장음표시 사용
41쪽
De S. Agusimo temere depresso circa immortalitatem, ses oriassistem animarum, querela repellitur.
LIppis , N: caecis scripsisse Carterium Puto , dum in suis adversus Canum
expostulationibus, eidem ridenter a fingit , quod Augustino libentius in suliarit lib. I a. de locis cap. I s. ubi POit ini Inuata nonnulla Scripturarum oracula , quibus Sanctissimus Doctor animae immortalitatem colligere libi visus
erat , ita subjungit Canus noster : Quod Augustinus affirmat, ex here Moysis esse
teris Nidentius , tu ne probabile quidem mihi videri siet, ut animas ab interam vindit emus. Solis quippe oculis opus est, ut intornoscat quisquis iis uti voluerit ea a Carterio corrasa Melchioris Cani verba, non certam summi viri sententiam continere, sed verius objectionem, cui ille multis interjectis rei pondet ad finem capitis, ibi: sed jam tempus es, uρ obiectiones opstositas repellamus,&c. inypropteE in refellenda criminatione adeo futili operam ludere nolim.
Meliori fortasse fide , at non ita insigni eruditionis, ac doctrinae specimine
Canum Iacessit idem Carterius, quod Augustinum in eam opIntonem, qua animas a parentibus generari docet, magis inclina , dixerit , seque eam hodie tanquam emrorem condemnare significarii lib. I 2. de locis cap. II. Ecquis enim nesciat in eam re ipsi sententiam inclinasse Augustinum, aut certe hae iste dubium, num ex traduce fierent animae nostrae; certoque Posuisse , quaestionem illam totam ad fidem Catholicam minime pertinere ὶ Quod unum Augustino tribuit eo loci Canus noster. In eo quippe totus est Sanctissimus Doctor , quatuor ferme libris editis de origine animae tribus ad Optatum datis epistolis . alteraque Hieron mo inscripta quae est 28. ac demum lib. Io. de Genesi ad litteram cap. 6. & sequentibus . Io porro citra Praesulis Hipi onensis iniuriam , pro sui conditione temporis, ut erroneum rejicere potuit Canariensis Episcopus , quod ille pro aetate quidem sua innoxie, & inculpate tradiderat. Augustini enim aetate, ac tum deinceps, ad undecimum usque saeculum , dubia in Ecclesia Catholica quaestio erat de origine animarum ; Patrum quidem ullis eas in singulorum hominum Conceptione a Deo creari opinantibus; aliis non creari illas a Deo , sed ex pa- Tentis anima traduci statuentibus e Ut plane Augustini dubitatio veterum Patrum sussi agatione niteretur . Quod multis adversus Bellarminum momentis eis vincit Cardinalis Henricus de Noris in Vindiciis Augustinianis cae. q. 3. 3. Seciniis vero temporibus tam altas in scholis Theologorum radices egit ea sententia, uae singulas singulis corporibus creari a Deo animas Ponit , ut a multis inter dei capita numeretur . Quid ergo peccavit Canus, quamve Augustino irrogavit injuriam ὶ Etsi enim diversa 1ensurint ambo , uterque tamen pro sui condutione temporis recte sensit. Neque enim in iis numerandus est Augustinus , neque a Melchiore Cano numeratus est unquam, qui animas per corporeum semen traduci cum Tertulliano commenti sunt: quem senium haereticum pronunciavit Doctor Angelicus prima Par. quaest. II 8. art. 2. ) cum & id diserte damnarit Hipponen1is' Antistes epist. Is7. ad Oceanum : Ilii , qui animas ex una propagara afferunt, quam Deus primo homani deit, atque ita eas ex parentibus trahs dicunt, si Tertultiani opinionem sequuntur, ero festo eas non spiritus, sed corpora eo contendunt, γ' corpulentis feminibus exoriri. Quo perversius yid dici potest At id unum ut Luniane voluit . seu verius de hoc uno dubitavit, Utrum incorporeuis animae semen , sua qua occulta, Gr invisibili via, seorsum ex patre currat in Matrem , cum sit conceptus ira
femina ' An , quod es incredibilius , in semine corporis latear r Quod quidem in corporeum semen, seu materiam spiritualem , ex qua fieret anima , cal tu tem- Per
42쪽
per difficilem existimavit: Maxime vero lib. 7. de Genesi ad litteram cap. I. ubita n multa de ea quaerit, nihil cerio definiens , statuensque An illa spiritualis materies , A fuit ulla, unde anima seret; vel si est ulla , unae animae fiunt , quid iapsa est ρ quod nomen, quam sipeciem, quem usum iis rebus conditis tenet y Hvit, an
De Commissis iniicem I manis Pontificibus Pio LI. , Sixto IV.
