장음표시 사용
141쪽
νοντο καὶ ἐπέλιπον οἱ χορ ργοί. Qua de re copiose recentior scriptor exposuit, ut ne verbum quidem addi debeati si omnino autem, quae de certis I gibus tradita sunt, quibus, ne liberius loquerentur, poetae prohibebantur,i Lomnia ea crudite explanavit Meinehius, i. ut omnis quaestio absoluta videatur. Erat igitur tota temporum ratio, quae Poetas comicos movere posset, ut a maledictis abstinerent, cum terror omnibus iniectus esset, ἐνμιατι τοῖς ποιηταῖς φοβος, quocirca νοτισιιατι illi μῆ--μα- κωtio δειν nihil tribuendum est. Nec vero antiquum morem omnino deseruerunt poetae, vel lege
coacti deserere debuerunt, restrinxerunt tantummodo, id quod in luti sabula videre licet Notantur enim in illa, ut nonnullorum mentio fiat, atroeses, i ' qui vitae turpitudine famosus csset; Myrrhius, δ' qui cum antea obscurus fuerit, nunc ad aliquam in civitate potentiam perveniret Philepsius, i. qui pecuniam solventibus historius narrare soleret Timotheus, a . luxuri sus, cum aedes instar turris exstruxerit Dionysius, J. ut qui patriam subcrudeli imperio subiunxerit; auso tanquam picis pauperrimrs; a . Ne clides, tanquam omni sceleris gener infamis, qui rem publicam vexaverit, tandem vero oculis pPivatus a concionibus exclusus sit Eudemus, Rut qui annulos arte magica consecratos vendercti Sed pergamus ad instituta, ut significetur, quae et qualis fuerit pers narum descriptio. Quod omnino ex is, quae modo vidimus, conssari et eme debet. Parcius mali pertringuntur, at Veroa talos homines traducuntur parodiae usu, qui in arte aut doctrina tractanda versati suerint. Cuius rei testes sunt locupletissimi; ex quibus, ut ceteros ni ittam, Antiochus Alexandrinus librum scripsit περ των Docti
o. inperiti sabularum mythologicarum Darratores ridentur. Hac autem inre, ut paucis dicatur, id maxime sequebantur poetae comici, ut quaero Q v. Lueas Cratinus et Eupolis, pag. 85 seqq. 17 Apud Dinitors pag. XV liis. In libro modo laudato pag. 35. 19. Pluti v. M. M. 20. I,id. v. 176. 21. Plu v. 177. 22. Ibid. v. 180 23 Plui. v. 550. 24. ibid. v. 602.
142쪽
aliquantum ridicula essent, magis etiam augerent longiusque a rerum sido
revocarent quae vero seria sive tristia essent, in contraria prorsus i. c. ridicula detorquerent. διέσυρον ὁ κακως ἔχοντας Nec vero injuste semper socerunt, cum mulla in subulis κακως μέντα vidissent, sive ea, quae rerum fidem excederent, aut etiam inter se discreparent. His igitur aperiendisseri potuit, ut subularum auctores tanquam homines mendaces et insulsi luderentur. Ex quo intelligitur, historiam aut epicam aut tragicam, quae ad rerum fidem accederet, in comicam narrationem detorqueri non potuisse, quum omne argumentum ludicrum atque acetum in rebus fictis potissimum consisteret. Quo maxime autem adiuvabantur poetae, id pertinet ad sermonis et tragici et comici disserentiam, cuius natura talis sit, ut ludendi largam materiam Praebeat. Quis est enim, quom sugiat, quantum inter se distent quotidiamus ille ac vulgaris sermo, et gravis tragoediae et magnifica dictio, quae nonnumquam ad ipsum tumidum transeat, ut τραγικος λῆρος apud Aristophanc dici potuerit. 