Quaestiones Herodianeae

31쪽

Itaque ex hac quoque ro ii plial et iii licem ab eo, ii nosti Inri iti mal aut consecit aut descripsit, ex integiri ire lilix esse

Indicem in libris excepi Parisin 2102 brevis adnotatio do alio quodam Herodiani libro sequitur, quam aeque at tuo indi in e maior epitonia hue translatam esse probabile est. Ea verba, quibus resertur quae liber illo continuerit, mutata interpunctione ita mi enda osso censeo isti Pettit ε&οοι ἐυ

ακυλουθω - διδα αλιας si dicant explicatis iis, qua ad doctrinam de una qua quo prosodia, id est do unius euiusque vocabuli prosodia; quae ab epitomui e Byraulatin salis malo ac neglegenter expressa esso iam non is beris Ut vero nune lacus legitur eommate post α αλιας non posito famula rationcm desideramus; nam cum ira δα

καλια TZρ τῶ παρακολtablitiesvetio τ αυαIvobaat idem sit quod τ ὰVarvo aetlκου ειθυc, dictum Asot post illati doctrinam traditani Ar e eandem doctrinam. Quid αυαIuua aettae ἰυ ιδυς κτλ.significet, tacito intellegitur sunt enim me accentuum ut sones, quae o vectorii coniunction oriuntur. Itaque do

trina illa duas res tractavit: primum omnia ad ε λ:vυμμα quae dicebant pertinentia, dein pra positionum πιπιποR v. His autem adduntur ι metari et Gin παί quasi et ipsa ad ocori a spectantes. Ac διαπιολη quidem sive πυδ πιτυλο id inest,

quod ad duarum literarum aut vocularum disiunctionem attinet, veluti ut exemplis utar cum disceptetur, utrum scribi vadum sit Eattv αξιος an ἔπι Ναξιος Vel cum Statuatur, scribendum Me δουρι κλυτος, non δουρικλυτος. Do hac automo in opero prosodiae actum fuisse non miraberis, in meminitam remeatis iis, qua supra p. 7 de tractanda huius granimatica pWtis ratione disputata sunt nisi quod id tantum

3 Ita enim recte A. Schmilitium pro inoamoia 's Maiiaκην lotiaκαλ αν scripsisse Bettr. p. b2 neque alia ratione locum expediri Posse mihi persuasum est.

32쪽

δι-τολῆς genus, imi altor exemplo significavi cuius pro primi nomen διαλυοι sivo Σφαλοι sitisse Lenireris p. 10 adnotas in nostro M leges ad universiti spectantes coni, nonio locum habuisso videtur, cum prius diotarum sive δε

ρε ti: certis quidem locis summi sit momenti et in rosodia Iliaca de talibus locis nonnunquam agitur 33, a legibus autem abhorreat. In e autem Leittgius miriana quantum reasse mihi vidDtur, quod nostro loco διαστολῆς vocabulo interpunctionem quoquo contineri dicit nec satis intellego, quid ad hancsententiam comprobandam locus o Prosodia It ad Λ Mali

ius valeat inexodianum enim in Prosodiam inea de late punction quasi primodio parte egisse, inde non mi equitur; de qua re supra p. 8 dixi. Si autum id tantum Lenigius

in universum comprobare vult, voco , illa interpunctionem quoque significari posse, ad nostram quaestionen nihil pro-havit nequo enim omnes tot et λη vocabuli significationes huc pertinere neccisso est. Omnino aiatoni si rem ipsam spectamus, minime est probabile, Ierodianum in eo do quossimus libro quem, si non partem Prosodiae Catholieno at certe quam artissime cum e coniunctum sitisse aret inte punctionis rationem habuisse. Neque enim ea iam saepe eum prosodia necessario coniuncta apparo quam θη mu ab ullo quem mentini grammatico, cum de prosodiis agitur, commemoratur accedit quod, si Herodianus, quo omnium maxime

posteriorum temporum Iai Iimatici utebantur, ni r pulictionem tractasset, magnotaero esset mirandum, nullum ac ne in illi numquidem vestigium huius doctrinae ad nostram aetatem et Venisse. - Συvαλοιφω voco id significari quod διαπολη oppositum sit, A. SA dtius Zischr. s. d. IV. 16 p. 349 et Lentesiis l. c. p. I4 viderunt. Ad do quanam re mou hie cogitandum sit, dixi cui respondet id quod Herodianus semel Gυν- ξιν, plerumquo D iv m unam verbis significes; cuius παθους nota a posterioribus grammaticis adhibita iv appellabatur Praeterea cum ea duorum vocabulorum timetio,