UAud mulio aequior in Canum Theophilus Raynaudus diatriba a. de im
munitate Cyriacorum , cruda in eum verba jaciens , quasi Romanos Pontifices in edendis decretis humano assech u ductos scripsisset lib. s. cap. 3 Nec sapientior fuit idem Canus Theophili verba sunt j in nego. tio stigmatum sanctae Cathar a Senenses, quae a Sixto IV. Ordinis Minorum abrogata , c, sili Sancto Francisso ad scripta , assismat admissa a Pro II. Senensi, quίppe Beata carbanna cive. Videndus lib. I. de locis cap. S. Quasi Pontifices collidere erex saeculi , ac carnis leσibus moveri, ad decernenda plane contraria , res si socci
Iniqua prolacho si uspiam alibi accusatio . Certe Sixtum Quartum sacras Divae Catharinae imagines cum stigmatibus pingi deinceps vetuisse , pictasque deleri iussisse anno I 483. indubitata res est, nistoricorum bene plurium testimonio confirmata . Nec minus certum , Pium Secundum re plenius discussa , non m do pictas illas cum stigmatibus imagines Permisisse , verum etiam eo lacrorum stigmatum privilegio donatam Divam Catharinam carmine celebrasse; Quem latet vιrtus, facinusque clarum, Ouo nequit dici fanmus per orbem λ merum formam miserara Christi Eaeprimis Usa. Guam subinde litem Praedicatores inter re Franciscanos pendentem, Urbanus Octavus ex Sacr. E Rituum CongressationiS consulto, die I 6. Februarii I63o. mul*to disertius, firmiusque Praedicatoribus adjudicavit. Non ergo culpandus Canus Mod illud Romanorum Pontificum in lactis duntaxat historicis invicem des, Entiuin exemplum dederit . Nihil quippe certius , dc exploratius . Reprehemnoni ut ut maxime obnoxius videretur , si Sixtum Quyrium , e Pium Secun-ritam, humanis duntaxat affectibus ductos innuisset , ut ita pugnantia decernerent. At nihil ejusi nodi Canus noster, sed ita simpliciter: Sixtus IV. docuit, Dis vana Ca harinam Senensem stigmata non habuisse; non defuit, Pi contra judica He . Neutrius Pontificis judicium ad Ecclesiam jectat I Utrumque aut probare, αμι improbare sne Mei di crimine possumus . Uoi ne Francistana quidem Sixti QMarti Professio, aut Pii Secundi patria, nomenve , unde ad contraria dece tienda moti credi possent, insinuantur.
De objecta Pontificibus negligentia, , oscitantia in castigandis
RAynaudum ancipiti, & aequivoco verbo lusisse existimabam , dum C,
num nostrum laeta Pontificiae majestatis reum agit, diatriba a. de immunitate Cyriacorum a censuris, quod is Iib. II. de locis cap. 6. obb
43쪽
ter innuisset, in castigandis, corrigendisque rerum sacrarum historiis , Diso.