7. Ne quis vero antiquae comoediae morem, quo Ilomeriis praecipue tragicorum loci ridicule transfer hantur, quemad inodum Ranarum et Avium vorsibus pluribus doceri potest, ut omittam Hermippi studium, cujus quidem poetae acerbae Homericorum versuum paro liue satis pud veteres celebratae sunt ne quis igitur illuminorem cum media comoediae ratione miscere ac confundere velit. Neque enim ullum parodiae exomplum acile inveniatur apud antiquos comicos, quo tota cujusdam poetae narratio ac sabula ex mythologia sumta comice translata atque expressa suerit. Sed tamen habebati illi, quo excitari modii possent maxime vero ad Epicharmi exemplum se accommodabant, cujus inulta opera in deridendis antiquissimarum sabularum scriptoribus collocata erat id quod et testium auctoritate, et fragmentorum natura intelligi maxime Potest. Quomodo autem rem suam instituerit, ut Loc comoedi Tum genus Conformaret, in dubio esse non debet, cum facile sit ad coniiciendum, eum aut res eidiculas, si quas in sabulis vidisset, magis auxisse, aut tragicam narrationem in contrarium convertisse. Sed sunt alio loco a
nobis disputata, quae huc pertinere possint; si quis vero plura discere volet,
143쪽
habebit Grysarium, qui exemplis tradendis totum illud explicuit. 23. Neque magis necessarium videri debebit, Epicharmi fabulus enumeraro, in quibus omeri Hesiodi aliorumque octarum arrutioncs exagitaverit, quum alius quidam hoc munere fungi voluerit. '. Adjiciantur tandem nonnullorum poetarum sabulae, quae in hoc genere sunt 30. toxidis
Reseramus nos ad eos poetas, qui ad Iongiores et persectiores par dias primi vim suam ingeniumque accommodasse videantur. Ex eis omnino nominandus est Cratinus, cujus sabula 'Odoσσεῖς inscripta etsi oronte comoedia antiqua docta est, di tamen medii generis τυπω signata reperitur. Cum proposito nostro minus consentaneum sit diu multumque quaerere, quare poeta n inscribenda sabula plurali numero usus sit, a. aut quinam alii poetae fabulas eodem nomine docuerint, βδ ad rem ipsam properamus, ut significetur, quid sibi voluerit poeta. Quod Platonius diserte tradit, habet illa quidem comoedia διασυρ1εον τῆς 'Oδυσσειας του λινήρου sed nequis indo colligat, quo facile induci possit, quasi sabulae Cratinea prorsus idem, quod Cyclopis Euripidei, argumentum suisse videatur. Quo minus
ita statuatur, res ipsa cognita docebit, cum Euripides omnino ad Homerinui ration m se applicaret, Cratinus Vero, ut Propositum assequeretur, in plurimis rebus ab exemplo recedero deberet. Est igitur non Odysseae rhapsodia, cujus eam partem, qua UlyXis cum Polyphemo res gestas continet, octa in iocosi carminis formam redigere obiit, idque eo melius cessit, quo plura praebentur, quae ad risum detorqueri possin Sequimur autem in quaestione, quae hoc loco oriri debet, quomodo Cratinus
144쪽
sabulam disposuerit, eius doctrinam, qui ossieto satisfecisse videatur, ut tota res absoluta sit. 4 , Apponerem nonnulla ex subulae oeconomia, qualisa beri debeat, nisi disputationis sitim excedere metuorum. Quod do toti a bulae ratione traditur, non habuisse chori partes, δὴ quamvis opportunitas ejus constituendi data esset, id optimo intelligetur, cum de choro sublato infra dicetur. Neque ipse Aristophanes, cum temporum ratio talis esset, ut publicavit abstinere cogeretur, ludendi genus repudiavit, quod medios poetas maxime attinuit. Idem ille in luto occasionem arripuit, qua Homeri imventa ridere ejusque argumenta exagitare posset, cujus rei documentum Praebent strophae, quas transscribimus: 6. KAPI IX.
εἰκῆ δὲ καταδαρθοντα που, .eαν λαβόντες ἡ;μμένον φηκίσκον ἐκτυφὶλωσαι.
