lculus v. Prolegg. IIermRnnum l. l. 1, 409. 519sq. Blassium sati. eloqu. II, 433ὶ alios squos uide nunc apud Beraduum qui seri 'de tronia Platoniel Menoeni', Monast. 1881, p. I adn. 3) a Platone haud ausim abiudicare cum Zellero l. l. II, 418. Atque maximi ponderis argumentum ad probandam libri ingenuitatem e totius dialogi aperta ironia repetendum est: quod si minus invenlt certe diligentor stabilivit Berndtius nuper t. l. Et res omnino uidetur clamaro: Exaggerando et germonis et argumenti ineptias ridet Plato ineptorum laudatorum pecus, haud aliter atque Hauiuus noster olim fabula illa quam 'Dre Nann lm Nonde vonΗ. Clavren' inseripsit, Claurentum uoluit perstringere. Quid si quando exoriatur qui eam ex illius scriptis expellat 3 Ceterum et huic et Platoni con- allium In contrarium uertit neque ab aequalibus neque a posteris perspectum. 3ὶ Thue. II, 35-46; dicta est oratio a. 430 cs. Wratem. I. I. p. 29. 43 Dion. de iam. vi die. In Dem. XXIII. Beraditus contulit compluria schemata p. 4 sq.
415쪽
Consolationum Graecia Romanisque seripi. historia erit. 21
magnam consolationem haud absurde dixeris, id quod ips6 Plato sub finem dialogi sp. llb D) indicat, eum Socratem laciat
dicentem ταυτα ιι cu δοκω ... λέγειν παρα ινθου ιενος a/ιαφιὲν usιας, αιια δ' ἐφιαυτον. Nec minus praeclarae illae domortis natura quaestiones et gententiae quae in Apologia proseruntur, mox semperque πολυθρυδε τοι in omnium eorum ore uersabantur qui de morte aut dicerent aut scriberent.
Tertius Socratis discipulus locum qui est de consolatione tetigit XENOPHON, si quidem in eo libello quo Cyrum suumeelebrat hunc ipsum moribundum inducit et se et filios argumentis Socrate dignis adloquentem'); - si idem auctor censendus est alterius Socratig Apologia e quae sub eius nomine sertur. Et vide, iterum in uariarum quaestionum fluctus delabi cogimur qui tamen multo saeilius tutiusque mihi uidentur p088e tranari. Libellum igitur hunc qui Demetrio Magneti ), personato Dionysio Halicarnassensi ), Dioni Chrysostomo ) ob oculos suisse uidetur quique a Diogene II, 57. III, 343 Athenaeos Stobaeoq) adgnoscitur Xenophonteus - postquam primus Valchenarius cum in eo nec quidquam quod non legeretur in Memorabilibus inueniri nec Xenophontis 'capitale ingenium' cerni arbitraretur, ab illo abiudicauit ): uariis modis huc illud traxerunt uiri docti, nunc merum Xenophontem nunc apertum salsarium praedicantes. Quorum labores nec mihi licet desu-gere quia e iudicio de libelli indole faciendo sequitur quanti et qua trutina ea quae illo continentur, notabilia ea quidem,
Quaeritur autem de his tribus: utrum quae et in Memor bilium libri IV capite VIII et in Apologia leguntur, ex illo
416쪽
in hanc an ex hae in illud an o communi sonte in utrumque manaverint. Quorum si primum glatueris, Apologiam spuriam esse concludas necesse erit, nisi sorte scriptorem eandem rem bis eisdem sere uerbis tractare credas; si alterum, illud Memorabilium caput damnabis; si uero tertium, profecto complures oriuntur quaestiones. Ceterum inter uiros doctosi, qui post Valaenarium huc incubuerunt, defenderunt librum Bor-nemannus , in primis et Oeelius ), damnauerunt Caspersius iSehmilatus , Hugiusqὶ Dindorsus'; nuper Langius η Ρohlius, Sehenklius' ex quibus Oeelius Dindorsus l. l. p. XIII Langius l. l. p. 29 sqq.) etiam Memorabilium illud caput spurium et
ex ipsa Apologia haustum esse censuerunt. Schenklius ex eodem capite Memorabilium squod statuit t. l. II, p. 144 et 147 ab eodem interpolatore siue di ascenasta qui per totum opus grassari ei uidetur adsutum esse) adhibitis Memorabilium libro I et Platonis Apologia rhetorum nescio quem discipulum conscribillasse alteram illam Apologiam l. l. III, p. 169 censet, nimis artificiose et si quid nideo non probo usus landamento uir doctissimns. Nam cum ipse cogatur et Apologiam - quamuis sit spuria - saltem V a. C. n. saeculo tribuere et illud Me-lὶ Εnumerantur in Sauppii ad libellum praef. et in Pohlii scriptione quae est 'Die angebi. Xenoph. Apologie in threm verhstitnias Eum leuten Cap. d. Memor.', Altenb. 1874, p. 2l Sqq. 2 Socratis Apol. a X. uulgo abiudicata', in ed. libelli, Lips. 18l9inon parabilis mihi . 3ὶ Da Xen. Apol. Soer. et postremo Mem. cap. 1836; evi ga addicitHeusdius P. 32. M In Jahn. annal. suppl. ad a. 1842 p. 100 sqq. 53 On the Apol. of Socr. . commonly attributa to X., in Dind. ed. Mem. et Apol. praef. p. XvII; quamquam sermonem bene Atticum uel certe merum esse fatetur: 'the language', inquit, 'is perseetly Worthy os X. and his Ve'. sin 'Die Uneehth. d. dem X. Eugeschr. Apol. de Socr. in Eo Mit ahad. Vortr. u. Reden' 1, 430 sqq.
