장음표시 사용
431쪽
Consolationum a Graecis Romanisque aeripi. historia crit. 37
Delabamur commoditatis causa in Stoicornm cateruam quorum princeps CHRYSIPPUS no8 statim accipit. Is enim quamquam non propriam scripsit consolationem multus tamen fuit in tractando hoc genere philosophiae et utilissima de eo praecepit in magno opere περὶ παλὼν cuius liber IV θεραπευτικος plane huc pertinuisse uidetur ij. De eius praeceptorum ZENONIS et CLEANTHIS scriptis pauca, plura de doctrinis scimus.
exstat testimonium praeter ipsius fragmenta. Adnumerabatur olim Pythagoreis ad quorum sectam in dubiis libenter confugisse uidentur uiri docti), neo Heusdius aliud quid proserre
ausus est quamquam illam coniecturam fundamento plane carere uidens miratus est, cur Teles, si esset Pythagoreorum 80eius, non memoraretur in eorum catalogo a Iamblicho composito. Neque ullum re uera est indicium quo ductus Pythagoreorum sectae eum adscribas; contra se Stoicum satis aperte
ille profitetur. Accedit quod saepe Diogenem Cratetem, Zenonem Cleanthem itemque Stilponem et Bionem Borysthenitam laudat. Ceterum bene meritus est de consolationis genere, et
ευσταθείας i. cuius quidem libri reliquiae lepidissimae nonnullis locis ita conueniunt eum locis Plutarcheae consolationis ad Apollonium, ut primo oculorum obtutu a Plutarcho eum adhibitum esse putauerim. Sed ex eodem sonte potius uterque uidetur hausisse. Laudat enim Teles IV, p. 52 ed. Mein. 'Laeedaemoniorum inscriptionem': Oλε το θθιενοι e. q. s. et idem distichon profert Plut. Acrκ νικον ' sp. 110 C), sed cum aliud initium praebet DΤ θανον οὐ τo ῆν e. q. s. tum laudat illud cum altero Laconico quod ille non habet'. cum autem neutrum omnino distichon nisi ab his philosophis a nullo scriptore1 u. Heusdium p. 68 adn. 3. 2 u. Zellerum III, 1, 43. 33 Stob. Flor. XL. 8. 4J Ib. CVIII, 83. 53 Adl Berghii Lyr. III, 516, qui alterum Laeonicum omisit. Ceterum Plutarchi lemma quod est Λαχωνικον etiam ad hoc epigramma sesθανον ου ro κτλ. , quod uerbis καὶ παλιν inducitur, pertinere non
432쪽
Carolus Buresebservetur, licet ut Opinor statuere: aut alterum ex altero aut utrumque ex eodem sonte hausisse; quorum cum prius ut adparet minus probabile git, alterum statuimus. Alia Teles cum Cicerone et Seneca communia habet. PANAETIus deinde et PosIDONIus squi quidem etiam ab Hieronymo l. l. enumeratur) inter consolatores locum tenent; et illius quidem ad Q. Tuberonem epistulam consolatoriam memorat eum uituperatione Cicero ). In eadem autem epistula Panaetius Crantoris librum περι πένθους ad uerbum ediscendum Tuberoni commendauit. Idem geripsit librum περὶ ευθυ-
μως ad quem recte rettulerunt uiri docti eum locum quem Panaetii bis laudat Plutarchus ). Posidonium quoque praeter opus quod στερι παθέον inscripsit consolationem uel de luetuproprium librum composuisse ex Hieronymi illo loco et ipsinsex dicto ses supra p. 6 adn. i) fortasse recte conicias contra Bahium et Heusdium p. 753. Hoc potissimum loco apte adiungitur Claudius GALE A nobilissimus illo ΙΙ p. Chr. n. saeculi medicus, quamquam quod adtinet ad philosophiam rectius τοκ ἐκλεκτικοῖς adscribitur 3. Ipse librum suum περὶ παρα ιυθέας qui nunc tamen deperiit, memorat ). Summis laudibus a ueteribus efferebatur CRANTORIS consolatio Aeademici siue libellus αερι πένθους quem ille miserat ad Hippoclem de morte liberorum eum consolaturus 3. Cuius libri quamuis amissi non exiguam partem tamen refingere possumus, si quidem, landamentum sere suit illa con-
temere opinor supra posui. Nam haec epigrammata a Plutarcho et iuxta ponuntur et ad amussim unum eolorem prae se serunt; postremum Teles de quo agitur distichon uocat Lacedaemoniorum epigramma: επιγράφουσι Λακεδαιμόνιοι dicit.
