장음표시 사용
81쪽
V s colligitur, Petrum primo fuisse Antiochiae Episcopum , postea ea relicta Romam se contulisse, ibique Epi1copum ad
S. Leo pariter ser 8 o. in Natali A post. cap. 3. Clim, inquit,
duodecim Apostiti accepta per Spiritum Sauctam omnium Ioeutione linguarum , imbuendum Gangelio Maudum , distributis sibi terrarum partibus , Dycepissent, beatissimus Petrus Frineeps opoliri ordinis ed arcem Romani desinatur Imperii, at lux veritatis, qua in o Mnium Geutium revelabatur salutem, efficacius se ab ipso evito ter totum Muudi corpus Deinde cap. s. ad Petrum conversiis , Iam, inquu , Populos, qui ex circumcisisve credideraut , erudieras, iam Aulio benam Ecclesiam, ubi primum Christiani no- mi uis dignitas es orta, Dudaveras s jam mutum Galatiam Cappadociam Amis atque Bitoviam legibus Evangeliea praedicationis impleveras, vel aut dubius de profectu operis , aut de spatio tuae Quarus aetatis,tropbaeum Crucis Christi Romanis arcibus inferebas , quo te divinis praeordinaιιouibax aufeibavι honor potestatis σgloria passionis is VIII Hinc Romanae Ecclesiae, quia suit Cathedra , in qua usque ad mortem Petrus sedit, Concilia, Patres, & Omnia s
cula primam super Omnes dignitatem tribuerunt, eamque ut unitatis centrum agnoverunt. Iretraeus L.3. cap. 3. ei tribuit potiorem principalitatem s Cyprianus Ep. s s. ad Cornelium vocat
eam Petri CatBeIram , Ecclesiam principalem , uvae unitas facerdotalis exorta est ι Ep. s. ad eundem Ecclesiae Gotbolicae radicem,iae Matrieem : S. Hieronymus Ep. 37. ad Damasum Ego, inquit, nullum primum, nisi Corisum sequeus , beatitudioi tuae ides Cathedrae Petri commuuione confoetor, super illam petram aeuis a-tam Ecclesiam scio. Uno verbo, Romanam Sedem Petri Cathedram suille, veteres omnes adeo certum existimarunt, ut non sol; Catholici id faterentur, sed nec Haeretici inficiari auderent. uitare Donatistae, qui reliquum Ecclesiae apostatasme, & apud iribs solos veram Ecclesiam remausisse effutiebant, ut simplicibus iucum facerent, Episcopum iu Urbe Roma ex suis ununtia habere volebant, qui suis praesideret, ut refert S. August. Ep. 3. alias 16s., & L. de Haeres cap.69.: qui cum Romae in quodani monte habitarent, ideo Montenses dicti fuere. Soli novi praetensi Ecclassiae Re formatores, ut suam secessionem aliquo titulo tegore ut , Romae Petrum unquam fuit se, & Romanam Ecclesiam aliqua super caeteras praeeminentia frui, negare coeperunt. Quia autem viderunt, contra se stare perpetuam traditionem & Pa-ἰres , ad hoc asylum confugiunt, quod de hoc nihil in Scriptura Di tiroo by Coosla
82쪽
habeatur. & Babylonis nomine, ubi scripta legitur prima Petri Epistola, non Romam sed veram Babylonem vel Chaldeae vel AEgypti, designari contendunt.
IX. Videntes tamen ex eorum secta eruditiores aliqui non sine aperta temeritate unanimem veterum consensum sperni ι quem utique permaximE & ipsi facerent, si eorum sententiae faverent, Petrum vere fuisse Romae ultro fateri coeperunt. Propterea Grotius in a. Ep. Petri cap. s. De Baistorie, laquit, dis
dent veterer, π novi luterpretes. Veteres Romam interpreta utur ,
ubi Petrum fuisse nemo veras Christianus dubitabit ι Novi BaΘIο-nem tu Chaldaea. Ego eteteribus astutior. Pearsonius, a veteribus nunquam in dubium revocatum aD
serit, vel quod Petrus Romanam Ecclesiam erexerit, vel quod Pontifices eidem succedant. Usieritis ad ann. Christi 66. &6 . asserit, Petrum & Paulum imperante Nerone Romae obiisse, Ecprimam Petri Epistolam. sicut θc secundam, Romae fuisse datam. Cham ierus S Bion delius sentiunt, unanimem Patrum consensum de Romana Ecclesia a Petro 8c Paulo fundata ,& confirmata tanti esse faciendum , ut ei vel levissime adversari non deceat. Franciscus Iunius, Casau bonus , Petrus Molinaeus, Samuel Petitus , Seldenus & alii idem cogente veritate testantur . Veritatem hanc confirmat Traditio de Simone i lago Romae a Petro expugnato , quod infra expendam ,& de Evangelio a Marco Romae scripto prout ibi audierat a Petro praedicatum , quod ostendito m. I. de Verit. Relig. Christ.Tract. de Auci. Lib. Relig Christ.
