장음표시 사용
61쪽
potissimum tempore Thetis ii conquereretur, luod eventurum esse dudum cognovit. χ)20 584 Achilles Priami adventum exspectans ancillas Hectoris corpus turpatum lavare et ungere et e patris conspectu amovere iubet, ne is silii specie permotus ira exardescat:
κολο cum commodo intellectu prorsus destitutum sit, ab eo prosectum esse putari nequit, praesertim cum codicem V etiam aliis locis multis vitiatum esse constet praeterea etiam Orro , quod alii dedisse seruntur, idoneum est, quod suspectum habeas, nam cum apud Homerum non legatur, tum ver plerumque sensu paS-sivo lassitudinem indicat, uno in versu, qui huc pertinere videtur, Aesch. Suppl. v. 209 numero plurali de plangore illo dictum est, quo antiqui homines maerorem suum designare solebant. Sed ut ex hac iudicii dissicultate nos expediamus, reliqua quae ad hunc versum tradita sunt scholia in auxilium vocemus. Et Didymus quidem adnotavit c Tici ozovo κατεpυκοι cluetvova χολο v.
Ex his patet, Aristarchi auctoritate vulgatam esse lectionem x6λov, cum alii orov, quod iram etiam graviorem significat, scribi mallent, erodianum vero reiectis his lectionibus duabus ΥOO accommodatissimum esse statuisse. Iam cum is qui scholion codicis V scripsit, et ipse reiectis lectionibus duabus, quas om- memoravit, Herodiano sustragetur et vix aliis iisque uberioribus
sontibus uti potuerit, acile nascitur suspitio, KOAON et OlJON depravata esse ex OAON et OTON, quae leguntur apud Didymum, cui quidem suspitioni favere etiam rationem palaeographicam quis est quin videat Haec vero si recte coniecta sunt, ad
62쪽
nlitumuli revocandum est 6λov, quod postea Aristarchi assensu comprobatum et plerisque editionibus propagatum est quod quantopere praestet lectioni Herodianeae vix pus est demonstrare: qualem enim barbarum et humani sensus expertem fingeremus Achillem, si timuisse eum opinaremur, ne Priami nobili lamentatione roov ad iram et caedem senis infelicissimi abriperetur 'Praeter haec quae modo exposui licet etiam conicere, pro κολo in cod. V oro legendum esse, ut Rhianus suerit in eorum numero, quos Aristarchus sic scripsisse tradidit: voici κοτον, sed tum non habemus, unde orro depravatum esse dicamus itaque illa inihi maiorem veri speciem prae se surre videntur. 95. In deorum concilio Minerva suadet, ut Telemachus 2 lPylum et Spartam mittatur sciscitaturus de patris reditu: πενiψω b c circipinv τε κα ε' Πυλο ηuα06εveta, vocTO πευcolaεvo πατpoc piλου, ii που κουcu
emendationis rationum reddere perdissicile est, cum quid hiano in verbo cxuci displicuerit, neque ex scholio neque ex ei Suipso certo cognosci possit. Nam quod rei inanimae, cum existi- naatio bona κλεο ε θλ6v Τelemachum tenere dicatur, quasi personae conscientia et quaedam agendi potestas tribuitur, hoc illum
male habere non potuit, cum quia aliis in versibus ut 143η ' αύτω κλεο cc0λο ἔχει φυξηλi covTa, eadem sere verba leguntur, tum quia verbo eo, quod substituit, tigrici hac in re nihil mutatur. quidem nihil invenio aliud, quam Rhianum putavisse, Telemacho non tam id agendum esse, ut bonam famam haberet, quam ut adipisceretur. Etenim cum eo quidem tempore neque procorum insolentiam coercere conatus neque ut de patris sorte certi quid comperii et in exteras terras peregrinatus esset, sed sine nomine et a procis contemptus obscuram pueritiam degisset, gloriam sibi non iam comparaverat neque quid de eo exspectandum esset sciri poterat. Sed lactis iis quae Minerva fieri voluit, si minus necesse, at veri simile erat futurum esse, ut Τe- Iemachus strenui et sortis adulescentis laudem adipisceretur et