33쪽

inveniatii eo donaque nomino appellatur velut ad 277. 377.b20. - θ', haec quoque illa ουναλοιφω meo contineri atque, limindo et qua ration adhibenda tui, in libro nostro doctum fuisse videtur. Deniquo autem rectissime A. Amiduum eam

tuoque qua est de postropho doctrinam ident libro vindi asso arbitror. Ilo eniti iam analogia probabilo fit, cum duo praeter apostro lili u i ζαθη exposita inveneri naus praeterea apostropium genus υναλυι ρῆ esse scholiasta supra citatus

domi p. 697, 23); denique hanc ipsam rem Herodianus omnium sappissimo συυαλοθόη appellat: cs, ut pauca eligam, ad 33b a 239. I 540. M 39l J. ad ambiguum est, utrum liber ultima Catholica pars an singulare opus si ierit; hique hoe iam ei cui totam notitiam debemus ambiguum fuisse, ostendunt haec ipsa eius verba in m Latiis oran ud 'λιωτε ἀνατυωm κε ἡ ιδ uc etλ. ζας αδεο υται Apparo id tantum, o Catholicae exemplat)i, quo idem ille grani malleus Sus St, hunc librum additiun fuisse, lucetque e rei natura, id non semel esse factum. Ex eo vero quod Ioannes Alexandrinus

in prooemio libelli sui Hro etta, συπια:a uet ad prosodiariam ioctrinam exeolandam permultum valere docet p. 4, Lentrium quidquam vel coniecisse miror in eodem prooemi Orthin apbium quoque magni momenti esse Ioannes commemorat, sed quis Orthographiam pro Catholicae parte habere auserit γIam igitur de Catholica libro XXI. utor hac appellatione

brevitatis causa expositis quae mihi vera esse visa Sunt ad aliud disputationis nostrae caput transeo, quod cum hac quaestione Iti Ssimo cohaeret. Examinandae ni in sunt a Arcadii p rem, quas non o Catholica excerptae, sed ab Romalam

Vides igitur, apto in z6κης singulἔiri, uua a,tot ρων Plurnii lunaero esse scriptum. - Sine dubio hoc tractatu usus est Pliilippus cum ταρ et γωλο ρης conimentaretur, idem ille qui περὶ ineυματων ἐκ των' ωδ ανο' κατα τοιχεῖον scripsit Suid. s. v.).

34쪽

aliunde in epitoniam inlatae sunt quae res quo angis a viris doctis iam est probabiliter tractata, e brevius hoc loco ab- sola potest. Incipi a certis Capiti προὶ οὐνω satis mire eum et siti et prosodine sini praemissus est tractatus T 9t pt avidi v p. 2l6 sq.) atqxi is est soro idem, quom ad

supplendam Dionysii Thraeis gram nil Hies m Ditipositii in osse in initio libelli nostri lix mi ius initi vero ab II Orodian non prosccthun esse cum scholia Stae testimonio ad lieodosium aut

a Gregorium eum reserentis e perimus, tima inde apparet quod contra definitionem Herodianoam40 loe πάθη proprio prosodiis adnumerantur. Praesti ea in sine libri XV. duo capita περ et hκλει-vum ιορ ω et ri περὶ is, irri volitv uvii eripta leguntur quae cum de una eademque re agant, alterum saltem eorum ex Catholica prosectum non esse elucet. Quis enim unquam eandent reni eodeni loco bis tractavit 3 Atque id quod ex iis duabus rebus sequitur, at gravis est momenti. In universiain nim hoc videmus quod statim in initio edixi esse quaedam in Arcadii epitoma, quae non Catholica sumpta, sed aliunde invecta sunt. Sed ultra progrediendum est quaerendumque, num Omnino

veri simile sit, vel unum duorum illorum de initieis capitum e cistolicae libro XV. esse sumptum. Atque eo quidem IIerodianum de notitieis libro XL commentatum esse vidimus, certi quidem nihil efficitur, quia is liber ad Catholidam

sortasse non pertinuit. Talaien reputes quaeso, num probabilitatis speciem habeat, II erodianum in duobus iis operibus, si non inscriptione, at certe ipsius rei natura arte coniunctiS,

uni eidemque rei singula capita destinasse. Multo autem maiorem suspitionem locus, quem capita obtinent, movet. Si Herodianum in Catholica de enclities egisse statuimus, id apte sacere non potuit nisi absolutis omnibus orationis paritibus, in quarum quinque inveniuntur melitica quaedam. Cur autem ex libro XV. iam satis amplam doctrina mut riam continenti tribuerit atquo hoc modo totius do accentibus oporis ordinem cetero iluin illigentissimo observatam

turbaverit, causa intellegi nequit ). His igitur consideratis

35쪽

constar milii videtur, II erodianum in libro XV. do otiosi:-ticis non commΡntatui fuisse, de qua ro A. Eclina idtius