rumque, ut ajunt, legendis. Romanorum Pontoscum prudentiam diligentia, desiderari. Id enim a religioso Praesule haud dubie dictum arbitrabar, ut Ponti ficum hac in parte diligentiam, prudentiamque requiri, seu hanc illis necessario adesse significaret ; quod tetricus censor pro deesse, ac deficere Perperam accetiisset, ut cavillandi ansam arriperet. Priori quippe sensu verbum hoc a latinis imis etiam scriptoribus interdiuri accipi nemo nescit. Cicero Pro Quintio , qui
in vita rationem Hummi osticii dejideremus , Cr instituta bonorum virorum requiramus. Lib. q. epist. Ioi ad Atticum: Haec longam desiderant orationem . Verum
caput 6. libri II de locis semel de iterum evolventi mihi, assicta Μelchiori ve ba, reperire minime contigit: ac fallor maxime, si quis ea sit reperturus r cum privatos ibi duntaxat Scriptores Perstringat , qui in Divorum praesertim produgiis describendis, sparssis rumores de excepere , dc scriptis etiam ad Posteros r tulere ; quorum in libris miraculorum monstra saepius , quam Uera miracula le- ere sit; nulla Romanorum Pontificum mentione facta, quorum prudentiam, ac iligentiam in ea sacrorum dehonestatione castiganda, corrigendaque desiderari significarit. Ut quid ergo tam amarulenta Theophili Raynaudi in modestum, ac moderatum Theologum declamatio Z Hujus sacrorum dehonestationis evilpam omnem in Pontifices refert superciliosus censor , solo nomine Canus , dicens eorum hac in parte prudentiam , σ dili entiam desiderari . Itaque dormitant , vel et am alte sterisne Pontifices , dum Canus solus ustilat ἱ Et nimico homune supersem nante Getiarnia fabularum, pro sacras histonis socordes, judire quidem Cano, Ponto ces viam muniant ad ab eationem sides omnίbus sacris historiis ter cordatos faciem dam. Gerrae prosecto, gerrae, eaeque Uanissimae viri surret oris , animique, ut
mitius loquar ) parum prudentis, dc cauti in clarissimo Theologo deprimendo. Non antea institutis hisce vindicationibus finem imponam , quam Rupendam Ambrosii de Altamura cespitationem lectorum oculis sistam, arguamque; etsi nihil ad clarissimi Theologi delansionem res ista pertineat) qui Melchiorem C num . nepotis sui initio libri II. meminisse ait, illlusque graua volumen illud edidisse, illique, nisi prius fato cessisset, nuncupaturum fuime . Vati pinguem e rorem , putidumque anachronismum i de patre siquidem , non de nepote loquiatur Canus. Perspicuus adeo locus est , ut oculis tantum egeat, non interprete: Superiorem locum, inquit, vix dum finieram , ct ecce nuntιus affertur , Parentem meum chari simum Vienna diem extremum obisse Cum autem ego illi meas has lucubrationes nuncuparem, Flucet a laboribus, quos ejus potissimum causa susi Peram, aliquandiu celsatum est, dcc.
Quamquam de ipse nepotem cognominem habuerit , ejusdemque Instituti D minicam professorem , eximiae Sanctitatis fama apud suos , extirosque clarimmum; culus pietatem, mentemque divinis charisinatibus perfusam commendat Diva Theresia epist I 6. quae est ad Rever. P. Dominicum Bannes. Verum obiit Canus noster anno Is . die 5 Nouembris . NePOA autem vivere desiit anno 16 . die go. Martii.
44쪽
p. I. De totius operis partitione. Pag. ICap. a. De duobus generibus argumentorum, quibus omnis disputatio transegitur. ibid. Cap. ult. De locorum Theologicorum numero, atque ordine. ELIBER II. De auctoritate Sacrae Scripturae.
