장음표시 사용
151쪽
Πορνοβοσκὸς, αλτρια, aliae multae. Hoc Ioco repeti mem
ria potest Aeolosimnis, in quo, quemadmodum supra dixi, poeta imaginem
praebet hominis ventosi stolideque gloriantis, pertinentem ad omne coquorum genus, ut jure in rem nostram converti possit. Quam apti autem ει rint coqui atque res coquinaria ad risum excitandum, quamque saepe in Monam prodire iussi sint, de eo dici non obet, cum sabularum fragmentis satis multis doceri possiti jusdem sabulae e reliquiis intelligitur, semvos inductos esse atque mulieres leves et protervas, quae sunt πη-μες, αὐλητριδες λαψαι. Quid dicam de luto, cuius argumentum totum in g nerali morum descriptione versari dictum est, quaeque inter alias Chremaeli personam continet, cujus hoc loco mentionem fieri oporteat Est autem
illa quidem inulta eum arte delineat pertinetque ad id hominum genus, qui boni viri sortesque videri volunt, simulata justitia, cum ab omni scelere vacare se dicunt. Quid enim iudicemus de ejus ingenio, quamque ambigua sit morum ratio apud aequales, id ipse poeta Plepsidem verbis declaravit, cujus magna sit admiratio de amici divitiis in altum exstructis. Sed ne his quidem opus est, ut intelligatur, qualis vero Chreolus haberita
beat, cum verba ejus, quibus oraculum consuluit: R.
nihil omnino dubitationis relinquant. Ex omnibus his, quae breviter di putavimus, facile constatur, quantum haec morum descriptio disserat a mteris comoediae ratione, de qua supra expositum est, ut singularis quaedam rite haberi soleat. Sin vero quacratur, utrum alios imitari voluerint medii poetae, an ipsi hoc genus invenire, quid respondeamus, in aperto est, cum omnem rem ad Epicharmum revocandam putemus, qui cum in argumemtis mythologicis, tum in his, quae dicimus, exemplo fuisse videatur. Is igitur, si argumentorum rationem habeas, mediae comoediae poetis non immerito annumerari queat. suo maxime autem Epicharmus ceteris pom
152쪽
tis praeivit, id situm est in describenda ebrii persona, quam persaepe in scenam inducerct, quaeque deinde adeo placere inciperet, ut sabularum summam sicere posses. Ex quo genere est, ut exemplo utar, Alexidis IIαιγωνος, cujus omne argumentum in ebrii hominis delineatione consistat, omisso, quod nova comoedia idem hominum genus multa cum arte representavit Multo magis placuit parasiti persona, quae cum omnino ridicula esset maximeque comoediae rationi accommodata, omnium octavum studium excitavi Est tamen controversia quaedam inter veteres, utri Siculorum an Atheniensium, Poetae priores hanc personam in scenam inis duxerint, ut ambigi possit, utris inveniendi laus tribuatur necesse si Quado ro non alienum erit adjicere, quae Meinatus hoc modo disputavit: λIn re scenica an quidquam novaverit Alexis, non satis com Pertum est; nam quod Carystius Pergamenus in Iibro de Didascaliis apud Athen. VI p. 235. e. scripsit o νων λεγόμενον
naeus, docens ille, parasiti Personam induxisse iam Epicharmum in Spe vel luto et Eupolidem in Assentatoribus,
nomine autem n α Οασι του ante Alexidem usum esse Araro terni Hymenaeo. Cfr. Geelius in Bibl. vi IV. p. 19. Nec tamendo nihilo esse videtur, quod dixit Carystius, cujus hanc montem fuisse suspieor, ut parasiti et nomine et persona, qualem plerique Postea comoediae auctores proposuerunt, Atticorum comicorum primum omnium toxidem usum esse existimare Hoc igitur extra omne dubium positum est, parasit rum personas omnium in deliciis suisse, ut non modo ioci earum multis sabulis immixti sint, verum etiam in nonnullis primas egerint, cujus rei testes sunt Alexidis et Antiphanis comoediae eodem nomine inseriptae. Nec vero continuit sese parasitus Graecorum sabuli. migravit etiam ad Romanos, qui cum in aliis multis, tum in hac re Graecos imitari vellent. Quae autem sit ratio describendi, qu inter alios Plautus uti solet, de eo eruditebs. Quam specim. III pag. 29.