Boire p. 586. Ziseis etc. p. 33 sqq.), Selimidi ius ad Am p. 159, ), enuius Phil. 19 p. 115 consontiunt. bmulac vero hoc concessum est, ex eo, quod apud Arcadium excerpta illa leguntur, de Herodianea inim origine quidquam concludere non licet. Unde enim seire possimus, utrum is qui excerpta in epitomam intus: in Horodiani libro X

aut ex alio eiusdem scriptoris libro lauserit necne Sed si locus duorum excerptorum nihil nos docet, ex ipsa re su inniacum probabilitate consequitur, Originem eorum esse ΙΙorOdianeam cum omnia, quae de accentu Byzantinis temporibus docebantur scribebanturque, ad Herodianum redix constet. Accedunt duo alii de noliticis tractatus, quorum alter, λιουειρὶ in λειομixo BAk. p. 1157 H in sere congruit cum alter eorum quos Arcadius habet prior quoque, Ἐρωδι Ουπερ tria olu - - καὶ ἐPλιτικῶν καὶ aux ιλια , μορι- Bevh. p. 1142 sqq.), nihil sero habet quod huic repugnet os Lenta p. 16). Itaque hoc dici potest ea quae Ierodianiis Catholicae libro XXI docuerat, iterum atque iterum variis rationibus decurtata et in angustum contracta, OStremo ad eam brevem exilemque formam redacta erant, quam miti quodquoquatuor vel potius trium excerptorum illorum aebet quibus addi possunt Ioannis Characis de Oesiticis libellus Behk. p. 1149 sqq. duoque alia de eadem re commentariola, brevissima ac vix digna commemoratione Bdis p. 1s5 sqq.); eiusdem generis etiam plura quin in bibliothecis lateant, nullus dubito.

Quorum autem opera duo huius modi excerpta in Catholicaoepitoniam sint inlata, ad ii piidui perduci vix poterit uniuneorum aut utruntque, quale nunc si ex ipso libro XXI in breve contractum esse nullis aliorum epitomatorum manibus, intercedentibus, argumentis demonstrari nequit neque ullam habet probabilitatem.

In in libri XVIII. p. 204 postquam simplicite dictum est, quaenam duodeviginti praepositionum sint ρθοτουουμενο ι

ii8se sibi visus erat, i ii magis omitter Possum, quia ipse Submid-tius postea sententiam mutavit. Diuitiae by

36쪽

quaenam hia volinum , vo t*hinum, sequitur praep sitionum enumeratio, qua de hac ira differentia iterum doeo-mur, praeterea additur, quibuscum casibus una quaequo praepositio coniungenda sit. Itaque in lac numeratione id ii od ad prosodini pertinet, inutiliter repetitur id quod additur, nil prosodiam non pertinet. Quare an quoquo epitomac partem non esse pro certo habeo. Et os sane eiusmodi haec Gnia, ut a quovis magistello scribi potuerit, nimiumque honoris ei tribueremus, si amo Catholica libro I. petitam esse arbitraremur. Et in hoc quidem Herodianum de praepositionum anastropha accuratius conuuent tum fuisse, ex argumento eius libri, do quo dixi, lucet. Cur auteni arbitremur, eum etiam in libro XVI1Ι. praoto illam

quam otiam Arcadius praebet commemorationeno ii id quam de Ι1ac re docuisso nullam ac ne tintinam quiden causam video. Sed audiamus Lentgium. lui illud probabilius osso putat p. 13), cum Ioannes Alexandrinus, ubi de praepositionibus, etiam de earum anastropha commentetur p. 26sqq. , haec autem tot disputati talis sit, ut de unius partis transpositione non cogitandum esse videatur ἡda die Da stellun in te so usammenliangon ire, das Meli ineVersetetun nichi rhenne lassi i. Atque anto omnia hoc

dicendum est, ex Ioanne Alexandrino, quamquam in singulis eius libellus ad supploiaduna Arcadium apto adhiberi potest, do rerum disposition , qua Herodianus in universum usus orat, prorsus illi nos concludor debere quae ros ut unum afferam aperto iam eo demonstratur, quod, cum