p. I. De sacrarum literarum solidissimo Armamento, ct quatuor machinis, qu bus illud ampetitur. 4Cap. 2. Ubi argumenta referuntur suadere volentium, quod Deus fallere aliquando potest. ibid. p. 3. ostendit, Deum nec per se, nec per alium fallere unquam posse. 6Cap. a Ubi argumenta Cap. a. diluuntur. 8 p. 3. Ubi quatuordecim libri e 1acris Bibliis numerantur, quos quidam vel ambigunt esse canonicos, vel certe a canone rejiciunt. II p. 6. Continet argumenta eorum, qui suadere conantur, Scripturam sacram non egere Ecclesia approbatione. . ibid. p. I. Docet, ad cujus auetoritatem spectat de libris canonicis iudicare. Is Cap. 8. Ubi confutantur aetumenta capitis sexti. 24 p. s. Ostendit, illos labros , de quibur erat controversi , habendor ese fine dubio pro canonicis. 3ICap. IO. Cominet argumentationes adversariorum contra ea , qua capite superiori desinita sunt. 3a Cap. II. Ubi confutamur argumenta capite nunc proximo posita. 3 Cap. 42. Ubi eorum argumenta ponuntur, qui suadere volunt , in sacrarum intelligentia Scripturarum, ad fontes Hebraicum, in Gracum recurrendum. O P. I3. In quo veteris vulgata editionis auctoritas demonstratur, sin quod non est nunc ad Hebraeos, Graeco e recurren m. 33CaP. I4. In quo argumenta capitis duodecimi refutantur. 6 Cap. IS. De linguarum Hebraica, ct Graeca militate. 66 P. 16. Ubi ponuntur argumenta eorum, qua sunt opinari , sacros auctores in V. bris canonicis non semper divino Spiritu ueuisse locutos. TICap. II Ubi ostenditur , fingulas parriculas librorum canonicorum Spiritu sancto
assistente scriptas fuisse. NCap. I8. Ubi refelluntur argumenta capitis decimisexti. Is LIBER III. De Traditionibus Apostolicis. p. I. Ubi eorum argumenta referuntur , qui Apostolicas traditiones impugη
45쪽
quibusque aliis disputationem. - 883. In quo quatuor fundamenta ponuntur, ad traditiones Christi, Cr Apψο-
. Ubi pereuntur via ad traditiones Christi, Gr Apostolorum investigandas. 9s3. I e variss eeneribus Traditionum Apostolicarum. ς 6. De firmitaιe certitudine Traditionum Apostolicarum. pypostremum. quo refellunIur argumenta capitis primi. IOILIBER IV. De Ecclesiae Catholicae auctoritate. I. Quibus argumentis Ecclesia auctoritas impugnetur. a. Ouid Ecclesia voce sumi scetur.3. Qinam fini Deles illi, e quibus vere oe proprie Ecclesia constetur . . Quaenam sit Ecclesia catholica in fidei dogmate auctoritas. I. Aia νιλ jus hanc postremam conci onem obiectiones quaedam. Postremum. In quo argumenta primι capitis confutantur. LIBER V. De auctoritate Conciliorum. IoT
I 24 Iχου I. Aro umenta continet, quibus haretici utuntur , ad huus loci avetoritatem labefactandam. I-2. Docet, quidnam nomen aut Synodi , aut Concilis hoc sane loco significet. IU3. In quo Synodorum varia genera ponuntur. I 4. Ubi conc usiones ponuntur quibus loca hujus auctoritas continetur. Isos. Ubi nodi quidam Ioldiuntur, quibus interdum homines etiam doeti illigarisient. Is spostremum. In quo refelluntur arsumenta captiis primi. IT2 LIBER VI. De Ecclesiae Romanae auctoritate. I. Ubi ponuntur argumenta, quibus hujus loci auctoritas impugnatur. I 832. In quo redditur causa, cur Sedes Apostolica quintum locum 'obtineat. 18s3. Tria pronunctata continet , quibus incitur , Petri in fide firmitatem ad successores suoque derivari. 1854. In quo ostenditur, quoa Romahins Episcopus ille sit, qui Petro O in βdei firmitate , ct in componendis r instronis controversiis divino jure 6uccedat. I9Is. Ubi conclusio eadem ostenditur Sanctorum veterum testimoniis manifestis. 6. Ubi lonciliorum elarissima testimonia referuntur, quibus Ecclesia Romana
vis, Ur auctorrias commobatur. 19s
. Rationibus Theologia probat, Romanum Pontisicem in fidei controve is tendis errare Aon posse. 3978. Ubi argumenta capitis primi refutantur. 2 LIBER VII. De Sanctorum auctoritate. I. Argumenta complestitur , quibus Sanctorum Patrum auctoritas impugna
2. Varaos modos exponit, quibus de Sanctorum Patrum auctoritate potes disi putari. 2I43. Certis eonelusionibus Patrum auctoritatem definit . atque defendis , smu que satisfacit argumentιI capιDI pram . a Is
46쪽
Cap. a. Afultiplex Theologia Scholastica munus evonis . . 233Cap. 3. Praecipua Lutheranorum in Schola auctoritatem argumenta complectitur.