filius patre dignus haberetur. 124. Minerva, Mentae forma induta, ubi domum Vlixis se 22 contulit, a Telemacho hisce verbis salutatur:
63쪽
assequamur Rhiani nientem et sententiam, perluStremus pronomini SocTic genetivi usum Homericum. Atque cum quinquies genetivum scriptum legamus, ustitiam υTivo aut Oro formas reperimus,
ter legi non posse metrum docet, et 121 or τε xprprvi iκ6uri Λακεbuiuova iciv, ubi propter metricam necessitatem et littera geminanda erat: - ac fortasse etiam ob huc reserendi tui
est, hi pro ἁλλου ' o τευ id τε hv κλυτὰ τευχε duus coniectatum est olli' τε - duobus reliquis ci 124 et x 3276ττε v xpη vulgo ττε traditum est. Cuin igitur praeter hunc
versum de quo disceptamus semel tantum 6ττε seratur idque in versu simillimo, sacere non possumus, qui Rhianum etiam 377 6ττευ correxisse pro ττε et hanc genetivi formam ab Homero plane abiudicavisse censeamus. Cuius quidem sententia rhaec hiano in promptu erant argumenta Primum enim non nullius momenti est, quod in recentiore dialecto Ionica apud Herodotum τε nusquam, To semel II 173 usurpatur nam 145 et III 63 in editionibus novissimis correctum est in τευ - , ceteris locis omnibus τε constanti usu receptum est. Praeterea vocis υ Tic genetivus est υτευ C 192. Indesiniti vero pronominis Tic genetivus decies septies est τε B 388 390 ε 89T.
5l0.4 115. et 109. 3 10. 306, uno in versi τε scriptum invenimus et 305 κα κε τεο uvius uvbpvi ετ πεipn0εiuεv, ubi propter metrum de genuina scriptura dubitare vix licet, quamquam non praetermittendum, quod in scholiis proditur: b d mmcαλω-vvinc τε obsa in V, vi 43αθω 0εpartourus h viv vTuscfνετέpus boυλ schol. IIM Vind. 56, 33 et Teobuuivi ha bet etiam Hesych. IIIl2 quae quidem coniectura vix lacta esset, nisi insolens genetivi forma suspitionem movisset. Quibuscum convenit usus Ierodoti, qui uno excepto loco I 58 orto cui-κpo τε semper τε praetulit. Ex his rebus quamquam non
audeo concludere hiano obtemperandum et Trε genetivum ut ab Iomero alienum exterminandum esse, hoc tamen concessum Dj9jligo b Coral
64쪽
velim illum non temere id statuisse, Sed ille udatiotieni eius ex acci irata et attenta lanavisse dialccti picae observatione. Atque
hanc ob causam illud clueivo crέΥporo, quod scholion exhibet,
haud scio an ad Aristarchi auctoritaten revocanduin sit. 152. Iu contione Ithacensium dum Telemachus et prο-23corum principes inter se altercantur, Iupiter, ut Telemachi orationi fausto omine annua procisque perniciem portendat, duas aquilas mittit, quae super contionem paulisper versatae dextrorsum avolant:
ε b ibετη rrctvrus κεφαλtic occoveto ' λε0povbpυψuuεvus ' Ovυχεcci rupεioc uepi τε εipocbεξub hisci bi τ' ouci κα πολi αυI V. Sihol. cc OvTo ε τ' Picivo ε ccaro, uri Tos ccavisui κλnbova carotouv. II. De verbi ccεc0a Origine et vera significatione non opus est disputare, cum iam ab Aristarcho recte perspectum sit id non ducendum esse ab ccci, ut significaret dicere vel austurari, sed ab oculis 6ccε potius et indicare oculis videre et per translationem animo videre v. Lehi sium Arist. d. III'. 87 praeterea D. Butim annus exit. I p. 21 Lobeckius rhemat. p. 257, qui tamen utriusque vocabuli principia non diversa suisse putat, G. Curtius etym graec. p. 407 607. Ioc loco maxime interest eruere, quid Rhianum offenderit, ut inde quid scripserit coniciamus nam quod traditum est cccaro labem contraxisse et per Se patet et dudum intellectum est. Iam vero scimus suisse qui dccεcθα ab cca derivarent eoque errore efficerent, ut Aristarchus genuinam originem eius verbi patefaceret: quo in numero potest hiauus fuisse videri, cum lectio ab eo substituta Didymo interprete idem valeat atque cca κα κληbova carotoυv. Sed cum verbi ccεc0ui, cuius praeter participium