153쪽
oxposuit actamuinius, ut verba ejus apponere non dubitemus: M. Per parasit. De gestathge Eegiriter de vers*menderistiden Sohnd, eine rex, Stieh. 3, 2, 2. Capti l 1, 24 de duri iugendienerei, allerte Spalis und itaste, Pendunae v. s. m. ine SNaMieit de dere licteretessisti reliquiarum reliquiae, Curc. 3, S. Men. 3, 1, 5. Pers. I, 2, 25. erlana t. aeter unoerstaminbaudistrenende efferte ter iit eis plautu febr in Orobe aeueei et undisidit ber Dinere κολα de Theophrast, sonderi de ι- γροντος, in de de κολαζ, ei den pater ' arasit genaniit, Iul. Ρoll. n. I. V segm. 123. At lien VI. α 12 sq.
Pers 1, 2. Stich. 2, 1 und Jul. oll. n. I. V se. 123 Athen. I. M. c. . und 9. s. XIV, 1. γελωτοποιος.
Sed exposita sententiarum atque personarum ratione, quaIis medio in genere appareat, deinceps de actionis modo dicendum es Sed cum duplex virtus sit actionis, ut et artis leges serventur, c animi hominum commoveantur, non est id quidem dubium, quin utraque conjuncta plurimum possit c majorem vim ubeat ad eos, qui audiant. Quaeri igitur debet, quantum in hac re valuerint medii poetae, ut satisfacerent eis, quae jure desidorotitur. Est autem totius actionis magna quaedam simplicitas, majorique etiam, quam in antiquo genere, cum c Chorus et Parabasis deficiant, quibus arcta subulae conjunctio nascatur. Quae quidem virtus eo maxime enicitur, quod certae sunt actionis partes, quarum ope omnis expIicatiori 60 iubendum, tumansilischeatissahriit, o g. Sunther und El. Da inllib. Gahr, sana 1816. est I S. 170. 171.
154쪽
cile perspiciatur, cum non habeat, quod alienum a re dixeris. Altera ex parte omnis actionis natura talis est, ut imaginandi vim vehementer a ciat, quoniam et gravis a principio videtur et difficultates habere, qua animos commoveant denique omnia singula in primaria sententia omprehenduntur. Omnino autom magna quaedam ingenii subtilitas requiritur, ut poetae, quod velint, consequantur, atque rerum observatio, cum desint huic generi homines, qui Vivi repraesentari possint, et vita ratione et sententiarum natura illustres. Qualis igitur actio sit mediae comoediae, ut os-niatur, magnopero iuvamur Aristophanis tuis, quam integram nobis servatam videmus, cuius institutio exemplo esse possit. Explicuit autem ejusdem sabulae actionem accurate nitierus; i quare optime actui orit, si descriptionem, qualem is proposuit, huc transscripserimus Senex Chre mylus, qui consuluit Apollinis oraculum, utrum si lius suus ad impote andam feliciorem vitae conditionem corruptos aequalium moros imitari, an Patris integritatem servare debeat, inde cum servo Carione redit, accepto dei reponso, ut, in quem primum inciderit, eum Sequeretur. Incidit autem in senem sordidum, caecum et omnibus corporis incommodis afflictum, quem magno cum gaudio lutum esse comperit, cuique se Visum restituturum esse pollicetur. Eius
incepti ut participes fiant amici, ad illos victum in agris
moleste quaerentes mittit ser um Carionem, et ipse cum Pluto domum suum intrat 1 - 152. Servus cum rusticis 1 lis in orchestram Progreditur eosque varie illusos ad domi ni domum arcessit 53 - 32l. Procedit Chremylus, sociisque salutatis et nova re amico Blepsidem exposita, ad visum Pluto restituendum se accingit Paupertatem propter istum conatum indignabundam retrudit deumque caecum ipse eum sorvo et Blepsi domo ad Aesculapii templum deducit, in quo ille incubans oculorum lumine donaretur 322 - 626. Redit servus et selicissimum rei eventum rusticis et dominae ro-1 De Aristophanis Plato pag. 2. S
155쪽
nuncia 627 - 770. Quo facto lutus caecitate liberatus ipse in scenam prodit et inde domum Chrem yli intrat 771 - 881.