7, L. I. p. XIV et X I. 8ὶ De X. quae dicitur Apol. Socr. et extremo Hem. cap , Halis 1873. 9 In Xenophonteorum studiorum partibus II et III, in Relationum liti. acad. Vindob. uol. LXXX p. 13b. 146; ib. LXXXIII p. 169.
417쪽
Consolationum a Graecla Romanisque script. Ustoria erit. 23
morabilium caput gpurium esse arbitrari: iam, ut omnino possit illa ex hoc fluxisse, iterum cogitur diascevastam illum capitis illius patrem etiam antiquiorem fingere. Statuit autem III sere a. Chr. n. saeculum. Ergo ἐκ νοθου νοθον l Sanppius omnino iudicium suspendit. In statuendo autem libelli seripti tempore ii qui damnant, ualde dissentiunt, cum Westermannus Sehmilainsi), Langius Schenklius eum saeculo a Chr. n. uel muel II uel I a sophista quodam fictum, Koechlius ὶ Pohlius l. l. p. 65ὶ Grotius ) ipsa Xenophontis aetate scriptum esse arbitrentur. Equidem libellum genuinum esse persuasum habeo: ut demonstrare posse mihi uidear eum non dignum esse qui fastidiose detrectetur neque satis prudenter a Xenophonte abiudicatum esse, utique autem prae se ferre auctorem illi et ingenio et aetate aequalem, Spurium uero esse Memorabilium
libri IV caput VIII. Viri doeti quos quidem de hac re disputantes cognoui- sunt autem VIII - quattuor potissimum in rebus mihi uidentur peccaS8e. Primum omnes sere conserendis iterum ac saepius Memorabilibus et multo rarius id quidem) Platonis Apologia obliti
sunt praeter hunc et Xenophontem multos illa aetate de Socratis extrema uita scripsisse' atque illorum utrumque hausisse et ex uulgata fama et e commentariis qui de his rebus a multis scripti serebantur i. Erant deinde qui nimis grauiter in cogitationum ordinem rationemque animaduerterent et parum prudenter dicendi genus ab aetate Xenophontis alienum esse contenderent ε).13 L. l. p. XVII. 2ὶ In orationa qu&m habuit de Socrate populoque Atheniensium, in
Ahad. Vordi. u. R. I, 363 adn. 2. Idem eis quae hoe Iibello narrantur prorsus fidem habet. 33 Gesta. Uri heni. , Beri. 1882, Iv, 674 adn. 12 l. 4ὶ Exeepto uno Hugio qui I. I. p. 437 praeter Mem. et Pist. Apologiam etiam alios aetata Eequales auetores statuit exhaustos e81e. bi Apol. l γεγρα φασι μὲν ουν περὶ τουτου καὶ ἄλλοι καὶ πάντες λυχον τῆς ρογαλνγο ας. 6) Pluribua exposuerunt Caspera Langius Pohllius.