X. Pro complemento addi potest, quod, ut habetur. Act. 28. R ad Rom. I. constat, Ecclesiam amplam & florentem Romae fuisse,antequam S. Paulus eo veniret, ut ipse testatur. Quis porro tautam multitudinem Christianae Religionis praeceptis imbuit, niti Petrus Ita, inquit, Chrysostomus in c. i. ad Rom. Petrus
Dicunt aliqui ex Heterodoxis, S. Barnabam antevertisse sua praedicatione , ac Romanis Fidem annuntiasse . At unde hoc colligunt Scriptura certe hoc non dicit. Si ergo quia Scriptura non dicit, nolunt Petrum praedicaste Romanis, quamvis dicat Traditio , cur volunt eis praedicasse Barnabam, quod nec Scri plura dicit nec Traditio Z Praeterea nemo ausus esset praedicare Gentibus Evangelium, antequam S. Petrus coelesti visione , de qua supra , ad id muneris obeundum invitaretur. Postea Barna has Apostolo Gentium Paulo individuus comes adhaesit. Quomodo igitur potuit Barnabas praedicasse Romanis ante adventum Petri Romam e I a XI. Su Di iliaco by Cooste
83쪽
XI. supersunt refutanda: ratiunculae, quibus moventur ad negandum, quod fuerit S. Petrus Romae. Prima est, quod Auctores non concordant in anno , quo Romam adventarii s climquidam dicant, hoc contigisse in exordio Regni Claudii, ut Orosius; quidam anno secundo ejusdem , quidam anno quarto βquidam iam Nerone Imperante, ut Lactantius L. de mori. Peris secutorum. Dubia est ergo hujus Historiae fides. Respondeo, quod si valeret haec illatio, quot deberent revocari in dubium , de quorum veritate certo constat' Quid enim certius Christi Nativitate & Morte ιρ Quid autem incertius de Epoclia, qua natus est , de anno aereatis quo mortuus est, si Veterum discordes se tentiae audiantur e Sicut ergo nemo Christianus de Christi Nativitate 8c Morte dubitat, quia in hoc omnes conveniunt, quamvis in circumstantiis temporis aliqui discordent: ita nec de ad ventu Petri Romam dubitandum , quia iidem, qui discordant in
tempore , in adventu tamen concordes sunt. Addo, inter celebriores Auctores, Hieronymum Eusebium in Chronico Adonem Viennensem in Martyrologio, nullam esse discordiam, qui omnes ponunt adventum Petri Romam anno secundo Claudiis a quibus non dissentit Orosius, dum ait venisse Romam in exoris dio Regni Claudii ι annus enim secundus ad exordium Regni ipsius pertinet . Lactantius vero dum ait, S.Petrum venisse Romam , cum jam Nero imperaret, loquitur non de primo , sed de secundo adventu s sub Nerone enim cruci affixus fuit, ut Lactantius ibi dicit; de quo infra dicam . XII. Secunda est, S. Paulus scribens ad Romanos multis no- mine suo salutem dici jubet cap. i6., Petri autem ire meminit
qaidemi cui sane, si Romae suisset, salutem primo loco dixisset.