23 De cohib. tr. p. 463 D. de tranqu. an. p. 474 E. cf. Heusdium p. 72 sq.
433쪽
Consolationum a Graecis Romanisque script. Ustoria eriti 39
solatio omnium eorum qui consolandi munus susceperunt, atque
inprimis Ciceronis et Plutarchi quorum uterque ex hoc potissimum sonte libellos qui sunt eiusdem argumenti uidentur conscripsisse. Ita enim mirus ille consensus qui permultis locis intercedit inter Ciceronis Tusculanas disputationes et Plutarchi consolationem ad Apollonium antiquitus a uiris doctis explicatus esti De ratione autem restituendi huius libri alii aliter cogitauerunt, cum Wyttenbachius ) et ex aliis indiciis et ex diuersitate rationis et orationis et quodam antiquitatis colore ipsa Crantoris uerba e Plutarcho segregari posse contenderet; Frid. Schneider' et Henr. Ed. Metern ad quos quasi patronos se adplicanit He dius p. 44 sqq.), librum totum erui conlatis Ciceronis Tusculanis et Plutarchi consolatione pntarent; Κayser ) Crantori nisi locos qui ei nominatim a Cicerone uel a Plutarcho tribuerentur nihil dari uellet.
Quorum nemo mihi uidetur rectam uiam ingressus esse.
Atque Wyttenbachium quidem qui illo argumento usus Plui. p. 104 C usque ad p. 105 et p. 106 D usque ad p. 107 nimis
confidenter tribuerat Crantori, merito resutauerunt Kayger et post enm Mullachius V . Sed ne Schneidero quidem prorsus adstipulor qui in disputatione sua eo progressus est ut quidquid inuenit non dissimile siue elocutionum siue sententiarum apud Ciceronem et Plutarchum , Crantori uindicaret. Etenim manifestum est in genere litterarum tam elaborato quosdam necessario fuisse locos omnibus eis qui illud colerent communes. Quare equidem multo cantius esse agendum ratus Crantori haec sere tribuerim: primum ea quae aut disertis uerbis illi tribuuntur aut certo uel magna cum probabilitate quibusdam
4ὶ De Crantore Aeademico, Hel deib. 184l. bὶ In sing. phil. gr. uol. III, p. t 31 sqq. et quamquam fiatis habuit Kayseri disputationem transscribere. 6ὶ E. g. Plui. p. 10T D et Ole. Tusc. l, lir. Plui. 113 A et cie. II, 27, 55 alist.
434쪽
rationibus ei possunt uindicari; deinde propria quaedam gententiarum, elocutionum, exemplorum lumina ab utroque sine dubio ex uno sonte hausta, quem esse Crantorem singulis quaestionibus studebo probare; postremum quae Axiocho cum Cicerone et Plutarcho communia gunt. Et eum primum quidem e cauta Ciceronis et Plutarchi comparatione mihi adpareat Crantor, argumenta eorum qui omnino hanc uiam iniri uetant, resutabo. ΚΜser p. 37 negat probabile esse Ciceronem bis breui tempore eundem librum et in Consolatione et in Τusculanis exhausisse. At hoc argumentum profecto nauci non est, si quidem contra adeo per se patet in duobus libris plane eiusdem argumenti ab eodem scriptore eundem adhiberi fontem. Accedit quod Cicero inseribendis Tusculanis, id quod infra accuratius erit demonstrandum, non tam iterum ip8um Crantorem quam suam ipse
Consolationem exhausisse censendus est.