Iam Cario eri arrat choro, quae bona novus deus aedibus Omini intulerit 802 - 822. Tum vir justus, a luto non amplius caeco dives actus, ad gratias deo munifico agendas accedit et cum Chremylo foras veniente sermones confert: sycophanta autem, ab eodem deo ad Paupertatem redactus, multum queritur tria mentatur, qui ut male tractatus abigitur, ita vir justus a Chrem Flo intus ad lutum deducitur 823 - 058 Chrem y Ius Paulo post rursus in scenam procedit, cum vetula quadam viroque juvene ocatur eos quo ad lutum tendentes comitatur 965 - 996. Sequitur Carionis eum Mercurio atque Chrem yli cum sacerdote colloquium, et omnes eo tandem eonsentiunt, lutum in Minervae πισθόδομον deducendum esse Solemni pompa, cui se chorus adjungit, sabula finitur. Quam supra diximus actionis simplicitatem, qualis, di in genero sit, eadem cornitur in Aeolo, cuius actionem Grauertus in disputione nobilissima reconcinnare ex vidi studuit, assiduo Euripidis imitatore. . Quale autem suerit Aeoli argumentum, cujus natura tantopere lami tragoediae dignitatem, ut non sit admirabile, cur Mistophanis studium ad derisionem excitari posset, id maxime intelligitur ex his gramma
actionis ratio ita constituenda est: Aponitur rerum status eo, quod Canacae nutrici aperit amoris vim et culpae magnitudinem non deest ossicio nutrix, cujus omne studium in ope serenda positum sit sequuntur plangores seminae parturientis et curae nutricis advolat frater et idem sponsus, omnem animi perturbationem prae se serens celatur modo natus, ne pater Aeolus totam rem sentiat, a nutrice, quae sacra institui simularet parat eadem nutrix puerum domo sieris, sed proditur omnis res ejusdem a. a. de inist mustum. Sahrganam. est 1. Ei M. f. . . Sehol ad Aristoph.
156쪽
gitu, accelerat rex, eripit insantem, omnia sunt plena horroris fraudes nutricis a choro celebrabantur cantico irrumpit Aeolus ira incensus in Canaces cubiculum omniaque facit, qua animi commotionem relaxent ipsa nihil nisi acrimas prosundit, conquerens de sua Patrisque sorte, donec satelles patrius gladium assert, quo silia miserandae vitae ne imponat, idque mox illa exsequitur. Tantum ex Ovidianis repetitur, quo tragoediae oeconomia constituatur, neque id quidem dubium est, qui Aristophanos in sabulae perpetuitate, qua Euripides deridetur, undem ordinem tenuerit, quem in Aeolo servatum esse veri perquam simile esti Quo maxime autem medium genus ab antiquo dignoscitur, id cernitur in hori et parabasis desectione, quibus magna et saepe vel primaria comoediae pars contineretur, cujus rei testis est gravissimus Platonius his vombis A. τοιουτος οὐν ἐστιν ὁ τῆς μέσος κωμωδιυς πι/nos, οἷος ἐστιν ὁ Αἰολοσίκων ' μ
τε παραβασεις εχοντα dem grammaticus alio loco dicit, deficientibus tomaporum inopia choragis, restricta esse a comoediis χοριμα μέλη et αραβάσεις, eoque sensim mediam Provenisse comoediam. Neque habemus, cur testimonio ius dissidamus, cum praesertim ipsius rei des accedat Nam et choros docere, alere, instruere, et musicis stipendium persolvere atque etiam apparatum scenicum Parare, magnos fecit sumtus multasque desidera vi facultates , ut non sit admirabile, quod civium paupertate totum comoediae genus mutari potuerit. Sed ut omnis ratio chori instituendi probe in telligatur, ex qua multum lucis proposito nostro inundi possit, omnino ponderandum est, quod Boecinius praeclare in his dixit si unte de regeb
157쪽
degrunde te die Ut oregie assertingo inen edeuunde Numant, aber verniseden adide Sanun de Spisse. Ex bis igitur, quae modo laudavimus, et multis aliis intelligi debet, quam juste defecerint choragi ad choros instituendos, cum Aristophanes eo los iconem et lutum posteriorem Olymp. XCVII, 4.