Respondeo primd , quod si haec conjectura valeret, probaret nec Timotheum fuisse Ephesi Episcopum , quando Paulus ad Ephesios scripsit, quia Paulus ad Ephesios scribens ejus non meminit; neque Iacobum fuisse Hierosolymorum Episcopum,quia in Epistola ad Hebraeos scripta,dum Iacobus adhuc in vivis ageret, siletur prorsus illius nomen . , Respondeo ergo secundo, Epistolam Pauli ad Romanos ideo
Petri non meminisse, quia eo tempore scripta fuit, quo Petrus cum Judaeis Roma exulare coactus fuerat, nempe ab anno nono Imperii Claudii, ut refert Suetonius in Claudio cap. as. & ba betur Act. i 8. v. a. Ab eo enim anno Petrus ad partes Orientis prosectus, successive Concilio Hierosolymitano interfuit, nec
nisi post mortem Claudii Romam reversus est. Scripta enim init
84쪽
Corinthi , cum illac transivit S. Paulus, ultimo prosecturus Hierosolymam , ut Acst. 9. Quo medio tempore licet Aquila & Priscilla aliique minoris notae.Iudaei Romana rediissenis Petrus tamen, sive quia auctor Conversionis Judaeorum, quae causi . fuerat exilii, sive quia praedicatione in Oriente detentus, rediis tum suum Romam differre decrevit. XIII. Tertia est: S. Lucas, qui Apostolicam Historiam conscripsit, de prosectione S. Petri Romam nec verbum facit. Rurissus S. Paulus, qui suam cum S. Petro Hierosolymis& Antiochiae conversationem c Galat. 1. & a. describit, nusquam indicat, se S. Petro Romae convixisse aut eum vidisse. Respondeo, mirum non esse, quod de adventu S. Petri Romam S. Lucas nihil scripserit, sicut nec de aliorum Apostolorum itineribus , quia intentum ejus suit 'acta & itinera S. Pauli magistri sui enarrare. Unde iis exceptis, quae ab Ascensione Domini ad conversionem S. Pauli gesta sunt, ubi Apostolorum Historiam quasi in communi texuit, tanquam fundamentum hi-ctoriae singularis S. Pauli s & excepto sermone de Cornelii conversione, quam refert, quia fuit initium conversionis Gentium, ad quam specialiter S.Paulus mittebatur, vix unquam de caete ris Apostolis meminit, nisi in quantum in historia S. Pauli partem habent. Imo nec omnium gestorum S. Pauli meminit, nam de profectione S. Pauli Hierosolymam ut videret Petrum, de con victu Petri & Pauli Antiochiae, & dextera societatis a Sanctis Petro Jacobo & Joanne Beato Paulo data, ejusque itinere in Galatiam, nec verbum facit. Ex quibus S. II ieronymus in Ca- .put secundum ad Galatas inseri, silentium Lucae de Antiocheno & Romano Petri Episcopatu nihil obesse veritati, cum alia multa omiserit. Loquens enim de disiensione, quae inter Petrum& Paulum circa observantiam Legalium Antiochiae contigit, de qua nihil apud Lucam in Actis, ait: Nee mirum esse,s Lucas haucrem tacuerit, cum re alia musta, quae Paulus fusinuisse δε replicat, Historiograpbi licentia praetermi erit s re που statim esse eoutrarium , si quod alius ob eausam divum putavit relatu, alius inter ea sera dereliquis. Devique primum Episcopum Antiochenae Ecclesia Hirum falso aecepimus, oe Romam extude translatum , quod Lucas petratus omisit.