23sCap. 4. Schola auctoritatem certis finibus circumscriptam tuetur , defendit. 2 6 CaP. s. Respondet argumentis capitis tertiit, docetque, quid de variis Theologorum placitis flatuendum. 238Cap. 6. De auctoritate iuris Pontificii prudentium. 247 P. T. Quis usus Iuris Canonici in Theologica facultare. 24sLIBER IX. De argumentis Rationis Naturalis. P. I. Primus error in huius loci usu vitandus, ne plus aquo in re Theologica rarutioni naturali tribuatur. . a 2 GP. 2. Extremum aliorum errorem percenset, qui a natura rationibus prorsus abhorrent , quorum etiam argumenta proponit. 2 3Cap. 3. Memorati erroris architectos. ac sectatores percenset. 2 3sCaP. q. In quo recensitus error refellitur. 236
Cap. s. Philosophiam Theoloeo necefariam ostendit. 237Cap. 6. Apostolos, aliosque sanctos mros, natura etiam rationibus usos evincit. 2 sCap. I. Extrema quorumdam T heologorum vitia in usu Philosophia ιastigantur. 26 ICap. 8. Qua si h us loci Armitas in Teeouerca disiciphna. 263 p. 9. SaII acit ar umentis capite secundo propositis. 2M LIBER X. De Philosophorum auctoritate. Cap. I. Huius loci pertractandi necessitatem extonis. χωCap. 2. Ubi arsumenta proponuntur, quibus Philosophorum auctoritas elevatur. a
Cap. 3. Vui Philosephi Ant Theologis miles. . ibid.
p. 4. Quam habeat in re Theolofica certitudinem Philosophorum auctoritas. et a Cap. s. Quibus Anibus Aristotelis auctoritas circumsicribenda. 27sCap. 6. Ubi setis sit argumentis capite secundo positis. 27 CAP. I De Iuris crurbs in Theologicis controversiis auctoritate. Quisus impetatur
CAP. 8. Iuris civilis studium Theologo utilissimum probat. CAEP. 9. Qua vis, aut potestas argumenti ex iure cιvili desumpti. LIBER XI. De humanae Historiae auctoritate. Cap. I. Nunctus de morte parentis , vix dum sinito superiori libro allatus , enarra
Cap. 2. De historia humana in Theologiam utilitate. ibid. CAP. 3. Argumenta continet, quibus auctoritas humana historia impuornatur. a CaP. q. Quod auctoritas tamana hisoria aliquando probabilis , quandoque etiam certa It . 288 Cap. 3. Ubi resipondetur areumentis capitis tertii. 2 CaP. 6. Qui sent probata fidei auctores, qui contra non sint. 3Iη CAP. Postremum. In quo II. I6. II I8. argumenta capite terris proposita re se tantur. 23ILL
47쪽
LIBER XII. De Locorum usu in Scholastica disputatione. Prooemium. 3go Cap. a. Quid Theologia fit, qua ei obiecta rer, quir sinis. 34r Cap. 3. Pua flat Theologia principia. 34s p. 4. Capitis superioris argumenta refellit. 332 p. s. Qua fini quasiones Pseu conclusiones Theologica. 337 p. 6. Quibus notis quastiones Fidei dijudicari possint. et63
P. T. De varus errorum gradibus , primumque de haeres, oe haretica propositone. 38 Cap. 8. Contra haeresis sinitionem argumenta quadam. 372CaP. 9. Regula tres, quas Fιdeι externa judicia sunt dirigenda. 38a CaP. Io. propositione erronea, sapiente haresim, prarum aurium offensiva, rem raria , scandalosa. - . ' 387Cap. II. Quemadmodum argumenta Theologia invenienda , atque e locis ducenda tru 394Cap. 12. Exemplum primum, ubi principium Theologia in quastionem vertitur. Controversia de Eucharistia sacrisscio. 4 Cap. 13. Exemplum secundum, ubi Theolog/a conclusio in quastronem vertitur. Quaestio de visione Anima Christi. ΑΤ QP. 14. In quo ea quastis vocatur in dubium , qua cum naturatis sis, tum ratam ad Mem pertinet. Disputatio de Animi immortalitate. RELECTIO de Sacramentis in genere, in quinque partes divisa. Pars I. De definitione Sacramenti. Pars et. De necessivate fidei Christi ad salutem.