418쪽
Carolus BureschUtinam dum imagini Socratis a Platone non tam in Apologia quam in dialogis super naturam humanam sublime lati inhaerent, ne obliti essent hominis quem quidem a Xenophonte eum alias tum in Apologia pictum Gge uideo. Ea uero quae non tam ad defensionem quam ad consolationem in illo libello pertinent cum miro modo procul habita essent a uirorum doctorum ad unum omnium cogitatione, neglecta sunt. Atqui haeo ipsa non traduntur nisi in hae Apologia. Primum nullo iure ea quae in Mem. IV, 8 et in Apologia eisdem saepe uerbis proseruntur ex illo in hane fluxisse contenderunt. Quid enim γ si in Apologia praeter ea quae autenm Memorabilibus aut cum Platone aut cum utroque communia habet, inueniamus quae neutro loco exstent: unde haec repetamus 2 cur malum potius Apologiae auctorem praeter Xenophontem et Platonem etiam alios illius temporis sontes adhibuisse quam illos et Apologiae auctorem aeque illa ex eodem sonte hausisse statuamus cui hic etiam ea debeat quae solus habet γ Si doctissima quaedam et optima eum unum nobis propinare tibi demonstrauero: tu mihi concedes eum in eodem gradu ponendum esse ac Memorabilium seriptorem et Platonem, id est eum quae cum Memorabilibus et Platonis Apologia praebet communia, ea reuera eum illis habere communia, non ex illis mutuatum esse. Et hoc per singulorum qui huc pertinent locorum indolem recte a me statui infra studebo probare. Interim adtende:
419쪽
Consolationum a Graecis Romanisqe seripti historia erit. 25
Haec spectare ad Socratis eadem uerba quae in defensione sua re uera secerit et illo congensu euincitur et praeclare confirmatur hoc argumento. Die quod dicit Palamedem cum maxime hymnos praebere: ad praegens tempus spectans proprio dicit quippe quo ille heros tragoediis ipsius nomine in-
uero huius Palamedes post poetae ipsius et Soeratis mortem repraesentaretur, choro de Palamedis iniqua nece θρῆνον
totum theatrum conlacrimauit haec uerba Socratis nece interpretans j. Quid iam apertius est quam Athenienses memores illorum uerborum quibus Palamedis e simili casu se solacium rapere apud iudices dixisset Socrates, ita esse perculsos γAeeedit quod ad illud ταν οὐδέν' αλγυνουσαν unice quadrat quod ille se defendens id potissimum identidem adfirmauit 'neminem umquam a ge esse uiolatum', uelut in eadem β 26
Illum autem locum quem supra adscripsi Apologiae auctore Mem. l. IV c. 8 non potuit depromere quoniam isto loco Palamedes omnino non nominatur. Nec magis per me quidem licet cogitare de Memorabilium illo altero loeo, ubi ille a Socrate plane diuerso et sententiarum conexu et consilio arcessitur simul eum Daedalo ad probandam sententiam quae est se bonis non semper bona oriri'. Deinde ne Platonem quidem h. l. in Apologia exprimi sidquod Langius p. 11 obiter posuerat) uidetur esse statuendum.
ii De Sophoeteae Palamedis tempore nihil eonstat. lag. 434 sqq. N. Ceterum Aesehylum quoquo Palamedem scripsisse videmus: schol. Aesch. Prom. 457. Nauch l. l. P. 45. 2ὶ Euripides Palamedem suam Ipse docuit Ol. 9l,l g. 416lb. u. Nauehium p. 297 sq. sin. 582 sqq. 3ὶ Frg. 59l. Diog. II, 44. uide Valchenarii distis. p. 197 sq. Nauehius huius acutissimi inuenti ignarus ad temporum rationes historiolam illam non quadrare perperam censuit ad Irg. 59l.
420쪽
Carolus BuresehNam satis diuersa ratione ab utroque eandem sententiam adornari quiuis concedet. Num uero imitatoris est locum tam poetice et proprie adornatum, qualis est Platonis, tam breuiter tamque tenuiter effingere 2 cum alias imitatores non tam quid dieatur, sed quomodo, goleant curare, itaque formarum proprietates, non gententiarum aucupentur.
Unde conligitur non uideri Apologiae auctorem illorum cuiquam locum suum debere, sed cum Xenophonte IV, 2, 33; da IV 8, 10 infra et Platone hausisse ex uno sonte, fortasse ex ipso ore Socratis se defendentis i). Ex Hemorabilium autem libri IV loco priore hoc unum discitur: Xenophontem Socratis tum celebratissimam de Palamede hymnis laudato uocem memoria tenuisse, alio tamen loco et alio consilio et aliquantum uariatam data occasione adhibuisse. Atque hoc ipso loco contra aduersarios utor sic quaerens: Xenophon eum illud dierum teneret, quidni in Mem. IV, 8 potissimum, perinde atque Apologias auctor et Plato, disertis uerbis et Rcgurate, ut par erat, tradere quam tam leuiter et obscure adumbrare maluit 2 Quid 'ear tandem tribuit Socrati cum Hermogene conloquenti, non id quod erat ueri scriptoris, se defendenti γΕt nunc statim mecum inspicias quaeso boo specimen peruersissimi generis scribendi: Ορω ν ἔγωγε καὶ την do ζαν
Nemo adhuc hune locum, nisi omnia me saliunt, cum illis contulit; credo, quia quid sibi uellet non satis perceperunt, id quod in tanta loci ambiguitate et obscuritate minime mirum est. Voluit autem hoc sere dicere: equidem uideo etiam illorum hominum qui ante nos suerunt eos qui iniuria affecti sunt maiore apud posteros gloria laui quam eos qui laeserunt. Adgnoscisne Platonis et Apologiae illos locos 3 quibus tamen
nebulis offusam eandem sententiam, quam laeuo stilo omnino
1ὶ Quam inique quantaque eonfidentia da Palamode increpat Ustsperat. l. p. 124, inscius sane et Platonici Ioel et illorum hymnorum naturae.