Ilerodianus do monosyllabis libro XIV. egerit Ioannes ab iis incipit p. 7). Quod vero inlatus de genere disputati is protulit, praecis nego. Mannos enim, ubi causam appellationis δια et προοροεα- ρης:α exposuit, statim nulla trans gressione usus do anastropha ita ager incipit illa με-OG αV V IzραφηGGυτα η' κτλ. Quibus si α προθλεις verba praecessisse posueris habes singularem do anastropha tractatum, quem Ioannos unde undo sumptum decurtatumque

Satis apte huc inseruit. Atquo is tractatus quin e Castolida libro XL fluxerit, non dubito qua autem ratione ab

37쪽

que per quoi manus inde fluxerit, in incerto nobis relinquendum est. Caput tu mi vim, accuratius dicium esset aiunt o και et Ii vi , , ossis,c, quod in odico Purisiensi l02 intor o XIX. et XX librum exstat, quin a Catholica alienum sit, dubitati iii se iudicio nequit Hero litui iam de talibus rebus commental uni sitisse ex tota ius scribendi ratione parum veri sinule esse videtur; si autem illud secit ineliorem certo locum

sibi elegit neque tum cum ab uno prosodiarum genere ad alterum transiit de omnium prosodiarum inventione egit: potuit in praelatione, antequam priorum de prosodiis com- naeniarios recensuit Are p. 2), multo aptius illud exponere. Id quoquo suspitionem quandam movet, quod tractatum περὶ

es et et Ausetium εὐρέα ne sequitur caput illud περὶ reptizo,dtωυ, suius ori r inem non Ierodiaiieani esse OnStat neque tantuni in Arcadii codico Parisidia 9 2102 id actum est sed eadem linpe duo capita coiiiiiiicta apparent in codice Parisiensi 2603. qui non Catholica epitomain, sed theodosianam quae dicitur grammaticam continet. Longo autem gravissimum argumem

tum in ipsis rebus nititur, quae commentari περι τῆς et ει εὐρει proseruntur; in quibus multa esse perversa sitque neredibilia viri Geti consentiunt ). Plura de hac re quum a ceteris bac disputatione tractatis longe diversam osso

elucet non dico; nam libero profiteor, ni non satis versatum esse in eo ludiorum genere, quo opus est ad quaestion enido signoruni prOSOcllaeorum inventione accurato diligenterque instituendam. Denique uno tantum verbo commemor ea, qua in libro

XVII. inter e montarios de verbis e positis et do partibculis invecta sunt p. 199 sq.). Quorum prior pars leges quasdam de Meentibus continet vel pueris notas atque ab hoc loco alienissimas altera repetuntur quae iam antea exposita

fiunt.

Iam igitur disputatis, quae de Catholicae epitonia disputanda censui, fortasse haud incommodum csso videtur, i sem

38쪽

. tentiam meam in pauca contractam repetam ). Herodiani igitur Callioli ea a Theodosio quodam incerto tempore in angustum coacta est. POSte nutem, Saeculo, ut arbitror. tuu todeclino tua qui lito decina o lianc epitomam grammaticti quidam, cuius ornen rcadium itiisse cur libris noli credamus causam non video, ad brevem ius quam nunc habemus opitoniae Armam redegit, exemplari usus minimo bono, sed vitiis scatente librariorum manibus, opinor, pilam per temporum decursum iam satis deuriata orat, ut quae Arcadius mittere posset si multa essent. Ei codici quo Arcadius usus est similis sitit vetus illo liber, a Laseari Messilia inventus atque

Sed prospera fortuna tactum est, ut iri in saltem alliolicae pars in illi integrior ad nos pervenerit quain cetera epitomis tantuni fragmentisque nobis eo Isi ita Herodianum eniti XX.