Pars q. De neceistate Sacramentorum ad salutem. Pars 4. De Sacramentis causantibus fratram. Pars s. De discrimine inter nova, o vetera Sacramenta.
de Sacramento Poenitentiae Partes divisa. in sex
De Poenitentia ut virture. De necessitate Poenitentia ut virtutis . De praecepto Paenitentia ut virtutes. De necessitate Sacramenta Poenstentia . De praecepso Sacramenta Paenitentιa.
48쪽
& Sacrae Theologiae Prosessoris ,
Episcopi Canariensis, ac primariae Cathedrae in Academia Salmaticensi olim Praefecti IN LIBRUM
aEpe mecum cogitavi , Lector optime , boni ne plus is attulerit hominibus , qui inultarum rerum copiam in disciplinas invexit, an qui rarionem paravit, & viam , qua disciplinae ipsae
facilius ,& commodius ordine traderentur. Nam& rerum inventoribus nos debere multum , n gare non possumus, & debemus certe iis multum , qui ratione , atque arte res inventas ad Communem usiumaCCommodarunt. Equidem cum veterum eruditionem considero,
variam in eis doctrinae supellectilem animo colligo , non munimam video per eos invectam esse partem commodorum . Cum autem iunioris scholae operam & curam repetere instituo , plurimas utilitates intelligo novae huius artis subsidio , & diligentia Comparatas . Ac me sane diu cogitantem ratio ipsa in hanc potissimum sententiam ducit , ut existimem utrosque de bonis artibus iuxta esse bene meritos. Quoniam etsi prisci doctrinarum
49쪽
auctores doctissimis quibusque , ac diligentissimis magnam divi
tiarum copiam suppeditavere : at recentiorum inopia docendi' facilitate pensatur: qua in rudium, & inertium animos artificiosus influunt, & quae sese olim disputabantur ac libere , ea nunc articulatim presteque dicentes, lucem non parvam inventis priscorum obscurioribus afferant . Atque hac una in re , quantum animi mei coniectura colligere possum , iuniores vel pares antiquis, vel etiam superiores reperientur, caeteris omnibus longe inferiores. Certe post priores illos, in rerum invenistione tribuere sibi posteriores vix quicquam postlint. Ordinem vero , dispositionem, perspicuitatem sibi si assumunt, videntur ea iure suo quodammodo Vendicare . Quapropter utrisque i gendis efficiet Theologus scholasticam disputationem sine dubio
pleniorem. Nam ex illis quasi materiam, ex his tanquam mam disserendi mutuatus, potens nimirum erit exhortari in doctrina sana, & eos, qui contradicunt, arguere . .uod est ut Ticet. Apostolus Paulus ad Titum ait) Christiani doctoris praecipuum institutum. Cuius explicandi desiderium omnino me movit, ut de Locis Theologicis disputationem instituerem , viris doctis nisi me opinio fallit non prorsus ineptam , indoctis vero
magi pere necessariam . Id autem eo libentius feci , quod nomo Theologorum adhuc, quod equidem sciam, genus hoc argumenti tractaiadum sumpsit: cum praeter communem illam a tem disserendi , quam a Dialecticis accepimus , aliam Theologus habeat neceste sit, aliosque item ad disputandum locos, ut de argumenta non quasi communia , S aliena , sed tanquam propria ducat , & suis dogmatis confirmandis , & advertariorum sententiis refellendis. Hoc vero opus , arduum quidem ii-
lnd, statim exordior, si prius animo demisso, atque humili ad opem Jesu Christi supplex , abjectusque confugio . Non enim
ego illud aut ingenio, aut eruditione mea fictus aggredior, sed Spiritus sancti auxilio , atque favore . Quem si Pater & Filius mihi ad hunc librum conficiendum impertierint , Operae pretia . um haud mediocre, ut spero, Theologis facturus sum: in qu rum gratiam vel maxime opusculum editur