Quantum autem subulas ipsa mythologicas ridiculo transtulerit, de eo legi possunt, quae Ritterus diligenter congessit. 37. Neque in hoc gehere, domuo loquimur, omitti debet colosi conis commemoratio, cuius quidem omnis ratio in seri carminis inversione cerni videatur. Est enim Aeoli historia, quemadmodum Platonius significavit, omnino tragica atque ab omni
145쪽
iocositate aliena sed oritur quaestio, qua ratione Aristophanes rem instia tuerit, ut in comoediae formam redigeret Qua in re explicanda alii plures versari voluerunt, ut tempus consumsisse videremur, si rem do integro explorare vellem Exstat enim doctissima Grauerti disputatio, β. ex qua
appareat, proponi historiam hominis cujusdam venissi, cujus omne sudium in luxuriae nugis, mendaciis, gloriationibus positum esset id quod et singulari fabulae titulo et Damoniorum indole intelligi maxime debeti m homus igitur in Aeolosicon Aeoli Euripide irrisionem, cujus primas Sico, coquorum princeps, egit. Postremo jure laudatur Eubuli ratio, qui, cum medio in genere esset, sibi deesse non vellet in ludendo poeta, cujus ingenio comicorum studium facillime excitari posseta Pertinent auto huc, qua Moinekius erudite in his explicuit δ' At prae ceteris Euripi dein sibi ridendum proposuisse videtur, cuius versus subinde vel par odia lusit vel integros immutatosque ridendi causa orationi sua es intexui Ita in Amalthea sabula apud Athen. II p. 63. d.
secundum vorsum ex Euripidis Androm. 369 et in Nannio ap. Athen. XIII. p. 569. a. Ελλάδος ἔγωγε τῆς ταλαιπώρου στένω,
primum versum ex Iphig Aul. 370. derivavi Porro in or iliano apud thon. III. p. 10S. b. de Phaleride dicit: ποδῶ, χο ρευει, πῶλος ως ἀπὸ ζυγον, quibus iisdem propemodum vor his in re seria usus cst Eurip. Orest. 5. Ejus do in poetas sigmatismum videt in rag Mento incerta sabu Iae apud Schol. Eurip. Med. 73. Ex eodem paro diae ludio derivaverim, quae passim deprehenditur in ragmentis, orationis supra soccum surgentis sublimitatem numerorumque in rebus Io 38. N tin iste Ruseam, a ramis It test 1. M. 60. g. cta rasina II. est . S. 499 Quaesti specim. III pag. 16 17.
146쪽
vissimis gravitatem, velut in Auge apud Athen. XIV. p. 622. e. in Orthan ib. m. p. 108. b. in Titanibus ib. I. p. 220. a. in Nannio ib. m. p. 569. a. in incerto fragm. ibi d. II p. 7 h. aliisque locis burimis, in quibus ne solum Euripidem risui expositum fuisse credamus, prohibet locus incertae fabulae apud Athen. II. p. 43. c. ubi Chaeremonem tragicum exagitat, qui aquam ποταμο σωιι dixerit Eubulo adjungendus est Mionicus, qui in sabula Φιλευρι- ineptum Euripideae Poeseos amorem risorit 4 ιβ. aec autem, de qua agimus, mediae comoedia aetas o non contianuit poetarum irrisione aperuit sibi alium etium campum, in quem excuserere posset, secula Epicharmi exemplum, cujus sabula quaedam abier esito Ephesio denominata traditur, in qua poeta philosophum illum ejusque doctrinam ioculariter perstrinxisse videatur. Sed tamen habebant medii Poetae, quod magis etiam sequerentur, cum Veteres comici, ut Eupolis, Cratinus, Aristophanes, in philosophis deridendis multum occupati fuissent Qui maxime autem exagitantur in hoc genere philosophi, ii sunt ex disciplina Academicorum et Pythagoricorum, quorum tanta esset mutatio inimius, ut a virtute magistri omnino degenerasse viderentur. At vero ipse Plato, quod mirum esse videutur, lusessitu omni modo, cuius tanta sit animi subtilitas, tanta dicendi Venustas, ut non alius sacile reperiatur, qui contendere ac comparari velit Adde, quod ex illius disciplina multi ex stitere philosophi magni clarique, quorum auctoritas latissimo pateret, quique in omni literarum genere gloriam adipiscerentur. Ita fieri potuit, ut multi eum admirari atque etiam initari vellent, neque dubitarent dicendi genus eiusdem disinum quoddam dicere, i omni Paestantia ad eum re lata. Quin etiam nonnulli sateri non sunt Veriti, di immortales si formone loquerentur humano, non alio Sermone Principem deorum, JoVem, usorum, quam Platonico, id quod legimus apud Dionysium alicarnasseum his ver bis: a. η - τινων κουσα - - λεγοντων ως, ἐ-ui παρ λοῖς διαλεκτος ἐστιν, fi ἐ40. Rid pag. 53 41. Cis de ora L llo a. De admirabili ri ieendi iis
Demosthene. d. Reuk sol. VI p. 1024.