reliqua ah omero non usurpata sunt, aliam formam, quae et sententiae et metro satisfaceret, eligere non posset, simile verbum aliud, quod suam cum cc assinitatem et significationem Didymo explicatam aperte declararet, ab eo positum esse probabile est. Atque hoc quidem Porson coniecit 6ccaveto esse, sussi agant Maur. Schmidtio, qui in Flecheiseni annal. 1856 p. 5Porsonis emendationem probavit et ad hanc hiaueam scripturam
65쪽
llusFilii glossam occuc0αι κλribovicac0ui ructo revocare sibi visus est. AEt profecto κληbovicacθα illud egregie congruit uni Didymi interpretatione, sed frustra quaeras, qui fieri possit, ut 6ccavro descendat ab occuc0ui Nihil aliud, si quid video, relinquitur, qua ui ut mutato accentu apud esychium occareat corrigamus: tum Illi ianus nouuin verbialia cca aut procudit, cuius imperfectum legitimum est 6ccaveto. uamquam si nolumus Iesychii glossam
mutare, ut Porsonis coniecturam relineamus, etiam alia emendandi via pateta dum modo enim occuc0α ab Hesychio recte traditum sit δὶ, potest pro ccaro imperfecti singularis occaro reponi sensu passivo, ut 6λεθpo subiecti locum teneat. Sed cum tantis huic rei tenebris Ossusis verum dispicere non liceat, in ambiguueam relinquere consultius arbitror.
21 NI. In eadem contione postquam Halitherses procis exitium
auguratus et Ithacenses adhortatus est, ut quo modo procoruin superbiam coerceant deliberent, postremo etiam Mentor, Vlixis amicus, contionatur et gravibus verbis cives reprehendit, quod otiosi sedeant, nec quicquam agant, ut paucos procos compeScant:
hc0' vεω, d τὰ o Ti καθαπrouεVO ἐπεεccivrruupoυ uvncT'puc κατεμυκετε πολλο covTεc. Cui statim respondet Leocritus: 243 εveto Mupτηpc, cppενα ηλεε, IroiOV εὶ Πεc, Ruga orpuvin καταπαυέuεV. Sic olim vulgatum erat editionibus Omnibus et hodie quoque in nonnullis, ut in indorsiana, legitur, quamquam emendatione certissima iam pridem hunc versum hiani perspicacitas ad integritatem reduxit is enim καταπαυετε pro κατεpυκετε v. 241 scripsit verissime, id quod fugisse tam diu homines doctos eo excusatur, quod in codicibus scholiorum ea forma in καὶ παυεταi depravata et totum scholion perverse ad καταπαυεue in v. 244 relatum erat. lac demum aetate detexit errorem Inam Behherus et scholion ingeniose in hunc modum restituit 241. κατε96-κετε 'Ρiuvoc pαφε καταπαυε τε κα λoro ἔχε diu To ai
66쪽
v. 24M. M0S. Quae emendati cur omni laude digna sit, cum
ex causis in cliolio ipso a Didymo allatis evidenter pateat, initio argumentis demonstrare satis est addidisse eam non solum a Nitetschi erui Anm. urid. I p. 100 approbatam, sed praeter Bokkerum nune etiam a Faesio, meisio, uentetero, La ochio
311. Telemachus Antinoo, qui eum adhortatus est, ut 25
missis curis omnibus cum procis edat et bibat, respondet: 'Aurino' od πω ccriv πεp pitiλoici uεθ' vivbuisucθα τ' ακε ovτα κα ευφpatvεcθα tanλov. Hic lectionem, quam hodie omnes sere exhibent editiones, tiκέοντα Rhiano primo propositam esse nunc demonstrat scholion a Co-bet emendatum, quod antea sic corruptum erat, ut plane contrarium doceret futtilemque lectionem ocκovet Rhiano tribueret. Quam quidem rem mittere potuissem, nisi a nochius in Odyssea editione emendationem hianeam in controversiam adduxisset et de ea satis constare negasset quare necesse est huc ascribam scholion cum indorsti adnotatione: Λ κε ovet α' υτω pti pεi
'Plavo pti pετα b in Λεκovτα - 'Aκεovτα Sic II in textu. Ex quo sequitur, quod in scholio scriptum est pάφετα b καioκε ovet mutandum esse in pti pετα ιε κα θεκovτα, ut ego seci cum obeto. adem in II annotatio esse videtur, de quo sic refert Porsonus: lκε ovTa piavoc Υptiqγε ΛέκovTa, sed κεoVTacitatur etiam in scholiis 32'.' Idem censuerunt Beli herus et Maur Schmidii iis, qui Didymi p. 189 scholion ex desumptum verbis commate distinclis hoc modo scripsit: κε ovet 'PlavocΥpἁφεi, ἐκ o veta. Iam hoc quidem primo aspectu elucet, si