Ad id qu sadditur, dico, S. Paulum dum scriberet ad Ga
latas non memini sth congressus sui cum Petro Romae, quia dum illam dedit Epistolam nondum Romam profectus fuerat s con
stripta quippe fuerat ut ait Chrysostomus praefat. in Epist. ad Rom. ante Epistolam ad Romanos, in qua ardentissimum illos
85쪽
videndi exprimit desiderium Rom. r. v. Io.: Semper in oratisnibar meis obseruaus , siqsso modo lavdem aliquando prosperum iter habeam tu violuntate Dei veniendi ad vos . Desidero evim videre
XIV. Quarta ratio dubitandi est: Paulus in Epist. ad Phili
penses Romae data cap. a. queritur , quod omuer quaerunt quae fussunt, non quae Iesu Cbrisi, & in I. ad Timoth. Romae pariter scripta cap. . Iu prima, inquit, mea defensiove nemo mihi adfuit , sed omnes me dereliquerunt. Aut igitur S. Petrus Romae non erat, aut S. Paulus gravem ei irrogat injuriam , dum eum e numero eorum non excipit, qui quierunt quae sua sunt, non quae Jesu
Christi, & qui ipsum in angustiis positum deseruere. Respondeo, id quod opponitur ex Epist. ad Philippenses non esse ad rem . Nam Paulus ibi loquitur de illis, quos ad eos mittere poterat, & qui ei in Evangelio serviebant, inter quos solum Timotheum sperat se mittere, quia sincera assectione pro ipsis
sollicitus erat, caeteri autem quaerebant, quae sua sunt. In numero autem istorum non erat S. Petrus, qui Paulo in Evangelio non serviebat, nec ab eo mitti poterat, cum esset in Apostolam
primus & major illo. Cum vero in Epist. ad Timotheum que ritur , neminem ei in desensionem adfuisse, de iis loquitur, qui
poterant eum apud Caesarem juvare , inter quos certe non erat
Petrus, qui aeque ac ipse Catiari invisus erat. XV. Quinta ratio dubitandi est: Ut Romam pervenit S. Paulus Act. 28. u. Is . a Iccurreraedit ei fratres usque as Anii forum ,
ac tres tabernat s ubi nihil de Petro, quem certe ut Principem omnium non subticuillet, si Romae fuisset. Rursus ibi v. aa. Qui Paulo occurrerunt dudaei dicebant Paulo: Rogamus a te andire qua festis; nam de fecta bae s Christianorum notam effuο iis , quia ubique ei contradicitar. Ita sanit locuti non fuissent, si S. Petrum praedicantem audi Isent. Respondeo. Putant ne , advenienti Paulo Romam omnes omnino de Ecclesia, quasi processione inita, ut nullus defuerit, occurrisse e Tanta & tam publica laetitiae signa Romae , sub Ne- . rone Christianos persequente , promere potuisse Christianos qui ibi erant,nemo sanus judicabit. lverunt ergo aliqui aliorum n mine , inter quos Petrum caput esse non oportebat si tamen Petrus tunc Romam post exilium a Claudio redierat, vel etiamsi rediisset s Romae tunc praesens erat, & non potius relictis ibi Vicariis constituta jam Ecclesia ad alias Provincias a Spiritu
Sancto missus esset. Nec enim Romanae Catiledrae ita fixum p nimus Petrum, ut Prometheum saxo, sed potius ab ea identidem Disilire ost
86쪽
dem exiisse, ut Apostolicum petebar mio isterium, & ad eam , identidem rediisse existimamus. ItR sentit etiam S. Epiphanius
Ad id quod subjuisitur dico, Iudaeos S. Paulum non rogasse, ut eos de secta Christianorum instrueret, sed ut de ea
suam proserret opinionem. Cum enim audirent, ei sere ubique contradici, ut Legi Mosaicae oppositae, a Paulo, quem in Lege Mosaica eruditissimum elle noverant, audire cupiebant, quomodo cum Lege eam conciliaret; quod ille praestitit suadens eis de PVa ex Lege Mosi S' Propbeus is maue usque ad vesperam
X Sexta dubitandi ratio est: S. Petrus interfuit Concilio Hierosolymitano pro finienda Legalium controversia coacto anno a Passione Domini circiter vigesimo, ex Cruci affixus sui tanno a 4. Neronis, id est anno a Christi morte trigesimo septimo: igitur Romanam Ecclesiam et s. annis regere non potuit. Haec Objectio non tangit praesentem casum. Hic enim s Ium defendimus adventum S. Petri Romam, eius praedicationem ibi, Sc Episcopatum. De tempore quo eam rexit, alia quaestio
est. Nihilominus dico, optime cohaerere, &quod Petrus Concilio Hierosolymitano interfuerit, & quod Romae Episcopus as. annis fuerit. Nam ex dictis supra S. Petrus anno secundo Claudii seu a Passione Christi undecimo Romam venit, & Romae Ecclesiiam constituit, N Episcopatum relicto Autiocheno ibi asesumsit. Post septem annos, idest Claudii s. & a Passione Christi 18., Roma cum caeterisJudaeis Claudii edicto exulare coactus fuit. Hoc medio tempore in dudaeam reversus Concilio Heros lymitatio circa annum a Pallione Christi prope vigesimum seu Christi si .intersuit.Coactum hoc Concilium suisse durante exilio constat ex Act. I 8., ubi S. Lucas scribit, quod, cum Paulus post praefatum Concilium Corinthum venisset , Iuvesteus queudam