Deinde ille Ciceronem in Tusculanis plus seuerum stoicum quam mitem Crantoris similem consolatorem agere iactat. Quam hoc nihil curandum i Quasi non possis, immo debeas saepe librum adhibere cuius cum auctore non omni ex parte consentiast Neque quisquam umquam contendit praeter Crantoris doctrinas Tusculanis nihil contineri: etenim quinque minimum partibus maiores sunt illius libello, et sexcenti alii nominantur auctores. Contra plus uno loco disertis uerbis laudatur Crantor et dom-
pluriens idem certissime deprehenditur. Multo quidem grauius uidetur esse illud argumentum quod primus Matthiaeus l. I. p. 51 et post eum Corasenus Mus. Rhen. XXXVI, p. 518ὶ alii
protulerunt. Dicunt utique non omnes locos Plutarcho et Ciceroni communes Crantoris esse posse quia unus sit locus quem non potuerit ille habere:
Cic. Tusc. l, 39, 93Quamquam non male ait Callimachus 'multo saepius lacrimasse Priamum quam Troilum' Plui. p. 113 FMεῖον γαρ οντως ἐδακρυσεν
si quidem uterque indicet idem Callimachi carmen florentis illius quidem post Crantorem qui natus sit circa CX olympiada. Sed quo iure hoc docuerint ipsi uideant. Ego quamuis hoc
435쪽
Consolationum a Graecis Romanisque seripi. historia erit. 41
loco nee possim nec uelim de Callimachi aetate sustus disputare, haec tamen breuiter adnoto. Crantor certo paulo ante Polemonem decessit j qui, si Eusebio fides habenda est, anno a. Chr. n. 268 mortuus est gen ex j; ille autem cum Xenocratem condiscipulus Polemonis audiuerit, uix plus decem annis hoc erat natu minor' et decessit utique non inmaturus ). Itaque si Polemonem circa a. 340 natum esse statuimus spraeerat ille scholae ex anno 313. Diog. IV, i 6 extr. 3, non proeul a uero aberrantes Crantorem circa a. 330 natum, mortuum paulo antea. 268 esse concludemus. De Callimachi uero aetate licet accuratius nihil possit statui, hoc tamen certissime uidetur enucleari: illum Crantoriaetate aequalem uel compluribus annis eo natu maiorem fuisse. Uni temporum computationi fundamentum praebent quattuor
testimoniis cum nuper Buschius qui separatim 'de bibliotheeariis Alexandrinis qui seruntur primis' ' disputauit, nescio quo iure
neglegenter usus sit, rem paucissimis retractaturus sum. Primum Callimachum Arato maiorem natu suisse certa
1 Decessisse eum omnino ante Polemonem testatur Diog. IV, 27. 23 Diog. IV, 20.3, Diog. IV, 24. cf. Zellerum II, 847 adn. 2. Aliquanto tamen minornatu erat Polemone utpote cuius sectator fuit Diog. IV. 2b διακοίειν ID-λοιωνος . cf. quae de Crantore habet EnonImus Platonicorum philosopho rum Indicis Herculanensis auctor Ciceroni aetate fere aequalis ted. Buechelerind. Schol. GryphisW. a. t 869l70 col. XVI: IKρα oti H δε πιλευς θαIWaJαζομενος κατελιπε IrhJν ευημερ ἰανὶ καὶ π αρJαγενόμενος πρωτον μὲν Ξενo Jράτους ἐκουσεν, υσΤερον δὲ μετα Houmυνος ἐπολ ait εν καllet Oid πολb διαφέρων ἐν οἶς 4 Diog. IV, 2b καὶ γῆρως ηλυθεν ου τι προσω. bὶ Cogitari potest in harum uitarum sontibus fuisse Arati uitam Plutarchi. Hic enim testo Lampriae qui fertur catalogo ino 40 Treu scripsit uitam Arati, poetae puta, non inperatoris, cuius uita supra loco XXI v recensetur. Accedit quod idem Plutarchus in Arati sιοσημεῖα commentarium isin. apud Wyttenb. V, 2, 809ὶ scripsit cui haud dubia more ueterum
breuem uitae narrationem praemisit. si Diss. Rostoeh. l884. Miros nonnullos errores notare minus adtinet.
436쪽
Carolus Bureae hsuit apud ueteres memoria. Sic docet auctor uitae IV ii: γιγ- ραι θ δὲ τεῆ Κυρηναέε ι ἐπεβαλετο ), πιχρ' ου καὶ ἐπιγραι - ματος ηξιωθη. Cui fidem habendam non esse quia paulo ante Aratum illi sis tiασαντα uocauerit nullo iure Buse hius p. 12 adn. 3 eontendit. Nam eum tales temporum definitiones nequaquam eam quam nunc exercemus diligentiam adsectant δ), tum in has uitas diuersis lacile pannis consarcinatas per singulas particulas inquirendum est: alia aliunde arcessita sunt.