praeterra testimonium nullum exstaret, scholion sic intellegendum esse, ut ante obetum a Butimania intellectum est porro Lanochio concedendum est, quoniam in Ἀκε ovin salso bis scriptum sit et in alterutro a librario necesse sit peccatum esse, posse etiam iudicari prius lκέovet vitiatum esse, alterum rectus habere. At si hanc rem diiudicare vetamur, cum non modo M in textu habeat κε ovτα, sed etiam si recte interpretor lectiones varias ab illo notatas m L in textu &ovτα praebeant inde enim consequitur, ut scholii M lemma sit κε ovis Dissiligo by Ooste
67쪽
eademque lectio in scholio II hiano ribuatur hoc autem scholion collicis II fortasse mutilatum est et intercidit mentio aliorum, qui Λεκουτα praeoptaverunt. Itaque litano debetur lectio illa
aptissima, quam nullo contradicente tueri et commendare nunc supersedere OSSum. 2s, 24, ubi Minerva Telemachum commonet, ut Stronuum Sepraestet et confidentur ad Nestorum accedat, ille cum iuvenili pudore se in lacundum esse ait nec scire, quo modo senem venerandum adloquatur:
cubvic ' a vεo clubpa εpavrεpo aεpεεc0ai. Schol albib d a v εω ubpi' υTin pti poυciv o κατὰ ia-vov. II M. Pro o Maur. Sciunt diius Did. p. 189 i maluit, cqua locutione vide p. 23, sed haud scio an o Hrro Picivo signi- sicare possit Rhianeam lectionem ab aliis quoque grammaticis Ρ- probatam esse, quae quidem interpretati fortasse praesidii aliquid habet ex ultimis verbis scholii ad O 119 ascripti: iv ε ε Υpα- να vctu lubpi. Odem scholio 33 simul aperte indicatur, quac Rhiano mulandi causa fuerit voluit enim dativo posito impedire, ne quis salso εpuπεpo pro subiecto acciperet. Haec autem eius ratio scholiastae vehementer displicuit, qui Rhian crimini dedit, quod illam ambiguitatem dicendi apud Homerum non inauditam esse nesciret, idemque statuit itχschius adnot. ad Od I p. 40.
Ac recte illi quidem hiani mutationem supervacaneam esse dixerunt, nam qui in totius loci rationem et sententiarum conexum probe intenderit, structurae ambiguitate ita decipi non poterit, ut in illum interpretandi errorem incidat at hoc tamen concessum velim, Rhianum non tam temere egisse, quam uirique visum est: haud iniuria enim provocare poterat ad ra12, qui versus est inter ipsa documenta ea, quae Nitzschius . . attulit: praλε ovcε, θεώ, Tu Mai porta Vriticu VTi, ubi Homerus, quamquam
68쪽
accusativum ponere licebat, dativum tamen posuit, ne rationis ambiguitatem admitteret. Ac Rhianeam lectionem si non coniciendo posita, sed genuina esset, non abiciendam esse cum versu
Moi cra iacκortluc0ai κασον πεuovin et iis, quae Classenus Beob cet. p. 141 collegit, planissime evincitur. 178. Nestor de Achivorum in Graeciam reditu narrans 27
secundo vento iter acceleratum esse dicit:
xio formam communem esse arbitraretur, sed quia versuum me
KRVb κατηγετο nuc ευεpΥnc appellere dicerentur. At haec quo modo homo doctissimus pronuntiare potuerit, difficile est ad intellegendum. Nam cvvuxio hoc loco aut masculini aut seminini generis esse latuere debuit Rhianus Tertium non datur. Pro masculino autem accipere nullo modo potuit, cum καταΥovro nisi ad naves a b utiλ' ακα cet. referri non ΡοSSe X O appareret, quod estor in ipsius satis enarrandis ubique prima persona utitur, veluti in versu insequenti ἔ0εuε dicit, ita ut si nauiae cogitarentur, κατα ouεθα dicendum fuerit. Ergo quid restat aliud, quam ut Rhianum putemus reiecisse insolentem formam