Padaeum nomine aesquitum Ponticum geuere, qui nuper veNeraι ab
Iιatia μῆPriscillam uxorein ejus c eis quὸd praecepi et Claudius d Icedere omnes Padaeus is Rona aecusis ad eos. Sedata autem persecutione contra Iudaeos per mortem Claudii , Petrus Romam rediit, EccIesairique ibi usque ad martyrium, quod 14. Neronis anno contigit, guhernavit. Si ergo computentur anni septem ante exillum, quatuor exilii, ac tredecim & aliquot menses post exilium, habchimus annos a s. quibus Petrus Romanam Ec
XVII. Demum Salmasius ex cap. a. ad GaIat. v. a. 8. R s. contendit, S.Petrum numquam praedicasse Ronis , quia S. Paulus Digiti ou by Cooste
87쪽
lus ibi asserit, Apostolatum Circumcisionis traditum esse Petro,
sibi vero Gentium. Hanc difficultatem longe ante praevenit & solvit S. Hier nymus in cap. a. ad Galatas. Oeeulta, inquit, his oritur quaestio: diuid igitur Petrus si iuvenisset ex Gentibus, non eos adducebat asi idem p Aut Paulus si ex Greumcisione aliquos reperisset, non eos ad Grisii Baptismum promoeabat E ita folvetur, ut dicamus, principale singulis tu Iudaeos π Geuter fuisse mandatum, ut qui defendebant Legem, haberent quem sequerentur 'οῦ geri Legi Graiiam praeferebaοι, νοn deesset eis Doctor σ praevias. In communao rb hoe habuisse propositi, ur Corso ex euugiis Gentibus EceIesiam eongregarent. Legimus enim ct d Saneio Petro Gentilem baptizatum fuisse Cornelium, S d Faulo in onagua Pudaeorum Grisum faepissime praedicatum. Haec Hieronymus. Et certe Sanctus Petrus in Concilio Apostolorum Adi. 1 s. v. 7. Viri fratres, inquit, vorseitis, quoniam ab antiquis diebus Deus in nobis elegit, per os meum audire Gentes Qerbum Evaugelii O' eredere . Quibus alludit ad Visionem sibi factam lintei omni genere animalium pleni, de qua Dato tamen quamvis falsum sit 3 quod Petrus ad solos Judaeos specialiter missus fuerit, non proinde inferretur, eum Romam non veniise, ut vult Salmasius: Romae enim vi velite P tro multi erant Iudaei, & quidem in tanto numero, ut ex dictis Claudius timens, ne tumultus excitarent Iudaei, qui Christianam Fidem amplectebantur, anno Imperii nono eos Roma ej cerit, & cum eis & S. Petrums quamvis postea Nerone Imperan- ,
XVII l. Vidisti Lector, quam manibus coniecturis dc cavil- Iis , constantem Omnium seculorum Traditionem de S.Petri Romam adventu ac ejus Romano Episcopatu evertere vel saltem obscurare conantur Novatores;existimantes hac arte Romanum Pontificem tanquam spurium e Sede ac Primatu de icere. Sed eos incassum blaterare,praeter dicta,quisque vel mediocriter prudens
Primo, quia factum publicum, cui Fideles omnes imo NHaeretici & Schismatici per quindecim secula Fidem adlii buerunt pro certo tenendum est 3 etiamsi praeter hanc traditionem& consensum nihil ei opituletur, cum praesertim nullum certum monumeiatum in contrarium asseratur . . . Secundo, ut factum publicum Historiis coaevis stu tere coaevis probatum, consensui unanimis lorum Traditioni, innumeris publicis mouumentia, iei ulcatas ν
88쪽
aedificiis privilegiis omniumque fidei innixum , evertatur, de monstratio , vel historica probatio adeo evidens opponenda est. ruae ad oculum Ostendat, Omnes, qui aliter usque nunc credierunt, deceptos, vel nimium credulo fuisse. Nisi haec osseratur, jus Gentium petit, ut publica fides adhibeatur cuilibet Urbide ijs, quae ad ejus historias & jura pertinent . Igitur cum adventus S. Petri Romam , & Sedes Episcopalis ibi constituta sit factum publicum a Scriptoribus Apostolorum
tempori fere coaevis acceptum , seculorum succedentium communi constantique consensu firmatum s Cum vetustissima plura monumenta, quae Romae adhuc extant, S. Petrum fuisse Romae testentur, Apostolorum item sepulcitra , martyrii locus, Ecclesiae eorum nomini creelae vel a primis seculis ostendantur, ae Romano Episcopo a SS. Petro & Paulo usque ad hanc diem princeps in Ecclesia dignitas, & primatus praerogativa sit adjudicata : nec Adversarii in contrarium ullum proserant positivum ac evidens documentum , sed mera argumenta negativa , coniniecturas, cavillos , nemo prudens vel suspicari poterit, his antiquam traditionem de Ecclesiae Romanae iure ac dignitate ob S. Petri in ea sellionem vel minimum infirmari. Quare in re tam certa non expedit diutius immorari, de qua egi in vera Ec
q. XI. . Gesa S. Petri cum Pudente, Philone, Simone Mago cte.