quitur Callimachi de Arato eiusque Phaenomenis epigramma. Profecto etiam ex hoc loco neri simile fit illo aliquanto maiorem suisse natu Callimachum quippe qui carmine iunioris scilicet poetae primitias commendaret grauis iudex J. Quare dixerim
ij P. 60, 25 sq. Wosterm. Biogr. 23 'Senem Callimachum aetate contigit, ipse scilicet lunior' ualet ἐει-εβαλεΤo, quae forma h. l. usurpRtur pro eo quod tralaticium est ἐπέβαλε euius illam apud hos scriptores uim recte inlustrauit Busebius exemplis Suidae S. v. et ιλοχορος et S. v. 'Innoκρατης quibus addere potuit clem.
Al. Strom. 1, 327 et Protegg. ad Aristoph. III, 3b Dubn. - Ιlli autem interpretationi lauet etiam Interpres Latinus Arati generis a Vestemanno ad p. 58,2a adscriptus qui de suo addit: ' testatur callimachus a salsiens ei ab infantia in epi ammate ad ' iste fere scribendum pro illo propter praxiphanem mitilenaeum'. cf. Rohdii gri h. Rom. p. 100.3ὶ Arais συνεγγίζων κατα τους χρονους audit Callimachus in uit. III p. 59, 42 ubi idem eius opigramma in illius laudem tactum indicatur. 4ὶ Buschius idem statuit p. 13, non uiderunt olim Keilius sin Hug. Rhen. nov. ser. VI, p. 2543, Clinto, Bemhardyus, quare uitae IV scriptorem errasse arbitrati sunt. Simul cadit Keilii tota computatio e qua Callimachum non ante Ol. ll8 quo tempore Aratum natum esse putauit, statuit natum, mortuum esse inter Ol. 135 et l39, 3. - Biographus I dieit etiam ἐν τοῖς προς Πραςιφάνην Arati mentionem intocisse Callimachum; eo spectat opinor uit. III p. 58, 23 ἐγένετο δὲ σφοδρα πολυγραμματος
ανήρ, ιὸς μαρτυρει Καλλlia αχος. cf. Latinum interpretem cuius uerba in adn. 2 inscripsi.
437쪽
Consolationum a Graecia Romanisque scrip t. historia erit. 43
ne biographum quidem eum paulo post ipsum illud epigramma indicaturus esset potuisse scribere quod legitur ως πρεσβυτέρου. Quamquam scribendo ως πρ εσβυτερος manunme compilatoris an sensum sententiarumque ganum conexum restituas haud multum refert. Minorem Arato fuisse Callimachum uix quisquam contendit: hoc praestat illud epigramma. Atque quod in uit. IV sp. 60,6) floruisse eodem tempore Alexander Aetolus, Menander j, Philetas J, Aratus, Callimachus traduntur: ut est memoria minus accurata quam ut possit inde certius quid concludi, ita cum eis quae dixi non pugnat. Sed iam rem examinemus. Se imus Aratum Ol. 118 9 na-
interpretamur 'aetate adtigit senem ipse iuuenis, siue de qua interpretatione nonnulli cogitauerunt 'senis sectator factus est': ei rea Ol. 127, 3 270 θ Callimachum sexagenarium fuisse ut γροραιος potuerit uocari natusque sere sit ei rea Ol. 112 - Aratum triginta annorum iuuenem non procul a veritate statuemus. Mortuus autem Callimachus uidetur esse initio regni tertii Ptolemaei id est Ol. 133, 2 246; nam hanc puto e8se 8anam et certam interpretationem loci Suidae quamuis olympiadis
i, Natus est Ol. 109,3 42.23 ἐν ἐπέ τε Φιυππου καὶ Ἀλεξάνδρου Suid. Philadelphus Ol. li 7, 4 309 in Co insula natus est, ut non a probabilitate abhorreat puerum illum a Phileta institutum esse. cf. Buschium P. 4.3 CL Buschium p. ll et Usenerum in Mua. Rhen. XXIX, p. 42 adn. 3. 4ὶ Vit. I, p. 53, 40 et est. III, p. 58, ib. bi Quod Gellius LXVII, 2 l. 4l postquam a. u. c. 490 -- Ol. 129, 1l264ὶ bellum Punieum ortum esse narrauit, 'neque diu post Callim. poeta Cyrenensis Alexandrias apud Ptolemaeum regem eelebratus est' addit, est nempe
6 Buschius p. t 4 infelicissimae coniecturae periculum fecit; ceteroqui mecum consentit. Neque aliter Ritschelius in opusc. I, p. 68, nisi quod - ut ipse fatetur eis quae antea posuerat 'paucas olympiadas addere' coactus est; ita Ol. labis proposuit fatalem illius annum, perperam, quod reete iam Buschius p. lT notauit.