50쪽
CAPUT L. De totius operis partitione . E locis ego Theologicis
perpetuam orationem habiturus , totam mox inquatuordecim libros par tiri constitui . Quorum primus breviter enum rei locos . e quibus idonea possit a gumenta depromere , sive conclusi nes suas Theologus probare cupit , seu refutare contrarias . Decem reliqui erunt, qui fusius & accuratius d ceant , quam vim unusquisque locorum contineat , hoc est , unde are menta certa , unde vero probabilia selum eruantur. In duodecimo & te tiodecimo disseretur , quem usum dijusmodi loci habeant , tum in scholastica pugna, tum in sacrarum Liti Tarum expositione . Nam in concione Populari quis eorum sit usus, haud sane difficile dictu est : sed praetereum dum tamen, ne ab scholae instituto aliena videatur oratio . Postremus denique liber , quoniam non omnes linci omni disputationi conveniunt , sigillatim ostendet, quibusnam argumentis proprie adverssim haereticos , quibus peculiariter adversum de Iudaeos, di Saracenos , quibus vero tandem adversum Paganos transigenda ne
logo disputatio sit, si quando sit cum
his pro fide eatholica decertandum. Quae scilicet eum, favente Deo, Pl mus absolvero , undique apta atque perfecta erit de Iocis Theologiae dis- Putatio mea, expletaque omnibus suis numeris de Partibus.
De duobus generibus ar umentorum, quibus omnis disputatio transigitur.
PRius autem , quam locos Theol ocos numero , quω pars hujus
disputationis prima pollicetur , illud
nobis constituendum est , omne argumentum vel a ratione, veI ab auctoritate duci . His enim duobus modis cujusque rei , quae in controversiam venit, assensionem facimus. Cum vero in reliquis disciplinis omnibus primum locum ratio teneat, Postremum auctoritas , at Theologia tamen una est, in qua non tam rationis in disputando, quam auctoritatis momenta quaerenda sunt. Etenim locum ab auci ritate adeo sibi proprium vendicavit, ut rationes vel tanquam hospites de peregrinas excipiat, vel in suum e
iam obsequium adsciscat , quasi longe repetitas. Quippe fidei potissimum i nititur e quae nisi ab auctoritate proficiscatur, non modo fides esse, sed ne intelligi quidem potest . Est namque fides ut Apostolus tradit argume
tum rerum non apparentium , quas si certas certa velis ratione facere, cum ratione profecto insanies . Principem
itaque locum, sicut apud fideles , ita apud Theologos auctoritas habet. R tio deinde veluti pedissequa sequitur. Id quod Apostolus videtur significare,
cum ait: Oportere Ecclesiae cio rem ampIem eum , qui secundum doctrinam est, fidelem sermonem, ut P tens sit exhortari in doctiina sana, Se
eos, qui contradicunt, arguere. Priamum enim stringat fidei sermonem ne
cesse est, quicunque Christianae sch lae magister esse volet e sed nisi mox doctrinae rationem adhibeat fidelis quidem esse poterit, sed fidelium do-
r esse non poterit. Nam de homines quamlibet experientes , quod ex Aristotele recte collegit D. Thomas, disputare ciam adversariis non queunt, nisi experimento ratio artis accesserit. Utraque igitur Theologo necessaria est , dc auctoritas , dc ratio . Sed ita tamen, ut auictoritas primas in The logia Partes obtineat, ratio vero habeat postremas . Quod ergo Primae partis fundamentum erat, praeesare ibita jactum est . Nam traditi sunt qui- Λ dems