I. D omam appulsum S. Petrum ad contribules suos Iudaeos L . divertisse censet Baronius ad ann. Christi O . num. 6 I. Ab Augusti enim temporibus incolebant Iudaei regionem seu partem Romae Transtyberinam, ubi etiam ritus suos exercere Augustus eis permittebat. Unde Philo L. de legatione ad Cajum pag. Iot 4. commendans moderatum Augusti animum , qui se . nec Deum nec Dominum appellari volebat, & propterea non dissimulans probari sibi Judaeos, qui tales honores dari. homini
bus aversabantur et Ahoquiu , , non passus D et traus o berim bonam arbit partem teneri dyadais , quorum plerique aera ποlibertini, quippe qua belli jure is potestatem redacti , ab heris fuismauumi fuerunt, permus ritu maiorum vivere s quod confirmat Martialis L. a. Epigram m. Esto autem, ut resert Tacitus sub Tiberii principatus anno sexto ob eis colaficta a Sejano crimina, Senatus consulto, partim tu Sardiniam exules missi fuerint, par- . Tom. V. K. itin
89쪽
tim ex Italia excedere jussi, nisi certam ante diem ritus suos exuissent ι post Sejani tamen interitum, & praecipue initio regni Claudii, qui eis favebat, Romam reversi sunt non mediocri numero, adeo ut scribat Dio L.f. de primis Claudii institutis: Cismadeis iuram Rome frequentes essent, at di ulter sine tumuia
tu propter multitudiuem urbe possent arceri, non deest quidem eos, patriis legibus vitam toleravies, vetuit convenire. Licet autem
anno sui imperii nono ex dictis eos Roma expulerit Claudius ιquia tamen S. Petrus initio regni sui idest anno secundo Romam advenit, ideo multitudinem audaeorum ibi invenire potuit, ad quos veniens diverteret, & quibus Christum primo annuntiaret. II. Prosequitur Baronius, quod ubi Petrus Evangelium praedicans Gentilibus Romanis innotuit, non amplius apud Iudaeos permissiis est agere, sed a Pudente Senatore, qui Christo credidit, in domum suam exceptus est: hanc domum, inditio est, fulsese primam Ecclesiam , ad quam Fideles conveniebant, ut Ver-hum Christi a Petro audirent, & in qua Sacrum primo Romae celebravit, antiquitus titulo Pudentis, deinde Pastoris, hodie S. Pudentianae appellata. Hunc Pudentem suscepisse domi suae hospitio S. Paulum, vel saltem ejus discipulum fuisse, habetur
ex a. Epist. ad Timotheum Romae data, in qua c. l. v. a. S. Paulus dicit, salutant te Eubulus, σ Pudens, ct Lsuas, ct Claudia, σfratres omnes. Pudentem virum Senatorium facit Martyrol. Rom. ad diem x s. Maii, ac S. Pudentianae Patrem , & etiam S. Praxedis, ut volunt alii ex Claudia ejus uxore. Menologium
Basilii ad x s. Aprilis dicit Pudentem unum ex II. Discipulis futile, secutum fuisse Paulum, & una cum Aristarcho & Trophimo sub Nerone martyrio vitam finisse. Quae a Dorotheo fonte non adeo puro se accepisse dicit. Suspicantur tamen aliqui, Pudentem Senatorem, & Pudentianae ac Praxedis parentem non esse hunc, qui Petrum, & Paulum hospitio recepit, sed alium posteriorem sub S. Pio Papa, nempe centum annis post scriptam a Paulo Epistolam. Res ergo est incerta. III. S. Petrum dum Romae sub Claudio ageret, familiarem cum Philone Judaeo consuetudinem habuisse, veluti rem veritati consonam releri Eusebius L. a. hist. c. i'. ubi ait: Quem quidem Philonem fama est Claudii Augusti temporibus Romae cum P tro, qui verbum Dei illic praedicabat, familiarem congressum habuisse. Et hoc colligit ex ejus scriptis postea elaboratis, ubi de multis Ecclesiasticis regulis, quas Astetae & Therapeutae sub S. Marco in AEgy pto servabant, nimirum, de omnium b