438쪽
Carolus Bureschθέντος IDoλεstato D, ὀλυμ reιάδος δε ' ρκό, ης κατα τὰ δευτερον ἔτος ὁ Πτ. ED. ξρξατο βασιλευειν. Eodem igitur deuenio quo olim Keilius l. l. p. 256J, ut poetam uita defunctum eme statuam senem. Durauit autem re uera ad senectutem Callimaehus quatenus senex ipse sibi epitaphium consecit:
αρχισίους, πολιους Ουκ ἀπέθεντο φιλους et senex a Statio uocatur ij. - Deinde ipsa uoce παρέτεινε
lὶ Hos Ioeos a Keilio iam adlatos inprudentissimo tollere nisus est Busehlus p. 22 sq. De epigrammate i XXIII Schn. 'Callimaehum in uniuersum loqui uideri' prorsus absurdo statuit iudicio; Statium pris eum ut illo breuius dieam Callimachum uoluisse intellegi iactat. Perperam. Hoc enim si ille uoluisset, non scripsisset iSilu. I, 2, 253 thunc ipse Coo plaudentel Philetas
Callimachusque se nox iUmbroque Propertius antro sed senes', vel 'veteres' - id quod omnino ex usu exspectes - in metrum adeommodasset eadem opera; si quidem Philetas pariter priscus fulti Ceteri quoquo VII senes quos adtulit, re uera grandaevi homines non minus erant quam prisci. In Callim. epit. u. 6 ἀρχιδίους scribo eum uno Schneidero Anthologias VII, 4l5ὶ eod. Pal. secutus, non μο λορδ eum scholiasta ad Hes. Theog. 82 squi adeo habet oσους βλέμματι - μη λοζως cui fidem habuit et anto Bentleium et postea cum eo magna caterua uirorum doctorum qui Callimachum uel ediderunt uel laudauerunt. Nam ipse Hesiodus quem imitatur ille, I. L οντινα τιμήσωσι Λιος κουραι μεγαλοιο γειν - μενον τ' ἐσέδωσι διοτρεφέων βασι/ιέων, ut simplex ομματι ἴδον ei quod est ἐσίδωσι respondeat, αρχιβίους uoci γεινομενον. Ad illud optime contulit Sehn. Call. hymn. II, 52. Si uero Horatii locum qui ad exemplum Callimachi expressus est diligenter contuleris - quod miror adhuc non laetum esse - elucebit hune αρχιβlους scripsisse: Garm. IV, 3, 1 sq. Quem tu, Melpomene, semel nascentem placido lumina uideria Vertit Flaecus αρχιβίους nimirum illo nascentem; placido D cess8 erat perspicuitatis causa adponere, id quod in Graecum poetam non eadere demonstraui. Premebant contra cuncti ueteres poetae, et optime quidem, eaelestes, si cui mortalium uel fauerent uel quid destinarent, illi nascenti iam adstare cf. Odyss. ni l97 sq. . πεlσεται. ασσα oὶ αὶσα κατὰ κλ θές τε βαρεῖια
quo spectat Callim. Lau. Pall. 104; cf. Hymn. Dian. 23. Menandr. lag.