docero vellet. Quanta enim erat temporum iniquitas, bello unostissimo consecto, invectaque viginta Virorum dominutione, qua opes Atheniensium corruerent omnisque res Publica caderet, ut in paucis spes, in pauciorit facultas, in multis esset audacia Sed tamen dissicultas moveri potest de Cratin sabula lyxos inscripta, quae cum stante re publica docta suerit, tamen propter Chori et Parabasis inopiam mediae comoediae num signata perhibetur. Sed jam supra attigimus, quo omnis res expediri possit, cum probatum sit, illam sabulam eo tempore actam esse, quo Attica comoedia psephismate lato tres per annos constringeretur. Idem valet de Aeolosicone, quae vorsus melicos contineat, ct de Pluto, in qua eadem sit chori natura. omnino aurem, qui rem volet perspicere, habeat sibi Persuasum, poetam veterem et solitum carmina chorica scribendi morem deseruisse, atque cantica illa novo more composita a choricis carminibus, quae proprie appellantur, diversa suisse. Cujus rei accuratam cognitionem ut adipiscamur,npponam Grauerti verba, quibus totum illud, quod volumus, intelligatur;
158쪽
sunt haec: Non enim chorum Platonius in ejusmodi, quas designavit, comoediis de suis se affirmat, sed χοοικα ιιέλη et nan αβάσεις Idque affirmavit jure optimo. Etenim μέλη χορικωnon quaevis chori vcrba dixit, etiamsi lyricis metris adstricta sint, sed cantica intellexit chori ea, quae non re Citabantur, sed vere canebantur, tibiarum sonitu pedumque motu comitante. Is enim Graecis usus suit, ut distinguerent interea, quae chorus recitabat, et ea, quae canebat Aristo poet.
δια μέλους eaque τερα infra ipso χορικλι δεν et χορου ἐλος dicit cap. XIL6. . Quae autem ex verbis chori cani, quae sine cantu recitari solitum sit, accurate exponit Hermannus ad Aristi Poeti pag. 3 - 139. Et recte quidem χορικοῖς μέλεοι Platonius κἄοα βασεις unxi In canticis enim et parabasibus pompae hori splendo ruri explicabat ut saltationesque artificiosaeae sumtuosae. Is ergo splendor Iubente democratia totus intercidit, sumtus, Puta, quod Praestare amplius aut nolebat quisquam, aut nequibat blanebat igitur quidem in se enae horus, verum specie omni destitutus, neque constans amplius solenniter ac saltaris, sed recitans cuncta et sere ad unius actoris partes delapsus metra non ambie sola et trochai ea, sed etiam lyrica alia, vorum simplicia omnino, neque mixta ac varia, nedum systomata tota. Est igi uir nullo modo mirandum, quod desciente chorogia gravissimae chori partes sublatae sunt, cum nemo facile inveniretur, qui sumtus ad choreulas et docendos et remunerandos sacere aut Posset aut vellet. Sed non omnes chori partes, id quod omnino appareat, sublata mini, cum facili opera homines parari possent, qui carmina brevi eademque minus artificiosa discerent atque, citarent, contenti illi quidem modica studii mercede. Quantum autem ex ehorico carmine relictum est, tantum adhiberi solet, cum insta temporum et erum suecessio desideratur, pertinetquo ad tuendam sabulae ἐκονομι ἄν,
159쪽
id quod in Aristophanis Pluto pluribus in locis probari possit. Quae alia
cantica idem sabulae inimiscentur, ea ideo instituta videntur, ut actores requiescere possent, quemadimodum grammatici tradidero, aut otiam seri ne cum ipsis conferrentur. Omnino autem quod parabasis omitti potuit medio in genere, id quidem perspicuum erit ex eis, quae pluribus verbis de chorogia sublata commemorata sunt. Ne mireris, quod praecipua chori pars intercideret, qua summa et canendi et saltandi ars cernerctur, cum temporum inopia chorcutis praeparandis pos cessent, atque etiam hominum iniquitate lacesscendi studium, Cui poetae in Parisias indulgere con- Suessent, nimis coercitum videretur.