147쪽
των ἀνθρωπων cin ται γεγος - ἄλλως ὁ βασιλὶν ἄν αδτων διαλέγεται Θιός, νῆ enicitων. Quae deinde praestantissima haberi solet dictio, quae plurimis gaudeat intermissionibus et structurae permutationibus, cum quaedam P riodo inclusa, quaedam extra periodum ciIcrantur, cumque altera ex Pluribus membris periodus, altera ex paucioribus componatur, eandem in Iaton advertere artium existimatores voluerunt o laudare. Ex quo intelligitur, quam vero idem philosophus, de quo loquimur, dicendi modi
Critatem assecutus sit, qua sublimitas quaedam et tenuitas in dicendo mire temperetur; in eaque tanta est ejus virtus, quanta in nullo alio scriptore cognoscitur, qui ad idem genus studium contulerit. εβ. Omnia porspicua sunt adeoque jucunda, ut ornantem florem spiraro atque Pratorum blandam mollemque auram exhalare videantur. Quod omnino adiiciendum est, pauci suerunt, qui novis verbis inveniendis, veteribus cum vi adhibem dis imaginum pulcritudine, descriptionum magnificentia cum Platone con-Drri possint, ut summi oratores ejus doctrina uterentur: si cumque non
modo intelligendi, verum etiam dicendi gravissimum auctorem et magistrum dicerent, y cuius disciplina oratores exstitisse possent. Quam in rem uim tilianus, ingeniosus iccndi magister, ita disputat: β. hilosophorum, ex quibus plurimum se traxisse eloquentiae M. Tullius confitetur, quis dubia et Ialonem esse praecipuum, sive acu mine disserendi sive eloquendi facultate divina quadam et Homerica Multum enim supra prosam orationem, et quam pedestrem Graeci vocant, surgit ut mihi non hominis ingenio, sed quin dam Delphico videatur oraculo instinctus. At vero multa insunt in philosophi, quem saepe dicimus, scriptis, quae r prehensionem essugere non potuerunt, quaeque paucis describenda sunt,
ut appareat, quid maxime ad eum deridendum medios poetas impulerit. Fuerunt et ipsa Platonis aetate et multis post annis, qui dial gos ejus calumnia assicerent carperentque, si quid reprehensione dignum
43. Idem de eompositione verborum. Vol. V pag. 133. 44. Id illid pag. 87.45. De admirabili vi dieendi iti Demosthene. Vol. I. pag. 905. 46. Cic. orat. I. Ibid. 3. as Instituti orat. X. i. 8l eon 1. 108.
148쪽
vidissent, non invidia ducti aut inimicitia, sed veritatis investigandae gratia. Sunt autem in numero eorum, quos indicamus, discipulus ejus Aristoteles, Cephisodorus, Theopompus, Zoilus, ippodamas, Demetrius, et alii multi. Sed ut omnis quaestio absolvatur, transscribam Dionysii verba, quibus et virtutes et viti scriptoris sponte intelliguntur, quaeque ejusmodi sunt, ut, quid mediae aetatis poetae in Platon videre voluerint 1acile fasciatur: 49.
προσβαλλουσιν οδίαν, κα μυλιστα τοῖς Γοργείοις, ἀκαίρως κω μειρακιωδως ἐναβρυ- νεται κα πολυr λειώ τις ἐστιν ἐν τοῖς τοιον τοις, αδ αυrsi. - Sed ne lauigiores hoc
loco simus, quam ceraso est, sussciat totam rem ad cinekium reiicere,
qui in tertio quaestionum specimino omnea congessit locos, quibus indige inus ad id, quod volumus, probandum. Qui volet, inspiciat illum librum, ex quo intelligatur, quinam maxime octa se ad Platonem, Academicos omnos, Fuiagoraco ceterosque Lilosophos ridendos contulerint.