439쪽
Consolationum a Graecis Romanisque script. historia crit. 45
quasi longum uitae cursum exprimi equidem cum Keicherto quem nec Ritschelius l. l. p. 68 inprobauit, penitus gentio. Postremum adnoto me quamuis plerique atque adeo Ritaehelius p. 63 dissentiant, Suidam de Aristophane narrantem: ιιαθητης Λαλλι ιαχου καὶ Ζηνοδοτου ' cr/Iὰ τ ου ιεν νέος, του δὲ παῖς risor σε non posse non interpretari sic ut Callimachus puerum, adolescentem Zenodotus dicatur docuisse. Nam priore loco Callimachus ponitur, et quod ὁ ιιέν ad membrum posterius et idem propius resertur, bene graecum hoc esse exemplis docuit Buschius p. 9, neo a Suidae usu
αυτὴ λογον. His locis perspicuitatis gratia tota membra repetiuit, illo loco eadem de causa Callimachi nomen statim priore loco posuit: ceteroqui res eadem est et una. - Quae non satis reputasse uidentur uiri docti, quoniam credo de Callimaehi aetate sententiam praeceperunt. Videtur ergo ille Zenodoto quoque natu maior suisse. Nunc si quispiam quaerat cur Callimachus tam prouectus aetate demum sub secundo Ptolemaeo id est inter Ol. 123 4 285 et Ol. 133,3 246 'celebratus' vel 'clarus factus' esse dicatur: optime opinor respondet Suidas: πρὶν δέ inquit συσταγῆ τεῆ βασιλεὶ Φιλοδελφον dicit , γραφιsιατα ἐδιδασκεν ἐν Ἐλευσὶνι κωιινὁρέε ι τῆς 'Ἀλεξανδρεέας. Post in conspicuam uitae condicionem euectum, ut plerumque fit, gloria libenter secuta est.
IV, 238 M. cf. Philem. Ἀποκαρτερ. lag. l. Ad ipsius Cyrenaei exemplar properauit Propertius II, 3, 23: Num tibi nascenti primis, mea ulta, diebus Candidus argutum sternuit omen Amor 8 cf. Verg. Εel. IV, 8 sqq. 'Tu modo nascenti puero - casta fave Lucinat 'Nanil. II, 126. II, 832. Stat. Silu. II, 7, 36. V, 3, 21. Mamert. Genethl. Max. 19. Locos partim debeo Perethampi ad Hor. I. I. adnotationi. - Illud geholiastae μὴ λορως principio luit Callimacheae elocutionis interpretamentum quod mox in interpolatiouem uertit.
440쪽
Carolus Buresehoptime igitur hunc potuit laudare Crantor ).
Nunc age aecedamus ad ipsos Ciceronis et Plutarchi thesauros. Claret primum eos multis locis nomine non adlato adhibere Crantorem; deinde utrumque interdum nominare alium sontem, fortasse eum quem Crantor erat professus; postremo utrumque non semper ubi incipiat ex illo haurire statim eum laudare sed in fine demum indicare auctorem, ut inducarisputare ultima tantum uerba commodata esse. Ciceronis autem proprium uidetur esse auctoris membra passim disicere, cum Plutarchus contra continuo ordine soleat exscribere; cuius consuetudinis exempla ἐν παρεργον adnotabuntur Quae αεμιλιιατα Κayser cum cognita prorsus non haberet
ut omnino iusto leuius has quaestiones tractauit), contendit p. 37 sabulas de Cleobide, de Trophonio et Agamede, de Sileno quae sunt uel ideo non esse Crantori uindicandas quia eis narratis demum Cicero pergeret si, 48, 115J: 'Simile quiddam est in consolatione Crantoris' ssequitur sabula de Terinaeo Elysio); ergo cur praecedentia quoque illi tribueremus nullam
esse causam. Sed uide amabo. Plutarchus consolationis capite 3 p. 102 C sqq.) quod est de recto in calamitate animi habitu in fine demum capitis laudat Crantorem: ιοὶ γὰρ νο- Ohιεν, φησὶν ὁ οκαθ ιιικος Κραντωρ s locum qui sequitur uertit Cic. Tusc. III, 6, 12). Sed etiam initium et mediam capitis partem ex illo sumptam esse adparet ex Ciceronis locis his:
Tusc. III, 29, 71 Pluti c. 3 Init. natura adfert dolorem cui quidem 1 o μ ὲν οὐν ἀλγεῖν καὶ δάκνεσθαι Crantor inquiunt uester cedendum τελενο σαοος υἱου φυσικ ιν εχει τὸν putat; premit enim atque instat, neciαρχον τῆς λυπης καὶ ODκ ἐφ θμῖν. resisti potest.
nec absurde Crantor ille .... Mi - ου γαρ εγωγε συμφέρομαι τοῖς Σῆνnt me, inquit, adsentior iis quilαγριον Πινουσι καὶ σκλοραν ἀπα- istam nescio quam indolentia miθειαν, εθυ κtii του δυνατου καὶ Του magno opere laudant quae neciσυμφέροντος ουσαν. potest ulla esse nec debet' ).