Catholicae libro de voealium quantitate et do spiritibus egisse constat et ex argument epitoniae praemisso et ex ipsis quae Areadius praebet excerpiis p. 21 sqq.), denique es, eis quibusdam ad librum illum spectantibus ). Caput autem περὶ

χρυum m A WiVηari, cum a et o litora longas, ε et breves esse constaret eaeque ampliori Comnientationis ansani non praeberent, de soli sere vocalibus, quae a gram-niaticis διχρυ in appellabantur agere potuit. Itaque uni cuimus, partem Catholicae fuisse capi δ χρω v. commentationem autum kερι εχμόυ ix, quae ad nos pervenit Herodianeam esse

constet Lehrs. Hor. p. 408 sqq.), tu tandem dubitamus hanc ipsam pro illa Catholiesto pario ubere Atque id multo etiam certius fit comparato libro περὶ διχρυ' u cupi paucis brevibusque Arcadii de eadem re excerpiis. Quam comporationem otiamsi iam Schmidtius in Arcadii oditione instituit,

tamen perspicuitatId Intui totala hic apponam. Neiaue tamen ea, quae ad Arcadii inrtes a Catholica alienas e

tinent, iterum connaten Orabo.

39쪽

Her. 283, 1 - Arc. 218, 1. Hor. 283, 18 - Arc. 2l8, 4. Sed hoc loco habet quaedam

Her. 286, 2b ore. 218 9. Her. 287, 3 - - 218 1s. 16, ubi ordo confunditur. Her. 287, 7 - Are. 218 20. xcidit apud Herod veri

in tractatu RSO δυαμ leginius, praeniissum suiSS a pOStea excidisse facillini statui potest; et Diihi quidem reni ita sose habero persuasura liabeo, idemque conseo de παυδυκε et et βατ:-

λεια vocularum omniem oratione.

Hor. 29 I. - Are. 220, 6. Duam , apud Arcadium qu0que exempli locum obtinere debet. Her. 29I, 19 - Are. 220, s. Her mi, 23 Are. 220, 1 l. Her. 293, 24 - Aro. 220, 14.

Hor. 299 Ar C. 22U, 8. IIor. 296 4 ,- Are. 220, 21. Her. 296, 24 297, 4 - Arc. 221, 6. Her. 297, 2 - Arc. 221, 8, qui eundem etiam errorem obibet v. chrs ad Hor. h. l.

40쪽

Hor. 299 20 - Arc. 221, 21. II er. 300, 3 - Arc. 222 1. Dii maximi momenti sunt ad hanc quaestionem diiud, candam. Ac prius quidem id est, quod, si cori uptolariun rationem non habemus, in ipsis de quibus agitur rebus nulla disserentia inter opitoniam et librum περ δαρυum conspieitur. Excidisse sane longe plurima apud Arcadium apparci; nec liber περὶ tu uti, humor est Lehrs p. 408), in quo et unum

canonem qui exstat Arc. p. 220, 3 et nota mula exemtilaoniissa esse ex Arcadio videmus exempla enim ab epit Iliatoro addita osso nomo putabit Seniet miro in Dd factuni est, ut in

epitoma lex, in libro a zρι διχρ. exceptio servaretur in . p. 221 3 ΙΙor. 296, 173. Sed haec omnia nihil ad nos, cum hoc loco non- quid epitomatores ut librarii miserint, sed quid Herodianus seripserit curemus. - Altero loco M am, ordinem eanonum in utroque libro eundem esse, exceptis di bus in quo epitomatoris errore suo loco missos postea additos esse conseo; sed quid in tanto

numero duo valent IIaec autem congruentia eo gravioris momenti est, quo maior licentia Herodianum in collocandis his canonibus usum esse idomus ). - Qua cum ita sint, nulla est causa, cur id statuamus, quod iis qui librum, διχρ. partem Catholicae non os, arbitrantur, nece rio statuendum est Herodianum aut ante Catholicam compositam aut postea

doctrinam περι ι ovo, singulati libro at tuo eo quidem quem nunc habemus nec prorsus eadem ration tractasse

Duo primi canones Gadii p. i7, 2. 1 ad doctrinam περιχροι- in universum, non ad singulare δε χρῆ- caput perti

ta ''. Πάρt 14. I c 5. opitia i 18.' Aro. 22i, Hor. 286, 18 Aro. 222, 3 - Hor. 282, 4; huius cmonis pars in libro ett. δεχρ. iiiissa osti illini librarii culpam Leritatus . l. nil demovi, trandam duorum libroruia differentiam assurro non debuit. Iaehrs i. 408 iliu nordiiunx is grossentituit uni lar Imo iuuniversum dici iotest etialiasi luos lain canones inter se coniunctosesso apparet, ordinem uiua libri omnino nullum esse.