semininam vvυxuit uae nullo praeterea apud Homerum loco invenitur, nam A 83 λαctiuεθα . . cvvυxio πpomi cet et i 37cvvυxiocorpouoλω de Achille agitur masculinum genus positum
est. Noluit igitur hac forma amplificari numerum adiectivorum compositorum, quae apud Homerum peculiarem habent seminini generis terminationem de quibus vide ruegeri gramin. gr. III 22, 3, 2. uod num recte secerit, ambigi potest hoc certu inest iam primis post Homerum temporibus veteres non putaviSse hoc semininum respuendum esse, cuius rei exempla exstant satis Diyiligo b c oste
69쪽
Schol. ταθεηW Flavo 'Hua0irtv paφεi. i. Adiectivum Θα0εoc idem valere ac z60εoc notum est et inter omnes constat interpretes: D. Bulimannus ex. I p. 48 Doederiinus gloss. I p. 57 n. 74, artungius pari. I p. 350. Itaque constanti usu de urbibus vel locis praedicatur, quae a deis habitari vel eis praeter cetera grata et in singulari eorum tutela ac praesidio esse dicuntur, ut Lemnus insula, quae Vulcano sacrata erat, G22. 58 et 79 et Pytho, oraculi sedes, 0 80. hymn. Ven 2 et Nyseium, Thraciae mons Bacchi sacer, Z 133 in1τ' litiθεο Nυ- chiov, itemque Cyllene, in quo monte Mercurius natus dicebatur. hymn. Merc. 231. Saepius P, lo Nestoris urbi hoc epitheton inditur,
326 359. 633. 257. 459. us 152 Nusquam igitur, si excipias 108 Πυλo Ιεpitc deorum cuiusquam sacra esse dicitur:
quare veri simile est, hac causa Rhianum motum esse, ut eam Λα-0εn recte nominari negaret et novum vocabulum singeret Huo
Bio sive ibitistoc, quod duplici ratione explicari licet: nam auta nomine fluvii Auα0oc descendit Pylum urbem praeterfluentis, a quo Strabo μ' etiam ,αθοεic adiectivum deduci vult, aut
70쪽
ilerivatum est ex nomine cluasoc, ut idem signilicet atque haα-0oεic et poeta in his epithetis variaverit, prout serebat metri condicio. Ceterum consentaneum est Rhianum non solum in hoc versu, unde exorsi sumus h 702, sed in omnibus, quos supra Significavimus, μαθiri vel niua0irtv substituisse, id quod Lanochius in adnotatione critica editionis Odysseae recte indicavit. 788 De Penelopa curis et timore vexata narrantur haec:29κεiτ' clo' ci Toc claracroccibir o rib πOTirroc. Schol. κε i τ' p sici Toc 'Plavo κεir' p dvaυ hoc, aiεcTi αυτη apiεcτε p h puφη. P. Manifesta est causa, qua ductus Rhianus a tralaticia huius versus scriptura recesserit: tollere enim voluit tautologiam, quae molestior ei visa est, quam quae tolerari posset. Ceteri editores secus existimaverunt, et ad defendendam lectionem vulgarem iam ustathius protulit explicationem eam, ad quam excogitandam haud ita magno opus erat acumine To detraceto chir ruo O Iro Joc lacuqynTiκo cc To dciroc, id quod Nitgschius probavit et Ameisius in suum usum convertit. Quod num re vera idoneum sit, quo tautologia illa ab omni dubitatione vindicetur, equidem diiudicare nolo, sed penes eos iudicium sit, qui Iomericae elocutionis me peritiores sunt: neque vero tantum Didymi auctoritati tribuo, ut in eius commendatione 4 ipiεcτε pa enim licit lectionem hianeam prorsus acquiescendum esse arbitrer at hoc certe animadverti volo. sine dubio non casu actum aut sortuitum esse, quod vocabulum sicieto repudiatum illud quidem a Rhiano, quamquam apud scriptores posteros saepius legitur, apud Homerum Παξ ipnluεvovest. Accedit vero, quod vaubo huius loci condicioni mirunt
quantum convenit. Etenim Penelopa audito procos navem adornasse et nocte proficisci velle, ut elemachum reduce in per nocturnas insidias opprimerent et interficerent, anxietate summa cruciata
sest et sollicita sui nec timorem potuit abicere, ne filius in pro-rorum manus incideret: remotis ancillis iacuit in lectulo noc