49 Ad Cn. Pompei de Platone. Vol si pag. 758 - 760 eons de admirab. vi die ita Demosui ibid. pag. 966.
149쪽
ν. Oratores perstringuntur, inque numero eorum ipse Demosthenes, de quo ullius ita judicat: ρ in oratoribus vero Graecis quidem admirabile est, quantum inter omnes unus excellat. Easdem summi oratoris laudes, cui nihil addi posse Plerique satentur, ac princip in dicendi rite haberi, Quintilianus hoc modo tradidit i. Sequitur oratorum ingens manus, ut cum decem simul Athenis aetas una tulerit. Quorum longe princeps Demosthenes ac paene exorandi fuit tanta vis in eo, tam densa omnia, ita quibusdam nervis intenta sunt, tam nihil otiosum, is dicendi modus, ut ne inquod desit in eo, nec quod redundet invenias. Neque
multo, ut arbitror, sermone opus est ad hanc Partem confirmandam, cum habeamus, quem sequamur in judicio nostro, summum criticum. Tribui enim Demostheni Dionysius talo dicendi genus, quod structurae permutationes ac varietatem habeat, cum hoc membrum Brovius, illud longius, aliud velocius, aliud remissius, aliud denique accuratius sit numeri praeterea cum diversi, diversae figurae vocisque variae intentiones. cc sua interim gratia caret, quod ita constituitur, ut arte minime constitutum videatur Sed ut totum complectamur, unde omnis oratio appareat, ejusdem Dionysii verba mea faciam: γ
κτον ἰδέας Illud autem, quod dicimus, orationis genus nonnulla habuit, quae
M. Ora 2 bi Instituti orati X. l. 76 ba. De compositi verb. Vol. V pag. 133. 3. De admirab. vi die in Demosth. Vol. I. Pag. 74 seqq. con pag. 1112.
150쪽
reprehendi possent, ut recto Quintilianus ita judicasse videatur . . Neque id statim legonti persuasum sit, omnia, quas optimi a uctores di x rint uti quo osse Persecta Nam et abutitur aliquando et oneri edunt et indulgent ingeniorum suorum volu Ptati nec semper intendiant animum noti num litam fatigantur: Dia Ciceroti dormitur interim ue in ost tomis, oratio vero oliam O murus ipse vidcatur. Ne quis igitur miretur, quod Da seditio notatis P 30lae ne ipsi quidem Demost licia Pu PC re volucrunt, quorum natio studium in o agitari dis poetis omninoque scriptoribus collocatum essot, id quod lo Alexide confirmat ei Dehius his orbis: β. Sequuntur
a. Loi Cura ni Tu το ς Pud thon. VI P. 23. s. In utraquc fa hiatu ridetur Dimost hones ,ropter lusum verborum δουναι et nodotio , quo illum usum esse constat in oratione de Ha
ti. Sed ne quis sit admirnius, cur modii poeta aliam etiam argumen inpia totum speciein tructore voluerint, cujus omnis ratio atque institutio e tis , O mi Duinis D vitius ei stri rigoridis corneretur. Erat autem lutissime Pateris hac sp cios, Cum mores hominum multa suppeditent, qua traduci Possint, maximoque eorum, qui in Vitu communi degero solent. Sunt igitur intor os, qui describuntur maxime, grestes stupidi, voluta hi bacos, tibi citios inepti, Pisculo res CD qui in si Pide gloriosi, Parasiti meretrices, illitos alii quo id ei ius tominus. ' Qua cum ita esson atque illi poeta hoc genero talium CCH Parentur DCile explicatur, Praeivim eos novae como dia poetis, qui eandem rem magis otiam xcolorent. Illo autem x g
nere, ut Grauerti verbis utar, y Antiphanis fuerunt Kαρες, Κρῆτες,