Quemadmodum rerum ipsarum natura media comoedia ab antiqua dinferret, satis docuimus jam erit cxplicandum, quo dicendi genere medii pomine uti voluerint. Antiquam comoediam omnes dicendi modo mira varietate adhibuisse, supra indicatum est medium vero genus cultam ubique et temperatem orationem Ddoptat, quae eque cumine, neque ulmitio ex illati sed uno tonore, ut aiunt, in dicendo fluat, nihil astorens prapter facilitatemst aequabilitatem, ornamentis modicis vcrborum sententiaruinque distincta. Pertinet igitur illud genus, quod paucis descripsimus ad eam rationcm, quae Socratis cmporibus maximo floruit, quaeque ab illo ipso exculta haberi debet. Respuit enim philosophiae princeps illum Sophistarum morem, Diorum, ut traditum est, omnia scripta nimis essent numerosa, ut paria Paribus adjuncta et similiter desinita, itemque contrariis relata contraria. omnia sponto cadere numerose viderentur. Quis primus inveniendi fuerit, Tullius ita roseri: Haec tractasse Thrasymach uni Chalcedonium primum et Leontinum ferunt Gorgiam Theodorum inde Bygantium multosque alios, quos λ oro δαιδαλους appellat in Phaedro Socrates quorum satis arguta multa. sed ut modo primumque, ascentia, minuta, et versiculorum
160쪽
similia qua ad limis i miumque depicta. Opposuit autem sese ortim deliciis sius potius ineptiis Socrates, qui cum subtilitate disputandi refell
1 et eorum instituta, tum aliam melioremque orationem adhiberct, cujus omnis virtus in si inplicitate atque aequabili late positu esset, ut Atticae eloquentia exemplum fieri posset. cc vero defuit ei, cum ipse dulcis et cetus esset, dicendi suavitas quaedam festivus Iu scrino, quo animos eorum, a quihus audiretur, portandoret, non Perstringeret ut omnes ii, qui ejus disciplina toron tur, quique Socratici omnino dici soleant, in eo formone maximo excelleront, qui lenis minimeque pertinax ac leporis Plenus merito habeatur. . Quod uido admirabile est, illo summisso et latim iij sermone, qui . vi fac quotidiana coiisuetudinem accedat, indisevti cohsidunt, soposse dicoro cum imitabilis videatiir; sed nillil est experienti minus. Etsi
non est Iurim sanguinis magnarumque virium, amo est, ut ita dicam, integra altitudine. Hanc igitur orationem, quam a praeceptore prosectam vidimus, discipuli isnusero multi clarique, quorum quamvis divorsum ossutingenium, tamen multis modis excoluerunt. In quibus quatita sit dicendi
virtus, Quintilianus in bis proslori non dubitat: . Quid ego commemorem Xenophontis illam iucunditatem ii asse clatam, sed quam nulla consequi assectatio possit ut ipsa sermonem si rixisse Gratiae videantur, et, quod de Pericle votoris comoediae testimonium est, in hunc trans serri justissimo possit, in labi is ejus sedisse quandam persuadendi deam. Quid oli- quorum Socraticorum lcgantiam Quid Aristotelem quem dubito scienti rerum, an scutitor uni copha, an eloquendi
suavitate, a ii iti Vcutionum cumine, an vario into Derum
clarior o in pnteni. Nam in Theophrasto tam est loquendi nitor ille divinus, ut ex eo nomen quoque trnxisse ducatur. Jam ovo evertamur, unde digrossi sumias, rit ostvndatur, quantiam ex communi scriptorum sermone modii Poetae sibi sumserint, quod in comoediae ratione percipiatur Cuius iei intelligentia multum juvatur
et Id. Osse. I. λ a. ibid. I. 37. A. Institui orati X. l. 82. M. consi. 75. 33.