norum alienatione, multa dicit, quae non ab istis , quam a viris
90쪽
Evangelicis, & praecipue a Petro, cum quo eodem tempore Romae fuit, rescire potuit quamvis controvertatur, an Astetae &Therapeut' estetit Christiani, an Iudaei Idem confirmat S. Hieronymus de Scrἱpt. Eccles in Philone dicens: seeunda .iee leuisset ad Claudium, in eadem Urbe loquutum essἴ ajunt eam Apostolo Petro, ejusque habuisse amicitior, re ob hane eausam Marei discipuli Petri apud Alexandriam feratores ornasse laudibus fatas quos Christianos non Judaeos fuisse Hieronymus putat. Idem
sentit Photius Biblioth. cod. ros. addens : Ferunt, eundem Chri Riauis etiam sacris tuitiatum, ab his laudem dolore quodam atque
iracundia descivisse. Sed unde hoc hauserit, non dicit. IV. Quia tamen praecipuus finis, propter quem S. Petrus a Spiritu Sancto directus Romam se contulit, fuisse creditur, ut ibi Simonem Magum confunderet, de hoc specialiter agendum est. De Simone isto aliqua supra diximus a num. a. quae huc revocanda sunt. Postquam igitur Simon Act. 8. v. ao. fuit a S. Petro acriter objurgans, quod Spiritus Sancti gratiam pecunia
emere tentasset, tantum abfuit, ut eum nequitiae suae, ut Petrus' monuerat, poeniteret, quin potius exasperatus suo instigante daemone ad deteriora praeceps ruerit. Statim ergo, ut resert Eusebius L. a. hist. c. 14. praemgiaιον ille .... smul atque iv Iudaea dPetro Apostolo eonvictus es, omsiaque ejus maleficia patefacta, Iou-gU ὸ trans mare fugam arripuit ab Orientis partibus ad occasum profectus : neque aliter se libeνὰ , π ex animi Di sententiε micturum esse speraeit. Interea teste Theodoreto L. I. haer. fab. cap. . perintransiens, si quam Provinciam invenisset, quam Evangelii praecones nondum excurrissent, eo se conserens, erroribus suis incautos populus praeoccupabat . Cum Tyrum Phoeniciae venisset, prostitutam feminam nomine Selenem, sive Helenam sibi adiungens omnium itinerum suorum comitem adhibuit. Et hanc Helenam ipsissimam esse stultis imponebat, ex qua Trojanum bellum olim excitatum fuit.
V. His igitur sparsis erroribus, pergit Eusebius: Tandem ad
urbem Romam delatus, ope atque adjumento subsidentis ibidem Daemonis brevi eonatus suos tantoperὸ promovit, ut illius Ciuitatis homines ei tanquam Deo flatuam eosioearist. Hanc su isse statuam, de
qua supra dixi ex Justino Apol. a. pro Christianis , quem refert
Eusebius citato loco cap. II. communis sententia est . Jussu namque Senatus statua trans Tyberim Simoni erecta fuerat cum epigraphe Simoni 'Deo Sancto, sive Simoui Sancto , ct Deo s quod narrant etiam Irenaeus L. I. cap. 23. Tertullianus in Apologet.
cap. II. Cyrillus Hier. Catechesis. Augustinus, aliique. Quis Κ a dam